အိုင္းစတိုင္း (Albert Einstein)

 

ေစာႏြဲ ့ေနဆိုင္- ပူတာအို

 

အိုင္းစတိုင္း (Albert Einstein)

ေမြးသကၠရာဇ္ ၁၈၇၉ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၄) ရက္ေန႔

ႏို္င္ငံ ဂ်ာမနီ၊ အမ္းျမိဳ႕

ငယ္အမည္ Albert Einstein

အလုပ္အကိုင္ သိပၸံပညာရွင္

ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား ရီေလတီဗတီ သီအိုရီ (Relativity Theory)
ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ သီအိုရီ E=mc2

လက္မွတ္

အိုင္းစတိုင္း (Albert Einstein) ကို ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၊ အမ္းျမိဳ႕မွာ ၁၈၇၉ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၄) ရက္ေန႔က ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ သူ၏ မိဘမ်ားသည္ ေရ၀တီ (ဂ်ဴးလူမ်ိဳး) ႏြယ္ဖြားမ်ားျဖစ္ျပီး လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ အိုင္းစတိုင္း၏ ဖခင္ Hermann Einstein သည္ ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း ဂ်ာမန္ ဂႏၲ၀င္ေျမာက္ စာေပမ်ား၊ ဒႆနက်မ္းမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာစာေပမ်ားကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ႏွစ္သက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ အိမ္တြင္ ခံ့ညားသည့္ စာၾကည့္ခန္းတစ္ခုကို ထားရွိျပီး အိမ္ကိုအလည္လာေသာ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္လည္း စာေပအေၾကာင္း၊ ဒႆနအေၾကာင္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အိုင္းစတိုင္း၏ မိခင္ Pauline Koch သည္ ဂီတအႏုပညာကို ႏွစ္သက္သူျဖစ္ျပီး စႏၵယားတီးေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ အိုင္းစတိုင္းတြင္ ေမြးခ်င္းညီမတစ္ဦးရွိျပီး Maja ဟု ေခၚသည္။

ငယ္ဘ၀

အိုင္းစတိုင္းသည္ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀မွာ အလြန္ထံုထိုင္းေလးလံ႐ံုသာမက စကားလည္း နည္းလွသည္။ အျခားကေလးမ်ားလို ေဆာ့ကစားျခင္း မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေန ေငးေနတတ္သည္။ မူလတန္း စတတ္သည့္အခါတြင္လည္း ဥာဏ္ထိုင္းသည္ဟု ဆရာမ်ားက မွတ္ခ်က္ေပးျခင္းခံရသည္။ ဒါေပမယ့္ သူသည္ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ တေယာထိုးျခင္းကို စတင္သင္ၾကားေနျပီျဖစ္ျပီး ဂီတကိုလည္း ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္ေနျပီျဖစ္သည္။ အသက္(၁၀)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေက်ာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူးဟု မိဘမ်ားကို ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

အိုင္းစတိုင္းႏွင့္ သခ်ၤာ

သူသည္ သခ်ၤာဘာသာရပ္တြင္ အလြန္ညံ့ဖ်င္းသည္။ ထို႔အျပင္ ေခါမႏွင့္ လက္တင္ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သဒၵါသင္ၾကားရာမွာလည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈမရွိခဲ့ေခ်။ သူ႔ကို ဦးေလးျဖစ္သူ Jakob က အကၡရာသခ်ၤာႏွင့္ ဂ်ီၾသေမႀတီ သေဘာတရားမ်ားကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းလင္းျပသေပးခဲ့သည့္အတြက္ အိုင္းစတိုင္းသည္ သခ်ၤာပညာတြင္ ဆရာမ်ားအံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ထူးခၽြန္လာခဲ့ျပီး ပညာဆက္သင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ပထမကမၻာစစ္ စတင္ရန္ နီးကပ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ ၾကီးထြားလာေနျပီး ပညာေရးစနစ္ကလည္း တင္းက်ပ္ျပင္းထန္လြန္းေနေလသည္။ အိုင္းစတိုင္း၏ မိဘမ်ားလည္း စီးပြားေရး အဆင္မေျပသည့္အတြက္ ဂ်ာမနီမွာ ဆက္ေနရန္ ခက္ခဲလာသည့္အတြက္ ျမဴးနစ္ျမိဳ႕က မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆီမွာ အိုင္းစတိုင္းကို အပ္ထားခဲ့ျပီး သူတို႔က အီတလီႏိုင္ငံ မီလန္ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အိုင္းစတိုင္းသည္ အထက္တန္းပညာ မျပီးဆံုးခင္ (၁၅)ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရျပီး ဂ်ာမနီႏိုင္ငံကေန ထြက္ခြာျပီး မိဘမ်ားရွိရာ မီလန္ကို လိုက္သြားခဲ့ေလသည္။

အိုင္းစတိုင္း၏ မိဘမ်ားသည္ စီးပြားေရး အေျခအေနမေကာင္းလွေသာ္လည္း သားျဖစ္သူကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတြက္ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ ဇူးရစ္ျမိဳ႕က သိပၸံေက်ာင္းတိုက္တြင္ ပညာဆက္သင္ႏိုင္ေအာင္ ပို႔ေပးခဲ့ေလသည္။ ဇူးရစ္သိပၸံေက်ာင္းကို ၀င္ခြင့္ရရန္ စာေမးပြဲေျဖဆိုရာမွာ အိုင္းစတိုင္းသည္ သခ်ၤာဘာသာတြင္ အမွတ္ေကာင္းေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားဘာသာ(ေခါမ၊ လက္တင္)၊ ႐ုကၡေဗဒႏွင့္ သတၱေဗဒ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ က်႐ံႈးခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္မ်ားက သခ်ၤာဘာသာရပ္တြင္ ထူးထူးျခားျခား ေတာ္ေနသည့္ အိုင္းစတိုင္းကို အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖို႔ အၾကံေပးခဲ့ၾကသည္။ အိုင္းစတိုင္းသည္ Aarau ဆိုသည့္ ျမိဳ႕ငယ္ေလးက အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ႏွစ္ ျပင္ဆင္ခဲ့ေလသည္။

သူသည္ ၁၈၉၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္လအထိ ဇူးရစ္သိပၸံေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားေနခ်ိန္အတြင္း ၾသစႀတီးယား ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံက ဆာဘီးယား မ်ိဳးႏြယ္စု၀င္ မိန္းကေလး Mileva Maritsch နဲ႔ ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္ခဲ့ေလသည္။

လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ျခင္း

ေက်ာင္းျပီးသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ Grossmann ၏ အကူအညီျဖင့္ ဘန္းျမိဳ႕မွ စက္မႈလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ မူပိုင္ခြင့္ ကန္႔သတ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးသည့္ ႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ ၁၉၀၂ ဇူလိုင္လမွ စတင္ အလုပ္၀င္ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၆)ရက္ေန႔တြင္ အိုင္းစတိုင္းနွင့္ မီလီဗာတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ေလသည္။

Relativity Theory

အိုင္းစတိုင္းသည္ တတ္ထားသည့္ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ လားလားမွမဆိုင္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေနရေသာ္ျငား စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိဘဲ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစားေတြးေတာရင္း စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္ေပၚမွာ ခဲတံတိုတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ တြက္ခ်က္ေနတတ္ေလသည္။ သူသည္ ဓာတ္ခြဲခန္းမရွိဘဲ ေရွ႕ ေခတ္အဆက္ဆက္က ပညာရွင္ၾကီးေတြရဲ႕ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ဖတ္႐ႈစဥ္းစားၿပီး တြက္ခ်က္လိုက္၊ အႀကံထုတ္လိုက္၊ ေညာင္းညာလာသည့္အခါ တေယာထိုးလိုက္ႏွင့္ ေနခဲ့ေလသည္။ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ ရီေလတီဗတီ သီအိုရီ (Relativity Theory)ကို ကမၻာသိေအာင္ တင္ျပႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဇူးရစ္သိပၸံေက်ာင္းတိုက္က အိုင္းစတိုင္းကို အထူးပါေမာကၡရာထူးေပးၿပီး အလုပ္ခန္႔ခဲ့ေလသည္။ အိုင္းစတိုင္းသည္ ဂ်ာမနီဖြား ေရ၀တီအႏြယ္၀င္ တစ္ဦး ျဖစ္သည့္အတြက္ မခန္႔ခ်င္ခန္႔ခ်င္ ခန္႔ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ၏ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ သီအိုရီကို ကမၻာသိေအာင္ မထုတ္ျပန္ခင္ တစ္ႏွစ္အလို ၁၉၀၄ ခုႏွစ္က မီလီဗာက သူတို႔ရဲ႕ သားဦး Hans Albert ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါသည္။ အိုင္းစတိုင္းသည္ သူ၏ သီအိုရီကို ကမၻာသိေအာင္ ထုတ္ျပန္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ သေဘာတရားပိုင္းကေန သခ်ၤာ ႐ူပေဗဒ ျဖစ္လာေအာင္ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္စံုလာသည္အထိ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာ ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္ေရာက္ေသာအခါ သူ၏ အထူးရီေလတီဗတီ သီအိုရီသည္ သခ်ၤာပညာရပ္ဆိုင္ရာ ညီမွ်ျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသြားေလေတာ့သည္။

၁၉၁၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လ တြင္ မီလီဗာက ဒုတိယသား Edward ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔မိသားစုမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ႐ုန္းကန္ေနခဲ့ၾကရသည္။ ၁၉၁၀ ႏွစ္ကုန္ခါနီးတြင္ ၾသစႀတီးယား ဟန္ေဂရီ အင္ပါယာ၏ ဘုရင္က အိုင္းစတိုင္းကို ပရပ္တကၠသိုလ္ (University of Prague) တြင္ ပါေမာကၡတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ ထိုေနရာသည္ ဇူးရစ္ထက္ အစစအရာရာ သာသည့္ အေျခအေနရွိေသာေၾကာင့္ အိုင္းစတိုင္းက သြားခ်င္ေသာ္လည္း လူမ်ိဳးႀကီး စစ္၀ါဒကို မုန္းတီးေသာ မီလီဗာက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အိုင္းစတိုင္းကေတာ့ ပရပ္တကၠသိုလ္တြင္ သံုးႏွစ္ၾကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေနရာတြင္ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀ကို နာက်ည္းေနေသာ ခ်က္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေရ၀တီလူမ်ိဳးမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေလသည္။ ပရပ္တကၠသိုလ္မွာ အိုင္းစတိုင္း ရွိေနစဥ္က စာေရးဆရာ ကပ္ဖ္ကာ (Franz Kafka) ႏွင့္ ေရ၀တီေခတ္ပညာတတ္မ်ား ဦးေဆာင္ၿပီး ဇီယြန္လႈပ္ရွားမႈမ်ား လုပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ အိုင္းစတိုင္းသည္ လူမ်ိဳးေရး က်ဥ္းေျမာင္းမႈမ်ားကို စိတ္ပ်က္သည့္အတြက္ ၁၉၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႔အား ဇူးရစ္သိပၸံေက်ာင္းတိုက္က ႐ူပေဗဒဌာန အႀကီးအကဲအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ဖိတ္ေခၚသလို ဂ်ာမန္ဘုရင္ကလည္း ဘာလင္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့ေလသည္။ အိုင္းစတိုင္းသည္ ဂ်ာမန္ဘုရင္၏ ကမ္းလွမ္းမႈကို လက္ခံခဲ့ၿပီး ၁၉၁၃ ခုႏွစ္မွာပင္ ဂ်ာမနီကို ျပန္သြားခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး သူႏွင့္ မီလီဗာတို႔လည္း လမ္းခြဲခဲ့ၾကေလသည္။

ဂ်ာမနီတြင္ အိုင္းစတိုင္းတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ညီမ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ Elsa က လာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့သည္။ အယ္လ္ဆာသည္ သမီးႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမတစ္ဦးျဖစ္ေသာ္ျငား ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ သူမသည္ အိုင္းစတိုင္းကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပဳစုေလသည္။ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ ပထမကမၻာစစ္ၾကီး စျဖစ္ေနေသာ္လည္း အိုင္းစတိုင္းကေတာ့ သူ၏ ရီေလတီဗတီ သီအိုရီကိုပဲ ဆက္လက္ တိုးခ်ဲ႕ဆန္႔ထုတ္ေနခဲ့သည္။ ၁၉၁၆ ခုႏွစ္ စစ္ျဖစ္ေနဆဲ အခ်ိန္တြင္ပင္ အိုင္းစတိုင္းသည္ သူ၏ ေယဘုယ် ရီေလတီဗတီ သီအိုရီ (General Theory of Relativity) ကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀လို္က္ေလသည္။

၁၉၁၉ ခုႏွစ္တြင္ အိုင္းစတိုင္းသည္ မီလီဗာႏွင့္ တရား၀င္ ကြာရွင္းၿပီး အယ္လ္ဆာႏွင့္ လက္ထပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္တြင္ ႐ူပေဗဒပညာရပ္ဆိုင္ရာ ႏိုဘယ္လ္ဆုကို ခ်ီးျမႇင့္ခံရေလသည္။ ထိုဆုသည္ သူ၏ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ ရီေလတီဗတီ သီအိုရီအတြက္ မဟုတ္ဘဲ အလင္းလွ်ပ္စစ္အက်ိဳး (ဖိုတြန္သေဘာတရား) အတြက္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ဟစ္တလာ အာဏာရလာသည့္အခါတြင္ လူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒမ်ား ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္လာသည့္အတြက္ အိုင္းစတိုင္းသည္ အေမရိကန္ကို အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေလသည္။

သူသည္ အေမရိကန္ ပရင့္စတန္တကၠသိုလ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရင္း ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး အစပ်ိဳးေနခ်ိန္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္သမၼတ ဖရင္ကလင္ဒီ ႐ုစဗဲ့ဆီသို႔ အဏုျမဴဗံုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတိေပးစာ ေရးသားခဲ့သည္။ သူ၏ စာေၾကာင့္ သမၼတ ႐ုစဗဲ့သည္ မန္ဟက္တန္ စီမံကိန္းကို ေရးဆြဲၿပီး အဏုျမဴဗံုး ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၎အဏုျမဴဗံုး(သို႔)အက္တမ္ဗံုးကို ထုတ္လုပ္နည္းသည္ အိုင္းစတိုင္း၏ ကမၻာေက်ာ္ ညီမွ်ျခင္းျဖစ္သည့္ E=mc2 ဆိုသည့္ ျဒပ္ထုစြမ္းအင္ တူညီျခင္း နိယာမတရားပင္ျဖစ္သည္။

ေခါင္းထဲမ်ားမ်ားစားစား မရွိတဲ့သူဟာ အ၀တ္အစားေကာင္းေကာင္း၀တ္ျပီး ျပန္ထရတယ္။

အထက္ပါစကားစုကိုိ ေျပာၾကားခဲ့သူမွာ ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အဲလ္ဘတ္အိုင္စတိုင္း (Albert Einstein) ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အိုင္စတိုင္း၏ စကားကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္၍ စဥ္းစာၾကည့္မည္ဆိုပါက ေခါင္းထဲ မ်ားမ်ားစားစားရွိသူ (ပညာရွိသူ) သည္ အ၀တ္အစားေကာင္းေကာင္းကို ဂရုမစိုက္ဟု ဆိုလိုရာေရာက္ပါသည္။

မွန္ပါသည္။ ၂၀-ရာစုေခတ္၏ဉာဏ္ပညာအႀကီးဆံုးသူဟု သတ္မွတ္ခံထားရသူ အိုင္စတိုင္းသည္ သူ႔စကားအတိုင္း အ၀တ္အစား ဂုဏ္ပကာသနကို မမက္ေမာဘဲ ဘ၀ကို ရိုးရွင္းစြာ ေနထိုင္သြားခဲ့သူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္လွ်င္ အျမဲတမ္း ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင့္ ေတြ႔ရပါမည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးတို႔ကို ရိတ္သင္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ညႇင္းသိုးသိုးအသြင္ကို ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ ခႏၶာကိုမွာလည္း ပုပုေသးေသး ျဖစ္ရကား အထင္ႀကီးစရာ တစက္မွ မရွိပါေခ်။

တခါေသာ္ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ဘုရင္မႀကီးသည္ အိုင္စတိုင္းအား အထူးဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ သူ႔တိုင္းျပည္သို႔ လာေရာက္လည္ပတ္ရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ့ပါသည္။ ဖိတ္ၾကားထားေသာေန႔တြင္ ဇိမ္ခံကားႀကီးႏွင့္ အတူ ႀကိဳဆိုေရး အဖြဲ႔ကို ဘူတာရံုသို႔ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္။ ရထားဆိုက္ေရာက္ေသာအခါ ႀကိဳဆိုေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားသည္ ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးအား သဲႀကီးမဲႀကီး ရွာေဖြၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ အိုင္စတိုင္းကို မေတြ႔ၾကပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို၀တ္ကာ သူ၏လက္ဆြဲေသတၱာႏွင့္ တေယာအိတ္ေလးကို ဆြဲရင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားေနပါသည္။ နန္းေတာ္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ အိုင္းစတိုင္းကို ဘုရင္မႀကီးက-ဘာေၾကာင့္ ကားျဖင့္မလာဘဲ လမ္းေလွ်ာက္လာရပါသနည္း-ဟုေမးျမန္းေသာအခါ အိုင္စတိုင္းက လမ္းေလွ်ာက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဘုရင္မႀကီး-ဟု ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့ပါသည္။

အိုင္စတိုင္းသည္ သူ႔ဘ၀တေလွ်ာက္တြင္ လန္ခ်ား ဘယ္အခါမွ် မစီးခဲ့ေခ်။ လူကို လူက စီးရေသာလန္ခ်ားကို မစီးလိုဟု အျမဲ ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။ ဤသို႔ အေနအထိုင္ ရိုးသား၍ အေတြးအေခၚ ေခတ္မီေသာ အိုင္စတိုင္း၏ဘ၀မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။

အိုင္စတိုင္းအား ၁၈၇၉-ခု မတ္လ ၁၄-ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ျမဴးနစ္ျမိဳ႔မွ ၈၇-မိုင္ ကြာေ၀းေသာ အမ္း (Uim) ျမိဳ႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ သူ႔ဖခင္ ဟာမင္အိုင္စတိုင္းသည္ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းခ်ေသာအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးပါသည္။ မိခင္မွာ ေပၚလင္းအိုင္စတိုင္း ျဖစ္ျပီး မိဘႏွစ္ပါးလံုးမွာ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အိုင္စတိုင္းေလးသည္ အသက္ ၃-ႏွစ္သား ေရာက္သည္အထိ စကားမေျပာတတ္ေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘတို႔မွာ ဆြံ႔အနားမၾကား ျဖစ္မည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ခဲ့ရေလသည္။

ေက်ာင္းေနအရြယ္ ေရာက္ျပန္ေသာအခါ အိုင္စတိုင္းသည္ အလြန္စာညံ႔ေလသည္။ ေက်ာင္းတြင္အညံ႔ဆံုး ေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရပါသည္။ အိုင္စတိုင္း၏ ပထမဆံုးေသာ သိပၸံအေတြ႔အႀကံဳမွာ အသက္ ၅-ႏွစ္အရြယ္တြင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔ဖခင္သည္ ၅-ႏွစ္သားအရြယ္ အိုင္စတိုင္းေလးကို သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္တခု ၀ယ္ေပးခဲ့ပါသည္။ အိုင္စတိုင္းသည္ ယင္းပစၥည္းအေၾကာင္းကို ေမးလိုက္သည္မွာ မဆံုးေတာ့ေခ်။ သံလိုက္ဓာတ္အေၾကာင္းႏွင့္ ကမၻာ့ဆြဲအားအေၾကာင္းကို အိုင္စတိုင္း အလြန္စိတ္၀င္စား သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သိပၸံက်မ္းမ်ား ေလ့လာဖတ္ရႈပါေတာ့သည္။

အသက္ ၁၀-ႏွစ္တြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ ျမဴးနစ္ျမိဳ႔ရွိ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေက်ာင္းတြင္ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကား ခဲ့ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ လက္တင္ဘာသာ၊ ဂရိဘာသာႏွင့္ သမိုင္းဘာသာတို႔တြင္ အမွတ္နည္းသေလာက္ သခ်ၤာဘာသာတြင္မူ ထူးခၽြန္ခဲ့ေလသည္။ အသက္ ၁၆-ႏွစ္တြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ ဇူးရစ္ျမိဳ႔ရွိ စက္မႈလက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ၀င္ခြင့္ေျဖဆိုခဲ့ပါသည္။ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ က်ရႈံးသျဖင့္ အျခားတကၠသိုလ္တခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေျဖဆိုမွသာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရျပီးေနာက္ အိုင္စတိုင္းသည္ ရံုးတရံုတြင္ စာေရးအလုပ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္း ၀မ္းေရးကို ေျဖရွင္းခဲ့ရပါသည္။ ရံုးအလုပ္ျပီးေသာ အခ်ိန္တြင္မူ သူ၀ါသနာပါေသာ ရူပေဗဒပညာကို ေလ့လာလိုက္စားခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ ၂၆-ႏွစ္တြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ အလြန္ထင္ရွားေသာ စာတမ္းႀကီး ၅-ေစာင္ကို တင္သြင္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ပထမစာတမ္းမွာ ေမာ္လီက်ဴးတို႔၏ အရြယ္အစားတိုင္းတာျခင္း သေဘာတရားစာတမ္းျဖစ္ျပီး ထိုစာတမ္းေၾကာင့္ အိုင္စတိုင္းသည္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ ဒုတိယစာတမ္းမွာ အလင္းလွ်ပ္စစ္ သေဘာတရား (Photoelectric effect)အေၾကာင္းျဖစ္ျပီး ထိုစာတမ္းေၾကာင့္ပင္ အိုင္စတိုင္းသည္ ၁၉၂၁-ခုအတြက္ ရူပေဗဒ ႏိုဘယ္ဆုကို ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ တတိယစာတမ္းမွာ ဘေရာင္းေရြ႔လ်ားမႈ သီအိုရီ (Theory of Brownian motion) ျဖစ္ျပီး ေမာ္လီက်ဴးတို႔၏ အေလးခ်ိန္ကို လက္ေတြ႔တိုင္းတာျပခဲ့ပါသည္။

၁၉၀၅-ခုတြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ စတုတၳစာတမ္းအျဖစ္ ႏႈိင္းရသီအိုရီ (Relativity Theory) ကို တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ထိုသီအိုရီသည္ သိပၸံေလာကတခုလံုးကို ကိုင္လႈပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေက်ာ္ၾကားျပီး ေလးစားေစေသာ သီအိုရီပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ သီအိုရီအရ အရာ၀တၳဳတခုကို တိုင္းတာရာ၌ အလ်ား၊ အနံ၊ အျမင့္တို႔ကိုသာမက အခ်ိန္ကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ၄င္းအရာမ်ား အားလံုးမွာ အႏႈိင္းသေဘာသာျဖစ္ျပီး အမွန္တကယ္ တည္ရွိေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ပါသည္။

တဖန္ ၁၉၁၅-ခုတြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ အထူးႏႈိင္းရ သီအိုရီ (Special Relativity Theory) ကို ထပ္မံတင္ျပ လိုက္ျပန္ပါသည္။ ထိုသီအိုရီအရ ျဒပ္ႏွင့္စြမ္းအင္သည္ အတူတူပင္ျဖစ္ျပီး ျဒပ္တို႔ကို ျဖိဳခြဲပါက ႀကီးမားေသာ စြမ္းအင္ရႏိုင္ေၾကာင္းကို E=me 2 ညီမွ်ျခင္းျဖင့္ ရွင္းျပႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုသီအိုရီသည္ အဏုျမဴဗံုး ထုတ္လုပ္ေရး အတြက္ အေျခခံအခ်က္အလက္မ်ားကို ေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာ သီအိုရီပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ျပင္ အိုင္စတိုင္းသည္ ကမၻာ့ဆြဲအားအတြင္း ၀င္ေရာက္လာေသာ အလင္းသည္ ကမၻာ့ဆြဲအားေၾကာင့္ ေကာက္ေကြးသြားရမည္ဟု တင္ျပခဲ့သည္။ သူ႔အယူအဆကိုလည္း ကိန္းဂဏန္းအတိအက်ျဖင့္ တြက္ျပခဲ့ပါသည္။ ၁၉၁၄-ခုတြင္ ရုရွႏိုင္ငံ၌ ေနၾကတ္ေသာအခါ ဂ်ာမနီမွ သိပၸံပညာရွင္မ်ားသည္ ရုရွသို႔သြားေရာက္ျပီး အိုင္စတိုင္း ေဟာကိန္း မွန္မမွန္ စမ္းသပ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပထမကမၻာစစ္ျဖစ္လာ၍ ထိုအၾကံ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ စစ္ႀကီးအျပီး ၁၉၁၉-တြင္ အဂၤလိပ္ရူပေဗဒ ပညာရွင္မ်ားသည္ ေနၾကတ္ေသာ အေနာက္အာဖရိကသို႔ သြားေရာက္ျပီး လက္ေတြ႔စူးစမ္းခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခါ သူတို႔သည္ အိုင္စတိုင္း ခန္႔မွန္းသည့္အတိုင္း အလင္းေရာင္ တကယ္ေကြ႔သြားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအလင္းေကြ႔ႏႈန္းမွာလည္း အိုင္စတိုင္း ႀကိဳတင္တြက္ျပထားသည့္ႏႈန္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း တအံ႔တၾသ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အိုင္စတိုင္း၏ အမည္မွာ ထင္ရွားသည္ထက္ ထင္ရွားလာေနျပီ ျဖစ္သည္။ ၁၉၁၀-တြင္ အိုင္စတိုင္းသည္ ဂ်ာမန္တကၠသိုလ္ တခုတြင္ ပါေမာကၡရာထူးကို ခန္႔အပ္ျခင္း ခံရပါသည္။ ၁၉၁၂-တြင္ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ ဇူးရစ္ျမိဳ႔ အကယ္ဒမီေက်ာင္းတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ပါေမာကၡရာထူးကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၉၁၄-တြင္ ပရပ္ရွင္း သိပၸံအကယ္ဒမီတြင္ ပါေမာကၡအျဖစ္လည္းေကာင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။

ပထမကမၻာစစ္ျပီးေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ဂ်ာမနီ၌ ဟစ္တလာ အာဏာရလာေလသည္။ ဟစ္တလာ၏ ၀ါဒမွာ ဂ်ဴးမုန္းတီးေရးျဖစ္ရကား ဂ်ဴးလူမ်ိဳးျဖစ္ေသာ အိုင္စတိုင္းသည္ အေမရိကန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ခဲ့ ပါသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ ျဖစ္လာေသာအခါ ကမၻာ့လူသားအမ်ားစုသည္ ဟစ္တလာ၏လက္ထဲ အဏုျမဳဗံုး ထုတ္လုပ္သည့္ နည္းပညာမ်ား ေရာက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိုင္စတိုင္းသည္ အေမရိကန္သမၼတ ရုစဗဲ့ ထံသို႔ ဂ်ာမန္တို႔ထက္အရင္ အဏုျမဴဗံုး ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း စာေရးသားတိုက္တြန္း ခဲ့ရပါသည္။ အိုင္စတိုင္း၏ စာေၾကာင့္ပင္ မန္ဟက္တန္ စီမံကိန္း ေပၚေပါက္လာျပီး အေမရိကန္တို႔ အဏုျမဴဗံုး ထုတ္လုပ္ကာ ဒုတိယကမၻာစစ္ကို အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

စစ္ႀကီးျပီးေသာအခါ အိုင္စတိုင္းသည္ သိပၸံပညာရွင္တေယာက္၏ ဘ၀ထက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသမားတေယာက္ အျဖစ္ ပိုမိုထင္ရွားလာပါသည္။ လက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ကမၻာ့ျငိ္မ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တက္ၾကြစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတို႔ စုေ၀းေနထိုင္ေသာ အစၥေရးႏိုင္ငံ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ အိုင္စတိုင္းအား သမၼတလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရိုးရိုးေအးေအးသာ ေနတတ္ေသာ အိုင္စတိုင္းသည္ သမၼတရာထူးကို ျငင္းပယ္ခဲ့ပါသည္။(အက်ယ္တ၀င့္ ေလ့လာလိုပါက ဆန္းလြင္ေရးသားေသာ အိုင္စတိုင္း အတၳဳပၸတၱိကို ရွာေဖြ ဖတ္ရႈေစလိုပါသည္။)[1]

သူသည္ စစ္ႀကီးျပီးသည့္ေနာက္တြင္ အဏုျမဴစြမ္းအင္ကို ေကာင္းသည့္ဘက္တြင္ အသံုးခ်ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ေပါင္းစပ္စက္ကြင္း သီအိုရီကို တင္ျပခဲ့သည္။ ထိုသီအိုရီသည္ ရွင္းလင္းလြယ္ကူမႈ မရွိသည့္အတြက္ လူအမ်ား နားမလည္ခဲ့ေခ်။ ထို သီအိုရီကို ပို၍ ရွင္းလင္းလြယ္ကူေအာင္ ထပ္မံရွင္းမျပႏိုင္ခင္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၈ ရက္ မနက္ ၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္တြင္ ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အိုင္းစတိုင္းသည္ အသက္ ၇၆-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေသြးေၾကာေပါက္ကြဲေသာ ေရာဂါျဖင့္ ပရင္စတန္ ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ သူ႔အေလာင္းကို သျဂႋဳဟ္ေသာအခါ ေဆးပညာရွင္တို႔က သူ႔ဦးေႏွာက္အား အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဤမွ် ဉာဏ္ေကာင္း ရသည္ကို သုေတသနျပဳရန္ အလွဴခံထားခဲ့ၾကပါသည္။

ကိုးကား

သန္းမင္းထြဋ္(မဂၤလာေမာင္မယ္ ၂၀၀၆-ခု ဒီဇဘၤာလ)

Credit : Tin Maung Hlaing