“အေမဆရာမ” (ခင္ျမဇင္)
သူႏွင့္ ကၽြန္မ လမ္းခြဲၾကၿပီ ဆိုေတာ့လည္း ခိုင္မာျပတ္သားစြာပင္။ သူက သူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းဆီ ျပန္ခို၀င္ၿပီး အိုးအိမ္သစ္ ထူေထာင္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွိသမွ် ေမတၱာ ေစတနာေတြကို နီနီ၊ သားလတ္၊ ေထြးကေလးတို႔ အေပၚအားလံုး ပံုေပးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ရပ္တည္လာခဲ့သည္။
ႏွစ္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္မဆံပင္မွာ ေငြမွ်င္က်ိဳးက်ဲ ရွိလာသည္။
“ ကဲ သားတို႔၊ သမီးတို႔ ”
စာသင္ခန္းထဲမွာ ကေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေသာ ကၽြန္မေလသံပင္ အဘြားႀကီးသံ ေပါက္ေနၿပီလား ထင္လာမိေတာ့သည္။ ငယ္စဥ္က “ ဘ၀ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္ ” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖင့္ ေျဖဆိုသင့္သေလာက္ ေျဖဆိုၿပီးၿပီ။ ျဖည့္ဆည္းျခင္း ပါရမီကို တည္ေဆာက္ရင္း ရင့္က်က္လာေသာ ကၽြန္မဘ၀တြင္ သည္သား၊ သည္သမီးႏွင့္ တပည့္ ကေလးငယ္မ်ားသာ ခ်စ္ခင္ကိုးစားဖြယ္ရာ။ သူကေတာ့ ကုန္သည္အလုပ္ႏွင့္ ထပ္ဆင့္တိုး ဂဏန္းေတြပြားမ်ားရင္း ႀကီးပြားသည္ထက္ ႀကီးပြားေနေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္အတြက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဥေပကၡာ ျပဳလိုက္မိပါ၏။
မနက္တိုင္း ကၽြန္မ၏အလုပ္မွာ ႀကိမ္ျခင္းကေလး တစ္ဖက္က ဆြဲၿပီး တစ္မိုင္သာသာ ေ၀းေသာ ေက်ာင္းသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ ကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာထက္ ေအာက္ဘက္ လွည္းလမ္းမေပၚကသာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတတ္သည္။ ၀ီးခနဲ ျဖတ္ေမာင္းလာတတ္သည့္ ကုန္တင္ကားမ်ားအႏၱရာယ္ကို ေ၀းေ၀းကပင္ ေရွာင္ၾကဥ္မိသည္။ လွည္းလမ္းမွာဆိုလွ်င္ ေအးေအးလူလူ မနက္ခင္း စိတ္ကူးစိတ္သန္းအျပည့္ျဖင့္
‘ ဆရာမႀကီး လိုက္ခဲ့ေလ ’
လွည္းရပ္ၿပီး ေစာင့္တတ္ေသးသည္။ ရာသီအလိုက္ ၀ါဆြတ္ခ်ိန္၊ ႏွမ္းရိတ္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ယာခင္းမ်ားဆီမွ ကၽြန္မကို ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္သူေတြကမရွား။
ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းႏွင့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားကို ညွိႏိႈင္းရသည္။ တစ္ေန႔တာ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေတြကို ေတးမွတ္ရသည္။ ၿပီးမွ ကေလးေတြ ေသာက္ေရ ျဖည့္ မျဖည့္၊ တံျမက္လွည္း မလွည္း စစ္ေဆးရသည္။ အသင္းေလးသင္းကို ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းမ်ား စနစ္တက်ရွိမႈအေပၚၾကည့္ၿပီး အၿမဲအမွတ္ေပးထားသည္။
ကၽြန္မႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဆရာမ မတင္ၾကဴႏွင့္ ခ်ိဳခ်ိဳတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မတင္ၾကဴက ကိုယ္၀န္ႀကီး တကားကားႏွင့္ ပန္းလ်စြာ ထိုင္ေနတတ္သည္။ သူလည္း ေန႔တိုင္း ႏွစ္မိုင္နီးပါးမွ် လမ္းေလွ်ာက္လာရတတ္သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳကေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ျပည့္ေသးဟန္မတူ။ သစ္ရြက္ကေလးလို ေပါ့ပါးသြက္လက္သည္။ အငယ္ဆံုး ဆရာမလည္း ျဖစ္၊ စိတ္လည္း ဆတ္သျဖင့္ ကေလးေတြႏွင့္ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။
“ ေအး၊ ဆရာမစကား နားမေထာင္ရင္ စာမျပေတာ့ဘူး ”
အတန္းထိပ္ ကုလားထိုင္မွာ ခ်ိဳခ်ိဳ ထိုင္ခ်သြားၿပီဆိုလွ်င္ ကေလးေတြက ထိန္းမရ သိမ္းမရ ဆူၾက ေဆာ့ၾကသည္။ သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ ခုမွ ေက်ာင္းစေနသည့္ ကေလးေတြျဖစ္ရာ ဆရာမ အထာကို နားမလည္ၾကေသး။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သားေရကြင္း လုခ်င္ လုမည္။ ေက်ာက္တံႏွင့္ ထိုးခ်င္ ထိုးပစ္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမလက္မွ နာရီကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး -
“ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွာလား ဆရာမ ”
ေအာ္ဟစ္ ေမးတတ္ေသးသည္။ မတင္ၾကဴကိုေတာ့ ကေလးေတြက ပိုၿပီးေလးစားၾကသည္။ သူက ဒုတိယတန္းမွာ သင္ရသည္။
ဆရာ ကိုထြန္းေအာင္က အတန္းထဲသို႔ ေနာက္က်မွ ၀င္လာသည္။ မေန႔က ၿမိဳ႕နယ္ရံုးသို႔ သြားခဲ့ရသျဖင့္ အိပ္ရာထ ေနာက္က်လာသည္ ထင္သည္။ အသားညိဳညိဳ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ တိုက္ပံုအက်ၤီကို ဖိုသီဖတ္သီ ၀တ္ထားသည္။ ကေလးေတြအေပၚ လက္သံေျပာင္လြန္း၍ ကၽြန္မႏွင့္ မၾကာခဏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ရေသာဆရာ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ စာသင္ အလြန္ေတာ္သည္။ ဆရာ စာသင္ေနၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔အတန္းသာမက တျခား အတန္းမ်ားပါ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားတတ္သည္။
ဤဆရာမ်ားျဖင့္ပင္ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔တာကို စတင္ၾကရသည္။ ကေလးမ်ား မနက္ခင္းေတးကို သီတိုင္း ကၽြန္မအသက္သည္ တစ္ရက္ျပန္ၿပီး ႏုပ်ိဳလာသည္ ထင္မိေလသည္။
အခန္းေထာင့္မွ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမေတြ စကားေျပာဆို၊ စားေသာက္ေနၾကသည့္အရွိန္ ပ်က္သြားသည္။ အခန္းေထာင့္ဆီသို႔ ကၽြန္မ ထ သြားမိသည္။
ပထမတန္းမွ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စာသင္ခံုမ်ားအၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ငိုရင္း ရွာေဖြေနသည္။ ကၽြန္မေျခသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ မ်က္ရည္ျဖင့္ ရႊန္းလက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား၊ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ႏွင့္ ႏွာရည္စီးေၾကာင္းမ်ား စိုရႊဲေနေလသည္။
“ ဘာျဖစ္တာလဲ သမီး၊ ေနမေကာင္းဘူးလား ”
“ ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံဆယ္ျပား ေပ်ာက္သြားလို႔ ”
“ ပိုက္ဆံ ဟုတ္လား၊ ဘယ္မွာ ေပ်ာက္တာလဲ၊ အခန္းထဲမွာလား၊ ကစားကြင္းထဲမွာလား ”
“ ဒီမွာ ေပ်ာက္တာ ”
ကၽြန္မလည္း ခဏမွ် ကူညီရွာေဖြေပးမိသည္။ မေတြ႕။
“ ကဲ သမီး လာလာ မုန္႔ဆာေနမွာေပါ့။ ရွာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ဆရာမတို႔နဲ႔အတူ စားရေအာင္ ”
“ ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ မစားဘူး ”
ကေလးမက ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ျငင္းဆန္သည္။ မတင္ၾကဴက -
“ ဟဲ့ တူးမာ၊ လာဟဲ့ လာခဲ့ပါ ” လွမ္းေခၚသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳကေတာ့ လက္ညိွဳးကေလး ေထာင္ၿပီး -
“ ညည္းကေလးေနာ္၊ ေန႔တိုင္း ပိုက္ဆံေပ်ာက္ ”
တကယ္ေတာ့ တူးမာမွာ ေပ်ာက္စရာ မုန္႔ဖိုးပင္ ပါခ်င္မွ ပါရွာမည္။ သူ႔မိဘေတြက လယ္ထဲ ယာထဲမွာ သူရင္းငွားေတြ။ ေက်ာင္းပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ထားရသည္။ ေန႔လယ္စာ ဆာေတာ့ ကေလးကငိုသည္။ ဆရာမကိုလည္း ထမင္းဆာ၍ ငိုတာပါဟု ျပန္မေျပာရဲ။ သည္ေတာ့ အိမ္ကပါမလာေသာ ပိုက္ဆံ ဆယ္ျပားသည္ ခဏခဏ ေပ်ာက္ေနရေလသည္။
ဘဲဥဟင္းႏွင့္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ နယ္စားေနေသာ ကေလးငယ္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္မွာ ပီတိျဖာေ၀သည္။ မခ်က္တတ္ ခ်က္တတ္ႏွင့္ သမီးလက္ရာ ဘဲဥဖတ္ကေလးမ်ားမွာ တူးမာကေလးအတြက္ ဧရာမ ဟင္းေကၽြး ဟင္းရံႀကီးမ်ားပမာ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ပီတိသည္ ၾကာရွည္မခံ။ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္သည္ႏွင့္ လြင့္စဥ္ ေပ်ာက္ပ်က္ရသည္။
ကၽြန္မေရွ႕တြင္ ခပ္မိုက္မိုက္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ဆံပင္ေတြ ဖြာလန္ႀကဲေနၿပီး အက်ၤီႏွင့္ ပုဆိုးတြင္ ရႊံ႕ေတြ ေပက်ံေနသည္။ ေနေလာင္၍ ခပ္ညိဳညိဳအသားမ်ားပင္ မြဲေျခာက္ေျပာင္လက္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာေတာ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သည့္ အေရာင္ေတြ ယွက္သန္းေနသည္။ သူတို႔ကို ဖမ္းေခၚလာေသာ ဦးဖူးညိဳက လက္ထဲမွ ႏြားကန္ကို ခ်ိန္ဆရင္း-
“ အစကတည္းက က်ဳပ္က ေဆာ္မလို႔၊ ဆရာမႀကီး တပည့္ေတြပဲေလ၊ ဆရာမႀကီး ဆံုးမပါလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေဆာ္မထည့္တာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီဗ်၊ က်ဳပ္ေျပာင္းဖူးခင္းထဲ ၀င္ခိုးတာ၊ မေန႔ကလည္း မမိလို႔၊ ဒီေန႔ေတာ့ တမင္ေစာင့္ဖမ္းတာ၊ ဒင္းတို႔ မိဘေတြကပဲ မဆံုးမဘဲ ထားေရာ့သလား မသိ ”
ဦးဖူးညိဳက ကၽြန္မကို ေစာင္းေျပာသည္။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ ေစာင္းေျပာသည္ ျဖစ္ေစ၊ တည့္တည့္ေျပာသည္ ျဖစ္ေစ မထူးေတာ့။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ဆရာေတြ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွ လြတ္ထြက္ၿပီး အခင္းေတြထဲမွာ လွည့္လည္က်က္စားေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားဆိုးကေလးေတြ။ သူတို႔ကိုေတာ့ ခပ္စပ္စပ္ကေလး ဒဏ္ေပးဦးမွ ျဖစ္မည္။
“ ေနပါဦး၊ မင္းတို႔က အရင္တစ္ခါ ကဏန္း သြားႏိႈက္တဲ့ အဖြဲ႕ကလား ”
“ မ…မဟုတ္ပါဘူး ”
အရပ္ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကေလးက တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ေျဖသည္။ ကဏန္းႏိႈက္သည့္အဖြဲ႕မွာ ကေလးငါးေယာက္ ရွိသည္။ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ငါးဖမ္း၊ ကဏန္းႏိႈက္၊ ရွဥ္႔လိုက္ပစ္၊ သစ္သီးပင္ေတြ ခိုးစား၊ ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ကေလးေတြက ရပ္ရြာလူႀကီးသားေတြ။ သူတို႔ကိုေတာ့ ထိထိမိမိကေလး ဆံုးမၿပီးၿပီ။ သည္တစ္ခါလည္း သည္လိုပဲ ဆံုးမရဦးမည္။ ကၽြန္မက အခန္းေထာင့္မွ ၀ါးျခမ္းျပား ခပ္ေသးေသးတစ္ေခ်ာင္း ဆြဲယူလိုက္သည္။ ကၽြန္မမွာ ကေလးေတြကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ ၀န္ေလးသေလာက္ စည္းကမ္းမဲ့မႈကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕။ သည္ေတာ့ -
“ ကဲ ေျပာစမ္း၊ မင္းတို႔ဘာလို႔ သူမ်ားအခင္းက ေျပာင္းဖူးခိုးရတာလဲ၊ ေျပာစမ္း၊ ေျပာေလ ”
ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မလက္ထဲမွ တုတ္ကို ေၾကာက္လန္႔တၾကားေမာ့ၾကည့္သည
“ ဆာလို႔ ”
မပြင့္တပြင့္ ေျဖလိုက္ၾကသည္။
ထို တစ္လံုးတည္းေသာစကားသည္ ကၽြန္မရင္တြင္း နာက်င္စူးရွစြာ တိုး၀င္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ “ မဆံုးမဘဲ ထားေရာ့သလား ” ဆိုသည့္ ဦးဖူးညိဳစကားက ဆရာမသိကၡာကို အမ်ားႀကီး ေစာ္ကားေနရာ ရင္ထဲက မာနကေလးသည္ ထၾကြေတာက္ေလာင္လာသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္၀ါးမ်ားေပၚသို႔ ျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲ တစ္ခ်က္စီ ရိုက္ႏွက္လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္း။ တူးမာ၏ ဆာလို႔ျပႆနာကို ထမင္းတစ္နပ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၿပီး သည္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တုတ္စာ ေကၽြးၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္။ လတ္တေလာ ျပႆနာကို ကၽြန္မ သည္လို အေျဖရွာခဲ့သည္မွာ တရားေကာ တရားပါရဲ႕လား။ ၿပီးေတာ့ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္းခဲပင္ စားခ်င္မွ စားရမည္ျဖစ္ေသာ ကေလးငယ္ေတြ၏ ေနာင္လာလတၱံ႕ေသာ “ ဆာလို႔ ” ျပႆနာေတြကို ဆရာမႀကီးကၽြန္မက ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေျဖရွင္းေပးရပါဦးမည္နည္းဟု
××××××××××××××××
“ ေဟ့ ဒီေန႔ အေဖနဲ႔ လမ္းမွာေတြ႕တယ္ ဆရာ ”
စာၾကည့္စားပြဲမွ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာသူက သားလတ္။ သားလတ္က သူ႔အေဖကို အင္မတန္ခင္တြယ္သည္။ သူ႔အေဖကလည္း သားလတ္အေပၚ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့သည္။ နီနီက ကၽြန္မႏွင့္ ေစ်းစာရင္း တြက္ေနရာမွ လွမ္းမာန္မဲသည္။
“ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔၊ တို႔ကိုမွ မခ်စ္တာ ”
အေမကလည္း သူတို႔အေဖအေၾကာင္းေျပာလွ်င္
“ နင္တို႔ အေဖအေၾကာင္း ေျပာလို႔ တစ္ျပားရတာ မဟုတ္ဘူး ” ၀င္ဆိုသည္။ သားလတ္က မခံမရပ္ႏိုင္။
“ အမယ္ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္႔ဖိုးငါးက်ပ္ ေပးသြားတာ အဘြားရ၊ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း ”
သားေထြးက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း -
“ သူ႔ပိုက္ဆံက ဘာလုပ္မွာလဲေနာ္ ေမေမ ”
စစ္ကူေတာင္းသည္။ သည္လုိႏွင့္ ျပႆနာမွာ အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္ျဖစ္လာဦးမည္။ ကေလးေတြက စာအုပ္ေတြေဘးခ်ၿပီး စကားစစ္ထိုးၾကေတာ့သည္။
“ ကဲ စာက်က္ၾက ”
ကၽြန္မ ဟန္႔တားမွသာ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ အေမကေတာ့ သူတို႔အေဖအေၾကာင္း ေျပာရပါမည္လားဟု တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆိုျမည္ဆဲ။
အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာအခါ သမီးႀကီး နီနီက ကၽြန္မအနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။
“ ေမေမ ”
“ ဟင္ ”
“ ဒီလ ေငြပိုပါ့မလား ဟင္ ”
ကၽြန္မ ၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားသည္။ ခဏၾကာမွ -
“ သမီးက ဘာ၀ယ္ခ်င္လို႔လဲ ”
သမီးက ကၽြန္မလက္ကို ေတာင္းပန္သလို ဆြဲကိုင္ရင္း -
“ သမီးကို အက်ၤီတစ္ထည္ေလာက္ ခ်ဳပ္ေပးပါလား ေမေမ ”
“ အက်ၤီတစ္ထည္ ဟုတ္လား ”
“ တစ္ထည္တည္းပါ ေမေမရယ္ ေနာ္ ”
သမီးေတာင္ ၀တ္ခ်င္ စားခ်င္ တတ္လာၿပီေကာ။ ကၽြန္မ ေတြးမိသည္။ သမီးက ဆယ့္ငါးႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။ သမီးကို သနားသြားသည္။
“ ေရွ႕လထဲက် ၀ယ္ေပးမယ္ သမီး ”
“ ဟင္ သမီးက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအမီ ခ်ဳပ္ခ်င္တာ၊ စုစုတို႔နဲ႔ ဆင္တူခ်ဳပ္မွာ ေမေမ ”
သမီးမ်က္ႏွာကို အေမွာင္ထဲမွာ စူးစမ္းေနမိသည္။
“ သမီးႀကီးရယ္ ဒီလကုန္ေတာ့မယ္ေလ၊ ေမေမ့မွာ ေငြမရွိေတာ့ဘူး၊ သမီးကို ေစ်းဖိုးေတာင္ ဘယ္လိုေပးရမလဲ ေမေမ စဥ္းစားေနတာ၊ သမီးက ေၾကြး၀ယ္ရမွာလည္း ရွက္တယ္မို႔လား ”
သမီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ခပ္ေလးေလး သက္ျပင္းရွဴရိႈက္သံမွလြဲ၍ မၾကားေတာ့။ ကၽြန္မကို ေက်ာေပးၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳလိုက္သည္။ သည္ထက္ပို၍ ကၽြန္မ ရွင္းျပစရာ လိုမည္မထင္။ သမီးကို မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ခိုင္းခဲ့သည္မွာလည္း အိမ္စရိတ္ မည္မွ်ႀကီးမားေၾကာင္း သူ နားလည္ေစရန္သာ။ ယခင္က ေစ်းေၾကြးအခ်ိဳ႕ပင္ မေပးဆပ္ရေသး။ နီနီ ေစ်း၀ယ္သည့္အခါ လကုန္ေပး ၀ယ္ရမွာ အလြန္ရွက္တတ္သျဖင့္ ေန႔တိုင္း ေစ်းဖိုးေပးခဲ့ရသည္။ ဒီလမွာ ခါတိုင္းလေတြထက္ပင္ က်ပ္တည္းေနျပန္သည္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္းကို မၾကာခဏ ရွဴရိႈက္ေနမိသည္။ အိပ္မေပ်ာ္။
×××××××××××××××
ဒုတိယပိုင္း ဖတ္ရန္ ေအာက္ပါ link ကို နွိပ္ပါ
https://m.facebook.com/
သူႏွင့္ ကၽြန္မ လမ္းခြဲၾကၿပီ ဆိုေတာ့လည္း ခိုင္မာျပတ္သားစြာပင္။ သူက သူ႔ပတ္၀န္းက်င္၊ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းဆီ ျပန္ခို၀င္ၿပီး အိုးအိမ္သစ္ ထူေထာင္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွိသမွ် ေမတၱာ ေစတနာေတြကို နီနီ၊ သားလတ္၊ ေထြးကေလးတို႔ အေပၚအားလံုး ပံုေပးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ရပ္တည္လာခဲ့သည္။
ႏွစ္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္မဆံပင္မွာ ေငြမွ်င္က်ိဳးက်ဲ ရွိလာသည္။
“ ကဲ သားတို႔၊ သမီးတို႔ ”
စာသင္ခန္းထဲမွာ ကေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေသာ ကၽြန္မေလသံပင္ အဘြားႀကီးသံ ေပါက္ေနၿပီလား ထင္လာမိေတာ့သည္။ ငယ္စဥ္က “ ဘ၀ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္ ” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖင့္ ေျဖဆိုသင့္သေလာက္ ေျဖဆိုၿပီးၿပီ။ ျဖည့္ဆည္းျခင္း ပါရမီကို တည္ေဆာက္ရင္း ရင့္က်က္လာေသာ ကၽြန္မဘ၀တြင္ သည္သား၊ သည္သမီးႏွင့္ တပည့္ ကေလးငယ္မ်ားသာ ခ်စ္ခင္ကိုးစားဖြယ္ရာ။ သူကေတာ့ ကုန္သည္အလုပ္ႏွင့္ ထပ္ဆင့္တိုး ဂဏန္းေတြပြားမ်ားရင္း ႀကီးပြားသည္ထက္ ႀကီးပြားေနေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္အတြက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဥေပကၡာ ျပဳလိုက္မိပါ၏။
မနက္တိုင္း ကၽြန္မ၏အလုပ္မွာ ႀကိမ္ျခင္းကေလး တစ္ဖက္က ဆြဲၿပီး တစ္မိုင္သာသာ ေ၀းေသာ ေက်ာင္းသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မသည္ ကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာထက္ ေအာက္ဘက္ လွည္းလမ္းမေပၚကသာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတတ္သည္။ ၀ီးခနဲ ျဖတ္ေမာင္းလာတတ္သည့္ ကုန္တင္ကားမ်ားအႏၱရာယ္ကို ေ၀းေ၀းကပင္ ေရွာင္ၾကဥ္မိသည္။ လွည္းလမ္းမွာဆိုလွ်င္ ေအးေအးလူလူ မနက္ခင္း စိတ္ကူးစိတ္သန္းအျပည့္ျဖင့္
‘ ဆရာမႀကီး လိုက္ခဲ့ေလ ’
လွည္းရပ္ၿပီး ေစာင့္တတ္ေသးသည္။ ရာသီအလိုက္ ၀ါဆြတ္ခ်ိန္၊ ႏွမ္းရိတ္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း ယာခင္းမ်ားဆီမွ ကၽြန္မကို ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္သူေတြကမရွား။
ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းႏွင့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားကို ညွိႏိႈင္းရသည္။ တစ္ေန႔တာ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေတြကို ေတးမွတ္ရသည္။ ၿပီးမွ ကေလးေတြ ေသာက္ေရ ျဖည့္ မျဖည့္၊ တံျမက္လွည္း မလွည္း စစ္ေဆးရသည္။ အသင္းေလးသင္းကို ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းမ်ား စနစ္တက်ရွိမႈအေပၚၾကည့္ၿပီး အၿမဲအမွတ္ေပးထားသည္။
ကၽြန္မႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဆရာမ မတင္ၾကဴႏွင့္ ခ်ိဳခ်ိဳတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မတင္ၾကဴက ကိုယ္၀န္ႀကီး တကားကားႏွင့္ ပန္းလ်စြာ ထိုင္ေနတတ္သည္။ သူလည္း ေန႔တိုင္း ႏွစ္မိုင္နီးပါးမွ် လမ္းေလွ်ာက္လာရတတ္သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳကေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ ျပည့္ေသးဟန္မတူ။ သစ္ရြက္ကေလးလို ေပါ့ပါးသြက္လက္သည္။ အငယ္ဆံုး ဆရာမလည္း ျဖစ္၊ စိတ္လည္း ဆတ္သျဖင့္ ကေလးေတြႏွင့္ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။
“ ေအး၊ ဆရာမစကား နားမေထာင္ရင္ စာမျပေတာ့ဘူး ”
အတန္းထိပ္ ကုလားထိုင္မွာ ခ်ိဳခ်ိဳ ထိုင္ခ်သြားၿပီဆိုလွ်င္ ကေလးေတြက ထိန္းမရ သိမ္းမရ ဆူၾက ေဆာ့ၾကသည္။ သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ ခုမွ ေက်ာင္းစေနသည့္ ကေလးေတြျဖစ္ရာ ဆရာမ အထာကို နားမလည္ၾကေသး။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သားေရကြင္း လုခ်င္ လုမည္။ ေက်ာက္တံႏွင့္ ထိုးခ်င္ ထိုးပစ္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမလက္မွ နာရီကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး -
“ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့မွာလား ဆရာမ ”
ေအာ္ဟစ္ ေမးတတ္ေသးသည္။ မတင္ၾကဴကိုေတာ့ ကေလးေတြက ပိုၿပီးေလးစားၾကသည္။ သူက ဒုတိယတန္းမွာ သင္ရသည္။
ဆရာ ကိုထြန္းေအာင္က အတန္းထဲသို႔ ေနာက္က်မွ ၀င္လာသည္။ မေန႔က ၿမိဳ႕နယ္ရံုးသို႔ သြားခဲ့ရသျဖင့္ အိပ္ရာထ ေနာက္က်လာသည္ ထင္သည္။ အသားညိဳညိဳ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ တိုက္ပံုအက်ၤီကို ဖိုသီဖတ္သီ ၀တ္ထားသည္။ ကေလးေတြအေပၚ လက္သံေျပာင္လြန္း၍ ကၽြန္မႏွင့္ မၾကာခဏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ရေသာဆရာ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ စာသင္ အလြန္ေတာ္သည္။ ဆရာ စာသင္ေနၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔အတန္းသာမက တျခား အတန္းမ်ားပါ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားတတ္သည္။
ဤဆရာမ်ားျဖင့္ပင္ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔တာကို စတင္ၾကရသည္။ ကေလးမ်ား မနက္ခင္းေတးကို သီတိုင္း ကၽြန္မအသက္သည္ တစ္ရက္ျပန္ၿပီး ႏုပ်ိဳလာသည္ ထင္မိေလသည္။
အခန္းေထာင့္မွ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ဆရာမေတြ စကားေျပာဆို၊ စားေသာက္ေနၾကသည့္အရွိန္ ပ်က္သြားသည္။ အခန္းေထာင့္ဆီသို႔ ကၽြန္မ ထ သြားမိသည္။
ပထမတန္းမွ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စာသင္ခံုမ်ားအၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ငိုရင္း ရွာေဖြေနသည္။ ကၽြန္မေျခသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ မ်က္ရည္ျဖင့္ ရႊန္းလက္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား၊ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ႏွင့္ ႏွာရည္စီးေၾကာင္းမ်ား စိုရႊဲေနေလသည္။
“ ဘာျဖစ္တာလဲ သမီး၊ ေနမေကာင္းဘူးလား ”
“ ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံဆယ္ျပား ေပ်ာက္သြားလို႔ ”
“ ပိုက္ဆံ ဟုတ္လား၊ ဘယ္မွာ ေပ်ာက္တာလဲ၊ အခန္းထဲမွာလား၊ ကစားကြင္းထဲမွာလား ”
“ ဒီမွာ ေပ်ာက္တာ ”
ကၽြန္မလည္း ခဏမွ် ကူညီရွာေဖြေပးမိသည္။ မေတြ႕။
“ ကဲ သမီး လာလာ မုန္႔ဆာေနမွာေပါ့။ ရွာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ဆရာမတို႔နဲ႔အတူ စားရေအာင္ ”
“ ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ မစားဘူး ”
ကေလးမက ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ျငင္းဆန္သည္။ မတင္ၾကဴက -
“ ဟဲ့ တူးမာ၊ လာဟဲ့ လာခဲ့ပါ ” လွမ္းေခၚသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳကေတာ့ လက္ညိွဳးကေလး ေထာင္ၿပီး -
“ ညည္းကေလးေနာ္၊ ေန႔တိုင္း ပိုက္ဆံေပ်ာက္ ”
တကယ္ေတာ့ တူးမာမွာ ေပ်ာက္စရာ မုန္႔ဖိုးပင္ ပါခ်င္မွ ပါရွာမည္။ သူ႔မိဘေတြက လယ္ထဲ ယာထဲမွာ သူရင္းငွားေတြ။ ေက်ာင္းပင္ အႏိုင္ႏိုင္ ထားရသည္။ ေန႔လယ္စာ ဆာေတာ့ ကေလးကငိုသည္။ ဆရာမကိုလည္း ထမင္းဆာ၍ ငိုတာပါဟု ျပန္မေျပာရဲ။ သည္ေတာ့ အိမ္ကပါမလာေသာ ပိုက္ဆံ ဆယ္ျပားသည္ ခဏခဏ ေပ်ာက္ေနရေလသည္။
ဘဲဥဟင္းႏွင့္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ နယ္စားေနေသာ ကေလးငယ္ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္မွာ ပီတိျဖာေ၀သည္။ မခ်က္တတ္ ခ်က္တတ္ႏွင့္ သမီးလက္ရာ ဘဲဥဖတ္ကေလးမ်ားမွာ တူးမာကေလးအတြက္ ဧရာမ ဟင္းေကၽြး ဟင္းရံႀကီးမ်ားပမာ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ပီတိသည္ ၾကာရွည္မခံ။ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္သည္ႏွင့္ လြင့္စဥ္ ေပ်ာက္ပ်က္ရသည္။
ကၽြန္မေရွ႕တြင္ ခပ္မိုက္မိုက္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ဆံပင္ေတြ ဖြာလန္ႀကဲေနၿပီး အက်ၤီႏွင့္ ပုဆိုးတြင္ ရႊံ႕ေတြ ေပက်ံေနသည္။ ေနေလာင္၍ ခပ္ညိဳညိဳအသားမ်ားပင္ မြဲေျခာက္ေျပာင္လက္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာေတာ့ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သည့္ အေရာင္ေတြ ယွက္သန္းေနသည္။ သူတို႔ကို ဖမ္းေခၚလာေသာ ဦးဖူးညိဳက လက္ထဲမွ ႏြားကန္ကို ခ်ိန္ဆရင္း-
“ အစကတည္းက က်ဳပ္က ေဆာ္မလို႔၊ ဆရာမႀကီး တပည့္ေတြပဲေလ၊ ဆရာမႀကီး ဆံုးမပါလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေဆာ္မထည့္တာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီဗ်၊ က်ဳပ္ေျပာင္းဖူးခင္းထဲ ၀င္ခိုးတာ၊ မေန႔ကလည္း မမိလို႔၊ ဒီေန႔ေတာ့ တမင္ေစာင့္ဖမ္းတာ၊ ဒင္းတို႔ မိဘေတြကပဲ မဆံုးမဘဲ ထားေရာ့သလား မသိ ”
ဦးဖူးညိဳက ကၽြန္မကို ေစာင္းေျပာသည္။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ ေစာင္းေျပာသည္ ျဖစ္ေစ၊ တည့္တည့္ေျပာသည္ ျဖစ္ေစ မထူးေတာ့။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ဆရာေတြ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွ လြတ္ထြက္ၿပီး အခင္းေတြထဲမွာ လွည့္လည္က်က္စားေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားဆိုးကေလးေတြ။ သူတို႔ကိုေတာ့ ခပ္စပ္စပ္ကေလး ဒဏ္ေပးဦးမွ ျဖစ္မည္။
“ ေနပါဦး၊ မင္းတို႔က အရင္တစ္ခါ ကဏန္း သြားႏိႈက္တဲ့ အဖြဲ႕ကလား ”
“ မ…မဟုတ္ပါဘူး ”
အရပ္ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကေလးက တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ေျဖသည္။ ကဏန္းႏိႈက္သည့္အဖြဲ႕မွာ ကေလးငါးေယာက္ ရွိသည္။ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ငါးဖမ္း၊ ကဏန္းႏိႈက္၊ ရွဥ္႔လိုက္ပစ္၊ သစ္သီးပင္ေတြ ခိုးစား၊ ထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ကေလးေတြက ရပ္ရြာလူႀကီးသားေတြ။ သူတို႔ကိုေတာ့ ထိထိမိမိကေလး ဆံုးမၿပီးၿပီ။ သည္တစ္ခါလည္း သည္လိုပဲ ဆံုးမရဦးမည္။ ကၽြန္မက အခန္းေထာင့္မွ ၀ါးျခမ္းျပား ခပ္ေသးေသးတစ္ေခ်ာင္း ဆြဲယူလိုက္သည္။ ကၽြန္မမွာ ကေလးေတြကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမဖို႔ ၀န္ေလးသေလာက္ စည္းကမ္းမဲ့မႈကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕။ သည္ေတာ့ -
“ ကဲ ေျပာစမ္း၊ မင္းတို႔ဘာလို႔ သူမ်ားအခင္းက ေျပာင္းဖူးခိုးရတာလဲ၊ ေျပာစမ္း၊ ေျပာေလ ”
ကေလးႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မလက္ထဲမွ တုတ္ကို ေၾကာက္လန္႔တၾကားေမာ့ၾကည့္သည
“ ဆာလို႔ ”
မပြင့္တပြင့္ ေျဖလိုက္ၾကသည္။
ထို တစ္လံုးတည္းေသာစကားသည္ ကၽြန္မရင္တြင္း နာက်င္စူးရွစြာ တိုး၀င္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ “ မဆံုးမဘဲ ထားေရာ့သလား ” ဆိုသည့္ ဦးဖူးညိဳစကားက ဆရာမသိကၡာကို အမ်ားႀကီး ေစာ္ကားေနရာ ရင္ထဲက မာနကေလးသည္ ထၾကြေတာက္ေလာင္လာသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္၀ါးမ်ားေပၚသို႔ ျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲ တစ္ခ်က္စီ ရိုက္ႏွက္လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္း။ တူးမာ၏ ဆာလို႔ျပႆနာကို ထမင္းတစ္နပ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ၿပီး သည္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တုတ္စာ ေကၽြးၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္။ လတ္တေလာ ျပႆနာကို ကၽြန္မ သည္လို အေျဖရွာခဲ့သည္မွာ တရားေကာ တရားပါရဲ႕လား။ ၿပီးေတာ့ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္းခဲပင္ စားခ်င္မွ စားရမည္ျဖစ္ေသာ ကေလးငယ္ေတြ၏ ေနာင္လာလတၱံ႕ေသာ “ ဆာလို႔ ” ျပႆနာေတြကို ဆရာမႀကီးကၽြန္မက ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေျဖရွင္းေပးရပါဦးမည္နည္းဟု
××××××××××××××××
“ ေဟ့ ဒီေန႔ အေဖနဲ႔ လမ္းမွာေတြ႕တယ္ ဆရာ ”
စာၾကည့္စားပြဲမွ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာသူက သားလတ္။ သားလတ္က သူ႔အေဖကို အင္မတန္ခင္တြယ္သည္။ သူ႔အေဖကလည္း သားလတ္အေပၚ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့သည္။ နီနီက ကၽြန္မႏွင့္ ေစ်းစာရင္း တြက္ေနရာမွ လွမ္းမာန္မဲသည္။
“ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔၊ တို႔ကိုမွ မခ်စ္တာ ”
အေမကလည္း သူတို႔အေဖအေၾကာင္းေျပာလွ်င္
“ နင္တို႔ အေဖအေၾကာင္း ေျပာလို႔ တစ္ျပားရတာ မဟုတ္ဘူး ” ၀င္ဆိုသည္။ သားလတ္က မခံမရပ္ႏိုင္။
“ အမယ္ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္႔ဖိုးငါးက်ပ္ ေပးသြားတာ အဘြားရ၊ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း ”
သားေထြးက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း -
“ သူ႔ပိုက္ဆံက ဘာလုပ္မွာလဲေနာ္ ေမေမ ”
စစ္ကူေတာင္းသည္။ သည္လုိႏွင့္ ျပႆနာမွာ အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္ျဖစ္လာဦးမည္။ ကေလးေတြက စာအုပ္ေတြေဘးခ်ၿပီး စကားစစ္ထိုးၾကေတာ့သည္။
“ ကဲ စာက်က္ၾက ”
ကၽြန္မ ဟန္႔တားမွသာ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ အေမကေတာ့ သူတို႔အေဖအေၾကာင္း ေျပာရပါမည္လားဟု တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆိုျမည္ဆဲ။
အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာအခါ သမီးႀကီး နီနီက ကၽြန္မအနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။
“ ေမေမ ”
“ ဟင္ ”
“ ဒီလ ေငြပိုပါ့မလား ဟင္ ”
ကၽြန္မ ၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားသည္။ ခဏၾကာမွ -
“ သမီးက ဘာ၀ယ္ခ်င္လို႔လဲ ”
သမီးက ကၽြန္မလက္ကို ေတာင္းပန္သလို ဆြဲကိုင္ရင္း -
“ သမီးကို အက်ၤီတစ္ထည္ေလာက္ ခ်ဳပ္ေပးပါလား ေမေမ ”
“ အက်ၤီတစ္ထည္ ဟုတ္လား ”
“ တစ္ထည္တည္းပါ ေမေမရယ္ ေနာ္ ”
သမီးေတာင္ ၀တ္ခ်င္ စားခ်င္ တတ္လာၿပီေကာ။ ကၽြန္မ ေတြးမိသည္။ သမီးက ဆယ့္ငါးႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီ။ သမီးကို သနားသြားသည္။
“ ေရွ႕လထဲက် ၀ယ္ေပးမယ္ သမီး ”
“ ဟင္ သမီးက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲအမီ ခ်ဳပ္ခ်င္တာ၊ စုစုတို႔နဲ႔ ဆင္တူခ်ဳပ္မွာ ေမေမ ”
သမီးမ်က္ႏွာကို အေမွာင္ထဲမွာ စူးစမ္းေနမိသည္။
“ သမီးႀကီးရယ္ ဒီလကုန္ေတာ့မယ္ေလ၊ ေမေမ့မွာ ေငြမရွိေတာ့ဘူး၊ သမီးကို ေစ်းဖိုးေတာင္ ဘယ္လိုေပးရမလဲ ေမေမ စဥ္းစားေနတာ၊ သမီးက ေၾကြး၀ယ္ရမွာလည္း ရွက္တယ္မို႔လား ”
သမီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ခပ္ေလးေလး သက္ျပင္းရွဴရိႈက္သံမွလြဲ၍ မၾကားေတာ့။ ကၽြန္မကို ေက်ာေပးၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳလိုက္သည္။ သည္ထက္ပို၍ ကၽြန္မ ရွင္းျပစရာ လိုမည္မထင္။ သမီးကို မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ခိုင္းခဲ့သည္မွာလည္း အိမ္စရိတ္ မည္မွ်ႀကီးမားေၾကာင္း သူ နားလည္ေစရန္သာ။ ယခင္က ေစ်းေၾကြးအခ်ိဳ႕ပင္ မေပးဆပ္ရေသး။ နီနီ ေစ်း၀ယ္သည့္အခါ လကုန္ေပး ၀ယ္ရမွာ အလြန္ရွက္တတ္သျဖင့္ ေန႔တိုင္း ေစ်းဖိုးေပးခဲ့ရသည္။ ဒီလမွာ ခါတိုင္းလေတြထက္ပင္ က်ပ္တည္းေနျပန္သည္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္းကို မၾကာခဏ ရွဴရိႈက္ေနမိသည္။ အိပ္မေပ်ာ္။
×××××××××××××××
ဒုတိယပိုင္း ဖတ္ရန္ ေအာက္ပါ link ကို နွိပ္ပါ
https://m.facebook.com/
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။