"ရွက္တတ္ၾကပါေစ"

ေက်ာက္သင္ပုန္း

 

"ရွက္တတ္ၾကပါေစ"
---------------------------
ကိုယ္ ဝန္ထမ္းဘဝတုန္းက..

တံျမက္စည္းလွည္းရလဲ သူမ်ားထက္ေျပာင္ေအာင္ လွည္းတယ္။ အိမ္သာေဆးရလဲ သူမ်ားထက္ေျပာင္ေအာင္ေဆးတယ္။ တစ္ခါမွာ
Sales Target ခ်ေပးထားတာကို ျပည့္ခ်င္တဲ့ေဇာနဲ႔ ေန႔ေရာ ညေရာ အလုပ္ပဲ အာရံုစိုက္ေနမိတာမို႔ ေရာဂါသည္ကိုယ့္အေဖဆံုးသြားတာ ကိုယ့္ပေယာဂမကင္းသလို ခုခ်ိန္ထိ ခံစားေနရတုန္းပဲ။ (ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ Stretched Sales Target ကို ၉၅% ထိခဲ့ေပမယ့္ ၁၀၀%မထိလို႔ ေကာ္မရွင္လဲတစ္ျပားမွ မရခဲ့ပါဘူး။) တကယ္က ေကာ္မရွင္လိုခ်င္တာထက္ အလုပ္ရွင္က "သမီးကို အားကိုးပါတယ္"ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ထမီခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ေရာင္းေပးခဲ့တာ။

ဝန္ထမ္းအျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး လုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထိ အလုပ္မၿပီးရင္ ည ၉နာရီ ၁၀နာရီအထိ ရံုးမွာဆက္လုပ္တယ္။ Work Hard ေတြ Work Smart ေတြဆိုတာ အေျခေန အခ်ိန္ခါေပၚမူတည္တဲ့ သီအိုရီထဲက စကားလံုးေလးတစ္ခုပါ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ထမင္းဟင္းေမ့ေနေတာ့ ညေစာင့္ဦးေလးႀကီးက သနားလို႔ဆိုၿပီး သူ႔ညစာေလး ခူးခပ္ၿပီး ပန္းကန္ထဲစုပံုထည့္ လာလာေကၽြးတယ္။ (ျပဴတင္းေပါက္သံတိုင္ၾကားက ထိုးေပးတာ။ ညေစာင့္ဆိုေတာ့ ရံုးထဲမဝင္ရလို႔ေလ။ ဘာနဲ႔တူမလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္) အဲဒီဦးေလးႀကီးက အစာအိမ္သမားမို႔ သူ႔ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ျပဲျပဲကို ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလးေတြပံုၿပီး အငမ္းမရ စားခဲ့ရတဲ့ညေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ Overtime တို႔ Commission တို႔ဆိုတာ Marketing သမားမို႔ တစ္သက္လံုးမရခဲ့ဖူးတဲ့အရာ။

ေငြမက္လို႔မဟုတ္ရင္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မာနေၾကာင့္။
ကိုယ့္ကို သူမ်ားလက္ညႇိဴးထိုးခံရမွာ အရမ္းေၾကာက္ခဲ့တာ။ အသံုးက်တာ မက်တာ.. ေတာ္တာ မေတာ္တာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ္လဲ သူမ်ားထက္ ပိုေတာ္ေန တတ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
လစာ အလကားညာယူေနတဲ့လူလို႔ အထင္ခံရမွာကိုသာ ေသမေလာက္ ရွက္ခဲ့တာ။

ကိုယ္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးေတြကိုေတာ့ ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
အနည္းဆံုးေတာ့ လစာယူရတာလဲ လိပ္ျပာသန္႔တယ္။ ဒီလစာနဲ႔ မိသားစုကို ေကၽြးရတာလဲ ေက်နပ္တယ္။

ကိုယ္ေတြေခတ္က ကိုယ္လို စိတ္ရွိတဲ့သူ အမ်ားသား။ ရွက္ရ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းနားလည္တယ္။

အခု ေခတ္ ေတြ႕ေန ၾကံဳေနရတာေတြကို အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိတယ္။

ေတာ္တဲ့သူ ႀကိဳးစားတဲ့သူက မရိုးသားတာမ်ိဳး..
ေတာ္လဲေတာ္ ႀကိဳးစားရိုးသားျပန္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္တာမ်ိဳး..
အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးက လြတ္ျပန္ေတာ့ ငပ်င္းေတြျဖစ္ျပန္ေရာ..
အမ်ားစုက အဲလိုလူေတြ..

တာဝန္ယူမႈ တာဝန္ခံမႈမရွိတဲ့.. အဲဒါကိုလဲ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ မန္ေနဂ်ာေတြ..
အားရင္ ကင္တင္းန္မွာ.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္.. အတင္းအဖ်င္းေျပာ.. ထမင္းကို ဇိမ္ဆြဲစား.. ဖုန္းပြတ္.. အိုဗာတိုင္ဆိုၿပီး ရံုးမွာ အင္တာနက္ထိုင္သံုး.. ရံုးကို ၁၀နာရီေလာက္မွေရာက္လဲ ခပ္တည္တည္ ၉နာရီေရးတတ္တဲ့ အခ်ိန္သူခိုး ဝန္ထမ္းေတြ..
အမ်ားစု ျဖစ္လာတာကို ေနရာတိုင္းမွာေတြ႕ေနရေတာ့ စိတ္ပ်က္မိ အေျဖရွာမိတယ္။

ေတြ႕မိတာ တစ္ခုက ဟီရိဩတပၸဆိုတဲ့ အရွက္အေၾကာက္တရား နည္းပါးလာတာက စတာ။
မေကာင္းမႈျပဳလို႔ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြ ကဲ့ရဲ႕ခံရမွာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္းကို မသိေတာ့တာ ဒီေခတ္ Working Age ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ သိသာလာတာေတြ႕ရတယ္။

အေၾကာင္းက သူတို႔ႀကီးျပင္းလာတဲ့ေခတ္က "လ်င္သူစား"စတမ္းေခတ္။ စာရိတၱမဏၰိဳင္ဆိုတာ ဆရာမိဘေတြ မဟရဲတဲ့စကားလံုး။ ေခတ္က်ပ္ႀကီးမို႔ဒီလိုပဲလုပ္စားရတယ္ဆိုတဲ့ မိဘဆရာေတြက ကေလးေတြကို ဘယ္လို ဆံုးမရဲမွာလဲ။
ပညာေရးအစ သူငယ္တန္း ကထဲက က်ဴရွင္မွာ spot ရိုက္သင္တဲ့ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႔စခဲ့တာ။ ဒါေမး ဒါေျဖ။ တကၠသိုလ္အထိ ခိုးနည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဘြဲ႕ရၾကရတာက အမ်ားစုဆိုေတာ့ အမွားကို အမွန္ထင္။
ဒီလူေတြ လုပ္ငန္းခြင္ေရာက္ေတာ့ Ethic လို႔ ပါးစပ္က ေျပာရဲတဲ့ေကာင္က ငတံုးႀကီးကိုျဖစ္လို႔။ စည္းဝိုင္းအျပင္က လူ႔ဂြစာ။ မေပါင္းအပ္တဲ့ စပိုင္ေကာင္ေပါ့။

စတုတၳမဏၰိဳင္က ဒီေနရာမွာအေတာ္ စကားေျပာတာ။ အေဖတို႔ အဖိုးတို႔ေခတ္က တက္က်မ္းေခတ္။ လူခၽြန္လူေကာင္းျဖစ္မွ လူရာဝင္တဲ့ေခတ္။ မဆလေခတ္မွာလဲ စာရိတၱအသားေပးတဲ့စာေတြ အေတာ္ရိုက္သြင္းထားေတာ့ မေကာင္းတာလုပ္မိရင္ေတာင္ ရွက္ရေကာင္းမွန္းေတာ့ သိၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားလဲပါတယ္။ အမ်ားညီေတာ့ အရွက္နဲ႔အသက္ကို လဲရဲတယ္ဆိုတဲ့လူစား မ်ားတယ္။

အခုေခတ္က် သူသူကိုယ္ကိုယ္ မေစာင့္ထိန္းတဲ့သူေတြမ်ားလာေတာ့ ရွက္စရာကို ရွက္စရာမျမင္ေတာ့တဲ့အထိ စိတ္ဓာတ္ေတြ ခၽြတ္ျခံဳက်လာၾကတယ္။ အလုပ္ေပၚမွာလဲ ေစတနာကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး ဂြင္ရွာဖို႔ မရွိရင္ အသာေလး float လုပ္ေနလိုက္ၾကတယ္။ ဝန္ထမ္းရွားပါးတဲ့ ဒီေခတ္မွာ အလုပ္ထုတ္ခံရရင္ ငါ့အေျခေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးလို႔ထုတ္ခံရတာပဲလို႔ မျမင္ဘဲ Labour Law အတိုင္း ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး အရွက္အေၾကာက္မရွိ ေတာင္းဆိုတာလဲ လုပ္ရဲလာၾကတယ္။

ၾကာရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုေတာ့ ဒီလူေတြပဲ နစ္နာမွာပါ။ Full Picture နဲ႔ Consequences ေတြမျမင္တတ္တဲ့ သူငယ္နာမစင္တဲ့ အစိုးရအဆက္ဆက္ လက္ေဆာ့ၿပီးထုတ္ခဲ့တဲ့ Law ေတြ၊ Regulations ေတြၾကားမွာ သိပၸံ စမ္းသပ္ခန္းထဲက ဖားေတြႂကြက္ေတြလို မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြက မခံႏိုင္ရင္ ျပည္တြင္း Workforce ကို မသံုးခ်င္ေတာ့ဘဲ Import လုပ္ဖို႔ကို စဥ္းစားလာၾကတဲ့အထဲ Corporates ေတြတင္မက SME ေလးေတြပါ ပါလာၾကၿပီ။

မႏွစ္က ေငြေဆာင္ဘက္သြားအလည္ ကားလမ္းပိတ္ေနလို႔ လမ္းေဘးဆင္းအိပ္ေနတဲ့ ကားေပၚပါ စိုက္ခင္းအလုပ္သမားေတြနဲ႔ စကားစျမည္သြားေျပာမွ.. ျမန္မာစကား တစ္လံုးမွမတတ္တဲ့ ျပည္ႀကီးတရုတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါေရာ။ မန္ေနဂ်ာအဆင့္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ။ ေႏြတုန္းက မန္းေလးဘက္သြားေတာ့ တရုတ္ေတြေျမလာငွားၿပီးစိုက္တဲ့ စပါးခင္းပိုင္ရွင္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ တရုတ္ေတြက မနက္ ၄နာရီ လယ္ကြင္းထဲတစ္ပတ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ျမန္မာလယ္သူရင္းငွားေတြကို ေငါက္ငမ္းၿပီးလူလိုက္စုရသတဲ့။ နီတို႔ျမန္မာေတြ ငပ်င္းေတြဆိုတာ မနက္တိုင္းၾကားရသတဲ့။ ဒါ ျမန္မာထဲမွာဆို အေတာ္လက္ေၾကာတင္းတဲ့ လယ္သမားဆိုတာေတြေနာ္။

တစ္ႏွစ္က ဘီယာကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုဖြင့္ပြဲလုပ္ဖို႔ စက္ရံုကို survey သြားရေတာ့ စက္ရံုဝန္ထမ္းေတြဆိုတာ ကုလားျပည္ေရာက္သြားသလို ျမင္ရတယ္။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ဖ်ာေပၚမွာ ပဲဟင္းနဲ႔ထမင္းေလြးေနၾကတာ အိႏၵိယက ဟိႏၵဴကုလားအစစ္ႀကီးေတြ။ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြေနာ္။ မန္ေနဂ်ာေတြၾကည့္အံုးမလား.. အျဖဴေတြလက္ေအာက္မွာ လုပ္ေနၾကတာ အာဆီယံအစည္းအေဝးလုပ္ေနသလို ဂ်ပန္ ဗီယက္နမ္ ကိုရီးယား စလံုး မေလး ဖိလစ္ပိုင္... ေပါင္းစံု။ သူတို႔ခိုင္းတာ ဖင္ေလးကုန္း လက္ေလးေနာက္ပစ္ၿပီး ရက္ဆားလုပ္ေနရတာက ေရႊျမန္မာေတြ။ ဒါ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲတင္ ျဖစ္ေနတာေနာ္။

အိႏၵိယက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အလုပ္ေတာင္းတယ္။ MBA လုပ္သက္က ၁၀ႏွစ္နီးပါး။ ျပည္ပေတြမွာ အေတြ႕အၾကံဳရွိတယ္။ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ေလာက္ဆို လုပ္ပါ့မယ္တဲ့။ ႏွစ္ေထာင္ေနာ္။ ဟာ.. ငါတို႔ တိုင္းျပည္မွာ နင့္ေလာက္ဆို ေလးငါးေထာင္ရေနၿပီ။ နင္တို႕ဆီဘယ္ေလာက္ရလဲဆိုေတာ့ $၁၉၀၀တဲ့။ ဘာလို႔ေျပာင္းခ်င္တာလဲဆို နင္တို႔ဆီမွာ လူလိုေနရတယ္။ ငါတို႔ဆီမွာ အိပ္ခ်ိန္ကလြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ မနက္ရံုးသြားရင္ ကိုယ့္ကို အလုပ္ျဖဳတ္ၿပီလားလို႔ ရင္တမမနဲ႔သြားရတာ။ အျဖဳတ္ခံရရင္ ရံုးဂိတ္ေပါက္ဝမွာ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြရယ္၊ ျဖဳတ္စာရယ္၊ လစာရယ္၊ ေလ်ာ္ေၾကးရယ္ကို အဆင္သင့္ ထားထားတာ။ ကုမၸဏီႀကီးေတြမွာ MIS အရမ္းေကာင္းေတာ့ Handover လုပ္စရာကို မလိုဘူး။ ရွိသမၽွ ေဒတာအားလံုး ရံုးမွာ backup အကုန္ရွိတယ္။ အထုတ္ခံရရင္ Black List ကို သတင္းစာထဲေရာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္အကုန္ျဖန္႔တာ လုပ္စားလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေလ်ာ္ေၾကးရတာေပမယ့္ အလုပ္ခန္႔မယ့္ ကုမၸဏီမရွိေတာ့ဘူး။ မရိုးသားလို႔မဟုတ္ဘဲ မႀကိဳးစားရင္ Under-performance ကိုလဲ ဒီလုိ blacklist လုပ္ခံရတာပဲ။... ဒါက ကုမၸဏီႀကီး ၃ခုက မန္ေနဂ်ာနဲ႔ GM အဆင့္ရွိတဲ့ Indian ၃ေယာက္ ေျပာျပတာေတြကို စုၿပီးေျပာတာပါ။

ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ငါတို႔ ဒီမွာ လစာပိုရဖို႔ မေမၽွာ္လင့္ဘူး။ ရံုးခ်ိန္ျပင္ပမွာ မိသားစုနဲ႔ေနခ်င္တယ္။ ေနာက္ ၅ႏွစ္ေလာက္ဆို ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တယ္။ အခုက အရင္းမရွိေသးလို႔။ ဒါေၾကာင့္ လာခ်င္တာ။ နင္ လူလိုရင္ ဘယ္လိုဝန္ထမ္းလိုခ်င္တယ္သာေျပာ။ ငါ့ မိတ္ေဆြေတြ ျမန္မာျပည္လာရၿပီးေရာဆိုတာ အမ်ားႀကီး။ ေစ်းသက္သာတယ္ ႀကိဳးစားတယ္.. တဲ့။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးမန္ေနဂ်ာခန္႔ထားတာ.. English ေကာင္းေကာင္း ျမန္မာလိုနည္းနည္းတတ္တယ္ presentation skill ေကာင္းတယ္..ဘြဲ႕ရပညာတတ္။ လစာ $၈၀၀ (ရွစ္ရာေနာ္).. အဲဒါနဲ႔ လုပ္ေနတယ္။ ဒီက လစာ ၈သိန္း ၁၀သိန္းသမားေတြထက္ အမ်ားႀကီး အလုပ္ၿပီးတယ္။တာဝန္သိတယ္။ အခ်ိန္မခိုးဘူး။

ကဲ... ဒီလိုေတြ ေရးျပေနတာ ကုလားအားေပးလို႔လဲမဟုတ္ဘူး။ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းတာလဲမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာဝန္ထမ္းေတြ ႀကိဳျပင္ဆင္ထားႏိုင္ေအာင္ Imported Talents ေတြနဲ႔ယွဥ္ရေတာ့မယ့္ အေနအထားကို မီးေမာင္းထိုးျပေနတာပါ။

အျဖဳတ္ခံရတာကို ဝမ္းသာၿပီး လစာေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းဖို႔ေလာက္ပဲ စိတ္ကူးတတ္တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ေရႊျမန္မာေတြ...
မွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းနဲ႔...
ရွက္တတ္ၾကပါေစ...
ရွက္တတ္ၾကပါေစ...
ရွက္တတ္ၾကပါေစ...

#Aye Myat Myat Thu
7.9.2016