ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္လို ၿပံဳးပါ
--------------------------
နင့္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ေတာ့ နင္ေသးငယ္လိုက္တာလို႔ ငါထင္မိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္က်န္ ခ်ံဳပုတ္ျမက္႐ိုင္းေတြၾကားမ
.
“နင့္ကို ဂ႐ုစိုက္မယ့္သူ မ႐ွိဘူးလား” လို႔ နင့္ေ႐ွ႕မွာ ငါထိုင္ခ်ၿပီး မ်က္လံုးေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ေမးတယ
.
နင္ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး… အသံမထြက္ဘဲ ေခါင္းငံု႔ထားတယ္။
နင့္ရဲ႕ အေလ်ာ့မေပးတဲ့ရင္ခုန္သံကို ငါၾကားမိလိုက္သလိုပဲ။
.
“အခ်ိန္က နင့္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္သြားႏိုင္တယ္ သိလား” လို႔ ငါေျပာလည္း နင့္ဘက္က အသံမထြက္ခဲ့ဘူး။ ခါးကို နင္မတ္မတ္ရပ္ထားတယ္။
.
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေနရာကေန ငါထြက္လာခဲ့တယ္။ နင့္ကိုငါေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ေတြ႔ရမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့ဘူး။
.
ဒါေပမယ့္ ငါမွားသြားတယ္… လအနည္းငယ္အၾကာမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ နင့္ကို ငါေတြ႔ျပန္တယ္။ မားမားမတ္မတ္ျဖစ္ေနတဲ့ နင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ငါအံ့ၾသသြားတယ္။ နင့္အနား ငါေလွ်ာက္သြားတယ္။ နင့္အရပ္က ငါ့ေလာက္နီးနီးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ
.
“နင္ သန္မာလာလိုက္တာ” လို႔ ငါေျပာတယ္။
.
ေနေရာင္ျခည္ကို နင္ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ငါ့ကိုစကားျပန္မေျပာဘဲ နင္ၿပံဳးတယ္။
နင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႐ွင္သန္ျခင္းရဲ႕ဝင့္ၾကြားမႈ
.
“ဒါဟာ ငါေတြ႔ဖူးသမွ်အၿပံဳးေတြထဲမွ
.
နင္ပို ေတာက္ေတာက္ပပၿပံဳးတယ္။ အဲဒီအၿပံဳးထဲမွာ ေမာ္ၾကြားဘဝင္ျမင့္ဟန္မပါဘူ
.
“နင္ အသက္႐ွင္ခဲ့တာပဲေနာ္.. ၾကည့္စမ္း က်န္းမာလိုက္တဲ့႐ုပ္ခႏၶာနဲ႔
.
နင္ၿပံဳးၿမဲၿပံဳးေနတယ္။ အခ်ိန္ရဲ႕မတူညီတဲ့တန္ဖိုးေတ
.
“အခ်ိန္က နင့္ကိုေမြးဖြားတယ္၊ အခ်ိန္က နင့္ကို ဖန္တီးတယ္၊ အခ်ိန္ကပဲ နင့္ကိုဖ်က္ဆီးလိမ့္မယ္” လို႔ ငါတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာတယ္။
.
နင္ ေနာင္တမရစြာ ၿပံဳးေနၿမဲပဲ။
.
နင္တစ္ခ်ိန္လံုးၾကည့္ေနတဲ့ေ
.
“ဘယ္သူကမွ အခ်ိန္ေနာက္အမီမလိုက္ႏိုင္ဘ
.
အဲဒီစကားကို ငါခ်န္ရစ္ၿပီး ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္ေလာက္မွာ နင့္ဆီကေန ငါထြက္လာခဲ့တယ္။
.
ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ နင္ဇဲြမေလ်ာ့စတမ္း လိုက္ေနတုန္းပဲ။ နင့္ရင္ထဲက ယံုၾကည္ခ်က္ကို ငါနားမလည္ႏိုင္တာလည္းျဖစ္ခဲ
.
နင္က ငါ့ကိုအၿမဲအံ့ၾသမႈေတြေပးတယ္
.
“ၾကည့္ဦးေလ.. အခ်ိန္ကို နင္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား” အကူညီမဲ့စြာငါေျပာတယ္။
.
နင့္ခါးေတြ အရင္လို မေထာင္မတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း အေကာင္းပကတိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
.
နင့္ကို ငါဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။
.
ေခါင္းကို နင္ခက္ခက္ခဲခဲ ေထာင္မတ္ထားတယ္။ အသံမထြက္ဘဲ ေနမင္းႀကီးကို အဲဒီေနေရာင္ျခည္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတုန္းဘဲ။ နင့္မ်က္ဝန္းအိမ္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနခဲ့တယ္။
.
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. အဲဒီတခဏမွာပဲ… ငါ တုန္လႈပ္မိတယ္… နင္ ၿပံဳးေနပါလား….
.
စိတ္ေက်နပ္မႈအျပည့္၊ စဲြမက္ဖြယ္အၾကည့္နဲ႔ နင္ထြက္ခြာသြားတဲ့အခ်ိန္ကို
.
သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္႐ွင္သန္ခဲ့တဲ့ေနရာဆီ ငါေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။
နင္႐ွင္သန္ခဲ့တဲ့ေနရာကို ငါေတြ႔ေတာ့ ငါ အံ့ၾသမွင္သက္သြားမိတယ္။ နင္႐ွိခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေနၾကာပန္းေတြတစ္ခင္းလံုး ဖူးပြင့္ေနလိုက္တာ။
.
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရႊေရာင္တစ္လက္လက္နဲ႔ သူတို႔ လန္းဆန္းေဝျဖာေနလိုက္တာ။ ဟိုးအရင္တုန္းက နင့္အတိုင္းပဲ သူတို႔ၿပံဳးေနလိုက္တာ။
.
နင္မွန္ပါတယ္… ဘဝရဲ႕အေတာမသတ္ျခင္းက အခ်ိန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပါ
.
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလို႔ ငါေအာင္ျမင္ထင္႐ွားသြားတဲ့အ
.
နင္ဟာ ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ဆိုေပမ
-------------
မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (July. 2016)
--------------------------
နင့္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ေတာ့ နင္ေသးငယ္လိုက္တာလို႔ ငါထင္မိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္က်န္ ခ်ံဳပုတ္ျမက္႐ိုင္းေတြၾကားမ
.
“နင့္ကို ဂ႐ုစိုက္မယ့္သူ မ႐ွိဘူးလား” လို႔ နင့္ေ႐ွ႕မွာ ငါထိုင္ခ်ၿပီး မ်က္လံုးေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ေမးတယ
.
နင္ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး… အသံမထြက္ဘဲ ေခါင္းငံု႔ထားတယ္။
နင့္ရဲ႕ အေလ်ာ့မေပးတဲ့ရင္ခုန္သံကို ငါၾကားမိလိုက္သလိုပဲ။
.
“အခ်ိန္က နင့္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္သြားႏိုင္တယ္ သိလား” လို႔ ငါေျပာလည္း နင့္ဘက္က အသံမထြက္ခဲ့ဘူး။ ခါးကို နင္မတ္မတ္ရပ္ထားတယ္။
.
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ေနရာကေန ငါထြက္လာခဲ့တယ္။ နင့္ကိုငါေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ေတြ႔ရမယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့ဘူး။
.
ဒါေပမယ့္ ငါမွားသြားတယ္… လအနည္းငယ္အၾကာမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ နင့္ကို ငါေတြ႔ျပန္တယ္။ မားမားမတ္မတ္ျဖစ္ေနတဲ့ နင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ငါအံ့ၾသသြားတယ္။ နင့္အနား ငါေလွ်ာက္သြားတယ္။ နင့္အရပ္က ငါ့ေလာက္နီးနီးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ
.
“နင္ သန္မာလာလိုက္တာ” လို႔ ငါေျပာတယ္။
.
ေနေရာင္ျခည္ကို နင္ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ငါ့ကိုစကားျပန္မေျပာဘဲ နင္ၿပံဳးတယ္။
နင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ႐ွင္သန္ျခင္းရဲ႕ဝင့္ၾကြားမႈ
.
“ဒါဟာ ငါေတြ႔ဖူးသမွ်အၿပံဳးေတြထဲမွ
.
နင္ပို ေတာက္ေတာက္ပပၿပံဳးတယ္။ အဲဒီအၿပံဳးထဲမွာ ေမာ္ၾကြားဘဝင္ျမင့္ဟန္မပါဘူ
.
“နင္ အသက္႐ွင္ခဲ့တာပဲေနာ္.. ၾကည့္စမ္း က်န္းမာလိုက္တဲ့႐ုပ္ခႏၶာနဲ႔
.
နင္ၿပံဳးၿမဲၿပံဳးေနတယ္။ အခ်ိန္ရဲ႕မတူညီတဲ့တန္ဖိုးေတ
.
“အခ်ိန္က နင့္ကိုေမြးဖြားတယ္၊ အခ်ိန္က နင့္ကို ဖန္တီးတယ္၊ အခ်ိန္ကပဲ နင့္ကိုဖ်က္ဆီးလိမ့္မယ္” လို႔ ငါတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာတယ္။
.
နင္ ေနာင္တမရစြာ ၿပံဳးေနၿမဲပဲ။
.
နင္တစ္ခ်ိန္လံုးၾကည့္ေနတဲ့ေ
.
“ဘယ္သူကမွ အခ်ိန္ေနာက္အမီမလိုက္ႏိုင္ဘ
.
အဲဒီစကားကို ငါခ်န္ရစ္ၿပီး ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္ေလာက္မွာ နင့္ဆီကေန ငါထြက္လာခဲ့တယ္။
.
ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ နင္ဇဲြမေလ်ာ့စတမ္း လိုက္ေနတုန္းပဲ။ နင့္ရင္ထဲက ယံုၾကည္ခ်က္ကို ငါနားမလည္ႏိုင္တာလည္းျဖစ္ခဲ
.
နင္က ငါ့ကိုအၿမဲအံ့ၾသမႈေတြေပးတယ္
.
“ၾကည့္ဦးေလ.. အခ်ိန္ကို နင္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား” အကူညီမဲ့စြာငါေျပာတယ္။
.
နင့္ခါးေတြ အရင္လို မေထာင္မတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း အေကာင္းပကတိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
.
နင့္ကို ငါဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။
.
ေခါင္းကို နင္ခက္ခက္ခဲခဲ ေထာင္မတ္ထားတယ္။ အသံမထြက္ဘဲ ေနမင္းႀကီးကို အဲဒီေနေရာင္ျခည္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတုန္းဘဲ။ နင့္မ်က္ဝန္းအိမ္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြျပည့္ေနခဲ့တယ္။
.
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. အဲဒီတခဏမွာပဲ… ငါ တုန္လႈပ္မိတယ္… နင္ ၿပံဳးေနပါလား….
.
စိတ္ေက်နပ္မႈအျပည့္၊ စဲြမက္ဖြယ္အၾကည့္နဲ႔ နင္ထြက္ခြာသြားတဲ့အခ်ိန္ကို
.
သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ နင္႐ွင္သန္ခဲ့တဲ့ေနရာဆီ ငါေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။
နင္႐ွင္သန္ခဲ့တဲ့ေနရာကို ငါေတြ႔ေတာ့ ငါ အံ့ၾသမွင္သက္သြားမိတယ္။ နင္႐ွိခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေနၾကာပန္းေတြတစ္ခင္းလံုး ဖူးပြင့္ေနလိုက္တာ။
.
ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရႊေရာင္တစ္လက္လက္နဲ႔ သူတို႔ လန္းဆန္းေဝျဖာေနလိုက္တာ။ ဟိုးအရင္တုန္းက နင့္အတိုင္းပဲ သူတို႔ၿပံဳးေနလိုက္တာ။
.
နင္မွန္ပါတယ္… ဘဝရဲ႕အေတာမသတ္ျခင္းက အခ်ိန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပါ
.
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလို႔ ငါေအာင္ျမင္ထင္႐ွားသြားတဲ့အ
.
နင္ဟာ ေနၾကာပန္းေလးတစ္ပြင့္ဆိုေပမ
-------------
မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (July. 2016)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။