‘အတု’ ယူဖို႔အတြက္ ေကာင္းတဲ့... ‘အစစ္’ ေတြရွိဖို႔ လိုတယ္

Eleven Media Group

‘အတု’ ယူဖို႔အတြက္ ေကာင္းတဲ့... ‘အစစ္’ ေတြရွိဖို႔ လိုတယ္

(ေဆာင္းပါးရွင္ - ဘစံေကာက္)

“လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ ဂုဏ္သိကၡာရွိၿပီး တကယ္ေလးစားေလာက္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ အကဲျဖတ္ခ်င္ရင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က သူ႔ေလာက္ကံမေကာင္းတဲ့ လူမ်ားကို ဘယ္ပံုဆက္ဆံသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ အကဲျဖတ္ရ ပါလိမ့္မယ္”


အထက္ပါစကား ဆိုခဲ့သူကား အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရွိ ေငြ၀ယ္ကြၽန္ လူမည္းနီဂ႐ိုးမ်ားကို လူ႔ေအာက္က်၊ လူ႔ေနာက္က်ဘ၀မွ လူခ်င္းတူတူ သူခ်င္းမွ်မွ် ႐ုန္းထရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ လူမည္းတို႔၏ စိတ္၀ိညာဥ္၌ တြယ္ကပ္ေနသည့္ အ၀ိဇၨာအေမွာင္ကို ဖယ္ခြာ၍ ပညာ၀ီရိယတို႔ျဖင့္ ဘ၀တိုးတက္လမ္း ရွာႏိုင္ေအာင္ ဦးစြာပထမ ဦးေဆာင္လမ္းျပခဲ့သူ “ဘြတ္ကာတီ ၀ါရွင္တန္” ၏ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္ပါသည္။

“ဘြတ္ကာ” ကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ စိုက္ခင္းတစ္ခင္းရွိ တဲအိမ္ကေလးတစ္ခု၌ ၁၈၅၆ ခု ဧၿပီ ၅ ရက္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အစာေရစာ ၀၀လင္လင္မစားရ။ အ၀တ္အစားဟူ၍လည္း အက်ႌတစ္ထည္၊ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္သာ သူ႔မွာရွိသည္။ ပညာဟူ၍လည္း သူ႔အနီး၀န္းက်င္ရွိ လူမည္းမ်ားထဲတြင္ စာေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သူပင္ မရွိေခ်။

ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ သူက ကိုးႏွစ္သားအရြယ္သာ ရွိေသးသည္။ ေငြ၀ယ္ကြၽန္ဘ၀မွ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြ လြတ္လပ္ခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ကြၽန္ဘ၀တြင္ အေနၾကာခဲ့၍ ခုိင္းသမွ်လုပ္၊ ေကြၽးတာစားၿပီး ရွင္သန္ခဲ့ရေသာ နီဂ႐ိုးတို႔အတြက္ လြတ္လပ္သူမ်ားဘ၀တြင္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မိမိဘာသာ ရွာၾကံရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ဘ၀ ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္ေရးအတြက္ သင့္ေတာ္မည္ထင္ေသာ အရပ္ေဒသမ်ားသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကသည္။ “ဘြတ္ကာ” လည္း မိခင္ႏွင့္အတူ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယား ျပည္နယ္ထဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾက၏။ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားတြင္ “ဘြတ္ကာ” သည္ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းမ်ား၌ အလုပ္လုပ္၏။ သစ္ခုတ္၏။ လယ္လုပ္၏။ ညဘက္တြင္ ေက်ာင္းတက္သည္။ သူတက္ေသာေက်ာင္းမွာ နီဂ႐ိုးမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ဖြင့္ထားေသာ မူလတန္းေက်ာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းကေလးမွ သင္ေပးသမွ်ပညာကို သင္ယူၿပီးေနာက္ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ “ဟင္ပတန္ၿမိဳ႕ရွိ နီဂ႐ိုးမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းတြင္ ဆက္လက္၍ ပညာသင္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ မိုင္ငါးရာေက်ာ္ေ၀းေသာ ထိုအဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းသို႔ ပညာသင္ရန္ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔အိပ္ထဲ၌ ေငြအနည္းငယ္သာ ပါခဲ့သည္။

“ဟင္ပတန္” ေက်ာင္းသို႔ေရာက္၍ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ျပဳရန္ ေမတၱာရပ္ခံေသာအခါ စမ္းသပ္သည့္ အေနျဖင့္ အခန္းတစ္ခန္းကို တံျမက္စည္းလွည္းခိုင္း၏။ သူက အခန္းကို သံုးႀကိမ္တံျမက္လွည္းၿပီး ေလးႀကိမ္ဖံုသုတ္ေပးခဲ့သည္။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ၀ီရိယကို သေဘာက်ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုေက်ာင္းသားအျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၾကသည္။

ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေသာ္လည္း ေက်ာင္းစရိတ္ႏွင့္ ေနထုိင္စားေသာက္ေရးအတြက္ ရရာအလုပ္ကိုလုပ္ရင္း ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္း၍ ပညာသင္ခဲ့ရ၏။ “ဟင္ပတန္ သိပၸံ” မွ ဘြဲ႕ရေသာအခါ ထိုေက်ာင္းမွာပင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အလုပ္ျပန္၀င္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမရိကန္ ေတာင္ဘက္စြန္းရွိ “အယ္လ္ဘားမား” ျပည္နယ္တြင္ လူမည္းမ်ားအတြက္ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္ရန္ အစိုးရထံမွ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ အေထာက္အပံ့ ရခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္လ်က္ရွိသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ရာထူးကို “ဘြတ္ကာ” လက္ခံရရွိခဲ့ၿပီး အယ္လ္ဘားမားျပည္နယ္ “တပ္စ္ကီဂီး” သို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့၏။ သူေရာက္ေတာ့ ထိုေနရာတြင္ ေက်ာင္းပင္မေဆာက္ရေသးေခ်။ ဘြတ္ကာက စိတ္မပ်က္၊ အားမေလွ်ာ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ယာယီေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး စာသင္မည့္ နီဂ႐ိုးေက်ာင္းသားမ်ားကို သူကပင္ လိုက္လံစည္း႐ံုး ေခၚယူခဲ့ရသည္။

အယ္လ္ဘားမားျပည္နယ္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ လူမည္းနီဂ႐ိုးတုိ႔၏ ဘ၀အေျခအေနကား စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့၍ ထြက္ေျပးခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ နိမ့္က်လွ၏။ ဆင္းရဲ၊ စုတ္ျပတ္၊ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့၍ ေရာဂါဘယလည္း ထူေျပာလွသည္။ ဤလူေတြကိုၾကည့္၍ စာသင္႐ံုသက္သက္ျဖင့္ သူတုိ႔ဘ၀ကို ျမႇင့္တင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း “ဘြတ္ကာ” သေဘာေပါက္လာသည္။ သူတို႔ေတြအတြက္ လုပ္ငန္းႏွင့္ အတတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားေပးျခင္းသည္သာ အမွန္တကယ္ အက်ဳိးရွိႏိုင္ေၾကာင္း သိျမင္ၿပီးေနာက္ တက္စ္ကီဂီး ဆရာအတတ္သင္ႏွင့္ စက္မႈလက္မႈ သိပၸံေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္၍ နီဂ႐ိုးလူငယ္မ်ားကို အေျခခံ အေရးဖတ္ႏွင့္အတူ စက္မႈလက္မႈႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္မယ့္ ကြၽမ္းက်င္လုပ္သားမ်ား ေမြးထုတ္ေပးရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္၏။

ေက်ာင္းဖြင့္စ ပထမငါးႏွစ္အတြင္းမွာ လူမည္းေယာက်္ား ကေလးမ်ားအတြက္ ပန္းရန္၊ ပန္းပဲ၊ လက္သမားအတတ္ႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရး ပညာမ်ားကို သင္ေပးၿပီး မိန္းကေလးမ်ားအတြက္မူ အခ်က္၊ အျပဳတ္၊ အခ်ဳပ္အလုပ္ ပညာႏွင့္အတူ အိမ္တြင္းမႈပညာမ်ားကို “ဘြတ္ကာ” က အထူးဦးစားေပး သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ “ဘြတ္ကာ” က စည္းကမ္းကိုေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္သည္။ “ပညာသင္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ စာတတ္ရန္အတြက္ သက္သက္သာမဟုတ္။ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ စာရိတၱေကာင္းမြန္ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေရး” လည္း ပါ၀င္သည္ဟု သူကယံုၾကည္သည္။

ထို႔အျပင္ ကြၽန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ခါစ သူတို႔ လူမည္းေတြအေပၚ၌ အျမင္မၾကည္လင္ေသာ လူျဖဴမ်ားကို သူတို႔အေပၚ၌ နားလည္ၿပီး ကူညီခ်င္လာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္လည္း သူမေမ့ခဲ့။ တစ္ေန႔ “တပ္စ္ကီဂီး” ရွိ ေၾကးရတက္ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီး “မစၥစ္ဗာနာ” ၏ အိမ္ေရွ႕မွ သူျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ “မစၥစ္ဗာနာ” က သူ႔ကို သာမန္နီဂ႐ိုး တစ္ေယာက္ပဲဟုထင္ကာ လွမ္းေခၚၿပီး ထင္းခြဲခိုင္းခဲ့သည္။ “ဘြတ္ကာ” က အက်ႌကိုခြၽတ္ ပုဆိန္ကိုစြဲကာ ထင္တစ္ပံုလံုးကို ကုန္ေအာင္ခြဲၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ထည့္ေပးခဲ့၏။ ေနာက္မွ “မစၥစ္ဗာနာ” သည္ သူထင္းခြဲခိုင္းခဲ့ဖူးသူမွာ ပါေမာကၡ “ဘြတ္ကာတီ၀ါရွင္တန္” မွန္းသိကာ ေတာင္းပန္၏။ “ဘြတ္ကာ” က ဤကိစၥကို ဘာမွ်အေရးႀကီးသည္ဟု သေဘာမထား။

“ဒီကိစၥအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူပါ။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးရတာမ်ဳိးကို ႏွစ္သက္တတ္သူပါ” ဟု မစၥစ္ဗာနာကို ျပန္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ခဲ့ေပသည္။

၁၈၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာၿမိဳ႕ေတာ္ “အတၱလႏၲာ” ၌ ၀ါဂြမ္းစိုက္ ျပည္နယ္မ်ား၏ ကုန္စည္ျပပြဲတစ္ရပ္ က်င္းပရာ “ဘြတ္ကာ” ကို တက္ေရာက္မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေပးရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရ၏။ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားအၿပီးတြင္ ျပည္နယ္ဘုရင္ခံ “ဘူးေလာ့ခ္” က ေလးစားခ်ီးက်ဴးစြာ သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္၏။ သူ႔မိန္႔ခြန္းကို စာနယ္ဇင္းေပါင္းမ်ားစြာက ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၾက၏။ သမၼတ “ကလိဖ္လင္း” ကိုယ္တိုင္ သူ႔ထံ ဂုဏ္ျပဳလႊာေပးပို႔၏။ ဤမွ စကာႏိုင္ငံတြင္ ထင္ရွားေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း နယ္ေျမေဒသမ်ားစြာတြင္ လူျဖဴ၊လူမည္းမ်ား အတူတကြ တက္ေရာက္ၾကသည့္ လူထုစည္းေ၀းပြဲေပါင္း မ်ားစြာကို သူကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္က်င္းပႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

နီဂ႐ိုးတို႔ဘ၀ႏွင့္ ျမႇင့္တင္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္မည့္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကးရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံၾကရန္ လူျဖဴသူေဌးမ်ားစြာတို႔ထံ သြားေရာက္တိုက္တြန္း၍ အလွဴခံံၿပီး ရန္ပံုေငြရွာေဖြခဲ့ရ၏။ ထို႔အတူပင္ ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္၍ ပညာသင္ၾကားရန္ မတတ္ႏိုင္သည့္ လူမည္းေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ “နယ္လွည့္စာသင္ေက်ာင္း” ကိုလည္း တီထြင္သင္ၾကား ေပးႏိုင္ခဲ့ျပန္သည္။ ဒီမွ်ႏွင့္ သူမေက်နပ္ႏိုင္ေသး။ ႏိုင္ငံအ၀န္း ေက်းလက္မ်ားရွိ နီဂ႐ိုးမ်ားကို ပညာေရးဘ၀ ျမႇင့္တင္ေပးရန္ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္း၏။ သူ၏ ထက္သန္ေသာစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မေနမနား ႀကိဳးစားေသာ ၀ီရိယ အထူးသျဖင့္ သူ႔လူမ်ဳိးတို႔အေပၚ၌ ထားရွိသည့္ ေစတနာကို သမၼတ “႐ုစဗဲ့” က အလြန္ေလးစားသျဖင့္ ေနာင္အခါ သူတို႔ႏွစ္ဦး ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအျဖစ္သို႔ပင္ ေရာက္သြားၾက၏။ သူသည္ သူ၏အမ်ဳိးအႏြယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေထာက္ပံ့ေသာ ေကာင္းျမတ္သည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ “ဟားဗတ္တကၠသိုလ္” က ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႕တစ္ခု ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ရာ “ဘြတ္ကာ” သည္ “ဟားဗတ္တကၠသိုလ္” မွ ပထမဆံုး ခ်ီးျမႇင့္ခံရသည့္ ဘြဲ႕ရနီဂ႐ိုးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။

၁၉၁၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာတြင္ အျပင္းအထန္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး သူကြယ္လြန္သြားေသာအခါ သူ႔လူမ်ဳိး၊ နီဂ႐ိုးတို႔သည္ မိမိေျခေထာက္ေပၚ မိမိရပ္တည္ၿပီး ပညာမ်က္စိပြင့္ကာ ေရွ႕တက္လမ္းကို ရွာေဖြႏိုင္သည့္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ေကာင္းစြာက်န္ရွိ ေနခဲ့ေပေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္သည္က လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ နိမ့္က်ပ်က္စီးေနေသာ လူမ်ဳိးဘ၀ကို ကယ္တင္ရန္ ထိုလူမ်ဳိးထဲမွ စံျပလူေတာ္မ်ားမွလြဲ၍ အျခားဘယ္လူမ်ဳိးေတြကမွ မတတ္ႏိုင္ဟူေသာ အခ်က္ပင္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ သူ႔ကြၽန္ဘ၀မွာ အေနၾကာၿပီး ကြၽန္ဆိပ္မိေနေသာ လူမ်ဳိးဘ၀မွ သခင္စိတ္ေမြးၿပီး လြတ္လပ္ေသာႏိုင္ငံ၊ လြတ္လပ္ေသာလူမ်ဳိး ျဖစ္လာေစရန္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” တည္းဟူေသာ စံျပလူေတာ္တစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာ၏။ ထိုစံျပပုဂၢိဳလ္ “အစစ္” ၏ စိတ္ဓာတ္ကို “အတု” ယူၿပီး ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကေသာ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္မ်ားေၾကာင့္ ကမၻာ့ေျမပံုေပၚတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတည္းဟူေသာ လြတ္လပ္သည့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ေပၚထြန္းခဲ့ရ၏။

ယေန႔ေတာ့မူ ထိုကဲ့သို႔ စံျပအတူယူရမည့္ လူေတာ္အစစ္မ်ား ရွားပါးလာၿပီး တိုင္းျပည္အေျခအေနက အဘက္ဘက္မွ နိမ့္က်ပ်က္စီးလာ၏။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕မွာ ျမန္မာဒုကၡသည္၊ ျမန္မာအလုပ္သမား၊ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္မ်ား ေရာက္ရွိေနၾကသည္ကို စိတ္မခ်မ္းသာစြာ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရ၏။ ဤျဖစ္ရပ္ကို အရင္းစစ္လိုက္လွ်င္ “စံျပလူညံ့” မ်ားကို “အစစ္” ဟုထင္ၿပီး “အတု” ယူခဲ့ၾကရေသာ ေႏွာင္းလူတို႔၏ အတုယူ လြဲမွားမႈမ်ားေၾကာင့္ဟုသာ အျပစ္ပံုခ်ရေတာ့မည္ ထင္သည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ၊ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ေပၚထြန္းခဲ့သည့္ “စံျပလူေတာ္” မ်ားကို ဒီေန႔လူငယ္မ်ား အတုယူႏိုင္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပင္။ ခုလည္း ေနာက္မက်ေသးပါ။ လူငယ္ေတြ မိမိပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိက်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ စာေပမ်ားမွ “ဘြတ္ကာတီ၀ါရွင္တန္” ကဲ့သို႔ေသာ လူေတာ္မ်ားအေၾကာင္းကို ဖတ္မိသိရွိ၍ အတုယူႏိုင္ခဲ့ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဒီကေန႔သည္လည္း အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟူ၍သာ။

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဘုရင္ခံဆာဟူးဘတ္ရန္႔(စ္)တုိ႔အား အခမ္းအနားတစ္ခုတြင္ ေတြ႕ရွိရစဥ္)