ဆီးပင္ငုတ္နဲ႔ ယာလုပ္သူ

Eleven Media Group

 

ဆီးပင္ငုတ္နဲ႔ ယာလုပ္သူ

(ေဆာင္းပါးရွင္ - နီမင္းေဆြ)

႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားတစ္ကား႐ုိက္တာ ေဒၚလာသန္းရွစ္ဆယ္ ကုန္က်ၿပီး သန္းခုနစ္ရာေလာက္ ျပန္ရသြားတဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ကားအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဟုိတစ္ေန႔က အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္ရလုိ႔ အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားကုိ ရေအာင္ရွာၿပီး ၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ၾကည့္ျဖစ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ကမၻာေပၚကလူေတြ ဘယ္လုိေတြးေခၚ ခံစားေနၾကသလဲ ဆုိတာကုိ သိလုိက္ရလုိ႔လည္း အံ့ၾသခဲ့ရပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားအေၾကာင္း ေျပာေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဂိမ္း game ေတြအေၾကာင္း အရင္ႀကိဳေျပာထားမွ ျဖစ္မွာပါ။ ဟုိတစ္ေလာတုန္းက ေတာင္ကုိရီးယားမွာ ညားခါစ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ဆုိင္ထဲမွာ ေျခာက္ရက္တိတိ မရပ္မနား ဂိမ္းကစားလုိက္ၾကတာ ရင္ခြင္ပုိက္ရက္သားေလး အဟာရျပတ္ၿပီး ဆုိင္ထဲမွာပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဂိမ္းေတြကုိ အဲဒီလုိ ကစားတာ အက်ိဳးမရွိေပမယ့္ လူေတြကုိ တစ္နည္းတစ္ဖုံနဲ႔ အက်ိဳးျပဳေနတဲ့ ဂိမ္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေရွ႕အိႏၵိယ ကုမၸဏီဂိမ္း East India Company Game ဆုိရင္ အိႏၵိယကုိသာမက ျမန္မာျပည္ကုိပါ သိမ္းယူခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကုိ အေျခခံၿပီး လုပ္ထားတဲ့ဂိမ္းမုိ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီဂိမ္းရဲ႕ အေျခခံ သေဘာတရားကေတာ့ အဂၤလန္ကေန သေဘၤာသုံးေလးစီးေလာက္နဲ႔ စထြက္၊ အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲမွာ ေပၚတူဂီ ဒတ္ခ်္စတဲ့ စစ္သေဘၤာေတြနဲ႔ေတြ႔ဆုံ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္၊ ေနာက္အိႏၵိယကုိေရာက္၊ ဘုရင္ခံနဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္း၊ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ ၀ါဂြမ္း၊ မဲနယ္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ယမ္းစိမ္း စတာေတြကုိ တစ္ဦးတည္း ေမာင္ပုိင္စီးၿပီး ကုန္သြယ္ခြင့္ရေအာင္ စာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္၊ အဲဒီကမွစၿပီး ကုန္းေပၚမွာ ကုိယ္ပုိင္ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ တပ္စခန္းေတြ ေဆာက္ခြင့္ရေအာင္ႀကိဳးစား ကုိယ္ပုိင္တပ္ဖြဲ႕ေတြကုိ ေဒသခံေတြနဲ႔ ရေအာင္ဖြဲ႕ ေဒသခံအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကုိ စိတ္၀မ္းကြဲေအာင္လုပ္ ေဒသခံအစုိးရ တပ္ဖြဲ႕ေတြကုိ ၿဖိဳခြဲၿပီး တစ္ႏုိင္ငံလုံး သိမ္းမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂိမ္းကစားတာ ၿပီးသြားတာပါပဲ။ ေတာ္တာညံ့တာေပၚ မူတည္ၿပီး အမ်ားဆုံး အမွတ္ေလးဆယ္ထိ ရပါမယ္။ ဂိမ္းတီထြင္သူေတြက သမုိင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သုေတသနလုပ္ၿပီးမွ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းေတြကုိ ျပဳစုထားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလုိဂိမ္းမ်ိဳးေတြဟာ လက္ေတြ႕ဘ၀ရဲ႕ ျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းရာမွာလည္း အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာကုိ လူေတြသိလာၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီဂိမ္းေတြကို လူေတြစြဲၾကတာပဲေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ဂိမ္းတီထြင္သူေတြဟာ ခ်မ္းသာလာၾကတယ္။ ဂိမ္းေတြကုိလည္း ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး လုပ္လာၾကတယ္။ ဂိမ္းေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲအထိ ၀င္လာၾကၿပီး ဘယ္သူ႔ကုိ ဘယ္လုိလုပ္လုိက္ရင္ ႏုိင္ငံေရး အျမတ္ရမယ္၊ ဘာေတြမွားလုပ္လုိက္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ မႏုိင္ေတာ့ဘူး စတာေတြအထိ လုပ္လာၾကေတာ့တယ္။ အခုၾကည့္လုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္ကားကလည္း ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာနာမႈကင္းမဲ့တာေတြ ဖ်ံက်ၾကတာေတြကုိ အဓိကအေျခခံထားတဲ့ ဂိမ္းတစ္မ်ိဳးအေၾကာင္း ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ ဇာတ္ကားျဖစ္ပါတယ္။

‘ပန္နမ္’ ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ အင္မတန္မွ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး (Capitol) နဲ႔ အလြန္တရာ ဆင္းရဲတဲ့ျပည္နယ္ ဆယ့္ႏွစ္ျပည္နယ္ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ျပည္နယ္ေတြဟာ သစၥာမေဖာက္ေၾကး စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္နယ္ေတြဟာ ဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ ပုန္ကန္ျခားနားၾကတဲ့ အခါမွာ မေအာင္ျမင္ဘဲ ခ်မ္းသာၿပီးအင္အားႀကီးတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ႏွိမ္နင္းတာကုိ ခံရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာခ်ဳပ္ေတြ ထပ္ခ်ဳပ္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မပုန္ကန္ေတာ့ပါဘူးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါလည္း လက္ေဆာင္ပဏၰာ ဆက္သပါမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဆက္သရမယ့္ လက္ေဆာင္ပဏၰာက ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမား မဟုတ္ဘူး၊ လူျဖစ္ေနတယ္။ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ၾကားရွိတဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေပါင္းႏွစ္ေယာက္ ျပည္နယ္ဆယ့္ႏွစ္ခုအတြက္ စုစုေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ေလးေယာက္ကုိ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ပုိ႔ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္တဲ့အခါ ၿမိဳ႕ေတာ္က သတ္ကြင္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ေတာအုပ္ထဲမွာ အဲဒီႏွစ္ဆယ့္ေလးေယာက္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္တည္း က်န္တဲ့အထိ အခ်င္းခ်င္းမေသမခ်င္း ႀကိဳက္ရာနည္းနဲ႔ သတ္ခုိင္းတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီလူသတ္ပြဲကုိ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကေန တုိက္႐ုိက္ထုတ္လႊင့္ေပးတယ္။တစ္ေယာက္ေသတာနဲ႔ အေျမာက္တစ္ခ်က္ ေဖာက္ျပေလ့ရွိတာမုိ႔ အေျမာက္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္ရၿပီဆုိတာနဲ႔ ဘယ္ျပည္နယ္ကလဲဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းမသိႏိုင္ေသးေပမဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲက တစ္ေနရာရာမွာ ေသသြားျပန္ၿပီဆုိတာကုိေတာ့ သိႏုိင္ၾကတယ္။ အဲဒီလူသတ္ပြဲကုိ သမၼတက The Hunger Games လုိ႔ နာမည္ေပးထားၿပီး ဒီနာမည္ဟာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားရဲ႕ နာမည္လည္း ျဖစ္လာပါတယ္။

တစ္ႏွစ္တစ္ခါလုပ္တဲ့ ဒီဂိမ္းဟာ ျပည္နယ္ကလူေတြကုိ ေသြးပ်က္ေစပါတယ္။ တစ္ျပည္နယ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ေရြးတဲ့အခါမွာ မဲစနစ္နဲ႔ေရြးတယ္။ ဂိမ္းခ်ိန္မေရာက္ခင္ အခ်ိန္ကတည္းက ျပည္နယ္ကလူငယ္ေတြဟာ ငါမ်ားအေရြးခံရေတာ့မလားဆုိၿပီး အိပ္မက္ဆုိးေတြ မက္ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြလည္း ငါ့သားသမီးမ်ား မဲေပါက္ေလမလားဆုိၿပီး ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဟာ တစ္နာရီ ကီလုိမီတာ ႏွစ္ရာႏႈန္းနဲ႔ ေျပးေနတာေတာင္ စာေရးလုိ႔ရေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္ေနတဲ့ ေခတ္ေပၚလွ်ပ္စစ္ အျမန္ရထားႀကီးေတြ၊ မုိးထုိးေနတဲ့ တုိက္တာအေဆာက္အအုံႀကီးေတြ၊ အင္မတန္မွေကာင္းမြန္တဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာခ်င္တုိင္း ခ်မ္းသာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ မီးျပတ္ေရျပတ္ စားစရာျပတ္နဲ႔ ဆင္းရဲခ်င္တုိင္းဆင္းရဲ ငတ္ခ်င္တုိင္းငတ္ေနၾကတာကုိ ႐ုပ္႐ွင္ကားအစပုိင္းမွာ ႐ုိက္ျပပါတယ္။ အဲဒီျပည္နယ္က ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲတဲ့အခန္းေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ‘မစားရ၊ ဟ,လုိ႔ပင္ေသေသ၊ ဆီးပင္ငုတ္ကယ္နဲ႔ ယာလုပ္သူ ေတာင္သူမြဲကုိ ပ်ိဳလြဲပါေစ’ ဆုိတဲ့ အညာအေၾကဘက္မွာ ေတာင္သူေတြဆုိေလ့ရွိတဲ့ စာသားေလးကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ ပန္နမ္ႏုိင္ငံက ျပည္နယ္သားေတြဟာ ဆီးပင္ငုတ္ေတြကုိခုတ္ၿပီး ယာလုပ္ၾကရတယ္လုိ႔ေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ ႐ုိက္ျပမထားပါဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ အလုိလုိေတြးမိသြားတာကုိ ေျပာျပတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ လူေရြးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီကုိ ျပည္နယ္က ပုိ႔ေပးခံရတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ အဂၤလိပ္လုိ tribute လုိ႔ သုံးထားတယ္။ အေခၚရခက္လြန္းလုိ႔ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ အေရြးခံရတဲ့ ဆင္းရဲသားလူငယ္ေတြကုိ အဲဒီလုိမေခၚဘဲ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ ‘ပဏၰာ’ လုိ႔ တင္စားၿပီး ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲသြားရင္ေတာင္ ေကာင္းမလားပဲ။ ဘယ္ျပည္နယ္မွာမဆုိ မဲေပါက္သြားတဲ့ ပဏၰာအစား ကုိယ္စားလုိက္ေပးႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဇာတ္ကားထဲက အဓိကဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး ျမားပစ္ေတာ္တဲ့ ‘ကတ္နစ္စ္အယ္ဗာဒင္း’ (Jennifer Lawrence) ဟာ သူ႔ညီမ ‘ပရင္း’ ပဏၰာအျဖစ္ မဲေပါက္သြားလုိ႔ ညီမကုိယ္စားလုိက္ေပးဖုိ႔ စာရင္းသြင္းလုိက္တယ္။ ေနာက္ကတ္နစ္စ္တုိ႔ျပည္နယ္ ဆယ့္ႏွစ္ကပဲ မဲေပါက္သူ ေယာက္်ားေလး ပဏၰာကေတာ့ မုန္႔ဖုတ္သမားရဲ႕သား ‘ပီတာ’ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ပဏၰာႏွစ္ေယာက္ရယ္ အရင္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတုန္းက ျပည္နယ္ကုိယ္စားျပဳယွဥ္ၿပိဳင္ရာမွာ အႏုိင္ရခဲ့ဖူးၿပီး အခု အရက္သမားႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ နည္းျပ ‘ေဟးမစ္ခ္’ ရယ္၊ ကတ္နစ္စ္အတြက္ မိန္းမထိန္းတစ္ေယာက္ရယ္ ေပါင္းေလးေယာက္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ၿပိဳင္ပြဲၿပီးခါနီးေတာ့ အားလုံးေသကုန္ၿပီး ျပည္နယ္နံပါတ္ဆယ့္ႏွစ္က ဇာတ္လုိက္နဲ႔ ဇာတ္လုိက္မင္းသမီး ပဏၰာႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တည္း က်န္တဲ့အထိ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ အေသသတ္မေနေတာ့ဘူး၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟာ ေတာထဲက အဆိပ္ရွိတဲ့ ဘယ္ရီသီးေတြကုိပဲစားၿပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ေသလုိက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဟန္ျပင္လုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တီဗီၾကည့္ေနၾကတဲ့ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက ျပည္သူေတြ ၀ုိင္းေအာ္ၿပီး ဆႏၵျပၾကလုိ႔ သမၼတက အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ဒီႏွစ္အတြက္ေတာ့ ေအာင္ႏုိင္သူကုိ တစ္ေယာက္တည္းအစား ႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးပါ့မယ္ဆုိၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေၾကညာလုိက္ေတာ့မွ ျပည္သူလူထုက ေက်နပ္သြားတယ္။ အဲလုိျဖစ္သြားရလုိ႔ သမၼတက ဂိမ္းတည္ထြင္သူကုိ ဒီေလာက္ေတာင္ အသုံးမက်ရေကာင္းလားဆုိၿပီး ျပည္နယ္နံပါတ္ဆယ့္ႏွစ္က ပဏၰာႏွစ္ေယာက္ မစားျဖစ္တဲ့ အဆိပ္သီးေတြကုိ စားခုိင္းၿပီး ေသခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္မွသမၼတက ေနာက္ႏွစ္မွာ ျပည္နယ္ေတြကုိ အခုႏွစ္မွာလုိ မျဖစ္ဘဲ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ႏွိပ္ကြပ္သြားႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားခန္း၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႐ုပ္႐ွင္လည္း ၿပီးသြားပါတယ္။

ဒီဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ ပန္နမ္ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ျပည္ေထာင္က တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြလည္းပန္နမ္ေနျပည္ေတာ္က ပုဂၢိဳလ္မ်ားလုိ တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရးေတြ ရၾကပါေစ၊ ပန္နမ္ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံ သမၼတႀကီးလည္း မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ အစစအရာရာ အမွန္အကန္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ပါေစ၊ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ မိဘျပည္သူမ်ားရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစား ယုံၾကည္အားကုိးမႈကုိ ရႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ရပါတယ္။

(The Hunger Games ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမွ ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခန္း)