သစ္ကိုင္းေျခာက္ကေလးနဲ႔ေတာ့
ဆရာသုတ
Job Seekers Journal vol.2,no.31
တစ္ခါက ကမၻာေက်ာ္ကုမၸဏီ ႀကီးတစ္ခုမွာ ဒုတိယဥကၠဌ အဆင့္ ႐ွိတဲ့သူေတြကို အဆင့္ျမင့္ေခါင္းေဆာင္မႈသင္
အဲဒီလို ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တ
အလုပ္႐ွာေနတဲ့ လူငယ္ေတြ နဲ႔ အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြဟာ ဘာသင္တန္းမွ ေငြကုန္ခံ အခ်ိန္ကုန္ခံ တက္ေနစရာ မလိုဘဲ အဲဒီလို သင္တန္းမ်ိဳးက ရမယ့္အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးကို မၾကံဳေတြ႕ခ်င္မေနရ ၾကံဳေတြ႕ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ “ငါ့ဘ၀ အတိတ္ကံမေကာင္းေလခ်င္း”၊ “ငါ့မွာ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အဆက္အသြယ္ မေကာင္းေလခ်င္း”၊ “ဟိုဘြဲ႕ သည္ဘြဲ႕ေတြ မရေလခ်င္း”၊ ဟိုသင္တန္း သည္သင္တန္းေတြ မတက္ခဲ့ ရေလခ်င္း”ဆိုၿပီး လို၍မရေသာ ဆင္းရဲ ေတြကို ခံစားမေနဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူစကားမတတ္တဲ့ ျမင္းနဲ႕ျခံ ကေလးတစ္ျခံထဲ ေရာက္ေနသလို သေဘာ ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္မရမခ်င္း၊ အလုပ္ရၿပီး ရင္လည္း ကိုယ္နဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ မရမခ်င္း ဒုကၡခံၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ ႀကိဳးစား ေလ့လာဆည္းပူး စဥ္းစားၾကံဆ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္ေန ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡခံရေလခ်င္းဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ ဒီေလာက္ဒုက္ၡကို ခံလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဒီထက္မက အဆမ်ားစြာ တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ ဘ၀သင္ခန္း စာေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္မယ့္ ခံယူခ်က္ေတြ ရလာႏိုင္တယ္ လို႕ ေလာကဓံကေပးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ နဲ႔ ပညာကို လိုလိုခ်င္ခ်င္႐ွိရမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုက ဘာကိုမဆို ေသခ်ာပါတယ္ဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္တိုင္စမ္းသပ္ စစ္ေဆးတတ္တဲ့ အေလ့အထကို ေမြးျမဴဖို႕ပါ။ တစ္ခါက လယ္သမား တစ္ေယာက္ဟာ ရိတ္သိမ္းခါနီး စပါးခင္းတစ္ေနရာမွာ ေကာက္ ပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပ်က္စီးေနတ
အဲဒီလိုပါပဲ၊ အလုပ္႐ွာေနတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြ ဟာ သူတို႕ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြ ကို အတိတ္ကံမေကာင္းလို႔၊ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အဆက္အသြယ္ မေကာင္းလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔၊ သင္တန္းမတက္ရလို႔ စသည္ျဖင့္ ထင္တတ္ၾက တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လည္းသူတို႔ထင္သလုိပဲလက္ခံထာ
ဆရာသုတ
Job Seekers Journal vol.2,no.31
တစ္ခါက ကမၻာေက်ာ္ကုမၸဏီ ႀကီးတစ္ခုမွာ ဒုတိယဥကၠဌ အဆင့္ ႐ွိတဲ့သူေတြကို အဆင့္ျမင့္ေခါင္းေဆာင္မႈသင္
အဲဒီလို ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တ
အလုပ္႐ွာေနတဲ့ လူငယ္ေတြ နဲ႔ အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြဟာ ဘာသင္တန္းမွ ေငြကုန္ခံ အခ်ိန္ကုန္ခံ တက္ေနစရာ မလိုဘဲ အဲဒီလို သင္တန္းမ်ိဳးက ရမယ့္အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးကို မၾကံဳေတြ႕ခ်င္မေနရ ၾကံဳေတြ႕ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ “ငါ့ဘ၀ အတိတ္ကံမေကာင္းေလခ်င္း”၊ “ငါ့မွာ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အဆက္အသြယ္ မေကာင္းေလခ်င္း”၊ “ဟိုဘြဲ႕ သည္ဘြဲ႕ေတြ မရေလခ်င္း”၊ ဟိုသင္တန္း သည္သင္တန္းေတြ မတက္ခဲ့ ရေလခ်င္း”ဆိုၿပီး လို၍မရေသာ ဆင္းရဲ ေတြကို ခံစားမေနဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူစကားမတတ္တဲ့ ျမင္းနဲ႕ျခံ ကေလးတစ္ျခံထဲ ေရာက္ေနသလို သေဘာ ထားၿပီး ကိုယ္နဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္မရမခ်င္း၊ အလုပ္ရၿပီး ရင္လည္း ကိုယ္နဲ႔ထုိက္တန္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ မရမခ်င္း ဒုကၡခံၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ ႀကိဳးစား ေလ့လာဆည္းပူး စဥ္းစားၾကံဆ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္ေန ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡခံရေလခ်င္းဆိုၿပီး စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ ဒီေလာက္ဒုက္ၡကို ခံလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဒီထက္မက အဆမ်ားစြာ တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ ဘ၀သင္ခန္း စာေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္မယ့္ ခံယူခ်က္ေတြ ရလာႏိုင္တယ္ လို႕ ေလာကဓံကေပးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ နဲ႔ ပညာကို လိုလိုခ်င္ခ်င္႐ွိရမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေရးႀကီးတာ တစ္ခုက ဘာကိုမဆို ေသခ်ာပါတယ္ဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္တိုင္စမ္းသပ္ စစ္ေဆးတတ္တဲ့ အေလ့အထကို ေမြးျမဴဖို႕ပါ။ တစ္ခါက လယ္သမား တစ္ေယာက္ဟာ ရိတ္သိမ္းခါနီး စပါးခင္းတစ္ေနရာမွာ ေကာက္ ပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပ်က္စီးေနတ
အဲဒီလိုပါပဲ၊ အလုပ္႐ွာေနတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြ ဟာ သူတို႕ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြ ကို အတိတ္ကံမေကာင္းလို႔၊ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္း အဆက္အသြယ္ မေကာင္းလို႔၊ ဘြဲ႕မရလို႔၊ သင္တန္းမတက္ရလို႔ စသည္ျဖင့္ ထင္တတ္ၾက တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လည္းသူတို႔ထင္သလုိပဲလက္ခံထာ
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။