ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ အထူးဆုရ မခင္ႏွင္းၾကည္သာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း

တကိုယ္ေတာ္ပရဟိတ သမားမ်ားကြန္ရက္မွ မခင္ႏွင္းၾကည္သာ (ဓာတ္ပံု- ေဂ်ပိုင္/ ဧရာဝတီ)

မခင္ႏွင္းၾကည္သာသည္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီးႏွင့္ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး နယ္စပ္၊ ၿမိဳင္ေဒသရိွ ေတာင္ေပၚေတာတိုက္ အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးေရးသားရန္ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဒသ၏ မဖြ႔ံၿဖိဳးမႈ အေျခအေနမ်ားကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ရွိကာ ေဆာင္းပါး ေရးသားခဲ့သည္။ ထိုမွ စတင္ကာ ယင္းေဒသအေျခစိုက္ တကုိယ္ေတာ္ ပရဟိတသမားမ်ား ကြန္ရက္ကို စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

ဆက္လက္ၿပီး ၿမိဳင္ေဒသအတြင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ဆိုင္ရာမ်ားကိုလည္း စိုက္လိုက္မတ္တပ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အေျခစိုက္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားမွ ေပးအပ္သည့္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆု အထူးဆုကို ရရွိခဲ့သူတဦးလည္း ျဖစ္သည္။ မခင္ႏွင္းၾကည္သာသည္ လက္ရွိတြင္ ေရႊျမစ္မခ သတင္းေအဂ်င္စီ၌ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာတဦး အျဖစ္လည္း လုပ္ကိုင္လွ်က္ ရွိသည္။ အသက္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ မခင္ႏွင္းၾကည္သာ၏ တကိုယ္ေတာ္ ပရဟိတသမားမ်ားကြန္ရက္ လုပ္ငန္း အေၾကာင္း၊ ၿမိဳင္ေဒသကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပံုႏွင့္ ယင္းေဒသ၏ အေၾကာင္းမ်ားကို ဧရာဝတီျမန္မာပိုင္း သတင္းေထာက္ နန္းဆိုင္ႏြမ္ ႏွင့္ အဂၤလိပ္ပိုင္း သတင္းေထာက္ ရင္စႏိုင္းတို႔က ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းထားပါသည္။

ေမး။ ။ မခင္ႏွင္းၾကည္သာရဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းေလးက ဘယ္လိုကေန စျဖစ္လာပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာမွ စဖြဲ႕တယ္ဆိုေတာ့ အခုဆိုရင္ တႏွစ္ခြဲေလာက္ၾကာၿပီ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ က်မ ေတာင္တန္းေဒသကို ခရီးသြားတယ္။ ေဒသခံေတြက ေတာင္ေပၚမွာ ေရာဂါရွိေနတဲ့ သူေတြ ရွိေနတယ္တဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို စာေရးေပးဖုိ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ သူတုိ႔ဆီကို စိတ္ဝင္စားၿပီးေတာ့ သြားတာေပါ့။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ ေရာဂါသည္ေတြကေတာ့ မရွိဘူး။ အဲဒီ ေတာင္တန္းေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးကို ေတြ႕လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ငါး ေျခာက္ဆယ္ရွိၿပီေပါ့ေနာ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ေက်ာင္းေတြမရွိဘူး၊ ပညာမတတ္ၾကဘူးေပါ့။ လမ္းကလည္း အရမ္းဆိုးလြန္းအား ႀကီးတယ္။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း မလာၾကဘူး။ ေဆးလည္းမကုၾကဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေတြ ဘုန္းႀကီးေတြမရွိဘူး။ အဲဒါကို ျမင္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းဘူး။ မေကြးတုိင္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ဆိုတာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သိပ္အစြန္အဖ်ားႀကီး က်တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းလို႔ပဲ ေျပာလုိ႔ ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလိုေနရာမွာ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြ၊ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ က်မျပန္လာၿပီး စာျပန္ေရးတယ္။ ေဆာင္းပါး ျပန္ေရးတယ္။ ေရးၿပီးေတာ့ အလွဴရွင္ေတြက ဒီေဒသကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ပုိက္ဆံေတြ ပို႔ၾကတယ္။ က်မေဆာင္းပါးမွာ ဘာကို အဓိကေရးလဲဆိုေတာ့ အဲဒီေဒသမွာ ေဆးဝါးမရွိဘူး။ ဖိနပ္မရွိဘူး။ တကိုယ္ရည္သန္႔ရွင္းေရး အရမ္းအားနည္းတယ္ ဆိုတာကို ေဇာင္းေပးၿပီး ေရးလုိက္တယ္။ လူေတြက ဖိနပ္နဲ႔ ေဆးေတြကို လွဴၾကတယ္။ လွဴေတာ့ ေဒသခံေတြက ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒါကို ဆက္ၿပီး ကူညီေပးပါေျပာၾကတယ္။ က်မက ဒီေဒသကို ျပင္ပကေန ေရာက္လာတဲ့ ပထမဆံုး ဧည့္သည္လည္းျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကူညီမႈကလည္း အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ က်မက သူတုိ႔အတြက္ ပရိဟတ ကြန္ရက္ကို ဖြဲ႕လုိက္တာပါ။

ေမး။ ။ တကိုယ္ေတာ္ ပရဟိသသမားမ်ား ကြန္ရက္ကို ဘယ္လိုစၿပီး စုစည္းမိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ က်မ အဲဒီေဒသကို စသြားေတာ့ ေဒသခံ ဆရာဦးႏိုင္ထူးနဲ႔ ခင္ခဲ့တာ။ ဆရာနဲ႔ အၿမဲတမ္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္ ရွိတယ္၊ ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္ေပါ့။ ကြန္ရက္ကို စမယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ကေန က်မက ရန္ပံုေငြရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ တကယ္လုိအပ္ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ ဆုိတာ ဆရာ့ကိုညိႇႏိႈင္းၿပီးေတာ့ အလွဴေငြသြားေပး ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်မရဲ႕အစ္ကို ကိုရဲဝင္း ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အဓိက သံုးေယာက္တည္းနဲ႔ လည္ပတ္ခဲ့တာက ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီေလာက္အထိ သံုးေယာက္တည္းပါ။

ေမး။ ။ သံုးေယာက္တည္းနဲ႔ ကြန္ရက္ကိုလည္ပတ္ဖို႔ ဘယ္လုိစီစဥ္ခဲ့လဲ။

ေျဖ။ ။ ဘယ္လုိစီစဥ္ခဲ့လဲဆိုေတာ့။ အဓိက Fund ရွာတာက က်မရွာခဲ့တယ္။ Fund အဝင္အထြက္ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို က်မရဲ႕အစ္ကိုက ယူၿပီးေတာ့၊ ေဒသမွာအဓိက လုိအပ္ခ်က္က ဘာရွိလဲ၊ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ဘာေတြလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ကုန္က်စရိတ္ေတြရွိလဲ ဆိုတာကို ဆရာဦးႏိုင္ထူးက ရွာေဖြတယ္။ ေဒသက လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္တာမ်ိဳး၊ ေရတြင္းတူးတာမ်ိဳးကို ဆရာက ဦးစီးတယ္။ အဲဒီမွာက မိုးရာသီဆိုရင္ ေတာင္လမ္းက သြားလို႔မရဘူး ေတာင္ေတြၿပိဳတယ္။ ေဆာင္းရာသီနဲ႔ ေႏြဆိုရင္ ရန္ကုန္ကေန အဲဒီေဒသကို က်မတို႔ ခရီးထြက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ၊ ေရတြင္းေတြ ေဆာက္တာ ၿပီးလား၊ ေဒသမွာ ဘာလုိအပ္ခ်က္ေတြရွိလဲ ဆုိတာ က်မတို႔ တုိင္ပင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဟာကို အရင္လုပ္မယ္၊ ဘယ္လုိ အၿပီးလုပ္မယ္ဆုိတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ျပန္လာတယ္။

ေမး။ ။ Fund ရွာတဲ့အခါမွာ အဖြဲ႕အေနနဲ႔ ဘယ္လုိရွာလဲ။

ေျဖ။ ။ အဖြဲ႕စကတည္းက အခုခ်ိန္အထိပဲ က်မ facebook ကို အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာမွာ က်မ ဒီကြန္ရက္ကို စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ ခင္ႏွင္းၾကည္သာနာမည္နဲ႔ Account ကိုလည္း ဒီကြန္ရက္အတြက္ပဲ အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္၊ အဲဒီမွာပဲ စကားေျပာတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလွဴရွင္ေတြရဲ႕ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက facebook မွာပဲ။ အျပင္မွာ တခါမွ်မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔ စကားေျပာခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံျခားကေန လႊဲၾကတယ္။ သူတို႔ မိသားစုေတြနဲ႔ေတာ့ ရန္ကုန္မွာေတြ႕ၿပီး စကားေျပာတယ္။ က်မရဲ႕ ကြန္ရက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္း အခု ထပ္ဝင္လာတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔လည္း facebook မွာပဲဆံုၾကတယ္။ သံုးလေလာက္ၾကာမွ အျပင္မွာဆံုဖူးတယ္။

ေမး။ ။ အလွဴရွင္ေတြက ျပည္ပက ပိုမ်ားလား၊ ျပည္တြင္းက ပိုမ်ားလား ။

ေျဖ။ ။ အလွဴရွင္ေတြကေတာ့ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပကေတာ့ အတူတူေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္ ပမာဏကေတာ့ ျပည္ပက ပိုမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းတယ္မ်ားတာက အဓိကမဟုတ္ဘူးေလ။

ေမး။ ။ ျပည္ပအလွဴရွင္ေတြက ႏိုင္ငံျခားသားေရာပါလား။

ေျဖ။ ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက က်မတို႔အဖြဲ႕ကို ဘယ္လုိစိတ္ဝင္စားလဲဆုိေတာ့ က်န္းမာေရး အပိုင္းဆိုရင္လည္း သူတို႔အားလံုး တာဝန္ယူခ်င္တယ္။ NGO သေဘာမ်ိဳး အသြင္းေျပာင္းဖုိ႔ က်မကို ခဏခဏ ေျပာၾကတယ္။ သူတုိ႔ ဝင္ကူညီခ်င္တယ္၊ NGO သေဘာမ်ိဳး အသြင္ေျပာင္းေပးပါေပါ့။ က်မကေတာ့ ျပည္ပကအလွဴရွင္ တဦးခ်င္းသီးသန္႔နဲ႔ပဲ လက္ခံခ်င္တယ္။ NGO လို သေဘာမ်ိဳး အသြင္ေျပာင္းၿပီးေတာ့ သူတို႔က က်မတို႔ကြန္ရက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္တာမ်ိဳး လက္မခံျဖစ္ေသးဘူး။ အခုထိ အဲဒီလိုအေၾကာင္းေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသားအလွဴရွင္ မရွိေသးဘူး။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားက ေခၚလာေပးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား တဦးခ်င္း အလွဴရွင္ေတာ့ရွိတယ္။

ေမး။ ။ အစ္မ လုပ္ေနတဲ့ ၿမိဳင္ေဒသအေၾကာင္းေလး နည္းနည္းရွင္းျပေပးပါလား။

ေျဖ။ ။ အဲဒီရြာက ၿမိဳင္အေနာက္ဘက္ ကေန မိုင္ ၃၀ ေလာက္ သြားတဲ့အခါက်ရင္ ဗဟင္းရြာ၊ ၿမိဳင္အေနာက္ဘက္မွာ ရြာေပါင္း ၈၄ ရြာ ရွိတယ္။ အုပ္စုေပါင္း ၈၄ စု ရွိတယ္။ သူက ပုဂံကေနလာတဲ့ တန႔္ၾကည့္ေတာင္နဲ႔ ဆက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိးနဲ႔ ဆက္ေနတယ္။ အေနာက္ဘက္က ခ်င္းေတာင္တန္း၊ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳင္အေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းေပါ့။ က်မတို႔လုပ္ေနတဲ့ ကြန္ရက္ရဲ႕အပိုင္းမွာကေတာ့ မေကြးတုိင္းဘက္က အျခမ္းပါမယ္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းဘက္က အျခမ္းပါမယ္။ မေကြးနဲ႔စစ္ကိုင္းကုိ ဆက္ထားတဲ့ ေတာင္တန္းေပါ့။

ေမး။ ။ ေတာင္ေပၚမွာေနတဲ့ရြာစု ဘယ္ႏွစုေလာက္ ရွာေတြ႕ထားၿပီလဲ။

ေျဖ။ ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အုပ္စု ၇ စု ကို ရွာေတြ႕ထားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ လူေတြေနေနေသးလား ဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူးေပါ့။ လူဦးေရက ခန႔္မွန္းေျခ ၃ ေထာင္ေလာက္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေဒသအေခၚကေတာ့ ေတာတုိက္ေပါ့။ ရြာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ေတာတုိက္တဲ့။ လယ္ေျမ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္၊ သူတုိ႔က လယ္ေျမေတြကို သူမ်ားဆီကေန အငွားလုပ္ရေတာ့ ေဒသကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မုိးေတြေခါင္လာၿပီး စပါးေတြစိုက္လုိ႔မရေတာ့ သူမ်ားကို အငွား မခ်ႏိုင္ဘူး။ သူမ်ားလယ္မွာ လုပ္တဲ့သူေတြက အဆင္မေျပလာေတာ့ဘူး။ လယ္ပိုင္ကလည္း မရွိေတာ့ ေတာထဲမွာ သြားစိုက္ၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာင္ေပၚလယ္ သြားစိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ေတာင္ေအာက္ ျပန္လာတယ္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တဲ့လယ္မွာ တဲထုိးၿပီးေနတယ္။ အဲဒီလုိေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတယ္။

ေမး။ ။ အဲဒီေဒသကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာေရာ သက္ေရာက္လား။

ေျဖ။ ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ မေရာက္တ့ဲေနရာမဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳင္ အပိုင္ပဲေလ။ သူတုိ႔သြားေနတဲ့ေနရာက ၿမိဳင္ရဲ႕ သစ္ေတာႀကိဳးဝုိင္းထဲမွာေနတာ။

ေမး။ ။ မခင္ႏွင္းၾကည္သာအေနနဲ႔ အဲဒီေဒသမွာ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္ၿပီးစီးသြားၿပီလဲ။ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ က်န္ေနေသးလဲ။

ေျဖ။ ။ က်မစခဲ့တုန္းက ပညာေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စခဲ့တာ။ တဲေလးေပၚမွာ ဝမ္းလ်ားထုိးၿပီး စာသင္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာမ ေတြကိုလည္း ေဒသခံေတြက ငွားေနရတယ္။ ေတာင္ေျခမွာက မူလတန္းပညာ အခမဲ့ထားတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာက ဆရာမကို ငွားေနရတယ္။ ဆရာမကို ပိုက္ဆံရွင္းရတယ္။ တလကို ၆ ေသာင္းဆုိ ၆ ေသာင္းေပါ့။ အဲဒါကို သူတုိ႔က ဝါးခုတ္၊ စပါးပင္စိုက္ၿပီး ရွင္းရတယ္။ ေရရွည္ေတာ့ သူတုိ႔ ဒါကို ဆက္မရွင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဆက္မသင္ေတာ့ဘူး။ မူလတန္းပညာ အခမဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ပိုက္ဆံေပးသင္ေနရေတာ့ ဆက္မသင္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ မူလတန္းပညာကို အျပည့္ မရဘူးေပါ့။ အဲဒါကိုိ က်မေတြ႕ေတာ့ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးတယ္။ အစုိးရကို ဒီလိုမ်ိဳးေတာထဲမွာ ေက်ာင္းေတြ ရွိတယ္။ ၿမိဳင္ပိုင္တဲ့ဧရိယာမွာ နယ္ေျမထဲမွာရွိတယ္၊ အစိုးရအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသတ္မွတ္ေပးဖို႔ ၿမိဳင္ပညာေရးကို ေျပာတဲ့အခါ အခမဲ့ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ ဆရာ၊ ဆရာမကို လစာေပးစရာမလိုဘဲ သင္လုိ႔ရသြားတာေပါ့။ ပညာေရးပိုင္းကို ကူညီေပးတာ။ ေနာက္ ေလးတန္းေအာင္သြားတဲ့ ကေလးေတြကို ေတာင္ေအာက္မွာ ၅ တန္း ဆက္တက္ဖို႔ က်မတို႔ ကြန္ရက္က ေက်ာင္းဆက္ထားေပး ပါတယ္။ ဒါ ပညာေရးပိုင္းေပါ့။ က်န္းမာေရးပိုင္းကိုေတာ့ ကြန္ရက္ကို စဖြဲ႕ကတည္းက က်မတို႔ စေရာက္ကတည္းက ဆရာဝန္ကို ေခၚသြားတယ္၊ ေဆးကုတယ္။ အဲဒါက ေႏြနဲ႔ေဆာင္းမွာက ပံုမွန္ေဆးကုတယ္ေပါ့။ အနည္းဆံုးေတာ့ တႏွစ္ကို ၈ ေခါက္ က်မတို႔ ျဖစ္ေအာင္ကုတယ္။

ေမး။ ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာေရာ ဆရာဝန္ေတြရွိပါသလား။

ေျဖ။ ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာဝန္ေတြမရွိပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း focus ထားတာကေတာ့ ေရေပါ့။ ဆရာဝန္ ကလည္း ေျပာတယ္။ တကိုယ္ရည္သန္႔ရွင္းမႈ အားနည္းတယ္။ အပူရွိန္ျမင့္လြန္းေတာ့ ေသြးတုိးတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သံုးေရ၊ ေသာက္ေရ ရွားပါးတဲ့အတြက္ အရမ္းခက္ခဲတယ္။ ေရခပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကေလးေတြ စာသင္ခိ်န္ အားနည္းတယ္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ ေတာင္ေျခမွာလည္း ေရတြင္းတူးတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာက ေရတူးလုိ႔ မရလို႔ ေရကန္ပဲ ေဆာက္ေပးတယ္။ အခုေတာ့ ဒီသံုးခုက အဓိကပါ။

ေမး။ ။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကေလးဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။

ေျဖ။ ။ အခုက ေက်ာင္းအပ္တဲ့ ရာသီဆိုေတာ့ ေသခ်ာမသိေသးဘူး။ ေတာင္ေပၚက အခုႏွစ္ ေလးတန္းေအာင္ခဲ့တဲ့ ကေလးစုစုေပါင္း ၅၂ ဦး ရွိပါတယ္။ ေတာတုိက္ ၇ စု ကေန ေအာင္တဲ့ ကေလးေတြပါ။ သူတို႔က ေတာင္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသြား တက္ၾကမွာပါ။ သူတုိ႔ကို ဒီေဒသရဲ႕ ပထမဆံုး ေလးတန္းေအာင္ ကေလးေတြလုိ႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ပဲ သူတုိ႔ပညာေရးကို ဆက္ၿပီး တာဝန္ယူသြားမွာပါ။ အရင္တုန္းက ကေလးေတြက ေလးတန္းၿပီးတဲ့အထိ မေနရဘူး။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ ဆရာမတဦးပဲ ငွားလို႔ရတယ္။ အဲဒီဆရာမကို တလ ၆ ေသာင္း ေပးရတယ္။ ၆ ေသာင္းကို ကေလးေတြက အခ်ိဳးက် ၅၀၀ က်ပ္ဆို ၅၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္။ ၅၀၀ က်ပ္ကို မိဘေတြက ဝါးခုတ္ေရာင္းၿပီး ေပးရတယ္။ မိုးရာသီ ေတာင္ၿပိဳေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ေတာင္ေအာက္ကို ဆင္းမေရာင္းႏုိင္ဘူး။ မိုးတြင္းကာလကို မေပးႏိုင္ဘူး။ ေဆာင္းရာသီ ပိုက္ဆံျပန္ရွာမယ္ ဆုိေတာ့လည္း မိုးကာလ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေဆာင္းကာလ ပိုက္ဆံသူတို႔ ရွာလို႔မရဘူး။ ဆရာမ က်ေတာ့လည္း သူရဲ့အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူလည္း အခက္အခဲရွိလို႔ေပါ့။ သူကလည္း ဆက္မသင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီလိုေၾကာင့္ ကေလးေတြက ပညာေရး ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်တယ္။

ေမး။ ။ ရြာမွာ ေက်ာင္းဘယ္ႏွေက်ာင္း ရွိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ေတာင္ေအာက္ေရာ ေတာင္ေပၚေရာပါ ၇ ေက်ာင္းပါ။ ေဒသနဲ႔ ပူးေပါင္းတဲ့ေက်ာင္း ရွိတယ္။ ကြန္ရက္က သီးသန္႔ ေဆာက္တဲ့ ေက်ာင္းရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းက အမိုးမိုးေပးဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ က်မတို႔ ေဆာက္ထားတာ ေလးေက်ာင္းပဲရွိတယ္။

ေမး။ ။ ဆရာမဦးေရက ဘယ္ေလာက္ရွိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ လက္ရွိကေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းက ႏွစ္ေယာက္ရတယ္။ ပုဂၢလိက ငွားထားတဲ့ အစိုးရမျဖစ္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းေပါ့ေနာ္၊ ၁၄ ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းက ၄ ေက်ာင္းပဲရွိေသးတယ္။ ပုဂၢလိကေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္း ေပါ့။ ေက်ာင္းေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ က်မတို႔ကြန္ရက္က ေခါင္မိုး၊ သြပ္၊ တိုင္ေထာင္ေပးတယ္။ ေအာက္က အုတ္ဖိနပ္န႔ဲ ေဆာက္ခုိင္းတယ္။ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းကိုကာဖို႔ ဝါးထရံကိုေတာ့ ေဒသက ကာရတယ္။ က်မတို႔ကြန္ရက္သေဘာက သူ႔ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးတဲ့သေဘာပါ။ ေဒသပါဝင္မႈ နည္းေလေလ အစိုးရေက်ာင္းျဖစ္ဖုိ႔ နည္းေလေလပါပဲ။ က်န္တဲ့သံုးေက်ာင္းကလည္း က်မတို႔ဘက္ကၿပီးၿပီ။ ေဒသခံေတြဘက္ကပဲ လုိေနတာ။

ေမး။ ။ ေဒသရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ ဘာေတြရွိေသးလဲ။

ေျဖ။ ။ ေဒသ လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ အဓိကကေတာ့ ေရပါပဲ။ ေတာင္ေပၚမွာက်ေတာ့ ေရကို မိုးေရခံထားဖုိ႔ ေရကန္ႀကီးေတြ လုိအပ္တယ္။ ေတာင္ေအာက္မွာလည္း ေရကန္ႀကီးေတြလုိအပ္တယ္။ က်န္းမာေရး အသိပညာေပးေတြ လုိအပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ရြာဆိုရင္ ေသြးတိုးေရာဂါအရမ္းျမင့္တဲ့သူ ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြက်ေတာ့ ကေလးေတြက ေမြးကတည္းက အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို က်မတို႔ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔တိုင္ပင္ေနၿပီး စီမံခ်က္သေဘာမ်ိဳး ဘယ္ႏွလ တခါ ဘယ္ေဆးတုိက္ ေပါ့ေနာ္။ ၾကားထဲမွာ က်မတို႔ ဘယ္လုိပညာေပးမယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲ။

ေမး။ ။ အဲဒီေဒသကိုေရာက္ဖို႔ အနီးစပ္ဆံုးၿမိဳ႕ကေန ဘယ္ေလာက္ထိသြားရလဲ။

ေျဖ။ ။ ပခုကၠဴကေန ဆိုရင္ ဗဟင္းရြာထိ ၇၂ မိုင္ေဝးပါတယ္။ အဲဒီ ဗဟင္းရြာကေန ေတာင္ေပၚ တဲစု ၇ စု ေက်းရြာကို

၆ မိုင္ ထပ္သြားရမယ္။ ၆ မိုင္ကို ဆုိင္ကယ္နဲ႔ပဲ သြားလုိ႔ရပါတယ္။ လမ္းေတြက ေတာင္ေပၚလမ္းျဖစ္ေနတာပါ။

ေမး။ ။ ေဒသနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မခင္ႏွင္းၾကည္သာအေနနဲ႔ ဘာဆက္ေျပာခ်င္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ေဒသအေၾကာင္း ဆုိရင္ေတာ့ ေဒသမွာက အမ်ားႀကီး သေဘာက်တာရွိတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ပရဟိတအဖြဲ႔ အမ်ားႀကီး ေပၚလာတယ္။ ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြ ကလည္း စည္းလံုးၾကတယ္။ က်န္းမာေရး အဖြဲ႔ကလည္း က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြကို ကားေတြနဲ႔ ေဆးရံုေဆးခန္းေတြ လုိက္ပို႔ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚရဲ႕ အခက္အခဲကို ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကတယ္။ ေဒသ အဏာပိုင္ေတြက က်မတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းၾကတယ္။ က်မတို႔ကလည္း ေဒသအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အႀကဉာဏ္ ကိုလက္ခံတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးလုပ္ရတာ ပိုျမန္လာတယ္။

ေမး။ ။ မခင္ႏွင္းၾကည္သာအေနနဲ႔ ဒီကြန္ယက္ နဲ႔ ပရဟိတအလုပ္ကိုလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းလည္း ေျပာျပ ေပးပါလား။

ေျဖ။ ။ ဒီကြန္ယက္ကို လုပ္ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မတို႔ ႏုိင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်မတို႔လည္း ပါဝင္လို႔ရတဲ့အရာေတြ ရွိတယ္ေလ။ အစိုးရလုပ္ေနတာကိုပဲ က်မတို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနစရာမလိုဘူး။ က်မတို႔ ေရႊ႕လို႔ရတဲ့ အေရြ႕ေတြရွိတယ္။ အဲဒီအေရြ႕ေတြကို က်မ ေရႊ႕ခ်င္တယ္။ က်မေရႊ႕ဖို႔လိုအပ္တယ္ ေရႊ႕မွလည္းျဖစ္မယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါကိုျမင္တဲ့အခါ က်မ ဝင္ၿပီးေရႊ႕တဲ့သေဘာပါပဲ။

ေမး။ ။ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆု အထူးဆုကိုရတဲ့အေပၚ ဘယ္လုိခံစားခ်က္ရွိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ဆုရတာနဲ႔ မရတာ ဘာကြာလဲ ဆိုရင္ေတာ့ က်မပိုၿပီး တာဝန္ပိုႀကီးလာတယ္။ က်မ ဆုရၿပီး ဘယ္လုိေျပာင္းလဲ သြားမလဲေပါ့ေနာ္။ က်မ ခင္ႏွင္းၾကည္သာ အျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနမွာပါ။ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ က်မ ဒီထက္ပိုၿပီး ဒီဆုနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ သူအျဖစ္ ပိုၿပီးႀကိဳးစားမယ္။ ပုိၿပီးေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမွာ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္။

ေမး။ ။ ဒီဆုရတဲ့အတြက္ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းအေပၚ ဘယ္ေလာက္ထိ အေထာက္အကူျပဳလဲ။

ေျဖ။ ။ က်မလုပ္ေနတဲ့ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းကို ျပည္ပက အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တဲ့ အတြက္ ျပည္တြင္းက ပိုၿပီးသိလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မတို႔ ကြန္ရက္ကိုေမ့ ထားလုိ႔ရေပမယ့္ က်မတို႔ ကြန္ရက္အေျခစိုက္တဲ့ ေဒသကို ဘယ္သူမွေမ့လုိ႔မရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေဒသအာဏာပိုင္ေတြ ေမ့ထားခ်င္ေတာင္မွ အားလံုးက ဂရုစိုက္ေနေတာ့ ေမ့လို႔မရပါဘူး။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္ က်မရဲ႕ဆုက အမ်ားႀကီး ေထာက္ကူျပဳပါတယ္။

ေမး။ ။ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ကြန္ရက္ဝင္ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသြားၿပီလဲ။

ေျဖ။ ။ က်မတို႔ ကြန္ရက္ဝင္ေတြကို ထပ္ေခၚထားပါတယ္။ အခု စုစုေပါင္း ၈ေယာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ စင္ကာပူ၊ မႏၲေလး၊ ေနျပည္ေတာ္ေတြမွာ ကြန္ရက္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ျဖန္႔ထားပါတယ္။

http://burma.irrawaddy.org/interview/2014/06/13/60369.html