ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ သုိ႔မဟုတ္ ရွားရွားပါးပါး သံမဏိ နုိင္ငံေရးသမား

 

by Wai Maw on Friday, November 2, 2012 at 5:05am ·

ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီး လီယုိနာဒုိ ဒါဗင္ခ်ီက သူ႔ရဲ႕အနုပညာ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ “မုိနာလီဇာ အျပံဳး” လုိ႔ လူေတြေခၚၾကတဲ့ ပန္းခ်ီကားကုိ ေဖာ္ျပနုိင္ပါတယ္။ ကမဘေက်ာ္ ရုရွားစာေရးဆရာၾကီး လီယုိေတာ္လ္စတြိဳင္း က သူေရးသားခဲ့တဲ့ စစ္နဲ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဝတၳဳၾကီးကုိ လက္ညွဳိးထုိးျပျပီး ‘ေဟာဒါက ငါ့ရဲ႕အႏုပညာ ေအာင္ျမင္မႈ ကြ’ လုိ႔ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာနုိင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိခဲ့တယ္။

သိပၸံပညာေက်ာ္ အုိင္းစတုိင္းက ရီေလတီဗီတီ သီအုိရီ စာအုပ္ၾကီးကုိ ေထာင္ျပျပီး ‘ေဟာဒါကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈပဲကြ’ လုိ႔ လက္မေထာင္ျပီး ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာနုိင္ပါတယ္။

သုိ႔ေပမဲ့ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး တစ္ရပ္ကုိ ယံုၾကည္ခ်က္ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား တစ္ေယာက္အဖုိ႔ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးတစ္ခု ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ တုိင္ေအာင္ ‘ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕စြမ္းေဆာင္မႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္တာကြ’ လုိ႔ မေျပာနုိင္ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးတစ္ရပ္ ေအာင္ျမင္ျခင္းဟာ ထုိနုိင္ငံရွိ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္လုိ႔သာ မိမိ ပါဝင္ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးၾကီး က်ရႈံးသြားခဲ့မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ထုိေတာ္လွန္ေရးသမား အတြက္ ျပစရာ ေအာင္ျမင္မႈဆုိလုိ႔ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဘဝမွာ ထင္က်န္ခဲ့တဲ့ ေသရာပါ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြသာ ျဖစ္မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္သိကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ထုိသူမ်ဳိးေတြထဲက တစ္ဦးကေတာ့ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္ခဲ့သူ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ပထမဆံုး အနီးကပ္ ေတြ႔ဆံုဖူးခဲ့တာကေတာ့ ဆူးေလဘုရားလမ္းေထာင့္နဲ႔ အေနာရထာလမ္းေထာင့္မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ( ထုိအေဆာက္အဦကုိ မၾကာမီက ဖ်က္ပစ္ခဲ့ျပီး အေဆာက္အဦးသစ္ ျပန္ေဆာက္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနပါတယ္) အေဆာက္အဦမွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးမွာပါ။

နုိင္ငံေရးပါတီ အဖဲြ႔အစည္းေပါင္း တစ္ဆယ့္ေလးဖဲြ႔ေလာက္ထဲက ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဆုိတာကေတာ့ ပမညတ တပ္ေပါင္းစုဝင္ လူငယ္ အဖဲြ႔တစ္ဖဲြ႔ပါ။

ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးေရွ႕ ဟုိက္စကူးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနခဲ့တာပါ။ ပထမ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေနာက္ ရွစ္တန္း၊ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးကုိ တစ္ရက္ျခား တစ္ခါ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ တစ္ခါတစ္ေလမွာလည္း ေန႔စဥ္လုိလုိ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ကုိ ေရာက္ေလတုိင္းမွာ ကုိသန္း(အင္းစိန္)၊ ကုိခ်န္ထြန္း၊ ကုိတင္ေအး (တကသ ဥကၠဌေဟာင္း ကြယ္လြန္)၊ ကုိေအးေမာင္၊ ကုိရဲျမင့္၊ ကုိသန္းျမင့္ (ေနာင္ ဗုိလ္တေထာင္ သတင္းစာ အယ္ဒီတာေဟာင္း) တုိ႔နဲ႔ မၾကာခဏ ဆံုျဖစ္ခဲ့ စကားဝုိင္းဖဲြ႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံမွာလည္း ကုိေအာင္ဗန္း (ထုိအခ်ိန္က ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠဌ)၊ ကုိသိန္းလြင္ ( စာေရးဆရာ ေမာင္သာရ) နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေထြး (ခင္ေမာင္ေထြး၊ ပ်ဥ္းမနား) တုိ႔ကုိ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတြ႔ရေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထုိလူၾကီးေတြဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ထက္ မ်ားစြာၾကီးသူေတြပါ။ သုိ႔ေပမဲ့ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔နာမည္ေတြ ေရွ႕မွာ ‘ကုိ’ တပ္ျပီး ေခၚေဝၚ ဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။

ကုိေအာင္ဗန္း၊ ကုိတင္ေအး၊ ကုိသန္းျမင့္ စသည္ျဖင့္ တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္။ ထုိစဥ္က ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အသက္အၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကုိပင္ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္လုိ႔ တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚခဲ့ၾကတယ္။ ထုိလူၾကီးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္ေတြကုိ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ တုံ႔ျပန္ ဆက္ဆံခဲ့ၾကပါတယ္။

ျပည္သူ႔လူငယ္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့

တစ္ေန႔သားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးမွာ စုေဝးေရာက္ရွိေနခ်ိန္မွာ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကုိသန္းျမင့္နဲ႔ သူနဲ႔ရြယ္တူ လူတစ္ေယာက္ ရံုးခန္းထဲကုိ ဝင္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ပခံုးဖက္ျပီး ဝင္လာၾကတာပါ။

ထုိသူဟာ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္နဲ႔ ကုိယ္လံုးကုိယ္ဟန္ ခပ္ပိန္ပိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့အနားမွာ ထုိင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ‘သူ ဘယ္သူလဲကြ’ လုိ႔ ခပ္တုိးတုိး ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အမည္ကုိ ခပ္တုိးတုိးပဲ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

‘ကုိခင္ေမာင္ျမင့္ဆုိတာ သူေပါ့ကြ၊ ပီက်ဴ႕(P3) ကေလ’ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကုိ ဒီအရင္ကတည္းက တစ္ခါႏွစ္ခါ ေတြ႔ျမင္ဖူးေနခဲ့တာပါ။

ထုိေန႔က ကုိသန္းျမင့္က သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်ာတိတ္ေတြနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထုိအခ်ိန္ကစျပီး သူ႔ကုိ တစ္ခါတစ္ရံမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခပ္ေဝးေဝးက ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ဆရာၾကီးမႈိင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး လူထု ဆႏဒျပပဲြေတြမွာ အစည္းအေဝးအခ်ဳိ႕မွာ သူ႔ကိုေတြ႔ခဲ့ ရတယ္။ တစ္ခါကလည္း (ကန္ေတာ္မင္ ပန္းျခံမွာ ထင္ပါတယ္) လူထု အစည္းအေဝးတစ္ခုနဲ႔ စင္ျမင့္ေပၚမွာ စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

သံမဏိနိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္

တကယ္ေတာ့ ဦးေမာင္ျမင့္ဟာ “သူ႔ရဲ႕ဘ၀တာတစ္ခုလံုးကို သူ႔ရဲ႕နိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သံမဏိနိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၂၉ ခုနွစ္ဒီဇင္ဘာ ၁၁ရက္မွာ ေဒးဒရဲျမိဳ႕ အဘဦးေရႊလင္း ၊ အမိေဒၚစာဥတို႔မွေမြးဖြားခဲ့သူ

ျဖစ္တယ္။ သူဟာ သားသမီးငါးေယာက္ထဲက စတုတၳသားျဖစ္ျပီး သူ႔ေအာက္ကညီျဖစ္သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က တမ္းတမ္းတတျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ “ၾကင္နာျခင္းတစ္၀က္ ရႈပ္ေထြးျခင္းတစ္၀က္” “တစ္ ေဆာင္းသစ္ျပန္ျပီ” စတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ နိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ့ၾကီး ကိုသန္းလိႈင္ (ကြယ္လြန္) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ မိဘေတြဟာ ေဒးဒရဲျမိဳ႕ သဲကုန္းေလး ေက်းရြာက ခ်မ္းသာတဲ့လယ္သမားေတြျဖစ္တယ္၊ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕မိဘေတြဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ျပီးေနာက္ ၁၉၃၇ ခုနွစ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို မက္သဒစ္အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းမွာ စတင္ပညာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၄၆ ခုနွစ္မွာ စိန္ဂၽြန္း ေက်ာင္းကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ေက်ာင္းအမည္ဟာ “ေဂ်ာ့ေရႊလင္း” ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ ၁၉၄၉ ခုနွစ္မွာ ဒသမတန္းေအာင္ခဲ့ျပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာတက္ေရာက္ပညာသင္ခဲ့ ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕နွလံုးသားထဲမွာ နိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ သေႏၶတည္လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ၁၉၄၉ ခုနွစ္မွာ ရန္ကုန္ခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ရကသ) အမႈေဆာင္ တစ္ဥိးျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၅၀ ခုနွစ္မွ ၁၉၅၁ ခုနွစ္အထိ အသစ္ျပန္ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ားအဖြဲခ်ဳပ္ (ဗကသမ်ား၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္) ရဲ႕ အမႈေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ၁၉၅၂-၅၃ ခုနွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (တကသ)ရဲ႕ အမႈေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရး ဆက္သားကေလး

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ နိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလ ကတည္းက စတင္ခဲ့ သေႏၶတည္ခဲ့ခဲ့လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက ေဒးဒရဲ၊ သဲကုန္းေလးေက်းရြာမွာ ရွိတ့ဲ ဦးေရႊလင္း ေဒၚစာဥတို႔ရဲ႕ ေနအိမ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး တိုင္း ၂ ရဲ႕ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္း၂ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ႕နိုင္ငံေရးမွဴးက သခင္စိုးျဖစ္ျပီး စစ္ေရး တာ၀န္ခံကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေန၀င္းပါ။

ထိုအခ်ိန္တုန္းက အသက္ဆယ့္ေလးငါးနွစ္ အရြယ္သာရွိေသးတဲ့ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ သခင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးေန၀င္း နဲ႔အျခားေခါင္းေဆာင္အၾကားမွာ ဆက္သားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသူပါ။

ထိုစဥ္က တေယာထိုး၀ါသနာၾကီးျပီး ကၽြမ္းက်င္မႈလည္းရွိတဲ့ သခင္စိုး တေယာထိုးခ်င္တဲ့ဆႏၵျပင္းျပလာအခါမ်ိဳး မွာ (ေဘးပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက သခင္စိုးရွိမွန္းမရိပ္မိေအာင္) ထိုနယ္မွာရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္တေယာဆရာ ၾကီး ဦးလစ္ဆိုသူကို အိ္မ္သို႔ဖိတ္ေခၚ ထမင္းေကၽြးျပီး အိပ္ခိုင္းကာ သခင္စိုးက ဦးလစ္တေယာထိုးတဲ့ပုံစံနဲ႔ တေယာထုိးေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္က ဦးလစ္ကို သြားေခၚေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဘီအက္စီေနာက္ဆံုးနွစ္ ေရာက္တဲ့ ၁၉၅၂ ခုနွစ္မွာ ဦးထြန္းေဖ ၊ ေဒၚက်င္ရီတို႔ရဲ႕ သမီး ေဒၚတင္တင္န႔ဲ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ မွာေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းကထြက္ခြာလာခဲ့ တယ္။

ပီသံုးလံုးပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ

အိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့ ရပါတယ္။ ၁၉၅၃ ခုနွစ္အထိ ပဲခူးအစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၅ ခုနွစ္မွ ၁၉၆၀ ခုနွစ္အျပည့္အထိ ပဲခူးျမိဳ႕မွာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သခ်ာၤဘာသာကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပဲခူးခရိုင္ ပ.မ.ည.တ ရဲ႕သဘာပတိ အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနာက္ ၁၉၅၈ ခုနွစ္မွာ ငါးခရိုင္ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲကို ရန္ကုန္မွာ က်င္းပရာမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ဟာ ပဲခူးျမိဳ႕ျဖစ္ စစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ခံခဲ့ရတယ္။

ထိုိ႔ေနာက္ ၁၉၅၉ ခုနွစ္အတြင္း ျပည္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ျပီးေနာက္ သခင္သင္၊ သခင္ဗေမာင္တို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီပါတီမွာ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ယင္းပါတီရဲ႕ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္ တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင္ဟာ ပ.မ.ည.တ ဌာနခ်ဳပ္ရဲ႕ သဘာပတိအဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ထိုနွစ္အတြင္းမွာပဲ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီပါတီ ဦးေအာင္သန္း(ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကို) က ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ျပီး ဦးေအာင္ျမင့္ ေခၚ ကိုကိုၾကီး (ဖ်ာပံု) က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ အမ်ိဳးသားတိုးတက္ ေရးပါတီနဲ႔ ကိုခင္ဦး (၁၉၅၃ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာေက်ာင္းတစ္လ ပိတ္ေရး အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွ ရာသက္ပန္ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရသူ) နဲ႔ ကိုဘုန္းလိႈင္တို႔ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေပါင္းစံု ထိန္းသိမ္း ေရးအဖြဲ႕တို႔ ပူးေပါင္းျပီး ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ (People’s Progressive Party) ကိုတည္ေထာင္ ခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ပီက်ဴလို႔ အတိုေကာက္ေခၚေ၀ၚတဲ့ ပီသံုးလံုးပါတီမွာ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

၁၉၇၈ ခုနွစ္အတြင္းမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဗကပ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ေနာက္ထပ္ ထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရျပီး ၁၉၈၀ ျပည္နွစ္မွာ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ခ့ဲတယ္။

ဒီေနာက္ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ရက္မွာ ရွစ္ေလးလံုးလူထုအံုၾကြမႈၾကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ တပ္မေတာ္က နိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ရယူကာ နိုင္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့တယ္။ ဒီေနာက္မွာ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပေရးအတြက္ နို္င္ငံေရးပါတီ ေတြ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ နို၀င္ဘာလအတြင္းမွာ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ တစ္ခ်ိန္ကရွိခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔တိုး တက္ေရးပါတီကို ၄င္းရဲ႕ရဲေဘာ္တစ္စုနဲ႔ ျပည္လည္တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အသစ္ျပန္လည္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ဥကဌအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ျပီး ဦးလွေရႊ (ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေဟာင္း) အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းကို အပို႔ခံခဲ့ရ

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကို သူ႔ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ စေတးခဲ့တဲ့ ပရိုဖက္ရွင္နယ္ နိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္၊ ပရိုဖက္ရွင္နယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၆၃ ခုနွစ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္းစီနဲ႔ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းေတြအၾကားမွာ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြလုပ္စဥ္မွာ ငါးခရိုင္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ရန္ကုန္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အဆိုပါငါးခရိုင္ ဆႏၵျပပြဲမွာ ပဲခူးစစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ ခဲ့ပါတယ္။

ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ပ်က္ျပားခဲ့ျပီးေနာက္မွာေတာ့ အဆိုပါ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ တဲ့ လက္၀ဲလက္ယာနို္င္ငံေရးသမား အမ်ားအျပား ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ၾကရတယ္။

ယင္းသို႔ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ၾကရသူေတြထဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္လည္း ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ထိုအၾကိမ္က ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ပထမပိုင္းမွာအင္းစိန္ေထာင္မွာ ေနခဲ့ရေပမယ့္ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဒုတိယ အၾကိမ္ ကိုကိုးကၽြန္းကို ပို႔ခဲ့ရာမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ပါ အပို႔ခံခဲ့ရပါတယ္။

ျပည္သူေတြရဲ႕ နိုင္ငံေရး၀ိညာဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ အေရးေတာ္ပံုၾကီးစတင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ၁၉၈၈ ခုနွစ္မွာ ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္မ်ားအဖြဲ႕ (ဒမဖ) ရဲ႕ နာယကအဖြဲ႕မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ဦးသာလွေအာင္တို႔နဲ႔အတူ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုနွစ္ဇြန္လ ၂၅ ရက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႔တကြ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီအားလံုး အဖမ္းခံခဲ့ ၾကရပါတယ္။

ထိုအၾကိမ္ ဖမ္းဆီးခံရစဥ္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ေထာင္ဒဏ္အနွစ္၂၀ က်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၃ ခုနွစ္ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၆ ရက္မွာေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ အင္းစိန္ေထာင္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုနွစ္ အတြင္းမွာပဲ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုညိဳ၀င္း (ရန္ကုန္တကၠသိို္လ္ေက်ာင္းသား ညီညႊတ္ေရး၊ တပ္ဦး ဥကဌေဟာင္း)၊ ကိုစိန္၀င္း (သံုးခြ) ၊ ကိုတင္ေမာင္၀င္း (ခရမ္း) နဲ႔ ဦးစိုး၀င္းတို႔ဟာလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ မိမိရဲကဘ၀တစ္ခုလံုးကို မိမိယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ အမွန္တရား အေပၚမွာ သာ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

သူဟာ ဘယ္ေနရာဘယ္ေဒသကို ေရာက္ေရာက္ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူပါ။ ကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္ေနစဥ္မွာပင္ ငါးပိပုပ္တိုက္ပြဲ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးတိုက္ပြဲေတြကို ဦးေဆာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခဲ့ပါတယ္။

ကိုကိုးကၽြန္းကိုေရာက္စဥ္မွာ အက်ဥ္းသားေတြ အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တိုက္ပြဲ ၀င္ေနစဥ္မွာ ရန္ကုန္မွ အဆင့္ျမင့္အရာရွိၾကီး တစ္ဦး ကိုကိုးကၽြန္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထိုအရာရွိၾကီးက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို ေတြ႕ခ်ိန္မွာ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္းေတြေမးကာ ပ႗ိသႏၶာစကားေတြ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ထိုအခါမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က “ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕အၾကားမွာ လူမႈေရးအရ ဆက္ဆံစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္းတဲ့အခ်က္ေတြေပးမလား မေပးဘူးလားဆိုတာသာေျပာ၊ မေပးနိုင္ရင္ျပန္ေတာ့” လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာခဲ့သူပါ။

၁၉၇၈ ခုနွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းျပည္ရဲ႕ နံပတ္တစ္ ျဖစ္သူ သမၼတၾကီး ဦးေန၀င္းဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလတုန္းက တိုင္း၂ ေဒသျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတြကို ခရီးလွည့္ခဲ့ပါတယ္။

ဦးေန၀င္းဟာ ထိုစဥ္က တိုင္း၂ ဌာနခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေနအိမ္က မိသားစု၀င္ေတြကို ေခၚေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေန၀င္း ဟာကိုခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕အစ္မကို ေခၚေတြ႕ျပီး ေနေရးထိုင္ေရး အေျခအေနေတြကို ေမးခဲ့ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ေတာ္လွန္ေရးကာလက သူတို႔အတြက္ဆက္သားလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကို္ခင္ေမာင္ျမင့္ကိုလည္း သတိတရနဲ႔ “ကုလားေရာ၊ ကုလားဘယ္ေရာက္ေနလဲ” လို႔ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ဦးေန၀င္းက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ႕ အစ္မေတြ ကို “လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြေတာင္းဖို႔ ရန္ကုန္လာျပီး မိမိ္နဲ႔ လာေတြ႕ဖို႔” မွာခဲ့ပါတယ္။

ထိုကိစၥနွင့္ ပတ္သက္ျပီး အစ္မျဖစ္သူေတြက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ထံလာေရာက္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။

ထိုအခါမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က “သူနဲ႔သြားေတြ႕ဖို႔ မေတြ႕ဖို႔ကေတာ့ အစ္မတို႔ ဘာသာဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုသြားေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ကို တစ္သက္လံုးလာမေတြ႕နဲ႔ေတာ့ ငါေသလည္း မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

သံမဏိသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူ႔လိုလူမ်ိဳးေတြကို ေနာက္ထပ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွာေတြ႕ဦး မွာပါလဲ။

ဝင္းထြဋ္ေဇာ္

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတဲြ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၁၆ မွ………