မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္ရည္

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္ရည္
-------------------------
ကၽြန္မ မငိုဘူးလို႔ သူတို႔ေျပာၾကတယ္။
မ်က္ရည္ကလည္း အတုေတြပါတဲ့။
ေတာင္အေမရိကတိုက္က ေတာနက္တစ္ေနရာမွာ
ကၽြန္မ မင္းမူက်က္စားတယ္။
ကၽြန္မက ခြန္အားဗလျပည့္စံုတဲ့ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ပါ။
ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ ငိုရမွာလဲ...

အေမွာင္ထဲကေန ကၽြန္မအၿမဲလန္႔လန္႔ႏိုးတယ္။ ညတိုင္းမက္တဲ့ အိပ္မက္ထဲကေန ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မ အင္အားမဲ့ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတယ္။ ကိုယ္လက္ေတြ လႈပ္ရွားလို႔မရဘူး။

ကၽြန္မကိုေမြးဖြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အေမနဲ႔အတူ စြတ္စိုတဲ့ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ ကၽြန္မတြားသြားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္ခင္းဆိုတာကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ လက္လက္ထေနတဲ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေခ်ာင္းေရေတြက ကၽြန္မကိုယ္ေပၚျဖတ္စီးေနတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထဲ ကၽြန္မနစ္ေမ်ာေနမိတယ္။
ကၽြန္မက အေမရဲ႕အငယ္ဆံုးကေလးပါ။ ကၽြန္မကို အစာေပးတယ္၊ ေနရာအႏွံ႔ေခၚလည္တယ္ဆိုေပမယ့္ အေမဘယ္ေတာ့မွ မၿပံဳးဘူး။ တစ္ခါတေလ အေမမ်က္လံုးထဲမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ စြန္းထင္ေနတတ္တယ္။ ဒါေတြဟာ အေမ့မ်က္လံုးကို ပိုလွေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသိမ္ေမြ႔မႈေတြက လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ ေပ်ာက္သြားတတ္ၿပီး "ဒီေလာကႀကီးမွာ အားႏဲြ႔သူရဲ႕အသားကို အားသန္သူစားဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ အင္အားႀကီးသူ အသက္ရွင္စတမ္းဆိုတဲ့ ဥပေဒတစ္ခုရွိတယ္" လို႔ အေမေျပာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အားႏဲြ႔သူ မျဖစ္ရဘူး။
အဲဒီေန႔မနက္က ကၽြန္မတို႔ အတိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ေခ်ာင္းအေကြ႔တစ္ခုမွာ အေမက ကၽြန္မကိုေရွ႕ဆက္သြားဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ အေမ့စကားကို ကၽြန္မနားေထာင္ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားတယ္။ စက်င္ေက်ာက္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မဗိုက္သားေတြ စူးၿပီးနာေနတယ္။ ေရွ႕ဆက္မသြားခ်င္လို႔ ရပ္လိုက္ၿပီး အေမ့ကို ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမကေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဆုတ္ခြါဖို႔ျပင္ေနတာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မနားမလည္ဘူး။ ကိုယ္ကိုအျမန္လွည့္ၿပီး အေမေနာက္အမီလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မစဥ္းစားလိုက္တယ္။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္မခါးကေန ကိုင္ေျမာက္ခံလိုက္ရတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့သြားေတြက သိပ္မမာေသးတဲ့ ကၽြန္မအခြံထဲ တိုး၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မရုန္းမိတယ္။ အၿမီးနဲ႔ေရျပင္ကို ကၽြန္မရိုက္ၿပီးရုန္းမိတယ္။ အေမက ကၽြန္မကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္။ အေမ့မ်က္လံုးထဲမွာ ျပတ္သားတဲ့အရိပ္ေတြ ျပည့္ေနတယ္။ အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိေက်ာင္းမိသားစုမွာ ကိုယ့္အသက္ရွင္ဖို႔ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ရသတဲ့...
ကၽြန္မ မ်က္လံုးအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတယ္။
အေမ... အေမ...
ဒီေတာနက္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္အင္အားႀကီးသူက က်ားသစ္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမူအရာက သိမ္ေမြ႔ၿပီး သြားေတြက ခၽြန္ထက္တယ္။ မနက္ပိုင္းမွာ သူတို႔အစာရွာေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတေလ မိေက်ာင္းေလးတစ္ေကာင္ကလည္း သူတို႔အတြက္ အရသာထူးတဲ့ မနက္စာျဖစ္တယ္။
ကၽြန္မကိုဖမ္းတဲ့က်ားသစ္က က်ားသစ္မတစ္ေကာင္ပါ။ ကၽြန္မ မေၾကာက္မိဘူး။ ကၽြန္မကိုထားၿပီး အေမ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မ ဘာကုိမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကို က်ားသစ္ေလးေတြေရွ႕ က်ားသစ္မ ပစ္ေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္ က်ားသစ္မကို ကၽြန္မႏွစ္သက္သြားမိတယ္။ အေမလည္း ကၽြန္မကို အစာေတြ ေကၽြးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။
က်ားသစ္ေလးေတြကို လ်ာနဲ႔လွ်က္ၿပီး မနက္စာစားဖို႔ က်ားသစ္မက ညင္ညင္သာသာေခၚေနတယ္။ က်ားသစ္ေလးေတြက ကၽြန္မဘက္ကို ဦးတည္လာေနတယ္။ ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ေထာင့္ရွစ္ေထာင့္ရွိတဲ့ေနမင္းလို ထူးျခားတဲ့ပန္းကြက္ပါတဲ့ က်ားသစ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္က ကၽြန္မအနားနားကပ္ၿပီး ကၽြန္မကိုၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ "စားပါ.. စားပါ.. မင္းသိပ္ကံေကာင္းတယ္။ မင္းမွာ မင္းကိုခ်စ္တဲ့ အေမရွိတယ္။ ငါ့မွာ ဘာမွမရွိဘူး။ ငါေသတာပဲေကာင္းမယ္" လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
က်ားသစ္ေလးက ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး က်ားသစ္မကိုေမးတယ္။
"သူဒီေလာက္ ငယ္တာ... သူ႔ေမေမေရာ.."
ေျပာေျပာဆိုဆို က်ားသစ္ေလးက ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ ေရထဲပစ္ခ်လိုက္တယ္။ က်ားသစ္မေဘးမွာ ပြတ္သပ္က်ီစယ္ရင္း ေရစီးေနာက္ ေမ်ာသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
အေမ့အနား ကၽြန္မ မျပန္ခဲ့ဘူး။ ေရစီးအတိုင္း ေနာက္ေနရာတစ္ေနရာဆီ ကၽြန္မစီးေမ်ာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္အစာရွာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အိပ္မက္ဆိုး မၾကာခဏမက္တတ္တယ္။ မက္တဲ့အိပ္မက္တိုင္းက ကၽြန္မကို အေမစြန္႔ပစ္တဲ့ မနက္ခင္းျဖစ္တယ္။ အိပ္မက္ရဲ႕အစက လွပတယ္။ အဲဒီေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အက်ည္းတန္လာၿပီး ဒဏ္ရာေတြ ျပင္းထန္လာတယ္။ အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏိုးလာတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမးမိတယ္။
ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ မိေက်ာင္းျဖစ္ရတာလဲ..
ကၽြန္မလူလားေျမာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရခြံေတြမာေက်ာၿပီး မ်က္လံုးေတြစူးရွလာတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လာတယ္။ ဒီေရစီးေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မဟာ ဘုရင္တစ္ဆူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မမွာ ကၽြန္မရင္ေသြးေလးေတြရွိတယ္။ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုကၽြန္မခ်စ္တယ္၊ ဂရုစိုက္ကာကြယ္တယ္၊ အႏၱရာယ္နဲ႔ႀကံဳခဲ့သည့္တိုင္ သူတို႔ကိုစြန္႔ပစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ကၽြန္မကိုယ္လြတ္ရုန္းမွာ မဟုတ္ဘူး။
မိေက်ာင္းမိသားစုမွာ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးရွိတယ္လို႔ ေတာနက္ထဲမွာ သတင္းေမႊးခဲ့တယ္။ ကေလးေတြက ဒီအတြက္ ကၽြန္မကို ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ၾကတယ္။
တစ္ည အိပ္မက္ဆိုးကေန ကၽြန္မလန္႔ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ အနီေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခုကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ ကေလးေတြကိုႏႈိးၿပီး ေနရာကကၽြန္မခြာခိုင္းတယ္။ ဒီေနရာက မၾကာခင္ပ်က္သုဥ္းေတာ့မယ္။ ကီလိုမီတာ(၂၀)က ေတာအုပ္ေတြ အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္။ ကီလိုမီတာ(၂၀၀)အျပင္ကေတာအုပ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးေျမျဖစ္ခဲ့တယ္။
အေတာ္ၾကာ ခရီးဆက္ၿပီး အရင္က ကၽြန္မေနခဲ့တဲ့ေနရာကို ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း အစာေတြ ေခါင္းပါးေနၿပီ။ တိရစၧာန္အမ်ားက ဒီထက္နက္ထဲ ေတာထဲေျပာင္းေရြ႔သြားၾကၿပီ။ အသက္ရွင္ေနတဲ့တိရစၧာန္ေတြကို ကၽြန္မတို႔မျမင္မိတာ (၂)ရက္ရွိေနပါၿပီ။
မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အငယ္ဆံုးကေလးကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မအစာရွာထြက္ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အတိုက္အခိုက္ကို သူခံလိုက္ရတယ္။ ေရွ႕ကို အျမန္ထိုးတက္ၿပီး ကေလးရဲ႕အသက္ကိုကယ္ဖုိ႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားတယ္။
ေရွ႕တက္ၿပီး က်ားသစ္ကို ကၽြန္မအၿမီးနဲ႔ ပုတ္ထုတ္မယ့္အခ်ိန္ က်ားသစ္ရဲ႕ဦးေခါင္းထိပ္က ရွစ္ေထာင့္ေနမင္းကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ သူပိန္လွီေနတယ္။ ဗိုက္ေတြျပားခ်ပ္ေနတယ္။ အစာမစားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပံုရတယ္။ တကယ္လို႔ အစာထပ္မရရင္ သူေသႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ကၽြန္မမွာ သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီက်ားသစ္သာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မမွာလည္း ဒီမိသားစုရွိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္မအၾကာႀကီး ေတြေ၀ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ေထာင့္ခ်ဳိးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့
ကၽြန္မေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
ကၽြန္မအျမင္ေတြ မႈန္၀ါးေနတယ္။
မ်က္စိေရွ႕အရာအားလံုးကို ကၽြန္မသဲသဲကဲြကဲြ
မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ
မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနလို႔ေလ.......
----
မူရင္းလင့္ -- http://blog.ifeng.com/article/19268328.html
#NineNineSaNay (Saturday, May 29, 2010)
.