အလုပ္မဟုတ္တာကို အလုပ္လုိ ့မထင္ပါနဲ ့
တစ္ခါတုန္းက လူစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚကေန ကၽြဲရိုင္းတစ္အုပ္ က်က္စားေနတာကို လွမ္းျပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဒါကိုအျခားသူတစ္ေယာက္က ျမင္ေတာ့
ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလည္းလုိ ့ေမးပါတယ္။
ဒီေတာ့ ထုိင္ေနတဲ့သူက ေဟာဟိုးမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ကၽြဲအုပ္ၾကီးက သူ ့ရဲ့ကၽြဲ အုပ္ၾကီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေန ့စဥ္ ယခုလို အခ်ိန္တိုင္း ဒီေနရာေလးမွာ လာျပီး ကၽြဲေက်ာင္းေနရေၾကာင္း၊ ခု
လိုကၽြဲေက်ာင္းရတာကိုလည္း ညည္းေငြ ့လာျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ယုံနိုင္ေအာင္လုိ ့ဇာတ္လမ္းဆင္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါကို ဟိုလူကလည္း ယုံတာပါပဲ။
ဒါနဲ ့ ဆက္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ က်ဴပ္ဒီကၽြဲေတြကို ေရာင္းခ်င္ေနတာဗ်။ ခင္ဗ်ားသာ ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ကၽြဲအုပ္ၾကီးရဲ့ အေကာင္ေရ တစ္၀က္ခပဲ က်ဳပ္က ယူမွာပါ။ က်န္တစ္၀က္ခကို
ေလွ်ာ့ေပးလိုက္မယ္လုိ ့ေျပာလိုက္ပါတယ္။
နားေထာင္ေနတဲ့ လူဟာ ဒီစကားလည္း ၾကားေရာ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေတာက္သြားတာေပါ့။ မနည္းၾကီး သူက အျမတ္ရမွာကိုးဗ်။ ဒါနဲ ့ အဲ့လိုဆို က်ဳပ္ခုပဲ ၀ယ္လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ၊
အခ်ိန္ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး၊ ခုပဲ ေရာင္းပါေတာ့ ဆိုျပီး အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္သြားပါတယ္။
လူလိမ္ကလည္း ေရာင္းျပီးတာနဲ ့ ထိုေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သုတ္ေျခတင္ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်န္ခဲ့သူကေတာ့ ပီတိအျပဳံးေတြနဲ ့ ကၽြဲအုပ္ၾကီးကို ညေနမိုးခ်ဳပ္တဲ့ထိ
ဆက္ေက်ာင္းျပီး က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ျပႆနာက အဲ့က်မွ စေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြဲေတြကို အိမ္ကို ေမာင္းသြားမယ္ဆိုျပီး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကဆင္း၊ ကၽြဲအုပ္ရွိရာကို အေျပးလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြဲရိုင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လို ခ်ည္တိုင္ကို ျပန္ေမာင္းလုိ
့ရပါ့မလဲ။ ကၽြဲေတြက ဟိုးေျပးဒီေျပးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြဲရိုင္းေတြကို ၀ယ္မိလိုက္တဲ့ လူဟာ ကၽြဲရိုင္းေတြ ၀ိုင္းခတ္လို ့ေသတဲ့ထိ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီပုံျပင္ေလးထဲမွာ ယူစရာ သာဓက ၂ ခုရွိပါတယ္။ ပထမ တစ္ခုက အျငိမ္မေနပဲ ကိုယ့္ထမင္းကိုစားျပီး ဂ်ီးေဒၚႏြားေက်ာင္းဆိုသလို အလုပ္မဟုတ္တာကို အလုပ္ထင္ျပီး လိုက္လုပ္
ၾကတဲ့ သူေတြရဲ့ ဘ၀နိဂုံးဟာ မလွနိုင္ဘူးဆိုတာေလးပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ယေန ့ေလာကမွာ သူမ်ားပါးစပ္တင္ လမ္းဆုံးသြားတတ္ၾကတဲ့ သူေတြကို သင္ခန္းစာေပးထားတာပါ။
သင္ခန္းစာယူျပီး ဘ၀ကို ေအးခ်မ္းစြာ တည္ေဆာက္နိုင္ၾကပါလို ့ အၾကံေပးပါရေစ။
တစ္ခါတုန္းက လူစ္ေယာက္ဟာ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚကေန ကၽြဲရိုင္းတစ္အုပ္ က်က္စားေနတာကို လွမ္းျပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ဒါကိုအျခားသူတစ္ေယာက္က ျမင္ေတာ့
ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလည္းလုိ ့ေမးပါတယ္။
ဒီေတာ့ ထုိင္ေနတဲ့သူက ေဟာဟိုးမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ကၽြဲအုပ္ၾကီးက သူ ့ရဲ့ကၽြဲ အုပ္ၾကီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေန ့စဥ္ ယခုလို အခ်ိန္တိုင္း ဒီေနရာေလးမွာ လာျပီး ကၽြဲေက်ာင္းေနရေၾကာင္း၊ ခု
လိုကၽြဲေက်ာင္းရတာကိုလည္း ညည္းေငြ ့လာျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ယုံနိုင္ေအာင္လုိ ့ဇာတ္လမ္းဆင္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါကို ဟိုလူကလည္း ယုံတာပါပဲ။
ဒါနဲ ့ ဆက္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ က်ဴပ္ဒီကၽြဲေတြကို ေရာင္းခ်င္ေနတာဗ်။ ခင္ဗ်ားသာ ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ကၽြဲအုပ္ၾကီးရဲ့ အေကာင္ေရ တစ္၀က္ခပဲ က်ဳပ္က ယူမွာပါ။ က်န္တစ္၀က္ခကို
ေလွ်ာ့ေပးလိုက္မယ္လုိ ့ေျပာလိုက္ပါတယ္။
နားေထာင္ေနတဲ့ လူဟာ ဒီစကားလည္း ၾကားေရာ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေတာက္သြားတာေပါ့။ မနည္းၾကီး သူက အျမတ္ရမွာကိုးဗ်။ ဒါနဲ ့ အဲ့လိုဆို က်ဳပ္ခုပဲ ၀ယ္လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ၊
အခ်ိန္ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး၊ ခုပဲ ေရာင္းပါေတာ့ ဆိုျပီး အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္သြားပါတယ္။
လူလိမ္ကလည္း ေရာင္းျပီးတာနဲ ့ ထိုေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သုတ္ေျခတင္ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်န္ခဲ့သူကေတာ့ ပီတိအျပဳံးေတြနဲ ့ ကၽြဲအုပ္ၾကီးကို ညေနမိုးခ်ဳပ္တဲ့ထိ
ဆက္ေက်ာင္းျပီး က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ျပႆနာက အဲ့က်မွ စေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြဲေတြကို အိမ္ကို ေမာင္းသြားမယ္ဆိုျပီး ေတာင္ကုန္းေလးေပၚကဆင္း၊ ကၽြဲအုပ္ရွိရာကို အေျပးလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြဲရိုင္းေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္လို ခ်ည္တိုင္ကို ျပန္ေမာင္းလုိ
့ရပါ့မလဲ။ ကၽြဲေတြက ဟိုးေျပးဒီေျပးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြဲရိုင္းေတြကို ၀ယ္မိလိုက္တဲ့ လူဟာ ကၽြဲရိုင္းေတြ ၀ိုင္းခတ္လို ့ေသတဲ့ထိ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီပုံျပင္ေလးထဲမွာ ယူစရာ သာဓက ၂ ခုရွိပါတယ္။ ပထမ တစ္ခုက အျငိမ္မေနပဲ ကိုယ့္ထမင္းကိုစားျပီး ဂ်ီးေဒၚႏြားေက်ာင္းဆိုသလို အလုပ္မဟုတ္တာကို အလုပ္ထင္ျပီး လိုက္လုပ္
ၾကတဲ့ သူေတြရဲ့ ဘ၀နိဂုံးဟာ မလွနိုင္ဘူးဆိုတာေလးပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ယေန ့ေလာကမွာ သူမ်ားပါးစပ္တင္ လမ္းဆုံးသြားတတ္ၾကတဲ့ သူေတြကို သင္ခန္းစာေပးထားတာပါ။
သင္ခန္းစာယူျပီး ဘ၀ကို ေအးခ်မ္းစြာ တည္ေဆာက္နိုင္ၾကပါလို ့ အၾကံေပးပါရေစ။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။