ကိုငွက္
ရဲ႕ နာမည္တစ္လံုးကို တည္ေဆာက္ရေသာ လမ္း
------
အေခြကိစၥကေတာ့ အားလံုး ျပီးသြားျပီ။
"တိပ္ေခြ ထြက္ရင္ ဘာနာမည္နဲ႔ မင္း ထြက္မွာလဲ" ဟု ကို၀င္းဦးက ေမးၾကည့္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားသည့္ နာမည္ အဆန္း၊
"ထူးအိမ္သင္" ဟု ဆိုသည္။
"ဘာရယ္၊ ထူးအိမ္သာ ဟုတ္လား"
"ဟာဗ်ာ၊ ကို၀င္းဦးကလည္း လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ။ ထူးအိမ္သင္ပါဗ်" ဟု ဆိုျပီး အမည္ စကားလံုးႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေကာက္ယူ ထားပံုကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပန္းခ်ီလည္း အနည္းအက်ဥ္း ဆြဲတတ္၍ ကာဘာကဒ္ကို သူ႔ဘာသာ စိတ္ကူး ယဥ္ျပီး ဆြဲထားတာေလးလည္း ရွိခဲ့ေသးသည္။
မာစတာတိပ္ေခြ တစ္ေခြလံုး အေခ်ာကိုင္ ျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စတူဒီယိုကေန မေရြးရေသး။
လက္ထဲမွာ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံက မရွိ။
မာစတာေခြ ကိုယ္ပိုင္ မရွိ၍ ရက္ေကာဒင္းမွ Mix down လုပ္ျပီးသား အေခြကို ငွား၍ ကူးျပီး အေခြၾကမ္းႏွင့္ပင္ ဆိုင္ေတြကို လုိက္စပ္ရေတာ့မည္။ အေခြ ေရာင္းထြက္ျပီး ပိုက္ဆံရေတာ့မွပဲ မာစတာကို ေရြးႏိုင္လိမ့္မည္။
စတူဒီယို၏ ပဋိညာဥ္အလိုအရ ကာလအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ မာစတာကို မဖ်က္ေသး။ သိမ္းထားေပးလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သတ္မွတ္ကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ မာစတာေခြက က်န္ရွိခ်င္မွလည္း က်န္ရွိမည္။ အာမခံခ်က္ႏွင့္ တာ၀န္ေတာ့ ယူမည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
သို႔ျဖစ္၍ တကယ့္ကို လက္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းဆီကို အခုမွပဲ ကူးေျပာင္း ၀င္ေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေနသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အသံသြင္းေနစဥ္ ကာလကတည္းက တီး၀ိုင္းရွိ ကိုပက္ထရစ္တို႔ထံမွ သတင္းအနံ႔ ရ၍ ေတးသံသြင္းၾကီး တစ္ခုမွ ပိုင္ရွင္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို လာေရာက္ အကဲခတ္ ၾကည့္ျပီးေနျပီ။
အေျခအေနေတြ ခန္႔မွန္းမိျပီးသည့္ေနာက္ "ဒီအေခြ ဘယ္ေလာက္ရရင္ ေရာင္းမလဲ" ဟု ေသြးတိုးစမ္း စကား ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
"ႏွစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ေတာ့ ကုန္ထားျပီးျပီ။ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရရင္ကိုပဲ ေရာင္းမယ္" ဟုဆိုရာ ေတးသံသြင္း ပိုင္ရွင္ၾကီးက-
"အခု ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ေပးမယ္" ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ဆိုလိုက္သည္။
ဒါဆို ျပီးျပတ္ျပီ။
ႏွစ္ေသာင္းခြဲ အသားတင္ ေပးမည္ ျဖစ္၍ ကိုယ့္ဘက္က ကုန္က်ခဲ့တာေတြ အားလံုး ကာမိျပီ။ သို႔ေသာ္ စကားက မဆံုးေသး။
"ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေခြေတာ့ ထပ္ဆိုေပးရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
ထိုအခါက်လွ်င္လည္း ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွ ကုန္က်စရာ မလို။ တီး၀ိုင္းႏွင့္ စတူဒီယို စရိတ္ အားလံုး သူေပးမည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း သီဆိုခ၊ ေတးေရးေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရပိုင္ခြင့္ေတြ ဘာမွ် ေျပာဆိုျခင္း မရွိ။
ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ခ်င္စရာ။ မယံုႏိုင္သည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ ျဖစ္သည္။ ေငြႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ လူေတြက အရွက္ ကင္းမဲ့ၾကသည္။ သူေဌးဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္က နာမည္ တစ္လံုး မရွိေသးသူ။ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ တင္ကစားသလို ကစား ၾကည့္ရမည္။ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ ပီပီ ရင္ခုန္စြန္႔စား ၾကည့္ရမည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အခုလို အေႏွာင္အဖြဲ႔ကို လက္မခံ။ ျပီးေတာ့ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ျပႆနာကိုပဲ သူ ၾကည့္သည္။ အနာဂတ္၏ ေနာက္ထြက္မည့္ ႏွစ္ေခြ ကိစၥ သူ မသိ။ စဥ္းစား မထား။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ မရွိသျဖင့္ ေလာဘ ကင္းျပီး စဥ္းစားတာ ရွင္းေနသည္။
သူက-
"အခု တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုမယ့္လူ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔သာ ကိုယ့္ဘာသာ ဆိုလိုက္တာ။ အခုတစ္ေခါက္ အေခြေပါက္ၿပီး ေအာင္ၿမင္သြားလည္း ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆိုခ်င္မွဆိုေတာ့မွာ၊ အခုကိုပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ ဘုန္းႀကီးပဲ ၀တ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနတာ" ဟု ဘုက်က်ႏွင့္
ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။
ေတးသံသြင္းႀကီး ပိုင္ရွင္လည္း အေပးအယူ ဓါတ္မတည့္ေတာ့သည္ႏွင့္ လွည့္ျပန္သြားရေခ်သည္။
စိတ္ထဲ ရွိသည့္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရ၍ ေက်နပ္ သြားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဘ၀က ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းသည္။
ကိုယ့္ဘာသာ အေခြ ေရာင္းရဖို႔ အေရး ေတးသံသြင္း ဆိုင္ေတြကို ေျခတိုေအာင္ အႏွံ လိုက္ျပ ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔ဆီက ထြက္စရာ အေခြေတြ မ်ားေန၍ နာမည္ မရွိသည့္ အေခြသစ္ကို ဘယ္သူမွ် စိတ္မ၀င္စားၾက။ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ ေ၀့ေနလိုက္သည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာသြားသည္။
စရိတ္ ျပတ္လပ္ေတာ့ အိမ္ ျပန္လာသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလေလာက္တြင္ ျပန္လာခဲ့ရာ အေခြၾကမ္း ပါလာသည္။ အေခြေလးကို ဟိုေနရာ ဒီေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဖြင့္ၾကသည္။
အေမ့နား အသာ ကပ္ၿပီး-
"ဒီအေခြက ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ အေမရယ္။ ျဖန္႔ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲ ထပ္ထုပ္ေပးပါဦး" ဟု ေတာင္းၾကည့္သည္။
သို႔ေသာ္ အေမ့မွာ ေပးစရာ ပိုက္ဆံလည္း အလံုးအခဲ မရွိေတာ့ၿပီ။ ကိုဆန္းက ေမာ္လၿမိဳင္ ရတနာၿမိဳင္ကို လိုက္စပ္ေပးေတာ့လည္း တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္၍ ေစ်းမကိုက္။
ထိုကာလတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာလည္း အတည္တက် သိပ္မရွိ။ သြားလိုက္ လာလိုက္ပင္။
The Aces မန္ေနဂ်ာ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ထားမိၿပီ ၿဖစ္၍ ရန္ကုန္မွာ မဂၤလာေဆာင္ပြဲလို သီခ်င္း ဆိုစရာ ရွိရင္၀င္ဆို။ လမ္းႀကံဳလွ်င္ ပုသိမ္ဘက္ ခဏသြား။ ပဲခူးက ကို၀င္းဦးတို႔ဆီ၀င္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေခြ ျဖန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေသာင္မတင္ ေရမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္က ဇေ၀ဇ၀ါ။ စိတ္ေတြ ေလလြင့္ေနသည္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်လိုက္ တက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်လွ်င္ "တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီး ၀တ္လိုက္တာမွ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္" ဟု ေရရြတ္ျမည္တမ္း ေနတတ္သည္။
တစ္ေန႔သ၌ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့၊ ရန္ကင္း ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္း ပိုက္လံုးႀကီး ေရွ႕ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူ႔ အေခြၾကမ္းေလးဆိုင္က ကက္ဆက္ထဲ ထည့္ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ကရားႏွင့္ စိတ္ေလေနၾကစဥ္။
အသိ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။
သူက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္။
ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမား အရာရွိ၏ သားျဖစ္သည္။
ကို၀င္းဦးတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသူ ျဖစ္၍ သူတို႔၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ကာ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း-
"အခု ဖြင့္ထားတဲ့ အေခြေလး ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ဘယ္သူ ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြပါလိမ့္၊ အသံက မၾကားဖူးတဲ့ အသစ္လိုဘဲ" ဟု ဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက "ဆိုထားတာေတာ့ သူပဲ" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရင္း အေခြကို ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ေရာင္း ၾကည့္ေနေၾကာင္း နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာမိသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က သူ႔အေဖႏွင့္ ဂႏၶာမာေတးသံသြင္းမွ မနီနီတင့္တို႔ႏွင့္ သိကၽြမ္းသည္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး-
"ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေငြႏွစ္ေသာင္းေတာ႔ ရွိတယ္။ ယူသြားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးႀကီးဆီ အပူကပ္ၿပီး ျဖန္႔ၾကည့္မယ္" ဟု ဆိုလာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ညစ္ေနတာ အခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ အားလံုးလည္း ႏွံ႔သေလာက္ ရွိၿပီးေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်ကာ-
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ ေရာင္းလိုက္ဗ်ာ။ ေပးစရာ ရွိတာေလးေတြ ေပးၿပီးရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္မယ္" ဟုဆိုၿပီး တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထိုတဒဂၤတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ စိတ္က သံေယာဇဥ္ ျပတ္သြားၿပီ။ ေအာင္ျမင္မည္။ မေအာင္ျမင္လိမ့္မည္ဆိုသည့္ ေဇာလည္းမရွိ။ က်န္တဲ့ အပိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုသည့္ သေဘာပဲ ျဖစ္သည္။
စတူဒီယိုမွ မာစတာေခြ ေရြးတာမ်ိဳး စီစဥ္စရာ ကိစၥအခ်ိဳ႕ လိုက္လံ ေဆာင္ရြက္ ေပးၿပီးေနာက္ ပဲခူးမွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေလးငါးရက္ေလာက္ လိုက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ဆင္းခ် သြားေလသည္။
သူ႔စိတ္က ေပါ့ပါးလ်က္ ရွိသည္။
အေမ့ကို-
"အေခြ ေရာင္းခဲ့ၿပီ အေမ၊ သူတို႔ ျဖန္႔ၾကပါလိမ့္မယ္" ဟု ဆိုခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ မူပိုင္ ၀ယ္သြားသည့္တိုင္ တကယ္တမ္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းရွိ မနီနီတင့္တို႔ဆီကို အေခြ ျဖန္႔ေပးဖို႔ ကိစၥက်ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္လိုက္ သြားရေသးသည္။ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပဖို႔ ေရာက္သြားေတာ့လည္း အဆင္က မေျပ။
ဆိုင္ရွိ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဘယ္ေဒသ ဇာတိလည္း ေမးသည္။ သူက ပုသိမ္ဟု ေျဖေတာ့-
"ပုသိမ္သား အေခြ ဆိုရင္. . . မွာ သြားျဖန္႔တာ ေကာင္းမယ္" ဟု ေျပာလႊတ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခြန္းတံု႔ျပန္ မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းသို႔ ေအာင္ရင္ တစ္ေယာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ေအာင္ရင္က ဂႏၶမာမွာ ျဖန္႔ခ်ီေရး ၀င္လုပ္ေပးေနသည့္ ကိုေဇာ္သစ္ကို ရွာသည္။
"ကိုေဇာ္သစ္ မေန႔က လာသြားတာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ႔အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ တကယ္ေကာင္းလို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလးေတာ
ကိုေဇာ္သစ္က သေဘာေပါက္သည္။ အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပနိုင္မွန္း သိလုိက္သည္။ သို႔ျဖင မနီနီတင့္ကို ျပေပးလိုက္ရာ ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ကိစၥ အဆင္ေခ်ာသြားေလေတာ့သည္။
စီးရီး၏ အဆိုေတာ္ နာမည္ကို နာမည္ရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ထုတ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေဇာ္သစ္ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ နာမည္တူက ရွိေနသည္။ ေျခလ်င္ႏွင့္ ေတာင္တက္ခရီး အေၾကာင္းေရးသားၿပီး စာေပဗိမာန္စာမူဆု ရထားဖူးသည့္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ နဂိုစိတ္ကူးထားေသာ ထူးအိမ္သင္အမည္ပဲ တပ္ျဖစ္လိုက္ေလသည္။
ကာဘာဒီဇိုင္းပန္းခ်ီ ကိုသိန္းလြင္ထံအပ္သည္။ သေျပေတးမဂၢဇင္းမွာ ေႀကာ္ျငာထည့္သည္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္ကာလ။
ယင္းမာေတးသြင္းမွ ေက်ာ္ဟိန္း၏ "အဓိပၸါယ္ရွိေသာလူ" ေတးစီးရီးျဖန္႔ခ်ိသည့္ေန႔။
တစ္ရက္တည္းတုိက္ဆုိင္စြာပင္
အခက္အခဲမ်ားစြာ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့ရသည့္ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အယ္လ္ဘမ္သည္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို တစိမ့္စိမ့္နွင့္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတ
လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ေနရာတကာရွိ
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ ေရာက္ေလရာမွာ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြဖြင့္ထားသံကို ၾကားရသည္။
ဤအယ္လ္ဘမ္ထဲမွ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆုိထားေသာ ထူးအိမ္သင္၏ အသံက ပရိသတ္နားထဲမွာ ထူးျခားစြာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ၿပီး ေႏြးေထြးခ်ဳိၿမိန္ေနခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ ေက်းလက္ရွိ ႏြားေက်ာင္းသားကေလးမ်ားမွသည
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ရွိရွိသမွ် တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ေတြထဲမွာ က်င္းပသမွ် ဖရက္ရွာ၀ဲလ္ကမ္း၊ ဖဲ၀္လ္၊ အေဆာင္ဒင္နာ၊ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြမွာ အဓိကေနရာယူၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ လုိက္ဆုိခဲ့ၾကေသာ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ပြဲတစ္ပြဲတည္းမွာပင္ သူ႔သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကို သီဆိုခ်င္သူ သုံးေလးဦး အၿပိဳင္အဆုိင္ အလုအယက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ခြဲတမ္းျပန္၍ ခ်ေပးခဲ့သည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ေလသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ၁၉၈၆ခုႏွစ္။ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြသြင္းခဲ့ၿပီး မထြက္ေသးခင္ ပုသိမ္ေျမကို တစ္ေခါက္ေရာက္သြားခဲ့ေသးသည္
ပုသိမ္သည္ သူ၏ဇာတိျဖစ္၍ ပုသိမ္ေျမအေပၚသူ၏ သံေယာဇဥ္က ႀကီးမားသည္။ ေကာလိပ္၏ ဖဲ၀လ္ရာသီခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဖိတ္မထားဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီးေရာက္လာသည္။ သားထူးအခန္းမွာ အဖြဲ႔သားေတြ ဂီတာတီးေနၾကစဥ္ သူေရာက္လာ၍ အားလုံး၀မ္းသာၿပီး "ကိုသွ်ပ္ သီခ်င္းဆုိမယ္ မဟုတ္လား" ဟုတိုက္တြန္းၾကသည္။
သူ႔ကိုေတာင္းဆုိေနစရာမလို။
"သီခ်င္းဆိုခ်င္လို႔ကို လာတာပဲကြာ၊ ေဟ့ေကာင္… ကရင္ ပိုက္ဆံမရွိရင္ လက္ပတ္နာရီျဖဳတ္ၿပီး ေပါင္ကြာ" လုပ္ေတာ့သည္။
သီခ်င္းဆုိရာတြင္ သူခၽြဲသလိပ္ရွင္းေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေသာက္သ
ျမင့္သန္းက "သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ရဲ႕ မၾကာခင္ ထြက္လာေတာ့မည့္ စီးရီးထဲက "တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္" သီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖပါလိမ့္မည္" ဟု ေၾကညာေပးလုိက္သည္။
ကိုတူးက ေမတၱာငါး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ႏွစ္ပင္လိမ္ေန၍ ဂီတာႀကိဳးကို ေလ်ာ့လုိက္ ျပန္တင္းလုိက္ အသံညိွေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကလည္း တစ္တြဲတည္း။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိဖို႔ျပင္လည္း ၀င္မရ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ -
"ခြင့္မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆိုၿပီကြာ" ေျပာၿပီး ဆုိထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"သူပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီ…ေနရာခဏလဲခ်င္သည္။ ….ၾကင္နာသူေလး…လွဖို႔…အစြမ္
ထိုအခါက်မွပဲ ဂီတာသံေတြ ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့သည္။
ရဲ႕ နာမည္တစ္လံုးကို တည္ေဆာက္ရေသာ လမ္း
------
အေခြကိစၥကေတာ့ အားလံုး ျပီးသြားျပီ။
"တိပ္ေခြ ထြက္ရင္ ဘာနာမည္နဲ႔ မင္း ထြက္မွာလဲ" ဟု ကို၀င္းဦးက ေမးၾကည့္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ မထားသည့္ နာမည္ အဆန္း၊
"ထူးအိမ္သင္" ဟု ဆိုသည္။
"ဘာရယ္၊ ထူးအိမ္သာ ဟုတ္လား"
"ဟာဗ်ာ၊ ကို၀င္းဦးကလည္း လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ။ ထူးအိမ္သင္ပါဗ်" ဟု ဆိုျပီး အမည္ စကားလံုးႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေကာက္ယူ ထားပံုကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ပန္းခ်ီလည္း အနည္းအက်ဥ္း ဆြဲတတ္၍ ကာဘာကဒ္ကို သူ႔ဘာသာ စိတ္ကူး ယဥ္ျပီး ဆြဲထားတာေလးလည္း ရွိခဲ့ေသးသည္။
မာစတာတိပ္ေခြ တစ္ေခြလံုး အေခ်ာကိုင္ ျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စတူဒီယိုကေန မေရြးရေသး။
လက္ထဲမွာ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံက မရွိ။
မာစတာေခြ ကိုယ္ပိုင္ မရွိ၍ ရက္ေကာဒင္းမွ Mix down လုပ္ျပီးသား အေခြကို ငွား၍ ကူးျပီး အေခြၾကမ္းႏွင့္ပင္ ဆိုင္ေတြကို လုိက္စပ္ရေတာ့မည္။ အေခြ ေရာင္းထြက္ျပီး ပိုက္ဆံရေတာ့မွပဲ မာစတာကို ေရြးႏိုင္လိမ့္မည္။
စတူဒီယို၏ ပဋိညာဥ္အလိုအရ ကာလအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ မာစတာကို မဖ်က္ေသး။ သိမ္းထားေပးလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သတ္မွတ္ကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ မာစတာေခြက က်န္ရွိခ်င္မွလည္း က်န္ရွိမည္။ အာမခံခ်က္ႏွင့္ တာ၀န္ေတာ့ ယူမည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
သို႔ျဖစ္၍ တကယ့္ကို လက္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းဆီကို အခုမွပဲ ကူးေျပာင္း ၀င္ေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေနသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အသံသြင္းေနစဥ္ ကာလကတည္းက တီး၀ိုင္းရွိ ကိုပက္ထရစ္တို႔ထံမွ သတင္းအနံ႔ ရ၍ ေတးသံသြင္းၾကီး တစ္ခုမွ ပိုင္ရွင္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို လာေရာက္ အကဲခတ္ ၾကည့္ျပီးေနျပီ။
အေျခအေနေတြ ခန္႔မွန္းမိျပီးသည့္ေနာက္ "ဒီအေခြ ဘယ္ေလာက္ရရင္ ေရာင္းမလဲ" ဟု ေသြးတိုးစမ္း စကား ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
"ႏွစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ေတာ့ ကုန္ထားျပီးျပီ။ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရရင္ကိုပဲ ေရာင္းမယ္" ဟုဆိုရာ ေတးသံသြင္း ပိုင္ရွင္ၾကီးက-
"အခု ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ေပးမယ္" ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ဆိုလိုက္သည္။
ဒါဆို ျပီးျပတ္ျပီ။
ႏွစ္ေသာင္းခြဲ အသားတင္ ေပးမည္ ျဖစ္၍ ကိုယ့္ဘက္က ကုန္က်ခဲ့တာေတြ အားလံုး ကာမိျပီ။ သို႔ေသာ္ စကားက မဆံုးေသး။
"ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေခြေတာ့ ထပ္ဆိုေပးရမယ္" ဟု ဆိုသည္။
ထိုအခါက်လွ်င္လည္း ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွ ကုန္က်စရာ မလို။ တီး၀ိုင္းႏွင့္ စတူဒီယို စရိတ္ အားလံုး သူေပးမည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း သီဆိုခ၊ ေတးေရးေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ရပိုင္ခြင့္ေတြ ဘာမွ် ေျပာဆိုျခင္း မရွိ။
ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ခ်င္စရာ။ မယံုႏိုင္သည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ ျဖစ္သည္။ ေငြႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ လူေတြက အရွက္ ကင္းမဲ့ၾကသည္။ သူေဌးဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္က နာမည္ တစ္လံုး မရွိေသးသူ။ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ တင္ကစားသလို ကစား ၾကည့္ရမည္။ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ ပီပီ ရင္ခုန္စြန္႔စား ၾကည့္ရမည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က အခုလို အေႏွာင္အဖြဲ႔ကို လက္မခံ။ ျပီးေတာ့ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ျပႆနာကိုပဲ သူ ၾကည့္သည္။ အနာဂတ္၏ ေနာက္ထြက္မည့္ ႏွစ္ေခြ ကိစၥ သူ မသိ။ စဥ္းစား မထား။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ မရွိသျဖင့္ ေလာဘ ကင္းျပီး စဥ္းစားတာ ရွင္းေနသည္။
သူက-
"အခု တစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုမယ့္လူ ဘယ္သူမွ မရွိလို႔သာ ကိုယ့္ဘာသာ ဆိုလိုက္တာ။ အခုတစ္ေခါက္ အေခြေပါက္ၿပီး ေအာင္ၿမင္သြားလည္း ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဆိုခ်င္မွဆိုေတာ့မွာ၊ အခုကိုပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ ဘုန္းႀကီးပဲ ၀တ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားေနတာ" ဟု ဘုက်က်ႏွင့္
ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။
ေတးသံသြင္းႀကီး ပိုင္ရွင္လည္း အေပးအယူ ဓါတ္မတည့္ေတာ့သည္ႏွင့္ လွည့္ျပန္သြားရေခ်သည္။
စိတ္ထဲ ရွိသည့္အတိုင္း ေျပာလိုက္ရ၍ ေက်နပ္ သြားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ဘ၀က ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းသည္။
ကိုယ့္ဘာသာ အေခြ ေရာင္းရဖို႔ အေရး ေတးသံသြင္း ဆိုင္ေတြကို ေျခတိုေအာင္ အႏွံ လိုက္ျပ ၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔ဆီက ထြက္စရာ အေခြေတြ မ်ားေန၍ နာမည္ မရွိသည့္ အေခြသစ္ကို ဘယ္သူမွ် စိတ္မ၀င္စားၾက။ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ ေ၀့ေနလိုက္သည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာသြားသည္။
စရိတ္ ျပတ္လပ္ေတာ့ အိမ္ ျပန္လာသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလေလာက္တြင္ ျပန္လာခဲ့ရာ အေခြၾကမ္း ပါလာသည္။ အေခြေလးကို ဟိုေနရာ ဒီေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ဖြင့္ၾကသည္။
အေမ့နား အသာ ကပ္ၿပီး-
"ဒီအေခြက ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ အေမရယ္။ ျဖန္႔ဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲ ထပ္ထုပ္ေပးပါဦး" ဟု ေတာင္းၾကည့္သည္။
သို႔ေသာ္ အေမ့မွာ ေပးစရာ ပိုက္ဆံလည္း အလံုးအခဲ မရွိေတာ့ၿပီ။ ကိုဆန္းက ေမာ္လၿမိဳင္ ရတနာၿမိဳင္ကို လိုက္စပ္ေပးေတာ့လည္း တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ေပးႏိုင္၍ ေစ်းမကိုက္။
ထိုကာလတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာလည္း အတည္တက် သိပ္မရွိ။ သြားလိုက္ လာလိုက္ပင္။
The Aces မန္ေနဂ်ာ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ထားမိၿပီ ၿဖစ္၍ ရန္ကုန္မွာ မဂၤလာေဆာင္ပြဲလို သီခ်င္း ဆိုစရာ ရွိရင္၀င္ဆို။ လမ္းႀကံဳလွ်င္ ပုသိမ္ဘက္ ခဏသြား။ ပဲခူးက ကို၀င္းဦးတို႔ဆီ၀င္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေခြ ျဖန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေသာင္မတင္ ေရမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္စိတ္က ဇေ၀ဇ၀ါ။ စိတ္ေတြ ေလလြင့္ေနသည္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်လိုက္ တက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်လွ်င္ "တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီး ၀တ္လိုက္တာမွ ေကာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္" ဟု ေရရြတ္ျမည္တမ္း ေနတတ္သည္။
တစ္ေန႔သ၌ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့၊ ရန္ကင္း ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္း ပိုက္လံုးႀကီး ေရွ႕ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူ႔ အေခြၾကမ္းေလးဆိုင္က ကက္ဆက္ထဲ ထည့္ဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ကရားႏွင့္ စိတ္ေလေနၾကစဥ္။
အသိ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္။
သူက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္။
ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမား အရာရွိ၏ သားျဖစ္သည္။
ကို၀င္းဦးတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသူ ျဖစ္၍ သူတို႔၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္ကာ စကားစျမည္ ေျပာဆိုရင္း-
"အခု ဖြင့္ထားတဲ့ အေခြေလး ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ဘယ္သူ ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြပါလိမ့္၊ အသံက မၾကားဖူးတဲ့ အသစ္လိုဘဲ" ဟု ဆိုသည္။
ကို၀င္းဦးက "ဆိုထားတာေတာ့ သူပဲ" ဟု ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရင္း အေခြကို ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ေရာင္း ၾကည့္ေနေၾကာင္း နတ္သံေႏွာၿပီး ေျပာမိသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က သူ႔အေဖႏွင့္ ဂႏၶာမာေတးသံသြင္းမွ မနီနီတင့္တို႔ႏွင့္ သိကၽြမ္းသည္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး-
"ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေငြႏွစ္ေသာင္းေတာ႔ ရွိတယ္။ ယူသြားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးႀကီးဆီ အပူကပ္ၿပီး ျဖန္႔ၾကည့္မယ္" ဟု ဆိုလာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ညစ္ေနတာ အခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာၿပီ။ အားလံုးလည္း ႏွံ႔သေလာက္ ရွိၿပီးေနၿပီ။ သို႔ျဖင့္ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်ကာ-
"ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ ေရာင္းလိုက္ဗ်ာ။ ေပးစရာ ရွိတာေလးေတြ ေပးၿပီးရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္မယ္" ဟုဆိုၿပီး တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထိုတဒဂၤတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ စိတ္က သံေယာဇဥ္ ျပတ္သြားၿပီ။ ေအာင္ျမင္မည္။ မေအာင္ျမင္လိမ့္မည္ဆိုသည့္ ေဇာလည္းမရွိ။ က်န္တဲ့ အပိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုသည့္ သေဘာပဲ ျဖစ္သည္။
စတူဒီယိုမွ မာစတာေခြ ေရြးတာမ်ိဳး စီစဥ္စရာ ကိစၥအခ်ိဳ႕ လိုက္လံ ေဆာင္ရြက္ ေပးၿပီးေနာက္ ပဲခူးမွာ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေလးငါးရက္ေလာက္ လိုက္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ဆင္းခ် သြားေလသည္။
သူ႔စိတ္က ေပါ့ပါးလ်က္ ရွိသည္။
အေမ့ကို-
"အေခြ ေရာင္းခဲ့ၿပီ အေမ၊ သူတို႔ ျဖန္႔ၾကပါလိမ့္မယ္" ဟု ဆိုခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ မူပိုင္ ၀ယ္သြားသည့္တိုင္ တကယ္တမ္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းရွိ မနီနီတင့္တို႔ဆီကို အေခြ ျဖန္႔ေပးဖို႔ ကိစၥက်ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္လိုက္ သြားရေသးသည္။ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပဖို႔ ေရာက္သြားေတာ့လည္း အဆင္က မေျပ။
ဆိုင္ရွိ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဘယ္ေဒသ ဇာတိလည္း ေမးသည္။ သူက ပုသိမ္ဟု ေျဖေတာ့-
"ပုသိမ္သား အေခြ ဆိုရင္. . . မွာ သြားျဖန္႔တာ ေကာင္းမယ္" ဟု ေျပာလႊတ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ခြန္းတံု႔ျပန္ မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂႏၶမာ ေတးသံသြင္းသို႔ ေအာင္ရင္ တစ္ေယာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ေအာင္ရင္က ဂႏၶမာမွာ ျဖန္႔ခ်ီေရး ၀င္လုပ္ေပးေနသည့္ ကိုေဇာ္သစ္ကို ရွာသည္။
"ကိုေဇာ္သစ္ မေန႔က လာသြားတာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူ႔အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။ တကယ္ေကာင္းလို႔ ေျပာေနတာပါ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလးေတာ
ကိုေဇာ္သစ္က သေဘာေပါက္သည္။ အေခြ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပနိုင္မွန္း သိလုိက္သည္။ သို႔ျဖင မနီနီတင့္ကို ျပေပးလိုက္ရာ ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ကိစၥ အဆင္ေခ်ာသြားေလေတာ့သည္။
စီးရီး၏ အဆိုေတာ္ နာမည္ကို နာမည္ရင္း ေက်ာ္ျမင့္လြင္ႏွင့္ ထုတ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုေဇာ္သစ္ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ နာမည္တူက ရွိေနသည္။ ေျခလ်င္ႏွင့္ ေတာင္တက္ခရီး အေၾကာင္းေရးသားၿပီး စာေပဗိမာန္စာမူဆု ရထားဖူးသည့္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ နဂိုစိတ္ကူးထားေသာ ထူးအိမ္သင္အမည္ပဲ တပ္ျဖစ္လိုက္ေလသည္။
ကာဘာဒီဇိုင္းပန္းခ်ီ ကိုသိန္းလြင္ထံအပ္သည္။ သေျပေတးမဂၢဇင္းမွာ ေႀကာ္ျငာထည့္သည္။
၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္ကာလ။
ယင္းမာေတးသြင္းမွ ေက်ာ္ဟိန္း၏ "အဓိပၸါယ္ရွိေသာလူ" ေတးစီးရီးျဖန္႔ခ်ိသည့္ေန႔။
တစ္ရက္တည္းတုိက္ဆုိင္စြာပင္
အခက္အခဲမ်ားစြာ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့ရသည့္ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အယ္လ္ဘမ္သည္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို တစိမ့္စိမ့္နွင့္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတ
လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ေနရာတကာရွိ
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ ေရာက္ေလရာမွာ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြဖြင့္ထားသံကို ၾကားရသည္။
ဤအယ္လ္ဘမ္ထဲမွ သီခ်င္းမ်ားကို သီဆုိထားေသာ ထူးအိမ္သင္၏ အသံက ပရိသတ္နားထဲမွာ ထူးျခားစြာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ၿပီး ေႏြးေထြးခ်ဳိၿမိန္ေနခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" သည္ ေက်းလက္ရွိ ႏြားေက်ာင္းသားကေလးမ်ားမွသည
ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ ရွိရွိသမွ် တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ေတြထဲမွာ က်င္းပသမွ် ဖရက္ရွာ၀ဲလ္ကမ္း၊ ဖဲ၀္လ္၊ အေဆာင္ဒင္နာ၊ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေတြမွာ အဓိကေနရာယူၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ လုိက္ဆုိခဲ့ၾကေသာ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ပြဲတစ္ပြဲတည္းမွာပင္ သူ႔သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကို သီဆိုခ်င္သူ သုံးေလးဦး အၿပိဳင္အဆုိင္ အလုအယက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ခြဲတမ္းျပန္၍ ခ်ေပးခဲ့သည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ေလသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ၁၉၈၆ခုႏွစ္။ ထူးအိမ္သင္၏ "နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား" အေခြသြင္းခဲ့ၿပီး မထြက္ေသးခင္ ပုသိမ္ေျမကို တစ္ေခါက္ေရာက္သြားခဲ့ေသးသည္
ပုသိမ္သည္ သူ၏ဇာတိျဖစ္၍ ပုသိမ္ေျမအေပၚသူ၏ သံေယာဇဥ္က ႀကီးမားသည္။ ေကာလိပ္၏ ဖဲ၀လ္ရာသီခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဖိတ္မထားဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီးေရာက္လာသည္။ သားထူးအခန္းမွာ အဖြဲ႔သားေတြ ဂီတာတီးေနၾကစဥ္ သူေရာက္လာ၍ အားလုံး၀မ္းသာၿပီး "ကိုသွ်ပ္ သီခ်င္းဆုိမယ္ မဟုတ္လား" ဟုတိုက္တြန္းၾကသည္။
သူ႔ကိုေတာင္းဆုိေနစရာမလို။
"သီခ်င္းဆိုခ်င္လို႔ကို လာတာပဲကြာ၊ ေဟ့ေကာင္… ကရင္ ပိုက္ဆံမရွိရင္ လက္ပတ္နာရီျဖဳတ္ၿပီး ေပါင္ကြာ" လုပ္ေတာ့သည္။
သီခ်င္းဆုိရာတြင္ သူခၽြဲသလိပ္ရွင္းေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေသာက္သ
ျမင့္သန္းက "သွ်ပ္မွဴးေက်ာ္ရဲ႕ မၾကာခင္ ထြက္လာေတာ့မည့္ စီးရီးထဲက "တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္" သီခ်င္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖပါလိမ့္မည္" ဟု ေၾကညာေပးလုိက္သည္။
ကိုတူးက ေမတၱာငါး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ႏွစ္ပင္လိမ္ေန၍ ဂီတာႀကိဳးကို ေလ်ာ့လုိက္ ျပန္တင္းလုိက္ အသံညိွေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကလည္း တစ္တြဲတည္း။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က ဆုိဖို႔ျပင္လည္း ၀င္မရ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ -
"ခြင့္မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆိုၿပီကြာ" ေျပာၿပီး ဆုိထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"သူပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီ…ေနရာခဏလဲခ်င္သည္။ ….ၾကင္နာသူေလး…လွဖို႔…အစြမ္
ထိုအခါက်မွပဲ ဂီတာသံေတြ ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။