ကိုငွက္ ရဲ႕ အံ႔ၾသစရာ အႏုပညာစ်ာန္ဝင္စားမႈ႕ ´´´

Music Crazy Te Te Tar Tar

``` ကိုငွက္ ရဲ႕ အံ႔ၾသစရာ အႏုပညာစ်ာန္ဝင္စားမႈ႕ ´´´

••••••
တစ္ရက္ေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဘာစိတ္ကူး ေပါက္သည္ မသိ။

" ကို၀င္းဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း အေဖာ္ လိုက္ခဲ့ပါလား "ဟု ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါဆိုသည္။
"ဟေကာင္၊ မင္းက ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္ေသးတာလား၊ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားသင္မွာလဲ၊ ဘယ္အထိ သြားသင္မွာလဲ၊ မင္းကိုေရာ ဘယ္သူက သင္ေပးဦးမွာတဲ့လဲ "ကို၀င္းဦးက ေမးမိသည္။
ကို၀င္းဦး နားလည္သေလာက္ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေတာ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကို သင္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမဴးဇစ္ တတ္ကၽြမ္းသူ မရွိ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တိုင္ ဆရာ တစ္ဆူဟုပင္ ဆိုရမည္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က-
"ဒီလိုဗ်ာ၊ ဆရာ ဖရန္းစစၥဆိုတာ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးလား"
အဲဒီေတာ့မွ ကို၀င္းဦး သတိရသြားသည္။
"ေအးး၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ ၾကားဖူးတယ္၊ သူကလည္း နာမည္ၾကီးပဲေနာ္၊ မင္းနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား"
"မျဖစ္စရာ မရွိပါဘူးဗ်ာ၊ စိုးငယ္တို႔လည္း ဆရာ ဖရန္းစစၥ ဆီမွာ သင္ဖူးတယ္။ ဆရာ သင္တာေတြက ျမင့္ေနလို႔သာ လူေတြ လိုက္မမီတာ ျဖစ္မွာပါ၊ သြားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ" ဟု အေဖာ္ စပ္ေလသည္။
ကို၀င္းဦးက ဦးေအာင္စိုး ေခၚ ဆရာ ဖရန္းစစၥ ဂီတ ကၽြမ္းက်င္တာ ၾကားဖူးသည္။ ဦးေအာင္စိုးသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမ်ား၏ ပ်ိဳးေထာင္မႈျဖင့္ ဂီတႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခဲ႔သူ။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦးဟုလည္း အခ်ိဳ႕က ဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ယစ္မ်ိဳးဘက္မွာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သိရသည္။
ပင္စင္ ယူၿပီးေသာအခါ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေနွာ မေနေသာ္လည္း ဂီတ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေလးစားရသူ အျဖစ္ လူေတြ အားလံုး သိၾကသည္။
သူက အိုရီယင့္တဲလ္ ႏုတ္စ္ မသင္။ ပတ္ကား ႏုတ္စ္ပဲ သင္သည္။ သေဘာမေနာ ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ မာနႀကီးသူဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ သူ႔ဆီမွာ ျမဴးဇစ္ သြားသင္ၾကသူ အမ်ားစုတို႔ Sight reading အဆင့္မွာတင္ ျပန္လန္ က်လာၾကတာ မ်ားသည္။

ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကိုယ္တုိင္လည္း မာန ခပ္ႀကီးႀကီးမို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေပါက္အလမ္း တည့္ဖို႔ ခဲယဥ္း၍ "ျဖစ္ပါ့မလား" ဟု ကို၀င္းဦး ေမးၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က တအားကိုပဲ စိတ္အားထက္သန္ ေနသည္။ မျဖစ္ကာမွ မျဖစ္ေရာ။ သြားေတာ့ ၾကည့္မည္ဟု ဆိုသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း ပညာ မစံုေသးသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ပညာစံုဖို႔ ဆိုရင္ ဆရာလိုတယ္"
"ဟာကြာ၊ ပညာကေတာ့ စံုသြားၿပီလို႔ ဘယ္ရွိမလဲ"
"ေအးေလဗ်ာ၊ ေျပာၿပီးၿပီးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာ ရွာေနရတာေပါ့"
သည္လိုႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာ ေကစီ ဖရန္းစစၥွဆီ ေရာက္သြားျဖစ္ၾကသည္။
မုဒံုဘက္ အထြက္လမ္း ကုန္းထိပ္ ေပၚမွာ ဆရာ ဦးေအာင္စိုးတို႔ အိမ္ ရွိသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းေနာက္က တစ္ေကြ႔ တက္သြားလွ်င္ နီးနီးေလးႏွင့္ လမ္းသာသည္။ အ္ိမ္ကေလးက လံုးခ်င္း ထရံကာ ခပ္ငယ္ငယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ၿခံ၀င္းကေလးမွာလည္း သာသာယာယာ။ ေမြ႔ေလ်ာ္ခ်င္စရာ ေက်ာင္းသင္ခန္းႏွင့္ပင္ တူေသးသည္။ အိမ္နား နီးလာေတာ့ တေယာထိုးသံကို အရင္ၾကားရသည္။
ဦးေအာင္စိုးကို ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ ႀကိဳတင္ မွန္းထားသည့္ ပံုစံႏွင့္မတူ။
အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္ေကာင္းႏွင့္ ရုတ္တရက္ဆို ဂီတသမားပံုမေပါက္။ ျဖဴေၾကာင္စ ဆံပင္ကို ခပ္တိုတို ညွပ္ထားသည္။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း တစ္ဦး၏ အေငြ႔အသက္ မၿပယ္ေသးသလို ယစ္မ်ိဳး ၀န္ထမ္း ပံုစံေပါက္ေနေသးသည္။

သူတို႔ကို ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ လွမ္းျမင္၍ တေယာကို ညင္သာစြာ အသာခ်ၿပီး-
"ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ" ဟု အသံ ၾသဇာ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွင္းျပတ္စြာ လွမ္းေမးသည္။
"ဆရာ့ဆီ လာတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ မေခၚပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသင္ရေသးတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေလးေတြလည္း မဟုတ္ဘူး"
ေတြ႔တာေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီ။
ကို၀င္းဦး စိတ္ေတြ ေလၿပီး ရင္ထဲ တုန္သြားသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကလည္း စိတ္ျမန္သူ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုေဘာက္မ်ား ျဖစ္ၾကေတာ႔မွာလား။ ကို၀င္းဦး စိတ္ပူမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္စိုး အေျပာက စကားလံုးမ်ားႏွင့္သာ အ၀င္ မေျဖာင့္တာ။ အတြင္းထဲရွိ စိတ္ႏွလံုးက အျဖဴထည္။ ေႏြးေထြးေနမွန္း အသံအရ သိသာသည္။

ဂီတာ သင္ခ်င္၍ လာၾကေၾကာင္းေၿပာၿပေတာ့-
"ဂီတာ အတီးသင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ အစဥ္းစားဘဲ ေစာေစာျပန္တာ ေကာင္းလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂီတာ သင္တန္း မေပးဘူး" ဟု ဆိုသည္။
စကားေျပာ မွားသြားမွန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔ သိလိုက္ၾကသည္။ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္၍ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စကားျပင္ ေျပာေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း လက္မခံ။

"အင္း၊ ျမဴးဇစ္ သင္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး လာၾကတာလည္း မ်ားပါၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတာ ရိုးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္ႀကီးၿပီ။ ဒါေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေအးေလ. . . ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ၾကာၾကာေတာ့ ဘယ္သူ႔မွလည္း မခံပါဘူး" ဟု ရယ္ေမာ ေပါ့ပါးစြာ ဆိုသည္။
ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ လႊတ္တာ မဟုတ္၍ အတန္ငယ္ အားတက္လာၿပီး စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္စိုးက စကားေျပာရင္းပင္ ပင္ကို ႏူးညံ့ေသာ သေဘာ သဘာ၀ေတြ ေပၚလာသည္။

စကား ေျပာလွ်င္ "ကၽြန္ေတာ္" ႏွင့္ "ခင္ဗ်ား" တို႔ ဆိုၿပီး ေျပာတာကိုက အသက္အရြယ္ အဆမတန္ ကြာျခားေသာ္လည္း ငယ္သူကို ေလးစားတတ္သည့္ စိတ္ထား ရွိေနတာ ေပၚလြင္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ႏုတ္စ္မွာ ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး မတတ္ဘူး။ မသင္ ေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္လို႔ မသင္တာေပးႏိုင္တာပါ။ အင္းေလ၊ အင္တာေနရွင္နယ္ ႏုတ္စ္ သင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ႔" ဟု ဆိုသည္။

ထိုအေျခခံတြင္ သေဘာတူညီမႈ ရသြားသေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ဦးေအာင္စိုးက လက္ခံလိုက္ျခင္း မဟုတ္ေသး။ ဘယ္က လာသည္၊ ဘယ္မွာ ေနသည္၊ မိဘေတြက ဘယ္သူဘယ္၀ါ။ ဘာအလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္ၾကသည္ ဆိုတာ အားလံုး စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ခံကိုပါ သိထားၿပီးမွ လက္ခံခ်င္သည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ ဘႀကီးတစ္ေယာက္က ယစ္မ်ိဳးဘက္မွာ အလုပ္ လုပ္ဖူး၍ ဦးေအာင္စိုးႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့တာကလည္း အဆင္ေျပသြားေစခဲ့သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ဦးေအာင္စိုး၏ ဂီတ တပည့္မ်ား ျဖစ္သြားၾကေလသည္။
ဦးေအာင္စိုးက ပီယာႏို သင္ခန္းစာမွ အက္ဂ်ဴဒ္ သေဘာ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ခ်ေပးသည္။ သူက တေယာႏွင့္ ျပၿပီး ဂီတာႏွင့္ လိုက္တီးရသည္။
အိမ္ကေလးထဲမွာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ အမ်ားစုက အႏုပညာႏွင့္ ဂီတ စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။

ေလ့က်င့္ခန္းေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု၊ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ပို၍ ပို၍ ခက္လာသည္။ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစား အားထုတ္ၿပီးမွ မွတ္သား ေလ့က်င့္ ယူရသည္။ ကို၀င္းဦးႏွင့္
ေက်ာ္ျမင့္လြင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အင္တာေနရွင္နယ္ ႏုတ္စ္ အေျခခံ ရွိထားၿပီး ဂီတ အေျခခံ သေဘာတရားမ်ားကို သိၾကသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ အရြယ္သက္တမ္း ႏုေသး၍ sight reading မွာ ကို၀င္းဦးေလာက္ မကၽြမ္းက်င္ေသးတာဘဲ ရွိခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေအာင္စိုးထံမွာ သူတို႔ ကိုယ္ကို သူတုိ႔ တပည့္မ်ားအျဖစ္ အပ္ႏွံၾကၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကို၀င္းဦးက အလာမမွန္။ မေရာက္ တစ္လွည့္ ေရာက္တစ္လွည့္ ဆိုသလို ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ကေတာ့ တစ္ရက္ဆို တစ္ရက္ မွ်ပင္ လံူ၀ မပ်က္ကြက္။
မွန္မွန္ႀကီး သြားေရာက္ၿပီး ပညာယူသည့္အတြက္ လူတကာ လိုက္ရွာေနၾကသည့္ ရတနာသိုက္ေျမပံု၊ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သိုင္းက်မ္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္အလား ဂီတ သီအိုရီပိုင္းတြင္ နဂိုကႏွင့္ အေျခအေနေတြ မ်ားစြာ ကြာျခား တိုးတက္ သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။

ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဦးေအာင္စိုးထံ၌ Rudiments of music မွစ၍ အေျခခံက်က်၊ အျမစ္ခိုင္ခိုင္ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ျမဴးဇစ္ သီအိုရီပိုင္းကို အသားေပး၍ ေလ့လာခဲ့သည္။ ဟာမိုနီ Counter point ႏွင့္ Music composition အပိုင္းတို႔ကိုလည္း အေသးစိတ္ နားလည္ေအာင္ ထိုးထြင္းၾကည့္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေလသည္။

ထိုကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္သည္ ဂီတ၌ နက္ရႈိင္းစြာ ေမြ႔ေလ်ာ္ အသက္ရွင္ရသည္ ျဖစ္၍ သူ၏ ေသြးသား လွည့္ပတ္ စီးဆင္းမႈ အားလံုးလန္းဆန္း ေနခဲ့သည္။
အိပ္ရာမွ ေစာေစာစီးစီး မနက္ ၆ နာရီေလာက္တြင္ ထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ နံနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ဂီတာကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ဦးေအာင္စိုး ေပးထားသည့္ အိမ္စာ တစ္ေန႔တာ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တီးခတ္နိုင္သည္အထိ ၿပီးစီးေအာင္ ေလ့က်င့္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေအာင္စိုး အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ကေန ထမင္းဗူးပင္ အၿပီး ထည့္သြား တတ္သည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ေလွ်ာက္ရသည့္ ခရီးက သံုးမိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္က မညည္းမညဴ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား၊ စက္ဘီးမ်ား အသြားအလာ ရွင္းလင္းသည့္ ေနရာေတြသာ မ်ားေသာေၾကာင့္ ပါလာသည့္ ျမဴးဇစ္စာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ၿပီး ဖတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ တတ္သည္။
စာဖတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ လူငယ္ေလးကို ေတြ႔ျမင္ရသူေတြက အံ့အားသင့္ၿပီး ၾကည့္မိၾကသည္။ အထူးအဆန္းသဖြယ္ သေဘာက်ၿပီး ၿပံဳးမိသူတို႔သည္ ၿပံဳးခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္ရတာ အဆင္မေျပေသာ လမ္းေနရာေတြ က်လွ်င္ စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္။ Notation မ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ဂါထာ မန္းမႈတ္သလိုမ်ိဳး ေလ့က်င့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း ဦးေအာင္စိုး သင္ေပးထားသမွ် ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ ျမင္ၾကည့္ရင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

ဂီတတိုင္းသည္ အသံ ၾကားရသည္ မဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဂီတသံက စိတ္ကူး နားထဲမွာ ရွိသည္ ဆိုတာ ယခင္ကပင္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ သိသည္။ ယခု သိပံုက ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ပိုၿပီးေတာ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ပီပီျပင္ျပင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဦးေအာင္စိုး အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဂီတၾကြက္သား သန္မာေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား စတင္ေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာသမွ် စကားက ဂီတစကားသာ ျဖစ္သည္။ ယမန္ေန႔က သင္ယူခဲ႔သမွ် ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို ျပန္လည္ တီးခတ္ ျပရသည္။ ဦးေအာင္စိုးက နားေထာင္ ဆန္းစစ္ၿပီး ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးသည္။ ထို႔ေနာက္ သင္ခန္းစာ အသစ္မ်ား လမ္းျပသြန္သင္။ ေလ့က်င့္ခန္း အသစ္မ်ား ခ်ေပးသမွ် ယူေဆာင္ၿပီး အိမ္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာသည္။
ေက်ာ္ျမင့္လြင္၏ အိမ္အျပန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ယေန႔ တစ္ေန႔တာ သင္ယူ ရရွိလာခဲ့သည့္ ပူပူေႏြးေႏြး သင္ခန္းစာမ်ား ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဆို၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း စိတ္ကူးျဖင့္ ျပန္လည္ပံုေဖာ္၍ ေလ့က်င့္ လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္၍ လုပ္စရာ မရွိလွ်င္ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ား ေလ့က်င့္မည္။ လုပ္စရာရွိလွ်င္ ျမန္ျမန္ ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ကိုင္မည္။ အျပင္ထြက္လုပ္မွ ၿပီးမည့္ အလုပ္ဆိုလွ်င္လည္း ထြက္ၿပီး အၿပီးျဖတ္ လုပ္ကိုင္သည္။ ျပန္လာလွ်င္ ဂီတ သင္ခန္းစာမ်ားကို ညနက္ခံၿပီး အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္ ေလ့က်င့္ ေလေတာ့သည္။
ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္မွာ အခ်ိန္ ျဖဳန္းစရာ လံုး၀မရွိ။ အခ်ိန္ကို လံုး၀ အျပဳန္းတီး မခံ။ သူ႔ဘ၀ကို ဂီတာ ေလ့က်င့္ခန္းႏွင့္ သင္ခန္းစာေတြထဲမွာပဲ အၿပီးအပိုင္ ႏွစ္ထားခဲ့သည္။