ခ်ဥ္ဖတ္

Min Zaw Swe

ခ်ဥ္ဖတ္

ဒီစာေလး က အရမ္းေကာင္းလို ႔ျပန္ Share ပါရေစ။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္ ခဏေလာက္ေပးၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ခဲ့ေစမွာပါ။

ခ်ဥ္ဖတ္
~~~~~
"ေျပးထားကြ"
"ေျပးကြ"
"ျမန္ျမန္ေျပးေလကြာ"
"ေျပးပါဟ"
ေက်ာင္းသားေလးေတြေျပးေနၾက တဲ့ အေျပးၿပိဳင္ပြဲေလး တစ္ခု။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ အတန္းေဖာ္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ရဲ႕ အားေပးမႈေတြ နဲ႔ ကေလးေတြ ေျပးေနၾကတယ္။ ပန္း၀င္ ခါနီးၿပီ။

ထိပ္ဆံုးမွာေျပးေနတာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္ က အတန္းထဲ မွာ နာမည္ႀကီး စာ အေတာ္ဆံုး၊ ဆရာမေတြ အခ်စ္ဆံုး ေမာင္ထိန္၀င္း။ သူ႔ေဘးမွာ ကပ္ေျပးေနတာ ကေတာ့ ေက်ာင္း ခ်ဥ္ဖတ္၊ ထပ္႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ စာမေတာ္ဘူး၊ ဆရာမေတြ အျမင္ကပ္ၾကတယ္။


ခိုင္းရင္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္ လို႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။သူ႔နာမည္ က ေမာင္ၾကည္လင္ ။ နာမည္နဲ ႔လူနဲ႔ က သိပ္မကိုက္ အသား က ခပ္ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ နဲ႔ ထူးျခား တာက အျမဲျပံဳးေနတတ္သူ။ သို႔ေသာ္ ျပႆ နာေကာင္ေလး။ နာမည္ပင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ခ်ဥ္ဖတ္တဲ့ ။

ပရိသတ္ထဲ မွာ အသံ အထြက္ဆံုး က -
"ထိန္၀င္းကြ ..... ေျပးကြ ..... မင္းႏိုင္ရမယ္ကြ"
ေက်ာင္းသားေလး တစ္သိုက္ ကေတာ့ -
"ခ်ဥ္ဖတ္ ေၿပးထားကြ .....
ဒီေကာင့္ကို အႏိုင္ယူျပလိုက္ စမ္းကြ"

ထိုစဥ္ မွာပင္ ေမာင္ထိန္၀င္းေျခေခါက္ၿပီး တလိမ့္ေခါက္ေကြးပစ္က် သြားကာ ဂြၽမ္းေတြ ပင္ေလးငါး ပတ္ေလာက္ ထိုးသြားတယ္ ထင္ရတယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ မ႐ွိ တစ္ဦးတည္း ပန္း၀င္ဖို႔ ခ်ဥ္ဖတ္ အခြင့္အေရး ရလိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္းေသကို ရေနၿပီ။

အားေပးေနတဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ နဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြထံ မွ "ဟာ"ဆို တဲ့ အသံႀကီးကို အလြန္ပင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ သူူတို႔ေတြ က ထိန္၀င္း ကိုသာ ႏိုင္ေစခ်င္စိတ္ႀကီးစိုးေနခ်ိန္ မထင္ မွတ္ ပဲ အ႐ႈံးနဲ႔ေတြ႔ရမည္ ကို အလြန္ပင္ႏွေျမာ ၍ ထြက္လာေသာ အသံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

"ဟင္"

ဒီအသံ က ပိုက်ယ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ ထားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ကို ေတြ႔လိုက္ ရ၍ျဖစ္ ပါတယ္။ ပစ္လဲ က်သြားေသာ ေမာင္ထိန္၀င္း ကို ခ်ဥ္ဖတ္ က ဆြဲေပြ႔ လိုက္လို႔ပါပဲ။ အားလံုး စိတ္ထင္ ခ်ဥ္ဖတ္ ေတာ့ေပ်ာ္ၿပီး ပန္း၀င္ လိုက္ၿပီ ထင္ေနၾကတာပါ။ ပန္း၀င္ ဖို႔ ကလည္း ကိုက္ ၁၀၀ သာသာ က်န္ေတာ့ သည္ေပါ့။

ေမာင္ထိန္၀င္း ကို ဆြဲေပြ႕လာၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ အျပင္ကို ထြက္လာတာ ေက်ာင္း ရဲ႕မေကာင္း သတင္း နာမည္ႀကီး ခ်ဥ္ဖတ္ ၿဖစ္ေနသည္ ကိုက အားလံုး အတြက္ အထူးအဆန္း ပမာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

"ဟိုေကာင္ေတြ လာၾကေလကြာ၊ ျမန္ျမန္ လာကြ ဒီေကာင့္ ကို ေဆးခန္းပို႔ မွ ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
ပရိသတ္ၾကား မွ အခန္းေဖာ္ေတြ၊ ခ်ဥ္ဖတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပးထြက္ လာၾကၿပီး ညည္း ညဴေနေသာ ေမာင္ထိန္၀င္း ကို ေဆးခန္းပို႔ရန္ ၀ိုင္း၍သယ္ပိုးကာ ထြက္သြားၾကတယ္။

ထိုၾကားထဲ ေျပးလိုက္ သြားတာ ကေတာ့ အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအလံ တိုင္ေအာက္ က အုတ္ခံုေလး မွာ ထိုင္က်န္ ခဲ့တာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ ။ ေဆး ခန္းကို လိုက္ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေမာေနေသာ္ လည္း ခပ္ေအးေအး ပံုစံနဲ႔ အလံတုိင္ကို မွီၿပီး ေရအိုးစင္ ကခပ္ လာ တဲ့ေရ ကို စိမ္ေျပ နေျပေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။

"ခ်ဥ္ဖတ္"
"လာ ထိုင္ေလကြာ၊ မင္း တို႔ေရာ ေဆးခန္းလိုက္ မသြားဘူးလား"
"ထားလိုက္ စမ္းပါကြာ၊ မေသႏိုင္ ပါဘူးကြာ။ ဒါနဲ႔ မင္း ဘာေၾကာင့္ ပန္း မ၀င္လိုက္တာလဲ။ အခုေတာ့ မင္း တို႔ေနာက္ က ငပုေကာင္ ပထမ ရသြားတယ္ ကြ။ မင္းပဲ ပထမဆု ရတဲ့ လြယ္အိတ္ေလး လိုခ်င္တယ္ဆို"
ခ်ဥ္ဖတ္ ဘာမွ မေျပာ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ပဲ ေနေနတယ္။ ထိုစဥ္ သူတို႔အနား ကို PT ဆရာ ဦးညိမ္း ေရာက္လာပါ တယ္။

"ခ်ဥ္ဖတ္"
"ဗ်ာ.....ဆရာ"
အနားသို႔ ဆရာေရာက္လာ သျဖင့္ အတင္းကုန္း ထၿပီး မတ္တတ္ရပ္ လိုက္ၾကပါတယ္။

"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳး မွာ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ ႐ွိတာ ငါေရာ၊ အားလံုးေရာ အေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္ကြ။ မင္းေကာင္ေတာ့ ေျခဆစ္ေခါက္သြားလို႔ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ မင္းက ပန္း၀င္ခါနီး ဘာလို႔ ပန္းမ၀င္ပဲ ထိန္၀င္းကို သြားေပြ႔ ရတာလဲ "

"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ အေဖ က ေျပာဖူး တယ္ အႏိုင္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြယ္ဆံုး ရယူႏိုင္တယ္ တဲ့။ အ႐ႈံး ဆိုတာ ကိုသာ လူေတြ အလြယ္ မရႏိုင္ တာတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ပန္း၀င္ ခါနီးရင္ အေလ်ာ့ေပးၿပီး ဒီေကာင့္ ကိုပဲ အႏိုင္ေပးလိုက္ မွာပါ ဆရာ။ ဒီေကာင္ က အတန္းထဲမွာ လည္း စာအေတာ္ ဆံုး၊ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲ မွာလည္း အျမဲတမ္း ပထမ၊ ဒီလို လူဆီ မွာ အ႐ွံုး ဆိုတာကို လက္ခံႏိုင္အား မ႐ွိႏိုင္ ဘူး လို႔ ထင္တယ္ ဆရာ။

ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္ ႏိုင္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ထိန္၀င္းႏိုင္ဖို႔ ကို အားေပးေန တဲ့၊ ေမွ်ာ္ လင့္ေနတဲ့ သူေတြ ကို စိတ္ပ်က္ သြားေစမွာေပါ့။ အေဖ က ေျပာတယ္။ ေလာက မွာ သူမ်ား ကို ေက်နပ္ေစ တာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္၊ လူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ဆရာရယ္ .....
ကြၽန္ေတာ္ က အျမဲ ႐ႈံးေနက်ပါ။ သူမ်ားေတြ အျမင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ႈံးေနတာကို က သူတို႔ အတြက္ ေက်နပ္ စရာျဖစ္ေန မွာပါ။ အဲ့ဒါကို က ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အႏိုင္ ပါပဲ ဆရာ "

ဆရာေ႐ွ႕ မွ ေခါင္းေလး ငံု႔ကာ ထြက္သြားေသာ ခ်ဥ္ဖတ္ ေခၚ ၾကည္လင္ ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ ကို ဆရာလုပ္သူ မွာ ၾကည့္ေနရင္း (၈) တန္း အရြယ္ ကေလး တစ္ေယာက္ ရဲ႕ စကားေတြ ကို ဘယ္လို နားလည္ရမွန္း မသိ အံ့ၾသစြာ က်န္ခဲ့ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလို စကားေတြ ကို ဆရာျဖစ္သူ မၾကားဖူးပါ။

ဒီလို ကေလးမ်ိဳး မွာ ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ အေတြး အေခၚ႐ွိေနတာ ပိုလို႔ ပင္ အံ့ၾသစရာ တစ္ခုပါ။
အျခား ဆရာေတြ ကို ဒီစကားေတြ ျပန္ေျပာျပရင္ ယံုၾကပါ့မလား။
အေတြးေတြ မ်ားစြာျဖင့္ ရပ္ေနရင္း ...............

ေမာင္ထိန္၀င္း ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေနေပါ့။ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ မွာ ပထမဆု ရသြားတဲ့ ငပုလို ႔နာမည္ေျပာင္ေခၚ တဲ့ ေက်ာ္စိန္ လည္း လြယ္အိတ္ တကားကား နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ လာတဲ့ေနေပါ့။ အခ်ိန္က အတန္းပိုင္ ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ အခ်ိန္ -

"သားေလး သက္သာလား။
လမ္းကိုေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္။
အတက္ အဆင္း သတိထား သိလား"
အခ်စ္ေတာ္ ေမာင္ထိန္၀င္း ကို ကရုဏာ အျပည့္နဲ႔ နိဒါန္းေတြေႁခြေနတာပါ။

"ဆရာမ ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းေပါက္၀ ကို လွမ္းၾကည့္ မိၾကသည္။ အေပါက္၀ တြင္ ရပ္၍ ၀င္ ခြင့္ေတာင္းေနတာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ ပါပဲ။

"ဟို အေကာင္ ဟင္..... ဒီေန႔ေရာ ေနာက္က်ေနျပန္ ပီလား။ မင္း ကေတာ့ အေတာ္လြန္ တာပဲ။ ဘာ စည္းကမ္း မွ လည္း မသိ၊ မလိုက္နာ။ နင့္လိုေကာင္ က ေက်ာင္းတက္ေန ဖို႔ မေကာင္းဘူး။
သြား ..... ၀င္၊ သြားထိုင္"

ကပို႔ က႐ို နဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္ ေနာက္ဆံုး အတန္း ကို အေျပးတစ္ပိုင္း နဲ႔ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေခြၽးေတြရႊဲေနေသာ ခ်ဥ္ဖတ္ မွာ ပုဆိုးစကို ယူၿပီး မ်က္ႏွာ ကို သုတ္လိုက္ ပါတယ္။

"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ေနတာလဲ"
"ဒီလို ပါပဲကြာ"
ထိုစဥ္ အခန္းထဲ ကို ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီးေျပး၀င္ လာၿပီး ...

"ဆရာမ ... ဆရာမ
ဆရာမ အိမ္ ခုန က မီးလန္႔ လိုတဲ့"
"ဟင္ ..... ဟုတ္လား ...
ေတာ္ေတာ္ပါသြားလား ႐ွင္"
ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး အလြန္ပင္ ေသာကေရာက္သြားေသာ ပံုစံျဖစ္ေနေသာ ဆရာမ ကို ေက်ာင္းသား ၊ေက်ာင္း သူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

"ဘာမွ မစိုးရိမ္ ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ၊ မီးက ဘာမွ မေလာင္ သြားပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ေတြ႔ၿပီး အတင္း၀င္ သတ္သြား လို႔ မီးၿငိမ္း သြားတယ္တဲ့။ ခုပဲ ဆရာမ တူေလး လာေျပာ သြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ လာေျပာ တာပါ"

ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီး ျပန္ထြက္ သြားပါတယ္။ ဆရာမလည္း အခန္းထဲျပန္၀င္ လာၿပီး ခုမွေသာ ကေအး သြားေသာ မ်က္ႏွာေလး နဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။

"ကဲ ... ကဲ ... အိမ္စာေတြ လာတင္ၾက။ မတင္တဲ့ သူ မၿပီးတဲ့သူ ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ ထြက္လာ ခဲ့ေနာ္ ။ ေ႐ွ႕မွာ လက္ လာေျမႇာက္ ထား"

ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ထြက္လာသူ က ခ်ဥ္ဖတ္ ပါ။ ဆရာမ လည္း ခ်ဥ္ဖတ္ ကို ျမင္လိုက္တဲ့ အခါ အိမ္စာ မလုပ္လာရ မလား လို႔ ေဒါသ ထြက္သြားပါတယ္။

"ဟဲ့ ... ၾကည္လင္ !! နင္ အိမ္စာ မလုပ္ခဲ့ျပန္ ဘူးလား "
" ဒီ တစ္ခါေတာ့ လုပ္ခဲ့ ပါတယ္ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ ဘယ္မွာ က်က်န္ ခဲ့လည္း မသိဘူး။ မေတြ႔ေတာ့ လို႔ လာ အျပစ္ခံ တာပါ"

"နင္ဟာေလ ... ငါ့ေတာင္ လာ လိမ္ေနတယ္ေပါ့။ လာခဲ့ ။ နင့္လိုေကာင္ ကို အရည္ ဆုတ္ပစ္မွ ရမယ္"
ခံုေပၚ မွ ႀကိမ္လံုးကို လွမ္းယူၿပီး ႐ိုက္ရန္ျပင္လိုက္ ပါတယ္။

"ခဏ ... ဆရာမ ... ခဏ ၊ ႐ိုက္တာေတာ့ ႐ိုက္ပါ ဆရာမ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မလိမ္ပါဘူး။ အိမ္စာ တကယ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္လည္း တကယ္ ေပ်ာက္သြားတာပါ။ အေဖ ကေျပာဖူးတယ္။ အျပစ္ဆိုတာ ႐ွိရင္ေတာ့ ခံရမယ္။ အျပစ္သက္သာေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒါ ေယာက်္ားေကာင္း တို႔ရဲ႕အလုပ္ မဟုတ္ဘူး တဲ့ ဆရာမ"

"ဒီေကာင္ ကေတာ့ ..... ကဲဟယ္ ... ကဲဟယ္ ... "
ႀကိမ္ငါးခ်က္ ကို အျပံဳးမပ်က္ ပဲ ခ်ဥ္ဖတ္ ခံယူ လိုက္ပါတယ္။ အ႐ိုက္ ခံလိုက္ရတဲ့ အတြက္ လက္ မေျမႇာက္ ရေတာ့ ပဲ ျပန္၀င္ ထိုင္ရပါတယ္။
ခ်ဥ္ဖတ္ ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ မွာ အျပံဳး မပ်က္ျခင္းပဲ။
..........

ညေန ေက်ာင္းဆင္း ပါၿပီ။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ လည္း မနက္က ၾကားထား တဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ အိမ္ ကို အျမန္ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္းထိုင္ေနတဲ့ မိခင္ႀကီး ကို ဘယ္လို က ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေမးပါေတာ့တယ္။

ဆရာမတို႔ အိမ္ဟာ လမ္းမေဘးမွာ ႐ွိေနတာပါ။ ျခံစည္းရိုးနဲ႔ လည္း အိမ္ဟာ သိပ္ မလွမ္းပါဘူး။ ျဖစ္ပံု ကို မိခင္ႀကီး ႐ွင္းျပသည္ ကေတာ့ -
"သမီးရယ္ အေမ က ဘုရားမီး ပူေဇာ္ၿပီး ေနာက္ေဖး မွာ ဟင္းအိုး သြားၾကည့္တာ။ အဲ့ဒါ ဘုရားမီး က ျပဳတ္ က်ၿပီး ေအာက္ က ဘုရား႐ွိခိုးရင္ ထိုင္တဲ့ ပိတ္စ အခင္းေပၚက်ၿပီး မီး ထေလာင္တာ ပါပဲ သမီးရယ္။

အဲ႔ဒါ နဲ႔ လမ္းကျဖတ္သြား တဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ က လွမ္းေတြ႔ လို႔ အတင္း တက္လာၿပီး သူ႔ လြယ္ အိတ္ေလး နဲ႔ မီးကို ႐ိုက္သတ္ တာေပါ့။ မီးက မၿငိမ္းေတာ့ အနီး က ေသာက္ေရအိုး ကို မၿပီး ျငႇိမ္း လိုက္ တယ္ေလ။

အေမလည္း ေၾကာက္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ တာေပါ့။ အ့ဲဒီ ကေလး က မီးလည္းၿငိမ္းေရာ သားေက်ာင္းေနာက္ က်ေန လို႔ ခြင့္ျပဳပါဦး ဆိုၿပီး ဆင္းေျပးသြား ပါေလေရာ။ သူသာ မလာခဲ့ရင္ အခု အိမ္ေတာင္ က်န္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုရားစင္ နားက ဘီဒိုေအာက္ က သူ႔စာအုပ္ေလးေတာင္ လြင့္က် က်န္ခဲ့ေသးတယ္ သမီးရဲ႕ "

အေမျဖစ္သူ က ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း စာအုပ္ေလး ကို ယူ၍ သမီး ဆရာမ ကို လွမ္းေပးလိုက္ ပါတယ္။ ဆရာမလည္း လွမ္းယူၿပီး အဖံုးေပၚမွ နာမည္ ကို ၾကည့္လိုက္မိေသာ အခါ ရင္ထဲမွာ မီးေတြေတာက္ေလာင္ သြား သလားေတာင္ ထင္မိလိုက္ပါတယ္။

စာအုပ္ အဖံုးေပၚေရးထား တာက
ေမာင္ၾကည္လင္
ROOM - C
Grade - 9
...............
ဆရာမလည္း စာအုပ္ ကုိ အတင္း ကာေရာ လွန္ၾကည့္မိ လိုက္ပါတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္က်လာပါေရာ လား။ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ မွာ သူမ အိမ္စာ အျဖစ္ေပးလိုက္ေသာ Essay အား ေသသပ္စြာေရးထား သည္ ကို ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္။

႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္ လို မ်က္စိထဲ မွာ ျပန္လည္ျမင္လာမိ ပါတယ္။ သူ အမွန္ေတြေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မယံုခဲ့ မိ ဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ အားျပင္းျပင္း နဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့ မိတဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္ ငါးခ်က္ ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုက်လာ မိတယ္။ ................

သူ႔ အခန္းထဲေရာက္လာ တဲ့ ကာလ တစ္ခုလံုး တစ္ခါ မွ မ်က္ႏွာသာ မေပး မိဖူးေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေတြ ကုိ အျမဲေျပာတတ္ လို႔ အျမင္ကပ္ မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊ အျမဲျပံဳးေနတာကို ရိသလို လုပ္ေနတယ္၊ ေျပာင္စပ္စပ္ လုပ္ေနတယ္ ထင္မိၿပီး မ်က္မုန္း က်ိဳးခဲ့မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး။

တကယ္ေတာ့ .....
တကယ့္ လူေတာ္ေလး ပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ က အေျပးၿပိဳင္ပြဲ မွာ ပထမဆု အလြယ္ေလး ရယူႏိုင္ေသာ္လည္း ပန္းမ၀င္ ပဲ သူငယ္ခ်င္း ကို ေျပးကူ ခဲ့တယ္။ ခုလဲ ေက်ာင္းမွာေျပာျပရင္ ရရဲ႕ သားနဲ႔ ေနရာ မယူဘူး။ နာမည္ေကာင္း မယူခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္း အလုပ္ေတြ ခိုင္းသမွ်လည္း တစ္ခါမွ မၿငိဳျငင္ ခဲ့ဖူးဘူး။
...............

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ...
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းေတြထဲကို ၀င္ၿပီး ေနရာ ယူၾကပါတယ္။ ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ ဒီေန႔ေက်ာင္းကိုခပ္ေစာေစာ ေရာက္လာၿပီး အခန္းထဲ ကို လည္း ခပ္ေစာေစာ လာခဲ့မိ တယ္။ စိတ္ေစာေန မိတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ကို အလြန္ေတြ႔ခ်င္ေနမိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ကို ခဏခဏ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။

သူ႐ွာေနတဲ့ခ်ဥ္ဖတ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ မလာေသးပါ။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးၿပီး ၍ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းဆို၊ ဘုရား ႐ွိခိုးၿပီးသည္ အထိ ၾကည္လင္ (ခ်ဥ္ဖက္) ေရာက္ မလာေသးပါဘူး။ စာသင္ဖို႔ပင္ စတင္ႏိုင္ ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမ တစ္ေယာက္ ၾကည္လင္ ကို ေမွ်ာ္ေနမိ ၍ စာမသင္ျဖစ္ေသးပါ။
......

ဖိနပ္သံၾကားလိုက္ ရပါတယ္။ ေျပးလာေနတဲ့ အသံ တစ္ခု။
"ဆရာမ ... ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"
အခန္း၀ မွ ၀င္ခြင့္ေတာင္းသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္ မိလိုက္တဲ့ အခါ -

"ဟင္"
ဆရာမ ထိုင္ေနရာမွ အတင္း ထေျပး သြားမိသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ လည္း "ဟာ" ခနဲျဖစ္၍ မတ္တတ္ေတြ ထရပ္ ကုန္ၾကတယ္။ အခန္း၀ တြင္ ေခါင္းမွာ ပတ္တီး အေဖြးသားႏွင့္ ျပံဳးေနေသာ ...
ေမာင္ၾကည္လင္။

ဒါမွ မဟုတ္ အမ်ား အေခၚ ခ်ဥ္ဖတ္ ကို ေတြ႔လိုက္ ရ၍ျဖစ္သည္။
"သားရယ္.....
ဘာျဖစ္ လာတာလဲဟင္။ ေခါင္းမွာလည္း ပတ္တီးႀကီး နဲ႔ ပါလား"

ဆရာမ ရဲ႕ ကရုဏာ သက္ေနတဲ့ျမင္ကြင္း ကို ေတြ႔ေသာ္လည္း မအံ့ၾသ ပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ပဲ ေနေနပါတယ္။
"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာမ။ ေခါင္းနည္းနည္းေပါက္သြား တာပါ။ မနက္ က အေစာႀကီး အေမ့ ကို ေစ်းထကူၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေပးေနတာ ဘယ္က လာတဲ့ ခဲလည္း မသိပါဘူး ဆရာမရယ္ ၊ အဲ့ဒါ လာမွန္ၿပီး ေခါင္းေပါက္ သြား လို႔ ပါ"

"သားရယ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။
မင္းလို စိတ္ေကာင္း႐ွိတဲ့ သူေတာင္
ခဲနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တဲ့သူ ႐ွိတယ္ တဲ့လား"
"ဆရာမ"
"ဘာလဲ ေမာင္ထိန္၀င္း"

ထိန္၀င္းေခၚသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ႕ မ်က္လံုး အၾကည့္ေတြ သူ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ထိန္၀င္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလး နဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။

"ဆရာမ.....
ခ်ဥ္ဖတ္ ကိုေလးခြ နဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္ တာ သားပါ"
"ဟင္"

အားလံုး အလြန္ပင္ အ့ံၾသ မင္သက္သြားၾကပါတယ္။
ထို အခါ ခ်ဥ္ဖတ္ က -
"သူငယ္ခ်င္း ထားလိုက္ ပါကြာ။ မင္း မေျပာျပလဲ ငါသိၿပီးသားေတြပါ။ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ ေမ့သာ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ ငါ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မတင္ပါဘူး ကြာ။ ငါ့မွာ ခံသင့္တဲ့ အေၾကာင္းကိစ ၥ႐ွိလို႔သာ ခံရတာပါကြာ။
မင္းနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။

ထိသြားတာလည္း နည္းနည္း ပါကြာ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ မင္း ဘာမွ ဆက္ေျပာ မေနနဲ႔ေတာ့။ ထိုင္ပါကြာ "
အားလံုး ပိုလို႔ အ့ံၾသသြားၾက ပါတယ္။ ခပ္ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္း ကို လွမ္း၀င္ သြားေသာ လူထူးဆန္း ခ်ဥ္ဖတ္ ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။

ကိုယ့္ကိုေခါင္းေပါက္ေအာင္ ေလးခြ နဲ႔ေခ်ာင္းပစ္ ခံရတာေတာင္ ခပ္ေအးေအး ပံုစံ နဲ႔၊ အျပစ္ လုပ္သူ ကိုေတာင္ အျပစ္ မျမင္ပါလား။

"ထိန္၀င္း"
ဆရာမ ရဲ႕ ေဒါသသံ စြက္ဖက္ေနေသာေခၚသံေၾကာင့္ ထိန္၀င္း လန္႔သြားကာ ထိုင္ရာ မွ ထလိုက္ပါတယ္။
"မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္ၾကည္လင္ ကို ေလးခြ နဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္ ရတာလဲ။ မင္းကြာ ..... မေတာ္ မ်က္လံုး မွန္ သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ မလဲ။ ဟိုက ရဲသြားတိုင္ရင္ လည္း နင္ အဖမ္းခံရ မွာ သိရဲ႕လား "

"ဟုတ္ .....
သား မွားသြားပါတယ္။ ေျပးပြဲေန႔ က သူ၀င္ တိုက္လိုက္ လို႔ လဲက်သြားတယ္ ထင္ၿပီး ေလးခြ နဲ႔ေခ်ာင္း ပစ္မိ တာပါ ဆရာမ"

"သူသာ အက်င့္ မေကာင္းရင္ နင္လဲ သြားေတာ့ ပထမ ရေအာင္ ပန္း၀င္ ယူမွာေပါ့။ ခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ နင္ ေဆးခန္း ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ ရတာေလ"

"ဆရာမ ..... သားကို စကားေျပာခြင့္ နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလား"
ေနာက္တန္း မွ ခ်ဥ္ဖတ္ ထ၍ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"သူ႔ကို အျပစ္မတင္ပါ နဲ႔ေတာ့ ဆရာမ။ တကယ္ က သား အျပစ္ေတြပါ။ ကိုယ့္ကို အျမင္ မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့ သူကို အျမင္ၾကည္ေအာင္ ေျပာတာ နဲ႔ မရႏိုင္ ဘူးတဲ့။ အခ်ိန္အခါ နဲ႔ အလုပ္ ကပဲ ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္တယ္ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မ႐ွင္းျပမိတာ သား အျပစ္ေတြပါ။

ၿပီးေတာ့ ကိစၥတစ္ခု ကို ၿပီးသြားတဲ့ အခါ ၿပီးတဲ့ အေပၚမွာ မ်က္ႏွာသာ ၀င္မယူရ ဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာသာ ရေအာင္ ဘယ္ေတာ့ မွ မလုပ္မိေစနဲ႔တဲ့။ ဒါေၾကာင့္
ကိစၥေတြ အားလံုး ထားလိုက္ပါ ဆရာမ။ သား ..... အားလံုး ကုိ ခြင့္လႊတ္ သလို အားလံုးကို လည္း နားလည္ေပးႏိုင္ ပါတယ္ " ..........

ပုရြက္ဆိတ္ လို လူသားလားႏွင့္
ဘ၀ အတြက္ ဖတ္စရာမ်ား။

နည္းစနစ္က်က်အေတြးအေခၚ

Shwe kyar