"အိမ္သာတစ္လံုး အလိုရွိသည္" (မင္းလူ)

မင္းလူ၏အႏုပညာရပ္၀န္း

 

"အိမ္သာတစ္လံုး အလိုရွိသည္" (မင္းလူ)
============================

"အိမ္သာ" ဆိုေသာ ေဝါဟာရ၏ အဓိပၸါယ္ကို တစ္ခါမွ် နက္နက္နဲနဲ မစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးေခ်။
ဆိုးသြမ္းေသာလူကို လူဆိုးဟု ေခၚၾကသည္။ ရူးေနေသာေခြးကို ေခြးရူးဟု ေခၚၾကသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အိမ္သာဆိုသည္မွာ သာယာေသာအိမ္ကေလး။
အိမ္သာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္လွေသာ နာမည္ေလးပါလဲ။ အကယ္၍သာ ထိုစကားလံုးကေလးသည္ ယခုလက္ရိွ အသံုးျပဳေနေသာ အနက္အဓိပၸါယ္မ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ကေလာင္နာမည္အျဖစ္ေတာင္မွည့္ေခၚဖို႔ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ "ေမာင္အိမ္သာ"။ ကဗ်ာဆန္လြန္းလွေပသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုကေလာင္နာမည္ကို ယူခ်င္ယူျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။
ခုေတာ့ အညစ္အေၾကးစြန္႔ေသာ ေနရာကိုမွ ထိုနာမည္လွလွကေလး ေပးထားခဲ့ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
ျမန္မာတို႔သည္ အလြန္ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ လူမ်ိဳး၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကိုပင္ နားခံသာေအာင္ ေျပာတတ္သည့္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ေသဆံုးျခင္းကို ကြယ္လြန္သည္၊ အနိစၥေရာက္သည္ဟု သံုးႏႈန္းၾကသည္။ ဘဝတစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြားသည္ဟူ၍ က်န္ရစ္သူေတြစိတ္ေျဖသာေအာင္ ေျပာတတ္ၾကေသးသည္။ ယုတ္စြအဆံုး အလြန္စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ပုဒ္မ ၃၇၆ ကိုေတာင္ အဓမၼျပဳက်င့္မႈဟု နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ ဆိုတတ္ေပေသးသည္။
အိမ္သာကိစၥမွာလည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အညစ္အေၾကးစြန္႔ပစ္ရာ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ ေနရာကိုပင္ မသတီစရာ မျဖစ္ေအာင္ စကားလံုးလွလွျဖင့္ ဖံုးကြယ္တန္ဆာဆင္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္၏။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ခ်စ္ျခင္းမယား ရည္းစားလူလုတာလို ခံရခက္ေသာေဝဒနာထဲတြင္ ဝမ္းထဲက ရစ္ရစ္နာေနၿပီး မေအာင့္ႏိုင္၊ မအည္းႏိုင္ျဖစ္ေနစဥ္ စြန္႔ပစ္စရာ ေနရာရွာလို႔ မေတြ႔ျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ အိမ္သာတစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္ရလွ်င္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးသြားသည္ကို လူတိုင္းၾကံဳဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အိမ္သာမည္ေပသည္။ အိမ္သာဆိုေသာ ေဝါဟာရကို စတင္တီထြင္ခဲ့သူကို ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါ၏။

☼ ☼ ☼

ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္သာကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ ကေလးဘဝေနာက္ေဖးကို အိုးကေလးႏွင့္ ထိုင္ခဲ့ရစဥ္က လူႀကီးေတြလို အိမ္သာထဲ ဝင္ခ်င္လိုက္သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အႀကီးဆံုးရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ဟု ဆိုေလာက္သည္။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ အိမ္သာထဲဝင္ထိုင္ခြင့္ရခဲ့စဥ္က စိတ္လႈပ္ရွားရမႈသည္ ေက်ာင္းစတက္ေသာေန႔၊ ခ်စ္သူႏွင့္ စေတြ႔ရေသာေန႔တို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ အိမ္သာတစ္ေပါက္တည္းမွာ ေက်ာခ်င္းကပ္ထိုင္ရင္း စကားတေျပာေျပာ လုပ္ရျခင္းကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။
အလုပ္ကို အျပင္းအထန္လုပ္ျခင္း၊ စည္းစနစ္ႀကီးျခင္းတို႔တြင္ အေဖ့အေမြကို မရရိွခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္သာတက္ရာမွာေတာ့ အေဖ့ေျခရာကို နင္းႏိုင္သူျဖစ္ေလသည္။ အေဖသည္ အိမ္သာတက္လွ်င္ သတင္းစာေတြယူသြားၿပီး ကုန္ေအာင္ဖတ္ေလ့ရိွသည္။ နာရီဝက္ တစ္နာရီၾကာသည္။ ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာေတြ စာမ်က္ႏွာေလွ်ာ့လိုက္ေသာအခါ တိုင္း၊ နယူးစ္ဝိခ္ မဂၢဇင္းမ်ားျဖင့္ အားျဖည့္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အိမ္သာသြားလွ်င္ တစ္ခုခုေတာ့ဖတ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္က ေဆးလိပ္ မေသာက္ရေသးလွ်င္ အိမ္သာသြားခ်င္စိတ္ မေပၚ။ သတင္းစာ မလာေသးလွ်င္လည္း အိမ္သာဝင္လို႔မရ။ မေန႔ကပိတ္ရက္မို႔ ဒီေန႔သတင္းစာ မလာလွ်င္လည္း အေတာ္ဒုကၡေရာက္သည္။ မဂၢဇင္းျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားစာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္စရာတစ္ခုခုေတြ႔လွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ ဘာမွဖတ္စရာမရိွလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းခ်ဳပ္ေသာေန႔ပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္သာထဲမွာ စာဖတ္ရျခင္းသည္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ဖတ္ရျခင္းေလာက္ သက္ေသာင့္သက္သာ မရိွတာမွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူကလည္း တစ္မ်ိဳးေသာရသကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာသြားလွ်င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နားေအးပါးေအးသြားခ်င္သည္။ အျပင္က ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားေနလွ်င္ စိတ္မေျဖာင့္။ တစ္ခါတစ္ရံ ည လူေျခတိတ္ခ်ိန္က်မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို စိမ္ေျပနေျပဖတ္ရင္း အိမ္သာဝင္ရတာကို သိပ္သေဘာက်သည္။
အိမ္သာတစ္လံုးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးအေနအထားကား အိမ္ေနာက္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းရိွ ေျမကြက္လပ္တစ္ခုတြင္ ဝါးထရံကာ အထပ္သားမိုးထားေသာပံုစံျဖစ္သည္။ အိမ္သာသို႔သြားရာလမ္းေၾကာင္းကေလးသည္ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ကေလး။ စိန္ပန္း သို႔တည္းမဟုတ္ စြယ္ေတာ္ပင္တစ္ပင္က အုပ္မိုးေနရမည္။ မိုးကေလး တေျဖာက္ေျဖာက္ရြာေနလွ်င္ ပိုေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ အိမ္သာကေလးတစ္လံုးပင္တည္း။

☼ ☼ ☼

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူပ်ိဳေပါက္၊ အပ်ိဳေပါက္ဘဝက အိမ္သာထဲမွာ ရည္းစားစာ ခိုးဖတ္ခဲ့ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ေရေမႊးနံ႔သင္းပ်ံ႕ေသာ၊ ပန္းပြင့္ပံု၊ လိပ္ျပာပံုတို႔ပါေသာ အျပာေရာင္၊ အဝါေရာင္ စာရြက္ကေလးမ်ားသည္ အိမ္သာႏွင့္ မလိုက္ဖက္လွေသာ္လည္း ထို႔ထက္လံုျခံဳ စိတ္ခ်ရေသာေနရာမရိွၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ကဗ်ာ စေရးခါစတုန္းက တျခားလူေတြ ျမင္မွာ၊ သိမွာကို ရွက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာၾကမွာကို ေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္သာထဲဝင္၍ ခ်စ္သူ၏ပါးျပင္မွ သနပ္ခါးမႈန္႔အေၾကာင္း သြယ္လ်ေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ ေရႊဝါေရာင္ ေမြးညင္းကေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ကဗ်ာ ေရးခဲ့ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ လူႀကီးေတြမသိေအာင္ အိမ္သာထဲမွာ ပန္းခ်ီခိုးဆြဲရင္း ေလ့က်င့္ခဲ့ရသည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ခုေတာ့ သူသည္ နာမည္ေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ လံုျခံဳမႈ၊ စိတ္ခ်ရမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ရိွမႈတို႔ကိုေပးခဲ့ေသာ အိမ္သာကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ အိမ္သာတစ္လံုး၏ အတြင္းပိုင္း ရႈခင္းပံုကို ဆီေဆးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အျဖစ္ တခမ္းတနား ေရးဆြဲဂုဏ္ျပဳခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မီးရထားျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခရီးသြားခဲ့ဖူးသည္။ တြဲသစ္၊ တြဲေဟာင္း၊ တြဲအို မ်ိဳးစံုေအာင္ စီးဖူးသည္။ ရိုးရိုးတန္း၊ အထက္တန္း၊ အထက္တန္းအိပ္ခန္းတို႔ကိုလည္း စံုေအာင္ စီးဖူးသည္။
ရိုးရိုးတန္း ထိုင္ခံုမ်ားသည္ ထိုင္ရတာ သက္ေသာင့္သက္သာမရိွ။ ညရထားဆိုလွ်င္ အိပ္ဖို႔ အခက္အခဲရိွသည္။ အရမ္း အိပ္ခ်င္လြန္းေတာ့မွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစ္ခုခုခင္းၿပီး မသက္မသာအိပ္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ ရထားေတြက်ေတာ့ ခံုတန္းႏွစ္ခုၾကားမွာပါ လူေတြ၊ ကုန္ေတြ အျပည့္အသိပ္ပါလာတတ္သည္။ ထိုင္ရတာေတာင္ မလူးသာ မလြန္႔သာ။
အထက္တန္းတြဲေတြက်ေတာ့ ဇိမ္က်က်သြားႏိုင္သည္။ ခံုေတြကက်ယ္သည္။ တြဲသစ္က ခံုေတြဆိုလွ်င္ ဆိုဖာက အိအိစက္စက္ ခံုတစ္ခံုတိုင္းမွာ ေဆးလိပ္ခြက္၊ စားပြဲငယ္ အရွင္တစ္ခုပါသည္။ ေရွ႔မွာ ေျခတင္စရာပါသည္။ အိပ္ခ်င္လွ်င္ ထိုင္ခံုေနာက္မွီကို ပက္လက္ ကုလားထိုင္လို လွန္ခ်လို႔ရသည္။
အိပ္ခန္းဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္မလို၊ ကိုယ့္အခန္းႏွင့္ကိုယ္ ေလးေယာက္တစ္ခန္း၊ ႏွစ္ေယာက္တစ္ခန္း သီးသီးသန္႔သန္႔၊ အိပ္ခ်င္လွ်င္ စင္ေပၚတက္ၿပီး အိပ္လိုက္ရံုပင္။ အိပ္မွာ အိပ္ရတာႏွင့္မျခား။ တစ္ခုပဲကြာသည္။ ရထားက ဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနသျဖင့္ ပုခက္ထဲထည့္ၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ျခင္းကို ခံရသလို ၿငိမ့္ေနသည္။ ရထားသံ ဂ်ံဳးဂံ်ဳးဂ်က္ဂ်က္ကလည္း စည္းဝါးက်က် သီခ်င္းဆိုျပေနသလို အေတာ္ စည္းစိမ္ၾကီးေလသည္။
ရိုးရိုးတန္း၊ အထက္တန္း ဘယ္လိုပဲကြာကြာ၊ တူညီတာတစ္ခုေတာ့ရိွသည္။ တြဲတိုင္း တြဲတိုင္းမွာရိွေသာ အိမ္သာမ်ားသည္ ေၾကြေက်ာက္ ေျခနင္းခံုမ်ားႏွင့္ ေျမျပင္ကို ဒိုးယိုေပါက္ျမင္ေနရေသာ ျပြန္ေပါက္တစ္ခု တပ္ထားသည္ခ်ည္းျဖစ္ျခင္းပင္။

☼ ☼ ☼

"က်ဳပ္ကို အိမ္သာလို သေဘာထားၾကတယ္၊ အေရးၾကံဳမွပဲ သတိရတတ္ၾကတယ္၊ ကိစၥလဲၿပီးေရာ အျမန္ဆံုး ျပန္ထြက္ခ်င္ၾကတယ္၊ လွည့္ၾကည့္ေဖာ္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး"
ဥပမာေဆာင္၍ ေျပာတတ္ၾကသည္။ လူတို႔ကသာ အိမ္သာႏွင့္ႏိႈင္း၍ ေျပာၾကေသာ္လည္း အိမ္သာကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ စိတ္မဆိုးတတ္ေခ်။ သူ႔ကို ေမ့ေနလို႔လည္း စိတ္မနာ။ သူ႔ဆီ ေရာက္လာသူကိုလည္း စကားနာမထိုး။ အေရးေပၚ ေရာက္ရိွလာသူတိုင္းကို သေဘာထားႀကီးစြာ ဆီးႀကိဳသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
အိမ္သာသည္ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ မလိုက္တတ္။ မည္သူ၏ ပစၥည္းကို ေနရာေကာင္းေကာင္းေပးမည္၊ မည္သူ႔ပစၥည္းေတာ့ ေခ်ာင္ထဲပို႔ထားမည္ဟူ၍ မရိွေခ်။
သုႆာန္ေတြမွာမွ ေနရာေကာင္းမေကာင္း၊ တြင္းအတိမ္အနက္ ခြဲျခားမႈ ရိွတတ္ေသးသည္။ မီးသၿဂႋဳဟ္ရာမွာလည္း အရိုးက်ရံုေလာက္သာ ရႈိ႔ခ်င္ ရိႈ႔လို႔ရသည္။ အရိုးျပာကို ျပန္လိုခ်င္လို႔ ရေသးသည္။ အိမ္သာကေတာ့ မည္သူ၏ပစၥည္းကိုမွ ျပန္လည္ ထုတ္ေပးရိုး ထံုးစံမရိွ။
အိမ္သာသည္ တစ္ပါးသူ၏ရြံရွာဖြယ္ အညစ္အေၾကးမွန္သမွ်ကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အညစ္အႏြမ္းခံ၍ လူအမ်ား၏ သန္႔ရွင္းေရး၊ စိတ္ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။
သူသည္ သစၥာရိွသည္။ ရိုးသားသည္။ နားလည္တတ္သည္။ အနစ္နာခံသည္။ ခြင့္လႊတ္တတ္သည္။ အဆင့္အတန္းခြဲျခားမႈ လံုးဝမရိွ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္သာတစ္လံုး အလိုရိွပါသည္။ ။

မင္းလူ
(ၾသဂုတ္၊ ၁၉၈၇၊ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း)