အားေပးလို႕ ဝိုင္းဝန္းကူညီမယ္

 

မိခင္ဘဝ

 

အားေပးလို႕ ဝိုင္းဝန္းကူညီမယ္

___________________________

ဒီေန႕.......

" ကြ်န္မသမီးေလးက ေမြးရာပါ မ်က္လုံးအားနည္းသူမို႕ ေဘးလူေတြေျပာၾကလို႕ ငိုေတာင္ ငိုမိတယ္ " ဆိုတာေလး ဖတ္လိုက္ရတယ္။

ဒီအခါမွာ ကြ်န္မသားေလးလည္း မ်က္မွန္တပ္ရလို႕ ကြ်န္မက ဒီခံစားခ်က္ကို အႂကြင္းမဲ့ နားလည္တယ္။ ဒီလို အေၾကာင္းအရာကို ကြ်န္မ မေရးခ်င္မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ခုေတာ့ နည္းနည္းေျပာပါရေစ။

ကြ်န္မတို႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ မ်က္မွန္တပ္ရသူကို ေလးလုံးလို႕ေခၚတယ္။ ေျခေထာက္မသန္သူဆို ေထာ့က်ိဳးလို႕ေခၚတယ္။ စကားထစ္သူဆို အ,ထစ္လို႕ေခၚတယ္။ စာနာ နားလည္မႈ ေပးမယ့္ အစား က်င္ဖယ္ၾကတယ္။ သူ႕အားနည္းခ်က္ကို ေဖးမၿပီး အေလးထားဆက္ဆံမယ့္အစား ႏွိမ္ခ်ၾကတယ္လို႕ပဲ ရွင္းရွင္းေျပာခ်င္တယ္။

ဒီေတာ့ ဒီလိုေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမွာကို ေၾကာက္ေတာ့ ကိုယ္ေတြ ငယ္ငယ္ကလည္း မ်က္လုံးေလးနည္းနည္း အားနည္းလို႕ မ်က္မွန္ ခဏတပ္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာကို မတပ္ခ်င္ၾကဘူး။ သူမ်ားေျပာမွာေၾကာက္တာကိုး။ ကေလးတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မိဘကိုယ္တိုင္လည္းပါပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီး ေလးလုံးလို႕ အေခၚမခံရေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် မ်က္မွန္မတပ္ခိုင္းဘူး ။ ဒီအတိုင္းပဲတတ္ႏိုင္သေလာက္ၾကည့္ေစတယ္။ ဒီေတာ့ ပါဝါ က နည္းနည္းနဲ႕ သက္သာရမယ့္အစား မျမင္ရတာကို အာ႐ုံစူးစိုက္ၾကည့္လြန္းေတာ့ ပါဝါက မမ်ားသင့္ဘဲ မ်ားလာေရာ။ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ well being ကို ပူမယ့္အစား သူမ်ားေျပာမွာကို ပိုေၾကာက္ၾကတယ္။

ဒီေနရာ ကြ်န္မ အေတြ႕အၾကံဳေလး ထည့္ေျပာပါရေစေနာ္။ သားမ်က္မွန္ စတပ္႐ေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြေရာ ၊ မသိမိတ္ေဆြေတြေရာရဲ႕ မတူညီတဲ့ negative ဆန္ဆန္ အေျပာေလးေတြ ၾကံဳတာပါပဲ။ ကြ်န္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေရွ႕ကရပ္ေနတဲ့ ရဲရဲမတ္မတ္ သံမဏီမ်က္ႏွာေတြေၾကာင့္ အရမ္းဆိုးဆိုးေတာ့ မေျပာၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပုံစံက်ေနတဲ့ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ culture အရ

" မ်က္မွန္တပ္လိုက္ရၿပီလား"
" ေျပာသားပဲ ipad ေပးမၾကည့္ဖို႕... ငါ့သမီးဆို မတပ္ရဘူး"
" ဟာ ... မ်က္မွန္ႀကီးကို ခြ်တ္ထားစမ္းပါ။ ႏွာေခါင္းမွာ အရာထင္လိမ့္မယ္။ အက်င့္ပါတယ္။ မ်က္မွန္မပါပဲ ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပး"
( "ဟင္ ... အေဝးမႈန္မို႕ မျမင္ရပါဘူးဆို ဘယ္လို ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရမွာလဲ ... ႏွာပိတာ အေရးမႀကီးဘူး။ အိပ္ခ်ိန္ပဲ ခြ်တ္ဖို႕ ကြ်န္မေျပာထားတာ။ မ်က္လုံးက အပိုမပါဘူး" လို႕ စကၠန္႔မျခားကြ်န္မျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္)

ကြ်န္မ သားရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြကို fb ကေနတဆင့္ျမင္ၿပီး ကြ်န္မအေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္တဲ့
" ကေလးကို မ်က္မွန္တပ္ေပးလိုက္တာလား ... လွလည္းမလွဘူူး ... ဝိုင္းဝိုင္းႀကီး.... "

ဆိုၿပီး ပုံတခါျမင္တိုင္း တခါ လာေျပာေနလို႕ စိတ္ႏုရွာတဲ့ ကြ်န္မ အေမမွာ မ်က္ရည္နဲ႕ မျပတ္ရွာဘူး။ ကြ်န္မ သိရေတာ့မွ
" ဪ အေမ႐ယ္ မ်က္မွန္ဆိုတာ တကမ႓ာလုံးတပ္ေနၾကရတာ... မ်က္မွန္တပ္လို႕ ရတာကိုပဲ သမီးတို႕က ေက်းဇူးတင္ရမွာ... ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးဆိုတာကလည္းသမီးတို႕က လွတာထက္ သားစိတ္ႀကိဳက္ေရြးခိုင္းလိုက္လို႕ေလ.... သူကမလွဘူးထင္ေပမယ့္ သမီးကေတာ့ သားက လွတယ္လို႕ ထင္တယ္... သူမ်ားေျပာတိုင္းငိုရင္ ေသရခ်ည္ရဲ႕ အေမရယ္"

လို႕ ဘုပဲ ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မထက္ လူ႕ေလာကကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီ လူႀကီးေတြက "ရင့္က်က္၊စာနာ၊နားလည္၊ယဥ္ေက်း" ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြ ေမ့သြားတာေနမွာပါလို႕ ေတြးလိုက္ပါတယ္။

တျခားႏိုုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ( ဒီစကားလုံးကို မသုံးခ်င္ဘဲ သုံးရတာပါ) လသားကေလးေတြက အစ အျမင္အာ႐ုံအားနည္းရင္ မ်က္မွန္တပ္ေပးၾကတယ္။ ဒါကို သူတို႕က ဂုဏ္ယူၾကတယ္ ။ ဝမ္းသာၾကတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ အခက္အခဲကို မ်က္မွန္ အကူနဲ႕ ျဖည့္ဆည္းေပးႏို္ုင္လို႕။ သူမ်ားေျပာမွာထက္စာရင္ သူတို႕ ကေလးရဲ႕ အဆင္ေျပမႈကို ပို အေလးထားတယ္။အမ်ားစုကလည္း " မ်က္မွန္တပ္ရတာလား" ဆိုၿပီး မေဝဖန္ၾကပါဘူး။ နားမၾကားရရင္လည္း နားၾကားကိရိယာေပါ့။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္လမ္းေလွ်ာက္လို႕ ရႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းေတြ အားလုံး လုပ္တယ္။ မရတဲ့အဆုံးဆို wheelchair နဲ႕ စီစဥ္ေပးတယ္။ ဒီလိုေတြ special needs လိုတဲ့ ကေလးေတြကို ကူညီဖို႕ပဲ စဥ္းစားၾကတာမ်ားတယ္။

သားတို႕ေက်ာင္းမွာ wheelchair နဲ႕ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ wheelchair ေပၚမွာ ထို္ုင္ေနရတာကလြဲရင္ က်န္တာေတြ သူလုပ္ႏိုင္လို႕ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရတာပါ။ သူ႕ကို လိုတာလုပ္ေပးဖို႕ အထိန္းအေဖာ္ကို ေက်ာင္းက ေနခြင့္ျပဳထားတယ္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ရဲရင့္မႈ၊ ေက်နပ္လက္ခံမႈေတြနဲ႕ ေတာက္ပေနလြန္းလို႕ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ သနားတဲ့အၾကည့္ ၊ ႏွိမ္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ေတာင္ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဆရာမေတြ၊ အတန္းေဖာ္ေတြကလည္း သူ႕ကို ခြဲျခားမဆက္ဆံဘူး။ ပုံမွန္ပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ေမြးရာပါ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရာကေန electric wheelchair ကိုကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး primary school တက္ႏိုင္ေအာင္ထိ ေရာက္လာတဲ့ ဒီကေလးရဲ႕ မာေၾကာမႈကို ကြ်န္မ အားက်တယ္။ ေက်ာင္းကို သြားတိုင္း သူ႕ကို အၿမဲၾကည့္မိတယ္။ သူ႕အေမကို ပိုေလးစားတယ္။ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ရွိေပမယ့္ အားငယ္စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္၊ အလ်င္းမရွိပဲ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို သူမပ်ိဳးေထာင္ထားတာမို႕ ပါ။

ေနာက္ေတာ့ အရမ္းမဆိုးတဲ့ autism, development delays ,ADHD စတဲ့ ကေလးေတြလည္း ဆရာဝန္ရဲ႕ ေက်ာင္းတက္လို႕ရပါတယ္ဆိုတဲ့ စာရရင္ ပုံမွန္ေက်ာင္းကို တက္လို႕ရတယ္။ သူတို႕ေလးေတြဟာ အမ်ားနဲ႕ နည္းနည္း ထူးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႕ေလးေတြကလည္း ကေလးပဲေလ။ တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံခံရပိုင္ခြင့္ရွိသင့္တယ္။ လူႀကီးေတြကစၿပီး ေဝဖန္ကဲ့ရဲ႕တဲ့ စကား၊ ခြဲျခားတဲ့ စကားေတြ မေျပာရင္ ကေလးအခ်င္းခ်င္းလည္း မေျပာေတာ့ဘူးေပါ့။ ရွိရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ နည္းသြားမွာပါ။

ဒီလို ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ ၊ အားနည္းခ်က္ရွိတဲ့ကေလးေတြကို သူ႕ေနရာနဲ႕သူ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႕ ကူညီအားေပးရမွာက လူအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလုံးရဲ႕ တာဝန္ပါ။ society တစ္ခုလုံးကို အလွမ္းေဝးေနေသးရင္ ကြ်န္မတို႕ အိမ္ကေန အရင္စရမယ္။ ကိုယ့္ကေလးက မ်က္မွန္တပ္ရလို႕၊ နားၾကားကိရိယာတပ္ရလို႕၊ စကားထစ္လို႕၊ ေျခေထာက္မသန္လို႕၊ လက္မသန္လို႕ စတဲ့ အခ်က္ေတြကို ကြ်န္မတို႕ မိဘေတြကေနစၿပီး လက္ခံခ်စ္ခင္ေပးရမယ္။ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကင္းေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ သူတို႕ေလးေတြကို အားေပးရမယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ေနေန သားတို႕ သမီးတို႕ဟာ အေရးပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္မတို႕ မိဘေတြက ျပသရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ေလးေတြကို ကူညီႏို္ုင္သမွ်ကူညီႏိုင္ေအာင္ ေလ့လာသင္ယူရမယ္။ ဒါမွ သူတို႕ေလးေတြ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္။

ေမတၱာျဖင့္
ယုငယ္
၆/၁၀/၂၀၁၆