သစ္ငုတ္တိုမွာလည္း ေႏြဦးရာသီ႐ွိတယ္

 

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

 

သစ္ငုတ္တိုမွာလည္း ေႏြဦးရာသီ႐ွိတယ္
------------------------------------------
သစ္႐ြက္အတြင္းပိုင္းမွာ ပူးပူးကပ္ကပ္ပုန္းခိုေနတဲ့ ပန္းျဖဴျဖဴေလးသံုးပြင့္ကို ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မျမင္လိုက္မိတယ္။
.
အဲဒီပန္းေလးေတြက “ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့လည္း၊ ေႏြဦးထြက္သြားၿပီဆိုေပမယ့္လည္း... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိေနသေ႐ြ႕ ဝမ္းမနည္းပါနဲ႕” လို႔ လူေတြကိုေျပာေနသေယာင္ပါပဲ။
.
အဲဒီစာပိုဒ္ေလးကို ကၽြန္မခ်ေရးတဲ့အခ်ိန္က အဂၤလန္ Bournemouthေနအိမ္မွာ ကၽြန္မထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္အခါျဖစ္တယ္။ ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကေန ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ရင္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္က သစ္ပင္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ေတြထဲမွာ Beechပင္က ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆံုးအပင္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီသစ္ပင္ရဲ႕သစ္ကိုင္းဟာ ကၽြန္မအတြက္အေကာင္းဆံုး ထိုင္ခံုေနာက္မွီျဖစ္တယ္။ သစ္ကိုင္းကိုမွီၿပီ “တာဇံ” စာအုပ္ကို ကၽြန္မဖတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတာအုပ္ထဲေနထိုင္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။
.
သစ္ပင္က ကၽြန္မရဲ႕အေကာင္းဆံုးအေဖာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို သစ္ပင္ထက္မွာ ကၽြန္မနာရီေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္မမွာ ႀကိဳး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္း႐ွိတယ္။ ႀကိဳးတစ္စကို သစ္ကိုင္းမွာခ်ည္ၿပီး က်န္ႀကိဳးတစ္စမွာ ျခင္းေလးတစ္လံုးခ်ည္ထားတယ္။ သစ္ပင္ေပၚမတက္ခင္ ျခင္းထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဒါမွမဟုတ္ မစားရက္ဘဲထားထားတဲ့ ကိတ္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္စာလုပ္ရမယ့္စာအုပ္ကို ထည့္ထားတယ္။ သစ္ပင္ေပၚေရာက္ရင္ အဲဒီႀကိဳးကို ကၽြန္မဆဲြတင္ပါတယ္။
.
အဲဒီသစ္ပင္ကို အရမ္းခ့ံတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ခဲ့တယ္။ ေန႔တိုင္း သူ႔နာမည္ “Beech” ကို ကၽြန္မေခၚေနတတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အဲဒီသစ္ပင္ကိုေျပာျပတတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မရဲ႕ပါးျပင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းမာေၾကာတဲ့သစ္ေခါက္ကို အၿမဲပြတ္ေနတတ္ခဲ့တယ္။ ေႏြညေနခင္းမွာ သစ္ကိုင္းၾကားထဲ ေလညင္းေတြျဖတ္သန္းသြားတဲ့အခါ သူရဲ႕တီးတိုးေရ႐ြတ္သံေတြကို ကၽြန္မၾကားလိုက္တတ္မိသလိုပါပဲ။ သစ္႐ြက္ေလးေတြက ယိမ္းႏဲြ႔သီဆိုကခုန္လို႔.. ဒါဟာ ကၽြန္မအတြက္ သူ ဂ႐ုတစိုက္စီစဥ္ထားတဲ့ ေျဖေဖ်ာ္မႈျဖစ္တယ္။ ေလျပင္းတိုက္တဲ့အခါ သူ႔လက္ေမာင္းကို ကၽြန္မတင္းတင္းဖက္ထားၿပီး သူနဲ႔အတူ ေလထဲမွာ လႈပ္ယမ္းခဲ့ၾကတယ္။
.
တကယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕သာမန္မ်က္လံုးနဲ႔ပဲ ေျမႀကီးေအာက္ကအရာေတြကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ရင္ ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလိမ့္မလဲ…။
.
သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မလူးလားေခါက္ျပန္မိတဲ့အခါတိုင္း အဲဒီသစ္ပင္ရဲ႕ သစ္ဆစ္သစ္ဖုေတြမွာ ႏွစ္ကာလရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သိုဝွက္ထားမလဲ၊ ေလထဲဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းေတြဟာ မိုးဒဏ္ေလဒဏ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သင့္ခဲ့ၿပီလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေရတြက္လို႔မကုန္ႏိုင္တဲ့သစ္႐ြက္ေတြမွာ ဆိုညည္းလို႔မကုန္ႏိုင္တဲ့သီခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား႐ွိေနမလဲလို႔ ကၽြန္မတအံ့တၾသျဖစ္မိတယ္။
.
ကၽြန္မတို႔ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ေျမႀကီးေပၚကအပိုင္းအစဟာ သစ္ပင္ရဲ႕တစ္ပိုင္းတစ္စသာျဖစ္တယ္။ ဟိုးနက္နက္ေျမႀကီးေအာက္မွာ သူ႔ရဲ႕အေတြးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမႈေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံသိုဝွက္ထားတယ္။ သစ္ပင္နဲ႔ထိေတြ႔ဆက္ဆံတာ ၾကာခဲ့ၿပီမို႔လားမသိ.. သစ္ပင္ရဲ႕ေျပာစကားကို ကၽြန္မဖတ္ရႈႏိုင္သလိုပါပဲ။ လူေတြနဲ႔ကင္းကြာလို႔မရႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေလာကတစ္ခုကုိ ကၽြန္မ နားလည္သေဘာေပါက္ေနသလိုပါပဲ။
.
“Survivor Tree(သက္႐ွင္က်န္ရစ္ေနတဲ့သစ္ပင္)” လို႔အမည္ေပးထားတဲ့ သစ္ပင္က ၉/၁၁ အၾကမ္းဖက္မႈမွာ ႐ွင္သန္က်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ Callery Pear အပင္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီသစ္ပင္ဟာ ၂ဝရာစု ၇ဝခုႏွစ္ကစ နယူးေယာက္ World Trade Center အမွတ္၅အေဆာက္အဦးအနီးမွာ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ႏွင္းေတြနဲ႔ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ ေအးစက္စက္ေလာကႀကီးထဲ ေႏြဦးရာသီေရာက္လာၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔ရဲ႕အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ လူေတြကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သတင္းပါးေနခဲ့တယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈမွာခံလိုက္ရတဲ့ အဲဒီအေဆာက္အဦးထဲက အရာဝတၳဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလိုပဲ သူလည္းပဲ ၿပိဳက်ခဲ့တဲ့တိုက္ညီေနာင္ၾကားမွာ အျမႇဳပ္ခံေနခဲ့ရတယ္။
.
အခ်ိန္တစ္လအၾကာမွာမွ အေဆာက္အဦးပ်က္ေတြကို႐ွင္းလင္းတဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက သူ႔ကိုေတြ႔သြားတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ရဲ႕အကိုင္းအခက္ေတြ “အစိတ္စိတ္ပိုင္းျဖတ္”ခံခဲ့ရၿပီ။ ၿပိဳက်လာတဲ့အဂၤေတတစ္ခ်ပ္ေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းမ႐ွိေတာ့ဘဲ ငုတ္တိုျဖစ္ခဲ့ၿပီ၊ က်န္ေနတဲ့ အခက္အလက္ေတြကလည္း မီးကၽြမ္းေနခဲ့ၿပီ။ သစ္ျမစ္ကလည္း အျပင္းအထန္ထိခိုက္ခံထားရတယ္။ လူေတြက သူ႔ကို နယူးေယာက္ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲသယ္ေဆာင္ၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ထားလိုက္တယ္။
.
ဥယ်ာဥ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ကၽြန္မကိုေျပာျပတယ္… ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဒီသစ္ပင္ငုတ္တိုကို သူေတြ႔တုန္းက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဒီသစ္ပင္ကိုျပန္လည္႐ွင္သန္ဖို႔ လုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူထင္ထားခဲ့တယ္။ မီးကၽြမ္းထားတဲ့အပိုင္းကိုျဖတ္ထုတ္ထားတဲ့ သစ္ငုတ္တိုဟာ သူ႔ကိုျပန္လည္ပ်ဳိးယူထားတဲ့ေျမႀကီးထဲမွာ အျမစ္ေပါက္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူထင္မထားခဲ့မိဘူး။
.
ဆန္းၾကယ္တဲ့ဘဝ ကံတရားရဲ႕အစီရင္ကိုခံထားရတဲ့ “Survivor Tree(သက္႐ွင္က်န္ရစ္ေနတဲ့သစ္ပင္)”ဟာ ၂ဝ၁ဝခုႏွစ္ ေႏြဦးရာသီမွာ ေလာင္ကၽြမ္းတဲ့မီးထဲ ပါသြားခဲ့ရျပန္တယ္။ တစ္နာရီ မိုင္၁၆ဝႏႈန္းနဲ႔တိုက္ခိုက္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခုဟာ “Survivor Tree” ႐ွိရာအရပ္ဆီမွာ တိုက္ခိုက္သြားၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဥယ်ာဥ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး သတင္းရလိုက္တယ္။ ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔ “Survivor Tree” ဆီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕အျမစ္တခ်ဳိ႕က ေျမျပင္ေပၚေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြအပါအဝင္ တျခားလာေရာက္ကူညီသူတခ်ဳိ႕နဲ႔ “Survivor Tree” ကို ခဲြစိတ္ကုသမႈထပ္တစ္ႀကိမ္ သူတို႔ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
.
စစခ်င္းမွာ လႈပ္႐ွားမႈျပင္းျပင္းထန္ထန္ သူတို႔မလုပ္ရဲၾကဘူး။ သစ္ကိုင္းတခ်ဳိ႕ကို မ,ၿပီး သစ္ပင္ကို ေျမႀကီးေပၚမွာ ေထာင္မတ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားနဲ႔ အပင္ရင္းမွာ ေျမၾသဇာနဲ႔အရာတခ်ဳိ႕ဖံုးအုပ္႐ံုပဲ သူတို႔လုပ္ခဲ့တယ္။ ေရေတာင္ တိုက္႐ိုက္မေလာင္းရဲဘဲ ေန႔တိုင္း ေရနည္းနည္းျဖန္း႐ံုေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါ ကရိန္းကားႀကီးတစ္စီးက ဒီ ၉မီတာျမင့္တဲ့သစ္ပင္ကို “အ႐ိုးတည့္” (မတ္မတ္ေထာင္မတ္)ေပးလိုက္တယ္။ “Survivor Tree” ေသရာက ျပန္လည္႐ွင္သန္လာခဲ့ျပန္တယ္။
.
၂ဝ၁ဝခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ သူ႔ကိုေတြ႔႐ွိခဲ့တဲ့ သူ႔နဂိုေနရာဆီ ျပန္ပို႔လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို ျပန္ပို႔ဖို႔ အႀကံေပးသူက ၉/၁၁ အထိမ္းအမွတ္ျပတိုက္ကို တာဝန္ယူဒီဇိုင္းေရးဆဲြတဲ့ Ron Vega ျဖစ္တယ္။ စစခ်င္းမွာ သူ႔ရဲ႕အႀကံျပဳခ်က္ကို လူတခ်ဳိ႕က ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီနဂိုေနရာမွာ အျခားသစ္ပင္အသစ္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးထားၿပီျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ “Survivor Tree” က Callery Pear သစ္ပင္အမ်ဳိးအစားျဖစ္တာေၾကာင့္ သစ္ေတာ႐ႈခင္းကိုဖ်က္ဆီးရာေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ဆုိၾကတယ္။
.
တကယ္တမ္း ေျပာင္းေ႐ြ႕စိုက္ပ်ဳိးလိုက္ခ်ိန္မွာ သူဟာ အၾကမ္းဖက္ခံရခ်ိန္အဲဒီဝန္းက်င္မွာ တစ္ဦးတည္းအသက္႐ွင္က်န္ရစ္ခဲ့သူျဖစ္တာေၾကာင့္ လူေတြဟာ သူနဲ႔အတူ အမွတ္တရဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၾကတယ္။ ဖဲႀကိဳးျပာေတြ သူကိုယ္ေပၚမွာ စည္းေႏွာင္ၾကတယ္။
.
ဧၿပီလရဲ႕ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေ႐ႊေရာင္လက္လက္နဲ႔ေနျခည္ဟာ သူ႔ကိုပတ္ပတ္လည္ ဝန္းရံထားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အၾကည့္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ သရဖူတစ္ခုကိုေဆာင္းထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဝိညာဥ္ရဲ႕ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးလိုပါပဲ။ သူ႔ကို ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ အကာအရံအျပင္ဘက္မွာ ရပ္ၾကည့္ေနရင္း ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ကိုမႈန္ဝါးေစခဲ့တယ္။ ပန္းပြင့္ရာသီကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့လို႔ သူ႔အခက္အလက္ေတြ အနည္းငယ္ထီးထီးျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔အနားမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီးရပ္တန္႔ၿပီး ေနရာကေန ကၽြန္မခြာမယ္ဆဲဆဲမွာ ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈတစ္ခုက ဘြားခနဲထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။
.
သစ္႐ြက္အတြင္းပိုင္းမွာ ပူးပူးကပ္ကပ္ပုန္းခိုေနတဲ့ ပန္းျဖဴျဖဴေလးသံုးပြင့္ကို ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မျမင္လိုက္မိတယ္။
.
အဲဒီပန္းေလးေတြက “ထိခိုက္နာက်င္ခဲ့လည္း၊ ေႏြဦးထြက္သြားၿပီဆိုေပမယ့္လည္း... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိေနသေ႐ြ႕ ဝမ္းမနည္းပါနဲ႕” လို႔ လူေတြကိုေျပာေနသေယာင္ပါပဲ။

---------

မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/meiwen/46226.html
.
#NineNineSaNay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ( The Chic မဂၢဇင္း Sept. 2016