အႀကင္နာအင္အား
============
အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေျမာက္ဘက္ေဒသမွာ ကယ္ရီမားလို႔ေခၚတဲ့ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာက ေျမဟာ က်တ္တီးေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာမွစိုက္ပ်ဳိးမျဖစ္ထြန္းခဲ
တစ္ခါက အစာသြပ္ဗူးေတြတင္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးဟာ အဲဒီလမ္းမတစ္ေနရာမွာ တိမ္းေမွာက္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲက်သြားခဲ့တယ္။ ကားဆရာဒဏ္ရာရလို႔ ကားတစ္စင္းနဲ႔ ေဆးရံုကိုပို႔ေနတုန္းမွာ ကားေပၚကကုန္ေတြကို ၾကည့္မယ့္လူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါကို ရြာသားေတြေတြ႔ေတာ့ အစာသြပ္ဗူးေတြကို အိမ္ခိုးသယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စားစရာေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီကိစၥျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ရြာသားေတြ အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္။ ေတာင္နဲ႔နီးရင္ ေတာင္ကိုမွီစား၊ ေရနဲ႔နီးရင္ ေရကိုမွီစားဆိုသလို ကားလမ္းနဲ႔နီးေတာ့ ကားလမ္းကိုမွီစားၾကေတာ့တယ္။
ကားေတြက အဲဒီလမ္းေပၚမွာ မေတာ္တဆမျဖစ္လည္း လမ္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကားကိုအရွိန္ေလ်ာ့ၿပီး ေမာင္းႏွင္ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ ရြာသားေတြဟာ ကားဆရာမသိေအာင္ ကားေနာက္ကေန ပစၥည္းေတြႏႈိက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ စစခ်င္းမွာ စားစရာေတြကို ခိုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ပစၥည္းေတြကိုပါ ခိုးၿပီး ၿမိဳ႔ေပၚတက္ေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခိုးရံုႏႈိက္ရံုမက သူတို႔လုယွက္လာၾကေတာ့တယ္။
တခဏအတြင္းမွာပဲ အဲဒီလမ္းဟာ မလံုၿခံဳဆံုးလမ္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လစဥ္လတိုင္း လုယွက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကို ရဲေတြလိုက္ၿပီး လုယွက္ေနတဲ့ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ လုယွက္သူႏွစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ေပမယ့္ ရြာသားေတြ မၿဖံဳခဲ့ၾကဘူ။ လုယွက္ၿမဲလုယွက္ေနၿပီး ရဲေတြကို ပိုပုန္းေရွာင္၊ ပိုသတိရွိခဲ့ၾကတယ္။
ရြာသားေတြဟာ လုယွက္ဖို႔ အဖဲြ႔ေတြဖဲြ႔လာၾကၿပီး ေစာင့္ၾကည့္၊ သတင္းပို႔သူေတြပါ ထားရွိလာၾကတယ္။ လုလို႔ရတဲ့ပစၥည္းေတြကို အိမ္ျပန္ဖြက္ထားၾကသလို ရဲေတြလာစစ္တဲ့အခါ သက္ေသခံပစၥည္းေတြ ရွာမေတြ႔ေအာင္ ပစၥည္းရဲ႕အထုပ္အပိုးကိုပါ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္း ကယ္ရီမားရြာက ရြာသားေတြကို ပစၥည္းမလုယွက္ၾကဖို႔၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မက်ဴးလြန္ၾကဖို႔၊ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ေပၚေရာက္
ဒါေပမဲ့ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ လုယွက္လို႔ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ သာယာေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလိုတဲ့ ဘဝမွာ သူတို႔က်င့္သားရေနခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကုန္ကားတစ္စီး ကယ္ရီမားရြာကိုျဖတ္တယ္။ ကားေပၚမွာ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြ အိတ္နဲ႔အျပည့္တင္ထားတယ္။ ဒီေဖာ့စဖိတ္ေတြက လုပ္ငန္းေတြမွာ သံုးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ရြာသားေတြဟာ ကားကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဝိုင္းဖဲြ႔ၿပီး လုယွက္ၾကေတာ့တယ္။ ကားသမားက ရြာသားေတြ လုယွက္တာကိုေတြ႔ေတာ့ ကားရပ္ၿပီး ကယ္ရီမားရြာထဲအထိ လိုက္သြားတယ္။ ကားရပ္ေတာ့ ရြာသားေတြလုဖို႔ ပိုအခြင့္အေရး ရသြားတယ္။ လူေတြက မေၾကာက္မလန္႔ ကားတစ္စင္းလံုး ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ပစၥည္းေတြကို သယ္ယူခဲ့ၾကတယ္။
ကားဆရာဟာ ရြာထဲဝင္ၿပီး ရြာသားေတြကို ပစၥည္းျပန္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြက သူတို႔မယူပါဘူးလို႔ ျငင္းဆိုၾကတယ္။ ကားဆရာဘယ္လို ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ျပန္မေပးခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကားဆရာက ဒီအမႈန္႔ေတြဟာ စားလို႔ရတဲ့ ရိုးရိုးသာမန္အမႈန္႔ေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းထဲသံုးတဲ့ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြျဖစ္ေၾကာင
ရြာသားေတြ သူ႔စကားကိုမယံုေတာ့ ကားဆရာ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ရဲကို သူအေၾကာင္းၾကားခ်င္ေပမယ့္ သူရြာကခြာတာနဲ႔ ရြာသားေတြ အဲဒီအမႈန္႔ကို စားစရာမွတ္ၿပီး စားလိုက္မွာလဲ စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္အိမ္ခ်င္း သူလိုက္ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြေရွ႕ဒူးေထာက္ၿပီး "အဲဒီအမႈန္႔ကို မစားပါနဲ႔ ေသတတ္တယ္"လို႔ သူရွင္းျပခဲ့တယ္။ ကားဆရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေတာ့ ရြာသားတခ်ဳိ႕က သူ႔စကားကို ယံုလာခဲ့ၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ၾကက္ကို အဲဒီအမႈန္႔ စမ္းေကၽြးၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ပဲ စားၿပီးသိပ္မၾကာဘူး ၾကက္တကယ္ေသသြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီတခဏ ရြာသားေတြ ထိတ္လန္႔သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားမိလိုက္ၾကတယ္။ ကားဆရာရဲ႕ ပစၥည္းကိုလုယွက္လို႔ ကားဆရာက သူတို႔ကိုမုန္းသင့္တယ္။ ဒီအမႈန္႔ေတြကို စားၿပီး သူတို႔ေသသင့္တယ္၊ ဒါဟာ သူတို႔ရထိုက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားဆရာက သူတို႔ကို မမုန္းတဲ့အျပင္ အမႈန္႔ကိုမစားဖို႔၊ သူတို႔အသက္ကို ကယ္တင္ဖို႔ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေမတၱာစိတ္၊ ဒီလို ၾကင္နာစိတ္၊ ဒီလို ဂရုစိုက္ျခင္းမ်ဳိးက ရြာသားေတြကို ရွက္ရြံ႕ေစခဲ့တယ္။ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားေစခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြက ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔အားလံုးကို ကားေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္ၾကတယ္
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ ပစၥည္းထြက္မလုခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။
ကယ္ရီမား အနီးနားက လမ္းမႀကီး လံုၿခံဳသြားပါၿပီ။ ရဲေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြရဲ႕ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေၾကာင့္
လူရဲ႕အက်င့္က ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္။ သင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူရဲ႕ၾကင္နာမႈက ႏႈိးဆြလို႔ရတယ္။ သင္ ဘယ္လိုႏႈိးဆြမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ ၾကင္နာတဲ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွ
ႏိုင္ႏုိင္းစေန
============
အိႏၵိယႏိုင္ငံ ေျမာက္ဘက္ေဒသမွာ ကယ္ရီမားလို႔ေခၚတဲ့ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာက ေျမဟာ က်တ္တီးေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာမွစိုက္ပ်ဳိးမျဖစ္ထြန္းခဲ
တစ္ခါက အစာသြပ္ဗူးေတြတင္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးဟာ အဲဒီလမ္းမတစ္ေနရာမွာ တိမ္းေမွာက္ၿပီး ေခ်ာင္းထဲက်သြားခဲ့တယ္။ ကားဆရာဒဏ္ရာရလို႔ ကားတစ္စင္းနဲ႔ ေဆးရံုကိုပို႔ေနတုန္းမွာ ကားေပၚကကုန္ေတြကို ၾကည့္မယ့္လူ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါကို ရြာသားေတြေတြ႔ေတာ့ အစာသြပ္ဗူးေတြကို အိမ္ခိုးသယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စားစရာေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီကိစၥျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္ ရြာသားေတြ အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္။ ေတာင္နဲ႔နီးရင္ ေတာင္ကိုမွီစား၊ ေရနဲ႔နီးရင္ ေရကိုမွီစားဆိုသလို ကားလမ္းနဲ႔နီးေတာ့ ကားလမ္းကိုမွီစားၾကေတာ့တယ္။
ကားေတြက အဲဒီလမ္းေပၚမွာ မေတာ္တဆမျဖစ္လည္း လမ္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကားကိုအရွိန္ေလ်ာ့ၿပီး ေမာင္းႏွင္ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ ရြာသားေတြဟာ ကားဆရာမသိေအာင္ ကားေနာက္ကေန ပစၥည္းေတြႏႈိက္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ စစခ်င္းမွာ စားစရာေတြကို ခိုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ပစၥည္းေတြကိုပါ ခိုးၿပီး ၿမိဳ႔ေပၚတက္ေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ခိုးရံုႏႈိက္ရံုမက သူတို႔လုယွက္လာၾကေတာ့တယ္။
တခဏအတြင္းမွာပဲ အဲဒီလမ္းဟာ မလံုၿခံဳဆံုးလမ္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ လစဥ္လတိုင္း လုယွက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါကို ရဲေတြလိုက္ၿပီး လုယွက္ေနတဲ့ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ လုယွက္သူႏွစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ေပမယ့္ ရြာသားေတြ မၿဖံဳခဲ့ၾကဘူ။ လုယွက္ၿမဲလုယွက္ေနၿပီး ရဲေတြကို ပိုပုန္းေရွာင္၊ ပိုသတိရွိခဲ့ၾကတယ္။
ရြာသားေတြဟာ လုယွက္ဖို႔ အဖဲြ႔ေတြဖဲြ႔လာၾကၿပီး ေစာင့္ၾကည့္၊ သတင္းပို႔သူေတြပါ ထားရွိလာၾကတယ္။ လုလို႔ရတဲ့ပစၥည္းေတြကို အိမ္ျပန္ဖြက္ထားၾကသလို ရဲေတြလာစစ္တဲ့အခါ သက္ေသခံပစၥည္းေတြ ရွာမေတြ႔ေအာင္ ပစၥည္းရဲ႕အထုပ္အပိုးကိုပါ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္း ကယ္ရီမားရြာက ရြာသားေတြကို ပစၥည္းမလုယွက္ၾကဖို႔၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မက်ဴးလြန္ၾကဖို႔၊ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ေပၚေရာက္
ဒါေပမဲ့ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ လုယွက္လို႔ရလာတဲ့ ပစၥည္းေတြအေပၚ သာယာေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလို ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္စရာမလိုတဲ့ ဘဝမွာ သူတို႔က်င့္သားရေနခဲ့ၾကတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ကုန္ကားတစ္စီး ကယ္ရီမားရြာကိုျဖတ္တယ္။ ကားေပၚမွာ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြ အိတ္နဲ႔အျပည့္တင္ထားတယ္။ ဒီေဖာ့စဖိတ္ေတြက လုပ္ငန္းေတြမွာ သံုးဖို႔ျဖစ္တယ္။ ရြာသားေတြဟာ ကားကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဝိုင္းဖဲြ႔ၿပီး လုယွက္ၾကေတာ့တယ္။ ကားသမားက ရြာသားေတြ လုယွက္တာကိုေတြ႔ေတာ့ ကားရပ္ၿပီး ကယ္ရီမားရြာထဲအထိ လိုက္သြားတယ္။ ကားရပ္ေတာ့ ရြာသားေတြလုဖို႔ ပိုအခြင့္အေရး ရသြားတယ္။ လူေတြက မေၾကာက္မလန္႔ ကားတစ္စင္းလံုး ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ပစၥည္းေတြကို သယ္ယူခဲ့ၾကတယ္။
ကားဆရာဟာ ရြာထဲဝင္ၿပီး ရြာသားေတြကို ပစၥည္းျပန္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြက သူတို႔မယူပါဘူးလို႔ ျငင္းဆိုၾကတယ္။ ကားဆရာဘယ္လို ေတာင္းပန္ေတာင္းပန္ ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ျပန္မေပးခဲ့ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကားဆရာက ဒီအမႈန္႔ေတြဟာ စားလို႔ရတဲ့ ရိုးရိုးသာမန္အမႈန္႔ေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းထဲသံုးတဲ့ ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔ေတြျဖစ္ေၾကာင
ရြာသားေတြ သူ႔စကားကိုမယံုေတာ့ ကားဆရာ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ လန္႔သြားခဲ့တယ္။ ရဲကို သူအေၾကာင္းၾကားခ်င္ေပမယ့္ သူရြာကခြာတာနဲ႔ ရြာသားေတြ အဲဒီအမႈန္႔ကို စားစရာမွတ္ၿပီး စားလိုက္မွာလဲ စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္အိမ္ခ်င္း သူလိုက္ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြေရွ႕ဒူးေထာက္ၿပီး "အဲဒီအမႈန္႔ကို မစားပါနဲ႔ ေသတတ္တယ္"လို႔ သူရွင္းျပခဲ့တယ္။ ကားဆရာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ေတာ့ ရြာသားတခ်ဳိ႕က သူ႔စကားကို ယံုလာခဲ့ၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ၾကက္ကို အဲဒီအမႈန္႔ စမ္းေကၽြးၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ပဲ စားၿပီးသိပ္မၾကာဘူး ၾကက္တကယ္ေသသြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီတခဏ ရြာသားေတြ ထိတ္လန္႔သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားမိလိုက္ၾကတယ္။ ကားဆရာရဲ႕ ပစၥည္းကိုလုယွက္လို႔ ကားဆရာက သူတို႔ကိုမုန္းသင့္တယ္။ ဒီအမႈန္႔ေတြကို စားၿပီး သူတို႔ေသသင့္တယ္၊ ဒါဟာ သူတို႔ရထိုက္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ျဖစ္တယ္လို႔ သူတို႔ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားဆရာက သူတို႔ကို မမုန္းတဲ့အျပင္ အမႈန္႔ကိုမစားဖို႔၊ သူတို႔အသက္ကို ကယ္တင္ဖို႔ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေမတၱာစိတ္၊ ဒီလို ၾကင္နာစိတ္၊ ဒီလို ဂရုစိုက္ျခင္းမ်ဳိးက ရြာသားေတြကို ရွက္ရြံ႕ေစခဲ့တယ္။ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္း ခံစားေစခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြက ေဖာ့စဖိတ္မႈန္႔အားလံုးကို ကားေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္ၾကတယ္
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ ကယ္ရီမားရြာသားေတြဟာ ပစၥည္းထြက္မလုခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။
ကယ္ရီမား အနီးနားက လမ္းမႀကီး လံုၿခံဳသြားပါၿပီ။ ရဲေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ၊ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြရဲ႕ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေၾကာင့္
လူရဲ႕အက်င့္က ေျပာင္းလဲလို႔ရတယ္။ သင္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူရဲ႕ၾကင္နာမႈက ႏႈိးဆြလို႔ရတယ္။ သင္ ဘယ္လိုႏႈိးဆြမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲမွာ ၾကင္နာတဲ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းရွ
ႏိုင္ႏုိင္းစေန
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။