“ေႏြးေထြး လံုျခဳံေသာ တိုင္းျပည္” (ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ၾကေနာ္)

Kyi Cin Thant

 

“ေႏြးေထြး လံုျခဳံေသာ တိုင္းျပည္”

Suu Kyi herself had labored hard to reconcile her birthright with the pure romance that had enveloped her. During the eight months between her visit to Bhutan and their Landon wedding she wrote Aris no fewer than 187 letters. A principal theme was her feeling that she must one day return to Burma, to help “her people”. “I only ask one thing”, she wrote, “that should my people need me, you would help me to do my duty by them.” It was not inevitable, but “ the possibility was there”.

PERFECT HOSTAGE By Justin Wintle

Economics ကို စၿပီး စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့၊ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ တတိယနွစ္ကို တက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွစၿပီး ကြ်န္မ နားမလည္ခဲ့ဆံုးနဲ႔ နားအလည္ခ်င္ဆံုး ဘာသာရပ္က “နိဳင္ငံေရး” ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

နိဳင္ငံေရးကိုဖယ္ထားတဲ့၊ သူနဲ႔ အလြန္တရာ ဆက္စပ္မွဳရွိတဲ့ စီးပြားေရးဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူခဲ႔ရတဲ့ ကြ်န္မဟာ လက္လွမ္းမွီရာ စာေတြဖတ္ၿပီး သူ႔ကို နားလည္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ နိဳင္ငံေရးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ စာအုပ္စာေပနည္းပါးတဲ့အခ်ိန္ကာလမွာ နိဳင္ငံေရးအေၾကာင္းကို တစ္လံုးတပါဒမွ မသင္ယူခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ အျဖဴထည္ စိတ္ထားေတြကို အဲဒီတုန္းက အစိုးရ Media ေတြမွာ ၾကားရ ျမင္ရ ဖတ္ရ တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကပဲ လႊမ္းမိုးထားခဲ႔ပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ ကြ်န္မ မဟာတန္းမတက္ခင္ အေဝးသင္ အီကို ေက်ာင္းသားေတြကို စာသြားသင္ရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မ ခင္မင္ၿပီး အထင္ၾကီးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ထိုင္းနိဳင္ငံတကၠသိုလ္တစ္ခုက မဟာဘဲြ႕ရၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ခဏအလည္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက ကြ်န္မနားထဲမွာ ကန္႕လန္႕ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကလူေတြရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ အစိုးရအေပၚ သူ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြက မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ကြ်န္မ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးၿပီး ၂၅ နွစ္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့သူမွ ဟုတ္ရဲ႕လားမသိဘူး၊ ျမန္မာစိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ ကြ်န္မ သူ႔ကို စြပ္စြဲခဲ့ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မက ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အရမ္းအထင္ၾကီးၿပီး ခ်စ္တဲ့လူေလ။ အေဝးသင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာမကြ်န္မကို ဘာမွမသိနားမလည္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သလို သူက ျပဳံးၿပီးၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ “အေဖ့ မိတ္ေဆြသားေတြ နိဳင္ငံျခားသြားေက်ာင္းတက္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကိုလည္းအေဖက အတင္းသြားခိုင္းခဲ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားခဲ့ရတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေနခ်င္တာပါ၊ ေနာက္ေတာ့ သိလာပါလိမ့္မယ္” လို႔ သူက ညင္ညင္သာသာပဲ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ေလာကၾကီးက အံ့ၾသစရာပါ။ နိဳင္ငံျခားကို ပညာေတာ္သင္ ခရီးအျဖစ္သြားရတာကမွ ဂုဏ္ရွိတယ္လို႔ သိရွိလက္ခံထားခဲ့တဲ့ကြ်န္မ ၂၀၀၆ ခုနွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ သူနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ဧၿပီလမွာ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ထိုင္းနိဳင္ငံကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေနာက္ဆံုးျမင္ရတဲ့ေနရာအထိ တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး လက္ျပနွဳတ္ဆက္ေနတဲ့ အေမနဲ႕ ညီမ ကို တစ္ခ်က္ကေလးပဲ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚကို အေျပးေလးတက္ခဲ့မိေလာက္ေအာင္ အခ်စ္က ကြ်န္မကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မ သိခဲ့တဲ့ ထိုင္းနိဳင္ငံဆိုတာ မေကာင္းမွဳေတြ ေပါမ်ားတဲ့ ေဒသတစ္ခုပါ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ စဥ္းစားလာတာ သူသာ ထိုင္းနိဳင္ငံမွာ မဟုတ္ဘဲ စင္ကာပူနိဳင္ငံေလာက္မွာ ေက်ာင္းၿပီးအလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူ ျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ပါ။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန သူေနတဲ့ အိမ္ကိုအသြားမွာ ဘာသစ္ပင္မွ မရွိတဲ့ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ၾကီးကို ကားေပၚကၾကည့္ၿပီး သစ္ပင္ခ်စ္တဲ့ကြ်န္မ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ ကားလမ္းေဘးနွစ္ဘက္ တိုက္တာ အေဆာက္အဦေတြခ်ည္းပဲ။ အို ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ။ ကြ်န္မ မ်က္စိေမွာက္ေနတာကိုး။ ကြ်န္မ စီးတဲ့ကားက Express Way ေပၚက ေမာင္းေနတာပဲ၊ ၿမိဳ႕ၾကီးကို အေပၚစီးကေနၾကည့္ေတာ့ သစ္ပင္ေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ေၾသာ္ … တကယ့္ ေတာသူ စစ္စစ္ပါပဲ။ ေရာက္ၿပီးတစ္ပတ္အတြင္း ကြ်န္မ စိတ္ေရာဂါ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္နီးၿပီး ေျပာတဲ့စကားကလြဲလို႔ အားလံုးလိုလို တူေနတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုက ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔နဲ႔ မတူဘဲ ဒီေလာက္တိုးတက္ေနရတာလဲ။ စာထဲမွာပဲသိခဲ့ဖူးတဲ့ ATM စက္ေရွ႕ကိုေခၚသြားၿပီး၊ ဘယ္လိုသံုးရမလဲဆိုတာ သူက ကြ်န္မကို သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စပယ္ရာ မပါတဲ့ လိုင္းကားေသးေသးေလးေတြ စီးအၿပီးမွာ ကားေမာင္းသူကို ပိုက္ဆံသြားေပးရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ထြက္မသြားပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ တန္းစီရမယ္ဆိုရင္ စီၾကပါတယ္။ ကား ရထားေတြေပၚမွာ သက္ၾကီးရြယ္အို ကေလး နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးေတြကို ထိုင္ခံုေနရာ ဖယ္ေပးၾကပါတယ္။ တခါးဖြင့္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခု ျဖစ္ေလေတာ့ ကမၻာအရပ္ရပ္က လူမ်ိဳးမ်ားစြာ ဝင္ထြက္သြားလာအလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ လူမ်ိဳးျခား ၄ ၅ မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ကြ်န္မ ခင္မင္စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အခါ နိဳင္ငံၾကီးေတြက သာမာန္အဆင့္ လူတန္းစားေတြဟာ ကြ်န္မတို႔ထက္ အမ်ားၾကီး လြတ္လပ္ၿပီး ရင့္က်က္ၾကတာကို သိရွိလိုက္ရပါတယ္။ နိဳင္ငံရပ္ျခားနဲ႔ နိဳင္ငံျခားသားေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ အထင္မၾကီးခဲ့တဲ့ကြ်န္မ သူတို႔လို႔ ရင့္က်က္ဖို႔၊ လူေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ အနည္းဆံုး ၅ နွစ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ယူမွ ရမယ္လို႔ နားလည္လိုက္မိပါတယ္။

ကြ်န္မ တစ္ေန႔မွ မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ အလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္မွဳကိစၥေတြလုပ္၊ စာေရးစာဖတ္၊ ကြန္ျပဴတာ သံုးတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္၊ ေန႔ခင္းဖက္ ခဏေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အိပ္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲကို အေမနဲ႕ ညီမေလး ေရာက္လာလို႔ ကြ်န္မ အရမ္းအံ့ၾသဝမ္းသာသြားတယ္လို႔ ခဏခဏအိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ နဳိးလာတဲ့အခါ တကယ္မဟုတ္မွန္းသိေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူတန္းေစ့ ေနနိဳင္ေလာက္တဲ့ ဝင္ေငြရွိသူ ခင္ပြန္းနဲ႕ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ တခုခုစားတိုင္း၊ shopping mall ေတြမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တိုင္း၊ ေနထိုင္မေကာင္းလို႔ ေဆးရုံသြားတိုင္း ျမန္မာျပည္က မိသားစု ေဆြမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြကို အျမဲသတိရေနၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ဆိုတာ ေျပာရင္ ယံုၾကမယ္မထင္ပါဘူး။

၂၀၀၆ နဲ႕ ၂၀၀၇ ခုနွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္ကို ၃ ၾကိမ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရမ္းလြမ္းေနခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ ပထမဆံုးအေခါက္ က အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳအေၾကာင္းၾကားမထားခဲ့ဘဲ အိပ္ခန္းထဲမွာပုန္းေနခဲ့ၿပီးမွ ရုံးကျပန္လာတဲ့အေမ အံ့ၾသသြားေအာင္ထြက္လာခဲ့လို႔ ကြ်န္မကိုဖက္ၿပီး အေမ ငိုခဲ့ပါတယ္။ ၃ ရက္လံုးလံုးမနားတမ္း စကားေတြေျပာခဲ့တဲ့ကြ်န္မ ဘန္ေကာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အသံဝင္ေနလို႔ သူ႕ထက္ ကြ်န္မ အေမနဲ႔ ေမာင္နွမေတြကို ပိုခ်စ္ရမလားဆိုၿပီး ခင္ပြန္းသည္ကေတာင္ မနာလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္နဲ႔ တတိယအၾကိမ္ျပန္ေတာ့ ကြ်န္မ အရမ္းစိတ္ထိခိုက္ရပါတယ္။ လူေတြက ပိုပို ဆင္းရဲလာၿပီး ပိုပို ရင့္က်က္မွဳနည္းလာၾကတာကိုေတြ႔ခဲ့ရလို႔ပါပဲ။ အခုထိမေမ့နိဳင္ခဲ့တဲ့ ရင္နင့္စရာ အေတြ႕အၾကံဳေတြထဲက တစ္ခုနွစ္ခုေလာက္ကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တေန႔ ညေန ေနဝင္ရီတေရာ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းမိဘမ်ားအိမ္အနီး စံျပေစ်းနားမွာ မုန္႔ဟင္းခါးအလြန္ၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ လိုက္ရွာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေဘးေျမၾကီးေပၚမွာ ငုတ္တုုတ္ထိုင္ၿပီး ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ေမွးမွိန္ညိွဳးႏြမ္းတဲ႔ မ်က္နွာေလးေတြနဲ႔ ေစ်းသည္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေန႔စားအလုပ္သမားေတြလို႔ထင္ရတဲ့ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္လူတခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ညစာကို ဒီလမ္းေဘးမွာပဲ ေျဖရွင္းေနၾကပံုရပါတယ္။ ဗရာေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္ စတဲ့ အေၾကာ္ေလးေတြနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းက သူတို႔ရဲ႕ ညစာမ်ားလားမသိ။ ေစ်းသည္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗန္းထဲမွာ ၾကာဆံသုပ္ ၂ ပြဲစာေလာက္က ေအးစက္စက္နဲ႕၊ ငရုတ္ဆီနဲ႔ ၾကာဆံ ေရာနယ္ထားတဲ့ ဒီၾကာဆံသုပ္ကို ဘယ္သူကမ်ားစားမွာပါလိမ့္။ ၾကာဆံသုပ္သည္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမင္သလို တေနရာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဒီၾကာဆံသုပ္ကုန္မွ သူအိမ္ျပန္မွာလား။ အိမ္ေရာက္ရင္ ညစာစားဖို႔ သူ႔ကို ေမ်ွာ္ေနတဲ့ သူ႔ မိသားစုက ဘယ္နွစ္ေယာက္လဲ။ ကြ်န္မ မုန္႕ဟင္းခါးမစားျဖစ္ေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ (ျမန္မာျပည္အေနနဲ႕ၾကည့္ရင္) အကီ်ၤအေကာင္းစားဝတ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရၿပီး ရင္ထဲမွာ အလံုးၾကီးတစ္လံုး မ်ိဳထားသလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

တတိယအၾကိမ္ ျပန္ေတာ့ ကြ်န္မ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ စေလျမိဳ႕ေလးကို ခင္ပြန္းသည္နွင့္အတူ အလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခြဲခြာခဲ့တာ ၂၂ နွစ္ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ေပမယ့္ ဒါ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုေနခဲ့တဲ့အိမ္ကေလး၊ ဒါက ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့လမ္း၊ ဒါက ကြ်န္မ တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း၊ ဒါက အေမ အဖြားတို႔ ဥပုသ္ ေစာင့္သြားတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အို …. ျမိဳ႕ခံတစ္ေယာက္မွ လိုက္မပို႔ဘဲ ကြ်န္မ အားလုံုးကို မွတ္မိပါလား။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕မွတ္ဥာဏ္လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္္ကို ခ်ီးမြမ္းမိစဥ္၊ တျပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာ လိွဳက္ကနဲ ဝမ္းနည္းသြားမိပါတယ္။ ဘုရားဘုရား ကြ်န္မ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလို႔မွ မဟုတ္တာဘဲ၊ ဒီ ၂၂ နွစ္အတြင္းမွာ ဘာမွ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မွဳ မရွိခဲ့ဘူးဆိုတဲ့ သက္ေသပါလား။ စေလ ရုပ္စံုေက်ာင္းေရွ႕အေရာက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္အၿပီးမွာ လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ အဖြားအိုတစ္ဦးက “ဘယ္ကလာတာလဲ သမီးရယ္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး စိုစိုေျပေျပနဲဲ႔ ေခ်ာလိုက္တာ” လို႔ လွမ္းစကားေျပာပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က မိန္းမလွေတြၾကားမွာ ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို ေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာတဲ့ အဖြားရဲ႕အဟာရျပည့္ဝပံုမေပၚတဲ့ မ်က္နွာကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မ ဆြံအေနခဲ့မိပါတယ္။ စေလမွ ကြ်န္မ အေဒၚရွိရာ ပြင္ျဖဴၿမိဳ႕ ကို အသြားလမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ေလးလံလွတဲ့ ေတာင္းေတြကို ရြက္ၿပီး ကားေပၚကိုတိုးတက္လာတဲဲ့ ပိန္ပိန္လွီလွီ အဖြားနွစ္ေယာက္ ေနရာလုရင္း စကားမ်ားၾကတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနတဲ့ကားေပၚမွာ သက္ၾကီးရြယ္အိုတို႔ အခ်င္းခ်င္း နိစၥဓူဝ ဘဝအေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာကိုလည္း ေလးလံလွတဲ့ ရင္ဘတ္ၾကီးနဲ႕ ကြ်န္မ နားေထာင္ေနခဲ့မိပါတယ္။

၃ ၾကိမ္ေျမာက္ အလည္သြားျပီးျပန္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ မေရရာတဲ့၊ နိဳင္ငံေပ်ာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳေကာင္း၊ အစားအေသာက္ အဝတ္ နဲ႕ လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြ ေပါမ်ားၿပီး၊ တစ္ကမၻာလံုးနဲ႕ ထိေတြ႕ခြင့္ရေနတဲ့၊ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြနဲ႔ ဘဝတိုးတက္မွဳကို ရွာလိုသမွ်ရနိဳင္တဲ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ၾကီးထဲမွာ ေန ေနရေပမယ့္ ဒါ ကြ်န္မ အိမ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိေနတယ္။ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ အေမ ညီမ ေမာင္ေလး၊ ဆင္းရဲေနတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးျမင့္ေသာ္ျငားလည္း ဘဝတိုးတက္မွဳ ရွာခြင့္မရဘဲ အကန္႔အသတ္နဲ႔ရတဲ့ ဗဟုသုတ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို ေဘာင္ခတ္ထားျခင္းခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာ ရွိေနမယ့္ စံျပေစ်းနားက ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ၊ ကြ်န္မ ၾကားရံုပဲၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ဒါေတြကို ေမ့ျပီး ကြ်န္မ သူမ်ားအိမ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ မေပ်ာ္နိဳင္ပါဘူး။

ပဲျပဳတ္သည္ အသံေလးနဲ႕ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလကိုရွဴၿပီး အိပ္ရာက ထခ်င္ပါတယ္။ မနက္စာအျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ရတဲ့ ေစ်းကေလးကိုသြားၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးစား ခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာန႔ံသင္းတဲ့ ေစ်းေလးထဲက အသီးအရြက္နဲ႔ ဘုရားပန္းေလးေတြ ဝယ္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာခ်င္ပါတယ္။ ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြထဲက ဟင္းေကာင္းေလးတစ္ခြက္ကို အိမ္နီးနားခ်င္း သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေပးခ်င္ပါတယ္။ အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ သြားၿပီး ဥပုသ္သီလ ယူခ်င္ပါတယ္။ ေႏြညေတြမွာ အိမ္ေရွ႕ဒန္းေလးမွာ ထိုင္ျပီး ညဖက္ပြင့္တဲ့ ပန္းေလးေတြအန႔ံကို ရွဴရင္း မိသားစုနဲ႔ စကားေတြေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဗမာစကားေတြ အားပါးတရေျပာျပီး နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာေတြကို အရသာခံျပီး ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ဖံြၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး စည္းကမ္းရွိတဲ့ ရင့္က်က္တဲ့သူေတြေနထိုင္တဲ့ ျမန္မာနိဳင္ငံၾကီးရဲ႕ နိဳင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ဘဝကို ကုန္ဆံုးခ်င္ပါတယ္။ သူမ်ားနိဳင္ငံမွာ လူေနမွဳအဆင့္ ဘယ္လိုပဲ ေကာင္းေကာင္း သူတို႔ စကားသံေတြကို ၾကားရရင္ ဝမ္းနည္းသလိုခံစားရပါတယ္။ သူတို႔က ဗမာဆိုၿပီး ၾကည့္တဲ့ အခါတိုင္း အားငယ္မွဳနဲ႕ နိမ့္က်မွဳကို ခံစားရပါတယ္။ကြ်န္မကို ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့နိဳင္ငံမွာ နိဳင္ငံသားအျဖစ္ေနခြင့္ေပးမယ္ တသက္လံုးေနပါဆိုရင္ေတာင္ ကြ်န္မ မေနနိဳင္ပါ။ မေနခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ဘာမွ လုပ္ခြင့္မရတဲ့၊ လုပ္သမ်ွ ခံရမယ့္ဘဝမ်ိဳးနဲ႔လည္း ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္မတို႔ဟာ နိဳင္ငံေပ်ာက္သြားတဲ့လူမ်ိဳးေတြပါ။ တစ္ဘဝလံုးေတာ့ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ မေနခ်င္ပါ။ လံုးဝ မေနခ်င္ပါဘူး။ ငါတို႔ ဒီလိုပဲေနရေတာ့မွာလား၊ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္း အေျဖရွာေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ မခံစားဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္ထဲက လူေတြက ယံုၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။

Perfect Hostage ဆိုတဲ့ကမၻာေက်ာ္စာအုပ္ကို ၂၀၀၈ ခုနွစ္အစပိုင္းေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ကြ်န္မ ဖတ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္းနဲ႔ တကယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္းတို႔ဟာ ကၾကီးနဲ႔ ယပက္လက္ လို ကြာျခားခဲ့ပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိသူ အနစ္နာခံခ်စ္ခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းသည္၊ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကင္နာမွဳကို လိုအပ္ေနေသးတဲ့ လူလားမေျမာက္ေသးသူ သား၂ေယာက္ တို႔ကို ထားခဲ့ၿပီး ကယ္သူမဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ပံုအပ္ထားၿပီး စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္လွသူ၊ တစ္ကမၻာလံုးက အံံ့ၾသခ်ီးက်ဴးရသူ အန္တီေဒၚစုဘဝကို ေလးစားဂုဏ္ယူမိခဲ့တာကို စာဖဲြ႕လိုေတာင္ ကြ်န္မ ေရးမျပတတ္ပါဘူး။

ကြ်န္မရဲ႕အေျဖမရွိတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို အန္တီစုဘဝ၊ လုပ္ရပ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္တို႔က ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ေရးေရးေလးသိလာခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ေလ်ွာက္တာ ျငင္းပယ္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မ နိဳင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခုခုမွာ ေက်ာင္းတက္ရဖို႔ အတြက္ Internet ထဲမွာေရာ ထိုင္းနိဳင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာပါ ရွာေဖြစံုစမ္းခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းလစာနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးေက်ာင္းတက္ဖို႔ မတတ္နိဳင္တဲ့အတြက္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတဲ့ ထိုင္းနိဳင္ငံက ေက်ာင္းေတြကိုေမးၾကည့္တဲ့အခါ ျမန္မာလုူမ်ိဳး အစိုးရဝန္ထမ္းကိုပဲ Scholarship ေပးပါတယ္တဲ့။ IMF (International Monetary Fund) ကို စာေရးေမးေတာ့လည္း Scholar ဟာ မိခင္နိဳင္ငံအတြင္းမွာ ေနထိုင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ရပါမယ္တဲ့။ World Bank Scholarship ကလည္း အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳ ၂ နွစ္ရွိသူကိုသာ ေပးပါတယ္တဲ့။ သူတို႔႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ေကာင္းေပမယ့္ ကြ်န္မလိုလူအတြက္ကေတာ့ အားပ်က္စရာပါ။ MIEGA (Myanmar Institute of Economic Graduates Association) က Bachelor ဘြဲ႕အတြက္ အီကိုမွာ ပထမ ရလို႔ ေပးခဲ့တဲ့ ဆုလက္မွတ္ေလးနဲ႔ Master တုန္းကလည္း အတန္းထဲမွာ အျမင့္ဆံုးအမွတ္ကိုရခဲ့တဲ့ဲ အမွတ္စာရင္းေလးကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း နိဳင္ငံျခားမွာ ဘယ္သူကမွ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရတဲ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ဘယ္လို ေျဖသိမ့္ရမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။

ျမန္မာျပည္အလည္ျပန္ခဲ့စဥ္က စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွ ေလးစားအားက်ခဲ့ရတဲ့ အခ်စ္ဆံုး ဆရာမကို သြားကန္ေတာ့ခဲ့စဥ္ “ဂ်ပန္က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို Scholarship ေတြေပးတာ တျခားနိဳင္ငံေတြနဲ႕ မတူဘူး၊ ၾကည္စင္ ေလ်ွာက္ၾကည့္ပါလား” ဆိုတဲ့ အၾကံေပးခ်က္ကို သတိရၿပီး Internet ထဲမွာ ထပ္ရွာၾကည့္တဲ့အခါ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ IUJ (International University of Japan) ကို ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ပိုၿပီး ကံေကာင္းတာက IMF နဲ႔ World Bank Scholarship ေတြကို ေဘာင္မဝင္တဲ့ ကြ်န္မလို လူအတြက္ Scholarship ေပးမယ့္ ပုဂၢလိက အဖြဲ႔အစည္းအနည္းငယ္ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ရွိေနခဲ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရၿပီဆိုတဲ့ Email IUJ က ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ကြ်န္မ မွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ ဆိုတဲ႔ ေဆးစစ္ခ်က္ကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ KMMF (Konosuke Matsushita Memorial Foundation) က ကြ်န္မ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ Full Scholarship ေပးမယ္ဆိုတဲ့စာကို IUJ ကတဆင့္ အေၾကာင္းၾကားလာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၂ နွစ္လံုးလံုး ကေလး ရဖို႔ အလြန္ခက္ခဲ ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ၊ “အခုက်မွ ဘာေၾကာင့္ လာရသလဲ ကေလးရယ္” ဆိုျပီး မျမင္ရေသးတဲ့ကေလးကိုေရာ ၾကိဳမျမင္ရတဲ့ ကိုယ့္ကုသိုလ္ကံကိုပါ စိတ္တိုခဲ့မိပါတယ္။ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး ကြ်န္မရဲ႕ အေျခအေနမွန္ကို IUJ ကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္မ ေမြးမယ့္ရက္နဲ႕ အရမ္းခက္ခဲတဲ့ IUJ ရဲ႕ ပထမဆံုး term နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတဲ့အတြက္ ေနာက္နွစ္မွ အစကေန ျပန္ေလ်ွာက္ပါတဲ့၊ စဥ္းစားပါမည္လို႔ IUJ နဲ႕ KMMF က အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။

စာေတြဖတ္ရင္း စာေတြေရးရင္း သမီးေလးေမြးလာမယ့္အခ်ိန္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီးေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္နွစ္မွာ ေက်ာင္းထပ္ေလ်ွာက္သင့္မသင့္၊ ရခဲ့ရင္ သြားဖို႔သင့္မသင့္ ေတြကို အခါခါ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ ဘာအေျဖမွ မယ္မယ္ရရ မရခဲ့ပါဘူး။ ၂၀၀၈ နိဳဝင္ဘာလမွာ သမီးေလးကို ေမြးခဲ့ၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေလ်ွာက္ဖို႔ အခိ်န္က ေရာက္လာခဲ့ၿပန္ပါတယ္။ Essay နဲ႔ Research Plan ေတြကို ျပန္ျပင္ေရးရင္း ကေလးတဖက္နဲ႔ ကြ်န္မကို ေရြးဖို႔က ၅၀% ေတာင္မရွိပါဘူး ဆိုတဲ့စိတ္က စိန္ေခၚခံရတဲ့ ခ်န္ပီယံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ အေၾကာင္းကို သိတဲ့သူ အားလံုးလိုလို္က မသြားဖို႔ ေစတနာနဲ႔တားၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း မသြားေစခ်င္ဘူးလို႔ သူ႔ စိတ္ရင္းကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေခါင္းမာတဲ့ကြ်န္မ တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္ျပီးရင္ သူဘာမွ မတတ္နိဳင္ဘူးဆိုတဲ့ မ်က္နွာမ်ိဳးနဲ႔ စိတ္လက္မေကာင္းစြာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္မာေစခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးကို ေျပာျပပါရေစ။ ၃ နွစ္ေက်ာ္အရြယ္ သူ႔သမီးေလးကို ျမန္မာျပည္က ေယာကၡမနဲ႔ ထားခဲ့ၿပီး ဘန္ေကာက္မွာ သူေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ သူ႔ကို ကမၻာတစ္ခုလိုထင္မွတ္ေနတဲ့အရြယ္ သမီးေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ခံစားခဲ့ရပါတယ္တဲ့၊ ညဖက္ၾကီး စာရြက္ထဲမွာ ဝလံုးေတြ ထေရးေနလို႔ အဖြားကေမးတဲ့အခါ “ေမေမ့ကို လြမ္းလို႔ လြမ္းစာေတြေရးေနတာပါ” လို႔ ဆိုပါတယ္တဲ့။ “ညီမသြားမယ္ဆိုရင္ အခုေနသြားပါ၊ ကေလးက ဘာမွ သိပ္ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ညီမ တစ္ေယာက္ပဲခံစားရမယ္၊ ကေလးၾကီးေလ သြားဖို႔ မသင့္ေလပါပဲ” လို႔ မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး သူ႔ အေတြ႔အၾကံဳ ကို မ်ွေဝခဲ့ပါတယ္။

IUJ နဲ႕ KMMF က ကြ်န္မကို ဒုတိယ အၾကိမ္လက္ခံေၾကာင္း စာရရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သြားခါနီး ၂ ပတ္အလို သမီးေလးကို နိဳ႕ျဖတ္ေတာ့ တညလံုး သမီးေလးငိုခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၄နာရီ သမီးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ ထမ္းခ်ီထားေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မခင္ပြန္းကို သြားခါနီးအထိ ဘာစကားမွ အေထြအထူး မေျပာျဖစ္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မမွာ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ပါတယ္။ သမီးေလး ဆယ္လျပည့္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ IUJ ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ ခဏလာေနေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ အေမနဲ႔ ညီမတို႔ ေျပာျပခ်က္အရ သမီးေလးဟာ ကြ်န္မကို ရွာသလို မ်က္နွာနဲ႔ ၃ ရက္ေလာက္ မွိဳင္ေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။

တညလံုးေလယာဥ္စီးၿပီး မနက္မွာ ဂ်ပန္ေျမကို ေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ေျမာက္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ IUJ ကို ေရာက္ဖို႔ ရထား ၂ ဆင့္ စီးရပါေသးတယ္။ ေျမပံုလမ္းညႊန္အတိုင္း စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ သြားခဲ့တာ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွ IUJ ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး သတိထားမိတာကေတာ့ အမွိဳက္တစ္စမွ မရွိတဲ့ ဂ်ပန္နိဳင္ငံၾကီးရဲ႕ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မွဳပါပဲ။ လူေနရပ္ကြက္ေတြ အျပင္ ရထားလမ္းတေလ်ွာက္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေတာေတာင္ေတြပါ အားလံုး သန္႔ရွင္းသာယာ လွပသပ္ရပ္ ေနၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကြာဟမွဳေတြ ေရးမကုန္ေအာင္ မ်ားျပားတဲ့ ၾကားထဲက ရင္ကို လွဳပ္ခပ္ခဲ့တဲ့ GSO (Graduate Student Organization) ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ GSO ဆိုတာက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕ အေရးအရာတို႔ကို ေဆာင္ရြက္နိဳင္ဖို႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အသင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မဲေပးစနစ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားထဲမွပဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီး မဲဆြယ္ခြင့္ကိုလည္း ေပးအပ္ထားပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပဲြကို TV ကပဲၾကည့္ခဲ့ဖူးသူ ကြ်န္မဟာ အင္ဒိုနီးရွားနိဳင္ငံသူ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ စင္ျမင့္ေပၚတက္ၿပီး “ကြ်န္မကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ပါက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႔ အက်ိဳးကို ဘယ္လိုသယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ေပးမယ္”ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔ လက္ကေလးကို ေထာင္ၿပီး အားမာန္အျပည့္ ယံုၾကည္မွဳအျပည့္နဲ႔ ေျပာဆိုစည္းရုံးေနပံုကို အံ့ၾသတၾကီးေငးၾကည့္ေနခဲ့မိပါတယ္။ သူ႔လိုလုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့သူကိုေတာင္ မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ မျမင္ဖူးသူ ကြ်န္မဟာ “ေၾသာ္ သူတို႔ ပညာေရးက နိဳင္ငံေရးကိုပါ နားလည္ေအာင္ တခါတည္းသင္ေပးသြားတာပါလား” ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။

ပထမ term တစ္ခုလံုး သမီးေလးကို ေမ့နိဳင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းကို သမီးေလးပံုေတြ ပို႔ေပးဖို႔ ခဏခဏ ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ ဓာတ္ပံုေတြကို ကြ်န္မ ၾကာၾကာ မၾကည့္ရဲခဲ့ပါဘူး။ ငိုမိမွာ စိုးလို႔ပါ။ ကေလးက်န္ခဲ့တဲ့ အေမေတြ တရႊဲရႊဲ ငိုေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေတာင့္ခံထားနိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ မိသားစုကို ထားခဲ့ၿပီး အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝနဲ႔ ေနေနရတဲ့ အန္တီစု ဘဝနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကြ်န္မတို႔ ဘဝေတြက အပံုၾကီး ေကာင္းပါေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေန႔တိုင္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္ကို အတုယူခဲ့ေပမယ့္ သူရဲေကာင္းမဟုတ္ခဲ့သူ ကြ်န္မ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေတြးေတာင္မၾကည့္မိခဲ့ပါဘူး။

ကြ်န္မကို ပညာသင္ေထာက္ပံ့မွဳေပးတဲ့ KMMF က၊ ပထမ term အၿပီးမွာ Seminar Trip ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္အရ ကြ်န္မတို႔ scholar ၈ ေယာက္ကို ဂ်ပန္နိဳင္ငံရဲ႕ တိုက်ိဳ၊ က်ိဳတို၊ နဲ႔ အိုဆာကာ ၿမိဳ႕ေတြက အထင္ကရေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ လူၾကီး ၂ ေယာက္က ကြ်န္မတို႔ သြားေလရာမွာ ရုိးရုိးၿမိဳ႕ခံလူေတြအလား တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး အေဖ ဦးေလးေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ က ႏွယ္နွယ္ရရလူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ Panasonic (ယခင္ Matsushita) ကုမၸဏီရဲ႕ ေဒသဆိုင္ရာ မန္ေနဂ်ာမ်ားအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ကမၻာ့ေဒသ အသီးသီးမွာ စြမ္းစြမ္းတမံ စီးပြားေရးလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ ပင္စင္ယူအၿပီး KMMF မွာ ဆက္ၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကသူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက်ိဳမွာ ပထမဦးဆံုး လုပ္တဲ့ ညစာစားပြဲမွာ ေနာက္တခါ သြားမယ့္ ခရီးစဥ္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း တာကဂိစန္ ဆိုသူက သမိုင္းဝင္က်ိဳတို (Kyoto) ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ တိုက်ိဳ (Tokyo) ၿမိဳ႕ထက္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ားစိတ္ကို ပို ဆြဲေဆာင္နိဳင္ေၾကာင္း၊ အိုဆာကာၿမိဳ႕ကလည္း စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ရွိတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ နာမည္ရေၾကာင္းရွင္းျပေနတုန္း “စိတ္ဓာတ္ျပင္းတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုတာ မင္းလိုေပါ့” လို႔ ကြ်န္မ မ်က္နွာကို တည့္တည့္ၾကည့္္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မကိုသိတဲ့ ဘယ္လူမ်ိဳးကမွ အခုလို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို မခံရဖူးတဲ့ကြ်န္မ၊ ငါဟာ အလြန္ စိတ္ဓာတ္မာၿပီး ထက္ျမက္တဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေယာင္လိုေတာင္မေတြးဖူးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ၊ မင္သက္ၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာနိဳင္ခဲ့ပါဘူး။

အိုဆာကာျမိဳ႕ကို ကြ်န္မတို႔ ေရာက္တဲ့ ညေနမွာ ကြ်န္မတို႔ တည္းခိုရာ Hotel New Otani နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ Osaka-Jo Hall ထဲမွာ အနဳပညာေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခု က်င္းပေနတာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ပါတယ္။ လွပတဲ့ အိုဆာကာၿမိဳ႕ ရဲ႕ ညေနခင္းဟာ ကြင္းထဲကေန စည္းကမ္းတက် ထြက္လာတဲ႔ သပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းစြာ ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ဂ်ပန္နိဳင္ငံသူ နိဳင္ငံသား ၾကီးငယ္တို႔ရဲ႕ က်န္းမာသန္စြမ္းထက္ျမက္တဲ့ မ်က္နွာမ်ားေၾကာင့္ ပိုလို႔ လင္းလက္ေတာက္ပေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ တစုတစည္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ေငးၾကည့္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ဆိုသလို ျမန္မာျပည္ စံျပေစ်းနားက ျမင္ကြင္း၊ ကြ်န္မ ေမြးရပ္ေျမ စေလျမိဳ႕က အဖြားအို၊ ပြင့္ျဖဴအသြား ကားေပၚက သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားမွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေနအရြယ္ စားပြဲထိုးကေလးေတြ၊ နဲ႔ ဂ်ပန္ကို training အတြက္ ၁လ သြားေနခဲ့ဖူးၿပီးျပန္အလာ ေနာက္ဘဝ ဂ်ပန္မွာပဲ လူျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀နွစ္က ကြ်န္မအေဖမ်က္နွာ တို႔ကို ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲကလို တပိုင္းစီတပိုင္းစီ ျမင္လာျပီး မ်က္ရည္ေတြက တားမရေအာင္ စီးက်လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မေဘးမွာ အတူတူလမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္မေလးက “ၾကည္စင္ဘာျဖစ္တာလဲ နင့္ သမီးေလးကို သတိရလို႔လားဟင္” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကို မေျဖနိဳင္ေတာ့ဘဲ ဟိုတယ္အခန္းထဲကို ေျပးဝင္ခဲ့ျပီး ရွိဳက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးခဲ႔မိပါတယ္။

Strong ျဖစ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ ထြက္တဲ့ ဒီအိုဆာကာျမိဳ႕ၾကီးက Strong ျဖစ္တယ္လို႔ scholar အတူရတဲ့ နိဳင္ငံျခားသားေတြက ထုတ္ေျပာျခင္းကို ခံခဲ့ရတဲ့ကြ်န္မကို ဘာေၾကာင့္ အခုလို ထိန္းခ်ဳပ္မွဳကင္းမဲ့စြာ ငိုေၾကြးေစခဲ့ရတာလဲ။ ကြ်န္မ မသိပါ။ ျမန္မာျပည္ၾကီးရဲ႕ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ နွိဳင္းယွဥ္သိျမင္လိုက္ရလို႔လား၊ ဂ်ပန္နိဳင္ငံသားေတြလို လူေနမွဳအဆင့္ျမင့္မားတဲ့ ဘဝမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ကလူေတြကို ျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ေပးနိဳင္တဲ့ စြမ္းအင္ ဘာမွမရွိတဲ့သူျဖစ္ေနလို႔လား၊ အေဖသြားခဲ့တဲ့ေနရာေတြကို သမီးေရာက္ေနျပီဆိုတာကို ေျပာျပနိဳင္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့၊ ၁၀လပဲရွိေသးတဲ့ သမီးေလးကို ရက္ရက္စက္စက္ထားခဲ့ျပီး သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သင္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ အျပစ္ရွိသလိုခံစားမွဳေတြ တေပြ႔တပိုက္နဲ႔ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ဝမ္းနည္းမိလို႔လား၊ ကြ်န္မ မေဝခဲြတတ္ပါ။ အားလံုးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမ်ားကို ေက်ာခိုင္းၿပီး IUJ မွာေနခဲ့တဲ့ တေလ်ွာက္လံုး စာေတြအသဲအသန္လုပ္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္မကို အခ်ိဳ႕ျမန္မာမ်ားက အထူးတဆန္းနဲ႔ သနားသလိုၾကည့္ၿပီး “လုပ္မေနပါနဲ႔ ၾကည္စင္ရယ္ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ သူတို႔ကို မမွီေတာ့ပါဘူး” လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖို႔ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကြ်န္မ သူတို႔ ကို မမွီပါဘူး၊ မွီေအာင္လုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ လုပ္ေနတာလဲ၊ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္၊ တိက်တဲ့ အေျဖ ကြ်န္မမွာ မရွိပါဘူး။ ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္မဟုတ္ဘူး လို႔ဆိုရင္ ကြ်န္မဘဝနဲ႔ ကြ်န္မစိတ္ကို နားမလည္တဲ့ သူတို႔ ကြ်န္မကို ဟားတိုက္ေလွာင္ရယ္္ၾကမွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

မတ္လမွာ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ သမီးေလးတို႔ ဂ်ပန္ကို အလည္လာခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သမီးေလးက ကြ်န္မကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ တိုက်ိဳကေန IUJ ဆီ သူတို႔သားအဖကို ေခၚအလာ ည ၉နာရီေလာက္မွာ Urasa (IUJ ရွိရာၿမိဳ႕) ရထားဘူတာကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ထားတဲ့ တကၠစီကို ခင္ပြန္းသည္က သူသြားေခၚလိုက္မယ္၊ သားအမိနွစ္ေယာက္ ဒီနားမွာ ခဏေစာင့္ေနဆိုၿပီး ဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ နွင္းထဲကို ေျပးအသြားမွာ “မာမား မာမား လာ လာ” ဆိုၿပီး သူ႔ အေဖကို လက္ကေလးနဲ႔ လွမ္းေခၚၿပီး သမီးေလး ထငိုပါတယ္။ သူ႔ကို ခ်ီထားတဲ့ အေမျဖစ္သူ ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ေၾသာ္ အဲဒါက သမီးအေဖပါ၊ ေမေမက ဒီမွာပါ ကေလးရယ္ လို႔ နားမလည္ေသးတဲ့ ကေလးေလးကို ရွင္းျပေနခဲ့မိပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ သူ ကြ်န္မကို ရင္းနွီးသြားပါတယ္။ သူတို႔ျပန္သြားျပီး တစ္လခဲြေလာက္အခိ်န္အတြင္း တတိယ term ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ပထမနွစ္အၿပီးေက်ာင္း ၃ လ အပိတ္မွာ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ယာကနိဳးခါစ ေဆာ့ေနတဲ့သမီးေလးေရွ႕မွာ ကြ်န္မ သြားရပ္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ ကြ်န္မကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး “မာမား” လို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ အို သူ ကြ်န္မကို မွတ္မိသြားပါၿပီေကာလား။ သူ႔ကို ထိန္းဖို႔ေခၚထားတဲ့သူကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္မ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကြ်န္မ စကားေျပာတာကို လွန္လွန္ၾကည့္တဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက “ဒီလူက သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူ တမ်ိဳးပါလား” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ထြက္ေနတယ္လို႔ ကြ်န္မ ဖတ္မိခဲ့ပါတယ္။ က်န္ေနေသးတဲ့ ေနာက္တစ္နွစ္ကို ေမေမ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ရမလဲ သမီးေလးရယ္။

အေပ်ာ္ေလးေတြ တစ္ပတ္မျပည့္ခင္ သမီးေလးကို ထိန္းဖို႔ နဲ႔ ထမင္းခ်က္ဖို႔ အတြက္ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းအလုပ္ခန္႔ထားတဲ့ မြန္နဲ႔ ကရင္ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာခင္မင္ခဲ့အၿပီးမွာ ကြ်န္မ ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက အနာက ျပန္နာလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ခင္ပြန္းသည္က ေထာက္ပံ့ျခင္းမရွိတဲ့ လူမမယ္သမီးေလး ၂ ေယာက္ကို မိခင္အိုနဲ႔ထားခဲ့တဲ့၊ ၁၀ တန္းအထိ စာသင္ဖူးတဲ႔ မခိုင္ ဆိုတဲ႔ ဥာဏ္ရည္အေတာ္ျမင့္တဲ့ မြန္မေလးဟာ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္လို႔ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တာဝန္မဲ့တဲ့ေယာက္်ား နဲ႔ ကေလး ၂ ေယာက္ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္တဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ တခ်က္တခ်က္ စိတ္နဲ႔လူမကပ္တဲ့ သူ႔အျပဳအမူေတြကို ျမင္ရတဲ၊့ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္မဟုတ္တဲ့ ကြ်န္မ၊ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္တိုရမွန္းမသိ၊ ဘာကို ဝမ္းနည္းမိမွန္း မသိတာ အၾကိ္မ္ၾကိ္မ္ပါပဲ။

ေရးတတ္ဖတ္တတ္ရုံပဲ စာသင္ခဲ့ရတဲ့ မေအး ဆိုတဲ့ ကရင္မေလးက ကြ်န္မ ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို လာလာၾကည့္ၿပီး “မေအးတို႔ ငယ္ငယ္က အဖြားမွာ လယ္ေတြရွိေတာ့ စားစရာမပူခဲ့ရေပမယ့္ ရြာက မေအးခ်မ္းေတာ့ ေက်ာင္းေနခြင့္မရခဲ့ဘူး၊ တခါတေလ ညဖက္ ေဖာက္ေဖာက္ေဖာက္ ရႊီး ဒိုင္း ဆိုတဲ့ အသံေတြၾကားရင္ အိမ္ေအာက္ေျမက်င္းထဲကို ေျပးဝင္ၾကရတယ္၊ ေက်ာင္းသြားရတယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ကို မေအး အသက္ ၂၀ ေလာက္အထိ ခဏခဏမက္ခဲ့တယ္” လို႔ သူ႔ ငယ္ဘဝကို ဖြင့္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဘာမွနားမလည္ေသးတဲ့သမီးေလးဟာ မေအးေျပာျပေနတဲ့ “ေဖာက္ေဖာက္ေဖာက္ ရႊီး ဒိုင္း” ဆိုတဲ့ အသံကို မ်က္လံုးေလးျပဴးၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့ရာမွ လက္ကေလးတို႔ၿပီး ျပန္ေျပာဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ သမီးေလးကို သူထိန္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကရင္ဒံုးယိမ္းဖြင့္ျပလိုက္၊ တီတီေအးတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေျပာျပမယ္ ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ မျငိမ္းခ်မ္းခဲ့တဲ့ ငယ္ဘဝကို ဇာတ္လမ္းလုပ္ၿပီးေျပာျပလိုက္လုပ္တတ္တဲ့ မေအး၊ တေန႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးရတဲ့အခါ ဒီအေၾကာင္းေတြက သူ႔ ကေလးအတြက္ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ေတြ ျဖစ္လာမွာလား။ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနရတဲ့ၾကားထဲ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာပါ စိတ္ဝမ္းေတြ ကြဲေနၾကတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ ကြ်န္မ ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြက ဘယ္ေသာ ဘယ္အခါ ဘယ္ကာလ မွ အေကာင္အထည္ေဖာ္နိဳင္ၾကေတာ့မွာလဲ။ စာအုပ္စာေပေတြနဲ႔ မသင္ခဲ့ရေပမယ့္ ဘဝက သင္ေပးခဲ့လို ျပည္သူတစ္ေယာက္အတြက္နိဳင္ငံေရး ဆိုတာကို ကြ်န္မ အေတာ္အသင့္ နားလည္ခဲ့ၿပီထင္ပါတယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ ဂ်ပန္ျပည္ၾကီးကို ထြက္ခြာလာခဲ့တဲ့ အေခါက္မွာေတာ့ ကြ်န္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငိုခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားၿပီးမိုးအလင္းမွာ ဘီဒိုေတြ ေလ်ွာက္ဖြင့္ၾကည့္ တံခါးၾကားေတြ ေလ်ွာက္ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး သမီးေလး ကြ်န္မကို လိုက္ရွာေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ေမေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ သမီးေလးရယ္၊ သမီးေလး ၾကီးလာရင္ ေမေမ့ကို နားလည္လာမွာပါလို႔ အေဝးကေန တစ္ေယာက္တည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတာင္းပန္ေနခဲ့မိပါတယ္။ သမီးေလးကို ေမ့နိဳင္ဖို႔ နဲ႔ ဘာျဖစ္လာမယ္ ဘာလုပ္နိဳင္မယ္ဆိုတာမသိတဲ့ အနာဂတ္အတြက္ေမ်ွာ္မွန္းၿပီး ဒုတိယနွစ္မွာ ပထမနွစ္ကထက္ မထင္မွတ္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီးလုပ္နိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းနိဳင္ငံက အသိအမွတ္မျပဳလို႔ မေပးခဲ့တဲ့ နိဳင္ငံတကာပညာေရးကို KMMF ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ IUJ မွာ ရသခိုက္ေလး ကြ်န္မ နိဳင္သေလာက္ အစြမ္းကုန္ယူသြားမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္က ကြ်န္မကို ခရီးအဆံုးထိေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။

ဂ်ပန္က ေက်ာင္းအၿပီးမွာ ထိုင္းနိဳင္ငံ Assumption University မွာပဲ အလုပ္ေလ်ွာက္ဖို႔ ခင္ပြန္းသည္က ေျပာလာခဲ့ပါတယ္။ ဟင့္အင္း ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ လို႔ ေျဖၿပီး ကြ်န္မ သူ႔ကို ဂ်ီတိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ေလ်ွာက္လႊာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတင္ေသးဘဲ ျမန္မာျပည္ကို သမီးေလးနဲ႔ ခဏျပန္ခဲ့ျပီး အေမ့ဆီမွာ အေမာသြားေျဖခဲ့ပါေသးတယ္။ လူေတြၾကားထဲသြားတိုင္း ေမေမ သူတို႔ ဗမာစကားေတြေျပာေနၾကတယ္လို႔ သမီးေလး တအံ့တၾသ ဆိုခဲ့လို႔ ကြ်န္မမွာ ငိုရမလို ရီရမလို ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဖြား အေဒၚ နဲ႔ ေႏြးေထြးလွတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မွဳေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တဲ့ သမီးေလးက ေမေမ ဘန္ေကာက္ျပန္ရင္ နွင္းနွင္းေနခဲ့မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေၾသာ္ သမီးေလးေတာင္ ေႏြးေထြးမွဳရွိတဲ့ ျမန္မာနိဳင္ငံၾကီးက မျပန္ခ်င္တာ အသက္ ၂၈ နွစ္အထိ ေနထိုင္ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေမေမဆို ပိုမျပန္ခ်င္တာေပါ့ သမီးေလးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမတို႔မွာ က်န္းမာေရးအရ ပညာေရးအရ အလုပ္အကိုင္အရ လုံျခံဳမွဳျပည့္ဝတဲ့ေနစရာ ျမန္မာျပည္မွာ မရွိေသးပါဘူး၊ သမီးေလး ေနာက္ေတာ့ သိလာပါလိမ့္မယ္ကြယ္။

ေႏြးေထြးမွဳရွိေပမယ့္ လံုျခံဳမွဳအားနည္းတဲ့ ျမန္မာျပည္မွ လံုုျခံဳမွဳပိုရွိေပမယ့္ ေႏြးေထြးမွဳနည္းပါးလွတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ၾကီးကို အျပန္မနက္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေႏြးေထြးလံုျခံဳမွဳအျပည့္ရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္ၾကီးမွာ ေနထိုင္ဖို႔ အျမဲစိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့တဲ့၊ စိတ္ကူးယဥ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သမီးေလးကို ဖက္ထားရင္းမွ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝခရီးကို စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာေနခဲ့မိပါေတာ့တယ္ရွင္။