တကယ္ေတာ့ (၄)ႏွစ္ေလာက္ နယ္မွာေနခဲ့ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း နယ္ကလူတစ္ေယာက္လို ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီေၿပာရင္ မမွားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္က နယ္ကလူေတြကို ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ေရးသားထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အလားတူအေၿခအေနေတြ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္၊ ၿဖတ္လည္းၿဖတ္သန္းေနရတုန္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ကလူငယ္ေတြကိုလည္း ရန္ကုန္ကလူငယ္ေတြနည္းတူ တုိးတက္ေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သာ ဒီေဆာင္းပါးကုိ ေရးသားထားၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ေနေနရေပမဲ့ ပံ့ပုိးခံရမႈအားနည္းတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္။
“ၿပႆနာ ၁ – ပညာေရးအခြင့္အလမ္း နည္းပါးၿခင္း”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႔ အေၿခအေနအရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က Unipolar ၿဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ ရွိရွိသမွ်ေသာအရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရန္ကုန္မွာပဲ စုၿပံဳေနပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အလုပ္အကုိင္အခြင့္အလမ္းေတြ၊ အဆက္အသြယ္ေတြ၊ (လူငယ္ေတြအတြက္ဆုိရင္ေတာ့) ပညာေရးအခြင့္အလမ္းေတြ ပါတာေပါ့။ အဂၤလိပ္စာလို ကြန္ပ်ဴတာလို တကယ့္အေၿခခံသင္တန္းမ်ိဳးေတြေတာင္ တခ်ိဳ႔နယ္ေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ကလူေတြဟာ ေရၾကည္ရာၿမက္ႏုရာသေဘာနဲ႔ ရန္ကုန္တက္လာၿပီး ပညာေတြသင္ၾက၊ စီးပြါးေတြရွာၾကတာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္ၿပီး သတၱိလည္း ရွိတဲ့ လူတစ္စုေပါ့ေလ။
လူတစ္ေယာက္ေအာင္ၿမင္ဖုိ႔အတြက္ သူကုိယ္တုိင္ရဲ႔ အစြမ္းအစ အေရးၾကီးသလို၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ ပံ့ပိုးမႈကလည္း လုိအပ္ပါေသးတယ္။ ဒါ အားကိုးရွာခုိင္းတာ မဟုတ္သလို စိတ္ဓါတ္က်ေအာင္ ေၿပာေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အရွိတရား ၿဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည္႔ပါ၊ စီေရာ္နယ္ဒိုသာ ၿမန္မာၿပည္မွာ လူလာၿဖစ္ခဲ့ရင္ အရည္အခ်င္းဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ လူေကာင္ေလး ပုတက္တက္နဲ႔ ၿဖစ္ေနမွာမို႔ ဒီေန႔လို ကမာၻ႔အေကာင္းဆံုး ဆုိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ေရာက္လာဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။
ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာမွ မပါေပမဲ့ နားလည္လြယ္ေအာင္ ပံုေသနည္းတစ္ခု ခ်ၿပပါ့မယ္
ေအာင္ၿမင္မႈ = ကုိယ္တုိင္ၾကိဳးစားမႈ x ပတ္၀န္းက်င္
သူက (၅)မွတ္ဖုိး ၾကိဳးစားတယ္၊ ကုိယ္လည္း (၅)မွတ္ဖုိး ၾကိဳးစားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမွာ ေမြးဖြါးၾကီးၿပင္းခဲ့ရတဲ့သူက ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း (၅)မွတ္ထပ္ရေတာ့ စုစုေပါင္း သူ႔ရဲ႔ေအာင္ၿမင္မႈဟာ ၂၅မွတ္ ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ပံ့ပုိးမႈအတြက္ (၂)မွတ္ပဲ ရထားတဲ့ ကုိယ္ကေတာ့ (၁၀)မွတ္ပဲ ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား(၅)မွတ္ဖုိးပဲ ၾကိဳးစားလို႔ ကုိယ္လည္း အဲ့ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစားမယ္ လုပ္လုိ႔ မရဘူး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူ ၂၅ မွတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကုိယ္က ၁၀မွတ္နဲ႔ ရပ္သြားရလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔ေခတ္က ရလဒ္ကိုပဲ ၾကည္႔တဲ့ေခတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ ဘယ္ႏွမွတ္ရသလဲ ဆုိတာကုိပဲ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ သူက ဘယ္အသို္င္းအ၀ုိင္းက ၾကီးၿပင္းလို႔ ဆုိတာကို ထည္႔မစဥ္းစားေပးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ကုိယ့္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ တၿခားမရွိပါဘူး။ သူ ၂၅မွတ္ဆိုရင္ ကုိယ္လည္း ၂၅မွတ္ ရရမွာပါပဲ။
စိတ္ပ်က္ေနလို႔လည္း မရသလို၊ ေလာကၾကီးကို စနစ္ကို အစိုးရကုိ အၿပစ္ထုိင္တင္ေနရံုနဲ႔လည္း မၿပီးပါဘူး။ လုပ္စရာနည္းလမ္းက တစ္ခုတည္း ရွိပါတယ္။ ၂မွတ္ဖုိးပဲ ပံ့ပိုးမႈရွိတဲ့ ကုိယ့္အေနနဲ႔ သူ႔ထက္သာေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႔ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ၁၃မွတ္ထိ ဆြဲတင္ၾကရမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ာပံုမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူလုပ္ရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ညီမတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ႔ေရွ႔ေရးအတြက္ စာရင္းအင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းတစ္ခု တက္ခ်င္တာ ဖ်ာပံုမွာက အဲ့လိုသင္တန္းမ်ိဳး မရွိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အပတ္စဥ္ စေနတနဂၤေႏြတုိင္းကို ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းသြားသြားတက္ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့သူက သင္တန္းခ်ိန္၁၂နာရီဆုိ ၁၁နာရီေလာက္မွ စၿပင္ဆင္လို႔ ရေပမဲ့ သူကေတာ့ မနက္အေစာၾကီးကတည္းက ဖ်ာပံုကေန ကားစီးၿပီး ထြက္လာရပါတယ္။ ညေနဆုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ ဒီၿပန္ေရာက္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံလည္း ပိုကုန္တယ္၊ လူလည္း ပိုပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညည္းတြားမေနဘူး၊ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ တက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္မွာလည္း ပိုထူးခၽြန္၊ ပိုေအာင္ၿမင္လာပါတယ္။ ၂မွတ္ဖိုးပဲ ပံ့ပုိးမႈရွိတာကို ညည္းတြားမေနဘဲ ကိုယ့္ၾကိဳးစားမႈကိုသာ မ်ားမ်ားဆြဲတင္ၿပီး အမ်ားနည္းတူ အမွတ္ယူႏုိင္ခဲ့တယ္ ေၿပာရပါမယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ဟာ ႏိႈင္းရေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေခတ္ကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ႏုိင္ငံခ်င္းမွာ သယံဇာတ ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္၀တယ္ ဆုိတာ မယွဥ္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းတုိ႔မွာ ပညာတတ္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ငါတုိ႔မွာ ဘယ္ေလာက္ ရွိတယ္နဲ႔ပဲ တုိင္းၾကတဲ့ေခတ္ ၿဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ဆုိလည္း ဒီလိုပါပဲ။ မိဘဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပံ့ပိုးေပးႏုိင္တယ္ဆုိတာထက္ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားႏုိင္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိတယ္ဆိုတာက ပိုအေရးၾကီးပါတယ္။ မိဘရဲ႔ပံ့ပုိးမႈ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘဲနဲ႔ ကုိယ္ထူးကုိယ္ခၽြန္ ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့သူေတြ အရင္ကေရာ ခုခ်ိန္ထိပါ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ေနာင္လည္း ထြက္ေပၚလာၾကဦးမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိဘခ်မ္းသာတယ္ဆုိၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနလို႔ မရသလို၊ မခ်မ္းသာတဲ့မိဘဆီမွာ ေမြးခဲ့ရလုိ႔လည္း စိတ္အားငယ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္ၾကိဳးစားႏုိင္ဖုိ႔သာ အေရးၾကီးပါတယ္။
အခြင့္အလမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ကို အရင္နဲ႔မတူဘဲ လြယ္လြယ္ကူကူ အသံုးၿပဳလုိ႔ ရလာပါၿပီ၊ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေဖ့စ္ဘြတ္နဲ႔ပဲ၊ COC တိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို မကုန္ဆံုးေနေစခ်င္ဘူး။ Web based learning မ်ားမ်ား လုပ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဘီလ္ဂိတ္စ္၊ မာ့ခ္ဇူကာဘတ္၊ စတိဗ္ေဂ်ာ့စ္၊ သူတုိ႔ေတြ ဘြဲ႔မရေပမဲ့ ေအာင္ၿမင္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို လူငယ္ေတြ သိပ္ေၿပာၾကပါတယ္။ အတုယူမလြဲၾကေစခ်င္ဘူး။ သူတို႔ဟာ Formal education မွာ ဘြဲ႔မရၾကတာ မွန္ေပမဲ့ Non formal education မွာ အၾကီးအက်ယ္ ေလ့လာၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ဒီလိုကမာၻေက်ာ္အဆင့္ကို ေရာက္လာတာပါ။ ဘြဲ႔မရတာကို အတုမယူပါနဲ႔။ ပညာကုိ ကိုယ္တုိင္ရွာခဲ့ၾကတာကိုသာ အတုယူၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ အရုိးစြဲေနတဲ့ “သူမ်ားသင္ေပးမွ သင္တန္းတက္ေတာ့မွ ငါ ဒါေတြ သိေတာ့ တတ္ေတာ့မွာ” ဆုိတဲ့ စိတ္ကုိ ဒီေန႔ကစ ေဖ်ာက္လိုက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
လူငယ္ေတြ ေအာင္ၿမင္ဖုိ႔ တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ဆုိရင္ Rich environment တစ္ခု လိုပါတယ္။ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပညာေရးကို အားေပးတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္း ရွိေနဖုိ႔ လိုတယ္၊ ေနာက္ စာအုပ္ေတြ၊ နည္းပညာေတြ ဒါေတြပါတာေပါ့။ တခ်ိဳ႔လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ဒါေတြက အဆင္သင့္ရွိေနတယ္၊ ေၿပာရရင္ ပညာက သူတုိ႔ဆီကုိ လာပါတယ္။ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္ရံုပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႔အတြက္ေတာ့ ပညာက သူတို႔ဆီ မလာပါဘူး။ အဲဒါကို နင္မွငါ့ဆီမလာတာ ငါလည္း မလာဘူးဆုိၿပီး ရည္းစားစိတ္ေကာက္သလို ေကာက္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ရည္းစားနဲ႔ၿပတ္သြားတာ ကိစၥမရွိေပမဲ့ ပညာမတတ္ရင္ေတာ့ ဒီေခတ္မွာ ေနာက္ေကာက္က်က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကို သိ္ေစခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္နံပါတ္ (၁)ကေတာ့
ကုိယ္ရေနတဲ့၀င္ေငြရဲ႔ အနည္းဆံုး(၁၀)ရာခုိင္ႏႈန္းကို ဖယ္ထားၿပီး ပညာေရးမွာ ရင္းႏွီးၿမွပ္ႏွံပါ။ သင္တန္းတက္တာ၊ Seminar ေတြ ေဟာေၿပာပြဲေတြ လိုက္တက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ကုိ၀င္ေငြနည္းပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ ၀ယ္ဖတ္ပါ။ တတ္ႏုိင္သူေတြ ေပ်ာ္ေနပါးေနၾကတာ၊ သံုးေနစြဲေနၾကတာကို လိုက္အားမက်ပါနဲ႔။ အားလံုးဟာ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ုကိုယ္ပါ။ ကုိယ့္ကိုေပးလာတဲ့ ပုစာၦကိုသာ ေၿဖဆုိၾကရမွာပါ။
ပညာက ကုိယ့္ဆီ မလာရင္လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ကုိယ္က ပညာဆီ သြားၾကရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။
Ref: ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေၿပာလိုက္ဘူး – ဂ်ဴး
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။