အယူအဆ၊အစြဲကိုေျပာင္းလဲပါ။

 ဗန္းေမာ္သိန္းေဖရဲ႕မွ်ေဝလိုေသာအေတြးမ်ား

 

အယူအဆ၊အစြဲကိုေျပာင္းလဲပါ။

လူေတြဟာ ငယ္စဥ္ကတဲက မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ အၿမဲၾကားေနရတဲ့ သြန္သင္ဆံုးမမႈတခုကေတာ့ “သားေလး စာေကာင္းေကာင္းႀကိဳးစားေနာ္။ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး ဘြဲ႕တခုရေအာင္လုပ္၊ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ လစာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထိုင္စားလို႔ရၿပီ”တဲ့။ ငယ္စဥ္ကတဲက အဲဒီစကားကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားေနခဲ့ရတဲ့ကေလးဟာ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ႀကီးလာရင္ လခစားအလုပ္ပဲလုပ္ဖို႔ အစြဲတခုျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒီအစြဲကေန ေဖါက္ထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ဆိုတာကို မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ မစြန္႔စားရဲေတာ့ဘူး။

လူေတြမွာ ေနာက္ထပ္အစြဲတခုရွိေသးတယ္။ ငယ္စဥ္က သံုးခဲ့တဲ့တယ္လီဖံုးနဲ႔မိုဘိုင္းဖံုးေတြဟာ နံပါတ္၊ဂဏန္း႐ိုက္ထားတဲ့ Keypad ေတြနဲ႔ပါ။ Appleကုမၸဏီက ထုတ္လိုက္တဲ့ iPhone ထြက္လာေတာ့ လူေတြက ဘယ္လိုဟာႀကီးလဲ။ Keypad လဲမပါေတာ့ ဘယ္လိုသံုးရမွန္းမသိဘူး။ ဘယ္သူက ဝယ္မွာလဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေဟာ အခုေတာ့ အဲဒီ Keypad ပါတဲ့ မိုဘိုင္းဖံုးမ်ိဳး ျမင္ေတြ႕ၾကရေသးလား။ သေဘာေျပာခ်င္တာက လူေတြဟာ တသက္လံုးျမင္ေတြ႕ခဲ့တာေတြကေန ခြဲထြက္လာတာမ်ိဳးကိုလြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ အစြဲကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အစဲြ၊အျမင္၊အယူအဆကို အဂၤလိပ္လို Mindset လို႔ေခၚပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူေတြကေတာ့ အဲဒီလို အစြဲမိ်ဳးကေန ခြဲထြက္ၿပီး ရႈျမင္ပံုကို ေျပာင္းလဲတတ္ၾကတယ္။ အမ်ားတကာ ျမင္ေတြ႕ေနၾကတာထက္ပိုၿပီး ထူးထူးျခားျခားျမင္တတ္ၾကတယ္။ အမ်ားလူတကာလုပ္တာေတြနဲ႔ မတူတာေတြ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ လူေတြက ထူးရင္ထူး၊ မထူးရင္ အ႐ူးလို႔ သမုတ္တာခံၾကရတယ္။

ရႈးဖိနပ္ေရာင္းတဲ့ကုမၸဏီတခုဟာ သူတို႔ရဲ႕ရႈးဖိနပ္ေတြကို ေၾကာ္ျငာဖို႔ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ကို ကြ်န္းတကြ်န္းဆီကို ေစလႊတ္လိုက္တယ္။ တပါတ္ၾကာေတာ့ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ဟာ ကုမၸဏီကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူက ကြ်န္းေပၚမွာ ရႈးဖိနပ္ေရာင္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီကြ်န္းေပၚကလူေတြဟာ ဖိနပ္လံုးဝမစီးၾကဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကုမၸဏီက ေနာက္အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ကို အဲဒီကြ်န္းကိုပဲ ထပ္ေစလႊတ္ျပန္တယ္။ အဲဒီ ကိုယ္စားလွယ္လဲ တပါတ္အၾကာျပန္ေရာက္လာၿပီး ကုမၸဏီကို အခုလိုျပန္ေျပာျပတယ္။ ကြ်န္းတကြ်န္းလံုးက လူေတြဟာ ဖိနပ္မစီးၾကလို႔ သူတို႔ကိုဖိနပ္စီးတတ္ေအာင္သင္ေပးလိုက္ရင္ တကြ်န္းလံုးဖိနပ္ဝယ္စီးၾကမွာမို႔ ဖိနပ္ေစ်းကြက္အႀကီးႀကီး ေတြ႕ေနရၿပီတဲ့။ ပထမအေရာင္းကိုယ္စားလွယ္က လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိၾကတဲ့အျမင္၊အစြဲမ်ိဳးပါ။ ဒုတိယလူကေတာ့ သူမ်ားေတြျမင္တာမိ်ဳးကေန ခြဲထြက္ျမင္တတ္သူပါ။

တကယ္လို႔သာ လူေတြရဲ႕ေရွး႐ိုးစြဲအေတြးျဖစ္တဲ့ ကမ႓ာႀကီးကေန မိုင္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကြာအေဝးမွာရွိတဲ့လကမ႓ာကို ဘယ္လိုမွ မေရာက္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အစြဲ၊အယူအဆကေန ေဖါက္ထြက္စဥ္းစားႏိုင္တဲ့လူေတြ၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြမေပၚခဲ့ရင္ ယေန႔အထိ လကမ႓ာကို ေရာက္ၾကအံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ လကမ႓ာကိုသာမက တျခားၿဂိဳဟ္ေတြကိုပါ သြားေရာက္စူးစမ္းေလ့လာမႈေတြ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ထိုနည္းတူ အဲဒီလို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အစြဲ၊ အယူအဆေတြကိုသာ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားၾကမယ္ဆိုရင္ ယေန႔လူေတြဟာ ျမင္းလွည္း၊ ႏြားလွည္း၊ ရြက္သေဘၤာေတြနဲ႔ပဲ ခရီသြားေနၾကရၿပီး ခရီးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္ေနအံုးမွာပါ။ အစြဲေဟာင္းေတြကေန ခြဲထြက္လုပ္ရဲသူေတြေၾကာင့္သာ ယေန႔ေခတ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကား၊ မီးရထား၊ သေဘၤာနဲ႔ ဂ်က္ေလယဥ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သက္သာစြာနဲ႔ ခရီးသြားလာႏိုင္ၾကၿပီေလ။

အေစာပိုင္းက စကားကိုျပန္ဆက္ရေအာင္။ ေက်ာင္းတက္၊ ၁၀တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႕ရ၊ လခစားလုပ္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားေနခဲ့တဲ့ကေလးဟာ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ မစြန္႔စားရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တသက္လံုး မေလာက္မင လစာေလးနဲ႔ မိသားစုစားေသာက္ေနၾကရၿပီး အသက္ႀကီးလို႔ ပင္စင္ယူလိုက္ေတာ့ မျဖစ္စေလာက္ပင္စင္လစာေလးနဲ႔ပဲ ဘဝကို နိဂံုးခ်ဳပ္သြားရတယ္။ လူျဖစ္လာၿပီး တသက္လံုးသူမ်ားအခိုင္းခံဘဝနဲ႔ပဲ ေနသြားရတာ ဝမ္းနဲစရာမေကာင္းေပဘူးလား။

ကဲ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်င္လို႔ လူအမ်ားေတြးသလို သမ႐ိုးက်မေတြးပဲ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္ေတြရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ေမးခ်င္ေနမွာပါ။ အဓိက တခြန္းထဲနဲ႔ေျဖရရင္ “စာဖတ္ပါ”။ ဒါပဲ။ ဘယ္လိုစာမ်ိဳးဖတ္ရမွာလဲ။ စာေပါင္းစံု ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ ပံုျပင္၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ မဂၢဇင္း၊ စာေစာင္နဲ႔ အထၳဳပၸတိအကုန္ဖတ္လို႔ရတယ္။ စာဖတ္တာနဲ႔ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ အထြန္႔တက္ေမးခ်င္ပါလိ္မ့္မယ္။ အရမ္းကို ဆိုင္ပါတယ္။ စာအုပ္ေပါင္းစံုကေန စာေရးသူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို သိရတဲ့အခါ စာဖတ္သူမွာ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆအသစ္ေတြသိလာတယ္။ ဒါ့အျပင္ မိမိတသက္လံုးစိတ္ထဲမွာရွိေနခဲ့တဲ့ အစြဲ၊ အယူအဆ၊ အျမင္ေတြ တခ်ိဳ႕ဟာ မွားေနမွန္းသိလာပါလိမ့္မယ္။ တတ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာလိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္ခ်ည္းပဲမဟုတ္ပဲ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြလဲဖတ္ပါ။ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို အထင္ႀကီးလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ ကမ႓ာကို ထိုးေဖါက္ႏိုင္မဲ့အေတြးအေခၚ၊ အျမင္အသစ္အဆန္းေတြရေအာင္လို႔ပါ။

အာရွမွာ အခ်မ္းသာဆံုးသူေ႒းႀကီး လီကာရွင္းဟာ ငယ္စဥ္က ပလတ္စတစ္စက္ရံုတခုမွာ တေန႔ကို ၁၆နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူ႔အေမနဲ႔ေမာင္ႏွမေတြကို ရွာေကြ်းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအလုပ္က ရတဲ့လုပ္ခေလးေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကိုစုထားတယ္။ ပိုက္ဆံအေတာ္စုမိေတာ့ ပလတ္စတစ္စက္ရံုေလးတခု ေထာင္လိုက္တယ္။ စက္ရံုေလးကေန ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္တဲ့ အ႐ုပ္၊ ျခင္းေတာင္း၊ ဘူးေလးေတြ ထုတ္တယ္။ ရတဲ့အျမတ္က မိသားစုစားေလာက္ရံုပါပဲ။

လီကာရွင္းဟာ စာအလြန္ဖတ္သူတေယာက္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ကတဲက စာအုပ္မ်ိဳးစံု၊ စာေစာင္၊မဂၢဇင္းမိ်ဳးစံုကို ဖတ္တယ္။ တေန႔မွာ ႏိုင္ငံတကာကစီးပြားေရးအေၾကာင္းေတြေရးတဲ့ မဂၢဇင္းတေစာင္ရဲ႕ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေဆာင္းပါးမွာ အခု အီတလီႏိုင္ငံက အိမ္ေတြမွာ ပလတ္စတစ္ပန္းေတြနဲ႔ အိမ္ခန္းကို အလွဆင္တာေတြ ေခတ္စားေနတယ္တဲ့။ လီကာရွင္းဟာ အဲဒီသတင္းကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔စက္ရံုက ထုတ္ေနက်အ႐ုပ္၊ ျခင္းေတာင္း၊ ဘူးေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး ပလတ္စတစ္ပန္းမိ်ဳးစံု ထုတ္ၿပီး အီတလီႏိုင္ငံကို ပို႔တယ္။ အဲဒီလုပ္ငန္းကေန အျမတ္အစြန္းအမ်ားႀကီး ရလိုက္တယ္။ စာဖတ္ေတာ့ အေတြးသစ္ အၾကံသစ္ရလိုက္တာေပါ့။

ပန္းအိုးေလးတခုမွာ စိုက္ထားတဲ့အရြက္စိမ္းစိုေနၿပီး ပန္းေတြပြင့္ေနတဲ့ ပန္းပင္ေလးတပင္ကို ၾကည့္ပါ။ အဲဒီပန္းပင္ေလးကို လူက ဂ႐ုတစိုက္ေရမေလာင္းေပးဘူး။ ေျမၾသဇာထဲ့မေပးဘူး။ ေနေရာင္ျခည္ရေအာင္ လုပ္မေပးဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ ပန္းပင္ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းေျခာက္ေသြ႕ၿပီး ေသသြားမွာေပါ့။ ထို႔နည္းတူပါပဲ။ လူေတြဟာလဲ ဦးေႏွာက္ကို ခြန္အားျဖည့္ေပးမဲ့ စာဖတ္ျခင္းမလုပ္ရင္ လူဟာေသမသြားေပမဲ့ အၾကံတုန္း ဉာဏ္တံုးတေယာက္ျဖစ္သြားမွာပါ။ အၾကံဥဏ္တံုးေနတဲ့လူဟာ ဘယ္မွာ သူမ်ားေတြထက္သာတဲ့ ေကာင္းတဲ့အၾကံဉာဏ္ေတြ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အၾကံဥဏ္ေကာင္းမရွိသူဟာ ဘယ္လိုမွ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူတေယာက္ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ သူတိုဟာ မိမိေရွ႕မွာ ဘြားဘြားႀကီးေပၚေနတဲ့ အခြင့္အလမ္းကို မျမင္တတ္ၾကပါဘူး။

စာမတတ္သူဟာ အကန္းနဲ႔တူတယ္တဲ့။ စာမဖတ္သူဟာလဲ စာမတတ္သူနဲ႔ အတူတူပဲမို႔ အကန္းတေယာက္ပါပဲေလ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ထပ္ေျပာပါမယ္။ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်င္ရင္ သူမ်ားထက္သာတဲ့အေတြးအျမင္ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီအေတြးအျမင္ေတြရဖို႔ စာဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ ကမ႓ာေပၚမွာ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေနသူေတြဟာ စာအရမ္းဖတ္ၾကသူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ေရးေနဆဲစာအုပ္ထဲက စာျမည္းေလးတပုဒ္ပါ။

ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၂၀၁၆၊ေဖေဖၚဝါရီ(၂၁)ရက္