သင္ပိုင္ဆိုင္ေသာရတနာတပါး

 ဗန္းေမာ္သိန္းေဖရဲ႕မွ်ေဝလိုေသာအေတြးမ်ား

 

သင္ပိုင္ဆိုင္ေသာရတနာတပါး

ကမာၻေပၚမွာ အဖိုးတန္ဆံုး ရတနာဟာ ဘာလဲလို႔ေမးရင္လူေတြက အမ်ိဳးမိ်ဳးေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။ တခိ်ဳ႕က ေရႊ၊ တခ်ိဳ႕ကပတၱျမား၊ ေက်ာက္စိမ္း စသျဖင့္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ထင္တာေတြေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီတြင္းထြက္ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြကို ေငြအေျမာက္အမ်ားေပးၿပီး ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ၾကရတာေၾကာင့္ အဖိုးတန္တယ္လို႔ ေျပာၾကတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီရတနာေတြဟာ စက္ဘီးတစီး၊ ေမာ္ေတာ္ကားတစီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိပါသလား။ လကမာၻတက္ဖို႔ အာကာသယဥ္တစီး လုပ္ေပးႏိုင္သလား။ ဘယ္လုပ္ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒါေတြက သက္မဲ့ပစၥည္းေတြမို႔ ပစၥည္းတခုလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အစြမ္းမရွိၾကပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းမွာရွိၾကတဲ့ဦးေႏွာက္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကား၊ တီဗြီ၊ ကြန္ျပဴတာ၊ တယ္လီဖံုး၊ အာကာသယဥ္စတာေတြ အကုန္တီထြင္ႏိုင္တယ္။ ပစၥည္းေတြ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ေတာရြာေလးတရြာကေန အထပ္အျမင့္အေဆာက္အဦေတြပါတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတခုကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တယ္။ ကမာၻႀကီးကေန မိုင္ေပါင္း သန္းခ်ီေဝးတဲ့လကမာၻနဲ႔ တျခားၿဂိဳဟ္ေတြကို သြားေရာက္စူးစမ္းေလ့လာမႈလုပ္ႏိုင္တယ္။ လူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ အဲဒီလိုျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိေပမဲ့ လူေတြဟာ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြေလာက္ တန္ဖိုးမထားၾကတာ ေတြးၾကည့္ရင္ အလြန္ဝမ္းနဲစရာေကာင္းလွပါတယ္။

တခါက အေမရိကန္ႏိူင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးတခုမွာ ေနထိုင္တဲ့ အင္းဒီးယန္းလူနီအဖိုးႀကီးတေယာက္ရဲ႕ ျခံဝင္းထဲက ေျမေအာက္ကေန ေရနံေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေရနံတူးတဲ့ကုမၸဏီတခုက သူ႔ျခံဝင္းကို ေဒၚလာသန္းခီ်ေပးၿပီး အပိုင္ဝယ္လိုက္တယ္။ အဖိုးႀကီးဟာ ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္တေနရာမွာ အိမ္ေဆာက္ထားတဲ့ျခံေလးတျခံဝယ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူအလြန္လိုခ်င္ေနတဲ့ အရမ္းေစ်းႀကီးတဲ့ ကာဒီလက္ဇိမ္ခံကားမဲႀကီးတစီးကိုလဲ ဝယ္လိုက္တယ္။

သူဟာ မနက္တိုင္း အဲဒီဇိမ္ခံကားႀကီးကို ေမာင္းၿပီး လမ္းေပၚမွာသြားလာေနၾကတဲ့ ေစ်းသြား၊ေစ်းျပန္လူေတြကို ျပံဳးျပံဳးႀကီးလုပ္ရင္း ေအာ္ဟစ္လက္ျပႏူတ္ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ လေပါင္းအတန္ၾကာေအာင္ မနက္တိုင္း သူလုပ္ေနက် အလုပ္ပါ။ လမ္းေပၚမွာေစ်းသြား၊ေစ်းျပန္ေတြနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ေနေပမဲ့ သူ႔ကားႀကီးနဲ႔ လူတိုက္မိတာ တခါမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္တိုက္မိပါ့မလဲ။ သူ႔ကားႀကီးကို ေရွ႕ကေနျမင္းႀကီး၂ေကာင္က ကားကို စက္မႏိူးပဲ ဆြဲသြားေနတာကိုး။ သူ႔ကားႀကီးရဲ႕ အင္ဂ်င္ပါဝါဟာ ျမင္းေကာင္ေရ (၁၀၀)အားရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးႀကီးကေတာ့ ျမင္း(၂)ေကာင္ကိုပဲ သံုးပါတယ္။

ပံုျပင္ေလးဟာ ရီစရာလို႔ထင္ရေပမဲ့ လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ေဖၚက်ဳးထားတာပါ။ ပံုျပင္က ဘာေျပာခ်င္တာလဲ။ လူေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္ဟာ တီထြင္ဉာဏ္ရွိတယ္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းေတြရွိတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ရတာကိုလဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြဟာ သူတို႔ဦေႏွာက္ရဲ႕ စြမ္းရည္နဲနဲေလးကိုပဲ သံုးၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေမြးကတဲကေန ေသသည့္တိုင္ေအာင္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့မထင္မရွား ေနသြားခဲ့ၾကရတယ္။ သိပၸံပညာရွင္ေတြရဲ႕သုေတသနစမ္းသပ္ခ်က္ေတြအရ လူေတြဟာ သူတို႔ဦးေႏွာက္စြမ္းရည္ရဲ႕ (၂)ရာခိုင္ႏူန္းကေန (၅)ရာခိုင္ႏူန္းပဲ ရွိၾကတယ္တဲ့။

ဒါဆိုရင္ ဒီေလာက္ေတာင္စြမ္းအားႀကီးတဲ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕စြမ္းရည္ကို (၁၀၀)ရာခိုင္ႏူန္းမဟုတ္ေတာင္ ရာခိုင္ႏူန္းအေတာ္မ်ာမ်ားကို အသံုးခ်ႏိုင္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေျဖၾကမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ ဦးေႏွာက္စြမ္းရည္ျမင့္တက္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။

ပထမဆံုးအေနနဲ႔လုပ္ရမွာက ေစာေစာကအခန္းမွာ ေရးျပခဲ့တဲ့ အေကာင္းျမင္စိတ္ကို ဦးေႏွာက္ထဲကို ေန႔စဥ္သြင္းေပးပါ။ ဘယ္လိုသြင္းေပးရမွာလဲ။ အေကာင္းျမင္တဲ့စကားေတြကို ေန႔စဥ္ရြတ္ေပးပါ။ အေကာင္းျမင္စိတ္ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ဟာ ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနတဲ့အတြက္ သင့္ကိုေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေအာင္ စိတ္ခြန္အားေတြေပးမွာျဖစ္သလို အၾကံသစ္ဉာဏ္သစ္ေတြ ေပၚထြက္လာေစပါလိမ့္မယ္။

ဒုတိယအေနနဲ႔ ဘာလုပ္သင့္သလဲဆိုေတာ့ သင့္ကိုလမ္းၫႊန္ျပသေပးမဲ့ ဆရာတေယာက္ကို ရွာပါ။ ငွားပါ။ တခ်ိ႕လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားေပမဲ့ နည္းစံနစ္မမွန္ကန္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရၾကပါဘူး။ တတ္သိနားလည္တဲ့ဆရာမွသာ သင့္ရဲ႕အမွားကိုျမင္သိၿပီး အမွန္ျဖစ္ေအာင္ ၫႊန္ျပေပးနိာင္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕အားကစားသမားေတြဟာ သူတို႔ထက္ ခႏၶာကိုယ္ပိုထြားႀကိဳင္းၿပီး ပိုသန္မာသူကို အႏိူင္ယူႏိုင္တာ နည္းစံနစ္ေၾကာင့္ပါ။ နာမည္ေက်ာ္ေဘာလံုးသမားေတြ လံုးဝမပါတဲ့ေဘာလံုးသင္းတသင္းဟာ နာမည္ေက်ာ္ေဘာလံုးသမားေတြပါတဲ့ ေဘာလံုးသင္းကို အႏိူင္ကစားႏိုင္တာ နည္းျပမန္ေနဂ်ာရဲ႕ နည္းစံနစ္ေၾကာင့္ပါ။

တတိယအေနနဲ႔ ဝါသနာပါတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ပါ။ လူေတြဟာ ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရရင္ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္စြမ္း၊ ဉာဏ္စြမ္းကို အျပည့္အဝမသံုးတတ္ၾကဘူး။ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို စိတ္မပါ၊ စိတ္မဝင္စားၾကလို႔ပါ။ ဝါသနာပါတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနျပီဆိုရင္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့နဲ႔ ေန႔မအိပ္ညမအိပ္ လုပ္တတ္ၾကသလို စိတ္ေရာကိုယ္ပါအစြမ္းကုန္လုပ္တတ္ၾကတယ္။

အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က မိမိရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အဖိုးတန္ဆံုးရတနာတခုျဖစ္တဲ့ ဦးေႏွာက္တခုရွိေနတယ္၊ အဲဒီရတနာကို တန္ဖိုးထားရမယ္။ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမွာလဲ။ ဦးေႏွာက္ကို အၿမဲသန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။

ဦးေႏွာက္ထဲကို အမွိုက္ေတြမထဲ့ပါနဲ႔။ ဘာအမွိုက္ေတြလဲ။ မဟုတ္တ႐ုတ္စာေတြဖတ္တာ၊ ညစ္ညမ္းေခြေတြၾကည့္တာ၊ အတင္းအဖ်င္းစကားေတြနားေထာင္တာေတြပါ။ ေန႔စဥ္အမွိုက္ေတြကို ဦးေႏွာက္ထဲ ထဲ့ေပးေနတာ တေန႔တရက္ဆ ိုမသိသာေပမဲ့ လ၊ႏွစ္ခ်ီၾကာလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အမွိုက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ အမွိုက္ေတြဖံုလႊမ္းေနၿပီး ဂ်ီးတက္၊ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ဟာ ဘယ္မွာစြမ္းအားျပည့္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ဘယ္မွာ အၾကံသစ္၊ဉာဏ္သစ္ေတြ ထုတ္ေပးႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ တခ်ိဳက တရားထိုင္ၾကတယ္။ ဘာသာေရးအရ အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္သလို ဦးေႏွာက္ကို သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သြားေအာင္ ေဆးေၾကာေပးလိုက္ပါတယ္။

ဦးေႏွာက္ကိုစြမ္းအားအျပည့္သံုးဖို႔ အမွိုက္မထဲ့ရံုနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ဦးေႏွာက္ကို ခြန္အားျဖစ္ေစမဲ့အစာေတြလဲ ေကြ်းေပးရပါအံုးမယ္။ ဦးေႏွာက္ခြန္အားျဖစ္ေစမဲ့အစာဆိုတာ ဘာေတြလဲ။ အက်ိဳးရွိေစမဲ့စာအုပ္စာေပမ်ားဖတ္ရႈျခင္း၊ ဗဟုသုတရေစမဲ့႐ုပ္ရွင္၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ေတြကိုၾကည့္ျခင္း၊ စိတ္ဓါတ္ျမႇင့္တင္ေပးေသာ ေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ေဟာေျပာမႈေတြကို အသံသြင္းထားတ ဲ့ စီီဒီအေခြေတြက ိုနားေထာင္ေပးျခင္းစတာတို႔ပါပဲ။

တခိ်ဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ စဥ္းစားဉာဏ္နဲတဲ့လူဟာ ဦးေႏွာက္ေသးတယ္တဲ့။ စဥ္စားဉာဏ္ေကာင္းသူကို ဦးေႏွာက္ ႀကီးတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ဦးေႏွာက္အရြယ္အစားေတြဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိတ္ကြာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေႏွာက္စြမ္းရည္ဟာ ဦးေႏွာက္ကို ဘယ္ေလာက္အသံုးျပဳသလဲေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ကြာျခားသြားတာပါ။ မသံုးပဲထားတဲ့ဓါးဟာၾကာေလ တံုးေလျဖစ္လာသလို အသံုးမျပဳတဲ့ဦးေႏွာက္ဟာလဲ ၾကာေလတံုးေလ ျဖစ္သြားမွာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူေတြဟာ ဦးေႏွာက္ကို အရမ္းအသံုးျပဳၾကတယ္။ တခ်ိန္လံုး လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ၾကံဆေနတယ္။ စာေတြဖတ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္ အၿမဲတမ္းစာေတြဖတ္ေနတယ္။ အသစ္အဆန္းေတြကို ေလ့လာေနတယ္။ ဓါးဟာအၿမဲတမ္းေသြးေနေလ ထက္ေလဆိုတာလိုပါပဲ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္သူေတြနဲ႔မေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ကြာျခားခ်က္တခုက ဦးေႏွာက္ကို ဘယ္ေလာက္သံုးသလဲဆိုတာ ျဖစ္တာမို႔ သင္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဦးေႏွာက္စြမ္းရည္ျမင့္တက္လာေအာင္ သင့္ဦးေႏွာက္ကို အၿမဲတမ္းဂ႐ုစိုက္ထိန္းသိမ္းၿပီး၊ အသံုးျပဳေနဖို႔ မ်ားမ်ားစဥ္းစားေနဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ေရးေနဆဲစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ "ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားဖို႔ဆိုတာ သိရင္မခက္ပါ" ထဲက စာျမည္းေလးတပုဒ္ပါ။

ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၂၀၁၆၊ေဖေဖၚဝါရီ(၂၃)ရက္