[အခြင့္အေရးရိွေနမွန္း ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ အမ်ားက အခြင့္အေရးကို ျမင္တတ္ၾကလား။]

 မွတ္စုၾကမ္း

 

[အခြင့္အေရးရိွေနမွန္း ဘယ္လိုသိႏိုင္မလဲ။ အမ်ားက အခြင့္အေရးကို ျမင္တတ္ၾကလား။]
--------------------

စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ျမင္တတ္ရင္ အခြင့္အေရးလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး...။ အထင္အရွား ျမင္ေနရ ရင္ က်ေတာ့ "လမ္း" လို႔ေခၚရမယ္ဗ်။ မျမင္တဲ့ ေနရာမွာ ငုပ္ေနတာေလးကမွ "အခြင့္အေရး"။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခြင့္အေရး ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျမင္ဘူး။

ဥပမာ - တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ေနတယ္။ တံခါးခ်ပ္ ရဲ႕ ဒီဘက္ကေန လူ ၂ ေယာက္ တူတူ ၾကည့္ေနမယ္ ဆိုရင္ ဒီလူ ၂ ေယာက္ အတြက္ အခြင့္အေရး ဆိုတာမရွိဘူး။ လမ္းဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္ပဲ ရွိတယ္။ ၂ ေယာက္လံုး အတြက္ ထြက္ေပါက္လမ္း။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ ကမွ ပိုသာမေနတဲ့ သေဘာ။

အကယ္၍ ဒီတံခါးကိုပဲ ပိတ္ထားလိုက္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ဒီအတြင္းက လူ ၂ ေယာက္ လံုးမွာ တံခါးဟိုဘက္ ဘာရွိမယ္မွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီအခါမွာ ဖြင့္ခ်င္စိတ္ရွိသူနဲ႔ မရွိသူ ကြဲသြားၿပီ။ ဒီက်ေတာ့မွ အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္ ကိုယ္စီရွိလာၿပီ။
--------------------

(တံခါးမဖြင့္ရင္ အခြင့္အေရး ခ်ဳပ္တယ္)

တံခါးကိုဖြင့္တဲ့လူပဲ အခြင့္အေရး ရလိမ့္မယ္။ မဖြင့္တဲ့လူ အတြက္ အခြင့္အေရး ရပိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ မလုပ္မိတဲ့ အတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာ ခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဒါ အခြင့္အေရးဗ်။

ဒါ့ေၾကာင့္ အခြင့္အေရး ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္ ေနရမယ္။ အခြင့္အေရး ရွိမွန္း စူးစမ္း ေနမွ သိႏိုင္မယ္။ အခြင့္အေရးကို ရသူဟာလဲ စူးစမ္းတဲ့ အေပၚမွာ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿပီး တံခါးထဖြင့္တဲ့ လူကပဲ အခြင့္အေရးကို ရေလ့ ရွိတယ္။

ဒီလိုမျမင္ရတဲ့ အခြင့္အေရးက တစ္ေနရာထဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ ျဖန္႔က်က္လို႔ တည္ရွိ ေနတတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူတစ္ကာ ျမင္တဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ မျမင္တဲ့ အခြင့္အေရးဆိုၿပီး ၂ မ်ိဳး ကြဲသြားတာ။
--------------------

(အခြင့္အေရးႏွစ္မ်ိဳး)

လူတကာ ျမင္တဲ့ အခြင့္အေရး ဆိုရင္ တိုးရတာ ခက္တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူမ်ားျမင္တာလဲ ကိုယ္ျမင္ေနသလို ကိုယ္သိတာလဲ တျခားလူ သိေနလို႔။ ၿပီးေတာ့ ျမင္တဲ့ အခြင့္အေရးတိုင္းက ေဝးေဝး မွာ ရွိေနေလ့ လဲရွိတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ လူဆိုတာ အေဝးကိုပဲ ရွာတတ္လို႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူတစ္ကာ ျမင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြက အေဝးမွာ ရွိေနတတ္ၿပီးေတာ့ အားလံုးက ျမင္ဖို႔ ရာခိုင္နႈန္း မ်ားတယ္။

မျမင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကေတာ့ ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုရင္ နီးေလ့ရွိတယ္။ နီးေပမယ့္ ျမင္ရခက္တာ ေလး ေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ သတိမမူ ဂူမျမင္ ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီ အနီးက အခြင့္အေရးေတြ က အခ်ီႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိတယ္။
--------------------

(အနီးကပ္ အခြင့္အေရးႏွင့္ Starbucks ဥပမာ)

ဥပမာဗ်ာ... Starbucks ေကာ္ဖီဆိုင္...။ ဒီေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ စီးပြားေရး သမားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔အားလံုး ၾကည့္တတ္တာေတြက ဝင္ေငြေတြ ထြက္ေငြေတြ လာေသာက္တဲ့လူေတြ စတဲ့ လူတိုင္းျမင္ေနတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ။

ဒီမွာ အေမရိကန္က ခ်ာတိတ္ ၁ ေယာက္ က အနီးကပ္ အခြင့္အေရးကို ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ ေလးေတြကို ကိုင္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ထြက္လာတဲ့လူေတြဟာ ေကာ္ဖီခြက္ပူလို႔ နီးစပ္ရာ သတင္းစာ နဲ႔ အလ်င္အျမန္ ေကာက္ပတ္လိုက္ တာကို ေတြ႕မိတာ။

အဲ့ဒါေလးကို ဘယ္သူမွ မစဥ္းစား ၾကဘူးေနာ္။ သူပဲ စဥ္းစားမိလိုက္တာ။

ဒီေတာ့ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ထပ္ ကတ္ထူစကၠဴ နဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ စြပ္တဲ့ အပတ္ေလးေတြ လုပ္တယ္။ ဒါေလးေတြကို ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွ လိုက္သြင္းတယ္။ မူပိုင္ခြင့္ ေလွ်ာက္တယ္။ အခုဒီ ခ်ာတိတ္ဟာ မူပိုင္ နဲ႔ပဲ ဘီလ်ံနာ ျဖစ္သြားၿပီ။

သူ႔ဆီက အတုယူစရာ က ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာစူးစမ္းေနျခင္းပဲ။ ေကာ္ဖီအပတ္ ေလးေတြ ဆိုတာ မ်ိဳးက ဟို ဝင္ေငြ ထြက္ေငြ ထက္ကို ပိုစဥ္းစားရ လြယ္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒါကို ေမ့ေနၾကတာ။ ဒါသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ စူးစမ္းေလ့လာမႈ အားနည္းလို႔ပဲ။ ေလ့လာစူးစမ္းမႈ အလိုက္အထိုက္ေတာင္ မရွိေနတဲ့ သူေတြအတြက္ အနီးကပ္ အခြင့္အေရးေတြက ျမင္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဝးလို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နီးနီးေလးတင္ကို မေတြးလို႔။

- မွတ္စုၾကမ္း #kyawnge