တစ္သက္တာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန

 

တစ္သက္တာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
-----------------------------

ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က အမိုးရွိတဲ့အခန္းထဲမွာ ကုတင္တစ္လံုးနဲ႔ အိပ္ရဖို႔ပါပဲ။

ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒီလိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိး ရွိရသလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္က အိႏိၵယႏိုင္ငံ Kolkata (then Calcutta)မွာေနတ့ဲ သူေတာင္းစားျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးျပီး မၾကာဘူး အေဖဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အေမနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ေနရာမွာေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတြျဖစ္တယ္။

အေဖမဆံုးခင္က လမ္းေပၚကရလာတဲ့ ပ်ဥ္တစ္ခ်ပ္ကို နံရံဖက္ကပ္ေထာင္ျပီး ပလတ္စတစ္ မိုးေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနၾကတယ္။ မိုးၾကီးရြာတဲ့ ညေတြဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိုးစိုၾကရတယ္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိပ္ကံေကာင္းေနျပီ။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆိုရင္ ပိုသနားဖို႔ ေကာင္းေသးတယ္။ သူတို႔မွာ မိုး၊ ေလ ကာဖို႔ ပ်ဥ္ျပားမရွိဘူး။ ညတိုင္း လမ္းေပၚဟင္းလင္းျပင္မွာ သူတို႔အိပ္ၾကရတယ္။ မိုးရြာခဲ့ရင္ မိုးခိုဖို႔ေနရာကို သူတို႔အသည္းအသန္ လိုက္ရွာၾကရတယ္။ အဆင္မေျပရင္ သူမ်ားေမာင္းထုတ္တာကို ခံၾကရေသးတယ္။

အရင္တုန္းက အေဖအေမတို႔မွာ ေနစရာအိမ္ရွိတယ္လို႔ အေမက ကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာျပတယ္။ အေဖကလယ္သမားျဖစ္ျပီး ၂ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ဆက္တိုက္ အ႐ံႈးေတြေပၚခဲ့လို႔ ႏြားေတြဆံုး႐ံႈးကုန္တယ္။ ေနာက္ လယ္ပါဆံုး႐ႈံးကုန္ျပီး ေနာက္ဆံုး အိမ္ရာကြက္ကိုပါ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ Kolkata ထိ လမ္းေလွ်ာက္ ေျပာင္းေရြ႔လာခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာင္းေရြ႕လာျပီး မၾကာဘူး ကြ်န္ေတာ့္အကိုနဲ႔အစ္မ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ အေဖ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးျပီးမၾကာဘူး အေဖဖ်ားျပီး ဆံုးသြားျပန္တယ္။ အေဖဆံုးေတာ့ အေမကေတာင္းစားျပီး အသက္ေမြးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ၾကီးလာေတာ့ အလိုအေလွ်ာက္ ေတာင္းစားတတ္သြားတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့တယ္။ Kolkataက အၾကီးဆံုးဟိုတယ္ေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းရမ္းလို႔ရတယ္။ ဟိုတယ္တံခါးဝကက်ယ္ျပီး အမိုးပါတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာကို အျဖဴေရာင္တိုင္နဲ႔ ကာထားတယ္။ ဟိုတယ္တစ္ခုလံုးလည္း အျဖဴေရာင္နဲ႔ အရမ္းလွတယ္။ ဧည့္သည္ေတြက ဟိုတယ္ထဲ ကားစီးျပီး ဝင္ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ေတြ ထြက္လာဝယ္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြလည္း မနည္းဘူး။ သူေတြဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းရမ္းတယ္။ အေရွ႕တိုင္းသားေတြက ပိုရက္ေရာတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေန႔ကို ၁ဝ ရုဘီ (အေမရိကန္ ေဒၚလာ၅ျပား) ေလာက္ရတယ္။ တစ္ခါက အေရွ႕တိုင္းသားတစ္ဦး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ရုဘီ ၅ဝေပးခ့ဲတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃လက အေမအျပင္းဖ်ားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ အေကာင္းဆံုးအစာေတြ ဝယ္ေကြ်းခဲ့ေပမယ့္ အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ အေမက တကယ္လို႔ သူ႔ကုိ မာသာထရီဇာတည္ေထာင္ထားတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာဆီ လူေတြပို႔ေပးခဲ့ရင္ သူ႔ကိုဂရုစိုက္ျပဳစုမယ့္လူ ရွိႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေနေကာင္းသြားရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာရွာမယ့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ကိုမွာတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ အေမ့ကိုတဲြျပီး လမ္းမေပၚ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အေမ့ကို လမ္းလယ္မွာခ်ျပီး သစ္ပင္တစ္ပင္ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္သြားပုန္းျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ တကယ္ပဲ အျပင္းဖ်ားေနတဲ့အေမကို လူေတြေတြ႔သြားၾကတယ္။ လူေတြက ကားတစ္စီးတားလုိက္တယ္။ ကားဆရာၾကည့္ရတာ ညစ္ပတ္ေနတဲ့အေမ့ကို တင္ခ်င္ပံု မရဘူး။ သူတုိ႔ အေျခအတင္စကားေတြ ေျပာၾကျပီးေနာက္ “Jia Li jia” ဘုရားေက်ာင္းသြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ မာသာထရီဇာရဲ႕ ေဂဟာရွိတယ္။

အဲဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အေမလံုးဝျပန္မလာခဲ့ဘူး။ အေမဆံုးသြားျပီဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ပါတယ္။ သူမေသခင္ စစၥတာေတြရဲ႕ အျပဳအစုကို ခံခဲ့ရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ၊ အထီးက်န္တဲ့ေဝဒနာကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။

“ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေဖမရွိပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေမမရွိပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို သနားၾကပါ” ဆိုတဲ့ စကားကလဲြလို႔ ကြ်န္ေတာ္မွာ တျခားစကားေတြေျပာဖို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ညတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ထမင္းတစ္တံုးဝယ္စားတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားေျပာခ်င္ပံုမရဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္မွာ အေဖာ္ဆိုလို႔ ညညအစာထြက္လာရွာတဲ့ ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီၾကြက္ကေလးစားဖို႔ ထမင္းေစ့ေတြ ေန႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ခ်န္ထားတတ္တယ္။ ၾကြက္ကေလးက ကြ်န္ေတာ့္လက္ေပၚ တက္လာတတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ကိုက္တတ္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကိုနမ္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတူအိပ္ၾကတယ္။

လမ္းထဲကို လူတစ္အုပ္ ရုတ္တရက္ေရာက္လာၾကျပီး ေဆးရည္ေတြနဲ႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို ပက္ဖ်န္းၾကတယ္။ အဲဒီညက ၾကြက္ကေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး အစာထြက္မရွာေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အေဖာ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ရလို႔ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဖ်ားေတာ့တယ္။ ဖ်ားမွန္း သိေပမယ့္ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ သြားေတာင္းရမ္းခဲ့ေသးတယ္။ ေန႔လယ္ေရာက္ေတ့ာ ကြ်န္ေတာ္မခံႏိုင္လို႔ ျပန္လာအိပ္တယ္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ အန္တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကားေပၚတင္ၾကတယ္။ ကားေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္လိုဖ်ားေနတဲ့ သူေတာင္းစားေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္။ ဖ်ားေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကားစီးခြင့္ရလို႔ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္မိတယ္။ ကားျပတင္းကေန အျပင္ကို ေငးၾကည့္ခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕နဲ႕တေျဖးေျဖးေဝးလာခဲ့ျပီး ေတာရြာနားေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြ ေတာရြာမွာေနခဲ့တယ္လို႔ အေမေျပာဖူးတဲ့စကားကုိ ကြ်န္ေတာ္အမွတ္ရလာတယ္။ အေမတို႔ေနခဲ့တဲ့ ေျမကြက္ေလးသာရွိခဲ့ရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။

အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္ထဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီး လူတခ်ဳိ႕က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ေသြးေဖာက္ၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕ကို ခ်က္ခ်င္းေခၚထုတ္သြားၾကျပီး တခ်ဳိ႕က်န္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရခ်ဳိးေပးတာကို ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ လက္သည္း၊ ဆံပင္ေတြညႇပ္ေပးတယ္။ ေနသာထိုင္သာရွိလာသလို ထင္ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာဖံုးေတြ အတင္းစြပ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ေခါင္မိုးရွိတဲ့အိမ္ထဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနခ့ဲျပီး ကုတင္နဲ႔အိပ္ခြင့္ရလို႔ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္မိတယ္။ လူေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ စားစရာေတြ ယူလာေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းဖ်ားေနခဲ့တယ္။

ဒီလူေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚ ဒီေလာက္ေကာင္းၾကသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အိပ္ခန္းထဲကေန ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အျပင္ထြက္ခြင့္ မေပးတာလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အားနည္းနည္းရွိလာတယ္ ထင္တဲ့တစ္ေန႔က အခန္းေစာင့္အလစ္မွာ ဝရံတာဖက္ ကြ်န္ေတာ္ခိုးထြက္လာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဖမ္းမိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ရိုက္မယ့္အထိ သူတို႔ေဒါသထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီမွာရွိတဲ့လူတိုင္း မ်က္ႏွာဖံုး၊ လက္အိတ္ေတြစြပ္ၾကသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူေတာင္းစားကို လူေတြ အဖက္မလုပ္ၾကတာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ညက အျပင္မွာ ေလေတြမိုးေတြ ၾကီးခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေနတယ္။ အဖ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္သလိုခံစားမိတယ္။ ဒီမိုး၊ ဒီေလေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို မစိုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက လူနာတစ္ေယာက္ မေန႔ကေသသြားခဲ့ျပီ။ လူေတြက သူ႔ကို အဝတ္ျဖဴပတ္ျပီး ယူသြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လန္႔မွာစိုးလို႔ထင္တယ္ သူတို႔ညင္ညင္သာသာပဲ လုပ္ၾကတယ္။ အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္က အဖ်ားအၾကီးဆံုး လူနာျဖစ္ေနတယ္။

ဆရာဝန္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာၾကည့္တိုင္းေခါင္းရမ္းတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးေနာက္ ထပ္ႏိုးလာခ်င္မွလည္း ႏိုးလာေတ့ာမယ္။ စစၥတာတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကုတင္ေရွ႕မွာ ရပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားေပမယ့္ သူ လက္အိတ္စြပ္မထားဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ စစၥတာရဲ႕မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြတဲြခိုေနတယ္။

သူဘာျဖစ္လို႔ ငိုတာပါလိမ့္

ဒီေနရာကေန ကြ်န္ေတာ္ ထြက္မေျပးေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမသိလို႔လား

ဒီကေန ကြ်န္ေတာ္ထြက္ေျပးရင္ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ေတာင္းစားရဦးမယ္။ တစ္သက္လံုး သူေတာင္းစားျဖစ္ေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေဆြမ်ဳိးမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းမရွိ၊ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဘယ္သူမွ မဆုပ္ကိုင္ဖူးဘူး။ အဲလိုေနရာမ်ဳိးဆီ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ျပီး ဘာသြားလုပ္မလဲ..

ကြ်န္ေတာ္အားေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္မိုးရွိတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကုတင္နဲ႔အိပ္စက္ခြင့္ ရခ်င္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ခဲ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ ဆရာဝန္နဲ႔ နပ္စ္မေတြကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တာ တစ္ခုက အရင္က ဆင္းရဲသားေတြ ဖ်ားနာခဲ့ရင္ ဂရုစိုက္မယ့္လူမရွိဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က်မွ ဒီလိုအခြင့္ထူးေတြရွိရသလဲ ဆိုတာကိုပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုး ႏွံ႔ခ်ည့္လာတယ္။ အင္အားမဲ့လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္အထိ အေဖ၊ အေမ၊ အစ္ကုိ၊ အစ္မ၊ ဆရာဝန္၊ နပ္စ္ေတြ၊ စစၥတာေတြ ျဖစ္ေလရာဘဝမွာ ကြ်န္ေတာ့္လို ေမြးလာတာနဲ႔ ေတာင္းရမ္းတဲ့ သူေတာင္းစားမျဖစ္ၾကဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ႏိုးလာခ်င္မွလည္း ႏိုးလာေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းေပၚမွာ ေခါင္မိုးပါတဲ့ အိမ္ရွိေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ေအာက္မွာ ေပ်ာ့အိအိ ကုတင္တစ္လံုးရွိေနျပီ။ လက္အိတ္စြပ္မထားတဲ့ လက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္လက္ ဆုပ္ကိုင္ခံရျပီးျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနရဦးမလဲ....

----
မူရင္းေရးသားသူ -- ထိုင္ဝမ္စာေရးဆရာ လီဂ်ာထံု
မူရင္းလင့္ -- http://erdos.csie.ncnu.edu.tw/~rctlee/article/a12.txt

ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Sunday, November 02, 2008)