ေဘာင္ဘင္ေခတ္သံမ်ား

Ohn Mar Oo

 

(ဘာျဖစ္လို႕အသံေတြထြက္သလဲ??? - မိမိယံုၾကည္ရာကိုေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရွိပါသည္၊ပါဝင္ေဆြးေႏြးခြင့္ရွိပါသည္)

ေဘာင္ဘင္ေခတ္သံမ်ား

မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္။ ~ျမန္မာစကားပံု~

ေရမျပည့္ေသာ အိုးမ်ားသည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္တတ္သည္။ ေရျပည့္ေနေသာ အိုးမ်ားသည္ ေဘာင္ဘင္မခတ္။ လွ်ံသာ လွ်ံက်တတ္၏။ သို႔ေသာ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုသည္က ေရတစ္စက္မွ်မရွိသည့္ အိုးမ်ားသည္လည္း ေဘာင္ဘင္ မခတ္တတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔က ေဘာင္ဘင္မခတ္တတ္ဘဲ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီး အဆံေခ်ာင္ေန၏။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ၎တို႔ ေဘာင္ဘင္မခတ္ျခင္းသည္ ေရျပည့္ေနလို႔မဟုတ္။ ခတ္စရာ “ေရတစ္စက္မွ်မရွိ” ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာင္ဘင္ခတ္သည့္ အိုးတစ္အိုးျဖစ္ဖို႔ အနည္းဆံုး ေရ “ဖင္ကပ္” ေလာက္ေတာ့ ရွိရပါလိမ့္မည္။ သို႔မွသာ ပလံုပလံု ေဘာင္ဘင္ခတ္သံေလးမ်ား တလြင္လြင္ ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ျခင္းသည္ ေရအနည္းငယ္ေတာ့ ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

မိန္းမတို႔သည္ ေကြ႕ေကာက္တတ္သည္ဟု ဆို၏။ မိန္းမဟူသည္ လူသားမ်ားသာျဖစ္ရာ လူတို႔သည္ ေကြ႕ေကာက္တတ္သည့္ သဘာ၀ ရွိသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း မွားမည္မထင္။ စကားမစပ္ ဤေနရာတြင္ လူဟူသမွ် မိန္းမေရာ ေယာက္်ားပါ ေကြ႕ေကာက္တတ္သည္ခ်ည္းအတူတူ မိန္းမကိုမွ ေကြ႕ေကာက္သည္ဟူေသာ စကားရပ္ထြက္ေပၚလာျခင္းမွာ ေယာက္်ားအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ အေျခခံအျမစ္တြယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ရမ္းသမ္းစြပ္စြဲပါမည္။ ဤသို႔ ရမ္းသမ္းစြပ္စြဲျခင္းသည္လည္း သေဘာေကာင္းသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ၾကင္နာလာလိမ့္မလားဟု အခမဲ့ေရွ႕ေနလိုက္ ေပးေနျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း မည္သူမွ် တိုက္စစ္မဆင္ပါပဲ ႀကိဳတင္ခုခံထားပါမည္။ လိုရင္းျပန္ေကာက္ရလွ်င္ လူတို႔သည္ ေကြ႕ေကာက္တတ္သည့္ သဘာ၀ရွိသည့္အေလ်ာက္ အိုးမ်ားသည္လည္း လူႏွင့္ပမာျပဳလိုက္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေကြ႕ေကာက္သြားၾကေတာ့၏။ မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္ျခင္းသည္ ခပ္သာသာ ႏွိမ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ရာ ေရတစ္စက္မွ်မရွိေသာ အိုးတို႔သည္လည္း ျပည့္သည့္အိုးျဖစ္သေယာင္ေယာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့သည္။ ေရရွိသေယာင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္ၾကသည္။ ထိုထက္ပို၍ “တိတ္တိတ္ေနေထာင္တန္” ဟူသည့္ အျခား ဆို႐ိုးစကားမ်ားႏွင့္ အားျဖည့္လိုက္ေသာအခါ “ပါးစပ္” ဟူသည့္ အဂၤါသည္ ထမင္းစားျခင္းႏွင့္ ေရေသာက္ျခင္းမွတစ္ပါး တျခားလုပ္စရာ မရွိေတာ့သလုိ ျဖစ္သြားရသည္။ မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္ဟူသည့္စကားကို ေရလွ်ံေနသည့္ အိုးႀကီးေတြက ေျပာသလား၊ လမ္းေဘးေသာက္ေရအိုးစင္က ေရျဖည့္ေပးမည့္အလွဴရွင္မရွိသည့္ အိုးကေျပာသလား၊ ဘယ္အိုးက ေျပာသနည္း စဥ္းစားၾကည့္ရန္ လိုအပ္သည္။

မလံုေလာက္ေသာ ဗဟုသုတသည္ အႏၱရာယ္ရွိ၏။ သို႔တုိင္ေအာင္ မည္သူမည္၀ါသည္ လံုေလာက္သည့္ အသိပညာဗဟုသုတ ရွိပါသနည္း။ လူ႔သက္တမ္းသည္ တိုေတာင္းလြန္းလွသည္။ လူတို႔သိစရာ အရာမ်ားသည္ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။ အသိဉာဏ္ပညာအရာတြင္ “လံုေလာက္သည္” ဆိုသည့္စကားလံုး သံုးစြဲႏိုင္သည္အထိ လူတစ္ေယာက္သည္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းမရွိ။ မိမိသိသည့္အရာကို သိသေလာက္ေျပာမည္။ သိသလိုေျပာမည္။ ဤအသံမ်ားသည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံမ်ားလား။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ သာယာေသာ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံမ်ားပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖီလာမျဖစ္လွ်င္၊ မိမိထင္ျမင္သည့္အရာကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ဆိုႏိုင္ျခင္းသည္ “အခြင့္အေရးတစ္ရပ္” ျဖစ္ပါသည္။ ထင္ရွားသည့္ဥပမာတစ္ခုျပရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး မိမိတို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံခြင့္ ရရွိၿပီး၊ က်ားကုတ္က်ားခဲ ေတာင္းဆိုခြင့္ရွိခဲ့လွ်င္ ဘာျဖစ္မည္လဲ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားၾကည့္ရန္ လိုသည္။ ထင္ျမင္ခ်က္သည္ ထင္ျမင္ခ်က္သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုဖို႔ “အခြင့္အေရး” ရွိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတစ္ပါးအား ထိခုိက္နစ္နာမႈ မရွိေစရန္သာ လုိအပ္သည္။

အျခားတစ္ဘက္ကျပန္ၾကည့္ေသာ္ မင္းတုန္းမင္း၏ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ကို မင္းတုန္းမင္းကိုယ္တိုင္ ဖြဲ႕၍ မရ။ စာဆုိေတာ္တစ္ဦးဦးက ဖြဲ႕ဆိုျပရေပလိမ့္မည္။ ထုိစာဆိုေတာ္သည္ပင္ “ေမာင္မင္း... ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြကို သီကုံးေစ... အမိန္႔ေတာ္…” ဟု မင္းတုန္းမင္းကိုယ္တိုင္ မိန္႔ထားသည္လား စဥ္းစားရေပဦးမည္။ ထိုစာဆိုေတာ္ ဖြဲ႕ထားသည့္ “ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕” သည္ပင္ “စာဆိုေတာ္တစ္ဦး၏ မင္းတုန္းမင္းႀကီး၏ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕” သာျဖစ္ေပသည္။ “မင္းတုန္းမင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕” မဟုတ္ေတာ့။ ထို႔အတူ အျခားစာဆိုေတာ္ တစ္ဦးဦးမွလည္း မင္းတုန္းမင္းႀကီး၏ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ကို ဖြဲ႕ေပလိမ့္မည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဖြဲ႕ဆိုျခင္းမ်ား၏ အလယ္တြင္ အမွန္တရားႏွင့္ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္သည့္အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိႏိုင္ေကာင္းသည္။ ဤအေရးအသားတို႔မွ မင္းတုန္းမင္းဆန္ဆန္ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး၏ ပံုရိပ္ကို ေႏွာင္းလူမ်ား မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔ “ငါ့စကားႏြားရ” အယူအဆကို ခုခံထားႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ခြင့္ ရႏိုင္ေကာင္းသည္။ သို႔မဟုတ္ျပန္လွ်င္လည္း တစ္ေလာကလံုး ပလံုပလံုအသံမ်ား ဆူညံၿပီး ေရတစ္စက္မွ် က်န္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “မင္းက ထင္ရာေတြ စြတ္ေျပာလြန္းတယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာခ်ိန္တြင္“ထင္ရာေတြမေျပာေၾကးဆိုရင္ေတာ့ မင္းခုလိုသတိေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္သည့္အရာကို ျပန္ေျပာမိခဲ့သည္။ လူတစ္ေယာက္ကို မင္းထင္ရာေတြ မေျပာနဲ႔ဟု ေျပာလွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္ မထင္ရာကိုသာ ေျပာဖို႔က်န္ေတာ့သည္။ “အိုဘားမားဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပါ” ဟု ေျပာေသာသူသည္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံမွ ကုလားဆင္ေလးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တူသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဘာျပႆနာမ်ားရွိပါသလဲ။ ႐ုပ္ရည္ခ်င္းဆင္တူခ်င္းသာရွိၿပီး သူက သမၼတတက္လုပ္ခြင့္ရွိသည္ မဟုတ္။ လိုရင္းေျပာရလွ်င္ ထင္ရာကိုေျပာျခင္းသည္ “အက်ဳိးတစ္စံုတစ္ရာအတြက္ မိမိမထင္သည့္အရာကို ေျပာေနရျခင္းထက္ ပို၍ေကာင္းပါသည္။ ပို၍ အျပစ္ကင္းပါသည္” ပါးစပ္ေပါက္ပါသည့္အတြက္ ေျပာမိပါသည္။ စာ (အနည္းငယ္) ေရးတတ္သည့္အတြက္ အခု ေရးေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပလံုပလြမ္ အသံေလးမ်ား ထြက္ (သည္ဟုယူဆ) ႏိုင္ပါသည္။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ဆီမွ ထြက္သည့္အသံသည္ ေမ်ာက္အသံသာ ျဖစ္ပါမည္။ ေမ်ာက္တို႔တြင္လည္း ထင္ရာလုပ္ခြင့္ရွိသည့္ေမ်ာက္ႏွင့္ မထင္သည့္ အရာမ်ားကိုသာ ငွက္ေပ်ာသီးအတြက္ လုပ္ျပေနၾကရသည့္ ေမ်ာက္မ်ား ရွိပါသည္။ ဆပ္ကပ္ဆရာ၏ ပေယာဂမပါဘဲ အေနာက္ကၽြမ္းထိုးသည့္ ေမ်ာက္မ်ားကို လက္ခုပ္တီး အားေပးပါမည္။ အခုျမည္ေနသည့္ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံမ်ားသည္ အိုးကို ကိုယ္တိုင္လႈပ္ယမ္းလိုက္၍ ထြက္က်လာေသာ အသံမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေတဇာ