Yangon Express
ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးေသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဂ်ပန္ရိုးရာ ပံုျပင္ေလးတစ္ခု ဖတ္ဘူးတယ္။ သိပ္လည္း ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ အၿမဲလည္း မွတ္မိေနတယ္။ အခု အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဒီပံုျပင္လည္းဟာ အဓိပၸါယ္ ပိုရွိလာတယ္။ ပိုၿပီး ေတြးစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ပံုျပင္ေလးက ဒီလိုပါ။
ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ အလြန္႕အလြန္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေလး တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူေတြဟာ အစာေရစာကို ၀လင္ေအာင္ မစားရဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးလို႕ရတဲ့ ေျမက နည္းၿပီး ရာသီဥတုက ျပင္းထန္ ေတာ့ ထြက္သမွ် စပါးဆန္ေရဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ “မ၀ေရစာ” ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ “ေဆာင္းရာသီ” ကိုေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္ အစာေရစာ ရွားပါးတဲ့ ေဘးဆိုးႀကီးဟာ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့ ေဘးဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ေသေၾကပ်က္စီးေလ့ရွိၾကတယ္။
“ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း” ဆိုတဲ့ စကားပံုလို သိပ္ဒုကၡေရာက္လာေတာ့ မိသားစု အခ်င္းခ်င္း ေတာင္မွ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး မညႇာတာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဂ်ပန္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ “ဓေလ့တစ္ခု” ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ ဓေလ့ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ အသက္ႀကီးေနၿပီး အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ေတာထဲေတာင္ထဲကို သြားၿပီး စြန္႕ပစ္တဲ့ ဓေလ့တစ္ခု ေပၚထြန္းလာပါတယ္။
ဒီကိစၥဟာ ဒီေခတ္ အျမင္နဲ႕ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အေတာ္၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အဲဒီေခတ္ အခါတုန္းကေတာ့ ဒါဟာ “လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္” အလုပ္တစ္ခုလို႕ဘဲ သေဘာထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္က အေဖအို အေမအိုေတြ ကို စြန္႕ပစ္ၾကတာကို ဘယ္သူမွ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ် မေနပါဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္မွ သက္ႀကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားသလိုမ်ဳိးဘဲ ရႈျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္အိမ္လံုး အငတ္ေဘးကေန ကာကြယ္ရာေရာက္တဲ့ လုပ္သင့္လုပ္အပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုလို႕ေတာင္မွ ရႈျမင္ခဲ့ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ေဆာင္းရာသီကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ဆင္းရဲတဲ့ ေက်းရြာေတြမွာ မိအို ဖအိုေတြကို စြန္႔ပစ္ ၾကတဲ့ အလုပ္ကို စလုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီပံုျပင္ေလး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
ေတာေတာင္ ထူထပ္လွတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေတာင္ေျခ တစ္ခုမွာ ရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာေပါ႕။ အဲဒီရြာကေလးက မိသားစု တစ္ခုအတြင္းမွာ ဒီပံုျပင္ေလး အစျပဳခဲ့ပါတယ္။ ရြာေျမာက္ဖ်ားမွာရွိတဲ့ တဲအိမ္ေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ “ရွင္ဂို” လို႕ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လယ္သမားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔မိသားစုနဲ႕ အတူ ေနထိုင္ပါတယ္။ သူတို႕မိသားစုမွာ လူဦးေရ (၆)ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူတို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္ ၊ သားေလးတစ္ေယာက္ ၊ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရယ္ ၊ အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ အေဖအိုႀကီး နဲ႕ အေမအိုႀကီးရယ္ . . အားလံုး တစ္အိမ္ထဲ အတူေနၾကတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ “ရွင္ဂို” တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႕ တစံုတခုကို တိုင္ပင္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ တိုင္ပင္တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးရာသီမွာ စပါးအထြက္မေကာင္းလို႕ ဒီႏွစ္ ေဆာင္းရာသီမွာ သူတို႕မိသားစု(၆)ေယာက္ အတြက္ စားနပ္ရိကၡာ ဖူလံုမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အငတ္ေဘး ႀကံဳလာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင္ အေဖအို အေမအို (၂)ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ စြန္႔ပစ္ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုၿပီး အိုမင္းေနၿပီး အလုပ္လံုး၀ မလုပ္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲ “ဖခင္အို” ႀကီးကို အရင္စြန္႔ပစ္ဖို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ “ရွင္ဂို” လို႕ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လူငယ္ဟာ သူ႕အေဖႀကီးကို ဟိုးေတာင္ေပၚကို သြားေရာက္စြန္႕ပစ္ဖို႕ (၂)ရက္(၃)ရက္စာ စားနပ္ရိကၡာေတြနဲ႕ အေဖႀကီးကို ေနာက္ေက်ာမွာ ပိုးသြားဖို႕ ေစာင္ေတြ၊ အ၀တ္အေဟာင္းေတြကို ျပင္ဆင္ေန ပါေတာ့တယ္။
အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး လင္မယားကလည္း ငါတို႕(၂)ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ စြန္႔ပစ္ေတာ့မွာ ဘဲဆိုတာ ရိပ္မိေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႕ အိမ္ရဲ႕ အေမွာင္ဆံုးေနရာက ေခ်ာင္ေလးတစ္ခုထဲမွာ ကုပ္လို႕ေပါ႕။ အဖိုးႀကီး နဲ႕ အဖြားႀကီးဟာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ေလာက္ ေပါင္းလာတာကေန ခြဲရေတာ့မွာပါလားဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ေပါ႕။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ သူတို႕လူမ်ဳိးရဲ႕ အစဥ္အလာဘဲေလ။ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ လက္ခံရေတာ့မွာဘဲေပါ႕။
ဒါနဲ႕ ျပင္ဆင္လည္းၿပီးေရာ “ရွင္ဂို” ဟာ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးနားကို ကပ္သြားၿပီး ရိုရိုေသေသနဲ႕ဘဲ . . “အေဖ ၊ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီႏွစ္ စပါးအထြက္မေကာင္းတာ အေဖလည္း အသိဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အေဖ ေတာထဲမွာ သြားေနေပးပါေနာ္” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ ေတာထဲမွာ သြားေနေပးပါ . . ဆိုတာ စကားလွေအာင္ေျပာၾကတာပါ။ ရာသီက ျပင္းထန္တဲ့ ေဆာင္းရာသီ ၊ ပါလာတဲ့ စားနပ္ရိကၡာကလည္း (၃)(၄)ရက္စာေလာက္ . . ေနာက္ၿပီး ေတာထဲမွာ သားရဲတိရိစၧာန္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ အစြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ အဖိုးႀကီးအဖြားေတြဟာ “အေအးပတ္ၿပီး ေသခ်င္ေသ ၊ ဒါမွမဟုတ္ သားရဲတိရိစၧန္ေတြ အစားခံရၿပီး ေသခ်င္ေသ ၊ ဒါမွ မေသရင္ ေနာက္ဆံုး အစာငတ္ၿပီး ေသၾကရတာပါဘဲ)
အဖိုးႀကီးလည္း မ်က္ေရေတြ ရႊဲေနတဲ့ ၾကားကဘဲ “ေခါင္းတစ္ခ်က္ဘဲၿငိမ့္ၿပီး” “ေအးေလ . . ဒါ ထံုးစံအတိုင္းဘဲမဟုတ္လား ၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ပါကြာ” ဆိုၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ေျမႀကီးေတြကို တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသလို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဖြားႀကီးလည္း သူကေတာ့ စြန္႔ပစ္ခံရမယ့္ အေျခအေနက လြတ္သြားၿပီဆိုေပမယ့္ ၀မ္းမသာႏိုင္ပါဘူး။ အႏွစ္(၅၀) ေလာက္ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အဖိုးႀကီးရဲ႕ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး တရႈံ႕ရံႈ႕နဲ႔သာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ငိုေႂကြးေနပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ “ရွင္ဂို” ဟာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်ၿပီး သူ႕အေဖအိုႀကီးကို သူ႕ ေက်ာေပၚမွာတင္ ၊ ေစာင္နဲ႕ ပတ္ခါ ကုန္းပိုးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ဇနီး လွမ္းေပးတဲ့ (၃)ရက္စာ စားေရရိကၡာေလးကို ယူၿပီး အိမ္ကလွမ္းထြက္မယ္ အလုပ္မွာ “အေဖ - သားလဲ လိုက္မယ္” ဆိုတဲ့ အသံၾကားလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္(၅)ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕သားႀကီး “အကီယို” ဟာ သူ႕အေဖနဲ႕ လိုက္ဖို႕ ျပင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။
ဒါနဲ႕ “ရွင္ဂို” ဟာ . . . “အကီယို” ေတာင္ေပၚအထိသြားမွာေနာ္။ ဘာလုပ္ဖို႕ လိုက္မွာလဲ။ အျပင္မွာ ေအးက ေအးနဲ႕” ဆိုၿပီး ဟန္႔လိုက္ေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အတင္းလိုက္မယ္ လုပ္ေနတာရယ္ ၊ အဖိုးျဖစ္သူကလည္း “ငါ႕ေျမးေလး လိုက္ခ်င္လိုက္ပါေစကြယ္” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္တာနဲ႕ သူ႕သားကို ေခၚခဲ့ရပါတယ္။
အိမ္ကေနထြက္ၿပီး ဖခင္ႀကီးကို ကုန္းပိုးထားတဲ့ “ရွင္ဂို” နဲ႕ သူ႕သားႀကီး “အကီယို” တို႕ဟာ နားလိုက္ တက္လိုက္နဲ႕ တက္လိုက္ၾကတာ (၃)နာရီေလာက္ အၾကာမွာ ေတာင္ထိပ္နားကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန၀င္လုေနပါၿပီ။
ေလစိမ္းအကာအကြယ္ရတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရဲ႕ ေျခရင္းမွာ “ရွင္ဂို” ဟာ သူ႕ဖခင္ကို ေက်ာပိုးရာကေန ခ်ၿပီး ခဏနားေနလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ “အေဖ . . ေဟာဒီမွာ ရိကၡာထုတ္၊ ဒီမွာက အေႏြးထည္ေတြလို႕ ေျပာၿပီး သူ ေက်ာပိုးလာတဲ့ “ေစာင္” ကိုေတာ့ “ဒါက အေဖခ်မ္းရင္ ၿခံဳဖို႕ေစာင္” ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ . . . . . .
“အေဖ . . ေစာင္ကို ျပန္ယူခဲ့ေလ” လို႕ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႕သား “အကီယို” ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ “ရွင္ဂို” တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ သူ႕သား “အကီယို” ဟာ သူ႕အဖိုးကို အေတာ္ေလး ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ေတာင္မွ “ေစာင္” ကို သူ႕အဖိုးနဲ႕ မထားခဲ့ဖို႕ ေျပာလို႕ “ရွင္ဂို” အေနနဲ႕ မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္မွ သူ႕သားကို“သားရယ္ . . . မင္း အဖိုးမွာ “ေစာင္” မရွိရင္ ညဖက္က်ရင္ အရမ္းခ်မ္း ေနမွာေပါ႕” လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕သား “အကီယို” ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ “ရွင္ဂို” ချမာ ဦးေခါင္းကို မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို တုန္လႈပ္ သြားပါေတာ့တယ္။
သူ႕သား “အကီယို” ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက “မဟုတ္ဘူးေလ . . အဲဒီ ေစာင္က အေဖ “အို”လာရင္ သားက အေဖ့ကို ကုန္းပိုးၿပီး လာပစ္ဖို႕ သိမ္းထားရဦးမွာ မဟုတ္လား” တဲ့။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ “အကီယို” ရဲ႕ စကား။ “ရွင္ဂို” လံုး၀မေတြးခဲ့တဲ့ စကား။ တကယ္ေတာ့ “ရွင္ဂို” ဟာ သူ႕အေဖႀကီးကို လာစြန္႕ပစ္ေပမယ့္ တစ္ေန႕က်ရင္ သူလည္း ဒီလို အစြန္႔ပစ္ခံရမွာပါလားလို႕ေတာ့ လံုး၀ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ဒီလိုပါဘဲေလ. . “ရွင္ဂို” ရဲ႕ အေဖ ငယ္စဥ္က သူ႕အေဖ (ရွင္ဂိုရဲ႕ အဖိုး) ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့တုန္းက လည္း တစ္ေန႕မွာ ငါလည္း ဒီလို စြန္႔ပစ္ခံရမယ္ဆိုတာ မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။ အခု အဲဒီေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ သူကိုယ္တိုင္ သူ႕သားရဲ႕ စြန္႔ပစ္မႈကို ခံရေတာ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး “ရွင္ဂို” လည္း အဲဒီေန႕မ်ဳိးကို ေရာက္ရေပဦးမယ္။
“ရွင္ဂို” ဟာ အေတြးေတြနဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ေနပါတယ္။ သူ႕ပါးစပ္ကလည္း “ေၾသာ္ - ငါလည္း ဒီလို ျဖစ္ရဦးမွာဘဲ ၊ ဒီလိုႀကံဳရဦးမွာဘဲ” ဆိုၿပီး ျငီးတြားေရရြတ္ေနပါတယ္။ သူ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေဖႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ ၊ သူ႕သားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ နဲ႕ ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်မွတ္ လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ သူ႕အေဖအိုႀကီးကို သူနဲ႕ အတူျပန္ေခၚသြားဖို႕ပါဘဲ။ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႕ “ရွင္ဂို” ဟာ သူ႕အေဖႀကီးကို “ကဲ - အေဖ ၊ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕ေတာ့ ၊ ငတ္လည္း အတူ ၊ ေသလည္း အတူဘဲ ၊ သားတို႕နဲ႕သာ အတူ ျပန္လိုက္ခဲ့ေပေတာ့” ဆိုၿပီး သူ႕အေဖအိုႀကီးကို ေစာင္နဲ႕ပတ္ ကုန္းပိုးၿပီး ေတာင္ေပၚကေလ (၃)ေယာက္သား ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
အိမ္ကို ေရာက္တာနဲ႕ ပထမဆံုး အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သူကေတာ့ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူပါဘဲ။ အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ေအာ္လိုက္တာ ေဘးနားက အိမ္ေတြကေတာင္မွ လန္႔ျဖတ္သြားၾကပါတယ္။ သူ႕ေယာက်ၤားကို ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းေနလိုက္တာ မၾကား၀ံ့မနာသာပါဘဲ။ ေနာက္ဆံုး ရွင္ဂိုက ေယာက်ၤားသံနဲ႕ ခပ္မာမာ ျပန္ေအာ္လိုက္မွ ဒီမိန္းမ ၿငိမ္သြားပါေတာ့တယ္။
အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေနတဲ့ အဖြားႀကီးလည္း ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ ေျပးထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေယာက်ၤား အဖိုးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အံ့အားသင့္လြန္းလို႕ သတိလစ္ လဲက်လုမတတ္ေတာင္မွ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဖိုးႀကီး နဲ႕ အဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ငိုေနလိုက္ၾကတာေလ။ အဖြားႀကီးက သူ႕သား “ရွင္ဂို” ကို ႏႈတ္ကေန “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သားရယ္ ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သားရယ္” နဲ႕ တစ္ဖြဖြ ေျပာေနေလရဲ႕။
အိမ္နီးနားျခင္းေတြလည္း လာၿပီး စပ္စုၾကတယ္။ အားလံုးက “ရွင္ဂို” ကို ၀ိုင္းၿပီး အျပစ္တင္ၾကတယ္။ “လူမိုက္” လို႕ ေခၚေ၀ၚ သမုတ္ၾကတယ္။ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကတယ္။ ခ်ီးမြမ္းတဲ့သူ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ “အင္း ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီမိသားစုတစ္စုလံုး ငတ္ၿပီး ေသေတာ့မွာဘဲ” ဆိုၿပီး ပညာရွိေလသံနဲ႕ ၀င္ၿပီး ေျပာတဲ့သူက ေျပာၾကတယ္။
“ရွင္ဂို” ကေတာ့ “အမွန္တရားကို ရုတ္တရက္ သိလိုက္ရတဲ့အတြက္” သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူယံုပါတယ္။ ဘယ္သူ႕စကားကိုမွ နားေထာင္မေနေတာ့ပါဘူး။ သူက တစ္ခြန္းဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ေအး . . . ခင္ဗ်ားတို႕လည္း တစ္ေန႕အိုလာရင္ ဒီလို အခ်ိန္ကို ေရာက္ရမွာဘဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေတာင္ေပၚမွာ ေခြးေသ၀က္ေသ မေသခ်င္ၾကရင္ ဒီ “ဓေလ့ဆိုးႀကီး” ကို ဖ်က္ၾကဖို႕သင့္ၿပီ” လို႕ဘဲ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းတစ္တြင္းလံုး အဲဒီရြာကေလးမွာ “ရင္ဂို” ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကိုဘဲ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဟိုနား လူစုစုရွိရင္လည္း ဒီအေၾကာင္း ၊ ဒီနား လူစုစုရွိရင္လည္း ဒီအေၾကာင္းဘဲ ေျပာေနၾကေတာ့တာဘဲ။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ “ရွင္ဂို” လုပ္တာ မွားတယ္လို႕ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “သူလုပ္တာ မွန္တယ္” ဆိုတဲ့ အသံေတြလည္း ထြက္လာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ “ရွင္ဂို” ကို ရႈတ္ခ်တဲ့ လူေတြေရာ ၊ ေထာက္ခံတဲ့ လူေတြပါ “တစ္ေန႔က်ရင္ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ရမယ္” ဆိုတဲ့ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ ျပတ္သားလွတဲ့ စကားကို နားထဲက မထြက္ၾကဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ရွင္ဂို” ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို “မိုးနတ္မင္း” ႀကီးက ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္သလား မွတ္ရတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ေဆာင္းတြင္း ဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီး တိုေတာင္းလွပါတယ္တဲ့။ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ လူႀကီးေတြ ေျပာစကားအရ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀-၇၀)အတြင္းမွာ ဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းေလာက္ တိုေတာင္းၿပီး အေအးေပါ႕တာ မႀကံဳဘူးဘူးလို႕လည္း ေျပာၾကတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ “ရွင္ဂို” တို႕ မိသားစုဟာ “ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီႀကီး” ကို ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး နဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာအငတ္ေဘးမွ မႀကံဳလိုက္ရပါဘူး။
ေနာက္ႏွစ္ေႏြဦးရာသီမွာ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ အနီးအနား ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြအထိ သတင္းျပန္႕ႏွံ႕သြား ပါတယ္။ မွားတယ္လို႕ ေျပာတဲ့လူေတြ ရွိသလို မွန္တယ္လို႕ ေျပာတဲ့သူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းေတြမွာေတာ့ “ရွင္ဂို” ကို အတုယူၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ မိအိုဖအိုေတြကို စြန္႔မပစ္ဘဲ ရွိသမွ်ကို ေ၀မွ်စားမယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚလာပါတယ္။ ပထမေတာ့ လူနည္းစုေပါ႕။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ မွန္တယ္ဆိုတာ နားလည္လာၾကတယ္။ မိအိုဖအိုေတြအေပၚမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေမြးလာၾကတယ္။ ေအးအတူ ပူအမွ်စိတ္ေမြးလာၾကတယ္။ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ ရဲရင့္ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ ဂ်ပန္ျပည္တစ္ခုလံုးကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္႕ႏွံ႕သြားပါေတာ့တယ္။ မိအိုဖအိုေတြကို စြန္႔မပစ္ၾကေတာ့တဲ့ လူဦးေရက မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။
ေနာက္ ရာစုႏွစ္ (၂၀၀)ေလာက္အတြင္းမွာေတာ့ “မိအိုဖအို” ေတြကို စြန္႔ပစ္တဲ့ ဓေလ့စရိုက္ဆိုးႀကီးဟာ ဂ်ပန္ျပည္မွာ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာဘဲ ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုအေပၚမွာ အေျခတည္ထားတဲ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ခု ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။
သခၤန္းစာ (၁) ကေလးမ်ား၏ လက္ဦးဆရာသည္ မိဘမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႕သည္ မိဘမ်ား၏ အျပဳအမူ ဓေလ့စရိုက္တို႕ကို ပံုတူကူးခ်ေလ့ရွိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သင္၏ မိဘမ်ား အေပၚ ဆက္ဆံျပဳမူသည့္အတိုင္း (သင္ အသက္ႀကီးလာေသာအခါ) သင့္ သားသမီးမ်ားက ဆက္ဆံျပဳမူၾကလိမ့္မည္။ သင္သည္ မိအိုဖအို မ်ားကို “အခိုင္းအေစမ်ားသဖြယ္” ဆက္ဆံလွ်င္ သင္ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး ျဖစ္လာေသာအခါ သင့္သားသမီးမ်ားကလည္း ထိုသို႕ ဆက္ဆံလိမ့္မည္။ မိအိုဖအိုမ်ားကို “ဘုရားတစ္ဆူ ဂူတစ္လံုး” ဆက္ဆံလွ်င္ သင့္သားသမီးမ်ားကလည္း ထိုအတိုင္း ျပဳမူေပလိမ့္မည္။ ဤကား “၀ဋ္” လည္ျခင္းတည္း။
သခၤန္းစာ (၂) “အမ်ား မိုးခါးေရ ေသာက္လို႕ ၊ ေသာက္ရသည္” ဟူေသာ စကားသည္ အခါခပ္သိမ္း မမွန္ေခ်။ သင္၏ “ယံုၾကည္ခ်က္ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္” သည္ လူအမ်ားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေနေသာ္လည္း “အမွန္တရား စစ္စစ္သာလွ်င္ ျဖစ္ပါေစ” ။ (ေနာက္ဆံုးတြင္) သင္၏ ျပင္းထန္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္သို႕ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လိုက္ပါလာရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ဖတ္ရႈသူအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ေဒါက္တာတင္ဗိုလ္ဗိုလ္ (ကြန္ပ်ဴ ေဗဒသုခုမ)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤပံုျပင္သည္ မူရင္းပံုျပင္ ခပ္တိုတိုကို ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးမပ်က္ေအာင္ ျပင္ဆင္ မြမ္းမံထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ေကာင္နာမည္မ်ားကိုလည္း ေျပာင္းလဲထားပါသည္။
(မည္သူမဆိုမွ်ေ၀ယူနိုင္သည္Shwe Eaim Si@ ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္စာေပဒါနျပဳသည္)
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဂ်ပန္ရိုးရာ ပံုျပင္ေလးတစ္ခု ဖတ္ဘူးတယ္။ သိပ္လည္း ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ အၿမဲလည္း မွတ္မိေနတယ္။ အခု အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဒီပံုျပင္လည္းဟာ အဓိပၸါယ္ ပိုရွိလာတယ္။ ပိုၿပီး ေတြးစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ပံုျပင္ေလးက ဒီလိုပါ။
ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ အလြန္႕အလြန္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေလး တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူေတြဟာ အစာေရစာကို ၀လင္ေအာင္ မစားရဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးလို႕ရတဲ့ ေျမက နည္းၿပီး ရာသီဥတုက ျပင္းထန္ ေတာ့ ထြက္သမွ် စပါးဆန္ေရဟာ တိုင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ “မ၀ေရစာ” ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ “ေဆာင္းရာသီ” ကိုေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္ အစာေရစာ ရွားပါးတဲ့ ေဘးဆိုးႀကီးဟာ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္တယ္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့ ေဘးဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ေသေၾကပ်က္စီးေလ့ရွိၾကတယ္။
“ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း” ဆိုတဲ့ စကားပံုလို သိပ္ဒုကၡေရာက္လာေတာ့ မိသားစု အခ်င္းခ်င္း ေတာင္မွ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး မညႇာတာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဂ်ပန္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ “ဓေလ့တစ္ခု” ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ ဓေလ့ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ အသက္ႀကီးေနၿပီး အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ေတာထဲေတာင္ထဲကို သြားၿပီး စြန္႕ပစ္တဲ့ ဓေလ့တစ္ခု ေပၚထြန္းလာပါတယ္။
ဒီကိစၥဟာ ဒီေခတ္ အျမင္နဲ႕ ၾကည့္ရင္ေတာ့ အေတာ္၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္လည္း အဲဒီေခတ္ အခါတုန္းကေတာ့ ဒါဟာ “လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္” အလုပ္တစ္ခုလို႕ဘဲ သေဘာထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္က အေဖအို အေမအိုေတြ ကို စြန္႕ပစ္ၾကတာကို ဘယ္သူမွ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ် မေနပါဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္မွ သက္ႀကီးရြယ္အိုတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားသလိုမ်ဳိးဘဲ ရႈျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ တစ္အိမ္လံုး အငတ္ေဘးကေန ကာကြယ္ရာေရာက္တဲ့ လုပ္သင့္လုပ္အပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုလို႕ေတာင္မွ ရႈျမင္ခဲ့ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ေဆာင္းရာသီကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ဆင္းရဲတဲ့ ေက်းရြာေတြမွာ မိအို ဖအိုေတြကို စြန္႔ပစ္ ၾကတဲ့ အလုပ္ကို စလုပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီပံုျပင္ေလး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
ေတာေတာင္ ထူထပ္လွတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေတာင္ေျခ တစ္ခုမွာ ရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာမွာေပါ႕။ အဲဒီရြာကေလးက မိသားစု တစ္ခုအတြင္းမွာ ဒီပံုျပင္ေလး အစျပဳခဲ့ပါတယ္။ ရြာေျမာက္ဖ်ားမွာရွိတဲ့ တဲအိမ္ေလးတစ္ခုအတြင္းမွာ “ရွင္ဂို” လို႕ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လယ္သမားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔မိသားစုနဲ႕ အတူ ေနထိုင္ပါတယ္။ သူတို႕မိသားစုမွာ လူဦးေရ (၆)ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူတို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္ ၊ သားေလးတစ္ေယာက္ ၊ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရယ္ ၊ အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ အေဖအိုႀကီး နဲ႕ အေမအိုႀကီးရယ္ . . အားလံုး တစ္အိမ္ထဲ အတူေနၾကတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ “ရွင္ဂို” တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႕ တစံုတခုကို တိုင္ပင္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ တိုင္ပင္တဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးရာသီမွာ စပါးအထြက္မေကာင္းလို႕ ဒီႏွစ္ ေဆာင္းရာသီမွာ သူတို႕မိသားစု(၆)ေယာက္ အတြက္ စားနပ္ရိကၡာ ဖူလံုမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အငတ္ေဘး ႀကံဳလာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင္ အေဖအို အေမအို (၂)ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ စြန္႔ပစ္ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုၿပီး အိုမင္းေနၿပီး အလုပ္လံုး၀ မလုပ္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲ “ဖခင္အို” ႀကီးကို အရင္စြန္႔ပစ္ဖို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ “ရွင္ဂို” လို႕ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လူငယ္ဟာ သူ႕အေဖႀကီးကို ဟိုးေတာင္ေပၚကို သြားေရာက္စြန္႕ပစ္ဖို႕ (၂)ရက္(၃)ရက္စာ စားနပ္ရိကၡာေတြနဲ႕ အေဖႀကီးကို ေနာက္ေက်ာမွာ ပိုးသြားဖို႕ ေစာင္ေတြ၊ အ၀တ္အေဟာင္းေတြကို ျပင္ဆင္ေန ပါေတာ့တယ္။
အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး လင္မယားကလည္း ငါတို႕(၂)ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ စြန္႔ပစ္ေတာ့မွာ ဘဲဆိုတာ ရိပ္မိေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႕ အိမ္ရဲ႕ အေမွာင္ဆံုးေနရာက ေခ်ာင္ေလးတစ္ခုထဲမွာ ကုပ္လို႕ေပါ႕။ အဖိုးႀကီး နဲ႕ အဖြားႀကီးဟာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ေလာက္ ေပါင္းလာတာကေန ခြဲရေတာ့မွာပါလားဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ေပါ႕။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ သူတို႕လူမ်ဳိးရဲ႕ အစဥ္အလာဘဲေလ။ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ လက္ခံရေတာ့မွာဘဲေပါ႕။
ဒါနဲ႕ ျပင္ဆင္လည္းၿပီးေရာ “ရွင္ဂို” ဟာ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးနားကို ကပ္သြားၿပီး ရိုရိုေသေသနဲ႕ဘဲ . . “အေဖ ၊ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီႏွစ္ စပါးအထြက္မေကာင္းတာ အေဖလည္း အသိဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ အေဖ ေတာထဲမွာ သြားေနေပးပါေနာ္” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ ေတာထဲမွာ သြားေနေပးပါ . . ဆိုတာ စကားလွေအာင္ေျပာၾကတာပါ။ ရာသီက ျပင္းထန္တဲ့ ေဆာင္းရာသီ ၊ ပါလာတဲ့ စားနပ္ရိကၡာကလည္း (၃)(၄)ရက္စာေလာက္ . . ေနာက္ၿပီး ေတာထဲမွာ သားရဲတိရိစၧာန္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ အစြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ အဖိုးႀကီးအဖြားေတြဟာ “အေအးပတ္ၿပီး ေသခ်င္ေသ ၊ ဒါမွမဟုတ္ သားရဲတိရိစၧန္ေတြ အစားခံရၿပီး ေသခ်င္ေသ ၊ ဒါမွ မေသရင္ ေနာက္ဆံုး အစာငတ္ၿပီး ေသၾကရတာပါဘဲ)
အဖိုးႀကီးလည္း မ်က္ေရေတြ ရႊဲေနတဲ့ ၾကားကဘဲ “ေခါင္းတစ္ခ်က္ဘဲၿငိမ့္ၿပီး” “ေအးေလ . . ဒါ ထံုးစံအတိုင္းဘဲမဟုတ္လား ၊ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ပါကြာ” ဆိုၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ေျမႀကီးေတြကို တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးသလို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဖြားႀကီးလည္း သူကေတာ့ စြန္႔ပစ္ခံရမယ့္ အေျခအေနက လြတ္သြားၿပီဆိုေပမယ့္ ၀မ္းမသာႏိုင္ပါဘူး။ အႏွစ္(၅၀) ေလာက္ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အဖိုးႀကီးရဲ႕ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး တရႈံ႕ရံႈ႕နဲ႔သာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ငိုေႂကြးေနပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ “ရွင္ဂို” ဟာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်ၿပီး သူ႕အေဖအိုႀကီးကို သူ႕ ေက်ာေပၚမွာတင္ ၊ ေစာင္နဲ႕ ပတ္ခါ ကုန္းပိုးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ဇနီး လွမ္းေပးတဲ့ (၃)ရက္စာ စားေရရိကၡာေလးကို ယူၿပီး အိမ္ကလွမ္းထြက္မယ္ အလုပ္မွာ “အေဖ - သားလဲ လိုက္မယ္” ဆိုတဲ့ အသံၾကားလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္(၅)ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕သားႀကီး “အကီယို” ဟာ သူ႕အေဖနဲ႕ လိုက္ဖို႕ ျပင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။
ဒါနဲ႕ “ရွင္ဂို” ဟာ . . . “အကီယို” ေတာင္ေပၚအထိသြားမွာေနာ္။ ဘာလုပ္ဖို႕ လိုက္မွာလဲ။ အျပင္မွာ ေအးက ေအးနဲ႕” ဆိုၿပီး ဟန္႔လိုက္ေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အတင္းလိုက္မယ္ လုပ္ေနတာရယ္ ၊ အဖိုးျဖစ္သူကလည္း “ငါ႕ေျမးေလး လိုက္ခ်င္လိုက္ပါေစကြယ္” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္တာနဲ႕ သူ႕သားကို ေခၚခဲ့ရပါတယ္။
အိမ္ကေနထြက္ၿပီး ဖခင္ႀကီးကို ကုန္းပိုးထားတဲ့ “ရွင္ဂို” နဲ႕ သူ႕သားႀကီး “အကီယို” တို႕ဟာ နားလိုက္ တက္လိုက္နဲ႕ တက္လိုက္ၾကတာ (၃)နာရီေလာက္ အၾကာမွာ ေတာင္ထိပ္နားကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ေန၀င္လုေနပါၿပီ။
ေလစိမ္းအကာအကြယ္ရတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရဲ႕ ေျခရင္းမွာ “ရွင္ဂို” ဟာ သူ႕ဖခင္ကို ေက်ာပိုးရာကေန ခ်ၿပီး ခဏနားေနလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ “အေဖ . . ေဟာဒီမွာ ရိကၡာထုတ္၊ ဒီမွာက အေႏြးထည္ေတြလို႕ ေျပာၿပီး သူ ေက်ာပိုးလာတဲ့ “ေစာင္” ကိုေတာ့ “ဒါက အေဖခ်မ္းရင္ ၿခံဳဖို႕ေစာင္” ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ . . . . . .
“အေဖ . . ေစာင္ကို ျပန္ယူခဲ့ေလ” လို႕ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႕သား “အကီယို” ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ “ရွင္ဂို” တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ သူ႕သား “အကီယို” ဟာ သူ႕အဖိုးကို အေတာ္ေလး ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ေတာင္မွ “ေစာင္” ကို သူ႕အဖိုးနဲ႕ မထားခဲ့ဖို႕ ေျပာလို႕ “ရွင္ဂို” အေနနဲ႕ မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္မွ သူ႕သားကို“သားရယ္ . . . မင္း အဖိုးမွာ “ေစာင္” မရွိရင္ ညဖက္က်ရင္ အရမ္းခ်မ္း ေနမွာေပါ႕” လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕သား “အကီယို” ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ “ရွင္ဂို” ချမာ ဦးေခါင္းကို မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို တုန္လႈပ္ သြားပါေတာ့တယ္။
သူ႕သား “အကီယို” ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက “မဟုတ္ဘူးေလ . . အဲဒီ ေစာင္က အေဖ “အို”လာရင္ သားက အေဖ့ကို ကုန္းပိုးၿပီး လာပစ္ဖို႕ သိမ္းထားရဦးမွာ မဟုတ္လား” တဲ့။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ “အကီယို” ရဲ႕ စကား။ “ရွင္ဂို” လံုး၀မေတြးခဲ့တဲ့ စကား။ တကယ္ေတာ့ “ရွင္ဂို” ဟာ သူ႕အေဖႀကီးကို လာစြန္႕ပစ္ေပမယ့္ တစ္ေန႕က်ရင္ သူလည္း ဒီလို အစြန္႔ပစ္ခံရမွာပါလားလို႕ေတာ့ လံုး၀ မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ဒီလိုပါဘဲေလ. . “ရွင္ဂို” ရဲ႕ အေဖ ငယ္စဥ္က သူ႕အေဖ (ရွင္ဂိုရဲ႕ အဖိုး) ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့တုန္းက လည္း တစ္ေန႕မွာ ငါလည္း ဒီလို စြန္႔ပစ္ခံရမယ္ဆိုတာ မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။ အခု အဲဒီေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ သူကိုယ္တိုင္ သူ႕သားရဲ႕ စြန္႔ပစ္မႈကို ခံရေတာ့မယ္။ ေနာက္ၿပီး “ရွင္ဂို” လည္း အဲဒီေန႕မ်ဳိးကို ေရာက္ရေပဦးမယ္။
“ရွင္ဂို” ဟာ အေတြးေတြနဲ႕ ခ်ာခ်ာလည္ ေနပါတယ္။ သူ႕ပါးစပ္ကလည္း “ေၾသာ္ - ငါလည္း ဒီလို ျဖစ္ရဦးမွာဘဲ ၊ ဒီလိုႀကံဳရဦးမွာဘဲ” ဆိုၿပီး ျငီးတြားေရရြတ္ေနပါတယ္။ သူ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕အေဖႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ ၊ သူ႕သားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ နဲ႕ ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်မွတ္ လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ သူ႕အေဖအိုႀကီးကို သူနဲ႕ အတူျပန္ေခၚသြားဖို႕ပါဘဲ။ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႕ “ရွင္ဂို” ဟာ သူ႕အေဖႀကီးကို “ကဲ - အေဖ ၊ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕ေတာ့ ၊ ငတ္လည္း အတူ ၊ ေသလည္း အတူဘဲ ၊ သားတို႕နဲ႕သာ အတူ ျပန္လိုက္ခဲ့ေပေတာ့” ဆိုၿပီး သူ႕အေဖအိုႀကီးကို ေစာင္နဲ႕ပတ္ ကုန္းပိုးၿပီး ေတာင္ေပၚကေလ (၃)ေယာက္သား ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
အိမ္ကို ေရာက္တာနဲ႕ ပထမဆံုး အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သူကေတာ့ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူပါဘဲ။ အထိတ္တလန္႕နဲ႕ ေအာ္လိုက္တာ ေဘးနားက အိမ္ေတြကေတာင္မွ လန္႔ျဖတ္သြားၾကပါတယ္။ သူ႕ေယာက်ၤားကို ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းေနလိုက္တာ မၾကား၀ံ့မနာသာပါဘဲ။ ေနာက္ဆံုး ရွင္ဂိုက ေယာက်ၤားသံနဲ႕ ခပ္မာမာ ျပန္ေအာ္လိုက္မွ ဒီမိန္းမ ၿငိမ္သြားပါေတာ့တယ္။
အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေနတဲ့ အဖြားႀကီးလည္း ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ ေျပးထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေယာက်ၤား အဖိုးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ အံ့အားသင့္လြန္းလို႕ သတိလစ္ လဲက်လုမတတ္ေတာင္မွ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဖိုးႀကီး နဲ႕ အဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ငိုေနလိုက္ၾကတာေလ။ အဖြားႀကီးက သူ႕သား “ရွင္ဂို” ကို ႏႈတ္ကေန “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သားရယ္ ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သားရယ္” နဲ႕ တစ္ဖြဖြ ေျပာေနေလရဲ႕။
အိမ္နီးနားျခင္းေတြလည္း လာၿပီး စပ္စုၾကတယ္။ အားလံုးက “ရွင္ဂို” ကို ၀ိုင္းၿပီး အျပစ္တင္ၾကတယ္။ “လူမိုက္” လို႕ ေခၚေ၀ၚ သမုတ္ၾကတယ္။ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကတယ္။ ခ်ီးမြမ္းတဲ့သူ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ “အင္း ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီမိသားစုတစ္စုလံုး ငတ္ၿပီး ေသေတာ့မွာဘဲ” ဆိုၿပီး ပညာရွိေလသံနဲ႕ ၀င္ၿပီး ေျပာတဲ့သူက ေျပာၾကတယ္။
“ရွင္ဂို” ကေတာ့ “အမွန္တရားကို ရုတ္တရက္ သိလိုက္ရတဲ့အတြက္” သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူယံုပါတယ္။ ဘယ္သူ႕စကားကိုမွ နားေထာင္မေနေတာ့ပါဘူး။ သူက တစ္ခြန္းဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ေအး . . . ခင္ဗ်ားတို႕လည္း တစ္ေန႕အိုလာရင္ ဒီလို အခ်ိန္ကို ေရာက္ရမွာဘဲ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေတာင္ေပၚမွာ ေခြးေသ၀က္ေသ မေသခ်င္ၾကရင္ ဒီ “ဓေလ့ဆိုးႀကီး” ကို ဖ်က္ၾကဖို႕သင့္ၿပီ” လို႕ဘဲ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းတစ္တြင္းလံုး အဲဒီရြာကေလးမွာ “ရင္ဂို” ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကိုဘဲ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဟိုနား လူစုစုရွိရင္လည္း ဒီအေၾကာင္း ၊ ဒီနား လူစုစုရွိရင္လည္း ဒီအေၾကာင္းဘဲ ေျပာေနၾကေတာ့တာဘဲ။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ “ရွင္ဂို” လုပ္တာ မွားတယ္လို႕ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ “သူလုပ္တာ မွန္တယ္” ဆိုတဲ့ အသံေတြလည္း ထြက္လာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ “ရွင္ဂို” ကို ရႈတ္ခ်တဲ့ လူေတြေရာ ၊ ေထာက္ခံတဲ့ လူေတြပါ “တစ္ေန႔က်ရင္ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ရမယ္” ဆိုတဲ့ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ ျပတ္သားလွတဲ့ စကားကို နားထဲက မထြက္ၾကဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ရွင္ဂို” ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို “မိုးနတ္မင္း” ႀကီးက ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္သလား မွတ္ရတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ေဆာင္းတြင္း ဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီး တိုေတာင္းလွပါတယ္တဲ့။ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ လူႀကီးေတြ ေျပာစကားအရ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀-၇၀)အတြင္းမွာ ဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းေလာက္ တိုေတာင္းၿပီး အေအးေပါ႕တာ မႀကံဳဘူးဘူးလို႕လည္း ေျပာၾကတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ “ရွင္ဂို” တို႕ မိသားစုဟာ “ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီႀကီး” ကို ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး နဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာအငတ္ေဘးမွ မႀကံဳလိုက္ရပါဘူး။
ေနာက္ႏွစ္ေႏြဦးရာသီမွာ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ လုပ္ရပ္ဟာ အနီးအနား ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြအထိ သတင္းျပန္႕ႏွံ႕သြား ပါတယ္။ မွားတယ္လို႕ ေျပာတဲ့လူေတြ ရွိသလို မွန္တယ္လို႕ ေျပာတဲ့သူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းေတြမွာေတာ့ “ရွင္ဂို” ကို အတုယူၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ မိအိုဖအိုေတြကို စြန္႔မပစ္ဘဲ ရွိသမွ်ကို ေ၀မွ်စားမယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚလာပါတယ္။ ပထမေတာ့ လူနည္းစုေပါ႕။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ မွန္တယ္ဆိုတာ နားလည္လာၾကတယ္။ မိအိုဖအိုေတြအေပၚမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေမြးလာၾကတယ္။ ေအးအတူ ပူအမွ်စိတ္ေမြးလာၾကတယ္။ “ရွင္ဂို” ရဲ႕ ရဲရင့္ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ ဂ်ပန္ျပည္တစ္ခုလံုးကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္႕ႏွံ႕သြားပါေတာ့တယ္။ မိအိုဖအိုေတြကို စြန္႔မပစ္ၾကေတာ့တဲ့ လူဦးေရက မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။
ေနာက္ ရာစုႏွစ္ (၂၀၀)ေလာက္အတြင္းမွာေတာ့ “မိအိုဖအို” ေတြကို စြန္႔ပစ္တဲ့ ဓေလ့စရိုက္ဆိုးႀကီးဟာ ဂ်ပန္ျပည္မွာ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာဘဲ ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုအေပၚမွာ အေျခတည္ထားတဲ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ခု ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။
သခၤန္းစာ (၁) ကေလးမ်ား၏ လက္ဦးဆရာသည္ မိဘမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႕သည္ မိဘမ်ား၏ အျပဳအမူ ဓေလ့စရိုက္တို႕ကို ပံုတူကူးခ်ေလ့ရွိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သင္၏ မိဘမ်ား အေပၚ ဆက္ဆံျပဳမူသည့္အတိုင္း (သင္ အသက္ႀကီးလာေသာအခါ) သင့္ သားသမီးမ်ားက ဆက္ဆံျပဳမူၾကလိမ့္မည္။ သင္သည္ မိအိုဖအို မ်ားကို “အခိုင္းအေစမ်ားသဖြယ္” ဆက္ဆံလွ်င္ သင္ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီး ျဖစ္လာေသာအခါ သင့္သားသမီးမ်ားကလည္း ထိုသို႕ ဆက္ဆံလိမ့္မည္။ မိအိုဖအိုမ်ားကို “ဘုရားတစ္ဆူ ဂူတစ္လံုး” ဆက္ဆံလွ်င္ သင့္သားသမီးမ်ားကလည္း ထိုအတိုင္း ျပဳမူေပလိမ့္မည္။ ဤကား “၀ဋ္” လည္ျခင္းတည္း။
သခၤန္းစာ (၂) “အမ်ား မိုးခါးေရ ေသာက္လို႕ ၊ ေသာက္ရသည္” ဟူေသာ စကားသည္ အခါခပ္သိမ္း မမွန္ေခ်။ သင္၏ “ယံုၾကည္ခ်က္ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္” သည္ လူအမ်ားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေနေသာ္လည္း “အမွန္တရား စစ္စစ္သာလွ်င္ ျဖစ္ပါေစ” ။ (ေနာက္ဆံုးတြင္) သင္၏ ျပင္းထန္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္သို႕ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လိုက္ပါလာရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ဖတ္ရႈသူအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ေဒါက္တာတင္ဗိုလ္ဗိုလ္ (ကြန္ပ်ဴ ေဗဒသုခုမ)
မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤပံုျပင္သည္ မူရင္းပံုျပင္ ခပ္တိုတိုကို ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးမပ်က္ေအာင္ ျပင္ဆင္ မြမ္းမံထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ေကာင္နာမည္မ်ားကိုလည္း ေျပာင္းလဲထားပါသည္။
(မည္သူမဆိုမွ်ေ၀ယူနိုင္သည္Shwe Eaim Si@ ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္စာေပဒါနျပဳသည္)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။