စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ခရီးစဥ္
-------
ဟိုးအျမင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္စင္း တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။ ေခ်ာင္းေလးဟာ ရြာရိုးေတြျဖတ္၊ ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္၊ ေတာၾကိဳေတာင္ၾကားေတြကို ျဖတ္ရင္း ေနာက္ဆံုး သဲကႏာၱရတစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးက..
“အင္း...ဒီေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ လမ္းခရီးေတြ ငါျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီးျပီ...
“ဒါ..ငါ့ရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲလား....ေရွ႕ဆက္ေလ်
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ...“ ေလေျပကေတာင္ ဒီကႏာၱရကို ျဖတ္ႏိုင္ေသးတယ္... စမ္းေခ်ာင္းေလးလဲ ျဖတ္ႏိုင္ရမယ္” ကႏာၱရဆီက ျပန္႔လႊင့္လာတဲ့ ပဲ့တင့္သံတစ္ခုကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။
“ သူက ေလျဖစ္လို႔ ျဖတ္ႏိုင္တာ...ငါက ေလမွမဟုတ္တာ” မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ သူ ေရရြတ္မိတယ္။
“ ငါ့မွငါဆိုတဲ့အစဲြကို လက္ကိုင္ထားသေရြ႔ေတာ့ ဒီကႏာၱရကို ဘယ္ေတာ့မွ ျဖတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး... ငါဆိုတဲ့ မာနေတြ၊ အတၱေတြကို စြန္႔ျပီး ကိုယ့္ကို ေရခိုးေရေငြ႔အျဖစ္ ေျပာင္းျပီး ေလေျပနဲ႔အတူ လိုက္ပါသြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လိုရာ ခရီးကို ေရာက္မွာပဲ” ကႏၱာရဆီက တိုးညႇင္းတဲ့အသံကို သူၾကားလိုက္ျပန္တယ္။
“ ကိုယ့္ပံုစံကိုစြန္႔ျပီး ေလထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ရမယ္...ဟုတ္လား... ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး”
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ ထသြားေလာက္တဲ့ အထိ သူတုန္ခါမိတယ္။ ကိုယ့္နဂိုပံုစံကို စြန္႔ရမယ့္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ဳိး သူ႔မွာ တစ္ခါမွမရွိခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီလို စြန္႔လိုက္တာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္ဆီးတာန
“ေရေငြ႔ေတြက ေလေျပနဲ႔အတူ ကႏာၱရကို ျဖတ္သြားမယ္။ ေျမျပင္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ေရေငြ႔ေတြကို အေငြ႔ပ်ံ ေစမယ္။ အဲဒီေနာက္ မိုးအျဖစ္နဲ႔ ရြာခ်လိုက္မယ္။ မိုးေရေတြက တစ္စုတစည္းတည္းျဖစ္ျပီး ေခ်ာင္းအသြင္နဲ႔ စီးဆင္းမယ္” ကႏာၱရဆီက စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပသံကို သူၾကားလိုက္ျပန္တယ္။
“ တစ္ကယ္ပဲလား... ငါဟာ နဂိုေခ်ာင္းအျဖစ္နဲ႔ ျပန္စီးဆင္းႏိုင္မလား” သံသယတစ္၀က္နဲ႔ သူေမးျပန္တယ္။
“ ဟုတ္တယ္လို႔လဲ ေျပာႏိုင္တယ္....မဟုတ္ဘူးလိ
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ သူဟာ ေခ်ာင္းမျဖစ္ခင္တုန္းက ေရေငြ႔အျဖစ္နဲ႔ ေလထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ျပီး ေတာင္ခါးပန္း အေရာက္မွာ မိုးအျဖစ္နဲ႔ ရြာခ်ျပီး ေခ်ာင္းအသြင္နဲ႔ စီးဆင္းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ေရးေရးေလး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရဲရဲခ်ျပီး ေလေျပရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ပစ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေလေျပရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကို လိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။
လူ႔ဘ၀ လမ္းခရီးတစ္ေလ်ာက္မွာလည္း စမ္းေခ်ာင္းေလးလိုပဲ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ ကိုယ္လိုရာပန္းတိုငိဆီ ေရာက္ၾကရတယ္။ ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႔ တစ္ခါတေလမွာ “ငါဆိုတဲ့ အစဲြ၊ အတၱ” ေတြကိုဖယ္ႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ သတၱိေတြလိုအပ္တယ္။
ဒါမွမဟုတ္.....
“ငါ့ရဲ႕ နဂိုစိတ္ထားက ဘာလဲ”
“ငါ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ျပီး လက္မလြတ္ႏိုင္တဲ့ အရာက ဘာလဲ”
“ငါ တကယ့္လိုေနတာ ဘာလဲ” လို႔ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကို ယ္ကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္တယ္။ ဘ၀မွာ ပံုစံ သ႑ာန္ေတြက တစ္ခုထဲရွိတာ မဟုတ္ပါ ဘူး... ပတ္၀န္းက်င္ကို ေျပာင္းလဲလို႔ မရခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာင္းလဲ ၾကည့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နဂိုရွိရင္းစဲြ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စိတ္ထားကို မေျပာင္းလဲသေရြ႕ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ပါပဲ...
---
စာေရးစက ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ... တစ္ေန႔က ထိုင္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ စာအုပ္ပံုေတြ လွလွေလး႐ိုက္ၿပီး ပို႔လာေပးလို႔ ဒီစာကိုသတိရၿပီး ေဖ့စဘုတ္ေပၚတင္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, May 08, 2007)
-------
ဟိုးအျမင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္စင္း တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။ ေခ်ာင္းေလးဟာ ရြာရိုးေတြျဖတ္၊ ကြင္းျပင္ကိုျဖတ္၊ ေတာၾကိဳေတာင္ၾကားေတြကို ျဖတ္ရင္း ေနာက္ဆံုး သဲကႏာၱရတစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးက..
“အင္း...ဒီေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ လမ္းခရီးေတြ ငါျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီးျပီ...
“ဒါ..ငါ့ရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲလား....ေရွ႕ဆက္ေလ်
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ...“ ေလေျပကေတာင္ ဒီကႏာၱရကို ျဖတ္ႏိုင္ေသးတယ္... စမ္းေခ်ာင္းေလးလဲ ျဖတ္ႏိုင္ရမယ္” ကႏာၱရဆီက ျပန္႔လႊင့္လာတဲ့ ပဲ့တင့္သံတစ္ခုကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။
“ သူက ေလျဖစ္လို႔ ျဖတ္ႏိုင္တာ...ငါက ေလမွမဟုတ္တာ” မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ သူ ေရရြတ္မိတယ္။
“ ငါ့မွငါဆိုတဲ့အစဲြကို လက္ကိုင္ထားသေရြ႔ေတာ့ ဒီကႏာၱရကို ဘယ္ေတာ့မွ ျဖတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး... ငါဆိုတဲ့ မာနေတြ၊ အတၱေတြကို စြန္႔ျပီး ကိုယ့္ကို ေရခိုးေရေငြ႔အျဖစ္ ေျပာင္းျပီး ေလေျပနဲ႔အတူ လိုက္ပါသြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္လိုရာ ခရီးကို ေရာက္မွာပဲ” ကႏၱာရဆီက တိုးညႇင္းတဲ့အသံကို သူၾကားလိုက္ျပန္တယ္။
“ ကိုယ့္ပံုစံကိုစြန္႔ျပီး ေလထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ရမယ္...ဟုတ္လား... ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး”
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြ ထသြားေလာက္တဲ့ အထိ သူတုန္ခါမိတယ္။ ကိုယ့္နဂိုပံုစံကို စြန္႔ရမယ့္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ဳိး သူ႔မွာ တစ္ခါမွမရွိခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီလို စြန္႔လိုက္တာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္ဆီးတာန
“ေရေငြ႔ေတြက ေလေျပနဲ႔အတူ ကႏာၱရကို ျဖတ္သြားမယ္။ ေျမျပင္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ေရေငြ႔ေတြကို အေငြ႔ပ်ံ ေစမယ္။ အဲဒီေနာက္ မိုးအျဖစ္နဲ႔ ရြာခ်လိုက္မယ္။ မိုးေရေတြက တစ္စုတစည္းတည္းျဖစ္ျပီး ေခ်ာင္းအသြင္နဲ႔ စီးဆင္းမယ္” ကႏာၱရဆီက စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပသံကို သူၾကားလိုက္ျပန္တယ္။
“ တစ္ကယ္ပဲလား... ငါဟာ နဂိုေခ်ာင္းအျဖစ္နဲ႔ ျပန္စီးဆင္းႏိုင္မလား” သံသယတစ္၀က္နဲ႔ သူေမးျပန္တယ္။
“ ဟုတ္တယ္လို႔လဲ ေျပာႏိုင္တယ္....မဟုတ္ဘူးလိ
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ သူဟာ ေခ်ာင္းမျဖစ္ခင္တုန္းက ေရေငြ႔အျဖစ္နဲ႔ ေလထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ျပီး ေတာင္ခါးပန္း အေရာက္မွာ မိုးအျဖစ္နဲ႔ ရြာခ်ျပီး ေခ်ာင္းအသြင္နဲ႔ စီးဆင္းခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ေရးေရးေလး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရဲရဲခ်ျပီး ေလေျပရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ပစ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေလေျပရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကို လိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။
လူ႔ဘ၀ လမ္းခရီးတစ္ေလ်ာက္မွာလည္း စမ္းေခ်ာင္းေလးလိုပဲ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ ကိုယ္လိုရာပန္းတိုငိဆီ ေရာက္ၾကရတယ္။ ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႔ တစ္ခါတေလမွာ “ငါဆိုတဲ့ အစဲြ၊ အတၱ” ေတြကိုဖယ္ႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ သတၱိေတြလိုအပ္တယ္။
ဒါမွမဟုတ္.....
“ငါ့ရဲ႕ နဂိုစိတ္ထားက ဘာလဲ”
“ငါ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ျပီး လက္မလြတ္ႏိုင္တဲ့ အရာက ဘာလဲ”
“ငါ တကယ့္လိုေနတာ ဘာလဲ” လို႔ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကို ယ္ကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္တယ္။ ဘ၀မွာ ပံုစံ သ႑ာန္ေတြက တစ္ခုထဲရွိတာ မဟုတ္ပါ ဘူး... ပတ္၀န္းက်င္ကို ေျပာင္းလဲလို႔ မရခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာင္းလဲ ၾကည့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နဂိုရွိရင္းစဲြ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စိတ္ထားကို မေျပာင္းလဲသေရြ႕ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ပါပဲ...
---
စာေရးစက ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါ... တစ္ေန႔က ထိုင္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ စာအုပ္ပံုေတြ လွလွေလး႐ိုက္ၿပီး ပို႔လာေပးလို႔ ဒီစာကိုသတိရၿပီး ေဖ့စဘုတ္ေပၚတင္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, May 08, 2007)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။