ႏိုင္းႏိုင္းစေန
တစ္ခါေလာက္ လဲက်ခြင့္ေပးလိုက္ပါ
----------------------------------------
အရင္ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေဘးမွာ ကစားကြင္းေလး တစ္ခုရွိတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း အဲဒီကစားကြင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကစားကြင္းထဲမွာ သဲတြင္းတစ္တြင္းရွိတယ္။ သဲတြင္းထဲမွာ ခြက္ကေလးေတြ၊ ပုလင္းလြတ္ေတြနဲ႔ ကေတာ့ေလးေတြရွိတယ္။ ကေလးေတြက သဲမွာ ေဆာ့ကစားရတာကို ႏွစ္သက္ ၾကတယ္။
ေက်ာင္းကၾကီးေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုပါပဲ။ တစ္ခါက
စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့မိတယ္။ အဂၤလိပ္
ကေလးတစ္ေယာက္က သဲကိုခပ္ျပီး ကေတာ့ထဲ ထည့္ကစားေနတယ္။ သဲေတြက ကေတာ့ေအာက္ကေန
ထြက္က်ကုန္ၾကတယ္။ ကေလးက ကေတာ့ေအာက္က အေပါက္ကို လက္ညိဳးနဲ႔ပိတ္ျပီး သဲကို
ပုလင္းထဲ ေျပာင္းထည့္လိုက္တယ္။
ပုလင္း၀နဲ႔ကေတာ့ တည့္တာနဲ႔ လက္ဖယ္လိုက္ေပမယ့္ သဲအက်က ျမန္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လိုသေလာက္သဲေတြ ပုလင္းထဲ မ၀င္ခဲ့ဘူး။ စစျခင္းမွာ သဲေတြ ထြက္က်တာျမန္လို႔ ကေလးက မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း လက္ဖယ္ႏႈန္းက ျမန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ သေဘာေပါက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ကေတာ့ကို ပုလင္း၀မွာသာ ေတ့ထားျပီး သဲကို ခြက္နဲ႔ပဲ ခပ္ထည့္ေတာ့တယ္။ သဲေတြ အျမန္ျပည့္သြားတဲ့ ပုလင္းကိုၾကည့္ျပီး ကေလးက ေအာင္ျမင္တဲ့ အသံနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္ျပီး မိခင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မိခင္က သားရဲ႔ အျပဳအမႈကို ၾကည့္ျပီး လက္ခုပ္တီး အားေပးလိုက္တယ္။
တ႐ုတ္ရဲ႔ မိခင္ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကေတာ့ေအာက္ကေန သဲထြက္က်တာကို ျမင္တဲ့ တရုတ္မိခင္ တစ္ဦးက ကေလးနားကို သြားျပီး “လာ...ေမေမသင္ျပမယ္။ ကေတာ့ကို အ၀နဲ႔ ဒီလိုေလး ေတ့ထားျပီး ခြက္နဲ႔ ေဟာဒီလို ခပ္ထည့္ရတယ္” လို႔ သင္ေပးပါတယ္။ တ႐ုတ္ကေလးက အဂၤလိပ္ကေလးထက္ ကေတာ ့သံုးနည္းကို ေစာျပီးတတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေတာ့နဲ႔ သူ မကစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ သဲတြင္းထဲက ထျပီး မိခင္ကို အခ်ီခိုင္းေတာ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႔ မတူတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ေဘးကေန ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သားသမီးအတြက္ ဘာမဆို လုပ္ေပးခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပိုလုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ ခေယာင္းေတာလုပ္ကို ေလ်ာက္ေနတာလည္း သင္ယူနည္းတစ္မ်ဳိးပဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ ခေယာင္းေတာလမ္းကို ျဖတ္ျပီးမွ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္မယ္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရလာတဲ့ အဲဒီေအာင္ျမင္မႈကမွ ပိုခ်ဳိျမိန္ တယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္က်မွ သိလာရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘလုပ္တဲ့ လူေတြက ကေလးေတြရဲ႔ က်႐ႈံးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို လုယူခဲ့သလို သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းကို ျပဖို႔ အခြင့္အေရးကိုလဲ လုယူခဲ့တယ္။ တစ္ျခားလူ ေျပာျပတဲ့ အေျဖထက္ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကည့္မွ သိလာရတဲ့ အေျဖက ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္။ အေျဖသိေနတဲ့ အရာတစ္ခုကို ကေလးေတြက ၾကာလာရင္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ လူၾကီးေတြရဲ႔ အကူအညီကိုပဲ ေစာင့္ေနၾကေတာ့တယ္။ တရုတ္ကေလးေတြက မသိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးၾကံဳလာရင္ အကူအညီရွာဖို႔ ရပ္ေနေတာ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္နည္းရွာျပီး မေျဖရွင္းၾကေတာ့ဘူး။
သားသမီးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က တစ္သက္လံုး အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာကို သင္ေပးႏိုင္တယ္။ လူတိုင္း အလိမ္ခံဖူးၾကမွာပဲ။ အလိမ္ခံရတဲ့ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္မိဘေတြက “ကိုယ္ ပထမတစ္ၾကိမ္ အလိမ္ခံရတာက shame on you. ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ခံရရင္ shame on me. ကိုယ္ညံ့လို႔ ခံလိုက္ရတာ။ ပထမတစ္ၾကိမ္ အလိမ္ခံရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကေန သခၤန္းစာ မယူခဲ့လို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ခံရတာ အဲတာေၾကာင့္ shame on me” တဲ့။
လူ႔ဘ၀ရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳက ေပးဆပ္ျပီးမွ ရလာတာေတြပါပဲ။ သားသမီးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္သက္လံုး အတူ မေနၾကရပါဘူး။ ကေလးဘ၀ ေဆာ့ကစားတဲ့ အရြယ္က သူတို႔ေလးေတြ ကိုယ္ထူကိုယ္ထျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း သြန္သင္ရမယ္။ အသစ္အဆန္း စမ္းသပ္တာကို အားေပးရမယ္။ ဘာမဆို မိဘေတြရဲ႔ စိတ္ဆႏၵ သေဘာအရ လုပ္ၾကရတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစဘဲ သူတို႔ဘာသာ ဆန္းသစ္ထီထြင္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ေပးလိုက္ပါ။ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ လဲက်ခြင့္ ေပးလိုက္ပါ။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
ပုလင္း၀နဲ႔ကေတာ့ တည့္တာနဲ႔ လက္ဖယ္လိုက္ေပမယ့္ သဲအက်က ျမန္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လိုသေလာက္သဲေတြ ပုလင္းထဲ မ၀င္ခဲ့ဘူး။ စစျခင္းမွာ သဲေတြ ထြက္က်တာျမန္လို႔ ကေလးက မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း လက္ဖယ္ႏႈန္းက ျမန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ သေဘာေပါက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔ ကေတာ့ကို ပုလင္း၀မွာသာ ေတ့ထားျပီး သဲကို ခြက္နဲ႔ပဲ ခပ္ထည့္ေတာ့တယ္။ သဲေတြ အျမန္ျပည့္သြားတဲ့ ပုလင္းကိုၾကည့္ျပီး ကေလးက ေအာင္ျမင္တဲ့ အသံနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္ျပီး မိခင္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မိခင္က သားရဲ႔ အျပဳအမႈကို ၾကည့္ျပီး လက္ခုပ္တီး အားေပးလိုက္တယ္။
တ႐ုတ္ရဲ႔ မိခင္ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကေတာ့ေအာက္ကေန သဲထြက္က်တာကို ျမင္တဲ့ တရုတ္မိခင္ တစ္ဦးက ကေလးနားကို သြားျပီး “လာ...ေမေမသင္ျပမယ္။ ကေတာ့ကို အ၀နဲ႔ ဒီလိုေလး ေတ့ထားျပီး ခြက္နဲ႔ ေဟာဒီလို ခပ္ထည့္ရတယ္” လို႔ သင္ေပးပါတယ္။ တ႐ုတ္ကေလးက အဂၤလိပ္ကေလးထက္ ကေတာ ့သံုးနည္းကို ေစာျပီးတတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေတာ့နဲ႔ သူ မကစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ သဲတြင္းထဲက ထျပီး မိခင္ကို အခ်ီခိုင္းေတာ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႔ မတူတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ေဘးကေန ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သားသမီးအတြက္ ဘာမဆို လုပ္ေပးခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပိုလုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ ခေယာင္းေတာလုပ္ကို ေလ်ာက္ေနတာလည္း သင္ယူနည္းတစ္မ်ဳိးပဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ ခေယာင္းေတာလမ္းကို ျဖတ္ျပီးမွ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကိုေရာက္မယ္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရလာတဲ့ အဲဒီေအာင္ျမင္မႈကမွ ပိုခ်ဳိျမိန္ တယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္က်မွ သိလာရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘလုပ္တဲ့ လူေတြက ကေလးေတြရဲ႔ က်႐ႈံးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို လုယူခဲ့သလို သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းကို ျပဖို႔ အခြင့္အေရးကိုလဲ လုယူခဲ့တယ္။ တစ္ျခားလူ ေျပာျပတဲ့ အေျဖထက္ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကည့္မွ သိလာရတဲ့ အေျဖက ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္။ အေျဖသိေနတဲ့ အရာတစ္ခုကို ကေလးေတြက ၾကာလာရင္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ လူၾကီးေတြရဲ႔ အကူအညီကိုပဲ ေစာင့္ေနၾကေတာ့တယ္။ တရုတ္ကေလးေတြက မသိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးၾကံဳလာရင္ အကူအညီရွာဖို႔ ရပ္ေနေတာ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္နည္းရွာျပီး မေျဖရွင္းၾကေတာ့ဘူး။
သားသမီးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က တစ္သက္လံုး အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ရမယ္ဆိုတာကို သင္ေပးႏိုင္တယ္။ လူတိုင္း အလိမ္ခံဖူးၾကမွာပဲ။ အလိမ္ခံရတဲ့ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္မိဘေတြက “ကိုယ္ ပထမတစ္ၾကိမ္ အလိမ္ခံရတာက shame on you. ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ခံရရင္ shame on me. ကိုယ္ညံ့လို႔ ခံလိုက္ရတာ။ ပထမတစ္ၾကိမ္ အလိမ္ခံရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကေန သခၤန္းစာ မယူခဲ့လို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ခံရတာ အဲတာေၾကာင့္ shame on me” တဲ့။
လူ႔ဘ၀ရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳက ေပးဆပ္ျပီးမွ ရလာတာေတြပါပဲ။ သားသမီးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္သက္လံုး အတူ မေနၾကရပါဘူး။ ကေလးဘ၀ ေဆာ့ကစားတဲ့ အရြယ္က သူတို႔ေလးေတြ ကိုယ္ထူကိုယ္ထျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း သြန္သင္ရမယ္။ အသစ္အဆန္း စမ္းသပ္တာကို အားေပးရမယ္။ ဘာမဆို မိဘေတြရဲ႔ စိတ္ဆႏၵ သေဘာအရ လုပ္ၾကရတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစဘဲ သူတို႔ဘာသာ ဆန္းသစ္ထီထြင္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ေပးလိုက္ပါ။ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ လဲက်ခြင့္ ေပးလိုက္ပါ။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။