ဆပ္ကပ္

 ေဖျမင့္ -ႏွလံုးသားအာဟာရ

ဆပ္ကပ္
=======
လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးမက်ယ္တဲ့၊အမည္မေဖာ္တဲ့၊အမွတ္တရျပဳမေနတဲ့
အၾကင္နာ၊ေမတၱာ အျပဳအမူေလးမ်ားပါ။
၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္
ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေလာက္ကျဖစ္သည္။အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ မိသားစုတစ္ခုသာက်န္ေလသည္။
သည္မိသားစုကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ေနမိသည္။

ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ ႏွစ္ျပည့္ေသးပံုမရ။သူတို႔အသြင္အျပင္ေတြၾကည့္ရံုျဖင့္ပင္
ေငြေၾကးျပည့္ျပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြက အဖိုးတန္ထဲကမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနၾကသည္။သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္သူတို႔ၾကည့္ရမည့္ ဆပ္ကပ္လူျပက္မ်ား၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အျခားျပကြက္မ်ားအေၾကာင္းကို အားတက္သေရာေျပာဆိုေနၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြချမာ ဆပ္ကပ္ပြဲတစ္ခါမွ်ၾကည့္ဖူးၾကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္အမွတ္တရျဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။
အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အျပင္မ်ားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြ၏မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကိုကိုင္လ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ေနပံုမွာ`ေမ့ခ်စ္သူ သူရဲေကာင္းႀကီး´ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြအျပည့္ပါလာသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း`အားကိုးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္´ဟု ခြန္းတံု႔ျပန္ေနသည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာအၿပံဳးႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာၾကည့္သည္။
သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာအမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲ လွမ္းေမးသည္။
`ကၽြန္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ရွစ္ေစာင္နဲ႔လူႀကီးလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုးလာလို႔ရမွာ´ သူက တက္တက္ၾကြၾကြပင္ေျဖသည္
အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေျပာသည္။
ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္း၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငံု႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္တိုးကာ`ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ´ ဟူ၍ေမးသည္။
လက္မွတ္ေရာင္းေသာအမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြထပ္ေျပာသည္။
အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္မပါ။
သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္သို႔လွည့္ကာ ကေလးေတြကို အေဖ့မွာပိုက္ဆံအလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ၾကည့္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ေျပာထြက္ပါႏိုင္မည္နည္း။
ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကိုျမင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအက်ီၤအိတ္ထဲလက္ႏႈိက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္တစ္ရြက္ထုတ္လာၿပီးေနာက္ ေျမႀကီးေပၚအသာပစ္ခ်သည္။
(ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း ၾကားျဖတ္ေျပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကိုျပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ားဖခင္ပခံုးကိုသြားပုတ္ၿပီးေျပာသည္။
`ဒီမွာခင္ဗ်၊ ေစာေစာကခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္´
အေဖဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂိၢဳလ္ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ွဆီမွာမွ သူလက္ျဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္သည္လိုအသည္းအသန္အေရးတႀကီးအခ်ိန္၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အရွက္ႀကီးရွက္ရမည့္အျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူစူးစိုက္၍ၾကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။
`ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ တကယ့္ကိုေက်းဇူးပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ပါ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ´ သည္လိုေျပာရင္း သူ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။
အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီသို႔လွည့္ျပန္ကာ အိမ္သို႕ပဲေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသြားၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီးညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။
[မူရင္း။ ။ Dan Clark ၏ The Circus]
( ဆရာေဖျမင့္၏ ႏွလံုးသားအာဟာရစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္…….)