"ၾကြက္မွ်ားျခင္း" (မင္းလူ)

 မင္းလူ၏အႏုပညာရပ္၀န္း

 

"ၾကြက္မွ်ားျခင္း" (မင္းလူ)
==============

လူေတြက လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္တတ္လာသည္။ ၾကြက္ေတြက စိုက္ပ်ဳိးခင္းေတြကို ၀င္ေရာက္ စားေသာက္ ဖ်က္ဆီးသည္။ ထိုအခါမွစ၍ လူႏွင့္ၾကြက္တို႔ ကမၻာ့ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကဟန္ တူပါသည္။ ေနာက္ေတာ့့ လူေတြအစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ေသေစႏိုင္ေသာ ပလိပ္ေရာဂါပိုးကို သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ေၾကာင္း သိရေသာအခါ ၾကြက္ေတြကို ပိုမိုမုန္းတီးလာေတာ့သည္။

ဒီလိုနဲ႔ ၾကြက္ေတြကို သတ္ျဖတ္ဖို႔ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု ရွာေဖြလာၾကသည္။ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ တီထြင္သည္။ ၾကြက္သတ္ေဆးေတြ စမ္းသပ္ေဖာ္ထုတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကြက္ေတြကို ေအာင္ျမင္စြာႏွိမ္နင္းႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့။ လူသားမ်ဳိးႏြယ္တစ္ခုလံုး ေသေၾကပ်က္စီးေစႏိုင္ေသာ အဏုျမဴဗံုးကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကြက္ေတြကို မ်ဳိးတံုးသြားေစေသာလက္နက္ကိုေတာ့ မျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့။

လူေတြဖန္တီးခဲ့သမွ်ထဲမွာ အသံုးအ၀င္ဆံုး၊ အစြမ္းအထက္ဆံုးဆိုေသာ ကြန္ပ်ဴတာေတြေတာင္ ၾကြက္ေတြကို အၿပီးတိုင္သုတ္သင္ႏိုင္မည့္ ပရိုဂရမ္ေတြ၊ ေဆာ့ဖ္၀ဲေတြ မေရးဆြဲႏိုင္ေသး။ ဒါတင္မက ၾကြက္ေတြရဲ႕ အကူအညီကိုေတာင္ ရယူေနရေသးသည္။ ကြန္ပ်ဴတာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လမ္းညႊန္ ေစခိုင္းႏိုင္တဲ့ ကိရိယာေလးကို "ေမာက္စ္"လို႔ ေခၚတယ္မဟုတ္လား။



* * *



ၾကြက္ေတြကိုခ်စ္တတ္တဲ့လူရယ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ရွားပါလိမ့္မည္။ "မစ္ကီေမာက္စ္"ရဲ႕ဖခင္ႀကီး ကာတြန္း၀ိဇၹာ ေ၀ါဒစၥေနလို လူမ်ဳိးေလာက္သာရွိလိမ့္မည္။

သူသည္လည္း ၾကြက္ေတြကို ကာတြန္းထဲမွာသာ ႏွစ္သက္သေဘာက်ႏိုင္သည္။ တကယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွမႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္။ ၾကြက္ေတြက ေကာင္းက်ဳိးေပးတာဆိုလို႔ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္၏။ ဆိုးက်ဳိးေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။

ေရာဂါပိုးေတြ သယ္ေဆာင္လာသည္။ အစားအေသာက္ေတြခိုးယူသည္။ ၾကမ္းခင္းေတြ၊ နံရံေတြကို ေဖာက္ထြင္းသည္။ အ၀တ္အစားေတြကို ဖ်က္ဆီးသည္။ ၀ါယာႀကိဳးေတြကို ကိုက္ျဖတ္သည္။

သူက ၾကြက္ေတြကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ္လည္း ရန္သူလိုမုန္းတီးေနတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ေသး။ သတ္ျဖတ္ ႏွိမ္နင္းဖို႔ထက္ ကာကြယ္ဟန္႔တားဖို႔ကိုသာ ဦးစားေပးစဥ္းစားသည္။

မဂၢဇင္းေတြမွာပါတတ္ေသာ သိမွတ္စရာ၊ အတိုအထြာက႑ထဲက ၾကြက္လာရာလမ္းမွာ၊ ၾကြက္ခိုေအာင္းတတ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ပူစီနံရြက္ေတြခ်ထား၊ ရွိန္းခိုေဖ်ာ္ၿပီး ပက္ထား။ ဆိုးေတာ့မဆိုးလွ။ ဒီအနံ႔ေတြကို ၾကြက္က ေၾကာက္ပံုရသည္။ မလာေတာ့။ တစ္ခုရွိျပန္တာက ဒီအနံ႔ေတြရွိတဲ့ေနရာကိုသာ မလာတာ၊ တျခားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး လွည့္လာျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ ဒီအနံ႔က သိပ္အၾကာႀကီးခံတာေတာ့ မဟုတ္။ အနံ႔ျပယ္သြားတာနဲ႔ ၾကြက္ေတြ ျပန္ေရာက္လာျပန္ေရာ။

ပူစီနံက အၿမဲတမ္း၀ယ္လို႔ရတာမဟုတ္။ ရွိန္းခိုဆိုတာလည္း ပရေဆးဆိုင္ေတြက အနည္းဆံုး ငါးဆယ္ဖိုး၀ယ္မွ ေရာင္းတာ။ အနံ႔လည္း ဆိုးေတာ့ သိပ္အမ်ားႀကီးလုပ္လို႔မရ။

တကယ္ေတာ့ သဘာ၀နည္းနဲ႔ႏွိမ္နင္းတာ အေကာင္းဆံုးပဲဟု အႀကံေပးတဲ့လူလည္းရွိ၏။ သဘာ၀ တရားအရ ေတာေကာင္ႏွင့္သားေကာင္ဟူ၍ရွိ၏။ စားမယ့္သတၱ၀ါနဲ႔ အစားခံရမယ့္သတၱ၀ါျဖစ္၏။သဘာ၀တရား၏ ခ်ိန္ကိုက္ေပးမႈအရ အစားခံရမည့္သတၱ၀ါမ်ားသည္ မ်ဳိးမတံုးရေအာင္ သားေပါက္ႏႈန္း ျမင့္မားေပးရသည္။ စစ္တုရင္ကစားရာမွာ နယ္ရုပ္ေတြမ်ားမ်ားထည့္ထားေပးရသလိုမ်ဳိးေပါ့။

ၾကြက္တို႔သည္ အစားခံသားေကာင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ သိမ္းငွက္၊ ေျမြ၊ ေၾကာင္တို႔က ၾကြက္ေတြကို စားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကြက္ရန္ကို ႏွိမ္နင္းခ်င္လွ်င္ ေၾကာင္ေမြးရမည္။ ေမြးရင္လည္း ေၾကာင္မကို ေမြး။ အမကမွ ၾကြက္ခုတ္တာဟု ဆိုသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေၾကာင္မေလးတစ္ေကာင္ ေမြးထားလိုက္သည္။ တကယ့္ကို အားကိုးရပါေပသည္။ ေၾကာင္မေလးက တစ္ေန႔ကို ၾကြက္ ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္ေလာက္ ခုတ္ပစ္သည္။ ၾကြက္ေတြ အေတာ္ပါးသြားသည္။

သို႔ရာတြင္ ျပႆနာတစ္ခုတက္လာသည္။ ေၾကာင္မဆိုေတာ့ သားေပါက္လာျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူ႕ ကေလးေတြကိုသင္ေပးဖို႔ ၾကြက္ ပိုခုတ္တတ္လာတာေတာ့မွန္သည္။ အရင္လို ကုန္ေအာင္မစားပစ္ေတာ့ဘဲ ေၾကာင္ေလးေတြေရွ႕ ခ်ေပးထားခဲ့တာက ခက္သည္။

ေၾကာင္ေလးေတြက ေဆာ့ကစားၿပီးထားရစ္ခဲ့ေသာ ၾကြက္ေသကိုေကာက္ၿပီး လႊင့္ပစ္ရတာက အလုပ္တစ္ခုပိုလာသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကြက္ေသကို ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထိဆြဲသြားၿပီးမွ ထားခဲ့တတ္သည္။ ပုပ္ေစာ္နံလာေတာ့မွ လိုက္ရွာရတာက ဒုကၡ။

ေၾကာင္ေလးေတြက စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ။ ေတြ႕ကရာေနရာမွာ ေခ်းပါ ေသးေပါက္လုပ္ၾကသည္။ သူကလည္း ေၾကာင္ေခ်းနံ႔၊ ေသးနံ႔ကို လံုး၀မခံႏိုင္။ တစ္ခါတေလ သူ႕စာေရးစားပြဲေအာက္မွာ လာပါထားလွ်င္ ေခါင္းေတြကိုက္လာၿပီး စာမေရးႏိုင္ေတာ့။

ေၾကာင္ေလးေတြနည္းနည္းႀကီးေတာ့ အေဆာ့သန္လာသည္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း ဓာတ္ဘူးကို တိုက္ခ်သည္။ ဖန္ခြက္ေတြ က်ကြဲကုန္သည္။ အ၀တ္အေဟာင္းေတာင္းကို ဆြဲလွဲၿပီး အ၀တ္အစားေတြကို ကုတ္ျခစ္ကိုက္ဆြဲသည္။ သူက ေၾကာင္ကိုခ်စ္လို႔ေမြးျခင္းမဟုတ္။ ၾကြက္ရန္ေၾကာက္လို႔သာျဖစ္၏။ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ဒဏ္ကို မခံႏိုင္။

ဒီၾကားထဲ ေၾကာင္မကိုလာရစ္ေသာ ေၾကာင္ထီးႀကီးေတြရဲ႕ေအာ္သံကလည္း စိတ္ပ်က္စရာ။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေနသျဖင့္ အိပ္ေရးပ်က္ရျပန္သည္။

ေၾကာင္မကလည္း သားေပါက္ႏႈန္းေကာင္းေနျပန္သည္။ ပထမေမြးေသာ ေၾကာင္ေလးေတြ အရြယ္ေရာက္စမွာပင္ ေနာက္တစ္ဗိုက္ျဖစ္လာ၏။ အရင္ေမြးခဲ့တဲ့ေၾကာင္ေလးေတြထဲမွာလည္း အမေတြ ပါေနေသးသည္။ ဒါေတြက အေကာင္ထပ္ေပါက္ဦးမည္။ ၾကာလွ်င္ခက္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာင္ခေရဇီ တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕တုန္းမွာ ေၾကာင္ေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးေပးပစ္လိုက္ရ၏။ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ဆိုၿပီး ေၾကာင္ထီးေလးတစ္ေကာင္သာ ခ်န္ထားလိုက္သည္။

ေၾကာင္ထီးေတြက ၾကြက္သိပ္ခုတ္ေလ့မရွိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာင္ရွိေနတယ္ဆိုလွ်င္ ၾကြက္ေတြ သိပ္ေသာင္းက်န္းရဲမွာမဟုတ္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။

ေၾကာင္ထီးေလးသည္ ဆိုးေတာ့မဆိုးရွာပါ။ ၾကြက္ေတြကိုေခ်ာင္းသည္။ ခုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါမွမေအာင္ျမင္။ ၾကြက္တစ္ေကာင္မွမဖမ္းမိ။

ေတာ္မ္ႏွင့္ ဂ်ယ္ရီဆိုေသာ ကာတြန္းဇာတ္လမ္းထဲကလိုပင္ျဖစ္၏။ ေၾကာင္သည္ ၾကြက္ကို ဘယ္ေတာ့မွမိေအာင္မဖမ္းႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ကေၾကာင္ထီးကိုလည္း ေတာ္မ္ (Tom)ဟု နာမည္ေပးထားလိုက္သည္။

တစ္ခါေတာ့ ေတာ္မ္သည္ ၾကြက္တစ္ေကာင္ကို ထူးဆန္းစြာကိုက္ခ်ီလာတာေတြ႕ရ၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ေရွ႕မွာခ်ထားရင္း ''ေညာင္''ဟု တစ္ခ်က္ေအာ္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးဖမ္းမိေသာၾကြက္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာလာျပျခင္းျဖစ္၏။

တယ္ဟုတ္ပါလားဟု သူေတြးသည္။ ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိျပဳမိ၏။ ၾကြက္ေသမွာ ေခါင္းပါမလာေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ၾကြက္က ေတာင့္တင္းေနၿပီ။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ တက္ေနတာေတာင္ေတြ႕ရ၏။

လက္စသတ္ေတာ့ သူ႕ဘာသာ ၾကြက္ကို သူပဲခုတ္ခဲ့သလိုလိုလုပ္ၿပီး လာျပျခင္းျဖစ္၏။ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပတာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာင္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေၾကာင့္ ၾကြက္ေတြ အတင့္မရဲႏိုင္ျခင္းကိုပဲ ေက်နပ္ေလာက္စရာဟု ေျဖရသည္။

ေတာ္မ္သည္ ၾကြက္ခုတ္ဖို႔အခ်ည္းႏွီးႀကိဳးစားလိုက္၊ စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္ႏွင့္ အေကာင္ႀကီး လာသည္။ ထိုအခါ ၾကြက္ထက္ ေၾကာင္အခ်င္းခ်င္းကို ပို၍စိတ္၀င္စားလာသည္။ တစ္ေနကုန္ ဇိမ္နဲ႔အိပ္၊ တစ္ညလံုးေလွ်ာက္လည္ၿပီး ေၾကာင္မေလးေတြ လိုက္ရွာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အလည္လြန္သြားသလား၊ ေၾကာင္မလွလွေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး အိမ္ကိုေမ့သြားသလား၊ အဖမ္းပဲခံလိုက္ရသလားမသိ။ ျပန္မလာေတာ့ဘဲ အစေပ်ာက္သြားသည္။

ေၾကာင္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ ၾကြက္ေတြ ျပန္လည္ထၾကြေသာင္းက်န္းလာသည္။ စားစရာမွန္သမွ် လံုလံုၿခံဳၿခံဳမထားႏိုင္လွ်င္ ခ်ီသြားတတ္သည္။ ဆန္အိုးအဖံုးကို အေလးႏွင့္ဖိမထားလွ်င္ ဖြင့္ၿပီး၀င္စားသည္။ ဆပ္ျပာတံုးေတာင္ခ်မ္းသာမေပး။

ညဆိုလွ်င္ တကၽြီကၽြီေအာ္ၿပီး တစ္အိမ္လံုးေမႊေႏွာက္တတ္သည္။ မီးေတြမိွတ္လိုက္တဲ့အခါ ျမဴးထူး ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး လိုက္တမ္းေျပးတမ္းကစားၾကသည္။ လူေတြအိပ္တဲ့အခါ သူတို႔ဘိုးဘြားပိုင္အိမ္လိုသေဘာထားၿပီး မင္းမူေနၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အိပ္ရာထဲေတာင္ လမ္းမွား၀င္လာတတ္၏။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သူ လက္ေဆာင္ရထားတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ အျမတ္တႏိုးသိမ္းထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို မြစာၾကဲေအာင္ကိုက္ျဖတ္ထားတာေတြ႕ရေသာအခါ ၾကြက္ႏွိမ္နင္းေရး ကို ျပန္လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

အသိတစ္ေယာက္က ၾကြက္သတ္ေဆး၀ယ္သံုးဖို႔ အႀကံေပးသည္။ သူမလုပ္ရဲ။ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းေနေသာ ၾကြက္သတ္ေဆးေတြက စနစ္တက်ေဖာ္စပ္ထုတ္လုပ္ထားျခင္းမဟုတ္။ အဆိပ္ေတြကို အစာႏွင့္လူးထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၾကြက္ကိုေသေစႏိုင္လွ်င္ လူကိုလည္း အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္၏။ ကိုယ္စားမယ့္ အစားအစာထဲ၊ ေသာက္ေရထဲ မေတာ္တဆေရာေႏွာပါသြားလွ်င္ခက္မည္။

ၿပီးေတာ့လည္း ၾကြက္ေတြကိုသတ္ပစ္ဖို႔ထက္ ဟန္႔တားဖို႔သာ ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလွာင္အိမ္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ၀ယ္လိုက္၏။

ေလွာင္အိမ္ေထာင္ေခ်ာက္ႏွစ္မ်ဳိးရွိ၏။ ပထမတစ္မ်ဳိးက ၾကြက္ကို အစာခ်ိတ္ထားေသာသံခ်ိတ္ကို ဆြဲလိုက္လွ်င္ ခလုတ္ျပဳတ္ၿပီး စပရိန္ျဖင့္ဆြဲထားေသာတံခါးက ဂ်ဳိင္းခနဲပိတ္သြားတာမ်ဳိးျဖစ္၏။

ဒုတိယတစ္မ်ဳိးကေတာ့ တံခါးအရွင္တပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ပထမတစ္မ်ဳိးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ဂ်ဳိင္းခနဲျမည္လွ်င္ အိမ္သားေတြလန္႔ႏိုးၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယတစ္မ်ဳိးကိုသာ ၀ယ္လိုက္သည္။ ၾကြက္မိလွ်င္ ေ၀းရာမွာသြားလႊတ္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။

ေလွာင္အိမ္ကို သံဆန္ခါျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည္။ တံခါးက အရွင္ျဖစ္၏။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ခ်ိတ္ထားေသာအစာကိုျမင္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ အနံ႔ရလွ်င္ ၾကြက္က၀င္ေပါက္ကိုရွာမည္။ တံခါးကိုေတြ႕မည္။ တိုး၀င္ၾကည့္မည္။ တံခါးက အရွင္ဆိုေတာ့ ပြင့္သြားမည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲကို ၾကြက္ေရာက္သြားၿပီဆိုမွ အျပင္ဘက္မွာတပ္ထားေသာ ၀ိတ္တံုး၏အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ တံခါးက အလိုအေလ်ာက္ျပန္ပိတ္သြားမည္။ တံခါးတပ္ထားပံုကလည္း အျပင္ကသာ တြန္း၀င္ႏိုင္ၿပီး အတြင္းကေန ျပန္ထိုးထြက္လို႔မရေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ ထိေရာက္အသံုး၀င္ေသာ မက္ကင္နစ္ဇင္ျဖစ္၏။

သို႔ရာတြင္ အိုင္တီေခတ္မွာျဖစ္လာေသာ ၾကြက္ေတြက ဒီနည္းပညာေလာက္ကို ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာမိေနေသာအခါ ႏွစ္ဆယ္ရာစုတုန္းကၾကြက္ေတြလို တံခါးကို ႏႈတ္သီးျဖင့္ အတင္းတြန္းထိုးေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့။ လက္နဲ႔အသာေလးဆြဲဟၿပီး ေလွ်ာခနဲျပန္တိုးထြက္သြားေလ ေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အစာေတြသာ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည္။ ၾကြက္တစ္ေကာင္မွမမိ။ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ၾကြက္ေတြက ဘုရားစင္က ဓာတ္ႀကိဳးကို ကိုက္ျဖတ္ထားသည္။ အေပၚယံအခြံကို ကိုက္သြားသျဖင့္ အထဲကေၾကးႀကိဳးေတြ ေပၚေနသည္။ ေသာက္ေတာ္ေရက ေၾကးႀကိဳးေတြေပၚ ဖိတ္က်စိုရႊဲေနသည္။ ဘုရားမီးဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေျဖာင္းခနဲေရွာ့ခ္ျဖစ္ၿပီး တစ္အိမ္လံုး ေမွာင္က်သြားသည္။

ဒီအတိုင္းထားလို႔မျဖစ္ေတာ့။ လူကိုပါ အႏၱရာယ္ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ အျပတ္ရွင္းမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညွပ္ေထာင္ေခ်ာက္ကို ၀ယ္သည္။ ဒီအမ်ဳိးအစားကေတာ့ ရွင္းသည္။ အစာတင္ထားေသာ ခလုတ္ေပၚ ၾကြက္ကနင္းလိုက္တာနဲ႔ ေမာင္းျပဳတ္ၿပီး ၾကြက္ကို ဂ်ဳိင္းခနဲညပ္ၿပီး ကိစၥတံုးေအာင္ စီရင္လိမ့္မည္။ တစ္ခါတည္းပြဲသိမ္းပဲ။

အေရးအႀကီးဆံုးက ၾကြက္ကိုမွ်ားေခၚဖို႔ အစာပဲျဖစ္၏။ ဘာကိုသံုးရင္ေကာင္းမလဲ။ ဟုတ္ၿပီ။ ငါးေျခာက္ဆိုရင္ အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲ။ အနံ႔ျပင္းေတာ့ ၾကြက္က အလြယ္တကူသိရွိၿပီး အျမန္ဆံုး ေရာက္လာႏိုင္သည္။

ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္ၿပီး ရွာၾကည့္ေသာအခါ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူ႕မိန္းမက မနက္ခ်က္ဖို႔ အဆင္သင့္တံုးထားေသာ ငါးေျခာက္တံုးကေလးေတြကို ေတြ႕ရ၏။ အညံ့စားမို႔လို႔လားမသိ၊ အနံ႔က ပိုေတာင္ျပင္းေသးသည္။ သူသည္ ၾကြက္မွ်ားစာအျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔သင့္ေလ်ာ္မည့္ ငါးေျခာက္တစ္တံုးကို ေရြးခ်ယ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္အျဖစ္ကို သတိျပဳမိသြားၿပီး သေရာ္ေတာ္ေတာ္ၿပံဳးလိုက္သည္။ သူသည္ အေသးဆံုးႏွင့္ အရိုးအမ်ားဆံုးငါးေျခာက္တံုးကို ရွာေဖြေရြးခ်ယ္ေနမိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။

----------------------------------

မင္းလူ
စရဏမဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၄