"ေဇာ္ဝင္းထြဋ္" ႏွင့္ "သူ၏ဆရာမ်ား"

Music Crazy Te Te Tar Tar

 

"ေဇာ္ဝင္းထြဋ္"
ႏွင့္
"သူ၏ဆရာမ်ား"
.
±±±±±±±±±±±±
"ဂီတကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္၊ ဂီတသမားေတြကို ေလးစားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ဦးဆရာကေတာ့ ေဖေဖပါပဲ။ ေဖေဖရဲ ႔ သြန္သင္ဆံုးမမႈေတြကို အေျခခံျပီး ဒီနယ္ပယ္မွာ ရပ္တည္ခဲ့ရတာပါ။ ဒုတိယအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို သားသမီးလို သေဘာထားျပီး အနီးကပ္ ေလ့လာသင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြကေတာ့ ဦးေအာင္ျမင့္ (လူပ်ံေတာ္ ပတၱျမား) နဲ႔ ေဒၚျဖဴသီပါပဲ။ တိုက္႐ိုက္သင္ၾကားေပးခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ ႔ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ ေနခြင့္၊ စက္ပစၥည္းေတြကို ကိုင္ခြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေက်ာ္ (အင္ဂ်င္နီယာ) ဆီမွာလည္း အနီးကပ္ ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ ဂီတသင္တန္းေက်ာင္းကေတာ့ အိုေအစစ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး ဂီတသင္တန္းေက်ာင္းၾကီး တစ္ေက်ာင္း တက္ခဲ့ရသလိုပါပဲ။ ဂစ္တာတီးလိုက္၊ အသံဖမ္းလိုက္၊ ဒရမ္တီးလိုက္နဲ႔ ၾကံဳရာဝင္တီးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးေကာင္းျမတ္နဲ႔ ဆရာကိုခ်ာလီတို႔က Stage Show ေတြ လိုက္ျပင္ေပးတယ္။ ဆရာေကာင္းက အသံသြင္း၊ အသံဖမ္းတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ROCK နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြ သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူငယ္ခ်င္းလို ေပါင္းျပီး၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူနဲ႔ ျပိဳင္ျငင္းခြင့္ေပးပါတယ္။ သူ႔ရႈေထာင့္ကေန အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတတ္ျမန္ျပီး သူမ်ားကိုလည္း ျပန္ရွင္းျပႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အေရးအေၾကာင္း ၾကံဳရင္ ဆရာေကာင္းဆီ ေျပးရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ဆီကလည္း ဂစ္တာၾကိဳးညွိတာကအစ အနီးကပ္ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

သီခ်င္းေခြ စထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းခ်စ္သူဆီက သီခ်င္းေရးတဲ့ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေလ့လာဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားတဲ့ ဆရာ စႏၵရားဦးေအာင္ခင္နဲ႔ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး "မာက်ဴရီည" စီးရီးနဲ႔ ပိုစတာ စရိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုဦးေအာင္ခ်ိဳနဲ႔ ရုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာကလည္း ပစၥည္းအစံုလည္းရွိေတာ့ သူ႔ဆီကေန ကင္မရာ အယူအဆ၊ အလင္းအေမွာင္၊ အေနအထား၊ ပံုႏွိပ္စက္မွာ ဖလင္ကာလာ ခြဲတာ စတာေတြ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ကိုလႈိင္ (သုခမိန္လႈိင္) က စီးရီးေခြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စီးပြားေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚ ကြ်န္ေတာ့္ကို တင္ေပးခဲ့တာပါ။ သီခ်င္းပိုင္း၊ အယူအဆပိုင္းဆိုင္ရာ ပညာေတြကို ကိုဝင္းမင္းေထြးဆီမွာ ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အေျခက်သြားတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အရွင္ဆႏၵာဓိက၊ အရွင္ေဇာတိကနဲ႔ ဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္တို႔ရဲ ႔စာအုပ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ဆရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူတို႔ရဲ ႔ အဆံုးအမေတြေအာက္မွာ ရွိေနသလို ခံစားရပါတယ္။

လူတိုင္းမွာ နယ္ပယ္အလိုက္ ေတြ႔ဆံုရတဲ့ဆရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုဆရာမ်ိဳးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဓိက,က ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပညာရဖို႔ပါပဲ။ တစ္ခုရွိတာက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုစံနဲ႔ ဆရာေပးတဲ့ပံုစံ ကြာျခားႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မသိမသာ ခိုးယူရတာမ်ိဳး၊ သူ႔အလစ္မွာ အမွတ္တမဲ့ ေပၚသြားတဲ့ပညာကို အမွတ္တမဲ့ ရလိုက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဂီတအႏုပညာမွာေတာ့ ေပးတုိင္း ျမင္ခ်င္မွ ျမင္မယ္။ ဒီလိုလုပ္၊ ဒါျပီးရင္ ဒါဆိုျပီး သင္လို႔ရတဲ့ပညာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ ဆရာရဲ ႔ အလုပ္ေတြထဲကပဲ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ျပီး ယူရတာပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ဆီက ပညာတစ္ခုကို ယူထားလိုက္ျပီဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ ဆရာပါပဲ။ တစ္ခါဆရာျဖစ္ဖူးရင္ တစ္သက္လံုး ဆရာပါပဲ။ ဆရာ့ကို သိတတ္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္က်ေနာက္က် မျဖစ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ အိုေအစစ္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေနျပီး နာမည္ေလးလည္း ရတဲ့အခ်ိန္၊ လူငယ္မာန္တက္ေလး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေကာင္းက
"ဘာပဲလုပ္လုပ္ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမႈေရးကို ေက်ာ္မလုပ္ပါနဲ႔။ လူမႈေရးက အဓိက ပိုက်တယ္" လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပညာရပ္တစ္ခုမွာ အရမ္းေတာ္ေနလို႔ မျပီးပါဘူး။ လူမႈေရးဘက္မွာလည္း မပ်က္ကြက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မင္းနာမည္ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမလဲ၊ ငါတို႔ အသိအမွတ္မျပဳဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာေလးပါမယ္။ လူမႈေရး အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ လူတိုင္းက ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို နာမည္ၾကီးေစခ်င္မွာပါပဲ။ အရင္ကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ျပမယ္ဆုိျပီး အငမ္းမရလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သဘာဝက်က်နဲ႔ ေစတနာေလးထည့္ျပီး ဖန္တီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာလည္း ဆရာသမားေတြရဲ ႔ သြန္သင္လမ္းျပမႈ၊ ပဲ့ျပင္ညႊန္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

-------။-------
Credit - Life Style (စက္တင္ဘာလ ၂၀၀၂)