ဝိညာဥ္ရဲ႕ကမၻာ

By Wai Maw on Tuesday, January 1, 2013 at 6:18am ·

(၁)
ျမန္မာျပည္မွ ျပန္လာေသာ မိတ္ေဆြတဦးက က်ေနာ္ဖတ္ဖုိ႔ စာအုပ္တအုပ္လက္ေဆာင္ ယူလာေပးေသာအခါ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္စကားဆုိလုိက္မိပါသည္။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ က်ေနာ္ အလြန္ဖတ္ခ်င္ေနေသာ စာအုပ္ေလး ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
သူမသြားမီေတြ႔ခဲ့ၾကစဥ္ သူက ‘ဘာမွာဦးမလဲ’ ဟုေမးျမန္းရာ ရုတ္တရက္စဥ္းစားမရသျဖင့္ က်ေနာ္ႏႈတ္ဆိတ္ ေနခဲ့သည္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ အတူရွိေနတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ အငမ္းမရဖတ္ခ်င္ေနေသာ စာအုပ္အေၾကာင္း တမ္းတမ္းတတ ေျပာဆုိမိခဲ့သည္။ ယခု သူ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ထုိစာအုပ္ေလး က်ေနာ့္ထံ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ရွိလာပါျပီ။
အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္မဟုတ္ဘဲ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း စာအုပ္အသြင္အျပင္ကုိ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရရံုျဖင့္ သူတကူးတကရွာေဖြ ယူေဆာင္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဟမေျပာဘဲ သိလုိက္ရ၍ ေက်းဇူးတင္မဆံုး ျဖစ္ရျပန္သည္။
လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခု၏ တန္ဖုိးကုိ ေပးသူ၏ အလုိက္သိမႈ၊ အေလးတယူရွိေသာအမြန္အျမတ္ ေစတနာ တရားႏွင့္ လက္ခံရရွိသူ၏ လုိအပ္ခ်က္၊ အသံုးဝင္မႈတုိ႔အေပၚ အေျခခံကာ ခ်င့္တြက္ဆံုးျဖတ္မွသာ ေလးနက္ ေပၚလြင္မႈကုိ ေဖာ္ေဆာင္နုိင္မည္ဟု ယူဆမိပါသည္။

(၂)
စာအုပ္ပံုေတြၾကားမွာေနရတာ က်ေနာ္ေပ်ာ္ေမြ႔ပါသည္။ စာအုပ္အားလံုးကို အစအဆံုးမဖတ္ျဖစ္သည့္တုိင္ ကုိယ္ႏွင့္လက္တကမ္းရွိ ဟုိစာအုပ္ေလး ေကာက္ကုိင္လုိက္၊ သည္စာအုပ္ေလး ျမည္းစမ္းၾကည့္လုိက္ လုပ္ရသည့္အရသာကုိ ဘယ္အရာႏွင့္မွ် မလဲနုိင္ေအာင္ ၾကည္နူးဘဝင္ခုိက္သည္။
‘စာဖတ္ခြင့္ရတဲ့ေန႔ဟာက်ေနာ့္အတြက္ မဂၤလာအရွိဆံုးေန႔ျဖစ္ပါတယ္’ ဟုကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတဦး ေျပာဖူးေသာစကားကုိ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မၾကာခဏရြတ္ဆုိေနမိသည္။ ရြတ္ဆုိသည့္အခါတုိင္းလည္း ၾကည္နူးရႊင္လန္းျဖစ္ရ၏။ စာေကာင္းေပေကာင္းဟူသည္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသား၏ခြန္အား၊ အသိပညာၾကြက္သားေတြ အျပိဳင္းအရုိင္းဖံြ႔ထြားလာဖုိ႔ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာ အဟာရဟုဆုိလွ်င္ မွားမည္မထင္ေခ်။
က်ေနာ္စာေတြဖတ္ျဖစ္လာေအာင္ အစျပဳတြန္းအားေပးခဲ့ေသာ အရာမ်ားကုိ စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ က်ေနာ္တက္ခဲ့ေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေဆာင္ေထာင့္နားရွိ ္သံုးဆင့္မတ္ရပ္ဘီရုိကေလးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္က ထင္းရွဴးေသတၱာေလးကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဘီရုိထဲမွာေရႊေသြး၊ မုိးေသာက္ပန္း၊ တုိ႔ေက်ာင္းသားစာေစာင္ ေလးေတြ အစီအရီ အထပ္လုိက္ထားရွိသည္။ ေသတၱာထဲမွာေတာ့ တုိ႔ေက်ာင္းသား၊ ပညာတန္ေဆာင္၊ သုတပေဒသာႏွင့္ အလယ္တန္း၊အထက္တန္းေက်ာင္းသံုးစာအုပ္တခ်ဳိ႕ ေနရာယူလ်က္။ အိမ္တြင္ရွိေသာ စာအုပ္ေတြမွာ အစ္ကုိၾကီးဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္ေတြျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ထုိစာအုပ္ေသတၱာေလးကုိ ဖြတတ္သည့္ အခ်ိန္ အစ္ကုိၾကီးက ရန္ကုန္မွာအလုပ္ခြင္ဝင္ေနပါျပီ။
သုတပေဒသာစာအုပ္ထဲမွ ‘မီနာမီကီကန္း’ ေဆာင္းပါးေလးကုိဖတ္ရင္း ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္အေၾကာင္း ပုိသိခ်င္လာခဲ့သည္။ Six Tales from Shakespear ကုိမသိတဝက္သိတဝက္ ဖတ္မိရာက အဂၤလိပ္စာကုိ စိတ္ဝင္စားမႈ ပုိလာခဲ့မိ၏။

(၃)
က်ေနာ္ရန္ကုန္ကုိေရာက္ခါစ ျမိဳ႕ထဲလည္ရင္းပတ္ရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚက စာအုပ္အေဟာင္း ဆုိင္ေလးေတြရဲ႕ ဖမ္းစားျခင္းကုိခံရ၏။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တေယာက္တည္း ပလက္ေဖာင္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာသည္။ ထုိစဥ္က အိတ္ကပ္ထဲမွာေငြႏွစ္က်ပ္ရွိလွ်င္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲအေရာက္သြားဖုိ႔ အဆင္ေျပသည္။ ေျမာက္ဥကလာ-ဆူးေလ… ကားခအသြား ျပားေျခာက္ဆယ္.. အျပန္ ျပားေျခာက္ဆယ္ဆုိေတာ့ ေရခဲေရပင္ ေသာက္၍ရေသး၏။
ေန႔လည္ထမင္းစားျပီး အိမ္ကထြက္.. တနာရီနီးပါးကားစီး၊ ျမိဳ႕ထဲေရာက္၊ ဆူးေလမွတ္တုိင္မွာဆင္း၊ ျပီးေတာ့ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ဘယ္ဘက္ကုိေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းကုိေရာက္သည္။ အဲဒီမွာေလွ်ာက္ ၾကည့္ရတာ စိတ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည္။ မည္သူကမွ ‘ဘာရွာသလဲ’ ‘ဘာဝယ္မွာလည္း’ အေလးတယူေမးျမန္းမႈ မျပဳပါ။ စာအုပ္ေရာင္းသမားက စာအုပ္ပံုေတြၾကားထဲမွာ သူ႔ဘာသာသူ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္။ ကုိယ္လုိခ်င္ ေသာစာအုပ္ကုိေထာင္ျပျပီး ဘယ္ေလာက္လဲေမးမွ ခြန္းတုန္႔ျပန္ေျပာဆုိ၏။
‘ၾကိဳက္တာယူငါးက်ပ္၊ တဆယ္က်ပ္၊ ႏွစ္ဆယ္က်ပ္’ စသျဖင့္ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ထားသည့္ အပံုေတြထဲက ေရြးမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ကုိယ့္အိတ္ထဲပါသည့္ေငြႏွင့္ ခ်ိန္စက္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ တေန႔ခင္းလံုး ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနျပီး ညေနေအးမွ ကားေပၚတက္ အိမ္ျပန္လာေတာ့သည္။

(၄)
စာအုပ္ေရြးျပီး ေစ်းဆစ္ရသည္မွာ ခံစားမႈတမ်ဳိးျဖစ္သလုိ ပညာလည္းတုိးရသည္။ ေစ်းဆစ္ပဲြမွာ ေရာင္းသူႏွင့္ ဝယ္သူ စာေပဗဟုသုတခ်င္း ဖလွယ္ျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေရာင္းသူမ်ားမွာ ထင္မွတ္မထားေလာက္ ေအာင္ စာေပႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ရွိလွသည္။ အျပန္အလွန္ေစ်းဆစ္ၾကရင္း ေရာင္းသူအေနအထား ႏွင့္ စာဖတ္အားကုိ မသိမသာေလး အကဲခတ္ခြင့္ရ၏။
တခါက စာၾကည့္တုိက္မွ ငွားဖတ္ေသာစာအုပ္တအုပ္ကုိ က်ေနာ္အလြန္ႏွစ္ျခိဳက္မိသျဖင့္ ေရာက္သည့္ ေနရာတုိင္းမွာ စံုစမ္းဝယ္ေသာ္လည္း မရပါ။ ကာလအတန္ၾကာက ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့တာျဖစ္ျပီး ေနာက္ထပ္လည္း ထုတ္ေဝျခင္းမရွိေတာ့သျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ ရွားပါးစာအုပ္ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ စာၾကည့္တုိက္မွ ထပ္မံငွားရမ္းကာ အစအဆံုးလက္ေရးျဖင့္ ကူးယူလုိက္ေတာ့၏။(ထုိအခ်ိန္က မိတၱဴကူးစက္ ေခတ္မစား ေသးေပ) စာအုပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လက္ေရးအျပင္ ဇနီးျဖစ္သူ၏လက္ေရး၊ တူျဖစ္သူ၏လက္ေရးတုိ႔ျဖင့္ လက္ေရးပေဒသာ ျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ ကာလအတန္ၾကာေသာ္ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းရွိ ‘ၾကိဳက္တာယူငါးက်ပ္’ အပံုထဲမွ က်ေနာ္လုိခ်င္ ေနေသာ မူရင္းစာအုပ္ေလးကုိ ရရွိလုိက္ရာ ေပ်ာ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

(၅)
တခါတခါေတာ့လည္း စိတ္ကုိလြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာထားျပီး ကုိယ္ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ဝန္းက်င္ေလးတခုမွာ ခုိေအာင္း ေနရတာကုိ ႏွစ္သက္မိပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစသလုိ ကုိယ့္အတြက္လည္း အေႏွာင္အဖဲြ႔ကင္းေသာ စိတ္ေျပေလ်ာ့ အပန္းေျဖရာ ရပ္ဝန္းေလးအျဖစ္ ျမင္မိသည္။ အဲဒီလုိေနလုိက္ ရသည့္အခါ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနေသာ စိတ္အစဥ္တုိ႔ တဒဂၤၾကည္လင္ ရႊင္လန္းခြင့္ရသည္။
က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစ ရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ေခၚသည္။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဖခင္၏ဆႏၵကုိ ျငင္းဆန္မိေသာေၾကာင့္ သားအဖ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ရဖူး၏။ ထုိအခ်ိန္က်ေနာ္က လယ္ထဲမွာ အလုပ္ၾကမ္းေတြ ဝုိင္းကူလုပ္ရင္း အားလပ္သည့္အခုိက္ စာၾကည့္တုိက္သုိ႔ေျပးကာ စာအုပ္ေတြငွားဖတ္သည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း အေတြးစ်ာန္နစ္ေမ်ာေနမိ၏။ က်ေနာ္က စာဖတ္ျခင္းကုိ အသံတိတ္ေဆြးေႏြးျငင္းခံုျခင္းအျဖစ္ သေဘာထားပါသည္။
ကုိယ္ကာယ ပင္ပန္းေသာ္လည္း စိတ္ဝိညာဥ္လြတ္လပ္မႈ ရွိေနလွ်င္ က်ေနာ္ ေက်နပ္သည္။ ေနာက္ပုိင္း ရံုးအလုပ္ႏွင့္ နပမ္းလံုးရေသာ ဝန္ထမ္းတဦး ျဖစ္လာသည့္အခါ အေတြးအာရံုေတြ ပိတ္ေလွာင္ျခင္း ခံလုိက္ရ သလုိ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္အာရံုေတြ မၾကည္လင္သည့္အခါတုိင္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းရွိရာ က်ေနာ္ေရာက္သြား တတ္ေလသည္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္… အစီအရီထပ္ထားေသာ စာအုပ္အေႏွာင့္ေလးေတြ၊ ဖရုိဖရဲ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေလးေတြေပၚက စာသားေလးေတြကုိ လုိက္ဖတ္ေနရင္း အေတြးတုိ႔က စာအုပ္ပံုထဲမွာပင္ ရစ္ဝဲက်က္စားေနေတာ့၏။
အခန္႔သင့္သျဖင့္ ကုိယ္ၾကိဳက္သည့္စာအုပ္ကုိေတြ႔ပါက ပုိက္ဆံပါလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းဝယ္၊ မပါေတာ့လည္း ဟုိလွန္ သည္ေလွာ အျမည္းသေဘာ ဖတ္ရႈၾကည့္ရင္း …… လုိခ်င္လ်က္ ထားရစ္ခဲ့ရ။


(၆)
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီေရးအံုၾကြမႈၾကီး ေနာက္ပုိင္း ရြာမွာ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ျပင္းျပေသာ လူငယ္ေတြ မ်ားလာ သျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္ေလးတခု ထူေထာင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစု စုေဝးတုိင္ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ စာၾကည့္တုိက္ ျဖစ္ေျမာက္ေရး အမာခံစာေပရဲေဘာ္ ၅ ဦးေရြးထုတ္လုိက္ျပီး တဦးလွ်င္ ရံပံုေငြ ေငြတရာက်ပ္ ထည့္ဝင္ေစလ်က္ ေစတနာရွင္တခ်ဳိ႕ ပါဝင္လွဴဒါန္းေငြအပါအဝင္ စုစုေပါင္း ေငြခုႏွစ္ရာက်ပ္နီးပါးကုိ ယူေဆာင္ကာ စာအုပ္ဝယ္ရန္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သုိ႔ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။
ပါလာသည့္ေငြပမာဏျဖင့္ စာအုပ္အသစ္ခ်ည္း ဝယ္မည္ဆုိလွ်င္ ဆယ္အုပ္ဆယ့္ငါးအုပ္ထက္ ပုိမရနုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာအုပ္အေဟာင္းေစ်းေတြကုိ က်ေနာ္ေျခဦးလွည့္ ေမႊေႏွာက္ခဲ့သည္။ ေျမနီကုန္း ညေစ်းကုိ ေရာက္သည္။ ပုဇြန္ေတာင္ဘက္မွာ ရွာသည္။ ျမိဳ႕လယ္ ပလက္ေဖာင္းလမ္းေတြေပၚမွာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ။ အခ်ဳိ႕ေသာ စာအုပ္ေရာင္းသူေတြက က်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ သိေသာအခါ တတ္နုိင္သမွ် ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းေပး သည့္အျပင္ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ကုိလည္း လက္ေဆာင္အျဖစ္ လွဴလုိက္ေသး၏။
သုိ႔ႏွင့္ ပီနံအိတ္ ႏွစ္လံုးစာအုပ္အျပည့္ထည့္ကာ ရြာကုိျပန္လာနုိင္ခဲ့သည္။ စာအုပ္ တရာ့ငါးဆယ္ခန္႔ ပါလာ၏။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ အရင္က တုိးတက္ေရးအသင္းဖဲြ႔စည္းခဲ့ဖူးျပီး စာၾကည့္တုိက္တခုလည္း ဖြင့္လွစ္နုိင္ခဲ့သည္ဟု သိထားပါသည္။ ယင္းတုိးတက္ေရးအသင္း၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ရြာလယ္ေက်ာက္ျပားလမ္း ခင္းနုိင္ခဲ့ျပီး ရပ္ရြာ သာေရးနာေရး အသံုးျပဳရန္ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားကုိလည္း အသင္းရံပံုေငြျဖင့္ ဝယ္ယူထားရွိနုိင္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္လူလားေျမာက္ခ်ိန္မွာ ေက်ာက္ျပားလမ္းႏွင့္ အသင္းပုိင္ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ား ရိွေနေသးေသာ္လည္း အသင္းဦးေဆာင္ဖဲြ႔စည္းခဲ့သူမ်ား တကဲြတျပားစီေရာက္သြားကာ ပံုမွန္ အစည္းအေဝးလုပ္သည္ပင္ မေတြ႔မိေတာ့။ စာၾကည့္တုိက္လည္း မရွိေတာ့ျပီ။ အသင္းဝင္ တဦးထံမွာ သိမ္းဆည္းထားေသာ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ကုိ အေမြဆက္ခံရလုိက္ေတာ့၏။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာႏွင့္ သံုးမုိင္ခန္႔ေဝးေသာ ရြာရိွ က်ေနာ္အဖဲြ႔ဝင္ထားသည့္ စာၾကည့္တုိက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညွိႏႈိင္းျပီး သူတုိ႔ဆီမွ စာအုပ္မ်ားကုိ အလွည့္က်ျပန္အပ္စနစ္ျဖင့္ ငွားရမ္းကာ က်ေနာ္တုိ႔စာၾကည့္တုိက္၏ လုိအပ္ခ်က္ကုိ အားျဖည့္ေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္ခဲ့သည္။
သည္လုိႏွင့္ ရြာက စာၾကည့္တုိက္ေလးမွာ သံုးနွစ္ခန္႔ေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့ျပီးေနာက္ က်ေနာ္လည္း ဘဝေပးအေျခအေန အရ ဇာတိရြာႏွင့္ စာၾကည့္တုိက္ေလးကုိ ခဲြခြာရင္း တနယ္တေက်းမွာ အသက္ေမြးခဲ့ရေလသည္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္က်င္လည္ရာ ပလက္ေဖာင္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းႏွင့္ပါ ေဝးကြာခဲ့ရတာ ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာေလျပီ။
‘တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္’ ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုက က်ေနာ့္အဖုိ႔ နားဝင္ပီယံ မျဖစ္လွ။ ဘဝမွာ သူေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည့္ ေနရာေတြ မနည္းေတာ့။ သုိ႔ေပသည့္တုိင္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ႏွင့္အတူ ကုိယ္ႏွစ္သက္ျမတ္နုိးေသာ ရပ္ဝန္းေလးကုိ စဲြစဲြလမ္းလမ္း တမ္းတမ္းတတ ရွိေနမိသည္။

ခုေလာက္ဆုိ စာၾကည့္တုိက္ ဘီရုိထဲက စာအုပ္ေလးေတြ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာကုိ က်ေနာ့္ဝိညာဥ္က အလုိလုိသိေနမိလ်က္သား ျဖစ္ေန၏။
အခါအခြင့္သင့္ခ်ိန္ တခုမွာေတာ့ မိမိရပ္ရြာမွ စာၾကည့္တုိက္ေလး စည္ပင္ဖံြ႔ျဖဳိးဖုိ႔ ပံ့ပုိးေပးသြားမည္ျဖစ္သလုိ ေက်းလက္စာၾကည့္တုိက္မ်ား တုိးတက္မ်ားျပားလာေရးကုိလည္း တတ္နုိင္သမွ် အားေပးကူညီသြားရန္ ရည္သန္အားခဲေနမိပါသည္။

ေဝေမာ္
ဇန္နဝါရီ ၁၊ ၂၀၁၃