အမ်ိဳးဂုဏ္ကိုေစာင့္ထိန္းပါ

ပစ္တိုင္းေထာင္ January 18, 2013

ဤေဆာင္းပါးကို အနာဂတ္တက္ လူငယ္မ်ားဗဟုုသုတရစိမ့္ေသာဌာရည္စူး၍ ေရးလိုက္ပါသည္။ လူငယ္မ်ားအတြင္း၌ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္သူမ်ားရွိသလို ေပါ့ေပါ့ဆဆေနတတ္ေသာ လူငယ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ မိဘေနာက္ခံအင္အာေထာင့္တင္းျခင္း၊ မေထာင့္တင္းျခင္း၊ အတန္းပညာတတ္ျခင္း၊ မတ္ျခင္းႏွင့္ မဆုိင္ပါ။ ႏိုင္ငံ၏ ကိစၥမွန္သမွ်ကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စားသည့္ လူငယ္မ်ားစြာရွိပါသည္။ ယုတ္စြာအဆံုး ႐ုပ္ရွင္မျပသမွီႏိုင္ငံေတာ္အလံ လႊင့္ထူျပသျခင္းကိုပင္ မတ္တတ္ရပ္၍ အ႐ိုအေသေပးရမည္ကို ရွက္စရာဟုထင္ျမင္သူလူငယ္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ လူငယ္ဆိုသည္မွာ လူႀကီးမ်ားကို ဆန္က်င္တတ္ၾကေသာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္႐ုံအတြင္းႏိုင္ငံေတာ္အလံျပသစဥ္ထုိင္ေနၾကေသာလူႀကီးမ်ားကို ဆန္က်င္၍ မတ္တတ္ထရပ္သူ လူငယ္အလြန္ရွားပါသည္။

ဤေနရာတြင္ လူငယ္မ်ားကိုခ်ည္း သက္သက္အပစ္ပုံခ်၍ ဖရစေကာင္းပါသမုိင္းသာသာရပ္၊ ပထ၀ီသာသာရပ္ ထို႔လိုေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေဖွးဖွိန္ပစ္လိုက္သည့္ အစိုးရမ်ား၏ တာ၀န္မကင္းမႈလည္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ပါသည္။

မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကို ဦးစားေပးေသာျမန္မာ့တပ္မေတာ္၊ အရပ္အေခၚစစ္တပ္ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနေသာ စစ္အစိုးရကို အရြဲ႕တုိက္လိုသျဖင့္ မိမိအမ်ဳိးဂုဏ္ ဇာတိမာန္ကို ခ်ပစ္ျခင္းမွာ တန္ေဆးလြန္းေဘးရွိတတ္ပါသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စာေရးသူသည္ ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ျဖင့္ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ရပါသည္။ ျမန္မာ့ေရပိုင္နက္အတြင္းသို႔ အေနာက္အုပ္စုေရတပ္၀င္လာေသာအခါ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသရွိ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံႀကီးသည္ ၎တို႔၏ႏိုင္ငံအတြက္လည္း အႏၱရာယ္ရွိသျဖင့္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ရန္ မႏၱေလးအထိ ၎တုိ႔မွ အျမန္သိမ္းပိုက္ရန္ စီစဥ္ပါသည္။ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ မူဆယ္အစပ္အထိ ယာဥ္တင္ေျမလ်င္တပ္မ်ားကို တန္းစီထားပါသည္။

စာေရးသူ၏ နမ့္ေပါင္တံတားစခန္းသည္ မူဆယ္ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ နီးကပ္စြာ တည္ရွိပါသည္။ ကားလမ္းတံတားကို မေစာင့္ၾကပ္ေနရသည့္ တပ္ခြဲ႐ုံးႏွင့္ တပ္စုႏွစ္စု အင္အားျဖစ္သျဖင့္ ရန္သူတပ္မမ်ား ဆင္းလာလွ်င္ အေသခံၿပီး ခုခံရန္သာ ရွိပါသည္။ မဆုတ္တမ္း ခံစစ္ဆင္ရန္ စိုးမိုးေတာင္ကုန္းမ်ားကို စာေရးသူမွ တက္ေရာက္ စစ္ေဆးစဥ္ျမဴႏွင္းမ်ားျဖင့္ ေခ်ာ္ေနသျဖင့္ ေတာင္ေပၚမွလိမ့္က်ၿပီး လက်ၤာလက္ေမာင္းျပဳတ္သြားပါသည္။ ေဆးတပ္သားျဖင့္ လက္ေမာင္းကို ျပန္တတ္ၿပီး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေသာ္လည္း ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ အဂၤာ်ီခၽြတ္ရန္ လက္ထုတ္လုိက္လ်င္ ျပန္ျပဳတ္၊ ဟပ္ခ်ဳိးေခ်လိုက္လ်င္လည္း ျပန္ ျပဳတ္ႏွင့္ ျပဳတ္လုိက္္တတ္လုိက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ေနရာ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ေနာက္တန္းသို႔ျပန္လႊတ္ၿပီး ခြဲစိတ္ကုသေပးပါသည္။ ေဆးအိတ္ဆင့္ ယာယီနိမ့္သြားသျဖင့္ န၀တ၊ အတြင္းေရးမွဴး (၂) မွ စာေရးသူကို န၀တ႐ုံးသို႔ တြဲဖက္လိုက္ၿပီး ဦးစီးအရာရွိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေစပါသည္။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ န၀တ႐ုံးရွိ စာေရးသူ၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ားသည္ စစ္တပ္အေပၚ အျမင္မၾကည္လင္မႈအားလံုးကို စာေရးသူအား ပစ္မွတ္ထား၍ ၀ိုင္းတြယ္ၾကပါသည္။ အေဒၚအခ်ဳိ႕က “ငါတုိ႔ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ၊ အေမရိကန္ေမွ်ာ္တယ္။ ေခ်ာကလက္စားျပီး ကၽြန္လုပ္မယ္”ဟု ေျပာၾကပါသည္။ စာေရးသူမွ “ေဒၚေလးတုိ႔ ေခ်ာကလက္စားၿပီး ကၽြန္လပ္မယ္ဆုိရင္၊ အေမရိကန္ စစ္တပ္၀င္လာၿပီး ေဒၚလာနဲ႔ ေပါက္လုိက္တာနဲ႔ ေဒၚေလးနဲ႔ သမီးေတြ ဖ်က္လံုးျပာ ဒါမွမဟုတ္ ကပၸလီနဲ႔ ညားမွာပဲ၊ အရင္ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းကလို ဂ်ပန္ႀကီးက တိုက်ဳိမယားႀကီးဆီျပန္၊ ေဒၚေလးသမီးက ကပၸလီ ႏို႔စို႔ေလးပိုက္ၿပီက်န္မွာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာရပါသည္။ အခ်ဳိ႕အေဒၚမ်ားက “နင္တို႔က ေသြးေျပာတာကို ယံုလို႔ဆုိတယ္၊ နင္နဲ႔ငါနဲ႔က ေသြးအရင္းႀကီး၊ နင္သာေဘးေျပာတာကို မယံုနဲ႔” ဟု ဆိုျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က “ေဒၚေလးရဲ့ အိမ္ေရွ႕ကို အေမရိကန္ေတြက ကားထိုးဆုိက္ၿပီး ေဒၚေလးရဲ့ သမီးေတြကို ေခၚထုတ္ရင္ ေဒၚေလးရဲ့ သားေတြက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ ေဒၚလာယူၿပီး ထည့္ေပးလိုက္မွာပဲလား” ဟု ေျပာမွဆဲဆုိ၍ ၿပီးသြားပါသည္။

အမ်ဳိးကုိေစာင့္ထိန္းရာ၌ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေနာက္တစ္ခုမွာ စာေရးသူ၏ ညီတစ္၀မ္းကြဲသည္ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ေနစဥ္ ဘာသာျခားေက်ာင္းသူတစ္ဦးႏွင့္ ေမတၱာမွ်ၾကပါသည္။ ညီေတာ္ေမာင္သည္ အခ်စ္၀တၳဳေတြအဖတ္မ်ား၍ပဲလားမဆိုႏိုင္ပါ ထိုကေလးမကို မရမေန လက္ထပ္မည္ဟုျဖစ္လာပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ေကာင္ေလးသည္ ေကာင္မေလး၏ မိဘမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံပါသည္။ ကေလးမ၏ မိဘမ်ားသည္ ဘာသာေရးျပင္းထန္သူမ်ားျဖစ္ရာ မိမိတို႔၏ သမီးကို လက္ထပ္လိုလွ်င္ မိမိတို႔ ကိုးကြယ္သည့္ ဘသာသို႔ ကူးေျပာင္းရမည္ဟု ေတာင္းဆုိလာပါသည္။ ေကာင္ေလးမိဘႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား စုေပါင္းတုိင္ပင္ၾကရာတြင္ မည္သို႔မွ် လိုက္ေလ်ာႏိုင္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ေကာင္ေလး၏ မိဘက “မိန္းကေလးကို မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာသို႔ ေျပာင္းရမည္ဟု မိမိတုိ႔ဘက္ကလံုးဝ မေျပာခဲ့ပါ။ ထိုနည္းတူ မိမိတို႔၏ သားကိုလည္းအျခားဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းခြင့္ မျပဳႏိုင္ပါ” ဟု အေၾကာင္းျပန္ၾကားခါ ဇာတ္လမ္းကို နိ႒ိတံပစ္လုိက္ပါသည္။ ညီေတာ္ေမာင္လည္း မိဘ၏စကားကို နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။

စာေရးသူသည္ ဗိုလ္ႀကီးဘ၀က ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ရခိုင္ကြန္ျမဴနစ္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ေသာင္းက်န္းေနဆဲကာလျဖစ္ပါသည္။ ေသာင္းက်န္သူမ်ားသည္ အစိုးရကိုသာ ပုန္ကန္တုိက္ခိုက္ေနေသာ္လည္း ရခိုင္မေလးမ်ားကိုေတာ့ ေခၚေတာကုလားမ်ား၏ ေဘးအႏၱရာယ္မွ ကာကြယ္မေပးႏိုင္ျခင္းမွာ ရယ္စရာျဖစ္ပါသည္။ ရခိုင္မိန္းကေလးအမ်ားအျပားမွာ ေခၚေတာမယားမ်ားျဖစ္ကုန္ၾကပါသည္။ စာေရးသူ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ တာ၀န္က်သည့္ ၁၉၈၀ ပတ္၀န္းက်င္္ႏွစ္မ်ားက “ကုလားမယား၊ ကုလားဖြား ဘ၀ဆက္တုိင္း မျဖစ္ေစနဲ႔” ဟူေသာ အဆုိရွိပါသည္။

ကုလားဖြားမွာ မ၀ေရစာသာ စာရၿပီး နံ႐ိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္ ရွိေနေသာ္လည္း လယ္ထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ အခိုင္းခံရပါသည္။ ကုလားမလားျဖစ္ရေသာ ရခိုင္အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာလည္း မုတ္ဆိတ္ေမြးျဖဴေနၿပီျဖစ္ေသာ ကုလာႀကီး၏ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ မယားျဖစ္ရသည္ကို မသိရပဲ လက္ထပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆာရီကိုေျပာင္း၀တ္ရ ခါ ကုလားစည္းကမ္းအတုိင္း ေနရပါေတာ့သည္။

ကုလားဆိုသည္မွာ “တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွ ကူးလာသူ” ကို ေခၚဆိုရာမွ အခ်ိန္ကာလေရြ႕ေလ်ာရာမွ “ကူးလာသူ”သည္ “ကုလား” ျဖစ္လာပါသည္။

စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က မိန္းကေလးတစ္ဦးကိုလွ၍ လိုက္ၾကည့္လွ်င္ “ေခၚေတာ ငန္းသလို ငန္းသည္၊ ေခၚေတာတစ္ေထာင္အားျဖင့္ ၾကည့္သည္၊ ဖန္မီးသီးေတာင္မွ ၀ပ္ ၁၀၀ အားဆိုလွ်င္ လက္ႏွင့္ထိမိလ်င္ အလြန္ပူသည္၊ ေခၚေတာတစ္ေထာင္အားျဖင့္ အၾကည့္ခံရေသာ မိန္းကေလးသည္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ျပာက်အေငြ႕ပ်ံသြားျခင္း မျဖစ္သည္” ဟု စခဲ့ေနာက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ေခၚေတာကုလားမ်ားသည္ မိမိတို႔ႏွင့္ ဘာသာတူ၊ အမ်ဳိးတူ မိန္းကေလးမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကို သိတတ္ ၾကေသာ္လည္း ရခိုင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးေစ်းသြား၊ ေစ်းလာသြားေရာင္လွ်င္ ေခၚေတာ ေလးငါးဦးစု၍ အႏုလုံပဋိလုံၾကည့္ၿပီး အေႏွာင့္အသြား မလြတ္ေသာ စကားမ်ားကို ေခၚေတာဘာသာျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း မခ်ဳိမခ်ဥ္ ေျပာဆုိၾကပါသည္။

ဤအရပ္ေဒသတြင္ အေနၾကာသျဖင့္ေခၚေတာစကားကို နားလည္ေနၾကေသာ တပ္မေတာ္လူငယ္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ေခၚေတာမ်ားကို ၀င္ေရာက္ထိုးႀကိတ္ၾကရာ တပ္မေတာ္သား လူငယ္ရဲေဘာ္မ်ားသာ စစ္စည္းကမ္းအရ အေရးယူျခင္းခံၾကရပါသည္။

ဤျဖစ္စဥ္မ်ားကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ႀကံဳ႕ေတြ႕လာပါမွ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္ က ေခၚေတာငန္းပုံအတုိင္း ငန္းသည္ဆိုေသာ စကားကို သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါသည္။ ေခၚေတာကုလားမ မ်ားမွာ ျဖဴမ်က္လံုးသာေဖာ္ထားၿပီး ငယ္ထိပ္မွ ေျခမ်က္ေစ့အထိ ဆာရီျဖင့္ လံုေအာင္ဖုံးထာၾကပါသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသျဖင့္ မိမိက ႐ိုး႐ိုးသားသား ၾကည္လိုက္မိလွ်င္ပင္ ေဖာ္ထားေသာ မ်က္လံုးအစုံကိုပင္ ေဆာင္းလာေသာထီးျဖင့္ ကြယ္လုိက္ျပန္ပါသည္။ ေဖာ္လ၀ီဆရာမ်ားကလည္း ၎တို႔ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို ေခၚေတာက်ား၊ မ အားလံုးအား အတိအက် လိုက္နာေစပါ သည္။ ေခၚေတာအမ်ဳိးကိုေတာ့ ေခၚေတာမ်ားမွ အလြန္ပင္ ေစာင့္ထိန္းၾကပါသည္။ ေခၚေတာကုလား ဆုိသည္မွာ ကူးလာသူ ဘဂၤါလီမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဘဂၤါလီေခၚေတာကုလားဟု ေခၚဆုိမွ အမည္ျပည့္စုံပါမည္။

စာေရးသူသည္အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံတြင္ သင္တန္းတက္ေရာက္ခဲ့ဘူးပါသည္။ အေနၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ဟိႏၵဴဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအခ်ဳိ႕ကို နားလည္လာပါသည္။ ဟိႏ္ၵိဴအမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ အိမ္ေထာင္မျပဳ မျခင္း ႏွစ္သက္သလုိ ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ ဟိႏ္ၵိဴမိန္းကေလးမ်ားစြာကို ေဘာင္းဘီရွည္ မ်ဳိးစုံ၊ အဂၤာ်ီ မ်ဳိးစုံျဖင့္ သြားလာေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ ဆာရီ သို႔မဟုတ္ ဂါ၀န္ရွည္ႏွင့္ တြဲလ်က္ေဘာင္းဘီရွည္ ပြပြကိုသာ ၀တ္ဆင္ၾကပါေတာ့သည္။

စာေရးသူသင္တန္းတက္ေရာက္ရေသာ အိႏ္ၵိယစစ္တပ္၏ မိသားစုအသိုင္းအ၀န္း၊ စာေရးသူ သြားလာ လႈပ္ရွားရေသာ အိႏ္ၵိယတကၠသိုလ္မ်ား၏ မိသားစုအသိုင္းအ၀န္းမ်ားတြင္ ဟိႏၵဴစည္းကမ္းတစ္ခုကို သတိထားမိပါသည္။ ဟိႏၵဴမ်ားသည္မိမိ အမ်ဳိးသမီး အိမ္ေထာင္သည္တစ္ဦးကို ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးျဖင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ ႏွစ္ဦးတည္း ျဖစ္မေနေစေရးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအိမ္ေထာင္သည္အမ်ဳိးသမီးသည္ အရြယ္ေကာင္းျဖစ္ေစ၊ ဆံပင္ျဖဴေနသည့္ႀကီးေဒၚအရြယ္ပင္ျဖစ္ေစ စည္းကမ္းခ်က္ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံျခားသား ပညာေတာ္သင္သည္ မိမိစာတမ္းကိစၥအတြက္ ပါေမာကၡႀကီးမွအိမ္သို႔ ေခၚသျဖင့္ သြားေရာက္ရာ ပါေမာကၡႀကီးမွ ေရခ်ဳိးေနသျဖင့္ မိမိ၏ ၾကီးေဒၚအရြယ္ပါေမာကၡႀကီး ဇနီးမွ ဧည့္ခန္းတြင္ ဧည့္ခံေနပါက ပါေမာကၡႀကီး၏ သား သို႔မဟုတ္ တူက ဧည့္ခန္းတြင္ လာထုိင္၍ စကား၀ိုင္းအတြင္း ၀င္ပါ တတ္ပါသည္။ ေယာက်ာ္းသားတစ္ဦးမွ် မရွိလွ်င္ ပါေမာကၡႀကီး၏ ယာဥ္ေမာင္း သို႔မဟုတ္ မာလီကုလားက ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ပါေမာကၡႀကီး ေရာက္ရွိလာခ်ိန္အထိ ပါေမာကၡႀကီး ဇနီးအနီးတြင္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ ရွိေနတတ္ပါသည္။ အိႏ္ၵိယသို႔ေရာက္ခါစ ပါရဂူဘြဲ႕လာယူေသာ ျမန္မာသံဃာမ်ားသည္ ပထမတြင္ မိမိကို မယံုမၾကည္ေစာ္ကားသည္ထင္၍ ေဒါပြၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ ႐ိုးသြားၾကပါသည္။ ဟိႏၵဴမ်ား၏ အမ်ဳိးကိုေစာင့္ေရွာက္ပုံ နည္းလမ္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူသည္ မေလးရွားႏွင့္ ဘ႐ူႏိူင္းႏိုင္ငံသို႔ေရာက္ရွိစဥ္ မိန္းကေလမ်ား အ၀တ္အစားၾကပ္ထုတ္စြာ ၀တ္စားထားၾကသည္ကို မျမင္ခဲ့ရပါ။ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ႏိုင္ငံမ်ားလည္းျဖစ္သျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ား သည္ ေခါင္းစသ္ပု၀ါမ်ားစည္းထားၾကပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ားေဘာင္းဘီ၀တ္၍ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ စီးၾကပါသည္။ လက္ျပတ္အဂၤာ်ီမ်ား ၀တ္ၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၾကပ္ထုတ္မေနပါ။ စာေရးသူသည္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္ မိန္းကေလးမ်ားၾကပ္ထုတ္၍ ၀တ္စားထားသည္ကို သတိမျပဳမိပါ။ ေဘာင္းဘီမ်ဳိးစုံ၊ ဂါ၀န္မ်ဳိးစုံ၀တ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ၾကပ္ထုပ္ မေနပါ။ ဗီယက္နမ္ေတာင္ပိုင္းသို႔ မေရာက္ခဲ့၍ မသိရွိပါ။ ေဆြမ်ဳိးေ—ႀကီး ႏိုင္ငံတြင္လည္းၾကပ္ ထုပ္ေနေသာ ေဘာင္းဘီမ်ား ၀တ္ထားသည္ကို မေတြ႕ခဲ့မိပါ။ ထုိင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့၀တ္ၾကပါ သည္။ ေယာက်ာ္းေလး၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆံုသည့္အခါတြင္လည္း ရင္ခ်င္းအပ္၍ ဖက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာတန္းကိုလည္း စင္ကာပူႏိုင္ငံနည္းတူ တရား၀င္ ဖြင့္ထားပါသည္။

စာေရးသူသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ျခမ္း၊ ခ်င္းေရႊေဖာ္နယ္ေျမသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္ ၾကပ္ထုပ္စြာ ၀တ္ ထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မွတ္ပုံတင္ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ မိမိႏိုင္ငံတြင္ မျမင္ရေသာျမင္ကြင္းႏွင့္ ေငြကို လမ္းခင္းလုိက္လွ်င္ ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္စဥ္တင္ သည္။ ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္အမ်ားစုသည္ ျမန္မာမိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နယ္စပ္ကို ကူးလာၿပီး ေျခေတာ္တင္ထားၾကပါသည္။ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးမ်ား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ မိမိတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ကေလးတစ္ဦးသာ ယူခြင့္ရွိသျဖင့္ သားသမီး စီးပြားလိုေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ကေလးထုတ္စက္ မိန္းကေလးမ်ားကို အသံုးခ်ၿပီး သားသမီးယူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကေလးသည္သာ ၎တို႔အတြက္ အဓိကျဖစ္ၿပီး ကေလးထုတ္စက္ မိန္းကေလးသည္ အသံုးခ်ခံပစၥည္းသာျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူသည္တပ္မေတာ္အရာရွိ ငယ္ဘ၀က တုိက္ပြဲမ်ားျဖစ္ၿပီးေနာက္ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ား ေမ်ာပါလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ဘူးပါသည္။ အေလာင္းမ်ားသည္ ပုပ္ပြဲေနသျဖင့္ ၀တ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီမ်ားသည္ ၾကပ္ထုပ္ေနပါသည္။ ၾကပ္ထုပ္ေနေသာ ေဘာင္းဘီမ်ားကို ၀တ္ဆင္သထားေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးမ်ားသာ ဤအေလာင္းမ်ားကို ျမင္ရပါက မည္သို႔ အေတြးေပါက္ၾကမည္ကို မသိပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အခ်ဳိ႕မိန္းကေလးမ်ားလည္ ဟိုက္မင္ၾကပ္၀တ္လ်က္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားျဖင့္ တြဲသြားတဲြလာေနၾကသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ ထိုမ်က္ႏွာျဖဴမ်ားမွာလည္း ၀တ္ထား သည္မွာ အေရာင္ဖြဲ႕အဂၤာ်ီေဘာင္းဘီႏွင့္ျဖစ္ခါ ၎၏ မိမိႏိုင္ငံတြင္ စားပြဲထိုး၊ ဒ႐ိုင္အဆင့္မွ်သာ ရွိႏိုင္ပါသည္။ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လွ်င္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်က္ႏွာျဖင့္ မဟုတ္ပါ။ ေဒၚလာေငြစု၍ ေရာက္ ဖူးေအာင္ လာလည္သည္ကို ေဒၚလာမက္သည့္ မိန္းကေလးက အမိအရဖမ္း၍ ရန္ကုန္တြင္ တိုက္တြဲေနဟန္ တူပါသည္။

စာေရးသူ၏ အျမင္တြင္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားသည္ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ လြတ္လပ္မႈမ်ားစြာရွိေသာ အမိိႏိုင္ငံ၌ လူလာျဖစ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူခ်မ္းသာ အသိုင္းအ၀န္းတြင္ မိမိတုိ႔၏ သားကို မိန္းကေလး မ်ားကစ၍ လုိက္ေနေသာေၾကာင့္ ပူပန္ေသာကေရာက္ေနသည့္ မိခင္မ်ားကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။ မိန္းကေလးတုိင္းသည္ တစ္သက္တာဘ၀လံုၿခံဳမႈကို ရယူလုိၾကပါသည္။

မိမိပညာျဖင့္ မိမိဘ၀ကိုရပ္တည္ႏိုင္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားရွိသလို ခင္ပြန္းေကာင္းကို ေရြးယူ၍ အရိပ္ခိုလုိ သူ မိန္းမသားမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားက ပို၍မ်ားပါသည္။ ေယာက်ာ္းေလးမ်ား ထားရွိေသာ စံအေပၚတြင္လည္း မူတည္ပါသည္။

ၾကပ္ထုပ္၍၀တ္ထားေသာ မိန္းကေလးကိုမွ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေယာက်္ားမ်ားသည္ ''ေပါ့ပ်က္ပ်က္ အေပ်ာ္ႀကံသူ'' က ပို၍မ်ားပါသည္။ တည္တည္တံ့တံ့ႏွင့္ ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန ၾကေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားသည္ ၾကပ္ထုပ္ေနေသာ မိန္းကေလးကို အတည္ယူရန္ မ်ားစြာစဥ္းစားေပ လိမ့္မည္။ ယူမိလ်င္လည္း မၾကာမီမွာ ကြဲၾကမည္သာ။

ယေန႔ေခတ္အခါသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုတည္ေဆာက္ေနသည္ျဖစ္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးကို ဗန္းျပ၍ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနထုိင္ေနျခင္းသည္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိသာ ရွိသင့္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဆုိသည္မွာ ျပည္သူမ်ားက ေရြးခ်ယ္ခ်ယ္တင္ေျမႇာက္သူမ်ားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္စနစ္ျဖစ္ရာ ျပည္သူျပည္ သားတုိင္း အေပ်ာ္အပါးႏွင့္ အတည္အတံ့ကို စည္းကမ္းကလနာ ခြဲျခားၿပီးေပ်ာ္သည့္ အခ်ိန္ေပ်ာ္၊ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားသည့္အခ်ိန္ ႀကိဳးစားသင့္ပါသည္။

ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ပါ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚႏွင့္ အရည္အခ်င္းလည္းျပည့္စုံေစပါဟု တက္ေခါက္လူငယ္္မ်ား ကို ႏႈိးေဆာ္ လုိက္ရပါသည္။

ပစ္တုိင္းေထာင္ (အညတရ)

http://www.lubo601.com/2013/01/blog-post_423.html#more