Kyaw Swar Myint's photo.
ပဒံလယ္သမားဦးလွအသက္ ၇၅ ႏွစ္ရွိၿပီၿဖစ္တဲ့ အဘဦးလွကေတာ့ သူ႕ဘ၀ဇာတ္ေႀကာင္းနဲ႕ လယ္သိမ္းခံရတဲ့ၿဖစ္စဥ္ကို အခုလို ေၿပာၿပပါတယ္
။
အဘက အသက္ ၇၅ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ငါ့မိန္းမက ေဒၚသိန္းၿမ သူလည္း လိုက္လာတယ္ အခု ။ အဘ လယ္ေတြ ကအမ်ားႀကီးကြ အသိမ္းခံရတာလည္းအလီလီဘဲ ငါတို႕မွမဆင္းရဲရင္ကြာ ဘယ္သူဆင္းရဲမလဲ ။ လယ္ခ်ည္း အလီလီ အသိမ္းခံရတယ္ ။
ပထမဆံုး အသိမ္းခံရတာက - ေသာင္ႀကီးကြင္းမွာ လယ္ ၁၈ ဧက လာသိမ္းေတာ့ သက္ႀကီးေတာင္ပ်ံေတြကာ မွည့္ကာနီးေနၿပီ - မမွည့္တတ္ေသးဘူး အစိမ္းေတြေပါ့ - အတင္းလိုက္ ရိတ္ရ တယ္ကြာ - နည္းနည္းေလးမွမေစာင့္ဘူး - ရြာသားေတြကမေနႏုိင္လို႕ ၀ိုင္းရိတ္ေပးႀကတယ္ ။ ဘယ္အကုန္ ေတာ့ရမလည္း အခ်ိဳ႕အ၀က္လည္း ေဂၚထိုးတဲ့ထဲပါသြားတယ္ ( မွတ္ခ်က္ ရြာသားေတြ ဘူဒိုဇာကို ေဂၚဟုေခၚ ပါသည္)
ေနာက္တခါ အတြင္းပဒံ ကုလားႀကီးစုကြင္းမွာ - လယ္ ၆ ဧကခြဲလယ္ကေလးလုပ္တာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ဘဲလုပ္ရတယ္ ။ ငါ့လယ္ထဲေၿမာင္းေတြလိုက္ေဖာ္ ေၿမာင္းေတြၿဖစ္ကုန္ေတာ့ ငါ့လယ္ကေလးလည္း ဟိုတစ္စဒီတစ္စၿဖစ္ေပါ့ကြာ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႕မရေတာ့ဘူး။
သံုးခါေၿမာက္က်ေတာ့ ထိန္ပင္ကြင္းမွာ- အခု ထိန္ပင္သုသာန္လုပ္ထားတဲ့ေနရာေတြကြ - လာသိမ္းၿပန္ေရာေဟ့ -
တခါ ၅ ဧကပါသြားၿပန္ေရာ သိမ္းတိုင္းသိမ္းတိုင္း ငါကိုေတာ့ဘယ္သူမွမေလ်ာ္ဘူးကြ ဒါေပမဲ့ ငါက ၿပန္၀ယ္တိုင္းေတာ့ ပိုက္ဆံ ေပး၀ယ္ရတာ တခါမွအလကားမရဘူးေဟ့ ။
ေဟာ အဲဒါနဲ႕ဘဲ လယ္ခ်ည္းအသိမ္းခံရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္
ဆိုေတာ့ေႀကာက္ေနၿပီ လယ္လည္းမ၀ယ္၇ဲဘူး ဒါနဲ႕ဘဲ မ၀ယ္ဘူးလို႕ ဆံုးၿဖတ္မိေသးတယ္ ကိုယ္ကလည္းဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ အေတာ္ေခ်ာင္က်တဲ့ ေနရာေလး ၀ယ္မယ္လို႕ စဥ္းစားၿပီး ၇ွိတာေလးေရာင္းခ်ၿပီး ေနာက္ဆံုးေခါင္းခ်ၿပီးေသမယ္ကြာလို႕ဆံုးၿဖတ္ အတြင္းပဒံမွာ ၀ယ္လိုက္တယ္ကြာ စုစုေပါင္း ၈ ဧက -
ပိုဆိုးတာဘဲေဟ့ ဘာမွသိပ္မလုပ္ရေသးဘူး ၀ါ၀ါ၀င္းနဲ႕တိုးေတာ့ပါဘဲ -
လယ္ေတြသိမ္းၿပီသိမ္းၿပီဆိုေတာ့ အဘက ေမးတယ္ ဘယ္သူသိမ္းတာလည္းဆိုေတာ့ အိုးအိမ္တဲ့ သိမ္းေပါ့ကြာ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးလို႕ ။
မႀကာပါဘူးကြြာ - - ငါက ငါ့လယ္စပ္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ကုကၠိဳပင္ေပၚက ကိုင္းေၿခာက္ကေလးထင္း သံုးဖို႕ တက္ခုတ္တဲ့ ေန႔ေပါ့ကြာ
ဦးေရႊႀကိဳင္ဆိုသူနဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ကေရာ - သူက ကားေလးနဲ႕ ငါ့ကိုလက္ယက္လွမ္းေခၚတယ္ အနားေရာက္ေတာ့ေမးတယ္ - ခင္ဗ်ားဘာလို႕ခုတ္တာလည္းတဲ့ ငါကလည္း က်ေနာ္စိုက္ထားတဲ့အပင္မို႕
ခုတ္တာဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားစိုက္ထားေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔သိ
မ္းထားၿပီးၿပီတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔မပိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
သားသမီး ေတြ ၃ ေယာက္ရွိတယ္ ။ အဲတံုးကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့ကြာ အဲဒီကစၿပီးလယ္လည္း မလုပ္ရေတာ့ဘူး လယ္လည္း ထပ္မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။
ဒီေလာက္ အလီလီ တစ္ၿပားမွမရဘဲအသိမ္းခံ၇တဲ့ေကာင္မွ
မမြဲဘယ္သူမြဲမလည္းကြာ ငါက လက္ေက်ာသိပ္တင္းတဲ့ေကာင္ကြ စာရင္းငွားေတြ ေတာင္ ငါမေႀကာက္ဘူးအၿပိဳင္လုပ္တာ -
အဲဒီထဲက ဒီေလာက္ ၿဖစ္တဲ့ဘ၀ ဘာထူးမွာလည္းကြာ ငတ္လည္းေသပေစဆိုၿပိးဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး လူကလည္း စိတ္ဘဲရွိေတာ့တာ က်ၿပီေလ - သမီးေလးေတြက သူမ်ား
လယ္ေတြမွာ အငွားလိုက္လုပ္က်ေပါ့ကြာ အနီးအနားလည္း လယ္က
သိပ္မရွိေတာ့ ၇ွိတဲ့ေနရာ လိုက္လုပ္ႀကရတာေပါ့ - ငါ့သား
သံုးေကာင္လည္း တစ္ေကာင္ ၆ တန္းစီအထိဘဲ
ေက်ာင္းတက္ဘူးတယ္ေဟ့ ဗလေလး နည္းနည္းထြက္လာရင္ ေက်ာင္းထြက္ ေပါ့ကြာ ဒါပဲ .................
( Nay Wai )
အဘက အသက္ ၇၅ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ငါ့မိန္းမက ေဒၚသိန္းၿမ သူလည္း လိုက္လာတယ္ အခု ။ အဘ လယ္ေတြ ကအမ်ားႀကီးကြ အသိမ္းခံရတာလည္းအလီလီဘဲ ငါတို႕မွမဆင္းရဲရင္ကြာ ဘယ္သူဆင္းရဲမလဲ ။ လယ္ခ်ည္း အလီလီ အသိမ္းခံရတယ္ ။
ပထမဆံုး အသိမ္းခံရတာက - ေသာင္ႀကီးကြင္းမွာ လယ္ ၁၈ ဧက လာသိမ္းေတာ့ သက္ႀကီးေတာင္ပ်ံေတြကာ မွည့္ကာနီးေနၿပီ - မမွည့္တတ္ေသးဘူး အစိမ္းေတြေပါ့ - အတင္းလိုက္ ရိတ္ရ တယ္ကြာ - နည္းနည္းေလးမွမေစာင့္ဘူး - ရြာသားေတြကမေနႏုိင္လို႕ ၀ိုင္းရိတ္ေပးႀကတယ္ ။ ဘယ္အကုန္ ေတာ့ရမလည္း အခ်ိဳ႕အ၀က္လည္း ေဂၚထိုးတဲ့ထဲပါသြားတယ္ ( မွတ္ခ်က္ ရြာသားေတြ ဘူဒိုဇာကို ေဂၚဟုေခၚ ပါသည္)
ေနာက္တခါ အတြင္းပဒံ ကုလားႀကီးစုကြင္းမွာ - လယ္ ၆ ဧကခြဲလယ္ကေလးလုပ္တာ ၅ ႏွစ္ေလာက္ဘဲလုပ္ရတယ္ ။ ငါ့လယ္ထဲေၿမာင္းေတြလိုက္ေဖာ္ ေၿမာင္းေတြၿဖစ္ကုန္ေတာ့ ငါ့လယ္ကေလးလည္း ဟိုတစ္စဒီတစ္စၿဖစ္ေပါ့ကြာ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႕မရေတာ့ဘူး။
သံုးခါေၿမာက္က်ေတာ့ ထိန္ပင္ကြင္းမွာ- အခု ထိန္ပင္သုသာန္လုပ္ထားတဲ့ေနရာေတြကြ - လာသိမ္းၿပန္ေရာေဟ့ -
တခါ ၅ ဧကပါသြားၿပန္ေရာ သိမ္းတိုင္းသိမ္းတိုင္း ငါကိုေတာ့ဘယ္သူမွမေလ်ာ္ဘူးကြ ဒါေပမဲ့ ငါက ၿပန္၀ယ္တိုင္းေတာ့ ပိုက္ဆံ ေပး၀ယ္ရတာ တခါမွအလကားမရဘူးေဟ့ ။
ေဟာ အဲဒါနဲ႕ဘဲ လယ္ခ်ည္းအသိမ္းခံရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္
ဆိုေတာ့ေႀကာက္ေနၿပီ လယ္လည္းမ၀ယ္၇ဲဘူး ဒါနဲ႕ဘဲ မ၀ယ္ဘူးလို႕ ဆံုးၿဖတ္မိေသးတယ္ ကိုယ္ကလည္းဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ အေတာ္ေခ်ာင္က်တဲ့ ေနရာေလး ၀ယ္မယ္လို႕ စဥ္းစားၿပီး ၇ွိတာေလးေရာင္းခ်ၿပီး ေနာက္ဆံုးေခါင္းခ်ၿပီးေသမယ္ကြာလို႕ဆံုးၿဖတ္ အတြင္းပဒံမွာ ၀ယ္လိုက္တယ္ကြာ စုစုေပါင္း ၈ ဧက -
ပိုဆိုးတာဘဲေဟ့ ဘာမွသိပ္မလုပ္ရေသးဘူး ၀ါ၀ါ၀င္းနဲ႕တိုးေတာ့ပါဘဲ -
လယ္ေတြသိမ္းၿပီသိမ္းၿပီဆိုေတာ့ အဘက ေမးတယ္ ဘယ္သူသိမ္းတာလည္းဆိုေတာ့ အိုးအိမ္တဲ့ သိမ္းေပါ့ကြာ မတတ္ႏိုင္ပါဘူးလို႕ ။
မႀကာပါဘူးကြြာ - - ငါက ငါ့လယ္စပ္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ကုကၠိဳပင္ေပၚက ကိုင္းေၿခာက္ကေလးထင္း သံုးဖို႕ တက္ခုတ္တဲ့ ေန႔ေပါ့ကြာ
ဦးေရႊႀကိဳင္ဆိုသူနဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ကေရာ - သူက ကားေလးနဲ႕ ငါ့ကိုလက္ယက္လွမ္းေခၚတယ္ အနားေရာက္ေတာ့ေမးတယ္ - ခင္ဗ်ားဘာလို႕ခုတ္တာလည္းတဲ့ ငါကလည္း က်ေနာ္စိုက္ထားတဲ့အပင္မို႕
ခုတ္တာဗ် ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားစိုက္ထားေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔သိ
မ္းထားၿပီးၿပီတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔မပိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
သားသမီး ေတြ ၃ ေယာက္ရွိတယ္ ။ အဲတံုးကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့ကြာ အဲဒီကစၿပီးလယ္လည္း မလုပ္ရေတာ့ဘူး လယ္လည္း ထပ္မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။
ဒီေလာက္ အလီလီ တစ္ၿပားမွမရဘဲအသိမ္းခံ၇တဲ့ေကာင္မွ
မမြဲဘယ္သူမြဲမလည္းကြာ ငါက လက္ေက်ာသိပ္တင္းတဲ့ေကာင္ကြ စာရင္းငွားေတြ ေတာင္ ငါမေႀကာက္ဘူးအၿပိဳင္လုပ္တာ -
အဲဒီထဲက ဒီေလာက္ ၿဖစ္တဲ့ဘ၀ ဘာထူးမွာလည္းကြာ ငတ္လည္းေသပေစဆိုၿပိးဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး လူကလည္း စိတ္ဘဲရွိေတာ့တာ က်ၿပီေလ - သမီးေလးေတြက သူမ်ား
လယ္ေတြမွာ အငွားလိုက္လုပ္က်ေပါ့ကြာ အနီးအနားလည္း လယ္က
သိပ္မရွိေတာ့ ၇ွိတဲ့ေနရာ လိုက္လုပ္ႀကရတာေပါ့ - ငါ့သား
သံုးေကာင္လည္း တစ္ေကာင္ ၆ တန္းစီအထိဘဲ
ေက်ာင္းတက္ဘူးတယ္ေဟ့ ဗလေလး နည္းနည္းထြက္လာရင္ ေက်ာင္းထြက္ ေပါ့ကြာ ဒါပဲ .................
( Nay Wai )
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။