“ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တုိ႕ က်ဆံုးခ်ိန္"

 

ေက်ာက္သင္ပုန္း

 

“ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္တုိ႕ က်ဆံုးခ်ိန္"

ကၽြန္ေတာ္ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာတင္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကုိ ေကာင္မေလးေတြက သည္းသည္းလႈပ္ အားေပးၾကရင္းနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း နာမည္ၾကီးလာၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ။ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီတစ္ခုက ဆက္သြယ္လာမယ္။ နာမည္ေက်ာ္ေတြ တစ္ပံုၾကီးပါတဲ့ ဟာသကားထဲမွာ မင္းသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က စံုတြဲတစ္တြဲအေနနဲ႕ ရုိက္ရမယ္။ ဟာသကားလည္းျဖစ္၊ ဘာမွလည္း ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ရယ္လို႕ မရွိေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ေနာက္ေတာ့ “အပုန္းတုိ႕ရြာ” တို႕၊ “မသိဘူး ခ်စ္တယ္” တုိ႕ ဟာသကားေတြ ဆက္တုိက္ထြက္လာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နာမည္ၾကီးမယ္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ဒီလုိအခြင့္အေရးမ်ိဳး ရလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ျငင္းလို္က္တယ္။ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ။ ဘာမွဆက္မျဖစ္ဘူး။ သူနာမည္မၾကီးတာ၊ ပိုက္ဆံမရတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။ တျဖည္းျဖည္း ဘာပါျဖစ္လာမလဲဆုိေတာ့ ‘ကၽြန္ေတာ္တို႕ အႏုပညာရွင္ေတြဆုိတာ’ တို႕၊ ‘ပရိသတ္ၾကီးကို ဘာမက္ေဆ့ေပးမယ္’ တုိ႕ ေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည္႕ျပီး သူ ေနာင္တရလာမယ္။ မွားသြားသလုိ ခံစားရမယ္။

ဆုိလုိတာက ဘာလဲဆုိေတာ့ ေခတ္က အျပိဳင္အဆုိင္မ်ားလာတဲ့အခါမွာ လူေတြက အရည္အေသြးတုိ႕၊ က်င့္၀တ္တုိ႕ကုိ မၾကည္႕ေတာ့ဘူး။ နာမည္ၾကီးဖုိ႕၊ ပုိက္ဆံရဖုိ႕ပဲ ျဖစ္လာတယ္။ လူအမ်ားက ဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ဒီေရစီးေၾကာင္းကုိ တြန္းလွန္ဖုိ႕ရာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ တြန္းလွန္လည္း ဘယ္သူကမွ မခ်ီးက်ဴးဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလ နယ္ပယ္တစ္ခုမွာ အေပ်ာ္တမ္း၀င္လုပ္တဲ့သူက ဒီထဲက တကယ့္ပရုိအစစ္ေတြထက္ ပုိေတာ္ေနတာ၊ ပိုနာမည္ေက်ာ္ေနတာမ်ိဳး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ စာေရးဆရာစစ္စစ္ထက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္က ပုိေပါက္ေနတာမ်ိဳး။

ဒါေပမယ့္ ၾကားဖူးတဲ့စကားေလး ရွိပါတယ္၊ “ဘယ္နယ္ပယ္မဆုိ အေပ်ာ္တမ္းေတြ သိပ္မ်ားလာေနျပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေလာကဟာ က်ဆံုးခ်ိန္ ေရာက္လာျပီလို႕ပဲ ဆုိရမွာပါ”တဲ့။ ဒီအလုပ္နဲ႕ အသက္ေမြးေနသူေတြက အေပ်ာ္တမ္း၀င္လုပ္သူေတြေလာက္ေတာင္ သံုးမရတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေပ်ာ္တမ္းေတြကိုပဲ တအားေနရာေပးေနတာလား။ ႏွစ္ခုထဲက ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုမွေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။

ဒါျဖင့္ ပရုိ ဆုိတာ ဘာလဲ။

ဖတ္ဖူးတာေလးတစ္ခု ေ၀မွ်ပါရေစ။ (ျပန္မရွာႏုိင္လို႕ အနည္းငယ္လြဲေကာင္းလြဲႏုိင္ပါတယ္၊ ဆုိလုိရင္းကိုပဲ အဓိက ယူေပးပါ) တစ္ခါက ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုက မ်က္ႏွာၾကက္ကို အႏုအလွဖန္တီးဖုိ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကုိ ေခၚျပီးလုပ္ခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ လုပ္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မျပီးဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ သားကုိယ္တုိင္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ အေဖ ဒီေနရာေလာက္က ေခ်ာင္ဒီေလာက္က်တာ၊ ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္၊ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိေတာ့ သူ႕အေဖ ျပန္ေျပာတာေလး သိပ္လွတယ္၊ “ငါ့သား ဘယ္သူမွမသိလည္း မင္းနဲ႕အေဖ သိတယ္” တဲ့။

ပရို ဆုိတာ ဒါပဲ။ ကုိယ့္အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္၊ ရွိရမယ့္ စံခ်ိန္စံညြန္းထက္ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ့ေအာင္ အျမဲအားထုတ္ေနသူေတြဟာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြပဲ။

နယ္ပယ္တစ္ခုမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အျဖစ္ ရပ္တည္ဖို႕ဆုိ 3 S လိုအပ္ပါတယ္။

၁။ Salary (၀င္ေငြ) - အသက္ေမြးရမယ့္အလုပ္ ျဖစ္တာမို႕ ပိုက္ဆံရမွျဖစ္မယ္။ ပိုက္ဆံမရရင္၊ ဒါလုပ္ျပီးပဲ အသက္ေမြးလုိ႕မရရင္ ဒီလူဟာ ဘယ္လိုမွ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ အာရံုစိုက္ ၾကိဳးစားႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။

၂။ Skill (ကၽြမ္းက်င္မႈ) - Technical standard ဆုိတဲ့ သက္ဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈ စံကို မီရပါမယ္။ စာေရးဆရာ၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေဘာလံုးသမား စသျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္မွာ ေတာ္သထက္ေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ လက္ေရြးစင္ေဘာလံုးသမားက ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြေလာက္ေတာင္ သံုးမရတာမ်ိဳး၊ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပညာက က်န္းမာေရးစာေစာင္ေတြ ဖတ္ေလ့ရွိသူ အျပင္လူတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ မရွိတာမ်ိဳး ျဖစ္လို႕မရပါဘူး။

၃။ Self-control (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈ) - ဒါကေတာ့ Ethical standard လို႕ေခၚတဲ့ က်င့္၀တ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ေျပာတာပါ။ နယ္ပယ္တစ္ခုမွာ ပရုိျဖစ္ခ်င္ရင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ ေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့အရာေတြ ထိန္းသိမ္းရပါတယ္။ ဥပမာ ဆရာ၀န္က ကိုယ့္ကုိ ပုိက္ဆံေပးထားတဲ့ ကုမၸဏီက ေဆးေတြပဲ လူနာကို ညႊန္ေနလို႕ မရပါဘူး။

ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည္႕႔ပါ။ ဘယ္နယ္ပယ္မွာ ဘယ္သူေတြ ပရိုပီသေနသလဲ။

နယ္ပယ္တုိင္းမွာ အရည္အေသြးေတြ က်ေနတယ္။ က်င့္၀တ္ေစာင့္ထိန္းမႈေတြ အားနည္းေနတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီ၀င္ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ ရပ္တည္လုိ႕မရတာေၾကာင့္ပါပဲ။

ဥပမာ အစိုးရအလုပ္၀င္ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြဟာ ကိုယ့္အရည္အေသြး တုိးတက္သထက္တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်ိန္ မရဘူး။ ရတဲ့လစာ၊ ရွိေနတဲ့အလုပ္၀န္ၾကားထဲမွာ မနည္းရုန္းကန္ေနရတယ္။

ကုိယ္က ၀တၳဳတစ္အုပ္ကို ႏုိင္ငံတကာမွာလုိ ၄-၅ ႏွစ္အခ်ိန္ယူျပီး ေရးလုိက္တယ္။ ဒီ ၄-၅ ႏွစ္မွာ ပိုက္ဆံမရဘူး။ ကုန္ေပါက္ခ်ည္းပဲ။ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း ဒီလိုပဲ၊ အဲဒီကာလေတြမွာ ရုန္းကန္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတူတာက စာအုပ္ထြက္လာေတာ့ ႏုိ္င္ငံတကာမွာဆုိ သန္းၾကြယ္သူေဌးျဖစ္သြားတယ္။ ကုိယ့္၀တၳဳက အုပ္ေရသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရာင္းရတယ္၊ ဘာသာျပန္ဆုိခံရတယ္။ ဒီမွာကေတာ့ အုပ္ ၅၀၀ ေတာင္ မကုန္ဘူး။ ႏုိင္ငံျခားက တက္က်မ္းေတြကုိ ဘာသာျပန္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ၂ လ တစ္အုပ္ေလာက္ထြက္ေနတဲ့ ၀တၳဳေတြက အေရာင္းရဆံုးစာရင္း၀င္ ျဖစ္ေနတာကို လက္ပုိက္ၾကည္႕ေနရမယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူက ဒါမ်ိဳးၾကိဳးစားမလဲ။ ဒီလုိပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္စာေရးဆရာေတြ ဘယ္လုိထြက္လာေတာ့မလဲ။ ဒါက Skill အရည္အေသြးပိုင္း။

ေနာက္တစ္ပုိင္းက က်င့္၀တ္ပိုင္း။ ဟုိတစ္ေန႕က Digital marketing လုပ္ေနတဲ့ ညီေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ Blogger ေတြရဲ႕ အေၾကာင္း။

တကယ့္ Blogger စစ္စစ္က အ၀တ္အမ်ားဆံုး အက်ီၤ ၁၀ ခု ဆုိျပီး သူ႕၀က္ဘ္ဆုိက္မွာ ေရးလုိက္တယ္။ လူေတြက ဖတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ ၀က္ဘ္ဆုိ္က္ေတြကို သြား၀င္ၾကည္႕ၾကတယ္။ ၾကိဳက္တယ္ဆို ၀ယ္တယ္။ ေရးတဲ့သူက ေကာင္းတာ ဆုိးတာ အကုန္ေရးတယ္။ ဥပမာ ေစ်းၾကီးတယ္ ေရးထားတယ္၊ ေပးႏုိင္တဲ့သူက သြား၀ယ္မွာပဲ။ အေရာင္မစံုဘူး၊ အမည္းပဲရွိတယ္ ေရးထားတယ္၊ အမည္းပဲၾကိဳက္တဲ့သူက သြား၀ယ္မွာပဲ။ သူ႕ဘေလာ့ဂ္ကို ဖတ္ျပီး ဟိုဘက္မွာ သြား၀ယ္တာတုိင္းအတြက္ သူက ပုိက္ဆံရတယ္။ သူ႕အတြက္ကလည္း ရွင္းတယ္။ ရုိးရုိးသားသား ေရးရံုပဲ။ ဖတ္ျပီး သြား၀ယ္သေလာက္ သူပိုက္ဆံရမယ္။

ဒီမွာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ ေၾကာ္ျငာေပးရမယ့္ အက်ီၤေတြနဲ႕ ေရးေပးခ လာေပးသြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကုိ၀တ္၊ မလွလွေအာင္ ဓါတ္ပံုရိုက္၊ ျပီးမွ ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္း တင္ေပး။ တခ်ိဳ႕ ကုိယ္တကယ္မၾကိဳက္တာ၊ အရည္အေသြးမေကာင္းတာဆုိ မေရးေပးၾကဘူး ေစာင့္ထိန္းေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါမ်ိဳးသြားၾကတာ မ်ားတယ္။ အဲ့လိုမွမလုပ္ရင္ေရာ ရလားဆုိေတာ့ ဒီမွာက ၀က္ဘ္ဆုိက္လည္း ဘယ္သူမွ မသုံုးၾကဘူး။ Blogger ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ကုိယ္ပုိင္၀က္ဘ္ဆုိက္ မရွိဘူး။ အြန္လိုင္းကေန တစ္ခါတည္း ေငြေပးေခ်လို႕ မရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ေရးၾကတယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ Blogger ဆိုတာ ေပၚလာဖုိ႕ မလြယ္ဘူး။ နာမည္ၾကီးတုန္း ေၾကာ္ျငာေပးရတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မယ္။

ဆုိလိုတာက ၀င္ေငြမေကာင္းရင္၊ ဒီအလုပ္နဲ႕ပဲ အသက္မေမြးႏုိင္ရင္၊ စနစ္က မပံ့ပိုးေပးရင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အျဖစ္ ရပ္တည္ဖုိ႕ခက္မယ္။ လုပ္ေတာ့လုပ္ေနမယ္၊ ပရိုပီသဖို႕ခက္မယ္။ ဒါကိုပဲ ေန႕ေန႕ညည လုပ္ေနျပီး ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားေနဖို႕ ခက္မယ္။ ဒီေတာ့ နယ္ပယ္တုိင္းမွာ အရည္အေသြးနိမ့္လာမယ္။ ဘယ္သူနဲ႕မွ ယွဥ္လုိ႕မရေတာ့ဘူး။

ဒါဆုိ ၀င္ေငြေကာင္းေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

ရွင္းပါတယ္။ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးေကာင္းဖို႕ လိုတယ္။ ေစ်းကြက္က်ယ္လာ၊ ၀ယ္လိုအားမ်ားလာရင္ ေရာင္းအားေကာင္းလာမယ္၊ ၀င္ေငြပိုရမယ္၊ ဒီသေဘာပါပဲ။

နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြ မ်ားလာရင္ တုိင္းျပည္တုိးတက္လာမွာ ျဖစ္သလို၊ အဲဒီလို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ေတြ မ်ားလာဖုိ႕ကလည္း တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖုိ႕ လုိျပန္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ႏုိင္ငံသားအားလံုးရဲ႕အေရး လို႕ဆိုေနရတာပါ။

တုိင္းျပည္မတုိးတက္သေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အရည္အေသြးနိမ့္မႈေတြနဲ႕ပဲ ၾကံဳေနရဦးမွာပါပဲ။ အရည္အေသြးနိမ့္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ၊ ျမန္မာေပါကားေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားတက္က်မ္းကို ဘာသာျပန္ျပီး ကုိယ္ေရးထားသလိုလို လုပ္ေနတာေတြ၊ အေဖာ္အခၽြတ္ေတြလုပ္ရင္း ဘာ၀မ္းစာမွမရွိ၊ ျဖည္႕ဖုိ႕လည္း စိတ္မကူးဘဲ ရုပ္ရွင္၀င္ရုိက္၊ သီခ်င္း၀င္ဆုိေနတာေတြ၊ စတဲ့ စတဲ့ ေခါင္းကုိက္စရာေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ေနရမွာပါ။

ဒီေတာ့ လုပ္စရာႏွစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။

ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ မလိုက္ဘဲ ကိုယ့္သက္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္အလုိက္ ပရုိပီသေအာင္ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ ၾကိဳးစားၾကဖုိ႕ရယ္၊ တုိင္းျပည္အေရးေလးကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ၀င္ေရာက္ပတ္သက္ေပးၾကဖုိ႕ရယ္ပါ။

ေဒါက္တာ ျဖိဳးသီဟ
၈.၁၁.၂၀၁၇