အပင္ႀကီး၏ ပံုျပင္

 

Royal Business Institute

 

လူႀကီးလူငယ္တိုင္းအတြက္ ဖတ္သင့္ေသာပံုျပင္ေကာင္း
တစ္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ က်ေနာ္ႏွစ္ခါျပန္ဖတ္ဖို႔
သတၱိနည္းခဲ့တယ္ 😢😢

_________{ အပင္ႀကီး၏ ပံုျပင္ }___________

တစ္ခါတုန္းက အသီးပင္ ႀကီးႀကီး တစ္ပင္ရိွတယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေန႔တိုင္းပဲ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ ေစာ့ကစားပါတယ္။ သူအပင္ေပၚက အသီးကို ခူးစားတယ္။သစ္ရိပ္ခိုၿပီး အိပ္စက္တယ္။ အပင္ေပၚတက္ေဆာ့ကစားပါတယ္။ အပင္ႀကီးက သူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္သလို သူကလည္း အပင္ႀကီးကို အရမ္းခ်စ္ရွာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္ကေလး တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာပါတယ္။ သူအပင္ႀကီးနား သိပ္မကပ္ေတာ့ပါဘူး၊ အပင္ႀကီးက တအား၀မ္းနည္းသြားတယ္။ သူ႔နားမွာ လာကစားဖို႔အႀကိမ ္ႀကိမ္ ေျပာပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “က်ေနာ္နည္းနည္းႀကီးလာၿပီ ၊ ေန႔တိုင္းအဲလို မကစား ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္အရုပ္လိုခ်င္တယ္။ ” အပင္ႀကီးကေျပာတယ္ “ အဲဒါလြယ္ပါတယ္။ ငါ႔အေပၚအသီးေတြကို ခူးလိုက္၊ ၿပီးရင္ေစ်းထဲမွ ာသြားေရာင္းပါ။ ၿပီးရင္အရုပ္ကိုသြား၀ယ္ခ်ီ ” ေကာင္းေလးအရမ္းေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အသီးကိုခူးလိုက္ တယ္။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ ရက္ေတြေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားပါတယ္။ ေကာင္ေလးေပၚမလာေတာ့ပါဘူး၊ အပင္ႀကီး ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေကာင္ကေလးျပန္လာပါတယ္။ အပင္ႀကီးေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူနဲ႔ေဆာ့ကစားဖိ ေကာင္ေလးကို ေခၚပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ေျပာပါတယ္။ “ကစားလို႔မရဘူးေလ၊ က်ေနာ္အိမ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ရအုန္း မွာ၊ က်ေနာ္ေနဖို႔ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္စရာရိွတယ္။က်ေနာ့ကို ကူညီႏိုင္မလား ” သစ္ပင္ႀကီးကေျပာပါတယ္။ “ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ ငါ႔အေပၚက အကိုင္းေတြကို အားလံုးခုတ္သြားလိုက္၊ အိမ္ေဆာက္လို႔ ရ ၿပီေလ”တဲ့၊ ေကာင္ေလးဟာ အကိုင္းအားလံုးကို ခုတ္ၿပီးသူလိုခ်င္တဲ့အိမ ္ကို သြားေဆာက္ပါတယ္။ေကာင္ကေလး ေပ်ာက္သြားျပန္တ ယ္။အပင္ႀကီး ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းသြားပါတယ္။

တစ္ခုေသာမိုးရြာသီမွာ ေကာင္ကေလးျပန္လာပါတယ္။ အပင္ႀကီးေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားျပန္တယ္။“ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းငါ႔ဆီကို တကယ္ျပန္လာၿပီေပါ႕”၊ ေကာင္ကေလးက ျပန္ေျဖပါတယ္။“ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ငါအသက္ႀကီးလာၿပီ ေလ၊ ခရီးသြားဖို႔ ရြက္ေလွတစ္စင္းလိုတယ္။ အကူအညီလာေတာင္းတာ” အပင္ႀကီးက “ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ၊ မင္းလိုခ်င္မွေတာ့ ငါ႔ ပင္စည္ႀကီးကို ခုတ္သြားေလ၊ အဲဒါကိုသံုးၿပီး ရြက္ေလွတစ္စင္းထြင္းလိုက္၊ ” ေကာင္ကေလး အပင္ႀကီးရဲ႕ ပင္စည္ကို သေဘာႍလုပ္ဖို႔ ခုတ္ယူသြားပါတယ္။ ဒီတစ္ခါ အၾကာႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္တယ္။ အပင္ႀကီး က ေကာင္ကေလးကို ေမ်ာ္ရင္းေမ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေဆြးျမည့္ရွာပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားပါတယ္။ ေကာင္းကေလးေပၚလာ ျပန္တယ္။ အပင္ႀကီးက ေျပာတယ္။ “ ဒီတစ္ခါ ငါမင္းကို ဘာမွေပးစရာ မရိွေတာ့ဘူး၊ ငါ႔ မွာ အသီးမရိွေတာ့ဘူး” “က်ေနာ့မွာ ၀ါးဖို႔သြားလည္းမရိွေတာ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္အသက္အရြယ္ရလာၿပီေလ၊ ” “ မင္းအပင္ေပၚ တက္ကစားႏိုင္ဖို႔ ငါ႔မွာ အကိုင္လည္းမရိွေ တာ့ဘူး၊ ပင္စည္လည္းမရိွေတာ့ဘူး၊ မင္းကိုေပးစရာ ငါ႕မွာဘာဆိုဘာမွ မရိွေတာ့ဘူး ” သစ္ပင္ႀကီးက မ်က္ရည္က်ၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။ “ က်ေနာ္လည္း ေမာပါၿပီ၊ အပင္တက္ဖို႔လည္း အားမရွိေတာ့ပါဘူး၊ အခုဘာမွ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေကာင္းေကာင္းပဲ အနားယူခ်င္တယ္။ ” “ အို သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔၊ သစ္ငုတ္တိုဟာ ထိုင္ၿပီးအနားယူဖို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာပဲ၊ လာလာ ငါ႔အေပၚမွာထိုင္ပါ။ အတူတကြ အနားယူလို႔ ရၿပီေပါ႔ ” သစ္ပင္ႀကီးက ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ပါတယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ အဲဒါ သင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ ပံုျပင္ပါ ။ အပင္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိဘေလ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သူတို႔အနားမွာရွိတယ္။နည္းနည္းႀကီးလာေ တာ့ သူတို႔ကို ခြဲခြာသြားတယ္။ အခက္အခဲ ရိွတိုင္းသူတို႔ ဆီျပန္သြားတယ္။ မိဘက တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ကူညီေျဖရွင္းေပး တယ္။ မိဘဆိုတာ သားသမီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ သူတို႔မွာ ေပးဆပ္ဖို႔ အၿမဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးထဲမွာ ေကာင္ေလးကို ရက္စက္တယ္လို႔ သင္ထင္ျမင္ယူဆ ခဲ့ရင္ မိဘမ်ားေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ သူတို႔ကို မ်ားမ်ားအခ်ိန္ေပးပါ။မိဘနဲ႔ အတူေနရတဲ့ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳးစားလိုက္ပါ အုန္းမယ္။

Credit to:
Sayar Aung Ko Latt

(FB COPY)
___________________________
credit....online photo