သူခိုး မရွိေသာ ႏိုင္ငံ

True Man

 

သူခိုး မရွိေသာ ႏိုင္ငံ
✿✿✿✿✿✿✿✿✿

"ကမာၻေပၚတြင္ သူခိုးမရွိေသာ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
ထိုသည္မွာ ၿမန္မာႏိုင္ငံပင္။”

ထိုစကား ကို ေၿပာခဲ့သူမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသား ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီပင္ ၿဖစ္သည္။ အီဂတ္ပူရီၿပည္နယ္၌
ဗုဒၶ၏ ဝိပႆနာ တရားေတာ္မ်ားကို ကမာၻသို႔
ၿဖန္႔ေဝလ်က္ရွိေသာ ဂုရုၾကီး ဦးဂိုအင္ကာ ၏
အဘိုးေတာ္သူပင္ၿဖစ္သည္။

အေရာင္းအဝယ္ ကုန္သည္ အလုပ္ၿဖင့္ ကမာၻအႏွ႔ံ
ေၿခဆန္႔ခဲ့ဖူးေသာ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ သည္ သူ
အၿမတ္ႏိုးဆံုးၿဖစ္ေသာ မႏၱေလး ရတနာပံု ေနၿပည့္ေတာ္
တြင္ အေၿခခ် ေနထိုင္ခဲ့သည္။

ထိုခ်ိန္က အထက္ ၿမန္မာၿပည္ သည္ ၿမန္မာဘုရင္ ၏
လက္ထဲမွာသာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ သူခိုးလူလိမ္
ဆိုသည္မွာ ခ်ိဳႏွင့္လား ဟု ေမးရေလာက္ေအာင္
ၿမန္မာတိုင္း စာရိတၱ သတၱိ အၿပည့္ရွိေနခ်ိန္ ၿဖစ္ပါ၏။

ထိုသူသည္ ကုန္သည္ၾကီး တစ္ဦးၿဖစ္ရာ အထက္ၿမန္မာၿပည္
ရွိ ၿမိဳ႕ၾကီး အသီးသီး သို႔ သြားေရာက္ ေရာင္းဝယ္ရသည္။
ပစၥည္းပစၥယမ်ား သယ္ရန္အတြက္ ၿမင္းငါးေကာင္ ႏွင့္
အတူ ၿမန္မာ ၿမင္းစီးသမား ငါးေယာက္ ကိုလည္း
တစ္ခါတည္း အသြားအၿပန္ ငွားလာခဲ့ရသည္။

အေရာင္းအဝယ္ ပစၥည္းမ်ားေသာေၾကာင့္ ရက္ၾကာလာ
သည္ႏွင့္အမွ် ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ ၏ ပိုက္ဆံထည့္သည့္
အိတ္ၾကီးမွာလည္း ေငြဒဂၤါးမ်ားႏွင့္ ၿပည့္ၿပည့္ လာခဲ့သည္။
ေနာက္ထပ္ ၿမိဳ႕သံုးၿမိဳ႔ ငါးရက္ ခရီးႏွင္ၿပီးလွ်င္ သည္တစ္ေခါက္ အေရာင္းအဝယ္ၿပီးဆံုးၿပီၿဖစ္၍ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီသည္ အိမ္ၿပန္ရေတာ့မည္ကို ေတြးၿပီး ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ
ၿဖစ္ေနေလသည္။

ေနဝင္စၿပဳေနၿပီ ၿဖစ္သည့္အတြက္ လွမ္းၿမင္ေနရေသာ
ဇရပ္တစ္ခုေပၚတြင္ တစ္ည အိပ္ရန္ ၿမင္းသမားမ်ား ကို အခ်က္ၿပလိုက္သည္။

ေရွးေခတ္က ဇရပ္ဆိုသည္မွာ ညအိပ္ညေန
ခရီးသည္မ်ားအတြက္ လမ္းဆံု လမ္းခြတြင္ ေဆာက္ထား
ေသာ ဇရပ္မ်ိဳးသာ ၿဖစ္သည္။ အမိုးႏွင့္အခင္းကို
အေကာင္းဆံုး လုပ္ထားေသာ္လည္း အကာ
မရွိေသာေၾကာင့္ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာမွ ခရီးသြားမ်ား
တံခါးမရွိ။ ဓားမရွိ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာစြာ တည္းခိုႏိုင္သည္
ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္သည္ဟု ယူဆရသည္။

တတ္ႏိုင္ေသာ ဇရပ္အလွဴရွင္ အခ်ိဳ႕သည္ ခရီးသြားမ်ား
အတြက္ ဆန္ ဆီ စေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာ မ်ားကိုပင္
ထားေပးေၾကာင္း သိရသည္။

ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ေနလည္း မရွိေတာ့ၿပီၿဖစ္၍
ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီတို႔ ထိုဇရပ္မွာပင္ ညအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ေနာင္တစ္ေန႔ မိုးမလင္မီ မနက္ေစာေစာ ခရီးဆက္ၾကရန္
ၿမင္းသမားတို႔ကို ေဆာ္ၾသ ထားလိုက္သည္။ အေရးအၾကီးဆံုး
ၿဖစ္သည့္ ေငြဒဂၤါးအိတ္ၾကီးကို ေမ့က်န္ေနခဲ့မွာ
စိုးေသာေၾကာင့္ ေခါင္းအံုး အိပ္လိုက္သည္။

မနက္ ေလးနာရီ ေလာက္ထၿပီး ၿမန္ၿမန္ထက္ထက္
ၿပင္ဆင္ကာ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေၿခာက္နာရီခန္႔ ခရီးေပါက္ၿပီးေသာအခါမွ ေခါင္းအံုး အိပ္ခဲ့သည့္
ေငြအိတ္ၾကီး ပါမလာမွန္း ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ သိသြားသည္။

ၿပင္းထန္ေသာ စိုးရိမ္ေသာက စိတ္ေၾကာင့္ ႏွလံုးသားမွာ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာၿပီး အေမာဆို႔သလိုပင္ ၿဖစ္လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ -

“ေဟ့ . . အားလံုးရပ္လိုက္ၾကဦး။”

“ကၽြန္ေတာ့ ေငြဒဂၤါးအိတ္ၾကီး ညအိပ္ခဲ့တဲ့ ဇရပ္ေပၚမွာ
က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၿပန္ ၾကရမယ္”

ဟု ေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း ၿမန္မာလူမ်ိဳး ၿမင္းသမား
ငါးေယာက္လံုး တစ္ေယာက္မွ တအံ့တၾသ တထိတ္တလန္႔
ၿဖစ္မသြားၾက။ သြားယူေပးမည့္ အမူအရာလည္း
မၿပၾကသၿဖင့္ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ မေနႏိုင္ေတာ့ -

“ကဲ. . . ၿမန္ၿမန္သြားယူဘို႔ ၿပင္ၾကေလ။ ဘာလို႔
ေအးတိ ေအးစက္ ၿဖစ္ေနၾက တာတုန္း”

ဟု ေၿပာလိုက္ေသာ အခါတြင္မွ

အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ၿမင္းသမားတစ္ဦးက -

“မိတ္ေဆြၾကီး ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔။ ကိုယ့္ခရီးကိုသာ ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္သြားပါ။ အၿပန္က်မွ ေငြအိတ္ကို၀င္ယူပါ။
မိတ္ေဆြၾကီးေငြအိတ္ ဘယ္မွ ထြက္မေၿပး ပါဘူး။
ဘယ္သူမွလည္း မယူပါဘူး။”

ဟု ေၿပာလိုက္သၿဖင့္ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္သြားသည္။ “လြယ္ရင္ သူၾကြယ္ေတာင္မေနဘူး”
ဟူေသာ စကားရွိေနရာ အဆင္သင့္ ေတြ႔ရေသာ
ေငြဒဂၤါးအိတ္ၾကီးကို ဘယ္လို လူသည္ မယူဘဲ
ေနႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ဘယ္သူမွ မယူဘူး ဟု တာ၀န္ခံႏိုင္
ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား
စာရိတၱ ေကာင္းေနၾကလို႔ နည္းဟု ေတြးေနမိသည္။

ထိုအေတြးႏွင့္အတူ -

“ေအးေလ . .. ငါတို႔ ထြက္လာၾကတာလဲ ေၿခာက္နာရီ ေက်ာ္သြားၿပီးဆိုေတာ့ ဒီေငြအိတ္ၾကီးကို ခရီးသြား တစ္ေယာက္ေယာက္ကရၿပီး ယူသြားေရာေပါ့။
ငါသြားေနလည္း ပင္ပန္းတာ အဖတ္တင္မွာပ”ဲ

ဟု စိတ္ပ်က္စြာႏွင့္ ဆက္ကာ ေတြးၿပီး ေရွ႕မွာရွိသည့္
ၿမိဳ႕ေစ်းမ်ားသို႔သာ ဆက္သြားလုိက္ ၾကသည္။

ငါးရက္ခန္႔ရွိမွ ၿပန္လာၾကေသာအခါ ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီ
ထားခဲ့ေသာ ေငြဒဂၤါးၾကီမွာ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္ခဲ့စဥ္က အတုိင္းပင္ လက္ရာမပ်က္ ၿပန္ေတြ႔ရသည္။ ေရတြက္ၾကည့္ေသာ
အခါတြင္လည္း တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ် မေလ်ာ့။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘေဆဆ္လာလ္ဂ်ီက ကမာၻ႕၀ိပႆနာ
တရားၿပဆရာၾကီး ၿဖစ္လာမည့္ ဦးဂိုအင္ကာ
အေလာင္းအလ်ာ သူ႔ေၿမးေလး ကို

“ငါ့ေၿမးေရ၊ အဘိုးတို႔ ဒီၿမန္မာၿပည္မွာ ေနခြင့္ရတာ
သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့
တစ္ကမာၻလံုးမွာ သူခိုးမရွိတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုလို႔
ၿမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။”

ေနာက္တစ္ခုက မႏၱေလး ရတနာပံု ေစ်းခိ်ဳေတာ္ၾကီး
လမ္းအလယ္မွာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အဖိုးတန္
စိန္နားကပ္တစ္ဖက္ ၿပဳတ္က် က်န္ေန ခဲ့တယ္။ ေစ်းလယ္ဆိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းသည္၊ ေစ်း၀ယ္သည္ တစ္ေယာက္မွ
တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတြ႔မွာပဲ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္မွ ယေကာက္မယူၾကဘူး။

အလြယ္တကူ ေတြ႔ရတဲ့ အဖိုးတန္ ပစၥည္းကိုေတာင္
ေကာက္မယူတဲ့ ၿမန္မာ လူမ်ိဳးေတြဟာ သူတစ္ပါးအိမ္က
ပစၥည္း မသိေအာင္ယူဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ပိုၿပီး
ေဝးေသးတာေပါ့။

ဒါနဲ႔ ေစ်းခ်ိဳသာ ပိတ္သြားတယ္ စိန္နားကပ္ၾကီးကေတာ့
လမ္းေပၚမွာ ဒီအတုိင္းပါပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေစ်းခ်ိဳဖြင့္ခါနီးမွာ အလုပ္သမေလး
တစ္ေယာက္ စိန္နား ကပ္ၾကီးကို ေတြ႔သြားတယ္။

“ဥစၥာဆင္းရဲေသာ္လည္း စာရိတၱ မဆင္းရဲတဲ့ သူေတြကို
ၿမင္ဖူးခ်င္ရင္” ၿမန္မာၿပည္ကို လာခဲ့ပါလို႔ ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။

အလုပ္ သမေလးဟာ စိိန္နားကပ္ကို ေကာက္ယူ လိုက္တယ္။ ယူဖို႔မဟုတ္ဘူး။ စိန္နား ကပ္ေအာက္က ဖုန္ေတြ
အမိွဳက္သရိုက္ေတြ လွဲပစ္ဖို႔အတြက္ပါ။ လွဲက်င္းၿပီး
တဲ့အခါ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာပဲ အတိအက် ၿပန္ထားလုိက္တယ္။
ပိုင္ရွင္က သူက် ေပ်ာက္တဲ့ေနရာ ၿပန္လာရွာရင္
ၿမန္ၿမန္ေတြ႔ပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာေပါ့။

ေနာက္ဆံုး ေစ်းရံုးတာ၀န္ခံ ကိုယ္တုိင္ၿမိဳ႕ထဲ “ေမာင္းထု
ပိုင္ရွင္ရွာၿပီး ေပးလိုက္ရတယ္” ဟု ေၿပာခဲ့ဖူးသည္။

ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾက ေပေတာ့။ အရင္တုန္းက ၿမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ယခုၿမန္မာႏိုင္ငံ ဘယ္ေလာက္ ကြာၿခားသြားၿပီလဲ။

ဒါကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မပ်က္ၾကပါနဲ႔။

“ပ်က္အစဥ္ ၿပင္ခဏ” ဆိုသလို မိမိကုိယ္ ကိုသာ ငါးပါးသီလ
လံုၿခံဳေအာင္ (စာရိတၱပိုင္းသာ) တာဝန္ယူပါက ၿမန္မာႏိုင္ငံမွ
မဟုတ္ တစ္ကမာၻလံုး ဘယ္ေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမလဲ။

ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)
❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

🗿🗿(#သိမွတ္​ဖြယ္​ရာ​_​ဗဟုသုတရြာ)