အခ်ိန္တစ္နာရီရဲ႕ တန္ဖိုး
==============
အလုပ္နည္းေသာ အဂၤါေန႕တစ္ေန႕….အခ်ိန္ကား ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္သုိ႕ ေရာက္လုနီးျပီ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံု ေလ်ွာက္လမ္းမ်ားသည္ မၾကံဳစဖူး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနၾကသည္။ အားကစားဂ်ာနယ္အေဟာင္းတစ္ခုအ
ထိုင္ခံုတြင္ မ်က္စိမိွတ္ျပီး ထိုင္ေနခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရိွေနသည့္ အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ရိွေသာ အခန္းဆီမွ စကားေျပာသံမ်ား ၾကားလာရပါသည္။ ” မင္း သူ႕ကို ေစာင့္ခို္င္းထားတာ ၾကာေနျပီ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး သူ႕ကို ေပး၀င္လိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ေျမးေလးေရာက္ေနတယ္။ အသံပိုင္ရွင္ဆီမွ အသံမ်ား ထပ္မံထြက္ေပၚလာသည္။ “ဆရာေလးရယ္ ေက်းဇူးျပဳျပီး သူ႕ကို ကၽြန္မဆီ ေခၚခဲ့ေပးပါရွင္။ “
ေခတၱမွ် ၾကာျပီးေနာက္ ထိုအခန္းအတြင္းမွ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ထြက္လာေလသည္
” တကယ္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က….”
ကၽြန္ေတာ္ စကားကို ဆံုးေအာင္ မေျပာရေသးခင္တြင္ပင္ သူက ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ ” မင္းေရာက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္။ သူ႕ခမ်ာ မင္းကို ေတြ႕ျပီး ႏွတ္ဆက္ခ်င္လို႕ စိတ္ကို တင္းထားရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ သူ စကားေျပာေနႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ
” ဟင္…ဒါေတာ့…..”
သူ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ျဖတ္၍ ေျပာျပန္သည္။ ” မင္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မသိလို႕ပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ပါ။ “
ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ျပီး သူနာျပဳက အခန္းထဲသို႕ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ” အဖြားရဲ႕ ေျမး ဒီမွာ ေရာက္ေနျပီ” လို႕ အခန္း၀မွေန၍ သူေျပာလိုက္ေလသည္။ အဖြားၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္လာသည္။ ” အို…ေကာင္းလိုက္တာ” သူမေရရြတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူမ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပံဳးျပကာ “မင္းလာမယ္ဆိုတာ အဖြားသိပါတယ္ကြယ္” လို႕ေျပာေလသည္။
အဖြား၏ ခုတင္ေဘးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ သူမရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကာ ကိုင္ထားလိုက္ပါသည္။ သူမအား ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ေၾကာင္း ျပသခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အဖြားကလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ကို ကိုင္ဖို႕ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားျပီး စကားေျပာဖို႕ ၾကိဳးစားေနေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူမသည္ အရမ္းေမာေနေသာေၾကာင့္ မေျပာႏိုင္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားကို အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည့္ကာ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ျပံဳးျပေနေလသည္။ ထို႕ေနာက္ အဖြား၏ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ပိတ္သြားကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
ေနာက္ထပ္တစ္နာရီ ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ မလွဳပ္ဘဲ ထိုင္ေနမိသည္။ အဖြား၏ လက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လက္မ်ားကို ဆက္လက္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေနမိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဖြား၏ လက္မ်ား ေလ်ာ့လာကာ အသက္ရွဴႏွဳန္းလည္း ေႏွးလာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဖြားသည္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ
သူမရဲ႕ လက္ကို ကၽြန္ေတာ္လႊတ္လိုက္ျပီးေနာက
” မင္းရဲ႕ ဆံုးရွဳံးမွဳအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အသုဘအတြက္ မင္း ဘာေတြ စီစဥ္ျပီးျပီလဲ” ဟု ေမးေလသည္။
” အဖြားရဲ႕ နာမည္ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
” ဟင္…မင္းဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ သူက မင္းအဖြားေလ” လို႕ သူေျပာေလသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခန္းထဲကို မ၀င္လာခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ အဖြားကို တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ က ဒီေဆးရံုမွာ ေမးေစ့ကဲြသြားလို႕ လာခ်ဳပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေနတာပါ” လို႕ သူျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
သူသည္ စိတ္ရွဳပ္သြားသည့္ ဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမးေလသည္။ ” ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ မင္းသူ႕ကို မသိဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႕ ေစာေစာစီးစီး မေျပာတာလဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႕နားမွ ဘာျဖစ္လို႕ တစ္နာရီေလာက္ ထိုင္ေစာင့္ေပးေနတာလဲ။”
ကၽြန္ေတာ္ သူအား ျပံဳးျပလိုက္သည္။ “သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြား ဘယ္ေလာက္ေနရအံုးမွာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရေတာ့ သူမရဲ႕ ေျမးဟာ အခ်ိန္မွီေရာက္ေအာင္ မလာႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႕ ခန္႕မွန္းၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားနဲ႕ အခန္းထဲကို လိုက္ခဲ့တာပဲ။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမရဲ႕ ေျမးထင္ျပီး ျပံဳးျပေနတာကိုျမင္ေတာ့ သူမရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ မည္မွ် ခၽြတ္ယြင္းေနသလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းလိုက္မိတယ္။ သူမဟာ သူ႕ေျမးေလးကို အရမး္ေတြ႕ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ အဖြားစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အဖြားနဲ႕ တစ္နာရီေလာက္ အတူတူေနေပးလိုက္တာပါ။”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အခ်ိန္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတ္မွတ္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူမ်ားေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးသလဲ နဲ႕ တိုင္းတာလို႕ ရပါတယ္။ အခ်ိန္ကို နာရီေတြ မိနစ္ေတြ နဲ႕ တိုင္းတာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ရဲ႕ ဘ၀တန္ဖိုးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္တို႕ သူမ်ားေတြအတြက္ နာရီေတြ မိနစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္သံုးသလဲနဲ႕ တိုင္းတာရပါမယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာက ေနရာတိုင္းမွာ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အခြင့္အေရးေတြက ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ယူမွ ရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာမွ လုပ္စရာမရိွတဲ့ အဂၤါေန႕မ်ိဳးေတြမွာလည္း ရတတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးရတယ္ မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မွဳနဲ႕ ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။
ကဲ…မိတ္ေဆြ။ သင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေကာ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးေစမွာလဲ။
credit: ဇီ၀က(ေဆး၂)
#သုတဇုန္
www.thutazone.com
==============
အလုပ္နည္းေသာ အဂၤါေန႕တစ္ေန႕….အခ်ိန္ကား ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္သုိ႕ ေရာက္လုနီးျပီ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံု ေလ်ွာက္လမ္းမ်ားသည္ မၾကံဳစဖူး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနၾကသည္။ အားကစားဂ်ာနယ္အေဟာင္းတစ္ခုအ
ထိုင္ခံုတြင္ မ်က္စိမိွတ္ျပီး ထိုင္ေနခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရိွေနသည့္ အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ရိွေသာ အခန္းဆီမွ စကားေျပာသံမ်ား ၾကားလာရပါသည္။ ” မင္း သူ႕ကို ေစာင့္ခို္င္းထားတာ ၾကာေနျပီ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး သူ႕ကို ေပး၀င္လိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ေျမးေလးေရာက္ေနတယ္။ အသံပိုင္ရွင္ဆီမွ အသံမ်ား ထပ္မံထြက္ေပၚလာသည္။ “ဆရာေလးရယ္ ေက်းဇူးျပဳျပီး သူ႕ကို ကၽြန္မဆီ ေခၚခဲ့ေပးပါရွင္။ “
ေခတၱမွ် ၾကာျပီးေနာက္ ထိုအခန္းအတြင္းမွ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ထြက္လာေလသည္
” တကယ္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က….”
ကၽြန္ေတာ္ စကားကို ဆံုးေအာင္ မေျပာရေသးခင္တြင္ပင္ သူက ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ ” မင္းေရာက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္။ သူ႕ခမ်ာ မင္းကို ေတြ႕ျပီး ႏွတ္ဆက္ခ်င္လို႕ စိတ္ကို တင္းထားရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ သူ စကားေျပာေနႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာ
” ဟင္…ဒါေတာ့…..”
သူ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ျဖတ္၍ ေျပာျပန္သည္။ ” မင္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မသိလို႕ပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ပါ။ “
ကၽြန္ေတာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ျပီး သူနာျပဳက အခန္းထဲသို႕ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ” အဖြားရဲ႕ ေျမး ဒီမွာ ေရာက္ေနျပီ” လို႕ အခန္း၀မွေန၍ သူေျပာလိုက္ေလသည္။ အဖြားၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္လာသည္။ ” အို…ေကာင္းလိုက္တာ” သူမေရရြတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူမ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပံဳးျပကာ “မင္းလာမယ္ဆိုတာ အဖြားသိပါတယ္ကြယ္” လို႕ေျပာေလသည္။
အဖြား၏ ခုတင္ေဘးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထိုင္လိုက္ျပီးေနာက္ သူမရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကာ ကိုင္ထားလိုက္ပါသည္။ သူမအား ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ေၾကာင္း ျပသခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အဖြားကလည္း ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ကို ကိုင္ဖို႕ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားျပီး စကားေျပာဖို႕ ၾကိဳးစားေနေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူမသည္ အရမ္းေမာေနေသာေၾကာင့္ မေျပာႏိုင္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားကို အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည့္ကာ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ျပံဳးျပေနေလသည္။ ထို႕ေနာက္ အဖြား၏ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ပိတ္သြားကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
ေနာက္ထပ္တစ္နာရီ ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ မလွဳပ္ဘဲ ထိုင္ေနမိသည္။ အဖြား၏ လက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လက္မ်ားကို ဆက္လက္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေနမိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဖြား၏ လက္မ်ား ေလ်ာ့လာကာ အသက္ရွဴႏွဳန္းလည္း ေႏွးလာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဖြားသည္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ
သူမရဲ႕ လက္ကို ကၽြန္ေတာ္လႊတ္လိုက္ျပီးေနာက
” မင္းရဲ႕ ဆံုးရွဳံးမွဳအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အသုဘအတြက္ မင္း ဘာေတြ စီစဥ္ျပီးျပီလဲ” ဟု ေမးေလသည္။
” အဖြားရဲ႕ နာမည္ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
” ဟင္…မင္းဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ သူက မင္းအဖြားေလ” လို႕ သူေျပာေလသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခန္းထဲကို မ၀င္လာခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ အဖြားကို တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ က ဒီေဆးရံုမွာ ေမးေစ့ကဲြသြားလို႕ လာခ်ဳပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္ေနတာပါ” လို႕ သူျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
သူသည္ စိတ္ရွဳပ္သြားသည့္ ဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေမးေလသည္။ ” ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ မင္းသူ႕ကို မသိဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႕ ေစာေစာစီးစီး မေျပာတာလဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႕နားမွ ဘာျဖစ္လို႕ တစ္နာရီေလာက္ ထိုင္ေစာင့္ေပးေနတာလဲ။”
ကၽြန္ေတာ္ သူအား ျပံဳးျပလိုက္သည္။ “သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြား ဘယ္ေလာက္ေနရအံုးမွာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရေတာ့ သူမရဲ႕ ေျမးဟာ အခ်ိန္မွီေရာက္ေအာင္ မလာႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႕ ခန္႕မွန္းၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားတာနဲ႕ ခင္ဗ်ားနဲ႕ အခန္းထဲကို လိုက္ခဲ့တာပဲ။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမရဲ႕ ေျမးထင္ျပီး ျပံဳးျပေနတာကိုျမင္ေတာ့ သူမရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ မည္မွ် ခၽြတ္ယြင္းေနသလဲဆိုတာ ခန္႕မွန္းလိုက္မိတယ္။ သူမဟာ သူ႕ေျမးေလးကို အရမး္ေတြ႕ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ အဖြားစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အဖြားနဲ႕ တစ္နာရီေလာက္ အတူတူေနေပးလိုက္တာပါ။”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အခ်ိန္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတ္မွတ္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဘ၀ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူမ်ားေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးသလဲ နဲ႕ တိုင္းတာလို႕ ရပါတယ္။ အခ်ိန္ကို နာရီေတြ မိနစ္ေတြ နဲ႕ တိုင္းတာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ရဲ႕ ဘ၀တန္ဖိုးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္တို႕ သူမ်ားေတြအတြက္ နာရီေတြ မိနစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္သံုးသလဲနဲ႕ တိုင္းတာရပါမယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာက ေနရာတိုင္းမွာ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အခြင့္အေရးေတြက ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ယူမွ ရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာမွ လုပ္စရာမရိွတဲ့ အဂၤါေန႕မ်ိဳးေတြမွာလည္း ရတတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးရတယ္ မရဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မွဳနဲ႕ ပဲ ဆိုင္ပါတယ္။
ကဲ…မိတ္ေဆြ။ သင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေကာ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးေစမွာလဲ။
credit: ဇီ၀က(ေဆး၂)
#သုတဇုန္
www.thutazone.com
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။