သိခဲ့ဘူး တဲ့ မိုးကုတ္ ျမိဳ႕

ခုတေလာ..မိုးကုတ္မီဒီယာနဲ႔ ကိုသားျဖဴ အေၾကာင္း ေလး ေတြ ဖတ္မိတယ္။ မိုးကုတ္ မီဒီယာ.. တကယ္ကို တာ၀န္ေက် ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ရဲ့ ဓါတ္ပံု သတင္း ေလးေတြ ေဆာင္းပါးေလး ေတြဟာ ေတာင္ေကြ႔ ေပါင္း ၉၀ ေက်ာ္ကုိ ပတ္တက္မွ ေရာက္နိုင္တဲ့ ဟုိ ေတာင္ေပၚ ျမိဳ႕ေလး ကေနပီး တကမၻာလံုးဆီ ကို ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ကေလး ေရာက္လာခဲ့ တာ။ မိုးထဲေရထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ မိုးကုတ္ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြ နဲ႕ ေရလွ်ံတဲ႔ သတင္းဓါတ္ပံုေလး ေတြကို ၾကည့္ပီး သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကို နားလည္ေနမိတယ္။ ေအးခ်မ္း လွပ တဲ့ ေတာင္ခိုးေတြ ေ၀ေနတဲ့ မိုးကုတ္ျမိဳ႕ေလးဆီ ကို ျပန္ေရာက္ သြား မိျပန္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က .. မိုးကုတ္ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခဲ့ဘူးတယ္။ တၾကိမ္ ထက္မက.. ၂ ၾကိမ္ ၂ခါ ၂ႏွစ္ဆက္ ပီး ေရာက္ခဲ့ဘူးတာ ။ ေရာက္ယံုတင္ ဘယ္က မလဲ....။ မိုးကုတ္ျမိဳ႕ၾကီးကို ၀န္းရံထားတဲ့ အျမင့္ဆံုးဆိုတဲ့ လက္ညိဳးေတာင္ၾကီးေပၚ ကေန ..ေဟာဒီလို မိုးကုတ္ေျမကို စီးမိုး ၾကည့္ ခဲ့ဘူးတာ။

အဲဒီ လက္ညိဳး ပံုစံ ထိုးထြက္ေနတဲ႕ ေက်ာက္ထြတ္ ၾကီး ေပၚ မွာ ရပ္ပီး ..အား..ငါဘယ္လိုလုပ္ ပီးေတာ့မ်ား ဒီထိပ္ေပၚ ေရာက္လာ တာပါလိမ့္လို႔ ေငးေမာ ယစ္မူး ရင္း ..ေ၀းကြာ လွတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမဲ႔ တကယ့္ တကယ္မွာ ရင္ခ်င္းဆက္ ေနတဲ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမၾကီး ၾကားက အနားသတ္ ေတာင္တန္းေလး ေတြကို မွင္သက္ လို႔။

ၾကည့္ပါဦး။ ဟိုး ေအာက္မွာ မိုးကုတ္ျမိဳ႕ ေလးက ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္။ သူတို႔ ဘ၀ေတြ တကယ္ေရာ ျငိမ္သက္နိုင္ ၾက လို႕လား။

အဲဒီတံုးက ဘူမိေဗဒ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားတစု ထူးျခားဆန္းက်ယ္ လွပါတယ္ဆို တဲ႕ ရတနာမ်ဴိးစံုရာ မိုးကုတ္ေျမရဲ႕ ဘူမိအေန အထားေတြကို ေလ့လာ ဖို႔ ေရာက္လာၾကတာပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း မိုးကုတ္ေျမ က လူမူစီးပြား အေနအထား ေတြကို ပဲ စူးစူးရဲရဲ စိတ္၀င္စား ေနခဲ့ တယ္။ မေရာက္ခင္က ေတာ့ ..အင္း..မိုးကုတ္ဆိုတာ ေက်ာက္သူေဌးေတြ ေနတာဆိုေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ ရန္မီး အဓၵမေတြ အေတာ္ မ်ား မွာပဲေပါ့။ ကာတြန္းေတြ ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲကလို မ်က္မွန္ မဲမဲ ကုတ္အက်ီ ၤ ဖားဖား နဲ႔ လူၾကီးေတြ မ်ားမွာပဲ လို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ ဘယ္က ပါ့မလဲ။ အသားနီစပ္စပ္ လူေတြ မဲက်ဴတ္က်ဳတ္ေတြ ၀ါတာတာေတြ အစိမ္းေရာင္္ အက်ီ ၤေတြ..အိုး..လူမ်ဴိး ကိုစံုလို႔.. အေရာင္ကိုစံုလို႔ ။

ကိုယ္တို႔ ဆရာ က..ရီစရာ ေျပာတယ္။ `ဟဲ့ ..မိုးကုတ္မွာလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ ေရာင္း တဲ့သူ ရိွတာေပါ့ ´ တဲ့။ တကယ္လည္း ရတနာေျမ ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ဗမာျပည္အရပ္ရပ္က အမ်ား သူငါေတြလုိ ပဲ က်ပ္တည္းလွ တဲ့ ေန႔စဥ္ ဘ၀ ေတြကို ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းေန ရတဲ့ ျမိဳ႕ခံလူထု အမ်ားအျပား ရိွေန တာ ..နဲနဲေတာ့ အံ႔ၾသစရာ။

ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ တည္းတဲ့ ခ်မ္းသာၾကီး ဘုရား ဇရပ္ နဲ႔ကပ္လ်က္ တိုက္က အန္တီ ကေတာင္.. `ေအး...ခု ေနာက္ပိုင္း စီးပြားေရး လုပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး..ေဟး..´ လို႔ ၀ဲတဲတဲ နဲ႔ ညည္းရွာတယ္။ သေဘာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အန္တီ တို႔ လင္မယားက ေက်ာင္းသား ေတြ ကို အစစအရာရာ ကူညီ.. သူတို႔ တိုက္ထဲကိုလည္း ၀င္ေစ ထြက္ေစ ပဲ။ လွပ ေခတ္မွီ တဲ့ တိုက္ နဲ႔ ဘုရားစင္ ဧည့္ခန္းေတြမွာ အလွဆင္ ထားတဲ့ နီလာ အရိုင္းတံုး ပတၱျမား အရိုင္းတံုးၾကီးေတြ ကို ေငးရင္း .. သူတို႔ရဲ့ တဦးတည္းေသာ သား မႏၱေလး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း က မိုးကုတ္မွာ အလုပ္ လုပ္မေကာင္းေတာ့ လို႔ မွိဳင္းရွဳးမွာ တြင္းသြားတူး ေနတယ္ ဆိုေတာ့.. ကိုယ္ေတြ အတြက္ ေတာ့ အထူး အဆန္း ေတြခ်ည္း။

အနီး အပါး က အိမ္ ေတြ က ကိုယ္ တို႕ ကို မီးငယ္ လို႔ ေခၚ ေတာ့ ပထမေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္..။ ေနာက္မွ သူတို႔ အရပ္အေခၚ ေလးေတြကို သိလာရတယ္။ ေယာက္က်ား ၾကီး ေတြဆို ေလးေလး လို႔ ေခၚ ၾကတယ္။ ပီးေတာ့ အိမ္တအိမ္ က ျပန္ပီ ဆို တံခါး၀ ထိ လိုက္ပို႔ပီး ..` ေျဖးေျဖး ေနာ္..´ လို႔ ေျပာေလ႔ရိွတာ အရမ္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ျပည္ မ က.. မုန္႕ဟင္းခါး ဆိုင္ေတြလို ပဲ .. ေနရာတိုင္းမွာ ရနိုင္တဲ့ တို႕ဖူးေႏြး ..သူတို႕ အေခၚ `၀မ္းဒဖူး´ တို႔ .. ဆန္စီး တို႕ ဆန္ဖြယ္ တို႕ မွဳိေပါင္းတို႔.. ေကာင္းမွေကာင္း.. ၾကိဳက္မွၾကိဳက္။

ေက်ာင္းသားေတြ ေရခ်ဴိး ေရ ခပ္ အစစ အရာရာ ဒိုင္ခံ အကူညီ ေပးတဲ့ ဇရပ္ ေရွ႕အိမ္ က ေလးေလးတူး တို႔ မိသားစု ေလး ဆို တကယ့္ မိုးကုတ္သား ေတြ ရဲ႕ စရိုက္ နဲ႔ ေနပံုထုိင္ပံု အတိုင္း ပဲ။ ေလးေလးတူး ေရာ သူ႕ညီ .. ေလးေလး ေဇာ္ ေရာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ လူပ်ဴိ ၾကီးေတြ။ မက်န္းမာ တဲ့ အေမအို ၾကီးကို ျပဳစု ရင္း မိရိုးဖလာ ေက်ာက္ ထု ပန္းပု လုပ္ငန္း ကို လုပ္ၾကတာ။ သူတို႔ လက္ရာ ေတြက အေမရိကန္ နဲ႔ ဥေရာပ ေစ်းကြက္ ထိေတာင္ ပို႔ေရာင္း ရတယ္ ဆိုပဲ။ ျပည္ပ ေရာက္ ဗမာ ကုန္သည္ တခ်ိဴ႕ လာ လာယူတယ္ေျပာ တာပဲ။ ညဖက္ ဆို ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသား တသိုက္ ေလးေလးတူးတို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ ထဲမွာ ဖေယာင္း တိုင္ေလး ေတြ ထြန္းပီး ဘီဘီစီ တို႔ ဗီအိုေအ တို႔ နားေထာင္ၾက နိုင္ငံေရးေတြ ေျပာၾကေပါ့ ။ တလ ၾကီးေတာင္ ေနရ တာဆိုေတာ့ ျပည္မက သတင္း ေတြကို အဆက္ အသြယ္ မျပတ္ ခ်င္ဘူးေလ။ ထူးထူး ျခား ျခား မီး လႊတ္ တဲ႕ ေန႕ေတြဆို တီဗီေလး ဘာေလး ခဏ တျဖဳတ္ၾကည့္ ၾက။ အရမ္း ခင္စရာေကာင္း တဲ့ မိသားစု ေတြပါ။ ( မိုးကုတ္မွာ အဲဒီ အခ်ိန္ထိ ျပည္မကလို တရား၀င္ လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အား ေပး လိုင္း ေတြ မရိွပါ) တခါေတာ့ ေလးေလးတူးက သူ႔ အေတြ႕အၾကံဳ တခု ကိုေျပာျပတယ္။ မိုးကုတ္ ျမိဳ႕ျပင္ တေနရာ မွာ အဖိုး မျဖတ္ နိုင္တဲ့ နီလာၾကီး တတံုးကုိ သူေကာက္ရ ခဲ့ဘူးတယ္တဲ႕။ အရိုင္းတံုး ကို ရ တာမဟုတ္ဘူး ေနာ္။ တကယ္ ့အျပည့္ အစံု အကြက္ေဖာ္ ေသြးပီးသား သိန္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ တန္နိုင္မဲ႕ ေက်ာက္ၾကီးတဲ့။ အဲဒါ နဲ႔ သူ႔မွာ တပတ္ေလာက္ ခ်ိတံု ခ်တံု ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနပီး ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ပိုင္ရွင္ ကို ျပန္ေပး လိုက္နိင္တယ္တဲ့။ ကုိယ္ တို႔ တသိုက္က ေအာ္တာေပါ့။ `ဟာ..ေလးတူးက ဘာလို႔ ျပန္ေပးလိုက္တာ လဲ..´ ဘာပဲ... ညာပဲ ေပါ႔။ ေလးေလးတူးက ျပံဳးျပံဳးၾကီး နဲ႔ ေျပာတယ္။ ` အယ္..ငါလဲ လိုခ်င္တာေပါ့ ကြ..ဒါမင့္ ပိုင္ရွင္ ေနရာ ကေတြးလိုက္ ေတာ့ သူ႕ခမ်ာ အေတာ္ ႏွေျမာ ရွာ မယ္ ဆိုပီး ..မရ ရ ေအာင္ စံုစမ္းပီး လိုက္ေပး လိုက္တာ..´တဲ့။
ကဲ.. အဲဒါ တကယ့္ မိုးကုတ္သား စစ္စစ္ ေတြ။

တကယ္ေတာ့ မိုးကုတ္သူ မိုးကုတ္သား ေတြဟာ .. သဘာ၀ ကေပး တဲ့ ရတနာ ေျမေပၚ မွာ.. ေအးေအးခ်မ္း ခ်မ္းေန ထုိင္ ၾကရင္း .. ရတနာ လုပ္ငန္း ကို သူ႕ ကံ ကိုယ့္ကံ အေလ်ာက္.. ပံုသ႑န္ အမ်ိဳး မ်ဳိး .. အတိုင္း အဆ အမ်ိဳးမ်ဳိး နဲ႔ ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ ဆက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ႔ၾက ပံုပါ။ တခ်ိဳ႕ လည္း ဂ်စ္ကားေလာက္ နီလာ အိုးၾကီး ေတြ႕သြားလို႔ ဆက္သက္ေလာက္ ခ်မ္းသာ တဲ့ သူေဌးၾကီးေတြ။ တခ်ိဳ႕လည္း ထမင္းစား ေက်ာက္ ေလာက္ ပဲ ပံုမွန္ ထြက္ တဲ့ တြင္း ေလး ေတြ စုစပ္ လုပ္ကိုင္ ၾကသူေတြ။ ေက်ာက္ေသြး ခံု ေထာင္ထား တဲ့ သူေတြ။ ဌါပြဲ မွာ ၀ယ္ေရာင္း လုပ္တဲ့ လက္ လွည့္ ေက်ာက္ပြဲစား ေတြ။ အမ်ဴိးမ်ဴိးေပါ့။ အကုန္လံုး လိုလို ကေတာ့ ေက်ာက္ အေရာင္း အ၀ယ္ကို အနဲ နဲ႕ အမ်ား ေတာ့ ယဥ္ပါးသူ ေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေတြရဲ႕ စီးပြားေရး ေတြ ေန႔စဥ္ ဘ၀ ေတြ ဟာ.. ၁၉၆၂ ခု ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းက စလို႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲ လာလိုက္တာ... ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြဟာ အသိသာဆံုးပဲလို႔ ေျပာျပၾကတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ျပည္သူ ပိုင္ေတြသိမ္း ေတာ့ တအိမ္တက္ဆင္း လိုက္ရွာ ခံရတာ ဆိုပဲ။ ခုေနာက္ပိုင္း ဦးပိုင္ လိမိတက္ ဆိုတာ ၾကီး မိုးကုတ္ကို ေရာက္ လာ ေတာ့ အေျခ အေန ေတြ ပိုက်ပ္တည္း လာတယ္ တဲ့။ ကိုယ္ တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေလ႔လာရတဲ့ နံမည္ ၾကီး ေက်ာက္ အထြက္ ဆံုး တြင္း ၾကီး ေတြ ဆိုလဲ ဦးပိုင္ က ပိုင္ တာေတြခ်ည္း ပဲ။ အရင္သတၱဳ တြင္း ၀န္ၾကီးဌါန လက္ေအာက္က ျမန္မာ႕ ေက်ာက္မ်က္ ေကာ္ပိုေရးရွင္း ဆိုတဲ့ ဌါန လည္း အသာ ေခ်ာင္ကပ္ပီး မီးစင္ ၾကည့္က ေနတာ ကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ က..` ဟာ ဦး ပိုင္ ဆိုတဲ့ အဘိုးၾကီး ေတာ့ ..ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာ မွာပဲေနာ္..´ လို႔ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာ ၾကေပမဲ့ ... အဲဒီ ဟာသ က.. မိုးကုတ္ ျမိဳ႕သား ေတြ အတြက္ ေတာ့ လံုး၀ ရီစရာ မေကာင္းခဲ့ ဘူး။

ကိုယ္တို႔ ေလ႔လာ ရတဲ့ အၾကီး ဆံုး တြင္းၾကီး ဆို... တေန႔ ကို ရတနာမ်ိဳးစံု ကရက္ခ်ိန္ ၂၅၀ ေလာက္ ေတာင္ ထြက္တာတဲ့။ အဲဒါ တေန႔ထဲ တင္ေနာ္။ ကံေကာင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကို အထူးအခြင့္ အေရးအ ေန နဲ႔ အဲဒီ တြင္း ၾကီး ကေန ရတနာ ေတြ အဆင့္ ဆင့္ ထုတ္လုပ္ ပံု ေစ်းကြက္ ပို႕ပံု ေတြ ကို ေလ႔လာခဲ့ ရတယ္။ သူ တို႔ ရဲ႕ အက်ိဳးတူ အစုစပ္ လုပ္ကိုင္ပံု ေတြ ကိုလည္း မ်က္စိလည္ ခမန္း သိခဲ့ရတယ္။ သေဘာ ကေတာ့ ေဒသ တခု လံုး က အထြက္ေကာင္း တဲ့ ေနရာ မွန္သမွ်ကို ဦးပိုင္ က ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ ေပးစရာ မလိုပဲ သိမ္းလိုက္တယ္။ ပီးမွ အကြက္ ေတြ ျပန္ခြဲ ရိုက္ပီး ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ ေတြ ကို ေလလံ ျပန္ဆြဲတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အျပတ္ ေပးဆြဲ လိုက္တာ လည္း မဟုတ္ျပန္။ အဲဒီ လုပ္ငန္း ရွင္ က ေငြ အား လုပ္အား စိုက္ တူးေပေရာ့။ ၾကိဳက္သေလာက္တူး ။ တေတာင္ လံုးျပဳိခ်င္ ျပိဳသြားပေစ။ ပီးရင္သာ ထြက္လာ တဲ့ အထဲက ဦးပိုင္ ကို ရာခိုင္ႏွဳံး နဲ႔ ျပန္ ခြဲေပး။ နံမယ္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ကို ပိုင္ပါေပတယ္။ ဘာ မွ ကို လုပ္စရာ မလိုဘူး။ အခ်ိန္ တန္ လိုက္သိမ္းယံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ စီမံ ခန္႔ခြဲ ဖို႔ နဲ႔ ..လုပ္ငန္းရွင္ ေတြ လူလည္ မက် နိုင္ေ အာင္ ၾကီးၾကပ္ ဖို႔ ကိုေတာ့ ရိုးရိုး စစ္ သည္က စလို႔ တပ္ၾကပ္..ဗိုလ္မွဴး အထိ အဆင့္ ဆင့္ တာ၀န္ ေတာ့ ယူရတာေပါ့။

အဲဒီ လုပ္ကြက္ ၾကီး မွာ.. လုပ္ငန္းရွင္ က တရုတ္လူမ်ဴိး ..ဗမာ စကား သိပ္ မေရ လည္..အရြယ္လည္း သိပ္မၾကီးေသး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ ႔ကို ဘယ္လို ေကၽြးေပါင္းရမလဲ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ ရမလဲဆို တာ ကၽြမ္း မွ ကၽြမ္း။ ေက်ာင္းသား ေတြ ဆိုလည္း အထိုက္ အေလ်ာက္။ ပင္ေပါင္ ခံုေလာက္ ရိွတဲ့ စကာ ၾကီး ထဲကို ျဗံဳး ခနဲ..ေ၀ါခနဲ ..က်လာတဲ့ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေက်ာက္ေရာင္စံု ေတြကို ..ကဲ နင္တို႕ ေရြးစမ္း ဆို ေတာ့ ကိုယ္တို႔ မွာ လက္ေတြ ေတာင္ တံုလို႔။ သူငယ္ ခ်င္း တေယာက္ က..`ေဟာဒီမွာ ´ လို႔ ဇာဂနာ နဲ႔ ညွပ္ ဖမ္းလိုက္တဲ့ ဇီးေစ႕ ေလာက္ ပတၱျမား ၾကီး ကို..၀မ္းသာ အားရ ျပ ေတာ့.. ခပ္တည္တည္ နဲ႔ ယူၾကည့္ပီး.. ` နင္ ..ဒီေန႔ ေရခ်ိဳးမလာဘူးထင္တယ္´ တဲ့။ ေက်ာက္က အထဲမွာ မစင္လို႔ တဲ့ေလ။ သူတို႔ ဆီမွာ ..အယူလည္း တအား သီးၾကတာ။

အဲဒီ လုပ္ကြက္ ၾကီး က တကယ့္ အက်ယ္ၾကီး။ ပီး ေတာ့ ျမိဳ႕ထဲ အကြက္အကြင္းေနရာမွာ။ ေဘးကပ္ လ်က္က မိုးကုတ္ ေဂါက္ကြင္း ၾကီး ကလဲ လွမလွ။ အဲဒီ ေဂါက္ကြင္းၾကီး ကို ေတာင္ တျဖည္း ျဖည္း နဲ႔ သိမ္းေတာ့ မယ္ဆိုလား ( အခု ဆို..ရိွေတာင္ ရိွေသးလား မသိ)။ ပတ္ပတ္လည္ သံဆူးၾကိဳး ေတြခပ္ထား တဲ့ ၀န္းက်ယ္ ၾကီးထဲ မွာ လည္း ..ခုန ပိုင္ရွင္ တရုတ္ၾကီး ရဲ့ တူသား..တပည့္တပန္းေတြ ..ဦးေလး အကို ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာက္ေရြး တဲ့ ေနရာနဲ႔ အ၀င္ ဂိတ္ေတြမွာေတာ့ စစ္သား တခ်ဳိ႕ လက္နက္အျပည္႔အစံု နဲ႔ ေစာင္႔ၾကပ္ေန ၾကတယ္။ အားလံုး ကေတာ့ ရီရီေမာ ေမာ လံုးလံုးေထြးေထြး ပံုစံေတြပါပဲ။

အဲ...အဲဒီ လုပ္ကြက္ ကအျပန္ .. စည္း ရိုး အျပင္ အေနာက္ဖက္ ခပ္က်က် တေနရာမွာ ေတာ့..အထဲ ကေန ျဗံဳး ( သဘာ၀ အတိုင္းထြက္ လာတဲ့ ေက်ာက္ နဲ႔ ေျမေစး အေရာ အေႏွာ ) ေတြကို အထပ္ထပ္ ေဆးေၾကာ ထားတဲ့ ေရ ေတြ စီးထြက္ လာတဲ့ ေရ နီေျမာင္း ကေလး ။

လူေတြ ..လူ ေတြ..။ ဆူ ညံလို႕...။ တနး္ စီလို႔..။ တြတ္တိုးလို႔... ။ သနပ္ခါး အ ေဖြးသား နဲ႔ ကေလး ေတြ..မိန္း မေတြ..ေကာင္ေလး ေတြ .. အရြယ္စံု.. အေရာင္စံု။ အဲဒီ ေရ နီေတြ ထဲ မွာမ်ား အထဲ က တရုတ္ ၾကီး မိသားစု ေတြ အထပ္ထပ္ ဇကာ ခ် တဲ့ ၾကား ထဲက..ကံေကာင္း ေထာက္မ.. အေပါက္ ေခ်ာ္ ပီး ေရ နဲ႔ ေမ်ာ ပါလာ မဲ့ ေက်ာက္ ေသး ေသး ေလး ေတြကို .. စိတ္ ရွည္ လက္ ရွည္ ေစာင္႕ပီး က်င္ ယူ ေနၾက တာေလ။ အမယ္ .. သူ ဟာ နဲ႔ သူ ေတာ့ အလုပ္ ကို ျဖစ္ လို႔။ ကေလး ေလး တေယာက္ ဆို ..သြား ေမးၾကည့္ေတာ့. တေန႔ကို ပွ်မ္း မွ် အိမ္ ဟင္းဖိုး ေတာ့ ရတယ္ တဲ့။

ေန႔ လည္ ၃ နာ ရီေလာက္ က်.. တခါ.. ျမိဳ႕ထဲ က ..ဦးပိုင္ ရံုးကို သြား ၾကည့္ခြင့္ ရ ျပန္တယ္။ ေန႔ တိုင္း ေန႔တုိင္း ေန႔လည္ ၂ နာ ရီ ေလာက္ဆို တျမိဳ႕ လံုးက လုပ္ကြက္ ေတြက ရသမွ် ေက်ာက္ ေတြ ကို ေသခ်ာ .. ခ်ိတ္ပိတ္ ထုပ္ ပိုး ပီး စစ္ကား အေစာင့္ အေရွာက္ နဲ႔ ..ခု ဦးပိုင္ ရံုး ကို လာ ပို႔ ၾက ရ တယ္ တဲ့။ ကိုယ္ တို႔ အဖြဲ႔ ေတြ ေရာက္သြားေတာ့ .. လံုလံု ျခံဳ ျခံဳ အခန္း တခု ရဲ႕ အလယ္.. စားပြဲ အၾကီး ၾကီး တခု ေပၚ မွာ ..အထုပ္ ေတြ..အထုပ္ေတြ...။ မိုးကုတ္ ျမိဳ႕ က ထြက္ တဲ့ တေန႕စာ ရတနာ ေတြေလ။ အဲဒီ စားပြဲ ၾကီး ကို ၀ိုင္း ထိုင္ ေနတဲ့ လူ ၾကီး ေလး ငါး ေျခာက္ ေယာက္ က.. စာ ရြက္ ၾကီး တရြက္ ေပၚ မွာ မွတ္ တဲ့သူ က မွတ္။ တခ်ိဳ႕ အထုပ္ ေတြကို ျဖည္ တဲ့ သူ က ျဖည္ေပါ့။ လုပ္ကြက္ တခု ခ်င္းက လာ တဲ့ ေက်ာက္ေတြကို စာရင္း ဇယာ းနဲ႔ အေရ အတြက္ ကိုက္ မကိုက္ စစ္ေဆး ၾက တယ္ ထင္တာပဲ။ ေဘး က ..လိုက္ရွင္း ျပတဲ့ လူ ၾကီး ကေျပာ တာေတာ့.. အဲဒီ အဖြဲ႔မွာ ..ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖ ထဲက တခ်ိဳ႕ရယ္.. ျမန္မာ့ ေက်ာက္မ်က္ ေကာ္ပိုေရး ရွင္း က ..တာ၀န္ ရိွသူ ရယ္... ဦးပိုင္ က တာ၀န္ က် ဗိုလ္မွဳးရယ္ ..ရာျဖတ္ တခ်ဳိ႕ ရယ္ ..အဲလို..အဲလို.. ဖြဲ႔ ပီး စစ္ေဆး လက္ခံ တာလို႔ ရွင္းျပတယ္။ ကိုယ္ တို႔ ေတြက ေတာ့ ခပ္လွမ္း လွမ္း ကပဲ..ကဲ ၾကည့္ရတာပါ။ ပီး ေတာ့မွ.. အား လံဳး ရဲ႕ ေရွ႕မွာ အာမခံ ေသတၱာ ထဲ ထည့္.. တပတ္ တခါ ဆိုလား.. ခ်ာတာ ေလ ယဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္ ကို တန္းပို႔ ရ တာတဲ့။

အဲဒီေတာ့ သေဘာ ကေတာ့..မုိးကုတ္ ျမိဳ႕ ကထြက္ တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ ေတြဟာ မိုးကုတ္ျမိဳ႕သား ေတြအတြက္ .. မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ ရဖို႔ ေနေနသာသာ အနံ႔ ေတာင္ ခံခ်ိန္ မရ ပဲ.. ျမန္မာ့ ႏွစ္ လည္ ေက်ာက္မ်က္ အေရာင္းခန္းမ ထဲကို ေရာက္သြား တာပါ။ ဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ အဖိတ္အ စင္ ..အၾကြင္း အက်န္ မရိွပဲ ..ေရာက္သြားလို႔.. နိုင္ငံ ဘ႑ာ ေတြ တိုးတယ္ ဆိုရင္ ပဲ..ေက်နပ္ ရမွာေပါ့။ မိုးကုတ္ ျမိဳ႕ က တခ်ိဳ႕ ကုန္သည္ ေတြကေတာ့ ေရာင္းဖို႕၀ယ္ဖို႔ ေက်ာက္ ကို ရန္ ကုန္ျပန္ ဆင္း ၀ယ္ရ ၾကပါ သတဲ့။ တခ်ိဳ႕ လဲ.. ေ၀းေ၀း လံ လံ မသြားနိုင္ ရင္..ခိုးတြင္း ေတြက ထြက္ တဲ့.. တခ်ိဳ ႔တြင္း ၾကီး ေတြက ေလွ်ာ ထြက္လာတဲ့ ေမွာင္ ခို ေက်ာက္ကေလး ေတြကိုပဲ.. ရ သေလာက္ ေရာင္းက် ၀ယ္က်ေပါ့။ ခိုး တြင္း ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ .. မတရား အျမတ္ထုပ္ မခံနိုင္တဲ့ မိုးကုတ္သား တခ်ိဳ႕က..မထင္မရွား ေနရာေတြ မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. လိုင္စင္ ရ တြင္းေတြ နဲ႔ မသိမသာ ေရာေႏွာပီး ေတာ့ပဲ ျဖစ္ ျဖစ္.. တရားမ၀င္ ခိုးလုပ္ ၾက တာပါ။

အလႊာ အစံုစံု က မိုးကုတ္ျမိဳ႕ ခံ ေတြက ေတာ့ သူတို႔ ျမိဳ႕ေလး ကို ေရာက္လာတဲ့ အနယ္နယ္ အရပ္ ရပ္ က လူစိမ္း လူက်က္ ..မွန္ သမွ်ကို သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ ေအာင္ ၾကည့္ က်က္ေပါင္းရင္း .. ေတာ္လွန္ေရး ေတး သီခ်င္း ေတြကို တိုးတိုးတမ်ဳိး က်ယ္က်ယ္ တမ်ဳိး သီဆို ေန တတ္ၾကတယ္။ အံ႔ၾသစရာ ေကာင္း တာက.. မိုးကုတ္ ျမိဳ႕ က အိမ္တိုင္း လိုလို မွာ .. ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး ေဒၚစု ဓါတ္ပံု ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲ ထား ၾကတာပဲ။ ေဒၚ စု ရဲ႕ နယ္ လွည့္ စည္း ရံုးေရး ခရီး စဥ္ တိုင္းလိုလို မွာ.. မႏၱေလး မတၱရာ စဥ္႕ကိုင္ တို႕ကို ေက်ာ္ပီး မိုးကုတ္ မွာ ..ထူးထူးျခားျခား ေသာင္းေသာင္းဖ် ဖ် ရိွလြန္းတာကို သတိထား မိေနတယ္ ။ ေတာင္ေပၚ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ရင္း ေရာင္းေရး၀ယ္ တာေတြ နဲ႔ ခ်ည္း နစ္မြန္းမေနပဲ နိုင္ငံေရး အသိအျမင္ နိုးၾကား လြန္း တာက ေတာ့ ..အင္မတန္ စိတ္ ၀င္စားဖို႔လည္းေကာင္း.. ခ်ီး က်ဴးဖို႔လည္း ေကာင္းလွပါတယ္။

ခ်မ္းသာ လြန္း လို႔ အနိုင္ယူ အပိုင္ သြင္း ခ်င္ သူ ေတြ ၀ိုင္းေန တဲ့ မိန္းမ တေယာက္လိုပဲ သူ႕ရဲ့ ျပည့္စံု ၾကြယ္၀ လြန္းတဲ႔ ဂုဏ္သတင္း ေၾကာင္႔ ေခတ္အဆက္ ဆက္ ..ပိုင္းလံုး က် ခံရတာေတြ အနိုင္က်င့္ ခံခဲ့ ရ တာေတြက .. စိတ္မေကာင္း စရာ။

မိုးကုတ္ ျမိဳ႕ အ၀င္ က သမိုင္း ၀င္ ေဒၚ နန္း ၾကည့္ေတင္ နဲ႔ ပတၱျမား ငေမာက္ရဲ့ သမိုင္းကိုပဲ ၾကည့္ေလ..။ သူ႕ဖာသူ ေတာင္ယာခုတ္ ေနတဲ့ ငေမာက္ ခမ်ာ သူ႕ျခံထဲမွာ ေတြ႕တဲ့ ပတၱျမား ၾကီး ကို တ၀က္ ျခမ္းပီး ေရာင္းလဲေရာင္း ေရေျမ႕ရွင္ ကိုလည္း ဆက္သ ပါရဲ႕ နဲ႔.. အကုန္ မေပး ရ ေကာင္း လား ဆိုပီး ေရႊစဥ္ မ်ဳိး ဆက္ မီး တင္ ရွိဳ႕ လို႔ အမ လုပ္တဲ့ ေဒၚ နန္း ခမ်ာ လြတ္ ေအာင္ ေျပး ရင္း မိုးကုတ္ အ၀င္က ..ေတာင္ ၾကီး ေပၚ ကေန.. ဟုိး မင္း ေနျပည္က ေမာင္ လုပ္သူနဲ႔ မိသားတစု ကြပ္မ်က္ ခံရ တာကို လွမ္း ေမွ်ာ္ရင္း ရင္ကြဲ နာ က် ခဲ့ရ သတဲ့။ ေရ ေျမ႕ရွင္ တို႕မ်ား.. စိတ္ၾကီး ပံု ကေတာ့။

ငယ္ငယ္တံုး က ပထ၀ီမွာ ဗမာျပည္ ေျမပံု ဆြဲ ရတိုင္း.. ရွမ္းျပည္နယ္ လိုင္း ကိုဆြဲ ရင္.. ဒီေနရာ ေလး က ဘာလို႔ အခ်ဳိင့္ ခြက္ ေလး ျဖစ္ ေနပါလိမ့္ လို႔ ေတြး ခဲ့ရတာ။ ေအာ္.. မိုးကုတ္ ေျမရယ္.. မင္း ကို ဘယ္သူ ပိုင္ လဲ ေတာ့ မသိ.. ေရႊစြန္ ညိဳ ေတြ လင္းတ ေတြ က ေတာ့ တ၀ဲ လည္ လည္။ မင္း ရဲ႕ ကိုယ္ ခႏၱာေပၚ မွာ လည္း ဒဏ္ရာ ေတြက ျပည့္ လို႔.. အနာ အေဟာင္းေတြ ကလည္း မက်က္ နိုင္..။ အနာ အသစ္ ေတြကလည္း ေဟာ တခု ..ေဟာ တခု။ ေဟာဒီ မွာ ၾကည့္ ပါဦး ... အနာ ေပါက္ ၾကီး ေတြက ေဟာင္းေလာင္း ။

နာ က်ဥ္ စြာ ငို ညည္း ေနတဲ့ မင္း ရဲ႕အ သံ ေတြ ကို လည္း ၾကားမွ ၾကားၾကရဲ႕ လား။ မင္းကို ခ်စ္ တဲ့ ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သား တခ်ဳိ႕ ကေတာ့ .. မင္းနဲ႔ အတူ တူ .. ခပ္သဲ႕ သဲ႔ ရွဳိက္ လို႔။ ` ျဖည္း ျဖည္း ေနာ္..´ လို႕ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ .. ဘယ္သူ မွ မၾကားနိုင္ ၾက ပါလား ေနာ္။



http://kthwe.blogspot.no/2007/09/mogok-blues.html