လမ္းေဘးဂီတပြဲ – နီကိုရဲ

သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ မထင္မွတ္ပဲ ဂီတပြဲတစ္ပြဲႏႊဲခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိႏွစ္ကာလမ်ားက သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ပတ္ကို အနည္းဆုံး တစ္ရက္ေတာ့ေတြ႕ ျဖစ္ၾကေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အႏုပညာသမားေတြ Hand Phone ေတြရၾက၏။ ဒီေတာ့သူ႔ဆီကို ဆက္သြယ္ရတာ အဆင္ေျပသည္။ အရင္တုန္းက လမ္းေဘး ဖုန္း မွ သူ႔အိမ္ကိုဖုန္းဆက္လွ်င္ အျမဲတမ္း မသြယ္ႏွင့္သာေတြ႔သည္။ ေမးလွ်င္ “ မရိွဘူး ဘယ္သြားမွန္းလဲ မသိဘူး” ဟု မသြယ္၏ အိပ္ခ်င္မူးတူးေလသံကိုသာ ၾကားရ၏။

အခု သူ႔မွာ Hand Phone တစ္လုံး ရိွေနသျဖင့္ အရင္ကထက္စာလွ်င္ ဆက္သြယ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပခ်င္သည္။ (ထိုဖုန္းမွာ သူေလွ်ာက္ျပီးရေသာဖုန္းမဟုတ္ပါ မသြယ္အစ္ကုိ၏ Hand Phoneကို သူယူကိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ဖုန္း မေလွ်ာက္ပါ) ၾကံဳ၍ေျပာရဦးမည္။ သူဖုန္း ကိုင္ေသာ အေလ့အက်င့္အေၾကာင္းျဖစ္၏။ သူက သူ႔ဖုန္းကို အျမဲတမ္း ပိတ္ထားသည္။ သူဆက္ခ်င္လွ်င္ေကာက္ဖြင့္ကာဆက္တတ္ျပီး၊ ဆက္ျပီးလွ်င္ ျပန္ပိတ္ ထားတတ္၏။ အေရးၾကီး၍သူ႔ထံဖုန္းဆက္လွ်င္“ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ”ဆုိေသာလူၾကီး မင္းႏွင့္သာ တုိးတက္ေလသည္။ ထုိကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ “Hand Phoneဆိုတာ ကိုယ္က ဆက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ အလြယ္တကူေကာက္ဆက္ဖုိ႔ပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ဗ်ာ၊ ဖြင့္ထားရင္ ဆုိင္တာေတြေရာ မဆုိင္တာေတြေရာ ၀င္လာေရာ.. ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းနံပတ္ကိုေပးခ်င္တဲ့သူကိုပဲေပးတာ၊ ခင္ဗ်ားဆက္ခ်င္ရင္ ေျခာက္ နာရီေလာက္ဆက္ ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းဖြင့္ထားတယ္” ဖုန္းႏွင့္ပတ္သက္သည္႔ သူ႔အဘိဓမၼာက တစ္မ်ိဳးပါလားဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။


ထုိေန႔က ကံေကာင္းစြာသူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရကာOasis Studioမွာဆုံၾက သည္။ သူ႔ကိစၥေတြျပီးေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကားေပၚတက္ကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္သြားမည္ ဘာလုပ္မည္ ဘာအစီစဥ္မွမရိွ။ လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္ေရာက္ေတာ့ သူက ကားေမာင္းေနရင္းက “ကိုရဲ၀င္း…ကြ်န္ေတာ္ မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္ဗ်ာ…” သူ႔ေလသံက ႏူးႏူးညံ့ညံ့၊ သားတစ္ေယာက္က ဖခင္တစ္ေယာက္ကိုပူဆာသည္႔ ပံုစံမ်ိဳး။ သူ တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီလုိေျပာတတ္တေလ့ရိွတာကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ “ဟာ…စာခ်င္စားေပါ့ ကိုငွက္ရ…လွည္းတန္းမွာ မုန္းဟင္းခါးေကာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြ အမ်ားၾကီးဟာ” ဒီလုိႏွင့္ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ မုန္႔ဟင္းခါးဆင္းစားၾကသည္။ သူလည္းတစ္ပြဲမကုန္၊ ကြ်န္ေတာ္လည္းမကုန္ပါ။ မကုန္သည္႔မုန္႔ေတြသြန္ခုိင္းကာ ဟင္းရည္ေသာက္ေနၾကတုန္း ဗံုသံ ႏွင့္သီခ်င္းဆုိသံကို ၾကားရေလသည္။ သူကဟင္းရည္ေသာက္ေနရာမွအသံလာရာဆီ ၾကည္႔ သည္။ ျပီးေတာ့ ေခတၱနားစိုက္ေထာင္ကာ ျငိမ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ရွာၾကည္႔ေတာ့
လူေလးငါးဆယ္ေလာက္ခန္႔အုံေနေသာ ပလက္ေဖာင္းမွအသံျဖစ္၏။ ဆုိေနေသာသီခ်င္းက ပိုးအိစံ၏ မဏိစႏၵာသီခ်င္း။ အသံက ေယာက်္ားအသံ။

“ကိုရဲ၀င္း လာဗ်ာ…”

ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူအုပ္ထဲတုိးလုိက္ေတာ့ စဥ္႔အုိးကေလးသံုးလုံးကို ထီးပိတ္ႏွင့္အုပ္ကာတီးေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရ၏။ အ၀တ္အစားက ႏြမ္းႏြမ္း ခပ္ပိန္ပိန္၊ သူ႔မ်က္ႏွာက သစ္ၾကားသီးလိုေသြ႔ေျခာက္လွ်က္။ ကိုငွက္က သူတီးပံုကိုစိုက္ၾကည္႔ကာေနသည္။ ထိုသီခ်င္း ျပီးသြားေတာ့ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္လူအုပ္ထဲမွထြက္ကာ ထုိလူ႔အနားသြားကာထုိင္သည္။

“ဟာ…ကိုငွက္ၾကီးကြ”

ဟု လူအုပ္ထဲကတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လူအုပ္ထဲမွာပင္ က်န္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ လိုက္သြားရမလား၊ ဒီမွာပဲရပ္ေနမလား မေ၀ခြဲႏိုင္၊ သူက စဥ္႔အိုးကေလးတစ္လုံးကို တီးၾကည္႔ကာ ထုိလူႏွင့္စကားေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ၾကားရသေရြ႔ဆုိလွ်င္ အသံဘယ္လုိခ်ိန္သလဲ ဘာကိုတင္းသလဲ ေလွ်ာ့သ
လဲဟု ေမးဟန္တူပါသည္။ တီးသူကလည္း သူ႔ကို သိဟန္တူပါသည္။ စဥ္႔အိုးကေလးတစ္လုံးကို ျဖဳတ္ျပကာ ျပန္တပ္ ျပန္တင္းလုပ္ကာျပ၏။ ျပီးေတာ့ သူက စဥ္႔အိုးကေလးေတြကို ျဖဳတ္ကာ၊ တပ္ကာ၊ တင္းကာ၊ ေလွ်ာ့ကာ၊ တီးၾကည္႔ေနသည္။ ၀ိုင္းၾကည္႔ေနသူေတြကလည္း “ေဟ့ေကာင္ ထူးအိမ္သင္ကြ၊ ထူးအိမ္သင္” ဆိုသျဖင့္လူကေတာ္ေတာ္မ်ားလာသည္။ လူေတြအုံလာသည္ဆုိလွ်င္ ပုိ၍မွန္မည္။ ဒီေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လူအုပ္ထဲကတုိးထြက္ကာ သူ႔အနားသုိ႔ေရာက္သြားသည္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမာ့မၾကည္႔။

ထုိစဥ္းအိုးကေလးသံုးလုံးကုိ တီးၾကည္႔သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးတီးျပီးသည္႔ေနာက္စဥ္႔အိုးတီး သူကို “ဒီအတုိင္းတီး” ဆုိကာ သူကျပသည္။ ဟုိလူက လုိက္တီး၏။ ပထမ မမွန္ေသး သူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျပသည္။ သုံးခါေလာက္ျပျပီးေတာ့ ေန႔စဥ္တီးဟန္တူေသာ ဟိုလူက သူ ျပသည္႔အတုိင္း တျဖည္းျဖည္းမွန္ကာလာသည္။ သူကေက်နပ္ကာ ဟုတ္ျပီး…ဟုတ္ျပီ… ဟု ဆုိသည္။ အခုခ်ိန္ထိသူဘာ့ေၾကာင့္တီးခုိင္းေနတယ္ဆုိတာကြ်န္ေတာ္မသိ၊ ထုိလူကလည္းမသိ ပရိသတ္လည္းမသိ၊ ဟုိလူလက္က်မွန္သြားေတာ့မွ သူက သူလြယ္ထားေသာအိတ္ထဲမွ ပေလြတစ္ေခ်ာင္း(သူ ၾသစေၾတးလ်သြားစဥ္က၀ယ္လာခဲ့ေသာ စတီးလ္မေလြျဖစ္သည္) ကိုထုတ္ကာအသံစမ္းသည္။ ျပီးေတာ့ ဟုိလူ႔ကို “ဒီအတုိင္းပဲတီးေနာ္…”ဟုဆုိကာ ေတးသြား တစ္ခုကိုမႈတ္သည္။ ဘာေတးသြားမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ စဥ္႔အိုးဗံုသံႏွင့္ အလြန္လိုက္ ဖက္၍ နားေထာင္ေကာင္းတာပဲသိပါသည္။

တျဖည္းျဖည္းလူေတြအံုကာလာသည္။ ဟုိလူကလည္းအားတက္ကာသူျပထားသည္႔ အတိုင္းတီးသည္။ သူက မ်က္ေစ့ကိုမိွတ္ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ သူ႔ေတးသြားထဲမွာသာရိွသည္။ ၾကည္႔သည္႔ပရိသတ္ကလည္း ျငိမ္ကာေန၏။ ထူးအိမ္သင္ ဟုတ္တယ္…မဟုတ္ဘူး။ ျငင္းၾကသူေတြသာ ရိွသည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္မႈတ္ျပီးေတာ့ သူ ေတးသြားကိုခ်လုိက္သည္။ ျငိမ္ေနသည္႔ပရိသတ္က လက္ခုပ္တီးၾကသည္။ သူက ပေလြကို အိတ္ထဲျပန္ထည္႔သည္။
စဥ္႔အိုးတီးသူကိုေငြတစ္ေထာင္ထုတ္ကာေပး၏။ ပရိသတ္က ကိုငွက္ၾကီးေနာက္တစ္ပုဒ္ လုပ္ပါဦး ေနာက္တစ္ပုဒ္ဟု ဆုိၾကသည္။ ေအာ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူဘာမွမေျပာ ပရိသတ္ထဲကတုိးထြက္ကာ ကားရိွရာသုိ႔သာေလွ်ာက္သြားသည္။

ကားေမာင္းလာေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွမေျပာျဖစ္ၾက၊ ေျပာစရာလည္းမရိွဟု ထင္ပါသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ကားေမာင္းရင္း သူကေျပာသည္။ “ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာက လမ္းေဘးမွာတီးရင္ ေတာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ေနၾကတာ..ေအး ေလ…ေတာင္းလည္းေတာင္းေနၾကတာကိုး၊ သူတုိ႔(အေမရိကကို ညြန္းဟန္တူပါသည္)ဆီမွာ က တီးျပတာဗ်၊ သူတတ္တာကို သူတီးျပေနတာ၊ တခ်ိဳ႔ဆို ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္” ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာမိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံးအေတြ႔အၾကံဳ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကုိ အ့ံၾသခ်င္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ အံ့ၾသ၍မရပါ။ သူသည္ ဒီလုိပဲ သူ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္တတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္သိထား၍ျဖစ္သည္။

ကားတိုက္ျခင္း
မွတ္မွတ္ရရ ထုိေန႔က အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာလုပ္ေနေသာ ကိုၾကြက္နီ (သိမ္းတင္သား)က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္း လွမ္းဆက္ကာေခၚသည္။ သူ႔ဂ်ာနယ္မွာ စာေရးေပး ဖုိ႔ျဖစ္၏။ ျပႆနာကကိုၾကြက္နီႏွင့္ ဒါရိုက္တာမိုက္တီးကစေသာျပႆနာျဖစ္သည္။ ကိုၾကြက္ နီက ဒါရိုက္တာမုိက္တီးထံမွ စာမူေတာင္းသည္။ ေရးခ်င္တာေရးဟု ဆုိ၏။ ကိုမိုက္က ေရးေပးမယ္ဟု ကတိေပးကာ အနားက်မွသူေရးရမည္႔ အေၾကာင္းအရာကို ဆုံးျဖတ္၍ မရဘဲျဖစ္ကာ ထုိစာမူကြက္လပ္ေနရာကို ကြ်န္ေတာ့္အားေရးေပးရန္ေျပာသည္။ ကိုၾကြက္ ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေရးေပးလိမ့္မယ္ဟု ေျပာထားပုံရသည္။ ကိုၾကြက္ကဖုန္းထဲမွ……

“ေဟ့လူ မလာလုိ႔မရဘူး၊ အဲဒီေနရာက စာမူကြက္လပ္ၾကီး၊ ျပီးေတာ့ ေရွ႔ဆုံးမွာ သုံး ေကာ္လံနဲ႔တစ္၀က္ ေရးျပီးသားစာမူရိွရင္ယူလာခဲ့”
“ဟာ…ေရးျပီးသားဘယ္ရိွမလဲ”
“မရိွရင္ဒီကိုလာခဲ့၊ တိုက္မွာလာေရး ညေနအမီ ရံုးတင္ရမွာ ဒီမွာ ဘုိးေတာ္လည္း ေရာက္ေနတယ္…လာခဲ့”
ဘုိးေတာ္ဆုိသည္မွာ ကိုၾကြက္နီက ကိုငွက္ကိုေခၚေသာနာမည္ျဖစ္သည္။
“ေဟ့လူ…ကိုရဲ၀င္း ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ လာခဲ့ေလဗ်ာ၊ ဒီကရင့္ကိစၥကို လာရွင္းေပးလုိက္ဦး နာျငီးတာနဲ႔ က်ဳပ္ဒီေကာင့္ကုိထုိးခ်င္လာျပီ”
ကိုၾကြက္ႏွင့္သူက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမုိ႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဒီလုိပဲေျပာ သည္။ ဆဲေန ဆုိေနက်လူေတြျဖစ္သည္။
“OK…ကြ်န္ေတာ္လာခဲ့မယ္”
ကားေပၚမွာေရးစရာအေၾကာင္းေတြကုိစဥ္းစားလာရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကိုမိုက္ကလုိက္ ပို႔ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္လည္း တုိက္မွာထိုင္ျပီး ပထမဦးဆုံး ေရးဖူးေသာ စာမူတစ္ပုဒ္ျဖစ္ သည္။ ကိုၾကြက္ကလည္း Red Label အေသးကေလးတစ္လုံးႏွင့္ ဧည္႔ခံရွာပါသည္။ သူက ေသာက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုလွမ္းေျပာသည္။
“စာေရးဆရာသိကၡာက်တာေပါ့ဗ်ာ၊ တိုက္လုိက္ေရးရတယ္လုိ႔…က်ဳပ္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ မေရးဘူး၊ ခင္ဗ်ားမုိ႔ေရးတာ…”
“ဟာ…ဘိုးေတာ္ရာ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ေရးေရး ကိုယ့္ဆရာေရး ေကာ္လံ၀င္ေအာင္ေရးေနာ္၊ ျပီးတာနဲ႔ စာတန္းစီျပီး စိစစ္ေရးေျပးရမွာ…”
ကြ်န္ေတာ္ ကိုၾကြက္နီဒုကၡကို ေျဖရွင္းေပးလုိက္သည္။ စာေဖာင္ကြက္တိ၀င္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ထြက္ၾကသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ဘယ္မွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပင္ OASIS ေရာက္သြားၾကသည္။ OASIS မွာ စကားေျပာၾကရင္း သီခ်င္းသြင္း တာၾကည္႔ၾကရင္း ည ၈ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ျပန္ၾကသည္။ အိမ္ကိုေတာ့မဟုတ္ Mr Guitar ကို ျဖစ္သည္။

သူ အဲဒီေန႔က OASIS မွာ စိတ္တိုစရာတစ္ခု ၾကံဳလာဟန္တူပါသည္။ ကားကိုတအား ေမာင္းလာ၏။ သူက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္သူျဖစ္သျဖင့္ ကားေမာင္းၾကမ္းပါသည္။ သူ႔ ကားကိုစီးရဲသူ ေတာ္ေတာ္ရွားသည္ဟု ေနာက္မွကြ်န္ေတာ္သိရသည္။ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ေရာက္ေတာ့ ျဖတ္အထြက္မွာ ဘယ္ကဘယ္လုိျဖစ္သည္ မသိလိုက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကားမွာ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြထဲကအတိုင္း ခ်ာလပတ္လည္ကာ လြင့္ထြက္သြားသည္။ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းတြင္ ဘာျဖစ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာမသိလုိက္ပါ။

ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြေတာ့ ၾကားလုိက္ရသည္။ ဘယ္ႏွစ္ပတ္လည္သြားသည္မသိ ကားက လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းအစပ္မွာ ထိုးရပ္ကာသြားသည္။ တိုက္သည္႔ဘက္က ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ေသာ ဘယ္ဘက္အျခမ္းျဖစ္သည္။ ဘယ္မွန္ ေၾကမြထြက္သြား၏။ ကားနံေဘးမွာ အစင္းရာၾကီးျဖစ္သြားသည္။ ထိုကိစၥေတြက ျပီးမွသိ ေသာကိစၥျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကား ထိုးရပ္သြားသြားျခင္း တိုက္လုိက္သည္႔ဟိုဘက္ကားမွ လူအုပ္စု က ဒုတ္ေတြ၊ ဓားေတြကိုင္ကာ ေျပးခ်လာသည္။ သူကလည္း ေဘ့စ္ေဘာရိုက္တံကို ကားထဲမွယူကာ ထြက္သည္။
“ေဟ့လူ…ကိုရဲ၀င္း ခင္ဗ်ားေျပးေတာ့” ဟုသူကေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္ကြ်န္ေတာ္ေျပး ၍မရ၊ ကားတံခါးဖြင့္၍မရေတာ့။ ဟိုဘက္က ေျပးလာသူေလးေယာက္က ကားနားေရာက္ ေတာ့ ရပ္ကာသြားသည္။
“ဟာ…ကိုငွက္ၾကီးကြ…ခဏေနဦး” တစ္ေယာက္ကေအာ္သည္။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ၀ိုင္းထိန္းလုိက္ၾက ၏။ ထိုလူငယ္ေတြက အသက္အစိတ္ပတ္၀န္းက်င္ပင္ ရိွဦးမည္ထင္သည္။ ပထမေအာ္ေသာလူက ဒုတ္ကို ပခံုးေပၚတင္ကာ “ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ကိုငွက္ရာ..ကံေကာင္းလုိ႔…” ဟုေျပာျပီး လက္ကိုဆန္႔တန္းေပးသည္။ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။
၀ိုင္းၾကည္႔ေနေသာလူေတြက ရန္ပြဲအစားမိတ္ဆက္ပြဲကိုေတြ႔ေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားၾကဟန္တူ၏။ ကားေတြကိုစစ္ေဆးၾကည္႔ေတာ့ သူ႔ကားတံခါးမွေနာက္နားအထိအစင္းေၾကာင္းၾကီး ထင္သြားသည္။ ဘက္မွန္ကြဲကာက်ိဳးသြားသည္။ ဟိုဘက္ကားေရွ႔မီးလုံး ကြဲသြား၏။ “ကဲ ျဖစ္ျပီးတာေတြထားလုိက္ေတာ့ကိုငွက္ရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကကိုငွက္ပရိသတ္ပါ ကိုငွက္နဲ႔စကားေရေရလည္လည္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ..ဆုိင္တစ္ဆုိင္သြားၾကရေအာင္ ကိုငွက္ ဘယ္ဆိုင္သြားမလဲ”
“ရပါတယ္…ဘယ္ဆိုင္ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ မိန္းခေလးေတြသီခ်င္းမဆုိတဲ့ဆုိင္ဆို ျပီးတာပဲ၊ ရပါတယ္”
“ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေနာက္ကလိုက္ခဲ့ ကုိငွက္ရာ…ေနာ္…”
ဒီလိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ EUGENIA ဆိုင္ကို ေရာက္သြားသည္။ ကားေပၚမွာ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည္႔ကာ “က်ဳပ္က ေဆာ္ရေတာ့မယ္ထင္တာ…ခင္ဗ်ားပါေတာ့ လြဲတာပဲဗ်”ဟုဆုိသည္။ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့မိတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း Hand Phoneကိုယ္စီနဲ႔ဆို ေတာ့ ေခသူမ်ားေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ မိတ္ဆက္ရင္းကြ်န္ေတာ့္ကိုနီကိုရဲမွန္းသိသြားေတာ့ ခုနကထိန္းမရသူကမႈန္ေတေတ လုပ္ေနရာက ၀မ္းသာသြားပံုရ၏။ မၾကည္ျပာေရးတဲ့ နီကိုရဲလားဟု ေမးကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူသိခ်င္တာေတြေမးသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အားလုံးရယ္ရယ္ေမာေမာျဖစ္ကာသြား၏။ က်န္သုံးေယာက္က ကိုငွက္သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းေမးသည္။

သူက ေျဖသင့္သည္႔စကားကို အေလးအနက္ထားကာေျဖသည္။ သူမေျဖခ်င္သည္႔ စကားကို ျဖတ္ခ်ပစ္သည္။ သူ႔၀တီအတိုင္းပင္ လုိက္လိုက္ေရာေရာေျပာခ်င္းမရိွ။ ထုိသုိ႔ေျပာ သည္ကိုပင္ ဟိုေကာင္ေတြက သေဘာက်ၾကသည္။ အရက္ ၂ ပုလင္းေျပာင္ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြကတကယ့္မိတ္ေဆြရင္းေတြလုိ ျဖစ္သြားသည္။ သူတုိ႔ ဖုန္း နံပါတ္ေတြေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ဖုန္းနံပါတ္ေတြေတာင္းသည္။ ျပီးေတာ့စားေသာက္သမွ်ကိုသူတို႔ကအတင္းရွင္းသည္။ ကားတိုက္သည္႔ကိစၥကို ျပန္ေျပာေတာ့ ရယ္စရာတစ္ခုလုိျဖစ္ေနျပီ။
“မွားတာကကိုငွက္မွားတာဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလမ္းအမွန္ကေမာင္းတာ ကိုငွက္ကဇြတ္၀င္လာတာကိုး”
“မသိဘူးဗ်ာ က်ဳပ္လည္း ေမာင္းတတ္သလုိေမာင္းလုိက္တာပဲ”
ကားအသီးသီးေပၚတက္ျပီးေတာ့ သူ႔ကို ဟုိဘက္ကားကလူေတြက လွမ္းေအာ္ၾကသည္။
“ကိုငွက္ သတိထားျပီးေမာင္းဦးေနာ္၊ Take it easy…Take it easy”
“OK…I’m fine” ဟု သူကျပန္ေအာ္ကာ ကားကို ေ၀ါခနဲဘက္ဆုတ္ျပီး၊ ၀ူးခနဲေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
“ကြ်န္ေတာ္ ကားေမာင္းရင္ စီးရဲတဲ့သူ သိပ္မရိွဘူးဗ်၊ ဘိုျဖဴဆို သိပ္ေၾကာက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ေမာင္းေနရင္ ေရွ႔ကခုံကို လက္ကိုင္ျပီး မ်က္လုံးကိုျပဴးလုိ႔၊ ေခြ်းေတြပ်ံလုိ႔ လွည္႔ ၾကည္႔ေတာ့ဘာမွမျဖစ္သလို ေလခြ်န္ျပတာ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကားကို စီးခဲတယ္”
ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ သူက “အခုမွ ေၾကာက္ေနတာလား၊ျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘက္ကျဖစ္မွာ သြားမွာပဲ”
“ကြ်န္ေတာ္ အဲဒါကိုမစဥ္းစားပါဘူး၊ အႏုပညာသမားမွာ မေတာင္းပဲရတဲ့ဆုိေတြရိွတယ္ ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနတာ”
သူက ခပ္တိုးတိုးရယ္သည္။
“အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာဗ်၊ က်ဳပ္ရုပ္ၾကီးကို တစ္ခါျမင္တာနဲ႔မွတ္မိေအာင္ ေမြးေပးခဲ့တာကိုးဗ်…ဟား…ဟား…ဟား”
သူသည္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သည္႔ႏွယ္ကားကုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေမာင္းေနေလသည္။ ထိုေန႔က Mr Guitar ကို သြားၾကသည္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ကားတိုက္သည္႔ကိစၥကို သူဘာမွ မေျပာေတာ့ စတိတ္ခံုေဘးက သီခ်င္းဆိုတဲ့ေကာင္မေလးေတြထိုင္သည္႔ခုံမွာ ဘီယာထပ္ ေသာက္ၾကရင္း သူ႔အိတ္ထဲက ဘာဂ်ာကိုထုတ္ကာ ေတးသြားကိုလိုက္မႈတ္ေနေလသည္။

 

 —

http://www.lubo601.com/2012/10/blog-post_9373.html#more