ဗန္းေမာ္သိန္းေဖရဲ႕မွ်ေဝလိုေသာအေတြးမ်ား added 5 new photos.
#ႏူတ္ဆက္ျခင္းက သူ႔ရဲ႕ကယ္တင္ရွင္ပါ
အေမရိကန္ႏိုင္ငံက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။
သားသတ္စက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္ၿပီးခါနီး အိမ္မျပန္ခင္ေလးမွာ ခုတ္ထစ္ၿပီး အမဲသားေတြကို မပုတ္သိုးေအာင္ တန္းစီခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အေအးခန္းထဲကို ဝင္စစ္ေဆးပါတယ္။ ဝင္ေပါက္သံတံခါးႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ပိတ္သြားတယ္။ တံခါးႀကီးဟာ အထဲကေန ဖြင့္လို႔ မရဘဲ အျပင္ကေနပဲ ဖြင့္လို႔ရတယ္။ အေအးခန္းထဲက အပူခ်ိန္ကလည္း ေရခဲမွတ္ေအာက္ ေရာက္တဲ့အထိ ေအးေနတယ္။
အခန္းတစ္ခုလံုးလည္းအလင္းေရာင္မရွိ ေမွာင္ပိန္းသြားတယ္။
သူလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အသံကုန္ ေအာ္တယ္။ တံခါးကို လက္နဲ႔ တဝန္းဝုန္း
ထုပုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝင္ေပါက္တံခါးဟာ သံထုထည္ႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ အထူႀကီး
လုပ္ထားတာမို႔ အျပင္က လူေတြ မၾကားႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မို႔
အလုပ္သမားအားလံုးနီးပါးလည္း အိမ္ျပန္သြားၾကၿပီ။ သူလည္း တံခါးကို ထုလိုက္၊
ေအာ္ေခၚလိုက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ရီၾကာေတာ့ လက္ေတြနာ၊ အသံကုန္ ေမာပန္းလာလို႔
အေအးခန္းအတြင္းနံရံကို မွီရင္း နားေနလိုက္တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေအးဓါတ္ဟာ သူ႔ရဲ႕အ႐ိုးအဆစ္ေတြကို ကိုက္ခဲလာေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ ကိုယ္အပူရွိန္ဟာ အရမ္းက်ဆင္းလာတာေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး မလႈပ္မယွက္ႏိုင္လို႔ နံရံကို မွီထားရတယ္။ သူ ပိတ္မိေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီ ၾကာလာၿပီ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေမွးလာၿပီး ဖြင့္မရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ သတိကလည္း ရလိုက္ မရလိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာ၊ အဝတ္ေတြမွာ ႏွင္းခဲေတြ ဖံုးေနၿပီ။ ၅ နာရီ ၾကာသြားၿပီ။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့လို႔ စိတ္ကို လံုးဝေလွ်ာ့လိုက္ၿပီ။ ေသမင္းလက္ကို အပ္ႏွံလိုက္ၿပီ။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေအးခန္းတံခါးႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာတယ္။ တံခါးေပါက္မွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေပၚလာေနတယ္။ အျပင္က စူးရွတဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းထဲကေန သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ သူ မ်က္ေစ့ကို အတင္းဖြင့္ၿပီး အားစိုက္ျကည့္လိုက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးအေစာင့္အဖိုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ မၾကာခင္ ေဆးရံုက လူနာတင္ကား ေရာက္လာတယ္။ သူနာျပဳေတြက သူ႔ကို ေစာင္ေတြနဲ႔ပတ္၊ ထမ္းစင္နဲ႔ သယ္ၿပီး ေဆးရံုကို ေခၚသြားတယ္။ သူ အသက္ရွင္ခဲ့ပါတယ္။
သူ သက္သာလာလို႔ ေဆးရံုက ဆင္းေတာ့ သူ႔ကို အသက္ကယ္ေပးခဲ့တဲ့ လံုျခံဳေရးအဖိုးႀကီကို ဘာေၾကာင့္ အေအးခန္းတံခါးကို သူ႔အလုပ္မဟုတ္ဘဲ လာဖြင့္ေပးရတာလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဖိုးႀကီးက ခုလို ျပန္ေျဖတယ္။
"ငါ ဒီသားသတ္စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတာ ၃၅ ႏွစ္ ရွိသြားၿပီ။ ဒီစက္ရံုမွာ ေန႔တိုင္း အလုပ္လာ၊ အလုပ္ျပန္ၾကသူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို မနက္တိုင္းမွာ ႏူတ္ဆက္တဲ့သူ မင္းအပါအဝင္ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြက ငါ့ကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ အေလးမထားသလို အဖက္လည္း မလုပ္ၾကပါဘူး။
အဲဒီေန႔ မနက္က မင္း ငါ့ကို အရင္အတိုင္းပဲ "ဟဲလိုး ဂြတ္ေမာနင္း"ဆိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးျပႏူတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ ငါ အရင္ၾကားေနက်ျဖစ္တဲ့ "ဘိုင္ဘိုင္ မနက္ျဖန္ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္" ဆိုတဲ့ အသံကို မၾကားမိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္း အလုပ္ကေန မျပန္ေသးဘူးဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္း အခ်ိန္ပို ဆင္းေနတယ္လို႔ ထင္တာေၾကာင့္ ငါ မင္းအတြက္ စိတ္မပူပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အလုပ္ဆင္းလို႔ ၃ - ၄ နာရီ ၾကာတဲ့အထိ မင္း မျပန္ေသးဘူးဆိုေတာ့ မင္း တစ္ခုခု ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ၿပီး ငါ စိတ္ပူလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက္ရံုအႏွံ့ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ မေတြ႕လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အေအးခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မင္းသတိလစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတာပဲ"
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုေတြ႕တိုင္း စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏူတ္ဆက္ပါ။ အဲဒီလို လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ သင့္အတြက္ ထူးၿပီး ပင္ပန္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္မွာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ထဲကလို ႏူတ္ဆက္ျခင္းက သင့္အသက္ကို မကယ္တင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၂-၁၂-၂၀၁၆
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေအးဓါတ္ဟာ သူ႔ရဲ႕အ႐ိုးအဆစ္ေတြကို ကိုက္ခဲလာေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ ကိုယ္အပူရွိန္ဟာ အရမ္းက်ဆင္းလာတာေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး မလႈပ္မယွက္ႏိုင္လို႔ နံရံကို မွီထားရတယ္။ သူ ပိတ္မိေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီ ၾကာလာၿပီ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေမွးလာၿပီး ဖြင့္မရေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ သတိကလည္း ရလိုက္ မရလိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔မ်က္ႏွာ၊ အဝတ္ေတြမွာ ႏွင္းခဲေတြ ဖံုးေနၿပီ။ ၅ နာရီ ၾကာသြားၿပီ။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့လို႔ စိတ္ကို လံုးဝေလွ်ာ့လိုက္ၿပီ။ ေသမင္းလက္ကို အပ္ႏွံလိုက္ၿပီ။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေအးခန္းတံခါးႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာတယ္။ တံခါးေပါက္မွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေပၚလာေနတယ္။ အျပင္က စူးရွတဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းထဲကေန သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ သူ မ်က္ေစ့ကို အတင္းဖြင့္ၿပီး အားစိုက္ျကည့္လိုက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးအေစာင့္အဖိုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ မၾကာခင္ ေဆးရံုက လူနာတင္ကား ေရာက္လာတယ္။ သူနာျပဳေတြက သူ႔ကို ေစာင္ေတြနဲ႔ပတ္၊ ထမ္းစင္နဲ႔ သယ္ၿပီး ေဆးရံုကို ေခၚသြားတယ္။ သူ အသက္ရွင္ခဲ့ပါတယ္။
သူ သက္သာလာလို႔ ေဆးရံုက ဆင္းေတာ့ သူ႔ကို အသက္ကယ္ေပးခဲ့တဲ့ လံုျခံဳေရးအဖိုးႀကီကို ဘာေၾကာင့္ အေအးခန္းတံခါးကို သူ႔အလုပ္မဟုတ္ဘဲ လာဖြင့္ေပးရတာလဲလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဖိုးႀကီးက ခုလို ျပန္ေျဖတယ္။
"ငါ ဒီသားသတ္စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတာ ၃၅ ႏွစ္ ရွိသြားၿပီ။ ဒီစက္ရံုမွာ ေန႔တိုင္း အလုပ္လာ၊ အလုပ္ျပန္ၾကသူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို မနက္တိုင္းမွာ ႏူတ္ဆက္တဲ့သူ မင္းအပါအဝင္ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြက ငါ့ကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ အေလးမထားသလို အဖက္လည္း မလုပ္ၾကပါဘူး။
အဲဒီေန႔ မနက္က မင္း ငါ့ကို အရင္အတိုင္းပဲ "ဟဲလိုး ဂြတ္ေမာနင္း"ဆိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးျပႏူတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မွာ ငါ အရင္ၾကားေနက်ျဖစ္တဲ့ "ဘိုင္ဘိုင္ မနက္ျဖန္ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္" ဆိုတဲ့ အသံကို မၾကားမိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္း အလုပ္ကေန မျပန္ေသးဘူးဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္း အခ်ိန္ပို ဆင္းေနတယ္လို႔ ထင္တာေၾကာင့္ ငါ မင္းအတြက္ စိတ္မပူပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အလုပ္ဆင္းလို႔ ၃ - ၄ နာရီ ၾကာတဲ့အထိ မင္း မျပန္ေသးဘူးဆိုေတာ့ မင္း တစ္ခုခု ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ၿပီး ငါ စိတ္ပူလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက္ရံုအႏွံ့ လိုက္ရွာၾကည့္တယ္။ မေတြ႕လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အေအးခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မင္းသတိလစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတာပဲ"
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုေတြ႕တိုင္း စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏူတ္ဆက္ပါ။ အဲဒီလို လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ သင့္အတြက္ ထူးၿပီး ပင္ပန္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္မွာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ထဲကလို ႏူတ္ဆက္ျခင္းက သင့္အသက္ကို မကယ္တင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဗန္းေမာ္သိန္းေဖ
၁၂-၁၂-၂၀၁၆
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။