Thurein Hlaing Win
တန္းစီျခင္းအႏုပညာ
တန္းစီျခင္းအႏုပညာလို႔ ေခါင္းစဥ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္တပ္လိုက္ေတာ့ တန္းစီရတာမ်ား ဘာအႏုပညာဆန္စရာရွိသလဲ၊ လူတိုင္းတန္းစီတတ္ေနတာပဲလို႔ အျပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တန္းစီရတာ မခက္ပါဘူး။ လူတိုင္းတန္းစီတတ္တာပဲ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမခက္တဲ့ တန္းစီရတဲ့ကိစၥကို ေခါင္းထဲမွာမရွိတဲ့သူေတြ တစ္ေန႔တျခားကို မ်ားမ်ားလာတဲ့အတြက္၊ လူတိုင္းမတတ္ၾကေတာ့တဲ့အတြက္ တန္းစီျခင္းဆိုတာကို အႏုပညာတစ္ရပ္လို သင္ေပးရမယ့္အေျခအေနတစ္ရပ္ကိုေရာက္လာလို႔ တန္းစီျခင္းအႏုပညာလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရတာပါ။
ျမန္မာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တန္းမစီတတ္ၾကေတာ့ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ၾကီးပဲလို႔ ျပန္ေျပာမယ့္သူေတြအမ်ားၾကီးရွိလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဥပမာတစ္ခုျပပါ့မယ္။ အခ်ိန္ကရံုးဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ညေန ၆နာရီေလာက္။ လမ္းမတစ္ခုလံုးကားေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနျပီး မီးပြိဳင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားတန္းၾကီးက မ်က္စိတစ္ဆံုး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးဟာ မီးပြိဳင့္တန္းစီေနတဲ့ကားေတြအကုန္လံုးကို ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာကေန လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းျပီး ေက်ာ္ျဖတ္လာရာက တန္းစီေနတဲ့ကားတန္းထဲကို ေခါင္းထိုး၀င္ေရာက္ဖို႔ၾကိဳးစားတယ္။ အဲဒီကားေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္စီးျပီးတစ္စီးဆက္တိုက္လိုက္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မီးပြိဳင့္လႊတ္တဲ့အခ်ိန္ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာကားေတြဟာ လမ္းေၾကာေျပာင္းျပန္စီထားတဲ့ ကားေတြေၾကာင့္ ဆက္သြားလို႔မရေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔္သြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကားတန္းေတြဟာ ေရွ႕လည္းမတိုးႏုိင္ ေနာက္လည္းမဆုတ္ႏိုင္ျဖစ္ကုန္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုးပိတ္ဆို႔၊ ဟြန္းသံေတြဆူညံျပီး အရပ္ပ်က္ေနသလိုျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဟာ အျပင္ထြက္ေနရတဲ့သူတိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလိုၾကံဳေတြ႔ရတတ္တဲ့ျပႆနာပါ။ ဒီတစ္ေနရာတည္းလားဆိုေတာ့ ကားတန္းစီတဲ့ကိစၥဟာ သာဓကေပါင္းမ်ားစြာထဲက သာဓကတစ္ခုပါ။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းလခသြင္းဖို႔လိုမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေဖာင္ျဖည့္တာလိုမ်ိဳးေတြမွာ တန္းမစီၾကဘဲ အခ်င္းခ်င္းအလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ၾကလို႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြရၾကတယ္၊ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့ေနရာ၊ ရထားစီးတဲ့ေနရာအစခ်ီျပီး ေျပာရင္ကုန္မွာေတာင္မဟုတ္တဲ့ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ စနစ္တက်တန္းစီေနၾကတယ္ဆိုတာကို အေတာ္ေလးအေတြ႔ရခက္လာျပီး ေနရာတိုင္းလိုလုိမွာ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတဲ့ ၀ရုန္းသုန္းကား လူအုပ္စုၾကီးေတြကိုသာ ျမင္ရလိမ့္မယ္။
ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ တန္းစီတဲ့အေလ့အထမထြန္းကားရတာလဲ။ အရွင္းဆံုးအေျဖကေတာ့ မရွက္သင့္တဲ့အရာေတြကိုရွက္ျပီး ရွက္သင့္တဲ့အရာေတြကို မရွက္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့တန္းစီတယ္ဆိုတာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ျဖိဳးရင့္က်က္တဲ့လူေတြရဲ႕ စရိုက္လကၡဏာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံၾကီးသားေတြရဲ႕ လကၡဏာပါ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ေတာ့ တန္းမစီၾကတဲ့သူေတြဟာ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့ ေက်ာက္ခတ္ကလိုပရမ္းပတာစရိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ေသးသိမ္တဲ့လူေတြရဲ႕ စရိုက္လို႔ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက တန္းစီရမွာကို ရွက္စရာလို႔ထင္ၾကတယ္။ တန္းစီေနတဲ့အတန္းၾကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ျပီး၀င္ခ်င္ၾကတယ္၊ အဲလိုၾကားျဖတ္၀င္ျပီး ေနရာရလိုက္တာကို “ငါကြ” ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခ်င္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ေတြ႔လား ငါက တန္းစီစရာမလိုဘူးကြ” ဆိုတာမ်ိဳးျပခ်င္တယ္။ ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အၾကီးအကဲေတြကိုယ္တိုင္ တန္းစီေနၾကေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အခြင့္အေရးရရင္ ရသေလာက္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ေနရာယူၾကတာက အေလ့အထတစ္ခုလိုျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဒါဟာရွက္စရာတစ္ခုအျဖစ္ ေသးသိမ္တဲ့လုပ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ မျမင္တတ္ၾကတာျဖစ္နုိင္သလို သိမ္ဖ်င္းတဲ့စိတ္ဓါတ္အခံေၾကာင့္ လူမႈနီတိဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ အမွားလား၊ အမွန္လားဆိုတာကို ခြဲျခားမသိႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ ဖူကူရွီးမားငလ်င္လႈပ္ျပီး လူေတြအတိဒုကၡေရာက္က်ေတာ့ စတိုးဆိုင္ေတြက ရွိသမွ်ေတြကို ထုတ္ေရာင္းေပးတယ္။ မတရားေစ်းတင္ေရာင္းတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ေစ်း၀ယ္သူေတြဘက္ကလည္း လုယက္တာေတြ၊ ၀ရုန္းသုန္းကား တိုးေ၀ွ႔တိုက္ခိုက္ၾကတာေတြမရွိဘူး။ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးတန္းစီရင္း အရင္၀ယ္ခြင့္ရတဲ့သူက ေနာက္လူအတြက္ ခ်န္၀ယ္ေပးတယ္။ ကိုယ္အရင္၀ယ္ခြင့္ရလို႔လည္း တစ္ေယာက္တည္းသိမ္းကံ်ဳး၀ယ္တာမ်ိဳးေတြမလုပ္ဘူး။ ဂ်ပန္လိုဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့ႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ေနတာမ်ိဳးဆိုတာက မေတြ႔ရသေလာက္ပဲ။ ေကာ္ဖီ၀ယ္တာ မုန္႔၀ယ္တာမ်ိဳး အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ ေရွ႕မွာလူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူတစ္ေယာက္အေနာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးရပ္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုးလူကူးမ်ဥ္းက်ားကူးဖို႔ေတာင္ တန္းစီၾကတယ္။ ဒီအခ်က္က ႏို္င္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ရုပ္ပို္င္းဆိုင္ရာတင္မကဘဲ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရင့္က်က္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကလည္း အေရးပါေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ျပတာပါ။ သူတို႔ေတြဘာ့ေၾကာင့္တန္းစီၾကတာလဲ။ မျဖစ္မေနတန္းစီရမယ္လို႔ ဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳးလည္းမရွိပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ရွက္စိတ္ပါ။ တန္းမစီဘဲ ၾကားျဖတ္၀င္ရတာ၊ စုျပံဳတိုးရတာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီရွက္စိတ္ေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မေပၚလာေသးသေရြ႕ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔တာေတြရွိေနဦးမွာပဲ။ ဥပမာကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ေဘာင္းဘီမပါဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို ရွက္စရာအျဖစ္ မသိေသးသေရြ႕ ေဘာင္းဘီ၀တ္၀တ္မ၀တ္၀တ္ သူ႔အတြက္ အေရးမၾကီးသလိုပါပဲ။ ရွက္စရာလို႔ျမင္လာတာနဲ႔ အလိုလိုျပဳျပင္ျပီးျဖစ္သြားမွာပါ။
တန္းမစီတတ္တဲ့သူေတြဆီမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရတတ္တဲ့စိတ္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့စိတ္ပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြမွာ “ငါႏွင့္ငါသာ ႏိႈင္းစရာ” ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိစၥက အေရးအၾကီးဆံုး၊ ငါကအေရးအပါဆံုးဆိုတာမ်ိဳးေတြစြဲေနတတ္တယ္။ ေနာက္လူအတြက္ မၾကည့္တတ္ဘူး၊ ေနာက္လူဘယ္လိုဆိုတာမ်ိဳးမစဥ္းစားဘူး။ တကယ္ေတာ့ တန္းမစီတတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္ဘူး။ တန္းမစီတတ္တာ ရွက္စရာပါ။ တန္းမစီတတ္လို႔ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ လုပ္ၾကတာ လူပင္ပန္း၊ အလုပ္မျဖစ္သလို ႏိုင္ငံျခားသားေတြအျမင္မွာလည္းအထင္ေသးစရာေကာင္းပါတယ္။ ေနရာတကာ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔အရပ္ပ်က္သလိုျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာေတြဟာ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့လူမ်ိဳးလို႔သာ ထင္သြားရင္ေတာ့ နဂိုဆင္းရဲရတဲ့ၾကားထဲ ေနာက္ထပ္နာမည္ပ်က္ရပါမယ္။ ဒီကိစၥကိုအေသးအဖြဲေလးလို႔ ထင္ရင္လည္းထင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အေသးအဖြဲေလးေတြကစျပီး မျပဳျပင္ႏုိင္ရင္ အၾကီးအမားေတြလည္း ျပဳျပင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ မျပဳျပင္ခဲ့မိလို႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အမွားေတြအမွန္ျဖစ္လာခဲ့ရင္၊ တန္းစီရတာရွက္စရာ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔တာကမွ အမွန္ဆိုတာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာရင္ ျပဳျပင္ဖို႔ခက္သြားေတာ့မွာပါ။
တန္းစီျခင္းအႏုပညာလို႔ ေခါင္းစဥ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္တပ္လိုက္ေတာ့ တန္းစီရတာမ်ား ဘာအႏုပညာဆန္စရာရွိသလဲ၊ လူတိုင္းတန္းစီတတ္ေနတာပဲလို႔ အျပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တန္းစီရတာ မခက္ပါဘူး။ လူတိုင္းတန္းစီတတ္တာပဲ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမခက္တဲ့ တန္းစီရတဲ့ကိစၥကို ေခါင္းထဲမွာမရွိတဲ့သူေတြ တစ္ေန႔တျခားကို မ်ားမ်ားလာတဲ့အတြက္၊ လူတိုင္းမတတ္ၾကေတာ့တဲ့အတြက္ တန္းစီျခင္းဆိုတာကို အႏုပညာတစ္ရပ္လို သင္ေပးရမယ့္အေျခအေနတစ္ရပ္ကိုေရာက္လာလို႔ တန္းစီျခင္းအႏုပညာလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရတာပါ။
ျမန္မာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တန္းမစီတတ္ၾကေတာ့ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ၾကီးပဲလို႔ ျပန္ေျပာမယ့္သူေတြအမ်ားၾကီးရွိလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဥပမာတစ္ခုျပပါ့မယ္။ အခ်ိန္ကရံုးဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ညေန ၆နာရီေလာက္။ လမ္းမတစ္ခုလံုးကားေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနျပီး မီးပြိဳင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားတန္းၾကီးက မ်က္စိတစ္ဆံုး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးဟာ မီးပြိဳင့္တန္းစီေနတဲ့ကားေတြအကုန္လံုးကို ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာကေန လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းျပီး ေက်ာ္ျဖတ္လာရာက တန္းစီေနတဲ့ကားတန္းထဲကို ေခါင္းထိုး၀င္ေရာက္ဖို႔ၾကိဳးစားတယ္။ အဲဒီကားေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္စီးျပီးတစ္စီးဆက္တိုက္လိုက္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မီးပြိဳင့္လႊတ္တဲ့အခ်ိန္ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာကားေတြဟာ လမ္းေၾကာေျပာင္းျပန္စီထားတဲ့ ကားေတြေၾကာင့္ ဆက္သြားလို႔မရေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔္သြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကားတန္းေတြဟာ ေရွ႕လည္းမတိုးႏုိင္ ေနာက္လည္းမဆုတ္ႏိုင္ျဖစ္ကုန္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုးပိတ္ဆို႔၊ ဟြန္းသံေတြဆူညံျပီး အရပ္ပ်က္ေနသလိုျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဟာ အျပင္ထြက္ေနရတဲ့သူတိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလိုၾကံဳေတြ႔ရတတ္တဲ့ျပႆနာပါ။ ဒီတစ္ေနရာတည္းလားဆိုေတာ့ ကားတန္းစီတဲ့ကိစၥဟာ သာဓကေပါင္းမ်ားစြာထဲက သာဓကတစ္ခုပါ။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းလခသြင္းဖို႔လိုမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေဖာင္ျဖည့္တာလိုမ်ိဳးေတြမွာ တန္းမစီၾကဘဲ အခ်င္းခ်င္းအလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ၾကလို႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြရၾကတယ္၊ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့ေနရာ၊ ရထားစီးတဲ့ေနရာအစခ်ီျပီး ေျပာရင္ကုန္မွာေတာင္မဟုတ္တဲ့ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ စနစ္တက်တန္းစီေနၾကတယ္ဆိုတာကို အေတာ္ေလးအေတြ႔ရခက္လာျပီး ေနရာတိုင္းလိုလုိမွာ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတဲ့ ၀ရုန္းသုန္းကား လူအုပ္စုၾကီးေတြကိုသာ ျမင္ရလိမ့္မယ္။
ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ တန္းစီတဲ့အေလ့အထမထြန္းကားရတာလဲ။ အရွင္းဆံုးအေျဖကေတာ့ မရွက္သင့္တဲ့အရာေတြကိုရွက္ျပီး ရွက္သင့္တဲ့အရာေတြကို မရွက္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့တန္းစီတယ္ဆိုတာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ျဖိဳးရင့္က်က္တဲ့လူေတြရဲ႕ စရိုက္လကၡဏာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံၾကီးသားေတြရဲ႕ လကၡဏာပါ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ေတာ့ တန္းမစီၾကတဲ့သူေတြဟာ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့ ေက်ာက္ခတ္ကလိုပရမ္းပတာစရိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ေသးသိမ္တဲ့လူေတြရဲ႕ စရိုက္လို႔ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက တန္းစီရမွာကို ရွက္စရာလို႔ထင္ၾကတယ္။ တန္းစီေနတဲ့အတန္းၾကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ျပီး၀င္ခ်င္ၾကတယ္၊ အဲလိုၾကားျဖတ္၀င္ျပီး ေနရာရလိုက္တာကို “ငါကြ” ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခ်င္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ေတြ႔လား ငါက တန္းစီစရာမလိုဘူးကြ” ဆိုတာမ်ိဳးျပခ်င္တယ္။ ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အၾကီးအကဲေတြကိုယ္တိုင္ တန္းစီေနၾကေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အခြင့္အေရးရရင္ ရသေလာက္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ေနရာယူၾကတာက အေလ့အထတစ္ခုလိုျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဒါဟာရွက္စရာတစ္ခုအျဖစ္ ေသးသိမ္တဲ့လုပ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ မျမင္တတ္ၾကတာျဖစ္နုိင္သလို သိမ္ဖ်င္းတဲ့စိတ္ဓါတ္အခံေၾကာင့္ လူမႈနီတိဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘဲ အမွားလား၊ အမွန္လားဆိုတာကို ခြဲျခားမသိႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ ဖူကူရွီးမားငလ်င္လႈပ္ျပီး လူေတြအတိဒုကၡေရာက္က်ေတာ့ စတိုးဆိုင္ေတြက ရွိသမွ်ေတြကို ထုတ္ေရာင္းေပးတယ္။ မတရားေစ်းတင္ေရာင္းတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ေစ်း၀ယ္သူေတြဘက္ကလည္း လုယက္တာေတြ၊ ၀ရုန္းသုန္းကား တိုးေ၀ွ႔တိုက္ခိုက္ၾကတာေတြမရွိဘူး။ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးတန္းစီရင္း အရင္၀ယ္ခြင့္ရတဲ့သူက ေနာက္လူအတြက္ ခ်န္၀ယ္ေပးတယ္။ ကိုယ္အရင္၀ယ္ခြင့္ရလို႔လည္း တစ္ေယာက္တည္းသိမ္းကံ်ဳး၀ယ္တာမ်ိဳးေတြမလုပ္ဘူး။ ဂ်ပန္လိုဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့ႏုိင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလုအယက္တိုးေ၀ွ႔ေနတာမ်ိဳးဆိုတာက မေတြ႔ရသေလာက္ပဲ။ ေကာ္ဖီ၀ယ္တာ မုန္႔၀ယ္တာမ်ိဳး အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ ေရွ႕မွာလူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူတစ္ေယာက္အေနာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးရပ္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုးလူကူးမ်ဥ္းက်ားကူးဖို႔ေတာင္ တန္းစီၾကတယ္။ ဒီအခ်က္က ႏို္င္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ရုပ္ပို္င္းဆိုင္ရာတင္မကဘဲ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရင့္က်က္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကလည္း အေရးပါေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ျပတာပါ။ သူတို႔ေတြဘာ့ေၾကာင့္တန္းစီၾကတာလဲ။ မျဖစ္မေနတန္းစီရမယ္လို႔ ဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳးလည္းမရွိပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ရွက္စိတ္ပါ။ တန္းမစီဘဲ ၾကားျဖတ္၀င္ရတာ၊ စုျပံဳတိုးရတာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီရွက္စိတ္ေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မေပၚလာေသးသေရြ႕ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔တာေတြရွိေနဦးမွာပဲ။ ဥပမာကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ေဘာင္းဘီမပါဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို ရွက္စရာအျဖစ္ မသိေသးသေရြ႕ ေဘာင္းဘီ၀တ္၀တ္မ၀တ္၀တ္ သူ႔အတြက္ အေရးမၾကီးသလိုပါပဲ။ ရွက္စရာလို႔ျမင္လာတာနဲ႔ အလိုလိုျပဳျပင္ျပီးျဖစ္သြားမွာပါ။
တန္းမစီတတ္တဲ့သူေတြဆီမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရတတ္တဲ့စိတ္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့စိတ္ပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြမွာ “ငါႏွင့္ငါသာ ႏိႈင္းစရာ” ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိစၥက အေရးအၾကီးဆံုး၊ ငါကအေရးအပါဆံုးဆိုတာမ်ိဳးေတြစြဲေနတတ္တယ္။ ေနာက္လူအတြက္ မၾကည့္တတ္ဘူး၊ ေနာက္လူဘယ္လိုဆိုတာမ်ိဳးမစဥ္းစားဘူး။ တကယ္ေတာ့ တန္းမစီတတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္ဘူး။ တန္းမစီတတ္တာ ရွက္စရာပါ။ တန္းမစီတတ္လို႔ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ လုပ္ၾကတာ လူပင္ပန္း၊ အလုပ္မျဖစ္သလို ႏိုင္ငံျခားသားေတြအျမင္မွာလည္းအထင္ေသးစရာေကာင္းပါတယ္။ ေနရာတကာ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔အရပ္ပ်က္သလိုျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာေတြဟာ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့လူမ်ိဳးလို႔သာ ထင္သြားရင္ေတာ့ နဂိုဆင္းရဲရတဲ့ၾကားထဲ ေနာက္ထပ္နာမည္ပ်က္ရပါမယ္။ ဒီကိစၥကိုအေသးအဖြဲေလးလို႔ ထင္ရင္လည္းထင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အေသးအဖြဲေလးေတြကစျပီး မျပဳျပင္ႏုိင္ရင္ အၾကီးအမားေတြလည္း ျပဳျပင္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ မျပဳျပင္ခဲ့မိလို႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အမွားေတြအမွန္ျဖစ္လာခဲ့ရင္၊ တန္းစီရတာရွက္စရာ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔တာကမွ အမွန္ဆိုတာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာရင္ ျပဳျပင္ဖို႔ခက္သြားေတာ့မွာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။