သူပုန္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၂)

မဲဂလာေခ်ာင္းကုိ လြမ္းေနဆဲပါ
က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးထြက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးမွာ သရက္ေခ်ာင္း (ရွက္ခေလာင္း) လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ေတာတြင္းခရီးၾကမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရေတာ့မွာမုိ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ရွိခဲ့ၾကသလားလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း အားလုံး သူလုိကုိယ္လုိပင္၊စင္ၾကယ္ ဖိနပ္၊ ကြင္းထုိးဖိနပ္မ်ားနဲ႔သာ ျဖစ္သလုိစခန္းသြားၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသူ မ်ားသာ သြားတုိက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံမ်ား ပါလာၾကတယ္။


က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာတြင္းကုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေပးမဲ့သူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ား ျဖစ္ ၾကတဲ့ ခ႐ိုင္ေကာ္မီတီ၀င္ ကုိတင္ထြန္းနဲ႔ ဦးရွိန္ တုိ႔အဖြဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းမွာ ႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲၿပီးသြားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ မွာ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕လုပ္ရွားမႈကုိ ဗြီဒီယုိသတင္း မွတ္တမ္းလာယူတဲ့ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္ (၃) က သတင္းေထာက္တေယာက္ လည္း ပါလာတယ္။ သူကထား၀ယ္လူမ်ဳိး ထုိင္းႏိုင္ငံသားျဖစ္လုိ႔ ထား၀ယ္သားေတြနဲ႔ေရာေႏွာၿပီးသတင္းကုိ အရဲစြန္႔ လာ ယူတာျဖစ္တယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီး စစ္တပ္ကလူေတြကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီးမယ့္သူေတြအထဲမွာ အဲဒီ ကုိေမာင္ေမာင္ လုိ႔ေခၚ တဲ့ သတင္းေထာက္လဲပါေနတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြ ေတာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေျပးလႊားလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကုိ ပင္လယ္ရြာတရြာအေရာက္မွာ စက္ေလွတစင္းနဲ႔ တင္ေပးလုိက္တယ္။ ရေနာင္းကုိေရာက္ေအာင္ တရက္သာသာ ေမာင္းလုိက္ရတယ္။ ေလွကငယ္ငယ္ လူကအျပည့္မုိ႔ လႈိင္း ေလ လြတ္ခဲ့တာကုိပဲ ကံေကာင္းလွၿပီ၊ မုိး ေတြကလည္း တအားရြာေနေတာ့ မုိးထဲေရထဲ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ရေနာင္းၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္ (၃) မွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းဌာနကားနဲ႔ပင္ မဲေဆာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဲေဆာက္က ကုိေက်ာက္ခဲ အိမ္ကုိေရာက္ ေတာ့ လူစုံတက္စုံကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိေအာင္ႏိုင္၊ သာယာ၀တီသား ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းတုိ႔နဲ႔အတူ မင္းသား သီဟတင္စုိးႏွင့္ ညီေတာ္ ေမာင္၀႑တင္စုိးတုိ႔ကုိပါ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ တေယာက္တကြဲစီလာၾကေပမဲ့ အခုလုိျပန္ဆုံၾက ေတာ့လည္း အားလုံး၀မ္းပန္းတသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းကုိ အားလုံးေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရက္အနည္းငယ္ေစာေရာက္ေနၾကတဲ့ တကၠသုိလ္ ဆရာ လွေအာင္ တုိ႔ တဲမွာ အတူေနထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ သုံးေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကုိ ရြာထဲကအိမ္ေတြမွာ လုိက္လံေနရခ် ထားရေပးတာမုိ႔ အိမ္တုိင္းလုိလုိပင္ ႁပြတ္သိပ္လုိ႔ေနပါတယ္။ စားေရးေသာက္ေရးကုိ ရြာသူရြာသားမ်ားက အလွည့္က် လုပ္အားေပးသလုိ ေတာခုိေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တတ္ႏိုင္သည့္ဖက္ကလုပ္အားေပးရင္း အဆင္ေျပေျပျဖစ္ခဲ့ၾကရ တယ္။ မုိးျဗဲဒယ္အုိးနဲ႔ တအုိးၿပီးတအုိး ခ်က္ေနသည့္ ထမင္းအုိးကလည္း မနက္မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ ျပတ္သည္လုိ႔ မရွိေအာင္ပင္၊ အရင့္အရင္က အလြန္ေပါမ်ားလွတဲ့ သင္းေဘာသီးေတြလည္း ကုန္လုနီးပါးျဖစ္လုိ႔ ငွက္ေပ်ာဖူး၊ ငွက္ေပ်ာ ပင္ေတြဘက္ကုိ တဖန္လွည့္ၾကရတယ္။ ကရင္ရြာလူႀကီးေတြကပါ ၾကာလာတဲ့အမွ် မိမိတုိ႔အတြက္ စီမခန္႔ခြဲေရး လုပ္ေပး ေနရတာ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးျဖစ္လာရၿပီမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ စခန္းေကာ္မီတီတခု ျဖစ္ေပၚလာေရးကုိ စတင္ႀကိဳးစားရပါေတာ့ တယ္။
ေအာက္တုိလာ (၃) ရက္ေန႔မွာ ေကအင္ယူ ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းကုိ လာေရာက္မည္ျဖစ္တဲ့အတြက္ စခန္းေကာ္မီတီဖြဲ႔စည္းေရးကုိ အဆုိပါအခန္းအနားၿပီးမွ လုပ္ၾကရန္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္က ကုိေအာင္ႏိုင္ (ဗြီအုိေအ) က ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ၿပီး ေကာ္မီတီငယ္တခု ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းအသက္မ၀င္ခဲ့။ ေတာ္လွန္ေရးဆန္ဆန္ စခန္းေကာ္မီတီတခု ျဖစ္လာေရးကုိ အားလုံးက လုိလားေနၾကတဲ့့အတြက္ စခန္းေကာ္မီတီဖြဲ႔စည္း ဖုိ႔ ျဖစ္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမနဲ႔တကြ ေကအင္ယူေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံပြဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ အံ့မခန္းဘြယ္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့တင္ျပခ်က္ေတြကလည္း ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္ေျပာစရာေတြ ျဖစ္လာရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိလွမ်ဳိး ေနာင္ (၈၈ မ်ဳိးဆက္) တုိ႔က သီးျခားစခန္း (separate camp) ထူေထာင္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ တဘက္နဲ႔ တဘက္ အထင္ေတြ လြဲၾကရတယ္။ လြဲလည္းလြဲစရာေတြပါ။ မိမိတုိ႔ အေမာင္ေက်ာင္းသားေတြက စစ္သင္တန္းေတာင္ မတက္ရ ေသးဘဲနဲ႔ ဘယ္သူၾသဇာမွ ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ ဇာတိနိမိတ္ေတြျပေတာ့ အဖုိးကရင္ေတြကလည္း အမ်က္ထြက္စရာပင္၊ ဒီအျပင္ ကုိလွမ်ဳိးေနာင္ (၈၈) ကလည္း မစားရ၀ခမန္း ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္လုိအကူအညီေတြ ဘယ္လုိဘယ္ညာလာလိမ့္ မယ္ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ေတာ္လွန္ေရးကုိ အႏွစ္ (၄၀) လုပ္လာၿပီးတဲ့ အဖုိးကရင္ေတြချမာ က်ေနာ္တုိ႔အေမာင္ေက်ာင္း သားေတြကုိ စိတ္ဆုိးရလည္းခက္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကုိအခုမွ ကႀကီးကစရမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ ၿပီးရယ္ေနေလာက္ပါတယ္။
ေနာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ေနာ္တုိ႔ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့၊ အခုေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ပညာေတာင္မသင္ရေသး တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အိမ္ရွင္အျဖစ္လက္ခံထားတဲ့ ေကအင္ယူ နယ္ေျမထဲမွာ ကာလတခုအထိ ေတာ္လွန္ေရးခရီးကုိ ဆက္ ရလိမ့္မယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔မရႏုိင္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္းတဲ့ သီးျခားစခန္းဆုိတာကလည္း မိမိတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔၊ ေနာက္ပုိင္း ေကအင္ယူ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈ ေကာင္းေကာင္းျပန္ရခဲ့ပါ တယ္။ စခန္းေကာ္မီတီျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အစည္းအေ၀းအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚ၊ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီးမွေနာက္ဆုံး ျမန္မာႏိုင္ ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (All Burma Students’ Democratic Front) ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အစကနဦးက Students’ Democratic Front ျဖစ္ေနၿပီးမွာ က်ဴတာ ကုိလွေအာင္(ကြယ္လြန္) က ဗကသ (All Burma Federation Students Union) နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေလးျဖစ္ေအာင္ အေရွ႕မွာ All Burma ကုိ ထပ္ျဖည့္ေပးဖုိ႔အဆုိကုိ အား လုံးကလက္ခံခဲ့ၾကလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာ္မီတီကုိ ကုိးဦးထားရွိခဲ့ၿပီး က်ေနာ္က ေကာ္မီတီ ဥကၠ႒၊ ဆရာဦးယုႏြယ္က ဒုဥကၠ႒၊ ကုိလွေအာင္က အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္နဲ႔ စခန္းေကာ္မီတီကုိတာ၀န္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဦးယုႏြယ္က ဖြဲ႔စည္းၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဘားအံဘက္က ပါလာေသာ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔အတူ ၀မ္းခါစခန္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက လူေပါင္းသုံးေထာင္ေလာက္ ၏ အေထြေထြျပႆနာမ်ား၊ အခက္အခဲေပါင္းစုံကုိ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေျဖရွင္းေပးေနရတယ္။ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္း ေရးေကာ္ မီတီ ကုိဖုန္းကုိ နဲ႔ အေပါင္းအပါ လူၾကမ္းမင္းသားတစုရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ မီးမီး (ဂႏၶ၀င္ မီး-ၾသဇီ) အထုိးအႀကိတ္ခံ လုိက္ရတဲ့ ျပႆနာကစၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေကအင္ယူက သီးျခားေနရာခ်ေပးဖုိ႔ အျမန္ဆုံးျဖစ္လာရတယ္။ နဂုိကအစီ အ စဥ္ရွိေပမဲ့ ျပႆနာေတြက တခုၿပီးတခုျဖစ္လာေတာ့ ရြာနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အျမန္ဆုံးေနရာခ်ေပးမယ္လုိ႔ ရြာလူႀကီး ဖူးေလာခြါး မွ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေခၚေျပာလာပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္နဲ႔ ကုိ၀င္းထြန္း (ၾသဇီ) တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကရင္လမ္းျပတေယာက္နဲ႔အတူ စခန္းသစ္တည္ေဆာက္ မည့္ေနရာကုိ သြားေရာက္ၾကည့္ဖုိ႔သြားၾကတယ္။ တလမ္းလုံး ဒူးေခါင္းေလာက္ရွိတဲ့ ဗြက္ေတြကုိတုိးၿပီးသြားရတယ္။ အျပန္မွာ အလြန္ေမာပန္းေနတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မဲဂလာေခ်ာင္းေဘးမွာရွိ ေတာအရက္ဆုိင္ေလးကုိ၀င္ၿပီး အ ခ်မ္းေျဖခဲ့ၾကရတယ္။
အဲဒီ တဲငယ္ေလးကေတာ့ ေနာင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းသားေတြ ေတြ႔တုိင္းရင္ခုန္ေစတဲ့ မဲဂလာေခ်ာင္းစပ္က ေသာက္ေတာ္မူတဲေလး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေကာက္ညႇင္းနဲ႔ခ်က္တဲ့ ေတာအရက္ရန႔ံေလးကလည္း လာသမွ် အေမာင္ေက်ာင္း သားေတြကုိ ဆြဲေဆာင္ေနမွာကုိေတာ့ ေဗဒင္ဆရာကုိပင္ ေမးစရာမလုိေတာ့ပါ။ ေနာက္ေတာ့ မဲဂလာေခ်ာင္းနဲ႔ အဆုိပါ ေသာက္ေတာ္မူတဲေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေသ့ေဘာဘုိး စခန္းသူစခန္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မခြဲႏိုင္မခြာရက္ျဖစ္လာရတဲ့ အထိ သံေယာဇဥ္တြယ္လာခဲ့ၾကတယ္။
စခန္းမွာ ျပႆနာေပါင္းစုံရွိေပမဲ့ အေတာ္ေလးကုိေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာလုိရႏိုင္ပါတယ္။ စခန္းထဲမွာေနထုိင္စဥ္ ဖုန္းကုိ ရဲ႕ ျပႆနာဟာ အျမဲလုိလုိေခါင္းခဲရတဲ့ ျပႆနာေတြဆုိေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကမွ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ၾကဘူး။ တကယ္ဆုိ ရင္ ဖုန္းကုိ ဟာ ေကအင္ယူကုိ အတင္း၀င္လုံးၿပီး သူရဲ႕အာဏာကုိ တည္ေဆာက္ေနသူတေယာက္ပဲဆုိတာ လုံး၀ သိ လုိက္တယ္။ သူလုိလူမ်ဳိးလက္ထဲ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြေပးလုိက္ရင္ စခန္းထဲကလူေတြ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ၿပီး ဘ၀ပ်က္ႏိုင္ တယ္ဆုိတာ သူ႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စခန္းေကာ္မီတီ အစည္းအေ၀းေတြမွာ သူရဲ႕ လုပ္ ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ ေကာ္မီတီအမ်ားစုအားနဲ႔ အကန္႔အသတ္ေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔အျမင္နဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဖုန္းကုိဟာ ေျမာက္ပုိင္းကခ်င္ေဒသက မ်ဳိး၀င္းလုိစိတ္ဓါတ္ ခပ္ဆင္ဆင္ရွိသူတေယာက္လုိ႔ က်ေနာ္ ယူဆမိပါတယ္။ စခန္းေကာ္မီတီေတြကလည္းဲ ဖုန္းကုိ လုိ လူတေယာက္ကုိ မည္သူကမွ် ေၾကာက္ၿပီးဦးစားေပးခဲ့တာေတြ မလုပ္ခဲ့ၾကပါ။ ေနာက္ဆုံး သူရဲ႕အာဏာကုိ တည္ေဆာက္လုိ႔မရေတာ့ ဖုန္းကုိ ဟာ အလင္းျပန္၀င္သြားခဲ့တယ္။ သူ စခန္းထဲမွာ ဗုိလ္ က်ခဲ့တာေတြကုိ ခံခဲ့ရသူေတြကလည္း သူ႔ကုိ အလြတ္မေပးခဲ့။ ဖုန္းကုိဟာ ျပည္တြင္းျပန္မ၀င္ခင္ မဲေဆာက္မွာ ရဲေဘာ္ ေမာင္ခန္႔ (ကြယ္လြယ္) ရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ ေခါင္းကြဲေအာင္ အ႐ိုက္ခံလုိက္ရေသးတယ္။
ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာစခန္းေလးတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မဲဂလာေခ်ာင္း က စခန္းကုိ ရစ္ ပတ္စီးဆင္းေနေတာ့ ေသာက္ေရသုံးေရအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးဘားတုိက္ ကုိ မာလာေဆာင္အမွတ္နဲ႔ ဂစ္တာလာေရာက္တီးသူေတြ ညစဥ္ စည္လုိပါပဲ။ ညေနေစာင္း လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ေဘထုတ္ထဲကရထားတဲ့ အေကာင္းတကာအေကာင္းဆုံး အင္းက်ႌေလးေတြကုိ၀တ္ၿပီး မာလာေဆာင္ေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူေတြက မနည္းလွပါ။ သူမ်ားေတြလို ဟန္ေရးတျပျပ လုပ္လုိ႔မရေတာ့ က်ေနာ္လည္းပဲ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့သူေလးေတြကုိ ႀကိတ္ပုိးခဲ့ရတာကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အတိတ္ဘ၀က ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေတြပါ။ ၁၆ ႏွစ္တရက္ေရာ့ မာလာေဆာင္သူေလးေတြကလည္း ေခသူမဟုတ္ၾက၊ အစ္ကုိကာလသားေတြကုိ သမင္လည္ျပန္လုပ္ရ တာလဲ အေမာ၊ တေယာက္ကုိတေယာက္ အီစီကလီလုပ္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြရွိသလုိ လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့ အခ်စ္ကုိ ဦးစားေပးသူမ်ားကလည္း ခ်ိန္းေတြ႔ရင္ ညားခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ အလြန္ဆုိး၀ါးတဲ့ ငွက္ဖ်ားေတာမွာ အလြန္ႏွစ္လုိဘြယ္ေကာင္းတဲ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ တခုေပၚလာခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။
ေရခ်ဳိးရင္ေတာ မိန္းကေလးေတြက ေရသာဘက္ကေရခ်ဳိးလုိ႔ လာဘ္ပိတ္မယ္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ အထက္ကုိသြားၿပီး ေရသြား ခ်ဳိးတဲ့ သူေတြကလည္းရွိေသး။ တကယ္ဆုိရင္ ဒီေခ်ာင္း႐ိုး တေလွ်ာက္မွာ ရြာသား က်ားမမ်ားစြာ ခ်ဳိးခဲ့ၾကၿပီးသား ျဖစ္ပါ တယ္တယ္။ အဲဒီလုိအစြဲအလန္း အယူအဆရွိသူေတြကုိလည္း တခါတရံမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ ေတာခုိ လာၾကသူေတြအထဲမွာ ခုိးဆုိးတတ္သူေတြအစ ရဟန္းေတာ္ေတြအထိ ပါခဲ့ၾကတာမုိ႔ စ႐ိုက္ေပါင္းစုံကုိ တၿပိဳင္နက္ ေပါင္း ဖက္ေပးလုိက္ရသလုိျဖစ္ေတာ့ လူမႈျပႆနာေပါင္းစုံ ျဖစ္လာရွိလာရပါတယ္။
စခန္းလုံးေက်ာ္ နာမယ္ေတြကလည္းမနည္းပါဘူး။ ဦးမ်ဳိးခ်စ္၊ တင္ေမာင္ဆန္း၊ စုိးမုိးဦး၊ ဒႆထြန္းထြန္း၊ ဂမ္ဒူးဇာဇာ၊ ရင္ၿငိမ္း၀င္းေရႊ စသည္ျဖင့္ရွိၾကၿပီး ဇတ္လမ္းကုိယ္စီ စ႐ိုက္ကုိယ္စီနဲ႔ နာမယ္တြင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဇာဇာကုိယ္ေတာ့ အာလုံးက လန္႔ၾကတယ္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူမူးလာလွ်င္ သူစိမ္ေခၚသည့္စကားလုံးကုိ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။
‘ဟဲ့ နင္တုိ႔က ငါ့ေလာက္ သတၱိရွိလုိ႔လား” လုိ႔ သူစိမ္ေခၚၿပီဆုိရင္ အားလုံးက ရယ္ေမာၾကရတယ္။
ဘားတုိက္ေတြက နာမည္ေပါင္းစုံနဲ႔ပဲ၊ ကုိ၀င္းေရြတုိ႔ရဲ႕ ရင္းၿငိမ္တပ္ခြဲ ေအာင္လင္းတုိ႔ရဲ႕မုဒုံတပ္ခြဲ၊ ဦးမ်ဳိးခ်စ္တုိ႔ရဲ႕ ေမာ္လ ၿမိဳင္ တပ္ခြဲ စသည္ျဖင့္ေခၚၾကေျပာၾကၿပီး။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ဘားတုိက္ကေတာ့ နာမည္အဆုိးဆုံး ရခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ဘားတုိက္ကုိ ဘစ တပ္ခြဲလုိ႔ ေခၚၾကေျပာၾကတယ္။ ဘစ တပ္ခြဲျဖစ္ရတာကေတာ့ ဆင္စားျမက္ကုိ မွီ၀ဲလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အအိပ္ႀကီးအအိပ္ထူသူေတြကမ်ားေတာ့ အျခားေသာတပ္ခြဲေတြ ထမင္းစားၿပီးေလာက္မွ က်ေနာ္တုိ႔ ဘားတုိက္က ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ မီးေမႊးတုန္းျဖစ္တတ္လုိ႔ အဲဒီလုိ နာမည္ကင္ပြန္းအတပ္ခံရတာပါ။ ဆင္စားျမက္ ကုိေတာ့ စခန္းကလူတစ္ခ်ဳိ႕ မွီ၀ဲၾကတာမုိ႔ ညေနေစာင္းဆုိလွ်င္ တ၀ါး၀ါး ရယ္သံနဲ႔အတူ ေနရာတခ်ဳိ႕မွာ ဆင္စားျမက္ရနံ႔ သင္းသင္းေလးကုိ ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီကစလုိ႔ “ေတာ္လွန္ေရး မုခ်ေအာင္ရမည္” ေႂကြးေက်ာ္သံဆုိတာကလည္း ေတာ္ ေတာ္ေလးကုိေခတ္ စားသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ကရင္ေတြဆင္ကုိေကြ်းတဲ့ ဆင္စားမ်က္ကုိ အေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္ၾကသလဲဆုိတာကုိ ကရင္ေတြလည္းသိသြားခဲ့ရတယ္။
စ႐ိုက္ေပါင္းစုံပါတဲ့ လူေတြကုိ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဦး တခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ရာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ စား၀တ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရးကိစၥေတြကုိသာ ေန႔စဥ္ေျဖရွင္းေနရၿပီး လက္နက္ရရွိေအာင္ လည္း တဖက္တလမ္းမွႀကိဳးစားေနရတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာအမ္ဂ်ီအုိမ်ားအတူ ဦးတင္ျမင့္ဦး (ဦးသန္႔ ၏ သားမက္)၊ ဦးစုိင္းထြန္း၊ ဦးေမြးႀကိဳင္တုိ႔လုိ ျမန္မာ့အမ္ဂ်ီအုိမ်ားကလည္း လာေရာက္ကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးအတြက္ကုိမူ အဲသည္တုန္းက ဘုိစကားေျပာတတ္သူေတြျဖစ္တဲ့ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိရဲျမင့္၊ ကုိအက္(စ္)ေအာင္လြင္ တုိ႔ကုိ အားကုိးခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ “ခ်ဴးအလုိင္ပုိင္ မဲေဆာက္” ေခတ္ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စခန္းမွ ခုႏွစ္မုိင္ရွစ္မုိင္မွ်သာေ၀းတဲ့ မဲေဆာက္ကုိကားနဲ႔ သြားရင္ လမ္းခုလတ္မွာရွိတဲ့ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္ဂိတ္ကုိ ျဖတ္သြားရတယ္။ ရဲက အနည္းငယ္ေမးျမန္းၿပီး အလြယ္တကူ သြားခြင့္ေပးတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရဲကေမးရင္ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ထုိင္းစကားအနည္းငယ္ကုိ တတ္တဲ့သူေတြ ဆီက သင္ယူထားရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း “ပုိင္ ႏိုင္” ဘယ္သြားမလဲလုိ႔ ေမးရင္ “ပုိင္ မဲေဆာက္” မဲေဆာက္ကုိသြားမယ္လုိ႔သာ ေခါင္းထဲမွာစြဲေနပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထုိင္းရဲက တခါတရံ မင္းဘယ္ သြားမလဲလုိ႔ မေမးပဲ “ခ်ဴး အလုိင္” နာမည္ဘယ္လုိေခၚပါသလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ ကေဘာက္ထိကေဘာက္ခ်ာျဖစ္ၿပီး အလြတ္က်က္ထားတဲ့ “ပုိင္ မဲေဆာက္” မဲေဆာက္ကုိသြားမယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ထုိင္းရဲေတြက ျပဳံးစိစိျဖစ္သြားတဲ့အထိ က်ေနာ္တုိ႔ တေခတ္ဆန္းခဲ့ၾကတယ္။
တေန႔က်ေတာ့ မယ္ေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ထုိင္းက ရဲကားေတြနဲ႔လာပုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လီခ်ဳိင္းဂိတ္ကုိသြားၿပီး ႀကိဳၾကရတယ္။ စခန္းထဲကုိလာ ခ်င္တဲ့သူမ်ားရွိသလုိ မ၀င္ခ်င္သူမ်ားလည္းရွိတာ မုိ႔ ဂိတ္မွာေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလးကုိ ေျပာၾကဆုိၾကရတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အားလုံးလုိလို စခန္းအတြင္းသုိ႔ ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီး ေမာကဲဘက္အျခမ္းမွာ ဘားတုိက္ေတြကုိေဆာက္ၿပီးေနၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ရင္း (၂) ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထဲက မဆလ တပ္ထြက္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ဳိးျမင့္ႏိုင္ (ခ) ေမာင္ပိန္ကုိ ကရင္တပ္က ဖမ္း သြားတယ္လုိ႔ သတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ညႀကီးမင္းႀကီး သူကုိခ်ဳပ္ထားရာ မူဆလင္တပ္ရွိရာကုိ အပူတျပင္းသြားၾက ရတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ေခၚလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အလြန္အႏၲရာယ္မ်ားေသာ ေတာ္လွန္နယ္ ေျမ၏ အစ ပထမ အရသာကုိ က်ေနာ္တုိ႔ စတင္ေတြ႔ထိ သိရွိၾကရၿပီ။ အားလုံးကုိလည္း အေနအထုိင္တတ္ဖုိ႔ ဆင္ဆင္ ျခင္ျခင္ေနၾကဖုိ႔ ေျပာၾကရတယ္။

ေရာက္ကာစမွာ လုံး၀မတည္ၿငိမ္သလုိ အတုိ႔အေထာင္ေတြကလည္း အလြန္မ်ားလွပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္ကုိ မေက်နပ္ရင္ ေခ်ာက္တြန္းတတ္ေသာ အေတြးအေခၚအားနည္းတဲ့ လူတန္းစားေတြကလည္းရွိေနေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး လူတဦးစီ၏စ႐ိုက္သဘာ၀ကုိ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးမွာပင္ ေလ့လာရ မွတ္သားရတယ္။ စာတတ္ေပတတ္ ပညာတတ္ေတြ ပါသလုိ ဘာကုိဘာမွမသိတဲ့ ပညာနည္း ေက်းလက္ေတာသူေတာင္သားေတြ၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ဂ်င္ဂ်င္လည္ လူရည္လည္ လူ႐ႈပ္ေတြလည္းပါပါတယ္။ ဒီလုိလူေတြအားလုံးကုိ ေပါင္းစပ္ၿပီး၊ ေတာ္လွန္ေရးကုိ ပုံသြင္းရတာကေတာ့ အခက္တကာ အခက္ဆုံးတခု ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က ဗဟုိေကာ္မီတီကုိ ဖြဲ႔စည္းၿပီးမွ နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔သေဘာထားရွိေပမဲ့ ေကအင္ယူက က်ေနာ္တုိ႔ ကုိ ကရင္နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ အရင္ဖြဲ႔စည္းေစခ်င္တယ္။ ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း လုပ္ခဲ့တယ္။ ကရင္နယ္ေျမမွရွိတဲ့ အဓိ ကစခန္းႀကီး (၅) ခုက ကုိယ္စားလွယ္ေတြကုိဖိတ္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာ က သဘာပတိလုပ္ကာ အစည္းအေ၀း က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ကုိတင္စုိး (ေစာထ) ကုိ တာ၀န္ခံထားရွိၿပီး နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ အလုပ္စတင္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္တုိအတြင္းမွ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘဲ၊ ေဒသေပါင္းစုံစုေပါင္းၿပီး ညီလာခံတခုက်င္းပရန္ အပူတျပင္း ျဖစ္လာရတယ္။ NDF မွာ DAB ဘီ တပ္ေပါင္းစုတစ္ခုဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က်ၿပီးခ်ိန္ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေတာခုိလာစ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အဖြဲ႔အစည္းတခု ႐ုပ္လုံးမေပၚဘဲ တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔လုိကေတာ့ ဘာမွာအဓိပါယ္ရွိလိမ့္မဟုတ္ သည့္ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔၏ တပ္ဦးဖြဲ႔စည္းေရးမွာ ပထမဦးစားေပး ျဖစ္လာရတယ္။
ညီလာခံကုိ ကရင္နယ္ေျမမွ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား မသြားေရာက္မီ ABSDF အမည္နာမ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေသ့ ေဘာဘုိးမွာ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ကုိမ်ဳိးသန္႔ (၂၀၈) ကေတာ့ ေက်ာင္းသားတခုတည္းအစား ေက်ာင္း သားျပည္သူလုိ႔ဆုိရင္ ပုိေကာင္းမယ္ဆုိၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေတာ္လွန္ ေရး၏ အရွိန္က အလြန္အားေကာင္းေနေသးတဲ့ကာလပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလုိနဲ႔ ABSDF ၏ အမည္နာမကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး သေဘာတူညီမႈရရွိခဲ့ၿပီး ႏို၀င္ဘာလ (၁) ရက္ေန႔ ၀မ္းခါစခန္းတြင္ ျပဳလုပ္မယ့္ ညီလာခံကုိ သယ္ယူသြားႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ မဲေဆာက္ကုိတက္ၿပီး က်ေနာ္ ဗုိလ္မွဴးစုိးစုိး အိမ္ကုိသြားၿပီး ကရင္၊ ကရင္နီ၊ မြန္ဘက္မွာရွိၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား စခန္းအသီးသီးကုိ ေၾကးနန္းေပးပုိ႔ရပါတယ္။ အဲသည္မတုိင္ခင္မွာ ဗုိလ္မွဴးစုိးစုိး အိမ္မွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ ေသ့ေဘာဘုိး စခန္း က ကုိယ္စားလွယ္မ်ာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီတခုကုိဖြဲ႔စည္းၿပီး ေတာ္လွန္ ေရးလုပ္လုိသူေတြ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ထုိစဥ္အခါက ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းထဲမွာ ကုိေမာင္ေမာင္ ေက်ာ္ ဦးေဆာင္တဲ့အုပ္စုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေကာ္မီတီၾကားမွာ အေတြးအေခၚကြဲလြဲမႈတခ်ဳိ႕ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ စခန္းတြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးလြန္ဆြဲပြဲလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ ရွင္းေပးလုိက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တက္ေရာက္လာသူအမ်ားစုက တပ္ဦးအေန နဲ႔ပဲ သြားခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ တုိ႔အဖြဲ႔လည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားရတယ္။
ျပႆနာတခုၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္ျပႆနာတခုကလည္း ညီလာခံမက်င္းပခင္ ထပ္၀င္လာျပန္တယ္။ ဘန္ေကာက္က ဦးတင္ျမင့္ဦး အိမ္မွာ ကုိေမာင္ေမာင္သိန္း ဦးေဆာင္ၿပီး ဗဟုိေကာ္မီတီဖြဲ႔စည္းသည့္ သတင္းထြက္ေပၚလာျပန္တယ္။ ဒီမွာ ညီလာခံေတာင္ မက်င္းပရေသးဘူး၊ ဘန္ေကာက္မွာ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မီတီ ျဗဳန္းစားႀကီးေပၚေပါက္ လာတဲ့သတင္းေၾကာင့္ ေအာက္ေျခစခန္းေတြမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ကုိေမာင္ေမာင္သိန္းက ဥကၠ႒ ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုဥကၠ႒ကုိ ေျခာက္ေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းမွာ အျမဲတန္းရွိေနတဲ့ ဘန္ေကာက္ဆုိရင္ ဘယ္လုိေနမွန္းမသိေသးတဲ့ က်ေနာ္ကုိပါ ဒုဥကၠ႒ ထဲမွာ ႏွစ္သိမ့္စုအေနနဲ႔ ထည့္ ထားတာကုိေတြ႔ရေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲလုိ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ လုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ကုိ၀င္မုိး ကုိ လွမ္းေမးေတာ့မွာ အျဖစ္စုံကုိသိရေတာ့တယ္။
ေၾသာ္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတာကုိ အလြယ္တကူေလး ထင္ေနၾကပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ကရင္ ဖဒုိဖူး ေလာခြါးက မင္းတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြကလည္းကြာ စစ္ေတာင္မတုိက္ဖူးေသးဘဲနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုပ္ခ်င္သူေတြ တယ္မ်ားပါ လားလုိ႔ ေနာက္တာေတာင္ခံခဲ့ရပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဖူးေလာခြါးကုိ အားက်မခံ အဖုိးရယ္ က်ေနာ္တုိ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ စိတ္နာလုိ႔ ေတာခုိလာၾကတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြမ်ားတာ မေကာင္းဘူးလားလုိ႔ ျပန္ေနာက္လုိက္ေတာ့ ဖူးေလာခြါးလည္း တဟားဟားရယ္ေမာကာ ေနပါေတာ့တယ္။
(မွတ္ခ်က္… အပုိင္း (၂) မွာ ကနဦးအစ ျဖစ္စဥ္ေတြကုိ ဦးစားေပးေရးလုိက္ပါတယ္။ အပုိင္း (၃) မွာ ညီလာခံ၊ ဖြဲ႔စည္းၿပီး ခါစ ABSDF ျပႆနာမ်ား၊ မတူညီမႈ မတုိက္ဆုိင္မႈေတြကအစ ကြဲခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းခံမ်ားကုိ တင္ျပသြားရန္ရွိပါ တယ္။)
ကုိကုိဦး (တပ္ရင္း-၁၀၂)
ေအာက္တုိဘာလ (၅) ရက္ေန႔၊

http://www.naytthit.net/?p=31069 မွ