အဘိုးအို၊ ျမင္းတစ္ေကာင္ ႏွင့္ ပတ္​၀န္​းက်င္

 

Mi Mi Tun

 

အဘိုးအို၊ ျမင္းတစ္ေကာင္ ႏွင့္ ပတ္​၀န္​းက်င္
****************************

တာအို ဘာသာ တြင္ ေျပာေလ့ ရွိၾကေသာ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
ေလာင္ဇူး ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ ပံုျပင္လည္း ျဖစ္၍ ေလာင္ဇူး ေနာက္ပိုင္း
တပည့္ မ်ိဳး႐ိုး အစဥ္အဆက္ တို႔က ထပ္မံ ျဖည့္စြက္ ရင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ ေက်ာ္ၾကား
လာခဲ့သည္ဟု ဆိုပါ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ရြာတစ္ရြာ မွာ အဖိုးအို တစ္ဦး ရွိတယ္။
ဆင္းဆင္း ရဲရဲ ပဲ- ထင္းေခြ၊ ေစ်းေရာင္းနဲ႔ အသက္ေမြး ရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။
အဲ့ ဆင္းရဲသား အဖိုးအို မွာ - ဆင္းရဲ ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနတာ က လြဲရင္ ဘုရင္ ဧကရာဇ္
ေတြကေတာင္ မနာလို ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း တစ္ခု ရွိတယ္။
အဲ့ဒါက သူ႔မွာ အင္မတန္ လွပ တဲ့ ျမင္းျဖဴႀကီး တစ္ေကာင္ ရွိေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ အဲ့လို ျမင္းျဖဴ ေဖာင္းႂကြမ်ိဳး ဟာ အရင္ တုန္းက တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ဖူး တဲ့ ျမင္းေကာင္း
ျမင္းလွႀကီး။ သန္ႏႈန္းေရာ - ျမန္ႏႈန္းေရာ - ဝင့္ႂကြားေနတဲ ့
အလွအပေရာ - ဘယ္စစ္သည္ျမင္း၊ ဘယ္ ဘုရင္ျမင္းနဲ႔မွ မတူ -
သာ လြန္ေန တယ္။ အဲ့သည္ ေခတ္ အခါ နဲ႔ ဆိုရင္ - ျမင္းေတြဟာ
ခုေခတ္ ဇိမ္ခံကားေတြ လိုမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔၊
ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း ျမင္းေတြ ဟာ တန္ဖိုး ႀကီးမား တဲ့ ဥစၥာ
ရတနာ တစ္မ်ိဳး လို႔ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ေခတ္ပဲ။ ဧကရာဇ္ မင္း ေတြ က အဲ့သည္ ျမင္းေကာင္း ျမင္းလွႀကီး ကို ျမင္ေတာ့ အၿပိဳင္အဆုိင္ လိုခ်င္ၾကတယ္။
အဘိုးအို ကို ေရႊေငြ ဥစၥာေတြ ပံုေပးၿပီး - သူ႔ ထက္ ငါ အလု အယက္
ဝယ္ယူ ခ်င္ၾက တယ္။ ဒီ ျမင္း ကို ေရာင္းလိုက္ တာနဲ႔ ဒီ ဆင္းရဲသား
အဖိုးအို ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း လိုေလးေသး မရွိ က်ိက်ိ တက္ ခ်မ္းသာ သြားမွာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဖိုးအိုက လာဝယ္တဲ့ ဘုရင္ဧကရာဇ္ တိုင္း ကို ျငင္းပစ္တယ္။
ျမင္းေရာင္းပါ လို႔ လာေျပာ တိုင္း သူ က - ဒီလို ျပန္ေလ်ာက္ရင္း ေျပာတယ္။

"အရွင္ မင္းႀကီး တို႔၊ သူဟာ ျမင္း တစ္ေကာင္ ဆိုေပမယ့္၊ ဘုရား ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး အတြက္ ျမင္းတစ္ေကာင္ မဟုတ္ ပါဘူး။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ႀကီး အတြက္
လူ တစ္ေယာက္ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ တစ္ေယာက္ ကို လူ တစ္ေယာက္ က
ဘယ္ အဖိုးအခ နဲ႔ ေရာင္းခ် ပါ့မလဲ အရွင္။ စင္စစ္ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ရဲ႕
မိတ္ေဆြ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ တဲ့ အရာဝတၳဳ တစ္ခု မဟုတ္ပါ။
အရွင္မင္းႀကီး အေနနဲ႔ မိမိ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး ကို ဘယ္လို ေငြေၾကးနဲ႔
ေရာင္းခ်ပါမည္လဲ။ ဘယ္ အေၾကာင္း နဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး အရွင္"

ဒီလိုနဲ႔ အဘိုးအို ဟာ ဆင္းရဲ ျမဲ ဆင္းရဲလ်က္ပဲ။ သူ႔ျမင္းျဖဴႀကီးကို ဘယ္မွ မေရာင္းခ်ဘဲ ေနထိုင္လာခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔ မနက္ ေတာ့ - ျမင္းေဇာင္း မွာ ျမင္းျဖဴႀကီး ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္
သြားတယ္။ အဖိုးအို လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး လိုက္ရွာ တယ္။
ဒါေပမယ့္ မေတြ႔ဘူး ရယ္။ ျမင္းျဖဴႀကီး ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတာ ၾကားေတာ့
ရြာသူ ရြာသား ေတြ စုေဝးၿပီး ေရာက္တယ္။ အဘိုးအို ကို ဝိုင္း ေျပာ ၾက တယ္။

"ခင္ဗ်ား က တကယ့္ ရူးေန တဲ့ အဘိုးႀကီး။ က်ဳပ္တို႔ ဒါကို အေစာႀကီးကတည္းက
ႀကိဳျမင္တာေပါ့။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဒီျမင္း ဟာ အခိုးခံရမယ္၊
အခုေတာ့ သြားၿပီ - ခင္ဗ်ား ဘာ ျဖစ္ေသးလဲ။ မြဲျမဲ မြဲ၊ ဆင္းရဲ ျမဲ ဆင္းရဲ ေနတာပဲ
မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ တန္ဖိုး ႀကီး တဲ့ အရာကို ခင္ဗ်ား အေနနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္
ထိန္းသိမ္း ထားႏိုင္ မွာ တဲ့လဲ။ ရေတာင့္ ရခဲ ေရႊေငြ ေတြ ပံုေပး တုန္းက မယူ ခဲ့တဲ့
ခင္ဗ်ား - အခုေတာ့ - အကုန္ ဆံုးၿပီ။ ျမင္းလည္း မရွိ၊ ေငြလည္း မရ။
ခင္ဗ်ား ဘဝက ဘယ္ ဝဋ္ဒုကၡ ခံဖို႔မ်ား ျဖစ္လာ သလဲဗ်ာ။ အင္မတန္ ကံဆိုး တဲ့ လူ"

အဲ့လို ဝိုင္းေျပာ ေတာ့ - အဘိုးအိုက - ျငင္းပယ္ ပါတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတာ
မ်ားလြန္းေနၿပီ။ သိပ္ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး မယူလိုက္ ၾကပါ နဲ႔။ အခု - ျမင္းေဇာင္း
ထဲမွာ ျမင္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါပဲ မဟုတ္လား ။ ဒါဆို - ဒါပဲ ေျပာပါ။
ျမင္းေဇာင္းထဲမွာ ျမင္းမရွိဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္ က လြဲ ရင္ က်န္တာ ဟာ ခင္ဗ်ား
တို႔ အေတြးနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆံုးျဖတ္ ေျပာဆို ေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ျဖစ္တာကို ကံဆိုးတယ္ ၊ အခုျဖစ္ တာ ကို ကံေကာင္းတယ္ လို႔
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လို သိၿပီး ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ မွာတဲ့လဲ။ ခင္ဗ်ား တို႔ ဘယ္နည္း
ဘယ္လမ္းနဲ႔ အပ္က်မတ္က် ဘယ္လို ေဝဖန္ ၾကရတာ တဲ့လဲ"

ရြာသား ေတြက - "က်ဳပ္ တို႔ကို အ႐ူး မလုပ္စမ္းပါနဲ႔ အဘိုးႀကီးရာ။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာေတြကို ေျဖရေအာင္ က်ဳပ္တို႔က ပညာရွိေတြ၊ ဘုန္းႀကီး ေတြ
မဟုတ္ဘူး။ အခု ျဖစ္တာ ကို ေတြးၾကည့္ဖို႔ ဘာမ်ား ေထြေထြ ထူးထူး ေတြးေခၚဖို႔ လိုေန ေသးလဲ။ ခင္ဗ်ား ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ရ ဖို႔ ရွိတာ ေရွာင္လႊဲ ခဲ့တယ္။ အခု အဲ့ဒီ ေငြေပါက္ႀကီး ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခင္ဗ်ား ကိုက - အသံုးမက်တာ မဟုတ္လို႔
ဘာ ျဖစ္ရဦး မွာ လဲ။ ခင္ဗ်ား လို အသံုးမက်တာ မ်ိဳး ဘယ္သူ ရွိမလဲ"

အဘိုးအုိ က - "က်ေနာ္ ႐ိုး႐ိုး ပဲ ေျပာပါမယ္။ ျမင္းေဇာင္း ထဲမွာ ျမင္းမရွိဘူး၊ ဒါပဲ။
ဒါကလြဲရင္ အျခား က်ေနာ္ မသိဘူး။ ကံေကာင္း တာ လား၊ ကံဆိုး တာလား က်ေနာ္ ေဝဖန္ ေနစရာ မလိုဘူး။ အခု ျဖစ္တာဟာ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုပဲ။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္မယ္ ဘယ္သူ ဘယ္နည္း
နဲ႔ သိမလဲ၊ ကဲ ေျပာၾကပါ"

လူေတြ က ေခါင္း တစ္ခါခါ၊ လည္ တစ္ခါခါ ရယ္ေမာ ၾက၊ ေလွာင္ေျပာင္သြား
ၾကတယ္။ ဒီအဘိုးႀကီးကို အ႐ူးပဲ လို႔ ေတြးထား လိုက္ၾက တယ္။

ဒါ ဟာ လူေတြ ေတြးေနက် ထံုးစံ လိုလို ျဖစ္ေနၿပီရယ္။ သူ႔မွာ ျမင္း တစ္ေကာင္
ေရာင္း လိုက္႐ံုနဲ႔ ခ်မ္းသာေနၿပီ ကုိ၊ သူမို႔ ျငင္းဆန္ ခဲ့တယ္။ အဲ့ အခ်ိန္ ကတည္းက သူ ေတာ္ေတာ္ မိုက္မဲ ေနၿပီ လို႔ သတ္မွတ္ ပါတယ္။ အခု ျမင္း လည္း မရွိေတာ့ဘူး -
ေႁမြပါ လည္း ဆံုး ၊ သား လည္း ဆံုး၊ - ပိုက္ဆံ လည္း မရ၊ ျမင္းလည္း ဆံုး။
သူ႕ေလာက္ မိုက္မဲသူ၊ သူ႔ေလာက္ ႐ူးသြပ္သူ ဘယ္သူမွ မရွိႏိုင္ ဘူး။
ဒါက လူေတြ ရဲ႕ အထင္၊ အျမင္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဘိုးအို ကေတာ့ သူ႔ ရဲ႕ ပံုမွန္ နိစၥဓူဝ အလုပ္ေတြ ပံုမွန္ လုပ္ေနဆဲ။ ထင္းေခြတယ္။ ေတာဝင္တယ္။ အဘိုးအို အရြယ္ ပင္ပင္ ပန္းပန္း ေပ မယ့္
ထမ္းျပဳ လႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္ ေနတယ္။ ရသမ်ွ ထင္းစည္း ေစ်းမွာ သြားေရာင္းတယ္။
သူ႔ ဘဝ ဟာ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္ စား၊ ထမင္း ဝ ရတဲ့ ဆင္းရဲသား ဘဝ သာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးအို အတြက္ အေဝဖန္စကား ဆိုေနစရာ မဟုတ္ဘူး ။
သူ ျဖစ္ရပ္ ကို ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္ လို႔သာ ျမင္တယ္။ သူ ပံုမွန္ အလုပ္လုပ္ ေနဆဲ၊
သူ႕ အတြင္း သႏၱာန္ မွာ သူ႔ နားလည္မႈ နဲ႔ သူ ခ်မ္းေျမ့ေန ဆဲ။

လဝက္ ေလာက္ ၾကာတဲ့ ေန႔ -- ညေနခင္း အေရာက္မွာ -- ျမင္းျဖဴႀကီး ႐ုတ္တရက္
ျပန္ေရာက္ လာခဲ့တယ္။ စင္စစ္ ဒီျမင္းက အခိုး ခံရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာထဲ
ဝင္သြား ခဲ့တာ သက္သက္။ အခု သူ ျပန္လာေတာ့သူတစ္ေကာင္ တည္း မဟုတ္ဘူး။
သူနဲ႔ အတူ ျမင္းေပါင္း တစ္ ဒါဇင္ ေလာက္ ပါလာတယ္။ ဒီအခါ ရြာသားေတြလည္း ျပန္ စုေဝးလာၿပီး - "အဘိုးႀကီး၊ ခင္ဗ်ား မွန္ပါတယ္။ က်ဳပ္ တို႔ မွားသြား တယ္။ တကယ္က
ဒါဟာ ကံဆိုး တာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား အတြက္ ကံေကာင္းတာ ပါပဲ။
က်ဳပ္တို႔ ေဝဖန္မိ ေျပာမိ တာ ေတာင္းပန္ ပါတယ္။"

အဲ့အခါ အဘိုးအို က - "ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတာ မ်ားလြန္း ေနၿပီ။ သိပ္ ရွည္ရွည္
ေဝးေဝး မယူ လိုက္ ၾကပါနဲ႔။ အခု ျမင္း ျပန္ေရာက္ လာတယ္ မလား --
ျပန္လာတယ္ ပဲ ေျပာၾကပါ။ သူနဲ႔ အတူ ျမင္းဆယ့္ႏွစ္ေကာင္ ပါလာတယ္ -
ဒါဆို ပါလာတယ္ ပဲ ေျပာၾကပါ။ ဒါဟာ ကံေကာင္း တာလား - ဒါမွမဟုတ္ -
ကံဆိုးတာလား ဘယ္သူ ေဝဖန္ ႏိုင္မွာ တဲ့လဲ ။ ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာ တဲ့လဲ။
အခု အရာဟာ ႀကံဳဆံု ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ ေလး တစ္ခု သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွ႕ေလ်ာက္ ဘာျဖစ္မယ္ လို႔ ဘယ္သူ အတိအက် ေျပာႏိုင္ ပါသလဲ။

ခင္ဗ်ားတို႔ စာအုပ္ တစ္အုပ္ ဖတ္ တယ္ ဆိုပါစို႔။ စာအုပ္တ စ္အုပ္ လံုးမွျဖင့္
မသိေသးဘဲ - တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ၿပီး ဘယ္လို သိမလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔
အခု ျမင္ ရတာဟာ တစ္အုပ္လံုးထဲက - တစ္မ်က္ႏွာ၊ တစ္မ်က္ႏွာထဲကမွ စာတစ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီစာတစ္ေၾကာင္းကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုလံုးကို
ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လို ေဝဖန္ မလဲ။

တကယ္ေတာ့ အခု အျဖစ္ဟာ စာတစ္ေၾကာင္းစာ၊ စကားတစ္လံုးစာ ေတာင္ ရွိမေနဘူး ရယ္။ ဘဝဆိုတာ ျပင္က်ယ္ႀကီး တစ္ခုပါ။
ဒါကို အစိတ္အပိုင္းေလး ပဲ ၾကည့္ၿပီး ေဝဖန္မယ္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ မယ္ ဆိုရင္ ဘယ္သူ အမွား ျဖစ္မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကံေကာင္းတယ္ လို႔လည္း မသံုး ပါနဲ႔။
ဒါဟာ ေကာင္းလား ဆိုးလား - ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူးရယ္။
က်ေနာ္ ဘာမွ မေဝဖန္ဘူး ကိုယ့္လူတို႔ - ရလာတဲ့ အတိုင္း လက္ခံထားတာ သက္သက္။
ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၾကည္လင္ေနတဲ့ အျဖစ္ သက္သက္။ အျခား ေဝဖန္ တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြလည္း - စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။"

ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ရြာသားေတြလည္း ဘာမွ ခြန္းတံု႔ စကား ဆိုမေန
ၾကေတာ့ဘူးရယ္။ အဘိုးအိုရဲ႕ စကားဟာ အမွန္ ကို ေျပာ တာ ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ မယ္ -
ဒါေပမယ့္ စိတ္ ထဲမွာ သိပ္လက္မခံ ဘူး။ ဘာလို႔ဆို - အခု ျမင္းႀကီး ျပန္ေရာက္ လာတယ္- အျခား ျမင္းေတြ လည္း ပါလာ တယ္။ ဒီထဲက နည္းနည္း ျဖစ္ျဖစ္ပဲ ခြဲေဝ ေရာင္းလိုက္ဦး - ေငြစ ေၾကးစ ရႊင္မယ္။ တင့္ေတာင္း တင့္တယ္ ေနႏိုင္မွာပဲ - ဒါဟာ ကံေကာင္းတာ
မဟုတ္ လို႔ ဘာလဲ။ သူတို႔ အေတြး ထဲမွာ ထင္ခ်င္သလို ေတြးခ်င္သလို ေတြးယူ ၿပီး
ဘာမွ မေျပာဘဲ ျပန္ သြားၾက တယ္။

အဘိုးအို မွာ သားငယ္ တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလး
ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ သားငယ္ေလး က ပါလာ တဲ့ ျမင္းေတြ ကို ထိန္းေက်ာင္း
ေပး ရတယ္။ ရက္သတၱတစ္ပါတ္ အၾကာမွာေတာ့ - ေကာင္ေလး က ျမင္းေက်ာင္း ရင္း- ျမင္းတစ္ေကာင္ ေပၚ က ျပဳတ္ က်တယ္။ ေျခက်ိဳးသြား တယ္။ ကုသ မရေတာ့ဘဲ -
ဒုကၡိတ ဘဝ ျဖစ္သြား ရေတာ့တယ္။ ဒီ တစ္ႀကိမ္ လည္း ရြာသားေတြ ျပန္စု လာျပန္ တယ္။ ဟိုနား ဒီနားက လာသမ်ွ လူေတြ က ဒီ ျဖစ္ရပ္ ကို ၾကည့္ၿပီး ထံုးစံ
အတိုင္း ေဝဖန္ ၾကျပန္တယ္။ "အဘိုးႀကီးေရ - ခင္ဗ်ား မွန္တယ္ ဗ်ိဳ႕။
ဒါဟာ ကံေကာင္း တာ လည္း မဟုတ္ဘူးဗ် -- ခင္ဗ်ား အတြက္ ကံဆိုးတာ။
အခု ဘယ့္ႏွယ္ - ဒီသားေလး တစ္ဦးတည္း ရွိတာ -ဒီျမင္း ေတြ ေၾကာင့္ ဒုကၡိတ ျဖစ္ရၿပီ။
ခင္ဗ်ား ဒီ အသက္ အရြယ္ အိုႀကီး အိုမ နဲ႔ -- အားကိုးစရာ၊ ခ်စ္စရာက ဒီသား မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား အားကိုးရ ေလာက္တဲ့ သားက ဒုကၡိတ ျဖစ္သြားၿပီ - ခင္ဗ်ား ေလာက္
ကံဆိုး တဲ့ သူ ဘယ္သူ ရွိဦး မလဲ။"

အဲ့ေတာ့ အဘိုးအို လည္း "ခင္ဗ်ား တို႔ ေဝဖန္ၿပီး ရင္းကုိ - ေဝဖန္ ေနၾကပါလား။
ကိစၥေလး တစ္ခု ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း လိုလို ဆံုးျဖတ္ၿပီး ရင္း ဆံုးျဖတ္ ေနၾကတာပါလား။
ခင္ဗ်ား တို႔ ေျပာတာ မ်ားလြန္းေနၿပီ ကိုယ့္လူတို႔။ သိပ္ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး မယူလိုက္
ၾကပါနဲ႔။ အခု က်ဳပ္ သား ေျခေထာက္က်ိဳးသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္ ?
ဒါဆို က်ိဳးသြားတယ္ ပဲ ေျပာပါ။ ဒါဟာ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုပါ။ ကံေကာင္း လား -
ကံဆိုး လား - ဘယ္သူ ဆံုးျဖတ္ ႏိုင္မွာ တဲ့လဲ။"

ေနာက္ တစ္ႏွစ္ ေလာက္ ၾကာ တဲ့ အခါ - အဘိုးအို ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ ဟာ
အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံ တစ္ခု နဲ႔ စစ္ျဖစ္တယ္။ တိုင္းျပည္ ၿမိဳ႕ရြာ အႏွံ႕ က အရြယ္
ေရာက္ၿပီးသူ လူငယ္ လူရြယ္ ေတြ အားလံုး မဝင္ မေနရ အမိန္႔နဲ႔ စစ္တပ္ဖြဲ႕၊
စစ္သားေတြ စုေဆာင္း ၾကတယ္။ အဲ့ အထဲ မွာ အဘိုးအိုရဲ႕ သား ကေတာ့
ဒုကၡိတ မို႔ - စာရင္းထဲက ဖယ္ၿပီး က်န္ရစ္ ခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ မွာ
ရြာသူရြာသားေတြ စုေဝးၿပီး ငိုေႂကြး ေျပာ ဆို ၾကျပန္တယ္။ ဘာလို႔ဆို သူတို႔ရဲ႕
သားငယ္ေတြ အားလံုး စစ္ထဲ ပါသြားၾကရတယ္။ စစ္ပြဲ အေျခအေန ကို ၾကည့္ရင္
လည္း တစ္ဘက္ ႏိုင္ငံ ရဲ႕ အင္အားနဲ႔ လက္ရွိ အေျခအေန အရ အရွံဳး သာ ရွိတယ္။
ေသဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ေသလမ္းကို သိသိနဲ႔ - ဘုရင့္ အမိန္႔ေၾကာင့္ သာ မေရွာင္မလႊဲသာ ထည့္လိုက္ရတာမို႔ - မိဘေတြ ျဖစ္သူ - ဒီရြာသားေတြ ဝမ္းပန္းတနည္း ျဖစ္ၾကရတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ငိုေႂကြး ျမည္တမ္း ရင္း အဖိုးအိုကို ေျပာၾကျပန္တယ္။

"အဘိုးႀကီး ဒီတစ္ခါလည္း ခင္ဗ်ား မွန္ျပန္ၿပီ။ အမွန္ပါပဲ။
ခင္ဗ်ားဟာ ဘုရားသခင္လား ေတာင္ မွတ္ရပါရဲ႕။ အခု ခင္ဗ်ားသား ဒုကၡိတ -
ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား အနား မွာ ရွိေနႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သားေတြ ကေတာ့
သြားၾကရရွာၿပီ။ ေသဖို႔ မ်ားတဲ့ လမ္းကို သြားၾကရၿပီ။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ သားဟာ
ဒုကၡိတ မို႔ ဆိုေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ ရွင္သန္ေနရက္သား - ခင္ဗ်ား ေဘးမွာ ေထြးေပြ႕ ေနႏိုင္တယ္။ ကံေကာင္း ရင္ - တျဖည္းျဖည္း
ကုသ ႏိုင္လို႔ - ေလ်ာက္ရင္း လွမ္းရင္း - ျပန္ေကာင္းရင္ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္။
ခင္ဗ်ား အဖို႔ ကံေကာင္း ပါတယ္ ေလ။ က်ဳပ္တို႔ သားေတြ ကေတာ့ ......... "

အဖိုးအို လည္း ရြာသားေတြ အေပၚ ၾကည္လင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔
ဂရုဏာ သက္သက္ ၾကည့္လိုက္ရင္း --

"ခင္ဗ်ား တုိ႔ေတြ နဲ႔ က်ဳပ္ ဘယ္လို စကားေျပာရမလဲ။ - အခု ၾကည့္ပါ - တစ္ခုၿပီး တစ္ခု - ဆက္ကာ ဆက္ကာ ခင္ဗ်ား တို႔ ေဝဖန္ ေျပာ ၾက တယ္။ ခုတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ရင္း -
ေတာ္ၾကာ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားရျပန္တယ္။ အခု ျဖစ္တဲ့ အရာဟာ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုပါ။
ခင္ဗ်ား တို႔ ေျပာ တာ မ်ားလြန္း ေနၿပီ ကိုယ့္လူတို႔။ သိပ္ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး မယူလိုက္ၾကပါနဲ႔။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းတယ္ - ဆိုး တယ္ - ခင္ဗ်ား တို႔ ဘယ္
ပညာနဲ႔ ေဝဖန္ ၾကသလဲ။ ျဖစ္ရပ္က ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္လာပါလိမ့္ ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ အသိ စိတ္၊ ဘယ္ ဉာဏ္ နဲ႔ ေဝဖန္ ၾကပါသလဲ။"
..
#AllinoneMyanmar
Credit : ဘ၀ေျခရာစာမ်က္ႏွာ