ပန္းပု ပံုျပင္
တခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ဘယ္လို သစ္သားမ်ိဳးနဲ႔ မဆို ပန္းပုရုပ္ ကို ပီျပင္ေအာင္ ထုေပးႏိုင္တယ္။ သူထြင္းလိုက္တဲ့ လက္ရာေတြက အသက္၀င္လြန္းေတာ့ အနီးနားက ရြာေတြအထိပါ သူ႔သတင္းက ေက်ာ္ၾကားတယ္။
ဒီေတာ့ တပည့္လက္သားအျဖစ္နဲ႔ ပညာ သင္ခ်င္တဲ့ သူေတြ ကလည္း မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လာလိုက္ သမွ် တပည့္ေတြကလည္း ဆရာ့လက္ ရာ ကို မမွီႏိုင္ဘူး။
ဒါနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ဆရာ့ကို လူတစ္ေယာက္ကေမးတယ္။ ဆရာထုတဲ့အရုပ္နဲ႔ တျခားလူေတြရဲ့ အရုပ္ က ဘာေၾကာင့္ ကြာျခားရတာလဲ။ ဆရာ့လက္ရာေတြက ဘာေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့ ပီျပင္ရတာလဲလို႔ ေမး တယ္။ ဒီေတာ့ ပန္းပုဆရာက........
“က်ဳပ္တို႔မွာ အေျခခံအေနနဲ႔ ကေတာ့ သံုးရတာခ်င္း အတူတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္တဲ့ အျမင္ ေနရာမွေတာ့ ကြာသြားၿပီ။ ဥပမာဗ်ာ . . ဆင္ရုပ္ထြင္းမယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီသစ္ပိုင္းထဲကေန ဘယ္ေနရာက ဆင္ရဲ့ အစိတ္ အပိုင္းျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘယ္ေနရာကိုေတာ့ မျဖစ္ထိုက္ လို႔ ဖယ္ထုတ္ သင့္တယ္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနဖို႔ပဲ။ မလိုတဲ့ အပိုင္းကို ဖယ္ထုတ္ လိုက္ႏိုင္ေတာ့ ထြင္းတဲ့ လက္ရာ ပီျပင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆင္ဆိုရင္လည္း ဆင္ရုပ္၊ ျမင္းဆိုလည္း ျမင္းရုပ္၊ အကုန္ပီျပင္တယ္ဗ်ာ။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္အပိုင္းကို ဖယ္ထုတ္ရမလဲ ဆိုတာပဲ”
ပံုျပင္က အဲ့ဒီနားပဲ လတ္စသတ္သြားတာ။ ကိုယ့္ကို တည့္တည့္ လာေျပာသလိုခ်ညး္ကို တည့္ႀကီး ခံစားလိုက္ရတာက “ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ အရင္ဆံုး ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတာ ကုိ ေသခ်ာ ေအာင္လုပ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းကလဲြရင္ က်န္တာေတြ၊ မလိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို စိတ္ျပတ္ျပတ္ သားသားနဲ႔ပဲ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ေပေတာ့” ဆိုတဲ့ အေတြး။
တခါ တေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ထဲကေန ဘယ္လိုအရာေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္ရမလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ သိေပမယ့္ အထုတ္ရခက္၊ အထြင္ရ ခက္ေနတတ္ပါေသးတယ္ ။ အားနာစိတ္ေတြလား၊ မခံခ်င္ စိတ္ေတြလား၊ သံေယာဇဥ္ေတြလား၊ ေတြေ၀ စိတ္ေတြလား။ ဘာဆို ဘာမွန္းမသိေတာ့ အခု အခ်ိန္မွာ ပီပီျပင္ျပင္ မျဖစ္ ေသးတာက ဘယ္ဆန္းမလဲ။
ဒီအေၾကာင္း ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ “လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ သူလိုခ်င္တဲ့အရာ ကို ရဖို႔ မျဖစ္မေန ဖယ္ထုတ္ရမယ့္ အပိုင္းမွာ အခ်စ္ ပါခဲ့ၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီ လူက ေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့ မလား”တဲ့ ။ ကိုယ္ ေရေရရာရာ မသိတဲ့ ေမးခြန္းမို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္မိတယ္။
တစ္ကယ္ဆို ကိုယ့္အေသြးအသားကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ၿပီး ထြင္းထုရတဲ့ ပန္းပု ပညာက အခက္ဆံုးပဲ။
Credit : ႏွင္းႏုလြင္
တခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ပန္းပုဆရာ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ဘယ္လို သစ္သားမ်ိဳးနဲ႔ မဆို ပန္းပုရုပ္ ကို ပီျပင္ေအာင္ ထုေပးႏိုင္တယ္။ သူထြင္းလိုက္တဲ့ လက္ရာေတြက အသက္၀င္လြန္းေတာ့ အနီးနားက ရြာေတြအထိပါ သူ႔သတင္းက ေက်ာ္ၾကားတယ္။
ဒီေတာ့ တပည့္လက္သားအျဖစ္နဲ႔ ပညာ သင္ခ်င္တဲ့ သူေတြ ကလည္း မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လာလိုက္ သမွ် တပည့္ေတြကလည္း ဆရာ့လက္ ရာ ကို မမွီႏိုင္ဘူး။
ဒါနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ဆရာ့ကို လူတစ္ေယာက္ကေမးတယ္။ ဆရာထုတဲ့အရုပ္နဲ႔ တျခားလူေတြရဲ့ အရုပ္ က ဘာေၾကာင့္ ကြာျခားရတာလဲ။ ဆရာ့လက္ရာေတြက ဘာေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့ ပီျပင္ရတာလဲလို႔ ေမး တယ္။ ဒီေတာ့ ပန္းပုဆရာက........
“က်ဳပ္တို႔မွာ အေျခခံအေနနဲ႔ ကေတာ့ သံုးရတာခ်င္း အတူတူပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္တဲ့ အျမင္ ေနရာမွေတာ့ ကြာသြားၿပီ။ ဥပမာဗ်ာ . . ဆင္ရုပ္ထြင္းမယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီသစ္ပိုင္းထဲကေန ဘယ္ေနရာက ဆင္ရဲ့ အစိတ္ အပိုင္းျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘယ္ေနရာကိုေတာ့ မျဖစ္ထိုက္ လို႔ ဖယ္ထုတ္ သင့္တယ္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနဖို႔ပဲ။ မလိုတဲ့ အပိုင္းကို ဖယ္ထုတ္ လိုက္ႏိုင္ေတာ့ ထြင္းတဲ့ လက္ရာ ပီျပင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆင္ဆိုရင္လည္း ဆင္ရုပ္၊ ျမင္းဆိုလည္း ျမင္းရုပ္၊ အကုန္ပီျပင္တယ္ဗ်ာ။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္အပိုင္းကို ဖယ္ထုတ္ရမလဲ ဆိုတာပဲ”
ပံုျပင္က အဲ့ဒီနားပဲ လတ္စသတ္သြားတာ။ ကိုယ့္ကို တည့္တည့္ လာေျပာသလိုခ်ညး္ကို တည့္ႀကီး ခံစားလိုက္ရတာက “ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ အရင္ဆံုး ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆိုတာ ကုိ ေသခ်ာ ေအာင္လုပ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းကလဲြရင္ က်န္တာေတြ၊ မလိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို စိတ္ျပတ္ျပတ္ သားသားနဲ႔ပဲ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ေပေတာ့” ဆိုတဲ့ အေတြး။
တခါ တေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ထဲကေန ဘယ္လိုအရာေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္ရမလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ သိေပမယ့္ အထုတ္ရခက္၊ အထြင္ရ ခက္ေနတတ္ပါေသးတယ္ ။ အားနာစိတ္ေတြလား၊ မခံခ်င္ စိတ္ေတြလား၊ သံေယာဇဥ္ေတြလား၊ ေတြေ၀ စိတ္ေတြလား။ ဘာဆို ဘာမွန္းမသိေတာ့ အခု အခ်ိန္မွာ ပီပီျပင္ျပင္ မျဖစ္ ေသးတာက ဘယ္ဆန္းမလဲ။
ဒီအေၾကာင္း ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ “လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ သူလိုခ်င္တဲ့အရာ ကို ရဖို႔ မျဖစ္မေန ဖယ္ထုတ္ရမယ့္ အပိုင္းမွာ အခ်စ္ ပါခဲ့ၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီ လူက ေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့ မလား”တဲ့ ။ ကိုယ္ ေရေရရာရာ မသိတဲ့ ေမးခြန္းမို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္မိတယ္။
တစ္ကယ္ဆို ကိုယ့္အေသြးအသားကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ၿပီး ထြင္းထုရတဲ့ ပန္းပု ပညာက အခက္ဆံုးပဲ။
Credit : ႏွင္းႏုလြင္
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။