‘‘ျမန္မာဆိုရင္
ပတ္စ္ပို႔အနီျမင္တာနဲ႔ ႏွိမ္ခ်င္ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကို
အျမန္ဆံုးကယ္တင္ႏုိင္ဖို႔ အားလံုးမွာတာဝန္ရွိတယ္’’ --- သ႐ုပ္ေဆာင္ခင္လႈိင္
(7Day News Journal)
အဲဒီစာေလးဖတ္ၿပီး တစ္ခါက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲက စာတစ္ပိုဒ္ကို ေကာက္တင္လိုက္ပါတယ္။
-----
ဒီစာအုပ္က ကၽြန္မအတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ တျခားလူေတြရဲ႕မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အဖိုးမတန္တဲ့ စကၠဴစုတ္တစ္ရြက္လိုပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေလယာဥ္ကြင္းလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ေစာင့္ေနသူေတြရဲ႕ အၾကည့္ထဲမွာေပါ့။
ဒီစာအုပ္ေလးနဲ႔ပတ္သက္သမွ် ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တာေတြ ကၽြန္မေျပာျပရရင္ အဲဒီကြင္းေစာင့္သူေတြဟာ ဒီစာအုပ္ေလးကို ျမင္တာနဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာထားက သံပရာရည္ကို ရွာလကာရည္နဲ႔ေရာၿပီး ေသာက္ရသလိုမ်ဳိး ရႈံ႔မဲ့သြားတတ္တယ္။ မိေထြးပါကေလးကို ၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ကၽြန္မကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္တတ္တယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္မရဲ႕စာအုပ္ေလးကို သန္းရွာသလို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ လွန္ၿပီးရွာေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကို အာရွေလယာဥ္ကြင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႀကံဳရတတ္တယ္။
တစ္ခါက ဒီစာအုပ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မထိုင္ဝမ္ကေန အဂၤလန္သြားတဲ့တစ္ေခါက္မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းမွာ ကၽြန္မေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရတယ္။ ဂိတ္ကိုျဖတ္ေတာ့ ကၽြန္မကမ္းေပးတဲ့ စာအုပ္နီနီေလးကို ဂိတ္ေစာင့္က ဖ်တ္ခနဲလွမ္းယူတယ္။ စာအုပ္နာမည္ကို သူအရင္ၾကည့္တယ္။ ၿပံဳးေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မဲ့သြားသလိုပဲ.. ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို စာအုပ္ျပန္မေပးဘဲ ေဘးမွာသြားရပ္ေနလို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ကၽြန္မလည္း သြားရပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတန္ဖိုးထားတဲ့စာအုပ္ေလး ျပန္မေပးမခ်င္း သူက သြားပါဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္မ မသြားဘူး။
ခဏေနေတာ့ သူနဲ႔အတူ လူ၂ေယာက္ပါလာတယ္။
ကၽြန္မကို ေမးတယ္ ဘယ္သြားမလဲတဲ့။
ကၽြန္မဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပါၿပီးသားပါ.. သူတို႔ၾကည့္ရတာ စာသိပ္တတ္ပံု မေပၚဘူး။ အဂၤလန္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္မျပန္ေျဖပါတယ္။
စာအုပ္ထဲက တံဆိပ္ကို မင္းဘယ္ကထုလာတာလဲတဲ့.. သူတို႔ျပန္ေမးတယ္။
ထိုင္ဝမ္က ထုလာတာလို႔ ကၽြန္မျပန္ေျဖတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ထိုင္ဝမ္မွာထုတာလဲတဲ့။
ထိုင္ဝမ္မွာေက်ာင္းတက္ေနလို႔ ထိုင္ဝမ္မွာထုတာလို႔... သူတို႔က မပီကလာ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ေမးတယ္။ ကၽြန္မကလည္း မတတ္တေခါက္ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
ဒါကုိပဲ ထပ္ထပ္ေမးတယ္... ကၽြန္မလည္း ဒါကိုပဲ ထပ္ထပ္ေျဖတယ္။
စာအုပ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဓာတ္မီးေသးေသးေလးနဲ႔ ထိုးရွာတယ္။ ဘာရွာမွန္း ကၽြန္မလည္း မသိဘူး။ လူေတြကလည္း ကၽြန္မကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ကုန္ၿပီ။ စာအုပ္ေလးက သူတို႔လက္ထဲမွာ သနားစရာမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကၽြန္မကိုျပန္ၾကည့္ေနၿပီ။
ကၽြန္မက သိပ္စိတ္ရွည္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္ေလးကို ႏြမ္းႏြမ္းေၾကေအာင္ လွန္ေလ်ာရွာေနတာကို ကၽြန္မ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲက တရုတ္လိုေျပာတတ္တဲ့လူရွိလား.. ကၽြန္မတရုတ္လိုေျပာမယ္ဆိုေတာ့ တရုတ္မတစ္ယာက္ကို ေခၚၿပီး သူတို႔ေမးခဲ့တဲ့ေမးခြန္းေတြပဲ ထပ္ေမးခိုင္းျပန္တယ္။
ဒီတံဆိပ္ကို ဘယ္ကထုခဲ့လဲ၊ ဘာလို႔ ထိုင္ဝမ္မွာထုရသလဲ..တဲ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မမွာ လစိပါတယ္.. အဲ့ ေငြသြင္းခဲ့တဲ့ receipt ျဖတ္ပိုင္းပါတယ္။ ၾကည့္ပါ... ၿပီးရင္ ထိုင္ဝမ္မွာရွိတဲ့ အဂၤလန္သံရံုးကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ သိခ်င္တာေမးၾကပါလို႔ ေျပာလိုက္မွ စာအုပ္ေလးကို ျပန္ေပးေတာ့တယ္။ စာအုပ္ေလးကို ဆတ္ခနဲဆဲြယူၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္မထည့္ထားလိုက္တယ္။ ေျပာၿပီးၿပီေလ ဒီစာအုပ္က ကၽြန္မအသက္ထက္ေတာင္ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကၽြန္မကာကြယ္ရမယ္လို႔။
ထိုင္းေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရတာ ခဏခဏပဲ။ တစ္ခါကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ပထာရာကမ္းေျခသြားလည္ဖို႔ ထိုင္းကိုေရာက္လာၾကတယ္။ ေလဆိပ္ဝင္တာနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို အကုန္သိမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ရံုးခန္းထဲေခၚသြားၿပီး ေမးတယ္။
မင္းတို႔ ထိုင္းကိုဘာလာလုပ္တာလဲတဲ့။
ကၽြန္မေျပာၿပီးၿပီဒီလူေတြ စာသိပ္မတတ္ဘူး.. စာအုပ္ထဲမွာ အလည္ဗီဇာလို႔ေရးထားတယ္။ ဒါကို ထပ္ေမးတုန္း။
အလည္လာတာပါရွင္လို႔ ေျဖေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာျပည္အဝင္ တံဆိပ္မပါတာလဲတဲ့။ ထိုင္းကိုလာလည္ပါတယ္ဆိုမွ ျမန္မာျပည္အဝင္ တံဆိပ္ရွိမလား ငတံုးရဲ႕လို႔....... စိတ္ထဲေျပာမိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီလိုပါ.. ဟိုလိုပါနဲ႔ မနည္းရွင္းျပလိုက္ရတယ္။
ဒီစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းေျပာရင္ စာအုပ္လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံကအေၾကာင္းလည္း မပါမေနေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ႏိုင္ငံနာမည္ပါၿပီး ကၽြန္မက အဲဒီႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳလို႔ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ေလးလိုပါပဲ... စာအုပ္ထြက္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ႕နာမည္ၾကားရင္ တခ်ဳိ႕လူေတြက အထင္ေသးသလိုလို၊ သူခိုးၾကမ္းပိုးလို အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံနာမည္နဲ႔မဆုိင္ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ သူခိုးၾကမ္းပိုးပံုေပါက္တဲ့ ဥပဓိရုပ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Monday, November 08, 2010)
အဲဒီစာေလးဖတ္ၿပီး တစ္ခါက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေရးခဲ့ဖူးတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲက စာတစ္ပိုဒ္ကို ေကာက္တင္လိုက္ပါတယ္။
-----
ဒီစာအုပ္က ကၽြန္မအတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ တျခားလူေတြရဲ႕မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အဖိုးမတန္တဲ့ စကၠဴစုတ္တစ္ရြက္လိုပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေလယာဥ္ကြင္းလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ေစာင့္ေနသူေတြရဲ႕ အၾကည့္ထဲမွာေပါ့။
ဒီစာအုပ္ေလးနဲ႔ပတ္သက္သမွ် ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တာေတြ ကၽြန္မေျပာျပရရင္ အဲဒီကြင္းေစာင့္သူေတြဟာ ဒီစာအုပ္ေလးကို ျမင္တာနဲ႔ သူတို႔မ်က္ႏွာထားက သံပရာရည္ကို ရွာလကာရည္နဲ႔ေရာၿပီး ေသာက္ရသလိုမ်ဳိး ရႈံ႔မဲ့သြားတတ္တယ္။ မိေထြးပါကေလးကို ၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ကၽြန္မကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္တတ္တယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္မရဲ႕စာအုပ္ေလးကို သန္းရွာသလို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ လွန္ၿပီးရွာေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကို အာရွေလယာဥ္ကြင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႀကံဳရတတ္တယ္။
တစ္ခါက ဒီစာအုပ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္မထိုင္ဝမ္ကေန အဂၤလန္သြားတဲ့တစ္ေခါက္မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းမွာ ကၽြန္မေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရတယ္။ ဂိတ္ကိုျဖတ္ေတာ့ ကၽြန္မကမ္းေပးတဲ့ စာအုပ္နီနီေလးကို ဂိတ္ေစာင့္က ဖ်တ္ခနဲလွမ္းယူတယ္။ စာအုပ္နာမည္ကို သူအရင္ၾကည့္တယ္။ ၿပံဳးေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မဲ့သြားသလိုပဲ.. ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို စာအုပ္ျပန္မေပးဘဲ ေဘးမွာသြားရပ္ေနလို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ကၽြန္မလည္း သြားရပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတန္ဖိုးထားတဲ့စာအုပ္ေလး ျပန္မေပးမခ်င္း သူက သြားပါဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္မ မသြားဘူး။
ခဏေနေတာ့ သူနဲ႔အတူ လူ၂ေယာက္ပါလာတယ္။
ကၽြန္မကို ေမးတယ္ ဘယ္သြားမလဲတဲ့။
ကၽြန္မဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပါၿပီးသားပါ.. သူတို႔ၾကည့္ရတာ စာသိပ္တတ္ပံု မေပၚဘူး။ အဂၤလန္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္မျပန္ေျဖပါတယ္။
စာအုပ္ထဲက တံဆိပ္ကို မင္းဘယ္ကထုလာတာလဲတဲ့.. သူတို႔ျပန္ေမးတယ္။
ထိုင္ဝမ္က ထုလာတာလို႔ ကၽြန္မျပန္ေျဖတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ထိုင္ဝမ္မွာထုတာလဲတဲ့။
ထိုင္ဝမ္မွာေက်ာင္းတက္ေနလို႔ ထိုင္ဝမ္မွာထုတာလို႔... သူတို႔က မပီကလာ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ေမးတယ္။ ကၽြန္မကလည္း မတတ္တေခါက္ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
ဒါကုိပဲ ထပ္ထပ္ေမးတယ္... ကၽြန္မလည္း ဒါကိုပဲ ထပ္ထပ္ေျဖတယ္။
စာအုပ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ဓာတ္မီးေသးေသးေလးနဲ႔ ထိုးရွာတယ္။ ဘာရွာမွန္း ကၽြန္မလည္း မသိဘူး။ လူေတြကလည္း ကၽြန္မကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ကုန္ၿပီ။ စာအုပ္ေလးက သူတို႔လက္ထဲမွာ သနားစရာမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကၽြန္မကိုျပန္ၾကည့္ေနၿပီ။
ကၽြန္မက သိပ္စိတ္ရွည္တဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္ေလးကို ႏြမ္းႏြမ္းေၾကေအာင္ လွန္ေလ်ာရွာေနတာကို ကၽြန္မ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲက တရုတ္လိုေျပာတတ္တဲ့လူရွိလား.. ကၽြန္မတရုတ္လိုေျပာမယ္ဆိုေတာ့ တရုတ္မတစ္ယာက္ကို ေခၚၿပီး သူတို႔ေမးခဲ့တဲ့ေမးခြန္းေတြပဲ ထပ္ေမးခိုင္းျပန္တယ္။
ဒီတံဆိပ္ကို ဘယ္ကထုခဲ့လဲ၊ ဘာလို႔ ထိုင္ဝမ္မွာထုရသလဲ..တဲ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မမွာ လစိပါတယ္.. အဲ့ ေငြသြင္းခဲ့တဲ့ receipt ျဖတ္ပိုင္းပါတယ္။ ၾကည့္ပါ... ၿပီးရင္ ထိုင္ဝမ္မွာရွိတဲ့ အဂၤလန္သံရံုးကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ သိခ်င္တာေမးၾကပါလို႔ ေျပာလိုက္မွ စာအုပ္ေလးကို ျပန္ေပးေတာ့တယ္။ စာအုပ္ေလးကို ဆတ္ခနဲဆဲြယူၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္မထည့္ထားလိုက္တယ္။ ေျပာၿပီးၿပီေလ ဒီစာအုပ္က ကၽြန္မအသက္ထက္ေတာင္ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကၽြန္မကာကြယ္ရမယ္လို႔။
ထိုင္းေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရတာ ခဏခဏပဲ။ တစ္ခါကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ပထာရာကမ္းေျခသြားလည္ဖို႔ ထိုင္းကိုေရာက္လာၾကတယ္။ ေလဆိပ္ဝင္တာနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို အကုန္သိမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ရံုးခန္းထဲေခၚသြားၿပီး ေမးတယ္။
မင္းတို႔ ထိုင္းကိုဘာလာလုပ္တာလဲတဲ့။
ကၽြန္မေျပာၿပီးၿပီဒီလူေတြ စာသိပ္မတတ္ဘူး.. စာအုပ္ထဲမွာ အလည္ဗီဇာလို႔ေရးထားတယ္။ ဒါကို ထပ္ေမးတုန္း။
အလည္လာတာပါရွင္လို႔ ေျဖေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္မာျပည္အဝင္ တံဆိပ္မပါတာလဲတဲ့။ ထိုင္းကိုလာလည္ပါတယ္ဆိုမွ ျမန္မာျပည္အဝင္ တံဆိပ္ရွိမလား ငတံုးရဲ႕လို႔....... စိတ္ထဲေျပာမိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဒီလိုပါ.. ဟိုလိုပါနဲ႔ မနည္းရွင္းျပလိုက္ရတယ္။
ဒီစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းေျပာရင္ စာအုပ္လုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံကအေၾကာင္းလည္း မပါမေနေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ႏိုင္ငံနာမည္ပါၿပီး ကၽြန္မက အဲဒီႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳလို႔ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ေလးလိုပါပဲ... စာအုပ္ထြက္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ႕နာမည္ၾကားရင္ တခ်ဳိ႕လူေတြက အထင္ေသးသလိုလို၊ သူခိုးၾကမ္းပိုးလို အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္မကိုၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါက ႏိုင္ငံနာမည္နဲ႔မဆုိင္ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ သူခိုးၾကမ္းပိုးပံုေပါက္တဲ့ ဥပဓိရုပ္နဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Monday, November 08, 2010)
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။