❖ အမွီအခုိကင္းေသာ ကေလးမ်ား ❖
.
အရင္တစ္ပတ္ေက်ာ္က “ကေလးေတြအတြက္ အေတြး”မွာ
ေရးခဲ့တာ “အႏၲရာယ္ကင္းေသာ ကေလးမ်ား” အေၾကာင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ မျပည့္စုံေသးပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အႏၲရာယ္
မ်ဳိးစုံ၊ အစားအေသာက္ေတြလည္း အႏၲရာယ္မ်ဳိးစုံ ႀကံဳ
ေနရတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္။
.
ၿပီးခဲ့တဲ့ စာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံက မိတ္ေဆြ
တစ္ဦးက ျဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။ သူ႔ကေလးကို ေနာက္ခန္းမွာ
Baby car seat နဲ႔ ခါးပတ္ ပတ္ခဲ့ေပမယ့္ ရဲက စစ္ခ်ိန္မွာ
ဓားလြယ္ခါးပတ္ႀကိဳးေလ်ာ့ေန႐
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးလည္း မရပါဘူးတဲ့။ လာဘ္ထုိး
ဖုိ႔ေတာ့ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲဘူး။ ေနာက္တစ္မႈ ထပ္တုိးမွာ
ေသခ်ာေနလို႔ပါ။ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ အေရး
ယူမွ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ ေနာက္ မေပါ့ဆရဲမွာ...တဲ့။ ရဲက ေျပာ
ပါတယ္။
.
အေရးယူနည္းကလည္း ဒဏ္ေငြမကပါ၊ ၾသစီ ေဒၚလာ ၃၀၀
တင္မက ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ ပြိဳင့္ႏွစ္ပြိဳင့္
ျဖတ္ပါသတဲ့။ ပိြဳင့္ျပန္ရဖုိ႔က ျပစ္မႈေပၚ မူတည္ၿပီး ၆ လကေန
၃ ႏွစ္အထိ ျပန္ေစာင့္ရတတ္ပါတယ္။ ပြိဳင့္မရွိရင္ ကား
မေမာင္းရေတာ့ပါ။ (လုိင္စင္အသစ္ ျပန္ေျဖရတာမ်ဳိးက
ျပန္စရပါတယ္၊ ဒဏ္ေငြပဲဆုိရင္ ပိုက္ဆံရွိတုိင္း ရမ္းေနမွာ
စုိးလုိ႔ပါ) ကားထဲမွာ ကေလးမေျပာနဲ႔၊ ေခြးေတာင္ အလုံပိတ္
ထားခဲ့လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ အျမင္မေတာ္သူေတြက ရဲကုိ
ဖုန္းဆက္ေခၚမွာပါ။ ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ အေရးေပၚ
ရဲ သုိ႔မဟုတ္ သူနာျပဳယာဥ္ ေခၚရင္လည္း ၂ မိနစ္မွ ၅
မိနစ္ အတြင္း ေရာက္ပါသတဲ့။
.
ႏုိင္ငံျခားမွာ (အာရွႏုိင္ငံတစ္ခုပါ) ေမြးၿပီး ေနထိုင္ေနတဲ့
ျမန္မာမိသားစုတစ္စု အလည္ျပန္လာပါတယ္။ အႀကီးဆုံး
သမီးက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့
သူ႔ေအာက္ အငယ္ေမာင္ႏွင့္ ညီမအတြက္ ခရီးေဆာင္
အိတ္ ျပင္ဆင္တာကို သူကပဲ တာ၀န္ယူပါတယ္။
ဘယ္ရာသီအတြက္ ဘယ္အ၀တ္အစား ထည့္သင့္တယ္
ဆုိတာ သူ႔ဘာသာ ေရရြတ္ၿပီး ေရြးထည့္ေနတာပါ။
သူတုိ႔ သြားလည္မယ့္ ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕ေတြရဲ႕ အပူ
ခ်ိန္ေတြကို Internet ထဲမွာ ရွာၾကည့္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲ
ေနတာပါ။ ခရီးသြား အသုံးအေဆာင္ ေတြကို စနစ္
တက် ထည့္ၿပီး၊ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတုိ႔
ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔၊ ဘီးတပ္ ဆြဲအိတ္ေတြကို ကုိယ္တုိင္
သယ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ သယ္ေပးမယ္ဆုိတာ လုံး၀
လက္မခံပါ။ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္အျပည
ႏွင့္ပါ။
.
သူတုိ႔ရဲ႕ အစ္မ၀မ္းကြဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတဲ့ အသက္
၂၀ ၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကေတာ့ “အေမ...သမီး
မလုပ္တတ္ဘူး” တစ္ခြန္းကုိပဲ ဂါထာလို ရြတ္ၿပီး
မေအ ျပဳသမွ် ႏုဖို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း
ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့တုိင္ မိဘကုိ မွီခုိေနရတာ အရသာေတြ႕
ေနသူေတြ မ်ားစြာ က်န္ေနရေသးတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတာ့
ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး ကေလးေတြ ျပည္တြင္းမွာ
စေတြ႕ျမင္ေနရပါၿပီ။တုိးတက္ေ
အထက္တန္းေက်ာင္း ၿပီးရင္ တက္ၠသုိလ္ ေရြးၾကတဲ့
အခါ ပနေမ ၁၂ အမွတ္ေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းက
ဆုံးျဖတ္တယ္။
.
အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ကတည္းက လုပ္ငန္း အေတြ႕
အႀကံဳယူေရးအတြက္ ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးရပါတယ္။
ရက္သတ္ၱပတ္ ၂ ပတ္ခြဲေလာက္ လုပ္ၾကရတာပါ။
မလုပ္ခ်င္ လည္း ရေပမယ့္ အားလုံးလုိလုိ လုပ္ၾက
တာပါပဲ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္နဲ႔ အတူ CV ေတြမွာ အလုပ္
အေတြ႕အႀကံဳ ေတြကို ထည့္ေရးေပးရတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။
၁၂ တန္းၿပီးလို႔ တကၠသိုလ္သက္ေမြးမႈေတြ မေရြးခင္
(မဆုံးျဖတ္ခင္ဆုိ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္) တခ်ဳိ႕မ်ား
တႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူ ေလ့လာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔
စကားအရ Brake ယူတယ္လို႔ ေခၚတာေပါ့။
.
အေမရိကားက ကေလးေတြ အမ်ားစုဟာ ဟားဗတ္လို
တကၠသုိလ္မွာ သြားေလ့လာၾကတယ္။ ျမန္မာစကားနဲ႔
တစ္ႏွစ္ ေစာင့္လုိက္တာပါပဲ။ ကိုယ့္ကေလးႏွင့္ သက္တူ
ရြယ္တူက တစ္တန္း ေက်ာသြားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးပူ
မေနၾကပါဘူး။ တစ္ဘ၀စာ အတြက္ တစ္ႏွစ္ကို ေက်ေက်
နပ္နပ္ ေစာင့္လိုက္တာပါ။ အဓိကႏွင့္ သာမည စဥ္းစားတာ
မတူပုံကို ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်။
.
သူတုိ႔ဆီမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားကုိ မိဘ
၀င္ေငြေပၚ မူတည္ၿပီး အစုိးရက အသုံးစရိတ္ေပးေလ့
ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက မယူခ်င္ၾကပါ။ ကုိယ္တုိင္
လုပ္အားခနဲ႔ ေနရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူၾကတာပါ။ ဂ်ပန္မွာဆုိ
သတင္းစာပို႔တဲ့ အလုပ္ကုိ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ လုပ္ၾက
ပါတယ္။ (သူတုိ႔ကို ဦးစားေပး ခန္႔ရတယ္ေပါ့)
ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္ရဖုိ႔ ေက်ာင္းေတြက
ခ်ိတ္ဆက္ေပးရပါတယ္။ တိရ္ၦာန္ အေရာင္းဆုိင္တုိ႔၊
စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ ေစ်းဆုိင္တုိ႔မွာ မ်ားပါတယ္။ ၀င္ေငြ
တစ္ခုတည္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သဘာ၀ကို
နားလည္ေအာင္ရယ္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေအာင္
ရယ္ပါ ရည္ရြယ္ဟန္တူပါတယ္။
.
လုပ္ငန္းခြင္ လူမႈဆက္ဆံေရးက သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ အခါ
အဲဒီကေလးေတြဟာ စိတ္ရွည္သည္းခံျခင္း၊ ျပႆနာကို
ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာ အေတြ႕အႀကံဳရသြားျခင္းေၾကာင္
ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ အပုိင္ရသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ဆီမွာလုိ တခ်ဳိ႕ေသာ အိမ္တြင္း ဘုရင္ ဘုရင္မ လုပ္ေနၿပီး
ဘ၀ထဲက်ေတာ့ အေရးနိမ့္ကုန္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေတာ့ပါ။
.
အထက္တန္းၿပီးလို႔ လုိင္းေရြးၾကရာမွာလည္း မိဘ မ်ားက
လုံေလာက္တဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ရယ္၊ အႀကံၪာဏ္
ရယ္ကိုပဲ ေပးၾကပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္ ဆုံးျဖတ္ခြင့္က
ကာယကံရွင္ (ေက်ာင္းသားကေလး)ရဲ႕ ကိစ္ၥပါပဲ။ မိဘ
မ်ားက လႊမ္းမုိးခ်င္လို႔ မရပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ဆီမွာ
ကေလးမ်ားဟာ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ “ဒါေတာ့ မသိဘူး (အေဖတုိ႔
အေမတုိ႔) ေရြးခုိင္းတဲ့ လုိင္းပဲ ယူခဲ့တာ၊ မေအာင္ျမင္
တာေတာ့ မသိဘူး”လို႔ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ေရွာင္ထြက္တဲ့
အျဖစ္မ်ဳိး မရွိပါ။
ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔အတူ ကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ယူမႈပါ တြဲလ်က္
ယူခဲ့တာကိုး။ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွ
ေက်ာင္းကုိ မူလတန္းကေလးေတြဟာ ကုိယ့္ဘာသာ
ကုိယ္ပဲ ေက်ာပုိး အိတ္ထမ္း လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက
ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ မွာလည္း အိမ္က လိုက္
မပို႔ပါဘူး။ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ကေလးဟာ
တစ္ေယာက္တည္းလည္း တေဒါက္ေဒါက္ ေလွ်ာက္
ေနတာပါပဲ။
.
ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာ ရွိတာက ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဟုတ္
တာေပါ့၊ ကားေတြကလည္း စည္းကမ္းအျပည့္၊
အႏၲရာယ္လည္း ကင္းတာကိုးလို႔။ မွန္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕လယ္ေတြမွာ ယာဥ္ အႏၲရာယ္
သိပ္ႀကီးသလို ကေလးရဲ႕ လုံၿခံဳေရးအတြက္လည္း
မသမာသူေတြ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ ရွိေတာ့ ဘာလုပ္
ၾက ပါသလဲ။ေနတာက ဆင္ေျခဖုံး၊ ထားတဲ့ ေက်ာင္းက
ၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္မွာ ဆုိေတာ့ ကားနဲ႔ လုိက္ပို႔ၾက
ပါေရာလား၊ တစ္ရပ္ကြက္တည္း တစ္လမ္းတည္း
အတူေနကေလးေတြ တစ္ေက်ာင္းတည္း သြားရ
မွာေတာင္ တစ္အိမ္ ကားတစ္စီး ပို႔ၾကတာကို
အင္မတန္ ဂုဏ္ယူေနၾကတာပါ။ စုေပါင္း ဖယ္ရီ
(ေက်ာင္းကား) စီးဖို႔ကုိေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္
အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။
.
ၾကာေတာ့ ကေလးေတြ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အေမ
ကုိယ္တုိင္ ေန႔တုိင္း လုိက္ပုိ႔မွ၊ လာႀကိဳမွလို႔ ႏြဲ႕ကုန္
ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဖယ္ရီ စီးတာပဲ အဆင့္နိမ့္သလိုလို၊
ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ ပို႔မွ အဆင့္ျမင့္သလိုလို ေတြးကုန္
ၾကပါေတာ့တယ္။
.
အဲဒီေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။
ကေလးတစ္ေယာက္ ကားတစ္စီး (တစ္ခါတေလ
အေဖကပါ အလုပ္အျပန္၀င္ႀကိဳလုိ႔ ကားႏွစ္စီး) ဆုိေတာ့
ဒီလမ္းေတြ မပိတ္ဘဲ ခံႏုိင္ပါ့မလား။ ရန္ကုန္မွာ
ကားေမာင္းသူတုိင္း ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကို အေသအလဲ
ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ၀ဋ္တစ္ခုလို ေန႔စဥ္ ခံစားေန
ၾကရပါတယ္။ေလာင္စာဆီေတြ ပုိကုန္သလို၊ အခ်ိန္
တန္ဖိုးေတြလည္း ဆုံး႐ႈံးပါတယ္။ အမ်ားစု ဘြဲ႕ရမိခင္
မ်ားဟာ ကေလး ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းပို႔ ကုိယ္တုိင္
လုပ္ရတဲ့ ဒုကၡကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဘ၀တူမိခင္ေတြနဲ႔
ခပ္ညည္းညည္း ႂကြားရင္း ဘ၀သက္တမ္း ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားကို စေတးလိုက္ၾက ပါေတာ့တယ္။
(ေက်ာင္းေရွ႕မွာ မိခင္ေတြ စုၿပီး ေန႔စဥ္ ဘယ္လို
အခ်ိန္ျဖဳန္းလဲဆုိတာ ကာယကံရွင္ေတြ ပိုသိမွာပါ)
တုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ လုိက္
မပို႔ရပါ။ ေက်ာင္းကားကို အားလုံး ေက်နပ္စြာ စီးၾက
ရပါတယ္။
ကေလးေတြ အမွီအခုိ ကင္းၾကပါေစ...။
.
#မင္းကုိႏုိင္
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ - ၂၊ အမွတ္ - ၆၄မွ ]
.
အရင္တစ္ပတ္ေက်ာ္က “ကေလးေတြအတြက္ အေတြး”မွာ
ေရးခဲ့တာ “အႏၲရာယ္ကင္းေသာ ကေလးမ်ား” အေၾကာင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ မျပည့္စုံေသးပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အႏၲရာယ္
မ်ဳိးစုံ၊ အစားအေသာက္ေတြလည္း အႏၲရာယ္မ်ဳိးစုံ ႀကံဳ
ေနရတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္။
.
ၿပီးခဲ့တဲ့ စာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံက မိတ္ေဆြ
တစ္ဦးက ျဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။ သူ႔ကေလးကို ေနာက္ခန္းမွာ
Baby car seat နဲ႔ ခါးပတ္ ပတ္ခဲ့ေပမယ့္ ရဲက စစ္ခ်ိန္မွာ
ဓားလြယ္ခါးပတ္ႀကိဳးေလ်ာ့ေန႐
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးလည္း မရပါဘူးတဲ့။ လာဘ္ထုိး
ဖုိ႔ေတာ့ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲဘူး။ ေနာက္တစ္မႈ ထပ္တုိးမွာ
ေသခ်ာေနလို႔ပါ။ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ အေရး
ယူမွ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွ ေနာက္ မေပါ့ဆရဲမွာ...တဲ့။ ရဲက ေျပာ
ပါတယ္။
.
အေရးယူနည္းကလည္း ဒဏ္ေငြမကပါ၊ ၾသစီ ေဒၚလာ ၃၀၀
တင္မက ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ ပြိဳင့္ႏွစ္ပြိဳင့္
ျဖတ္ပါသတဲ့။ ပိြဳင့္ျပန္ရဖုိ႔က ျပစ္မႈေပၚ မူတည္ၿပီး ၆ လကေန
၃ ႏွစ္အထိ ျပန္ေစာင့္ရတတ္ပါတယ္။ ပြိဳင့္မရွိရင္ ကား
မေမာင္းရေတာ့ပါ။ (လုိင္စင္အသစ္ ျပန္ေျဖရတာမ်ဳိးက
ျပန္စရပါတယ္၊ ဒဏ္ေငြပဲဆုိရင္ ပိုက္ဆံရွိတုိင္း ရမ္းေနမွာ
စုိးလုိ႔ပါ) ကားထဲမွာ ကေလးမေျပာနဲ႔၊ ေခြးေတာင္ အလုံပိတ္
ထားခဲ့လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ အျမင္မေတာ္သူေတြက ရဲကုိ
ဖုန္းဆက္ေခၚမွာပါ။ ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ အေရးေပၚ
ရဲ သုိ႔မဟုတ္ သူနာျပဳယာဥ္ ေခၚရင္လည္း ၂ မိနစ္မွ ၅
မိနစ္ အတြင္း ေရာက္ပါသတဲ့။
.
ႏုိင္ငံျခားမွာ (အာရွႏုိင္ငံတစ္ခုပါ) ေမြးၿပီး ေနထိုင္ေနတဲ့
ျမန္မာမိသားစုတစ္စု အလည္ျပန္လာပါတယ္။ အႀကီးဆုံး
သမီးက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့
သူ႔ေအာက္ အငယ္ေမာင္ႏွင့္ ညီမအတြက္ ခရီးေဆာင္
အိတ္ ျပင္ဆင္တာကို သူကပဲ တာ၀န္ယူပါတယ္။
ဘယ္ရာသီအတြက္ ဘယ္အ၀တ္အစား ထည့္သင့္တယ္
ဆုိတာ သူ႔ဘာသာ ေရရြတ္ၿပီး ေရြးထည့္ေနတာပါ။
သူတုိ႔ သြားလည္မယ့္ ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕ေတြရဲ႕ အပူ
ခ်ိန္ေတြကို Internet ထဲမွာ ရွာၾကည့္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲ
ေနတာပါ။ ခရီးသြား အသုံးအေဆာင္ ေတြကို စနစ္
တက် ထည့္ၿပီး၊ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတုိ႔
ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔၊ ဘီးတပ္ ဆြဲအိတ္ေတြကို ကုိယ္တုိင္
သယ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ သယ္ေပးမယ္ဆုိတာ လုံး၀
လက္မခံပါ။ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္အျပည
ႏွင့္ပါ။
.
သူတုိ႔ရဲ႕ အစ္မ၀မ္းကြဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတဲ့ အသက္
၂၀ ၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကေတာ့ “အေမ...သမီး
မလုပ္တတ္ဘူး” တစ္ခြန္းကုိပဲ ဂါထာလို ရြတ္ၿပီး
မေအ ျပဳသမွ် ႏုဖို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း
ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့တုိင္ မိဘကုိ မွီခုိေနရတာ အရသာေတြ႕
ေနသူေတြ မ်ားစြာ က်န္ေနရေသးတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတာ့
ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး ကေလးေတြ ျပည္တြင္းမွာ
စေတြ႕ျမင္ေနရပါၿပီ။တုိးတက္ေ
အထက္တန္းေက်ာင္း ၿပီးရင္ တက္ၠသုိလ္ ေရြးၾကတဲ့
အခါ ပနေမ ၁၂ အမွတ္ေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းက
ဆုံးျဖတ္တယ္။
.
အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ကတည္းက လုပ္ငန္း အေတြ႕
အႀကံဳယူေရးအတြက္ ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးရပါတယ္။
ရက္သတ္ၱပတ္ ၂ ပတ္ခြဲေလာက္ လုပ္ၾကရတာပါ။
မလုပ္ခ်င္ လည္း ရေပမယ့္ အားလုံးလုိလုိ လုပ္ၾက
တာပါပဲ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္နဲ႔ အတူ CV ေတြမွာ အလုပ္
အေတြ႕အႀကံဳ ေတြကို ထည့္ေရးေပးရတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။
၁၂ တန္းၿပီးလို႔ တကၠသိုလ္သက္ေမြးမႈေတြ မေရြးခင္
(မဆုံးျဖတ္ခင္ဆုိ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္) တခ်ဳိ႕မ်ား
တႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူ ေလ့လာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔
စကားအရ Brake ယူတယ္လို႔ ေခၚတာေပါ့။
.
အေမရိကားက ကေလးေတြ အမ်ားစုဟာ ဟားဗတ္လို
တကၠသုိလ္မွာ သြားေလ့လာၾကတယ္။ ျမန္မာစကားနဲ႔
တစ္ႏွစ္ ေစာင့္လုိက္တာပါပဲ။ ကိုယ့္ကေလးႏွင့္ သက္တူ
ရြယ္တူက တစ္တန္း ေက်ာသြားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးပူ
မေနၾကပါဘူး။ တစ္ဘ၀စာ အတြက္ တစ္ႏွစ္ကို ေက်ေက်
နပ္နပ္ ေစာင့္လိုက္တာပါ။ အဓိကႏွင့္ သာမည စဥ္းစားတာ
မတူပုံကို ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်။
.
သူတုိ႔ဆီမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားကုိ မိဘ
၀င္ေငြေပၚ မူတည္ၿပီး အစုိးရက အသုံးစရိတ္ေပးေလ့
ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက မယူခ်င္ၾကပါ။ ကုိယ္တုိင္
လုပ္အားခနဲ႔ ေနရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူၾကတာပါ။ ဂ်ပန္မွာဆုိ
သတင္းစာပို႔တဲ့ အလုပ္ကုိ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ လုပ္ၾက
ပါတယ္။ (သူတုိ႔ကို ဦးစားေပး ခန္႔ရတယ္ေပါ့)
ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္ရဖုိ႔ ေက်ာင္းေတြက
ခ်ိတ္ဆက္ေပးရပါတယ္။ တိရ္ၦာန္ အေရာင္းဆုိင္တုိ႔၊
စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ ေစ်းဆုိင္တုိ႔မွာ မ်ားပါတယ္။ ၀င္ေငြ
တစ္ခုတည္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သဘာ၀ကို
နားလည္ေအာင္ရယ္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေအာင္
ရယ္ပါ ရည္ရြယ္ဟန္တူပါတယ္။
.
လုပ္ငန္းခြင္ လူမႈဆက္ဆံေရးက သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့ အခါ
အဲဒီကေလးေတြဟာ စိတ္ရွည္သည္းခံျခင္း၊ ျပႆနာကို
ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာ အေတြ႕အႀကံဳရသြားျခင္းေၾကာင္
ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ အပုိင္ရသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ဆီမွာလုိ တခ်ဳိ႕ေသာ အိမ္တြင္း ဘုရင္ ဘုရင္မ လုပ္ေနၿပီး
ဘ၀ထဲက်ေတာ့ အေရးနိမ့္ကုန္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေတာ့ပါ။
.
အထက္တန္းၿပီးလို႔ လုိင္းေရြးၾကရာမွာလည္း မိဘ မ်ားက
လုံေလာက္တဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ရယ္၊ အႀကံၪာဏ္
ရယ္ကိုပဲ ေပးၾကပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္ ဆုံးျဖတ္ခြင့္က
ကာယကံရွင္ (ေက်ာင္းသားကေလး)ရဲ႕ ကိစ္ၥပါပဲ။ မိဘ
မ်ားက လႊမ္းမုိးခ်င္လို႔ မရပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ဆီမွာ
ကေလးမ်ားဟာ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ “ဒါေတာ့ မသိဘူး (အေဖတုိ႔
အေမတုိ႔) ေရြးခုိင္းတဲ့ လုိင္းပဲ ယူခဲ့တာ၊ မေအာင္ျမင္
တာေတာ့ မသိဘူး”လို႔ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ေရွာင္ထြက္တဲ့
အျဖစ္မ်ဳိး မရွိပါ။
ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔အတူ ကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ယူမႈပါ တြဲလ်က္
ယူခဲ့တာကိုး။ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွ
ေက်ာင္းကုိ မူလတန္းကေလးေတြဟာ ကုိယ့္ဘာသာ
ကုိယ္ပဲ ေက်ာပုိး အိတ္ထမ္း လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက
ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ မွာလည္း အိမ္က လိုက္
မပို႔ပါဘူး။ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ကေလးဟာ
တစ္ေယာက္တည္းလည္း တေဒါက္ေဒါက္ ေလွ်ာက္
ေနတာပါပဲ။
.
ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာ ရွိတာက ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဟုတ္
တာေပါ့၊ ကားေတြကလည္း စည္းကမ္းအျပည့္၊
အႏၲရာယ္လည္း ကင္းတာကိုးလို႔။ မွန္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕လယ္ေတြမွာ ယာဥ္ အႏၲရာယ္
သိပ္ႀကီးသလို ကေလးရဲ႕ လုံၿခံဳေရးအတြက္လည္း
မသမာသူေတြ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ ရွိေတာ့ ဘာလုပ္
ၾက ပါသလဲ။ေနတာက ဆင္ေျခဖုံး၊ ထားတဲ့ ေက်ာင္းက
ၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္မွာ ဆုိေတာ့ ကားနဲ႔ လုိက္ပို႔ၾက
ပါေရာလား၊ တစ္ရပ္ကြက္တည္း တစ္လမ္းတည္း
အတူေနကေလးေတြ တစ္ေက်ာင္းတည္း သြားရ
မွာေတာင္ တစ္အိမ္ ကားတစ္စီး ပို႔ၾကတာကို
အင္မတန္ ဂုဏ္ယူေနၾကတာပါ။ စုေပါင္း ဖယ္ရီ
(ေက်ာင္းကား) စီးဖို႔ကုိေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္
အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။
.
ၾကာေတာ့ ကေလးေတြ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အေမ
ကုိယ္တုိင္ ေန႔တုိင္း လုိက္ပုိ႔မွ၊ လာႀကိဳမွလို႔ ႏြဲ႕ကုန္
ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဖယ္ရီ စီးတာပဲ အဆင့္နိမ့္သလိုလို၊
ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ ပို႔မွ အဆင့္ျမင့္သလိုလို ေတြးကုန္
ၾကပါေတာ့တယ္။
.
အဲဒီေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။
ကေလးတစ္ေယာက္ ကားတစ္စီး (တစ္ခါတေလ
အေဖကပါ အလုပ္အျပန္၀င္ႀကိဳလုိ႔ ကားႏွစ္စီး) ဆုိေတာ့
ဒီလမ္းေတြ မပိတ္ဘဲ ခံႏုိင္ပါ့မလား။ ရန္ကုန္မွာ
ကားေမာင္းသူတုိင္း ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကို အေသအလဲ
ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ၀ဋ္တစ္ခုလို ေန႔စဥ္ ခံစားေန
ၾကရပါတယ္။ေလာင္စာဆီေတြ ပုိကုန္သလို၊ အခ်ိန္
တန္ဖိုးေတြလည္း ဆုံး႐ႈံးပါတယ္။ အမ်ားစု ဘြဲ႕ရမိခင္
မ်ားဟာ ကေလး ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းပို႔ ကုိယ္တုိင္
လုပ္ရတဲ့ ဒုကၡကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဘ၀တူမိခင္ေတြနဲ႔
ခပ္ညည္းညည္း ႂကြားရင္း ဘ၀သက္တမ္း ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားကို စေတးလိုက္ၾက ပါေတာ့တယ္။
(ေက်ာင္းေရွ႕မွာ မိခင္ေတြ စုၿပီး ေန႔စဥ္ ဘယ္လို
အခ်ိန္ျဖဳန္းလဲဆုိတာ ကာယကံရွင္ေတြ ပိုသိမွာပါ)
တုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ လုိက္
မပို႔ရပါ။ ေက်ာင္းကားကို အားလုံး ေက်နပ္စြာ စီးၾက
ရပါတယ္။
ကေလးေတြ အမွီအခုိ ကင္းၾကပါေစ...။
.
#မင္းကုိႏုိင္
[ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ - ၂၊ အမွတ္ - ၆၄မွ ]
No comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြ...အခ်ိန္ေလးရရင္ blogg မွာစာလာဖတ္ပါေနာ္
ဗဟုသုတ ရနိုင္တယ္။