သင္ႏွင့္တကြ အေပါင္းပါမ်ား သိသာရန္

သုတဇုန္

သင္ႏွင့္တကြ အေပါင္းပါမ်ား သိသာရန္

===================

၁။
“ဘယ္လုိလဲ၊ ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။မင္းရည္းစားေကာင္ေလးနဲ႔ေကာ မၾကာခဏ စိတ္ေကာက္ၾကတုန္းပဲလား”
အဲဒီလုိ စကား စလုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ သူ႔မ်က္ခုံးေတြ ဆက္ခနဲတြန္႔ေကြး သြားၾကၿပီး မလုိအပ္ဘဲ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ဟက္ခနဲ ရယ္ခ်လုိက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ လွမ္း႐ုိက္ရင္း
“ရွင္ဟာေလ အရင္အတုိင္းပဲ” တဲ့။


ဒါပဲေပါ့။

ဒါဇင္၀က္သာသာ ႏွစ္သက္ၠရာဇ္ေတြက လူတစ္ေယာက္ကုိ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္ေလာက္မ်ားေျပာင္း လဲသြားေစမွာမုိလုိ႔လဲ။ သူေတာင္မွ ခႏၶာကုိယ္မွာ အဆီေတြ နည္းနည္းတုိးၿပီး ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြ နည္းနည္း တုိသြားတာကလြဲရင္ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ ဟန္ပန္အမူအရာက အရင္အတုိင္းပဲမဟုတ္လား။

သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္၀င္တစား လွန္ၾကည့္ခ်င္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ အပုိင္၀ယ္သိမ္းခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မစြဲေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့တဲ့ (စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔တူတဲ့)မိန္းမပါ။ ဟင့္အင္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္က ၀ယ္မသိမ္းခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒီလုိစာအုပ္မ်ိဳးဟာ ဧည့္ခန္းမွာ တကူးတက ေနရာေပး စင္႐ုိက္ၿပီးတင္ထားရမယ့္စာအုပ္မ်ိဳးလုိ႔ သတ္မွတ္ခဲ့မိတာ မဟုတ္လား။

“ယူအက္စ္ ေရာက္တုန္းက လီဗုိင္းေဘာင္းဘီေတြေတြ႕ေတာ့ ရွင့္ကုိ သတိရေသးတယ္။ ရွင္ ဂ်င္းေဘာင္း ဘီေတြ ၀တ္တုန္းပဲလား”

“စြဲစြဲၿမဲၿမဲေပါ့။ စိတ္အလုိမက်တဲ့အခါ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ စီးကရက္မီးခုိးနဲ႔ မႈတ္ထုတ္တဲ့ အက်င့္ကုိလည္း ျပင္လုိ႔မရေသးဘူးေလ”

“ယုံပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရွင့္အေၾကေကာက္ကေလးနဲ႔ေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လား”

“ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာပါပဲ။ ကိုယ့္သားေတာင္ ဒုတိယတန္း ေရာက္
ၿပီေလ”
“အုိ ...”

ကၽြန္ေတာ္ သိတာေပါ့။
ပ်က္ယြင္းသြားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက တစ္ခုခုကို ႐ႈံးနိမ့္သြားသလုိမ်ိဳး၊ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ မနာလုိျဖစ္ သြားသလုိမ်ိဳး ခံစားသြားရတယ္ဆုိတာ။ မေတြ႕တာ ၾကာလုိ႔ လက္ရည္တက္လာမလားမွတ္ပါတယ္။ သူ ဘာမွ မတုိးတက္ေသးပါလား။ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ အ႐ႈံးေပးရေလာက္မယ့္ အသိပညာေတြ
ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ခံစားမႈကေတာ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူအဆင့္မွာပဲ ရွိေနပါေသးလား။ ေျပာေတာ့ျဖင့္ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ခ်င္သတဲ့။

ေခါင္းေဆာင္မႈေပးမယ့္ မိန္းမကခံစားမႈက် အလယ္တန္းေတာင္မေအာင္ေသး ပါလား။ သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုလုိ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေျပာခ်င္လုိ႔ ဒီ၀တၱဳကုိ ခုလုိ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ိဳးနဲ႔ စဖြင့္လုိက္တာပါ။ အခ်ိန္ကာလေတြကုိ အေခြတစ္ေခြ ေနာက္ျပန္ရစ္သလုိရစ္လုိ႔ ရမယ္ဆုိရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုစာကာလေတြကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္ပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕ခဲ့ ၾကတာေပါ့။

၂။
ေလာကမွာ တြဲမစားေကာင္းတဲ့အရာေတြရွိသလုိ အတူတကြ ယွဥ္တြဲ မထားေကာင္းတဲ့ အရာေတြလည္း ရွိတယ္ဆုိရင္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ဆုံးက ပါပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၀ါဒေရးရာမွာေတာ့ သုံးနဲ႔ေလးပါပဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ကမ္ၻာေလာကႀကီးရဲ႕ ေထာင့္က်ဥ္းေလးတစ္ေထာင့္မွာ လာေရာက္ေတြ႕ဆုံ ေစခဲ့တဲ့ ကံၾကမ္ၼာရဲ႕ မခုိးမခန္႔ႏုိင္မႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တအံ့တၾသ ရယ္ေမာခဲ့မိပါရဲ႕။

ပညာကုိ ငန္းငန္းတက္ကုိးကြယ္ၿပီး မာနေတြကုိ ဟုိး ေကာင္းကင္ထက္မွာ ခ်ိတ္ထားခ်င္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ့္ဖူးစာကလည္းတုိက္ တုိက္ဆုိင္ဆုိင္လာဆုံရတယ္လုိ႔။ သူဟာ လူေတြအားလုံး ပညာတတ္ မျဖစ္ တာကုိ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနတတ္သလုိ လူငယ္ေတြလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ တာကုိလည္း အလဟႆ အခ်ိန္ျဖဳန္းမႈတစ္ခုလုိ႔ ယူဆေနတတ္သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ပညာရပ္ ဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြကုိ ၀ါးစားသလုိ ဖတ္ခုိင္း ေတာ့တာပဲ။ သူနဲ႔ မတည့္တဲ့ထဲမွာ အဲဒီကိစ္ၥေတြလည္း ေရွ႕ဆုံးကပါပါတယ္။

“ေဟ့ ေမးေနတယ္ေလ ကၽြန္မေပးထားတဲ့ စာအုပ္ဖတ္ၿပီးသြားၿပီလား”
“ဖတ္ေနပါတယ္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ၿပီးသြားမွာေပါ့”
“အခု ဘယ္အခန္း ေရာက္ၿပီလဲ”
“ခ်ာပတာ၀မ္း”
“ဘုရားေရ ဒီေလာက္ ရက္ေတြၾကာေနတာေတာင္ အခန္းတစ္က မတက္ေသးဘူးလား၊ တစ္ေန႔ကုိ ႏွစ္ခန္း သုံးခန္းက်ေအာင္ေတာ့ ဖတ္မွေပါ့ရွင္၊ ဒီပုံနဲ႔သာဆုိ ၀တ္မႈန္မ်ိဳးပြားမႈပညာအေၾကာင္း ရွင္ ဘယ္ေတာ့ နားလည္မွာလဲ”
“အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔အလုိလုိ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီ
ေလာက္ေတာင္ ေလာေနရတာလဲ၊ ဘာလဲ ကမၻာႀကီးက မနက္ျဖန္ ပ်က္ေတာ့မွာတဲ့လား၊ ၿပီးေတာ့ အ့ဲဒီပညာရပ္ေတြကုိ နားမလည္ေတာ့ေကာ ေလာကႀကီးမွာ ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူးတဲ့လား”

“ဟယ္ ႐ုိင္းလုိက္တာ”

အဲဒါပါပဲ။
အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါပဲ။
သူက ပညာတတ္ စကားေျပာေလ ကၽြန္ေတာ္က ရြဲ႕ေလနဲ႔ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ ၾကေတာ့တာပဲ။ သူကဂ်ာမန္စကားေျပာတက္ၾကဖုိ႔ အေဖာ္စပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဘိဓမၼာသင္တန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္စာ စာရင္းေပးတယ္၊ သူက ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္းေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါသုံးတူ လုပ္တဲ့ စက္အေၾကာင္းရွင္းျပတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရွင္ဟာေတာ္လွန္ပုန္ကန္ ခ်င္စိတ္ အျပည့္ရွိတဲ့ ဘုိဟီးမီးယန္းလုိ႔ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စြပ္စြဲေတာ့တာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာပညာတတ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားမဟုတ္ပဲ ပညာကုိ ျမတ္ႏုိးသူျဖစ္ေပမယ့္ လုိအပ္တာထက္ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းတာကုိသာ ယားက်ိက်ိ ျဖစ္တတ္သူပါ။ ကမၻာႀကီးလည္ပတ္ေနတာဟာ အသိပညာအတတ္ပညာ ေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူက ဒါဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ေမးတယ္။

“သဘာ၀တရားေၾကာင့္ေပါ့၊ ပညာေတြ မုိးပ်ံေအာင္တတ္ပါေစ၊ သဘာ၀တရားကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ ေက်ာ္လႊားလုိ႔ မရဘူး၊ သဘာ၀ရဲ႕ အကန္႔အသတ္ ထဲမွာသာ ရွင္သန္ၾကရတာ။ လူဆုိတာ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ရင္ ရည္းစားထားမယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္၊ မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားမယ္၊ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူမွကိန္းဘရစ္က ဘြဲ႕တစ္ခုရစရာ မလုိဘူး။ ဘာသာစကားေလးမ်ိဳး တတ္စရာမလုိဘူး၊ ၀တ္မႈန္မ်ိဳးပြားပညာကုိ နားလည္စရာ မလုိဘူး”

“ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆုိတာ အိမ္ေထာင္သားေမြးကိစၥနဲ႔တင္ ၿပီးတာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ေလာကႀကီး တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္းအတြက္ တျခားကိစၥေတြ လုပ္စရာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအတြက္ လူတုိင္း ပညာ မတတ္သင့္ဘူးလား”

“တတ္သင့္တာေပါ့၊ တတ္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြအားလုံး တစ္တန္းတစ္စားတည္း ပညာတတ္ဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ လူေတြကုိ တန္းတူညီဖုိ႔ဆုိတာမ်ိဳး မေတြးသင့္ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ မင္းလုိ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးက ပုိၿပီး မေတြးသင့္ဘူး၊ အဲဒီအေတြးမ်ိဳး လီနင္လည္း ေတြးဖူးတယ္၊ စတာလင္လည္း ေတြးဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”

သူက တန္းညႇိလုိ႔ မရေတာင္ လူတုိင္းပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားလုိ႔ရတယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ေနျပန္တယ္။ သူ အဲလုိယုံတာကုိ အျပစ္ေတာ့မဆုိသာဘူး၊ ဘာလုိ႔ဆုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာေတာင္ အိတ္ေဆာင္ အဘိဓာန္ကုိယူလာၿပီး စကားလုံး ဆယ္လုံးရေအာင္ က်က္ေန တတ္လုိ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ပါရမီ မပါရင္ တစ္ေန႔ကုိ နာရီႏွစ္ဆယ္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားပါေစ။ အုိင္းစတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္သလုိ တုိက္ဂါး၀ုဒ္နဲ႔ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္း လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာ ပါလီမန္အမတ္ ေရြးတာမဟုတ္သလုိ တကၠသိုလ္ဂုဏ္ထူးေဆာင္ နာယကခန္႔ထားတာလည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘြဲ႕ေတြတစ္ဒါဇင္ေလာက္ရလည္း အိမ္ေထာင္ေရးသာယာမယ္လုိ႔ အာမ မခံႏုိင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပေတာ့ သူက ခပ္ဟဟ ရယ္ပါတယ္။

“ဘယ္သူက အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းကုိ ေျပာေနလုိ႔လဲ”
“မင္း အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ဘူးလား”
“ကၽြန္မ စဥ္းစားဦးမယ္”
သူက အႏုိင္ပုိင္းလုိက္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္လုိ တစ္၀ုိင္းလုံး ဆြဲစားလုိက္
ႏုိင္သူတစ္ေယာက္လုိ ပမာမခန္႔ၿပံဳးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမႏုိင္ပါဘူး။ သူ ဒီလုိ႐ုိက္ခ်လိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳေမွ်ာ္လင့္ထားမိလုိ႔ပါ။

“အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး စဥ္းစားမေနပါနဲ႔၊ မင္း အိမ္ေထာင္မျပဳရဲပါဘူး၊ အဲဒါကုိ ကိုယ့္ရဲ႕တစ္ႏွစ္စာ လုပ္ခနဲ႔ပုံေလာင္း ရဲတယ္၊ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သိလား၊ မင္း ေၾကာက္ေနလုိ႔ေပါ့၊ အဘက္ဘက္က ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ေရးက်မွ အဖ်ား႐ႈးၿပီး က်ဆုံးသြားမွာ စုိးလုိ႔ေပါ့။ အဲဒီစြန္႔စားမႈ (ရစ္-စ္ခ္)ကုိ မင္းဘယ္ေတာ့မွယူရဲမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မင္းဟာ အမ်ားသူငါလုိ ကိုယ့္အုိးကိုယ့္အိမ္ ကုိယ့္မိသားစုနဲ႔ ေနခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္သက္လုံး က်ိန္စာမိသြားရလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ေျပာတာ ယုံ”

သူဟာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲသြားၿပီး ခပ္တုိးတုိး က်ိန္ဆဲလုိက္တယ္။
ၿပီးမွ ကမန္းကတန္း ေမးပါတယ္။ ရွင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီေလာက္ ေသခ်ာေနရ
တာလဲ တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုိး႐ုိးေလး ေျဖလုိက္တယ္။

“ကုိယ္ဟာ မင္းရဲ႕စိတ္ကုိ ဖတ္ႏုိင္ေနလုိ႔ေပါ့။ မင္းဘာသာ ဘြဲ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္ ယူထား ယူထား ကိုိယ္ဟာ သဘာ၀အတန္းပညာမွာ အၿမဲတမ္း မင္းထက္ တစ္တန္းႀကီးတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ မယုံမရွိနဲ႔”

အဲဒီေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာတျဖည္းျဖည္း အေတြ႕က်ဲသြားၾကသလုိ အသည္းေတြလည္း ပုိမာခဲ့ၾကတယ္။ သူက သင္တန္းေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု တက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စီးကရက္ေငြ႕႐ႈခြင့္ရတဲ့သူေတြထဲမွာ သူ႔လုိပညာတတ္မိန္းမ တစ္ေယာက္မွ မပါေစခဲ့ဘူး။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံဘြဲ႕တစ္ဘြဲ႕ဆုိ ေတာ္ေရာေပါ့။ မလုိအပ္ဘဲ အၿမီးေတြ ရွည္စရာမလုိပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတာ့ ထက္ျမက္ၿပီး ပညာတတ္လြန္းတဲ့ မိန္းမေတြဟာ တံခါးေျခာက္ေပါက္ ကားႀကီးေတြလုိပဲ။ တီဗြီပါတယ္၊ ေရခဲေသတၱာပါတယ္၊ အစည္းအေ၀းေတာင္က်င္းပလုိ႔ရတယ္ဆုိတဲ့ ကာဒီလက္ကားႀကီးေတြလုိ မ်ိဳးေပါ့။ အပုိဆာဒါးေတြနဲ႔ မလုိအပ္ဘဲေလးလံေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္တာပဲ၊ ကားတစ္စီးဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမာင္းႏွင္လုိ႔ရမယ္၊ သက္ေသာင့္ သက္သာစီးနင္းလုိ႔ရမယ္ဆုိ ေတာ္ၿပီေပါ့၊ ဘာလုိ႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေနမွာလဲ။

တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သူဟာကုိဖီအာနန္တုိ႔ ဘန္ကီမြန္းတုိ႔ရဲ႕ ေနရာကုိ ခ်ိန္ရြယ္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း ဘြဲ႕ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထပ္ယူပါေစေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္အေပၚနားလည္တဲ့ ေကာင္မေလးကုိပဲ လက္ထပ္
ယူခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္ပြဲကုိ သူ ေရာက္မလာပါဘူး။ သူ Phd ရတဲ့ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံပြဲကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသြားေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ႏွစ္ေတြ တစ္နံတစ္လ်ား မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဒုိင္ယာရီမွတ္တမ္း ခုႏွစ္အုပ္ေလာက္မွာ သူပါ၀င္ခြင့္မရဘဲ ခုမွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ လာေရာက္ ဆုံစည္းၾကတာပါ။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္မွာ အသားေတြ နည္းနည္းတုိးၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရင့္က်က္မႈေတြ ပုိၿပီး ျပည့္စုံလာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ သူဟာ ထူးထူး
ျခားျခား မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ အရင္ကလုိပဲ ဆံပင္တုိတုိနဲ႔ သြက္လက္ေပါ့ပါးၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈရွိပုံ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။

ေျပာရရင္ ကာဒီလက္ ဆုိတဲ့ အမွတ္တံဆိပ္ကုိ အေ၀းကေတာင္ ထင္းခနဲျမင္ႏုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ဟန္ပန္နဲ႔ပါ။ သူ႔ကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္လုိ သေဘာ ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဆုံးထိဖတ္ဖုိ႔ စုိးရြံ႕ခဲ့တာမ်ားလားလုိ႔ေတာင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာေစခဲ့ပါေသးတယ္။

၃။
“စီးကရက္ကုိ ဟုိဘက္ လွည့္ေသာက္စမ္းပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မေသာက္ဘဲ မီးသတ္ လုိက္ေတာ့၊ ဒါနဲ႔ ေျပာစမ္းပါဦး ရွင့္သားက ရွင္နဲ႔ တူရဲ႕လား”
"အင္း same chip ေပါ့။ တစ္ပုံတည္းပဲ”
“ဒါဆုိ ကၽြန္မ ေဗဒင္ေဟာလုိက္မယ္၊ ရွင့္လုိပဲ သူပုန္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ဂ်စ္
ကန္ကန္ေလး ျဖစ္ရမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ”
“အင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္”
“ဒါနဲ႔ ရွင္ ကၽြန္မကို စကားေႂကြးဆပ္စရာ တစ္ခုရွိေသးတယ္ေနာ္၊ ရွင္ဟာ သဘာ၀ အတန္းပညာမွာ ကၽြန္မထက္ အၿမဲ တစ္တန္းႀကီးခဲ့တယ္ ဆုိတာေလ၊ အဲဒါကုိ ရွင္းစမ္းပါဦး”

သူ မေမ့ေသးပါလား။
ဒါမွမဟုတ္ ခုမွ ေကာက္ကာငင္ကာ သတိရသြားရတာမ်ားလား။ ဆုိပါစုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သိသြားၿပီး မခံခ်င္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္အဲဒီေမးခြန္းကုိ ေမးလာေဖာ္ရတဲ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာရပါတယ္။

“ကုိယ္ ေျပာခဲ့ဖူးသလုိပါပဲ။ လူဆုိတာ သဘာ၀နဲ႔အတူ လုိက္လံႀကီး ျပင္းရတယ္။ ေက်ာင္းေျပးသင့္တဲ့ အရြယ္မွာ ေက်ာင္းေျပးၿပီး အလုပ္လုပ္သင့္တဲ့အရြယ္မွာ အလုပ္လုပ္ရမယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ အရြယ္၊ မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားသင့္တဲ့ အရြယ္ေတြမွာလည္း လုိအပ္ခ်က္အတုိင္း ျပဳမူရမွာပဲ။ ဒါမွ ႀကီးျပင္းရင့္က်က္တယ္လုိ႔ ေခၚတယ္”

“ဒါျဖင့္ ကၽြန္မက မရင့္က်က္ေသးဘူးေပါ့”

“အမွန္ပဲ၊ မင္း ကုိယ့္လုိ ရင့္က်က္ဖုိ႔ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ေလာက္ လုိေနေသးတယ္၊ မင္းရဲ႕လက္ေအာက္က အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ မီးဖြားခြင့္ တင္တာကုိ မင္း အျပည့္အ၀ လုိက္ေလ်ာနားလည္ေပးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ မင္းကိုယ္တုိင္အဲဒီအဆင့္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္၊ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ခံစားလုိ႔ရပါတယ္လုိ႔ေတာ့ လာမေျပာနဲ႔၊ အဲဒါက အတုအေယာင္ပဲ၊ လူ႔ဘ၀ကုိ အျပည့္အ၀ နားလည္ဖုိ႔ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ကုိမျဖတ္သန္းဘူးဘဲ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္နုိင္ဘူး၊ မင္းဘာသာ ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ လူပီသတဲ့ အစစ္အမွန္ ခံစားမႈဆုိတာ တကယ့္ေလာကရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြကသာ ေပးႏုိင္တာ၊ကုိယ္ထင္တယ္ေလ၊ လူ႔မ်ိဳးႏြယ္မိသားစုတစ္စုကုိ ဦးေဆာင္မယ့္သူဟာ အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးမ်ား ျဖစ္လုိ႔ကေတာ့ အဲဒီမိသားစုဟာ အျပည့္အ၀တုိးတက္မႈကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏုိင္ဘူး”

“ကၽြန္မ မယုံဘူး”

“မင္း ယုံမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကုိယ္ သိတယ္၊ မင္းကုိယ္တုိင္ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ကုိ မေရာက္မခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းအိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္လာေတာ့မွသာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက မာနထားခဲ့တာေတြ၊မလုိအပ္ဘဲ အေရျပားပါးခဲ့တာေတြဟာ အလကားပါလားဆုိတာ သေဘာ
ေပါက္လာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီက်မွသာ လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ဒါပါလားလုိ႔ နားလည္လာလိမ့္မယ္”

သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္႐ုံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြအေပၚ သူအျပည့္အ၀လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိတာ သိသာလွပါတယ္။ ခု လက္မခံလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေတာ့သူ လက္ခံလာမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ကုိ သူႀကံဳႏုိင္ပါ့မလား။ ခုဆုိသူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ၾကားက အသိအျမင္ကြာဟမႈဟာ အေတာ့္ကုိ ႀကီးမားေနခဲ့ပါၿပီ။

ဘဲဒီလုိ ႀကီးမားသြားရတာဟာ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္က်န္ခဲ့ၿပီး သူက သြားေနလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သြားေနလုိ႔လား။ အဲဒါကုိေရာ သူ ေတြးမိပါ့မလား။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္။ အေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္မွ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကုိ မႈန္ပ်ပ်ပဲ ေတြ႕ျမင္ရပါေတာ့တယ္။

ထက္ျမက္ၿပီးပညာတတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေသြးေတြ လူ႔ေလာကႀကီးထဲ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ရင္ျဖင့္ အေတာ့္ကုိ အက်ိဳးရွိမွာပါ။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ သူ႔လုိ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းပါတယ္။တကယ္လုိ႔ ပညာမတတ္လည္း အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ႈံးမွာကုိ
ေၾကာက္ၿပီး မကစားဘဲေနရင္ ကစား၀ုိင္းအျပင္ဘက္ကုိ ေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြား တတ္ေၾကာင္း သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ။

ေနေနာ္

၀န္ဇင္းဘေလာ့မွ

#သုတဇုန္
www.thutazone.com