ငါးကင္အေရာင္းသမားေလးတီထြင္တဲ့ စာငွားစနစ္

 မွတ္စုၾကမ္း added 8 new photos.

ငါးကင္အေရာင္းသမားေလးတီထြင္တဲ့ စာငွားစနစ္
--------------------
"လႈိင္မွာ၊ လွည္းတန္းမွာ အရက္သမားေတြကို စာအုပ္လိုက္ငွား ေပးပါတယ္။ သူတို႔ စာတစ္အုပ္ ငွား ဖတ္ၿပီး စာအုပ္ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ေဇာ္ေဇာ္က ေငြ ၁၀၀၀ ေပးပါတယ္။ အရက္ သမား တစ္ေယာက္ ေဇာ္ေဇာ္ဆီက စာအုပ္ ၅ အုပ္ ဖတ္ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ ေဇာ္ေဇာ္ ေပးတဲ့ေငြကို သူတို႔ မယူေတာ့ဘူး" - မခင္ႏွင္းဦး
--------------------

"He's just a street vendor but he's more than ordinary and ambitious to spread
knowledge through books. He struggles hard for his life & his goal. He is a Volunteer Street Vendor" - Myanmar International TV
--------------------
"စက္ဘီးနဲ႔ စာအုပ္ လိုက္ပို႔ၿပီး အခေၾကးေငြ လံုးဝ မယူတဲ့ မႏၲေလး စာၾကည့္တိုက္ကို ထူေထာင္ထားသူ ေဇာ္ေဇာ္" - ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ျမင့္ (စာအုပ္ငွားဖတ္သူ)
--------------------
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ အာဏာပိုင္ေတြ ေျဖေလွ်ာ့ေပး လာတဲ့ အထဲမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ တည္ေထာင္ခြင့္လည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း တိုင္းျပည္အာဏာ သိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း၊ သတင္းစာေတြကို ျပည္သူပိုင္လုပ္ၿပီး၊ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာေတြပဲ ထုတ္ေဝခဲ့တာ၊ အမ်ား သိ ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းဟာ ျပည္တြင္းမွာလည္း သတင္းစာရွင္းပြဲ လုပ္ေလ့ လုပ္ထ မရွိသလို၊ ျပည္ပခရီးသြားတဲ့ အခါမ်ားမွာလည္း၊ တတ္ႏိုင္သမွ် သတင္းသမားေတြကို ေရွာင္ တယ္ လို႔ နာမည္ႀကီး ခဲ့သူပါ။
စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ သတင္းမီဒီယာေတြကို ေၾကာက္တာ၊ မႏွစ္သက္တာ လူအမ်ားသိၾကေပမယ့္၊သူတို႔ေနာက္ထပ္ ေၾကာက္တဲ့အရာတစ္ခုကိုေတာ့၊ လူအမ်ားသတိမထားမိၾကပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မွာကို၊ မႀကိဳက္တာပါဘဲ။
ဒီလိုေျပာတာ သူတို႔ကို မလိုမုန္းတီးစိတ္နဲ႔မဟုတ္ပါ။
၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့တဲ့ "စာၾကည့္တိုက္၊ ျပတိုက္ႏွင့္ ျပပြဲ" ဥပေဒေၾကာင့္ ေျပာတာပါ။ ဒီဥပေဒကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ စာၾကည့္တိုက္၊ ျပတိုက္ နဲ႔ ျပပြဲေတြ လြယ္လြယ္ကူကူ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီး ထားတာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီ ကာလကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ မႈိလိုေပါက္ လာ ေပမယ့္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ မဖြင့္ရဲၾကပါဘူး။ စာအုပ္ အငွားဆိုင္လို႔ပဲ နာမည္တပ္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ငွားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ စာအုပ္ေကာင္းေတြငွားလို႔ရၿပီး တစ္ရက္ [ဆယ္ျပား ၁၀ ျပား] ပဲ ေပးရတာပါ။ တဖက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ အသုံးျပဳခ်ိန္၊ ကာယေလ့က်င့္ခ်ိန္၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးအခ်ိန္၊ အိမ္တြင္းမႈ အခ်ိန္၊ ပန္းခ်ီအခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပဳတ္ကုန္ၾကတာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခုလက္ရွိ ပညာေရးပုံစံ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံ့မႈ ေပးတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ဖက္ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း၊ ႏိုင္ငံရဲ႕ အျမင့္မားဆုံး ေနရာကို ယူထားရမယ့္၊ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ေတာင္ ေနရာေတြ တခုၿပီး၊ တခု ေျပာင္းခဲ့ရတာ၊ ၁၉၆၂ ေနာက္ပိုင္းမွာပါ။ ေနာက္ဆုံး တာေမြ သခ်ႋဳင္းေျမ ေနရာေဟာင္းေပၚမွာ ေဆာက္ ထားတဲ့ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္ကို ေနျပည္ေတာ္ ေျပာင္းသြားလို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ လူသူ အလြယ္တကူ မသိႏိုင္၊ မလာႏိုင္တဲ့ သီရိမဂၤလာလမ္းသြယ္ ထဲေရႊ႕ေစခဲ့ပါတယ္။
အရင္ ျမင္သာထင္သာရွိတဲ့ ျမင္းျပိဳင္ကြင္းနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တို္က္ေနရာကေတာ့၊ ထုံးစံအတိုင္း ပြင့္လင္း ျမင္သာမႈ မရွိဘဲ၊ ေျမအငွားခ် လိုက္သလား။ အၿပီးေရာင္းစား ၾကသလား ဥာဏ္ မမွီေတာ့ပါ။
ဒါကိုၾကည့္ရင္၊ ဦးေနဝင္းက အစ၊ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြ အဆုံး၊ အမ်ိုဳးသားေရးလကၡဏာေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈျပယုဂ္ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုနားလည္း မလည္။ တန္ဖိုးလည္းမထား။ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါတယ္။
တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ စာၾကည့္တိုက္ေတြလည္း၊ ၁၉၆၇ ေလာက္ ကစၿပီး၊ တကၠသိုလ္ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို ဟိုတုန္းကလို ႏိုင္ငံျခားကို လွမ္းမွာခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရတဲ့၊ ပါလီမန္အစိုးရ လက္ထက္မွာ၊ ဥာဏ္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးလွတဲ့ ဦးသိန္းဟန္ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီ) က၊ ၿဗိတိသွ်စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ေရွးျမန္မာ ျပဇာတ္စာအုပ္ေတြ၊ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြကို ဓာတ္ပုံေကာ္ပီေတြ အျဖစ္ျပန္အရယူပါတယ္။
အဂၤလန္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေတြရဲ႕ ကက္တေလာက္ ေတြက တဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ျပန္စုသင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ဝယ္ပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ဒီလိုလုပ္တာေတြအတြက္၊ ပါလီမန္ အစိုးရ ထံက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြ၊ အစိုးရက ပါဝင္စြက္ဖက္တာေတြ၊ ဘာမွ မရွိဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခဲ့ႏိုင္ တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆုံး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မႈး ဦးခင္ေဇာ္ (ေက) စုေဆာင္းခဲ့တဲ့၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ ဂ်ပန္အဆုတ္မွာ ဒိုက္နမိုက္နဲ႔ ခြဲခံရလို႔ ျပာျဖစ္ခဲ့ ေပမယ့္၊ ဒုတိယစာၾကည့္တိုက္မႈး ဆရာေဇာ္ဂ်ီက က်ားကုတ္က်ားခဲ ျပန္စုခဲ့တာပါ။
အခု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက၊ ပညာေရးပိုင္းက တာဝန္ရွိသူေတြ၊ အာဆီယံ စာၾကည့္တိုက္ေတြနဲ႔ မယွဥ္ႏိုင္ ရင္ ေတာင္၊ မ်က္ႏွာမငယ္ရပဲ အျပ လွတဲ့ စာစုေတြ တကၠသိုလ္မ်ား ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ (ယခင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္) မွာ ရွိေနတာ၊ စာတန္ဖိုး၊ ပညာတန္ဖိုး၊ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈ တန္ဖိုး ေတြကို နားလည္ တန္ဖိုးထားခဲ့တဲ့၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ၊ ဆရာဦးေသာ္ေကာင္း တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ။
သူတို႔လိုသာ ေနရာေကာင္းက ေျမမွန္သမွ် လက္သိပ္ထိုးေရာင္းဖို႔ ငွားဖို႔ေလာက္သာ နားလည္ ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျပစရာ ကြက္ကြက္ေလး ေတာင္၊ စာေပ နဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုင္ရာမွာ က်န္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါ။
ဘယ္စာၾကည့္တိုက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပည္သူေတြ အလြယ္တကူ သြားလာ လို႔ရတဲ့ေနရာ၊ လူအမ်ားထင္သာ၊ ျမင္သာရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ထားရတာ ပါ။
တမ်ိဳးသားလုံးဂုဏ္ကို ေဆာင္ရမယ့္ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ (ရန္ကုန္) က ၊ စာၾကည့္တိုက္ အဂၤါရပ္နဲ႔ ဘာတခုမွ မကိုက္ညီတဲ့ အတြင္းက်က် ေနရာမွာရွိေနၿပီး၊ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ (ေနျပည္ေတာ္) ကလည္း၊ သာမန္ျပည္သူေတြ အလြယ္တကူ မသြားႏိုင္တဲ့ ေနရာပါ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ အဲဒီတုန္းက ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီး တာဝန္ယူ ထားသူ တစ္ဦးရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္၊ ေက်းလက္ စာၾကည့္တိုက္ ငါးေသာင္း ေက်ာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တဝွန္းမွာ ဖြင့္ထားၿပီလို႔ အတိအက် သတင္းေတြ ေဖာ္ျပ လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္ဆိုင္ရာ ကြင္းဆင္းေလ့လာေရး အဖြဲ႕ တဖြဲ႕က ၂၀၁၃ မွာ ကြင္းဆင္း ေလ့လာလိုက္ေတာ့ တကယ္ ရွိေနတာ ေက်းရြာ စာၾကည့္တိုက္ ေလးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္သာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ လက္ထက္မွာ "(၁၉၆၄) စာၾကည့္တိုက္၊ ျပတိုက္ ႏွင့္ ျပပြဲ ဥပေဒ" ကို မဖ်က္သိမ္းေသးေပမယ့္၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ ဖြင့္လာတာကို ရန္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္း၊ အထိမ္းအမွတ္စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႕ေတြက တည္ေထာင္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ပုဂၢလိက စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ၊ ေနရာအႏွံ႕ ျပန္ေပၚလာ ၾကပါတယ္။
ေမလ ၉ ရက္ေန႔က သေျပ (ကေလးလူငယ္ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး ေထာက္ပံ့မႈ အဖြဲ႔) ၊ ေညာင္ပင္သာ စာၾကည့္တိုက္ အဖြဲ႕နဲ႔ ပညာေရး ခ်ိတ္ဆက္အသင္း (Edu Net) တို႔ပူးေပါင္းၿပီး “စာၾကည့္တိုက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ႏွင့္ကြန္ရက္ဖြဲ႔စည္းျခင္း ေဆြးေႏြးပြဲ" ကို ကိုေက်ာ္သူ တို႔ရဲ႕ နာေရးကူညီမႈ အသင္းခန္းမ မွာက်င္းပခဲ့ပါတယ္။
ဒီပြဲမွာ ထူးျခားတာက၊ ကို္ယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္မ်ား၊ အသင္း အဖြဲ႕စာၾကည့္တုိက္မ်ား၊ ေက်းရြာစာၾကည့္တိုက္မ်ားကိုသာ ဖိတ္ၾကား ၿပီး၊ ဌာနဆိုင္ရာ ဘယ္စာၾကည့္တိုက္ကိုမွ မဖိတ္ၾကားျခင္းပါ။
မနက္ ၁၀ နာရီမွာ အခမ္းအနားဖြင့္လွစ္ၿပီး၊ အဖြင့္အမွာစကားကို၊ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ (ရန္ကုန္) ညႊန္ၾကားေရးမႈး ေဒၚျမဦးက ေျပာၾကားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဒါက္တာသန္႔ေသာ္ေကာင္းက၊ “ျမန္မာႏိုင္ငံစာၾကည့္တိုက္မ်ား၏ ေရွ႕အနာဂတ္’’ ၊ ဗီယင္နာမွာရွိတဲ့ အႏုျမဴစြမ္းအင္ ေအဂ်င္စီ အဖြဲ႔လက္ေအာက္ရွိ စာၾကည့္တိုက္မွာ ၁၈ ႏွစ္ၾကာတာဝန္ထမ္းၿပီး၊ ျပန္လာတဲ့ ေဒၚအဝင္းက “ကြန္ရက္ဖြဲ႕ျခင္း’’ နဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္စိုး (ပန္းခ်ီေအာင္စိုး၏ သား) က “စာၾကည့္တိုက္ ရွင္သန္ ေစမည့္ နည္းလမ္းမ်ား’’ အေၾကာင္း ေျပာဆို ေဆြးေႏြး ၾကပါတယ္။
ဒီပြဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ႀကဳံရတာေတာ့၊ လွည္းတန္းမွာ ငါးကင္ ေရာင္းၿပီး၊ စာၾကည့္တိုက္ ၂ ခုဖြင့္ထားတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလး ပါ။ ေဇာ္ေဇာ္က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ကေတာအုပ္စု၊ စီသာရြာသားေလးပါ။ ေလးတန္းထိပဲ ေက်ာင္းေနရၿပီး၊ အိမ္စီးပြားေရး ေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ရပါတယ္။ အဘိုးျဖစ္သူနဲ႔ သူတပါးပိုင္ ႏွမ္း ေထာင္ (ႏွမ္း၊ ပဲ ႏႈတ္ၿပီးပုံထားသည့္ေနရာ) ေတြကုိ ေစာင့္တဲ့ အလုပ္ လုပ္ရပါတယ္။ သူတပါးပိုင္ ပဲ၊ ႏွမ္းေတြကို ေစာင့္ရင္း၊ အဘိုးက သူဖတ္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္၊ ပုံျပင္ နဲ႔ စာေတြ၊ ဝတၳဳေတြကို ေျပာျပပါတယ္။
အဘုိး အႀကိဳက္ဆုံး စာေရးဆရာေတြက၊ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ နဲ႔ လူထုေဒၚအမာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ ႏွမ္းေစာင့္ခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိရွိ ကုန္လြန္ ခဲ့ၾကရပါတယ္။ အညာမွာ စားဝတ္ေနေရး မလြယ္ ေတာ့၊ ရြာက ၿမိဳ႕တက္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြနဲ႔ခ်ိတ္ၿပီး၊ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္စတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကုိ လာၿပီး ရရာအလုပ္ လုပ္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။
ေဇာ္ေဇာ္ ရန္ကုန္ကို ေရာက္တဲ့ေန႔က တသက္မေမ့ႏိုင္စရာ၊ ရန္ကုန္ ကုိ နာဂစ္ ဝင္တဲ့ေန႔ပါ။ လက္ထဲမွာ အဘိုးေပးလိုက္တဲ့ ေငြ ၇၀၀၀၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံပါတဲ့ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ နဲ႔ စာအုပ္သုံးအုပ္ပါ။ ခင္ခင္ထူး ေရးတဲ့ မအိမ္ကံဝတၳဳ၊ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ လကၤာဒီပခ်စ္သူ နဲ႔ ဗ်တ္ဝိ ဗ်တၱ စာအုပ္ပါးေလးပါ။
တာေမြက ဘီယာဆိုင္ တဆိုင္မွာ ေဇာ္ေဇာ္ စားပြဲထိုးရပါတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္က ဆိုင္မွာ ဖင္ေပါ့တယ္။ ဘယ္အလုပ္မဆို မခိုမကပ္ လုပ္ေပးတယ္။ ဆိုင္က တျခားအလုပ္သမားေတြနဲ႔ တည့္ေအာင္ ေနတယ္။ ဒီေန႔ ထမင္းေပါင္းနည္းရေအာင္သင္ၿပီးရင္၊ ေနာက္ေန႔ ေခါက္ဆြဲေႀကာ္ ေႀကာ္နည္းသင္ယူတယ္။
ဘီယာဆိုင္ကပဲ ထမင္းေကၽြးၿပီး၊ ဆိုင္ကေပးတဲ့ ေနရာမွာ ဘဝတူ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူေနရတယ္။ လခ ၄၅၀၀ ရတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္ ပါလာတဲ့ စာအုပ္သုံးအုပ္ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ စာငတ္တဲ့ ျပႆနာ၊ စာဖတ္ ခ်င္တဲ့ ျပႆနာက ေဇာ္ေဇာ္အတြက္ အေတာ္ႀကီးမား ပါတယ္။ တာေမြက စာၾကည့္တိုက္ေတြထဲ ဝင္ခြင့္မရ၊ ငွားခြင့္ မရ တာကို ဝမ္းနည္းမိတယ္။ စာမဖတ္ရရင္ မေနႏိုင္ေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္း မွာ လာဖြင့္ထားတဲ့ စာေပေလာက - ၄ မွာ စာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ တယ္။ တႏွစ္သာကုန္သြားေရာ။ ရြာကိုလည္း မယ္မယ္ရရ ေငြမပို႔ႏိုင္။ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ထားစရာေနရာက မရွိျဖစ္လာပါေရာ။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့၊ ဘီယာဆိုင္ကထြက္ၿပီး၊ လက္တြန္း လွည္းေလးနဲ႔ လွည္းတန္းမွာ ငါးကင္ စေရာင္းတယ္။ စည္ပင္ေၾကာင့္ ငါးကင္ဆိုင္က ည ၈ နာရီမွ စဖြင့္ရတယ္။ လွည္းတန္းနဲ႔ နီးတဲ့ ဆင္မလိုက္ သေဘၤာက်င္းက အိမ္တအိမ္မွာ၊ အခန္းငွားေနရတယ္။ ၆ လ အတြက္ အိမ္လခ မေပးႏိုင္ရင္၊ ရွိသေလာက္ေပးၿပီး အိမ္ရွင္ ေက်နပ္ေအာင္ ေရဆြဲေပးရတယ္။ ငါးကင္ေရာင္းရင္း ဆင္မလိုက္ လိုင္းခန္းမွာ စာအုပ္ေတြကို သူမ်ားေတြ ေပးဖတ္တယ္။ ကို္ယ့္တုန္းက စာဖတ္ခ်င္တာ၊ ဖတ္ခြင့္မရခဲ့တာမ်ိဳး ကို တိုက္ဖ်က္ခ်င္စိတ္က ရွိေန တယ္။ လွည္းတန္းကို စက္ဘီးစီးလာရင္၊ စက္ဘီးေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ တင္လာတယ္။ လွည္းတန္းက စာဖတ္ခ်င္သူေတြက ေဇာ္ေဇာ္ အလာ ေစာင့္ၿပီး စာအုပ္ လာငွား ၾကတယ္။ စာအုပ္ေတြကို ဘယ္သူ႔ကို မဆို စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္း၊ အေထာက္အထားေတာင္းျခင္း စတာေတြ မလုပ္ဘဲ၊ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ငွားေပးတယ္။
တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြ ျပန္မရေပမယ့္၊ တခ်ိဳ႕က သူတို႔မွာရွိတဲ့ စာအုပ္ ေတြကို လာေပးၾကတယ္။ လွည္းတန္းမွာ ေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ မႏၱေလး ငါးကင္ ဆိုင္ကို လူသိသလို၊ စာအုပ္ငွားတာကိုလည္း သိလာၾကတယ္။ ေငြစုမိ လာေတာ့၊ လႈိင္ၿမိဳ႔နယ္မွာ အခန္းငွားေနတယ္။
ည ၈ နာရီငါးကင္ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔၊ ေန႔လယ္ကတည္းက အလုပ္စလုပ္ ရတယ္။ ငွားေနတဲ့ တိုက္ခန္းက ေျမညီထပ္ဆိုေတာ့၊ စာအုပ္ေတြကို အခန္းေရွ႕မွာ ခင္းက်င္းၿပီး၊ ဗလာစာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ တစ္ ေခ်ာင္းခ်ထားေပးတယ္။
စာအုပ္ငွားခ်င္သူက သူငွားခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို ဗလာစာအုပ္ထဲမွတ္ၿပီး ယူခြင့္ျပဳထားတယ္။ ျပန္အပ္ရမယ့္ေန႕ မသတ္မွတ္ထားဘူး။
လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲေနသူေတြကို တခါငွား ၃ အုပ္ေပးေပမယ့္၊ ေရႊျပည္သာ၊ ပဲခူး စတဲ့ေနရာမ်ိဳးက လာသူေတြကိုေတာ့ တခါငွား ၁၀ အုပ္ ခြင့္ျပဳ တယ္။ ညဘက္ ငါးကင္ထြက္ေရာင္းရင္လည္း၊ ေျမညီထပ္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ဖြင့္လ်က္ထားခဲ့တယ္။
ငါးကင္ေရာင္းတာ သိမ္းၿပီး၊ အခန္းျပန္ေရာက္ခ်ိန္က ည ၁၂ နာရီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ကို မနက္ ၉ နာရီက ည ၁၂ နာရီထိဖြင့္ ေပးထားတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကို မႏၱေလးစာၾကည့္တို္က္လို႔ နာမည္ ေပးထားတယ္။
ဇာတိရြာကိုလည္း ေက်းဇူးျပဳခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၈.၅.၂၀၁၅ ရက္ေန႔ မွာ၊ ရြာမွာ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္-၂ ကိုဖြင့္ေပးပါတယ္။ “စာအုပ္ စာေပ အခမဲ့ငွားပါသည္ ခင္ဗ်ား" ဆိုတဲ့ စာတန္းကိုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲ ေပးထားပါတယ္။
လႈိင္မွာ၊လွည္းတန္းမွာ အရက္သမားေတြကို စာအုပ္လိုက္ငွား ေပးပါတယ္။ သူတို႔ စာတအုပ္ငွားဖတ္ၿပီးစာအုပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ေဇာ္ေဇာ္က ေငြ ၁၀၀၀ ေပးပါတယ္။
အရက္သမားတေယာက္ ေဇာ္ေဇာ္ဆီက စာအုပ္ ၅ အုပ္ဖတ္ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ ေဇာ္ေဇာ္ေပးတဲ့ေငြကို သူတို႔မယူေတာ့ဘူး။ ဒါ ေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ ေစတနာကို အေကာင္းဆုံး တုန္႔ျပန္တာလို႔ ခံစားရတာ၊ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္း ယွဥ္ လို႔ မရပါဘူး။
ကေလးေတြကို ေတာ့၊ ေဇာ္ေဇာ္က နည္းတမ်ိဳးသုံးပါတယ္။ ဇယ္ ေတာက္ခုံ ေဆာင္ထားၿပီး၊ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး၊ ျပန္ေျပာႏိုင္တဲ့ ကေလးကို ဇယ္ေတာက္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ လူငယ္ေတြကိုေတာ့ တမ်ိဳး ေပါ့။ စာအုပ္ ၂ အုပ္ငွားၿပီးတိုင္း၊ တကယ္ဖတ္တာဆိုရင္ ဂစ္တာ တလက္ ကို ၂ ရက္ေပးငွားပါတယ္။
ေဇာ္ေဇာ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက၊ အေကာင္အထည္ေပၚလာပါတယ္။ မႏၱေလးက သူေဌးတဦးက မႏၱေလး၃ ဆိုၿပီးစာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ခ်င္ရင္၊ ေဇာ္ေဇာ္က နာမည္ခံရုံခံပါ။ သူကုန္က်စရိတ္ အားလုံး တာဝန္ ယူမယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းလာပါတယ္။
သေျပအဖြဲ႕က လုပ္တဲ့ ဒီစာၾကည့္တိုက္ေဆြးေႏြးပြဲမွာလည္း၊ ေဇာ္ေဇာ္ ကို ဖိတ္စာနဲ႔တကြလာဖိတ္တာပါ။ ဒီပြဲမွာေတြ႕ရတဲ့ ေဒါက္တာ သန္႔ေသာ္ေကာင္းလို လူမ်ိဳးက “ကိုေဇာ္ေဇာ္ ဘာစာအုပ္ ျဖည့္ဆည္း ေပးရမလဲ" ေမးတာခံရေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေန႔စဥ္ရွာေဖြၿပီး ဖြင့္ခဲ့ရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြက ျပန္ေပးတဲ့ ရလဒ္ေတြပါလို႔ ခံစားရၿပီး၊ ေက်နပ္ မိပါတယ္။
စာငတ္ခဲ့တဲ့ ေတာသားေလးတေယာက္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ လူေတြ ကို စာမငတ္ေစခ်င္တာ၊ စာအုပ္စာေပက ေပးတဲ့အသိေတြ၊ ဗဟုသုတ ေတြကို ကိုယ္ရသလို ရေစခ်င္တာ၊ ကေလးေတြစာဖတ္တဲ့ အက်င့္ ရေစခ်င္တာ၊ လူငယ္ေတြ စာဖတ္ေစခ်င္တာ၊ အရက္သမားေတြ အရက္ပုလင္းကိုင္မယ့္အစား၊ စာအုပ္ကို လက္ကကိုင္ေစခ်င္တာ၊ ေဇာ္ေဇာ့္ စိတ္ရင္းေစတနာပါ။
ေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕စာငွားစနစ္ကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “စာအုပ္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာက္သလဲ’’ ေမးေတာ့၊ ေဇာ္ေဇာ္က ၂၀ ရာႏႈန္း လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီပြဲမွာေတြ႕ရတဲ့၊ တႏိုင္တပိုင္ ကိုယ့္ တိုင္းသူ ျပည္သား ေတြ စာဖတ္ရဖို႕အတြက္၊ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေဆာင္ ေနၾက သူေတြအတြက္၊ အလြန္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ လယ္စိုက္ယာစိုက္ၿပီး၊ ရြာမွာ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ေနသူေတြလည္း ပါၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အဆင္းေတြ ေျပာင္ေရာင္မေနပါဘူး။ ေရႊ ေတြ စိန္ေတြနဲ႔ တလက္ လက္ မေတာက္ပေနၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေတာ္ေလာဘနဲ႔ ႏိုင္ငံ ပိုင္ေျမ ကို မေရာင္းစားသူေတြ၊ မပြင့္မလင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံပိုင္ အေဆာက္ အအုံေတြကို ေရာင္းသူ၊ ငွားသူေတြ မဟုတ္ဘဲ၊ လူပီသတဲ့ ဘဝကို ဂုဏ္ယူဖြယ္ပိုင္ဆိုင္ထားသူေတြပါလားဆိုတဲ့၊ အသိေၾကာင့္ ပီတိျဖာမိ ပါတယ္။
Credit : ခင္ႏွင္းဦး
Photo credit: မႏၲေလးစာၾကည့္တိုက္ေဇာ္ေဇာ္
--------------------
- မွတ္စုၾကမ္းမွ မွ်ေဝဂုဏ္ျပဳသည္။ ‪#‎kyawnge‬