ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ေဝဒနာ

ဆရာမေလးမ်ားစုေဝးရာနယ္ေျမ

ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ေဝဒနာ
================
(၁)
ဆရာႀကီး ဦးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ရင္ထဲကုိတုိးေဝွ႔ဝင္လာတဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္၊ ဒီစာကေလးမွာ ကိုးတန္း တက္ေနတဲ့ သမီးႀကီးရဲ႕စာ။ ဒီစာကုိအႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ၿပီးေပမယ့္ ဘယ္လုိမွအေျဖရွာလုိ႔မရေသးတာ ေတာ့အမွန္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သက္ျပင္းေမာေတြကုိ အခါခါမႈတ္ထုတ္ရင္း အေျဖရွာေနမိတယ္။

သမီးႀကီးရဲ႕ စာထဲမွာ -

"ေဖေဖ - သမီးတုိ႔ နယ္ကလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေက်ာင္းကဆရာမတစ္ေယာက္ဆီမွာ ႏွစ္ဘာသာေလာက္ က်ဴရွင္ယူခ်င္တယ္။ ဝုိင္းသေဘာမ်ဳိးပါ။ ဆရာမကလည္း မအားတဲ့ၾကားထဲက သင္ေပးရမွာတဲ့ ေဖေဖ။ တစ္လကုိ တစ္ဘာသာႏွစ္ရာဆုိေတာ့ တစ္လေလးရာေတာ့ကုန္မယ္ ေဖေဖ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုိင္ပင္ၿပီး အဆင္ေျပမွ သမီးတက္မွာပါ။"

သမီးႀကီး၏ ေတာင္းပန္းတုိးလွ်ဳိးအားငယ္စြာ ေရးလာသည့္ဆႏၵေတြကုိ ျပည့္ဝေအာင္ျဖည့္စြမ္းေပးလုိ သည္က ဆရာႀကီးဦးျမင့္ေမာင္၏ အႀကီးမားဆုံး ဆႏၵတစ္ခုပင္။
သားသမီးေလးေယာက္အနက္ အႀကီးဆုံးသမီး၊ မိသားစုဘဝကုိ နားလည္ၿပီးမိဘစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ တစ္ခါဘူးမွ် မႀကံစဖူးမေျပာစဖူး မလုပ္စဖူးေသာ သမီး။ ေဖေဖေက်ာင္းဆရာ ေမေမေက်ာင္းဆရာမတုိ႔ ရဲ႕ အဦးဆုံးသမီးႀကီးမုိ႔ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သပက္လုိ႔ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ သမီးႀကီးျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ ဆႏၵေတြမုိးထိလုထားခဲ့ရတဲ့ သမီး။ သမီးႀကီးကလုိအပ္လုိ႔ေတာင္းဆုိလာတဲ့ ဒီအေရးကုိမွ ျဖည့္ဆည္း မေပးႏုိင္လွ်င္ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ဆရာႀကီးဦးျမင့္ေမာင္ ေငးမိေငးရာ ေငးေနမိတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးျမင့္ ေမာင္ရဲ႕ စားပဲြေပၚက ဖတ္လက္စသတင္းစာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိမ်က္လုံးက အလုိလုိၾကည့္လုိက္မိတယ္။

"ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ အေျခခံပညာအထက္တန္း ပညာရည္ခၽြန္ဆုရ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား စာရင္း" တဲ့။

ညစာစားအၿပီးမွာေတာ့ ဆရာႀကီးဦးျမင့္ေမာင္နဲ႔ ဆရာကေတာ္ ေဒၚေအးေအးတုိ႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပဲြဝုိင္း ေလးစျဖစ္ပါတယ္။

"ကဲ အေဖႀကီး သမီးက်ဴရွင္ကိစၥ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ"

"ေဟ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိတာ မစဥ္းစားတတ္လုိ႔ မင္းကုိတုိင္ပင္တာေပါ့ကြ၊ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆုိ တာသိရင္ အခုအခ်ိန္ ငါသမီးဆီ ေရာက္ေနၿပီသိလား"
ဆရာႀကီးရဲ႕ ခပ္ထန္ထန္ေလသံကုိ နားလည္စြာနဲ႔ ေဒၚေအးေအးရယ္ေမာလုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေဆြးေႏြး ပဲြေလးဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေဆြးေႏြးပဲြေလးကုိ နိဂုံးခ်ဳပ္အမွာစကားေျပာ ၾကားတဲ့သူကလည္း ဆရာကေတာ္ ဆရာမေဒၚေအးေအးပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

"အေဖႀကီး သမီးက်ဴရွင္ကိစၥကုိ စဥ္းစားၿပီးေတြးပူ မေနနဲ႔။ အေဖ အေမဆရာနဲ႔ ဆရာမက ေမြးလာတဲ့ သမီးဦးစေန အရာရာမွာထက္ထက္ျမက္ျမက္ ရွိေစခ်င္လြန္းလုိ႔ "ထက္ထက္ေအာင္" လုိ႔အမည္ေပးခဲ့ တဲ့သမီး၊ ပညာေရးမွာထူးခၽြန္ေစရမယ္။ သမီးက်ဴရွင္စရိတ္ ျဖစ္ေအာင္ရွာေပးမယ္၊ ရွင္ဒီလလစာထုတ္ ၿမိဳ႕သြားရင္သာ သမီးကုိက်ဴရွင္အပ္ခဲ့ေပေတာ့"

"ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းက က်ဴရွင္စရိတ္ တစ္လေလးရာကုိ ဘယ္လုိရွာႏုိင္မွာမုိ႔ လြယ္လြယ္ေျပာလုိက္ရ တာလဲ"

အံၾသစိတ္နဲ႔တုန္ယင္စြာ ေမးလုိက္တဲ့ဆရာႀကီးရဲ႕အေမးကုိ ေဒၚေအးေအးက ျပန္မေျဖဘဲ အၿပဳံးေလး နဲ႔လက္မေလး ေထာင္ျပလုိက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျခရင္းအိမ္က ေရဒီယိုသံက ျပန္လြင့္လာပါေတာ့တယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာ ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီရဲ႕ အမ်ဳိးသားေရး ေဆာင္ပုဒ္မ်ားပါ။ အဲဒီေဆာင္ပုဒ္မ်ားထဲက ေဒၚေအးေအး ရဲ႕ရင္ထဲမွာ စြဲသြားေစတာက "ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ ျပည္ခ်မ္းသာ" တဲ့။

မိမိရဲ႕အေမးအတြက္ သိလုိတဲ့အေျဖကုိ သိခြင့္မရရွာတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕အျဖစ္ကေတာ့ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကုိ အေျဖရွာမရလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနရွာတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ႏွယ္ပါပဲ။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ နံနက္ခင္းဟာ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနပါသည္။ ယေန႔နံနက္မွာ သမီးႀကီးကုိ က်ဴရွင္အပ္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာႀကီးကုိယ္တုိင္ သမီးႀကီးနဲ႔အတူ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ဆုိေတာ့ သမီးႀကီးကုိ အခုလုိၿမိဳ႕ ေက်ာင္းသုိ႔ ပုိ႔ႏုိင္ခဲ့သည္မွာပင္ ဆရာႀကီး၏ အစ္ကုိရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္။ သမီးႀကီး၏ ေနထုိင္စား ေသာက္ေရး ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ အစ္ကုိတုိ႔မိသားစုမွာ တာဝန္ယူေပးခဲ့လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
မိသားစု ၇ ေယာက္ရွိတဲ့ ဆရာႀကီးတုိ႔ မိသားစုရဲ႕ ေန႔စဥ္စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲေတြၾကားမွ သမီး ႀကီးေက်ာင္းစရိတ္၊ ေနထုိင္စားေသာက္စရိတ္နဲ႔ က်ဴရွင္စရိတ္ေတြသာ ေပါင္းရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သမီး ႀကီေက်ာင္းဆက္ေနေရးမွာ မလြယ္လွပါ။ ယခုက်ဴရွင္စရိတ္တစ္ခုထဲကုိပင္ အေတာ္ေလးႀကိဳးပမ္းခဲ့ရပါ တယ္။
သမီးႀကီးကုိ က်ဴရွင္ဆရာထံမွာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်လာေရာက္အပ္ႏွံတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ဟာ မြန္ျမတ္သန္႔စင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကုိယ္တုိင္က တပည့္ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြကုိ ေစတနာ ဝါသနာ အနစ္နာဆုိတဲ့ နာသုံးနာအျပည့္နဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ မခုိမကပ္သင္ေပးခဲ့သလုိ ရသမွ်အခ်ိန္ ေလးေတြကုိလုၿပီး အခ်ိန္ပုိသင္ၾကားေရးေတြနဲ႔ အားျဖည့္ေနသူပါ။ သုိ႔ေသာ္ယေန႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ ေနမႈေၾကာင့္ ရတဲ့လခနဲ႔မေလာက္ငလုိ႔ က်ဴရွင္ျပတယ္။ အပုိဝင္ေငြရွာတယ္ဆုိတာ ဆရာႀကီးနားလည္ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္က ဆရာႀကီးတုိ႔ ေက်းလက္ထက္ အစစျမင့္မားတယ္ဆုိတာ ဆရာႀကီးသေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ ဆရာႀကီးတုိ႔ ေက်းလက္မွာေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္တုိ႔ ေဒသထြက္စားစရာတုိ႔ ဝယ္စရာမလုိပါ။ ေစတနာ ဆရာတုိ႔အိမ္မွာ ေစတနာ စားစရာတုိ႔က အလွ်ံပယ္ ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

"ေဖေဖ ဆရာမအိမ္နားေရာက္ၿပီ" ဆုိတဲ့ သမီးႀကီးရဲ႕ သတိေပးသံေလးေၾကာင့္ အေတြးျမင့္မုိရ္ေတာင္ ထိပ္ဖ်ားကုိတက္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးခမ်ာ သတိျပန္ဝင္လာရင္း
"ေၾသာ္ ေအး ေအး"
ဟု ျပန္ေျပာလုိက္ရင္း ဆရာမရဲ႕ အိမ္ဝုိင္းထဲကုိ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့ တယ္။
ဆရာႀကီးတုိ႔သားအဖ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေရာက္ရွိေနခ်ိန္မွာေတာ့ သမီးႀကီးရဲ႕ က်ဴရွင္ဆရာမေလးဟာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ဆယ့္ငါးေယာက္ခန္႔နဲ႔ အိမ္ရဲ႕အတြင္းတစ္ေနရာမွာ စာသင္ေနတာကုိ ေတြ႕ လိုက္ရပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္က မၾကာခင္ဆရာမရဲ႕ စာသင္ဝုိင္း ၿပီးေတာ့မွာပါလုိ႔ဆုိတဲ့အတြက္ ဧည့္ခန္းမွာရွိတဲ့ ထုိင္ခုံေလးေတြမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထုိင္လုိက္ပါ ေတာ့တယ္။
အတြင္းစာသင္ဝုိင္းေလးက ဆရာမေလးရဲ႕အသံနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ စာဆုိသံတုိ႔က အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ျပန္႔ဝင္လာပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာလည္း ဆရာတစ္ေယာက္ပီပီ စာသင္ခန္းထဲမွာ စာ သင္သံေလးေတြကုိ ခံစားနားဆင္ေနမိေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိနားေထာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ဆရာ ႀကီးရဲ႕အေတြးထဲမွာ ဟုိအတိတ္အေတာ္ေဝးေဝးဆီက ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ စကားသံေလးေတြမ်ားလားလုိ႔ ေတြးရင္းအေျဖရွာေနမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာမေလးရဲ႕ စာသင္ဝုိင္းကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ဧည့္ခန္းနဲ႔စာသင္ဝုိင္း အခန္းေလး ကုိျခားထားတဲ့ ခန္းဆီးေလးဟာ အနည္းငယ္လစ္ဟာလုိ႔ေနတာမုိ႔ ဆရာႀကီးအဖုိ႔ စာသင္ဝုိင္းအခန္း ေလးကုိ ၾကည့္ခြင့္ရေနပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဆရာႀကီး၏ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ျမင္ဖူးတဲ့မ်က္ႏွာေလးလားလုိ႔ ေတြေငးေမာရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ၾကားဖူးတဲ့စကားသံ၊ ျမင္ဖူးတဲ့မ်က္ႏွာေလးလုိ႔ ေတြေဝေငးေမာ ရင္းဆရာႀကီး စူးစုိက္ၾကည့္ေနတာက သမီးႀကီးရဲ႕က်ဴရွင္ဆရာမေလးပါ။
ေဝဝါးေမွးမွိန္ေနရွာတဲ့အေတြးပုံရိပ္ေတြကုိ သည္းမခံႏုိင္တဲ့အဆုံး ဆရာႀကီးဟာ အနားမွာထုိင္ေနတဲ့ သမီးႀကီးကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေမးလုိက္မိတယ္။
"သမီး သမီးတုိ႔ရဲ႕ ဆရာမေလးနာမည္က ဘယ္လုိေခၚသလဲဟင္"
"ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ထြန္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္ ေဖေဖ"
သမီးႀကီးရဲ႕ ျပန္ေျဖသံအဆုံးမွာ ဆရာႀကီးဟာ သမီးႀကီးေျပာလုိက္တဲ့ ဆရာမေလးရဲ႕ အမည္ကုိ စိတ္ထဲက တတြတ္တြတ္ေရရြတ္ရင္း အတိတ္ရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကုိ ႀကိဳးစားရွာေဖြေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ နံရံကပ္စင္ျမင့္ေလးေပၚက ဆုတံဆိပ္ကေလးတစ္ခုကုိ ဆရာႀကီး ျမင္လုိက္မိတယ္။
ဆုတံဆိပ္ေလးေပၚမွာ "ၿမိဳ႕နယ္ စတုတၳတန္း ပညာရည္ခၽြန္ ပထမဆု၊ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္" ဆုိတဲ့ စာတမ္း ေလးကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဝဝါးေမွးမွိန္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေတြးေတြဟာ ျပန္ လည္ထင္ရွား ပီျပင္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕အေတြးမ်ားဟာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးဆယ္နီးပါးက ပုံရိပ္မ်ားကုိျပန္လည္ပုံေဖာ္ ေနမိပါတယ္။

(၄)

ဆရာေလး ကုိျမင့္ေမာင္သည္ ဆရာအတတ္သင္မွ ဆင္းလာၿပီးဤေက်ာင္းမွာ တာဝန္က်ေနခဲ့သည္ မွာ မၾကာလွေသးေပ။ ဤေက်ာင္းသည္ ၿမိဳ႕ေပၚမွမူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးမွာ လုပ္သက္ရင့္ ဆရာႀကီးျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီး၏ ဦးေဆာင္ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္း၏ဂုဏ္ေရာင္ ထြန္းေျပာင္ခဲ့ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းျခင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား စာရိတၱေကာင္း မြန္ျခင္း၊ စည္းကမ္းလုိက္နာျခင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာရည္ခၽြန္ၿပိဳင္ပဲြတုိ႔တြင္ ႏွစ္စဥ္ေအာင္ပဲြဆင္ႏုိင္ျခင္းတုိ႔ ကဆရာႀကီးႏွင့္တကြ အားလုံးေသာဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ၏ အက်ဳိးရလဒ္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပလ်က္ရွိပါတယ္။
ယခုပညာသင္ႏွစ္၌ ဆရာႀကီးမွာ လုပ္သက္ျပည့္ျဖင့္ ပင္စင္ယူသြားၿပီျဖစ္ေပရာ ေနာက္ထပ္ဆရာႀကီး အသစ္ေရာက္မလာမီ၌ ဤေက်ာင္းကုိ ဆရာေလးကုိျမင့္ေမာင္က ယာယီတာဝန္ခံ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ယေန႔ ေန႔လယ္အစည္းအေဝး က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ရာခုိင္ ႏႈန္းျပည့္ေအာင္ျမင္ေရးႏွင့္ စတုတၳတန္း ၿမိဳ႕နယ္ပညာရည္ခၽြန္ၿပိဳင္ပဲြ ေအာင္ပဲြဆင္ႏုိင္ေရးတုိ႔အတြက္ ပင္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္းလည္း ဤကိစၥအတြက္ နံနက္ပုိင္းႏွင့္ ညေနပုိင္းတုိ႔တြင္ အခ်ိန္ပုိသင္ေပးေရးႏွင့္ ညပုိင္းစာၾကည့္ဝုိင္းေလးမ်ား စီစဥ္ေပးၿမဲျဖစ္ပါတယ္။
အစည္းအေဝးတြင္ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး၏ မိဘျဖစ္သူက
"ဆရာတုိ႔က က်ဴရွင္ျပမွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ" တဲ့။
ဆုိလာသူက ဒီႏွစ္မွ ဒီၿမိဳ႕ဒီေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး မႏြယ္ႏြယ္ထြန္းရဲ႕ ဖခင္ ဦးတင္ေဌးပါ။ ဦးတင္ေဌးက ဌာနတစ္ခုက ႐ုံးအုပ္စာေရးႀကီး။
ဒီေတာ့ဆရာေလး ကုိျမင့္ေမာင္ကပဲ "ဒီလုိပါဦး" ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်ိန္ပို သင္ၾကားေပးတာက ကေလး ေတြရဲ႕ ပညာရည္တုိးတက္ျမင့္မားေရးအတြက္ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ သင္ၾကားေပးတဲ့ ေစတနာအခ်ိန္ပုိ စာသင္ဝုိင္းပါ။ ေငြအသျပာတစ္ခ်ပ္မွ ေပးစရာမလုိပါဘူး။ ဦးေျပာသလုိ က်ဴရွင္လည္းမဟုတ္ပါဘူး" ဟု စိတ္ရွည္နားလည္စြာ ျပန္လည္ရွင္းျပလုိက္ပါတယ္။
ဒီေန႔ဟာဆုိရင္ ဆရာေလးကုိျမင့္ေမာင္နဲ႔ ဘဝတူလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႔ အတူ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါ။
ဆရာဆိုတာ ပန္းကေလးမ်ားလုိ ႏုနယ္လွပတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကုိ ေလာက ဥယ်ာဥ္အလယ္မွာ လန္း လန္းစြင့္စြင့္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ဖူးဖြင့္ေဝဆာလာေအာင္ ျပဳစုေပးရတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးပါပဲတဲ့။ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာရည္ခၽြန္ ဆုႏွင္းသဘင္မွာ ဆရာေလးကုိျမင့္ေမာင္တုိ႔ ေက်ာင္းက စတုတၳတန္း ပညာရည္ထူးခၽြန္ ဆုဒုတိယအဆင့္ကုိ ေက်ာင္းအဆင့္အေနနဲ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
အခမ္းအနားမွဴးက ဆက္လက္ၿပီး စတုတၳတန္း ပညာရည္ခၽြန္ဆုရၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူမ်ား အမည္စာရင္းကုိ ေၾကျငာလုိက္ပါတယ္။ အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕ ေၾကျငာသံေၾကာင့္ ပီတိအဟုန္ေရ ကာတာႀကီး က်ဳိးေပါက္သလုိ ခံစားလုိက္ရသူက ဆရာေလးကုိျမင့္ေမာင္ပါ။
"စတုတၳတန္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ပညာရည္ခၽြန္ပထမဆု မႏြယ္ႏြယ္ထြန္း အဘဦးတင္ေဌး --" ဆုိတ့ဲ အခမ္းအနား မွဴးရဲ႕ ေၾကျငာသံက ခန္းမတစ္ခုလုံး လႊမ္းၿခံဳသြားပါသည္။ ဆရာေလးကိုျမင့္ေမာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး လည္း ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြား ပီတိအၿပံဳးမ်ားႏွင့္။

(၆)
"ေဖေဖ၊ ေဖေဖ တစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြေတြးၿပီး ၿပံဳးေနတာလဲ ေဖေဖရဲ႕၊ ဟုိမွာဆရာမ စာသင္လုိ႔ ၿပီးေတာ့မယ္"
ဆရာႀကီး ဦးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ညာဖက္လက္ေမာင္းေလးကုိ လႈပ္ယမ္းၿပီး ခပ္တုိးတုိးေျပာလုိက္တဲ့ သမီးႀကီး ရဲ႕ စကားသံေၾကာင့္ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ျပန္လည္သတိဝင္လာပါေတာ့သည္။
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဆရာႀကီးဟာ ထုိင္ေနရာက မတ္တပ္ရပ္လုိက္ၿပီး
"သမီးေရ-ေဖေဖ အခုမွသတိရတယ္။ ပညာေရးမွဴး႐ုံးမွာ ႐ုံးကိစၥအေရးတႀကီး ေဆာင္ရြက္စရာရွိေသး တယ္။ သမီးရဲ႕ဆရာမဆီမွာ သမီးကုိယ္တုိင္ပဲ ေက်ာင္းအပ္လုိက္ေတာ့ေနာ္၊ ေရာ့-ေရာ့ ပုိက္ဆံ" လုိ႔ ေျပာရင္း သမီးႀကီးလက္ထဲကုိ ႏွစ္ရာတန္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးႏွစ္ရြက္ ထုိးထည့္ေပးရင္း ဆရာႀကီးအိမ္ထဲ က အျမန္ဆုံးထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေရးတႀကီး ထြက္ခြာေက်ာခုိင္းသြားတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူကုိတစ္လွည့္ လက္ထဲက ႏွစ္ရာက်ပ္တန္ ခပ္ႏြမ္း ႏြမ္းႏွစ္ရြက္ကုိ တလွည့္ၾကည့္ရင္း ပေဟဠိကုိ အေျဖညႇိမရရွာသူက သမီးႀကီး "ထက္ထက္ေအာင္" ပါ။

(၇)

ဆရာႀကီး ဦးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ အျပန္လမ္းဟာ ေႏွးေကြးေလးလံလြန္းလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေတြးေတြ ကလဲ ပင္လယ္ျပင္မွာ လႈိင္းမိေနတဲ့ ေလွအိုငယ္တစ္စီးလုိ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားေနပါတယ္။ ေစတနာ၊ ဝါသ နာ၊ အနစ္နာဆုိတဲ့ နာသုံးနာနဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာေရာ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပမွာပါ ဆရာႀကီးသင္ၾကားေပး ခဲ့လုိ႔ ထူးခၽြန္ေပါက္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ တပည့္မေလးထံမွာ သမီးႀကီးကုိ ေငြအသျပာနဲ႔ က်ဴရွင္အပ္ေပးရ မယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ရင္ထဲကေဝဒနာကုိ ဘယ္သူေတြကမ်ား စာနာနားလည္ႏုိင္ၾကမွာလဲကြယ္။
ဆရာမေလး "ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ထြန္း" အေနနဲ႔လည္း တပည့္မေလး ထက္ထက္ေအာင္ဆီက ရလုိက္တဲ့ က်ဴရွင္လစာဟာ မူလတန္းဆင့္တုန္းက သူမကုိေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ႀကိဳးစားသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ မိသားစုေခၽြးႏွဲစာပါလားဆုိတာ သိခြင့္ရႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သိခြင့္ရေအာင္လဲ ဆရာႀကီးက ႀကိဳးစားမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အရြယ္လြန္ဆရာအုိတစ္ဦးရဲ႕ မွားယြင္း တဲ့ မာနလုိ႔ပဲဆုိခ်င္ဆုိ နာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္စြာ ေပးေဝခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕တစ္ခ်ိန္တုန္းက ပညာဒါနေတြကုိ သမီးႀကီးက်ဴရွင္အတြက္ေပးရမယ့္ ေငြအသျပာေတြနဲ႔ ဘယ္လုိမွမလဲႏုိင္ဘူးဆုိတာ ကေတာ့ ဆရာႀကီးရင္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခံယူထားလ်က္ပါပဲ။
သည့္ထက္ပုိ၍ သမီးႀကီးရဲ႕ က်ဴရွင္စရိတ္ လစဥ္ပုံမွန္ရရွိေရးအတြက္ ဆရာကေတာ္ ဆရာမေဒၚေအး ေအးတစ္ေယာက္ မိသားစုေန႔စဥ္ ခ်က္စားၾကမယ့္ ဆန္ေတြထဲက နံနက္စာ ဆန္ႏုိ႔ဆီတစ္ဘူး၊ ညေန စာဆန္ႏုိ႔ဆီဘူး တစ္ဘူးတုိ႔ကုိၿခိဳးၿခံေခၽြတာ၍ ဖန္တီးလုိက္ေၾကာင္း ဆရာႀကီးသိလွ်င္--။

ေမာင္မင္းသိမ္း(သရက္)
ပညာတန္ေဆာင္မဂၢဇင္း
အတြဲ(၄၈)၊ အမွတ္(၃)၊ မတ္လ၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္